Is dit de man met de hamer?

Natuurlijk is dat normaal. Het is niet niks, je bent belazerd door iemand waar je jè veilig bij voelde. Je wil je kinderen buiten zijn avontuurtjes houden, wat in mijn ogen ook niet meer dan logisch is.

Ik spreek niet uit ervaring maar ik begrijp je wel en wens je veel sterkte en vind het goed van je dat je hier hulp in zoekt.

Kkaat, jouw verhaal lijkt heel erg op het mijne.



Bij mij kwam de klap pas na 2 jaar, toen alles al afgerond was. Allebei andere woonruimte, gezamenlijk huis verkocht, goedlopend co-ouderschap, alles was voor elkaar. Toen ik afgelopen zomer mijn baan kwijt raakte en stortte ik volledig in. Ik heb de eerste weken alleen maar verdoofd op de bank gezeten, ik kon nog geen kopje thee zetten.



Volgens mijn huisarts was mijn batterij leeg, ik was 2 jaar lang alleen maar doorgegaan. De rek was er volledig uit en ik moest bijtanken. Ik heb uiteindelijk een half jaar thuis gezeten en vooral rust gehad. Achteraf gezien was dat wat ik nodig had. Ik heb geen medicijnen of therapie gehad, rust was voldoende.

Ik zou des duivels zijn op die man. Om allerlei redenen. Dus ja, in mijn ogen is het normaal.

quote:Kkaat schreef op 24 februari 2011 @ 10:14:



Ja dat heb ik ook nog..over twee maanden eindigd mijn contract..

Ik red het financieel nu al niet, hoe gaat het dan? Ben echt een beetje aan het eind van mijn lijntje aan het komen.

Het stomme is dat ik er geenlast van heb als ik met mijn kindertjes bezig ben, ze lekker bij me heb en in alle rust ons dingetje doen.

Maar op het werk kan ik mijn hoofd er niet bijhouden (ene dag gaat beter dan de andere hoor) en als ik alleen ben mis ik de kinderen vreselijk. En ik blijf echt niet op d ebank zitten hoor! Onderneem dan leuke dingen, ga naar vriendinnen enzo, zoek afleiding..maar het is niet genoeg.

En intussen lijjkt hij nergens last van te hebben. Zit lekker in ons huis, paar vriendinnetjes ernaast, ziet de kinderen regelmatig. Daar wordt ik dan ook weer boos om..heeft alles wat ie wil hebben en ik zit maar met dit vreselijke gevoel



Dan ga je nu dus solliciteren. En rondvragen, je licht opsteken, netwerk aanspreken. Je gaat financieel op eigen benen staan en ook mentaal. Je neemt verantwoording voor alles wat jij doet en voelt. Wat je voelt wordt grotendeels bepaald door wat je denkt. En wat je denkt kun je in hoge mate kiezen.



Jij bent er voor je kinderen, niet andersom. Jij steunt hen emotioneel want zij zijn van jou afhankelijk, niet andersom. Je bent denk ik een betere moeder als je je minder emotioneel afhankelijk van hen toont.



Solliciteer slim, weet dat je foutjes maakt - wie doet dat niet - dus vraag feedback en houd de moed er in want je hebt niet morgen een nieuwe baan. Hou stug vol. Heb vertrouwen in jou en jouw leven. Je kunt het aan, je bent sterk en vaardig genoeg. Dat is een beter uitgangspunt dan machteloosheid en woede. Zich slachtoffer voelen is denk ik wel gerechtvaardigd, maar handig is het gewoon niet. Je vergeet het heus niet hoor, wat er is gebeurd met jullie relatie en hoe erg dat is, als je er een tijd niet aan denkt.



Je ex zit in te kakken in jullie oude huis; dat moet hij weten. Dit is de tijd voor jou om jezelf sterk te maken. Als het je te gortig wordt, jank uit bij vriendinnen of zo, en ga dan weer verder op eigen kracht. Wees inventief, durf te improviseren. Gebruik je vaardigheden. Lees iets over zelfmanagement. Bouw rust in. Besteed zo weinig mogelijk van je denkenergie aan je ex. Maak die vent niet belangrijker dan praktisch voor jou is. Zorg goed voor jezelf en je gezin. Leg discipline aan de dag. Heb daar plezier in. Wees dankbaar. Maak de dingen leuk en werk kalm maar hard. En neem dus verantwoording voor elk detail van je leven. Ook al lijkt dat soms oneerlijk, het levert je uiteindelijk meer op.



Tot zover de chinese wijsheden van vandaag. Succes.

Ik zorgde wel voor de kinderen als ze bij mij waren, maar als ze op school waren, lag ik bij te komen op de bank.



Als ik jou was, zou ik toch even naar de huisarts gaan. Bij mij begon het ook met concentratieproblemen op mijn werk. (het was niet zo dat ik daardoor mijn baan kwijtraakte)



Dat hij nergens last van lijkt te hebben, moet je je niks van aantrekken. Hij zal naar jou nooit toegeven dat hij een verkeerde of stomme beslissing heeft genomen. Mijn ex was ook 'dolgelukkig' met zijn nieuwe vriendin, de hele wereld moest het weten. (ze zijn nog steeds samen, maar ik hoorde afgelopen week dat mijn ex al een paar maanden bij een psycholoog loopt, dus zo gelukkig zal hij niet zijn...)



Dat alleen zijn went uiteindelijk. Het heeft bij mij een jaar geduurd voordat ik het fijn vond om alleen thuis te zijn. Tot die tijd ging ik bijna elke dag wel bij iemand op de koffie of bij vrienden eten, nu vind ik het best lekker om alleen thuis te zijn.

quote:[message=8520749,noline]Kkaat schreef op 24 februari



Tis goed om t weer even te lezen en de rommel weer bij elkaar te vegen



Ja, en waarom zou je aan jezelf niet een veel betere partner hebben dan aan hem? Aan jou weet jij wat je hebt.



Even een inzinking is normaal. Maar: even. Daarna gewoon weer schouders eronder. Wordt niemand slechter van.

Slachtofferrol?! Als je in je slachtofferrol was blijven hangen, zat je nu nog te huilen in je gezamenlijk huis ipv dat je je leven weer opgepakt hebt. Volgens mij heb je het prima aangepakt.



De eerste jaren gaat het gewoon met ups en downs. Als je even in een dip zit, zoek dan een vriendin/moeder/kennis/buurvrouw/forum op waar je je ei kwijt kunt. Dat lucht op en dat heeft niks met slachtofferrol te maken. Op sommige, onverwachte momenten kan ineens je verdriet weer boven komen. Maar... de downs worden steeds minder diep en duren korter.



Ik had een paar maanden geleden een begrafenis van een kennis, maar ik heb tranen met tuiten gehuild om een gedicht dat werd voorgelezen. Dat gedicht werd op mijn bruiloft ook voorgelezen, vandaar. Hoewel ik allang niet meer verdrietig ben om mijn scheiding, overviel me het ineens. Ik had niet verwacht dat iets me nog zo zou raken.

Dit lijkt me wel normaal ja. Je hebt een hartstikke zware tijd achter de rug, je lichaam (en geest) gaan op een gegeven moment protesteren omdat je meer rust nodig hebt.



Die emoties: je hebt je misschien redelijk goed weten te houden maar het is hartstikke rot wat er gebeurd is dus dat je af en toe emotioneel wordt is ook niet raar. Laat maar komen die tranen, als je een moment voor jezelf hebt (hoe eng ook...)



Goed dat je hulp krijgt binnenkort. Hopelijk kan diegene ook meedenken hoe je het financieel moet gaan aanpakken.



Sterkte

Kkaat, het kost iets meer geld (ws 25% van het consult= 20 euro) maar ga ajb naar een vrijgevestigde therapeut/psycholoog ipv de GGZ.

Ben je eerder aan de beurt, gewoon op internet zoeken en het is niet een 'ziekmakende' omgeving.