Psyche
alle pijlers
Lang geleden... deel 3
zaterdag 15 augustus 2009 om 22:56
Voor alle vrouwen
met een verleden
van onveiligheid,
weet je welkom.
Samen vertrouwen ontdekken,
dat is de titel van het plaatje
wat ik vond.
Samen ontdekken we hier
dat een verhaal verteld mag worden
dat ruimte ingenomen mag worden
dat je je mag uitspreken
dat je mag zijn wie je werkelijk bent
met alles wat in je leeft.
Vervolg op Lang geleden... deel 2:
http://forum.viva.nl/forum/list_message ... 0#m3729580
met een verleden
van onveiligheid,
weet je welkom.
Samen vertrouwen ontdekken,
dat is de titel van het plaatje
wat ik vond.
Samen ontdekken we hier
dat een verhaal verteld mag worden
dat ruimte ingenomen mag worden
dat je je mag uitspreken
dat je mag zijn wie je werkelijk bent
met alles wat in je leeft.
Vervolg op Lang geleden... deel 2:
http://forum.viva.nl/forum/list_message ... 0#m3729580
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 11 september 2009 om 11:02
Oh, die haat-liefde-verhouding met je lijf ook. Hier ook. Te klein. Te kinderachtig, niet vrouwelijk. Te schattig, te popperig, een poppetje. Het is dat ik kinderen heb gekregen, daar is het dan goed voor geweest, en ik vind het tegenwoordig ook leuker om met kleding bezig te zijn en met sport, maar ik herken me zo in de woorden van Jonnax, dat het iets is om te gebruiken. Niet iets waar je pret over kan voelen, dat genieten wat ik lees in Iry's post, die kind-beleving. Dat ken ik niet. Het was al te vroeg verpest, van me afgenomen. Niet van mij.
Hoe krijgt iemand het in zijn hoofd om dat zomaar te mogen pakken? Om daar zomaar met zijn vieze vingers aan te zitten? Iemand die je zou moeten kunnen vertrouwen? Maar nee, daarvoor in de plaats komt alleen maar angst, en je nergens op je gemak voelen in je ouderlijk huis. Want overal zijn die ogen. Overal zijn die ogen. Zelfs nu lijkt het of ze nog steeds overal zijn. Is dat ouderliefde? Dat was mijn vader zijn liefde. En mijn moeder haar liefde was het vergroten van haar gebrekkige ego door haar mooie meisjes, goede punten op school, een boek wat haar dochter schreef. Meeliften op haar kinderen. Manipuleren. Liefde!
Is het gek dat ik er geen raad mee weet, met heel die liefde niet? Met dan ook nog eens zo'n man die je achter je rug verraadt, die man die je genoeg vertrouwde om kinderen mee te krijgen, was dat liefde? Was dat ooit liefde? Is het gek dat ik dan nu nog steeds verwacht dat eens de aap uit de mouw komt en dat deze lieve betrouwbare man van nu ook een keer die messteek geeft in mijn rug? Ik probeer te geloven dat dit goed is en dat dit echt is, en ik heb geen enkele reden om iets anders te geloven, maar ik vind het ongelooflijk moeilijk om iemand toe te laten. Dat kind in mij is doods- en doodsbang. Er was geen enkel gevoel van veiligheid of geborgenheid in mijn jeugd. Ik heb het niet kunnen vinden. En nu kost het me de allergrootste moeite om daar maar een sprankeltje van te vinden, van veiligheid met mezelf.
En dan nog zo lang verlangen naar die erkenning, die liefde. Oké, mijn vader is al heel lang dood, hij is er lekker tussenuit geknepen de lafaard, maar al zie ik mijn moeder niet, ergens hoop ik nog steeds dat ze op een dag wakker wordt en aan mijn deur staat met open handen en vooral een open hart. Alleen, dat zie ik niet gebeuren. Ik moet ophouden met hopen. Maar het is zoiets dieps. Het is alles wat een kind verlangt. Ik moet er nu volwassen tegenaan kijken. Ik moet zien dat er nu andere mensen zijn die (echt??) van mij houden.
Ik moet stoppen met schrijven, ik kan niets meer lezen door mijn tranen. En dat terwijl ik alleen wou zeggen tegen jou, Jonnax, dat ik het knap vind dat je nu trouw bent aan jezelf en niet gaat én dat het fijn is dat je dochter het nog begrijpt ook.
Hoe krijgt iemand het in zijn hoofd om dat zomaar te mogen pakken? Om daar zomaar met zijn vieze vingers aan te zitten? Iemand die je zou moeten kunnen vertrouwen? Maar nee, daarvoor in de plaats komt alleen maar angst, en je nergens op je gemak voelen in je ouderlijk huis. Want overal zijn die ogen. Overal zijn die ogen. Zelfs nu lijkt het of ze nog steeds overal zijn. Is dat ouderliefde? Dat was mijn vader zijn liefde. En mijn moeder haar liefde was het vergroten van haar gebrekkige ego door haar mooie meisjes, goede punten op school, een boek wat haar dochter schreef. Meeliften op haar kinderen. Manipuleren. Liefde!
Is het gek dat ik er geen raad mee weet, met heel die liefde niet? Met dan ook nog eens zo'n man die je achter je rug verraadt, die man die je genoeg vertrouwde om kinderen mee te krijgen, was dat liefde? Was dat ooit liefde? Is het gek dat ik dan nu nog steeds verwacht dat eens de aap uit de mouw komt en dat deze lieve betrouwbare man van nu ook een keer die messteek geeft in mijn rug? Ik probeer te geloven dat dit goed is en dat dit echt is, en ik heb geen enkele reden om iets anders te geloven, maar ik vind het ongelooflijk moeilijk om iemand toe te laten. Dat kind in mij is doods- en doodsbang. Er was geen enkel gevoel van veiligheid of geborgenheid in mijn jeugd. Ik heb het niet kunnen vinden. En nu kost het me de allergrootste moeite om daar maar een sprankeltje van te vinden, van veiligheid met mezelf.
En dan nog zo lang verlangen naar die erkenning, die liefde. Oké, mijn vader is al heel lang dood, hij is er lekker tussenuit geknepen de lafaard, maar al zie ik mijn moeder niet, ergens hoop ik nog steeds dat ze op een dag wakker wordt en aan mijn deur staat met open handen en vooral een open hart. Alleen, dat zie ik niet gebeuren. Ik moet ophouden met hopen. Maar het is zoiets dieps. Het is alles wat een kind verlangt. Ik moet er nu volwassen tegenaan kijken. Ik moet zien dat er nu andere mensen zijn die (echt??) van mij houden.
Ik moet stoppen met schrijven, ik kan niets meer lezen door mijn tranen. En dat terwijl ik alleen wou zeggen tegen jou, Jonnax, dat ik het knap vind dat je nu trouw bent aan jezelf en niet gaat én dat het fijn is dat je dochter het nog begrijpt ook.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 11 september 2009 om 11:03
Goedemorgen lieve vrouwen hier
Wat een openheid...
Ik zou zoveel willen zeggen, maar nu geen tijd want ik moet zo werken.
Dus ik hou het er maar even op dat ik het fijn vindt dat we op deze plek blijven delen en open durven te zijn.
voor degenen die hem kunnen gebruiken, en speciaal voor Iry en Jonna.
Wat een openheid...
Ik zou zoveel willen zeggen, maar nu geen tijd want ik moet zo werken.
Dus ik hou het er maar even op dat ik het fijn vindt dat we op deze plek blijven delen en open durven te zijn.
voor degenen die hem kunnen gebruiken, en speciaal voor Iry en Jonna.
vrijdag 11 september 2009 om 11:11
vrijdag 11 september 2009 om 12:02
EV de tranen zijn er hier nu ook. Je schrijft over die ogen, nou die voel ik hier ook nog. Overal waren ze, ik voelde me als een kat in het nauw in m'n eigen huis. Altijd opletten. Die vieze vingers, ja, waren die er niet dan waren de ogen er. Achtervolgd worden.
Nog kan ik er niet tegen als er iemand te dicht achter me fietst. Of te dicht achter me loopt. Of naar binnen kan kijken als de lampen aan zijn maar gordijnen nog niet dicht. Het gevoel van begluurd worden. Gaat dat ooit over?
Geen veiligheid, geen geborgenheid. Ook hier zoeken naar erkenning, en ook naar troost. Dat kleine meisje troosten dat zo leuk was met haar krullen en vrolijkheid maar die zo'n andere, verstopte kant had. De kant die niemand zag.
Wat een eenzaamheid. En die eenzame kant, daar zit ik nu om te huilen. Want ik ben ver gekomen, heb de boel aardig op de rails maar die eenzaamheid die als een soort basis in me zit, die verstop ik vaak maar nu knalt die er even uit.
Nog kan ik er niet tegen als er iemand te dicht achter me fietst. Of te dicht achter me loopt. Of naar binnen kan kijken als de lampen aan zijn maar gordijnen nog niet dicht. Het gevoel van begluurd worden. Gaat dat ooit over?
Geen veiligheid, geen geborgenheid. Ook hier zoeken naar erkenning, en ook naar troost. Dat kleine meisje troosten dat zo leuk was met haar krullen en vrolijkheid maar die zo'n andere, verstopte kant had. De kant die niemand zag.
Wat een eenzaamheid. En die eenzame kant, daar zit ik nu om te huilen. Want ik ben ver gekomen, heb de boel aardig op de rails maar die eenzaamheid die als een soort basis in me zit, die verstop ik vaak maar nu knalt die er even uit.
vrijdag 11 september 2009 om 12:03
quote:saartje1980 schreef op 10 september 2009 @ 21:54:
[...]
Ster, begin van de week schreef je hier dat je niet verder wil met je leven. Dat je het niet meer ziet zitten.
Ik vraag me af of je dit ook zo bij de Riagg aangeeft.
Want ik geloof wel dat als jij aangeeft dat je écht even niet meer zelf verder kan, dat daar een oplossing voor kan komen.
Hopelijk heb je het daar inmiddels met appel over gehad.
En ja, ik vind het eerlijk gezegd te heftig wat je hier hebt geschreven. Het kwam over (op mij in elk geval) alsof je er een eind aan wilde (ging) maken.
Ik vind het nogal wat om dat op een forum te schrijven en naar mijn idee ga je daar een grens over.
Ik geloof echt dat het niet jouw intentie was, maar je maakt mensen daar enorm ongerust mee.
Want we willen je zo graag helpen, maar staan machteloos omdat we letterlijk en figuurlijk op afstand staan van je.
Lieve Ster, hopelijk schrik ik je hiermee niet af om te blijven schrijven over wat je bezig houdt. Want dat is niet mijn bedoeling.
Vind het vervelend, als ik werkelijk een grens over ben gegaan.
Ik wilde gewoon mijn diepste gevoel opschrijven, jullie niet bezorgd maken.
Vinden nog meer mensen dat het te heftig was, dat ik een grens over ben gegaan?
Iry jij ook?
En ja, het klopt Saar dat ik het niet meer zie zitten.
En ja, ik geef dat ook aan bij het RIAGG. Elke week weer. Maar het lijkt of ze daar weinig voor me kunnen doen.
Ik voel me heel rot vandaag heel rot.
Of ik wel besef hoeveel pijn ik er mensen mee doe.
Die vraag werd me gister gesteld.
Vast uit liefde, maar viel bij mij verkeerd.
Ik voel me zo ongelukkig!
[...]
Ster, begin van de week schreef je hier dat je niet verder wil met je leven. Dat je het niet meer ziet zitten.
Ik vraag me af of je dit ook zo bij de Riagg aangeeft.
Want ik geloof wel dat als jij aangeeft dat je écht even niet meer zelf verder kan, dat daar een oplossing voor kan komen.
Hopelijk heb je het daar inmiddels met appel over gehad.
En ja, ik vind het eerlijk gezegd te heftig wat je hier hebt geschreven. Het kwam over (op mij in elk geval) alsof je er een eind aan wilde (ging) maken.
Ik vind het nogal wat om dat op een forum te schrijven en naar mijn idee ga je daar een grens over.
Ik geloof echt dat het niet jouw intentie was, maar je maakt mensen daar enorm ongerust mee.
Want we willen je zo graag helpen, maar staan machteloos omdat we letterlijk en figuurlijk op afstand staan van je.
Lieve Ster, hopelijk schrik ik je hiermee niet af om te blijven schrijven over wat je bezig houdt. Want dat is niet mijn bedoeling.
Vind het vervelend, als ik werkelijk een grens over ben gegaan.
Ik wilde gewoon mijn diepste gevoel opschrijven, jullie niet bezorgd maken.
Vinden nog meer mensen dat het te heftig was, dat ik een grens over ben gegaan?
Iry jij ook?
En ja, het klopt Saar dat ik het niet meer zie zitten.
En ja, ik geef dat ook aan bij het RIAGG. Elke week weer. Maar het lijkt of ze daar weinig voor me kunnen doen.
Ik voel me heel rot vandaag heel rot.
Of ik wel besef hoeveel pijn ik er mensen mee doe.
Die vraag werd me gister gesteld.
Vast uit liefde, maar viel bij mij verkeerd.
Ik voel me zo ongelukkig!
vrijdag 11 september 2009 om 12:32
Lieve Saar....wat vind ik het rot voor je zeg dat je nu met een angst rondloop.
Ik begrijp hem helemaal.
Dikke knuffel.
Iedereen bedankt voor het lezen van mijn kronkels.
Ik vind het nog even lastig terug te reageren.
Het zit even allemaal erg hoog.
Ster,
Ik heb al geschreven dat ik mij aansluit bij Saar haar post.
Ik vind het moeilijk te bewoorden hoe groot mijn zorgen waren/zijn zonder jou te ontnemen de vrijheid te voelen hier te schrijven.
Ik voelde echt paniek opkomen toen ik je las.
Tegelijk een soort..frustratie,machteloosheid omdat de afstand groot is.
Je kan haast niets doen.
Alsof er een soort verantwoordelijkheid op je af komt maar je geen middelen hebt deze toe te passen.
Ik vraag mij af of je letterlijk tegen vriend/Riagg hebt gezegd wat hier zo letterlijk staat en we over gesproken hebben.
Zeggen ik zie het niet meer zitten,heeft toch een andere lading
dan de woorden die je hier en tegen mij hebt gebruikt.
Ik wil hier overigens niet mee impliceren dat het enkel aan jou ligt dat ze je niet goed horen.
Ik krijg het gewoon niet helder,gezien mijn vriend mij met kop en kont onder toezicht zou zetten en hulp zal eisen als ik zulke donkere woorden zou uitspreken.
Vind je dat juist eng als dat zou gebeuren?
Is het veiliger het hier te delen omdat wij simpelweg de mogelijkheden niet hebben je bij kop en kont te pakken?
Ik heb het gevoel dat ik mijn woorden zorgvuldig op een weegschaaltje moet leggen om niet het verkeerde gevoel bij je aan te boren.
Als je daar de hulp niet krijgt die je nodig hebt.
Waarom ga je die dan niet ergens anders proberen te halen?
Bel je huisarst,hij is je coordinator als je daar vastloopt.
Hij kan overleg gaan plegen met het Riagg.
Je hebt een antwoord gegeven op een vraag voor het leven.
Maar hoe eerlijk is je antwoord eigenlijk nu?
Heeft je vriend niet het recht dit te weten?
Harde woorden misschien die laatste......
Maar ik wil eerlijk zijn en ik hoop dat je niet twijfelt dat ze met de grootste zorgen uit mijn hart komen
Ik zie graag dat je blijft schrijven wat je zo dwars zit
Maar ik zie nog liever dat je het deelt bij de juiste personen die
echt samen met jou hulp kunnen zoeken (en bieden).
Laat iemand je bij de hand nemen,maar steek hem overduidelijk uit.
Liefs.
Ik begrijp hem helemaal.
Dikke knuffel.
Iedereen bedankt voor het lezen van mijn kronkels.
Ik vind het nog even lastig terug te reageren.
Het zit even allemaal erg hoog.
Ster,
Ik heb al geschreven dat ik mij aansluit bij Saar haar post.
Ik vind het moeilijk te bewoorden hoe groot mijn zorgen waren/zijn zonder jou te ontnemen de vrijheid te voelen hier te schrijven.
Ik voelde echt paniek opkomen toen ik je las.
Tegelijk een soort..frustratie,machteloosheid omdat de afstand groot is.
Je kan haast niets doen.
Alsof er een soort verantwoordelijkheid op je af komt maar je geen middelen hebt deze toe te passen.
Ik vraag mij af of je letterlijk tegen vriend/Riagg hebt gezegd wat hier zo letterlijk staat en we over gesproken hebben.
Zeggen ik zie het niet meer zitten,heeft toch een andere lading
dan de woorden die je hier en tegen mij hebt gebruikt.
Ik wil hier overigens niet mee impliceren dat het enkel aan jou ligt dat ze je niet goed horen.
Ik krijg het gewoon niet helder,gezien mijn vriend mij met kop en kont onder toezicht zou zetten en hulp zal eisen als ik zulke donkere woorden zou uitspreken.
Vind je dat juist eng als dat zou gebeuren?
Is het veiliger het hier te delen omdat wij simpelweg de mogelijkheden niet hebben je bij kop en kont te pakken?
Ik heb het gevoel dat ik mijn woorden zorgvuldig op een weegschaaltje moet leggen om niet het verkeerde gevoel bij je aan te boren.
Als je daar de hulp niet krijgt die je nodig hebt.
Waarom ga je die dan niet ergens anders proberen te halen?
Bel je huisarst,hij is je coordinator als je daar vastloopt.
Hij kan overleg gaan plegen met het Riagg.
Je hebt een antwoord gegeven op een vraag voor het leven.
Maar hoe eerlijk is je antwoord eigenlijk nu?
Heeft je vriend niet het recht dit te weten?
Harde woorden misschien die laatste......
Maar ik wil eerlijk zijn en ik hoop dat je niet twijfelt dat ze met de grootste zorgen uit mijn hart komen
Ik zie graag dat je blijft schrijven wat je zo dwars zit
Maar ik zie nog liever dat je het deelt bij de juiste personen die
echt samen met jou hulp kunnen zoeken (en bieden).
Laat iemand je bij de hand nemen,maar steek hem overduidelijk uit.
Liefs.
vrijdag 11 september 2009 om 17:52
vrijdag 11 september 2009 om 18:00
Ik sta net in de keuken en ik denk: ik moet meer zeggen, meer schrijven, meer woorden. Maar dacht tegelijkertijd dat woorden soms niet altijd zeggen wat er mee bedoeld wordt en dat het soms beter is niets te zeggen. Dat een 'ik begrijp het' soms veel meer zégt.
Dus ook hier een twijfelkont Iry, ik weet ook heel vaak de (juiste) woorden niet te vinden
Wurm, een
Dus ook hier een twijfelkont Iry, ik weet ook heel vaak de (juiste) woorden niet te vinden
Wurm, een
vrijdag 11 september 2009 om 18:58
Ik kom net terug van PMT, was pittig, herbeleving, maar beetje gedeeld met therapeute die niet schrok en niet gillend wegrende. Klein kind heeft klein stapje dichterbij gedaan. Het is ook niet eerlijk van mij om alleen maar de leuke, creatieve speelse kanten van het kind wél te willen en het verdere verhaal niet.. maar goed, millimeter voor millimeter....
Deze twijfelkont vraagt even aan jou, Jonnax, of je mijn mail van gisteren hebt gehad en of je er misschien van bent geschrokken of gewoon geen tijd had?
En morgen is mijn zoontje jarig..... EM kwam net met een groot boeket bloemen binnen, en een kaart, erg lief. Dit doet hij altijd met hun verjaardagen. *hartje-smiley*
Woorden zijn ook zo ontoereikend!
Deze twijfelkont vraagt even aan jou, Jonnax, of je mijn mail van gisteren hebt gehad en of je er misschien van bent geschrokken of gewoon geen tijd had?
En morgen is mijn zoontje jarig..... EM kwam net met een groot boeket bloemen binnen, en een kaart, erg lief. Dit doet hij altijd met hun verjaardagen. *hartje-smiley*
Woorden zijn ook zo ontoereikend!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 11 september 2009 om 21:45
vrijdag 11 september 2009 om 23:06
Lieve Appel, ik hoop zo dat je hart nu iets lichter is, dat je van je af hebt kunnen schrijven! En ik hoop dat je goed slaapt
Lynne, ook voor jou een virtuele
EV, mail ontvangen en antwoord komt er aan!
Het voelt gek, maar tegelijkertijd ook heel bijzonder om nu vast te zeggen dat ML en ik jullie morgen een mooie dag toe wensen.
Lynne, ook voor jou een virtuele
EV, mail ontvangen en antwoord komt er aan!
Het voelt gek, maar tegelijkertijd ook heel bijzonder om nu vast te zeggen dat ML en ik jullie morgen een mooie dag toe wensen.
vrijdag 11 september 2009 om 23:17
Wat word ik toch iedere keer weer geraakt door de verhalen hier. Door jullie eerlijkheid.
Soms benauwt het me enorm en wil ik hard wegrennen, maar vaker nog vind ik het bevrijdend, deze plek, en hartverwarmend.
Ik ben dan misschien nog steeds behoorlijk gesloten, toch durf ik hier dingen te delen, met jullie, en voel ik steeds vaker dat dat oke is. Kwetsbaar en eng, maar ook oke.
Daar ben ik jullie echt dankbaar voor.
EV, ik feliciteer je alvast met je zoon
Ik denk aan je.
Ik wens iedereen alvast een fijn weekend.
Met hopelijk wat rust, veiligheid en fijne momenten.
Liefs!
Soms benauwt het me enorm en wil ik hard wegrennen, maar vaker nog vind ik het bevrijdend, deze plek, en hartverwarmend.
Ik ben dan misschien nog steeds behoorlijk gesloten, toch durf ik hier dingen te delen, met jullie, en voel ik steeds vaker dat dat oke is. Kwetsbaar en eng, maar ook oke.
Daar ben ik jullie echt dankbaar voor.
EV, ik feliciteer je alvast met je zoon
Ik denk aan je.
Ik wens iedereen alvast een fijn weekend.
Met hopelijk wat rust, veiligheid en fijne momenten.
Liefs!
vrijdag 11 september 2009 om 23:45
Appel.
Hier kom ik je nog een knuffel geven .
Wat verdrietig.
Lieve Saar,ik hoop dat je al lekker in je bed ligt.
Wat rust kan je wel gebruiken.
Gaat het een beetje met je?
Ik vind het heel oke als je erbij komt op Hyves Jonna.
Zelf doe ik niet al te veel daar omdat het voor mij te groot is vaak ( als in reacties geven enzo)
Maar het is fijn een plekje te hebben waar wat vrijer geschreven kan worden en elkaar daar te lezen.
Ev,
Ik wens je een mooie dag toe morgen.
Hoe dubbel ik dit vind te schijven,maar een sombere of regenachtige dag lijkt mij extra belastend.
Dus ik ga duimen voor een prachtig zonnetje morgen.
Philo ik denk aan je.
Je bent een lieverd en als ik nu zeg dat het allemaal goed komt is dat veel te vroeg om aan te nemen.
Ik hoop dat je snel dat gevoel wel gaat krijgen.
Voor iedereen veel liefs.
Hier kom ik je nog een knuffel geven .
Wat verdrietig.
Lieve Saar,ik hoop dat je al lekker in je bed ligt.
Wat rust kan je wel gebruiken.
Gaat het een beetje met je?
Ik vind het heel oke als je erbij komt op Hyves Jonna.
Zelf doe ik niet al te veel daar omdat het voor mij te groot is vaak ( als in reacties geven enzo)
Maar het is fijn een plekje te hebben waar wat vrijer geschreven kan worden en elkaar daar te lezen.
Ev,
Ik wens je een mooie dag toe morgen.
Hoe dubbel ik dit vind te schijven,maar een sombere of regenachtige dag lijkt mij extra belastend.
Dus ik ga duimen voor een prachtig zonnetje morgen.
Philo ik denk aan je.
Je bent een lieverd en als ik nu zeg dat het allemaal goed komt is dat veel te vroeg om aan te nemen.
Ik hoop dat je snel dat gevoel wel gaat krijgen.
Voor iedereen veel liefs.
zaterdag 12 september 2009 om 01:10
Oh.....mis ik je berichtje!
En daarmee ons gezamelijk laatste sigaretje.
Het is hier een beetje een kippehok vanavond en zoete inval.
Dus word iedere keer afgeleid.
Eh hoe het gaat?
Geweldig .
Nee weet nie...wel een flinke aderlating gisteren en dat werkt nog we wat na vandaag.
Maar maakt mij ook wel weer strijdlustig,besef weer eens dondersgoed dat ik wat moet doen.
Dus ben (in mijn hoofd) plannen aan het maken hoe ik dit allemaal ga aanpakken.
En daarmee ons gezamelijk laatste sigaretje.
Het is hier een beetje een kippehok vanavond en zoete inval.
Dus word iedere keer afgeleid.
Eh hoe het gaat?
Geweldig .
Nee weet nie...wel een flinke aderlating gisteren en dat werkt nog we wat na vandaag.
Maar maakt mij ook wel weer strijdlustig,besef weer eens dondersgoed dat ik wat moet doen.
Dus ben (in mijn hoofd) plannen aan het maken hoe ik dit allemaal ga aanpakken.
