mijn kind is drugsverslaafd, ik ben de slechtste moeder ooit

Mijn zoon is verslaafd aan drugs. Hier ben ik nog niet zo lang geleden achtergekomen. Hij is 20 en al 5 jaar verslaafd aan oxicodin en wat hij maar te pakken krijgt neemt hij in. Ik zat in het buitenland voor werk toen ik een telefoontje kreeg. Een vriend van hem, hey Max zei ik, hoe gaat het? Nou niet zo goed Dennis heeft een overdosis genomen om zelfmoord te plegen, hij ligt in de ambulance. Mijn wereld stortte in. 5 uur later stond ik aan zijn bed op de IC. Hij werd in slaap gehouden en was vastgebonden aan zijn bed. We waren pas geleden verhuisd, hij had verteld dat hij depressief was maar dat hij heel blij was in de nieuwe woning, leuke buurt, vriendelijke buren, huisje met een tuintje waar hij meteen een bbq hield met vrienden en buren. Ik dacht zo komt alles toch nog goed. Nu gaat hij naar de afkickkliniek en een psycholoog. Ik heb hem naar zijn vader gestuurd, ga daar maar wonen zei ik, want ik kan de zorg niet aan. Ik ben veel in het buitenland en ik kan er niet van op aan dat hij clean blijft als ik er niet ben. Dit brengt enorm veel stress met zich mee. Hij is boos op mij, ik ben boos op hem en op zijn vader. Ik roep al 5 jaar dat er wat mis is met hem, dat ik denk dat hij drugs gebruikt en dat ik hem wil testen op drugs. Zijn vader vond dat ik overdreef. Maar ik had gelijk. We hebben huisdieren die mogen niet mee naar zijn vader, ze moeten naar het asiel want ik ben alleen in de weekenden thuis. Mijn hart is gebroken van verdriet. Verdriet om mijn kind, mijn dieren, ik voel me zo in de steek gelaten door alles en iedereen. Ik maak me elke dag zorgen, ik kan er niet van slapen. als ik zo doorga kom ik in een depressie, kan ik niet meer werken en raak ik mijn huis ook kwijt. Mijn zoon vindt dat ik alleen aan mezelf en aan mijn werk denk. Maar geloof mij als ik zeg dat ik al jaren met hem opzoek ben geweest naar een passende therapie om van zijn depressie af te komen. Het heeft mij heel veel geld gekost om hem die therapieen te kunnen geven. Kostbare tijd is verloren gegaan, want hij was al die tijd verslaafd maar dat vertelde hij er niet bij. Logisch dat je depressief bent, drugs zorgt ervoor dat je depressief wordt zodat je meer drugs gaat gebruiken. En ik voel me zo bedrogen en in de zeik genomen door mijn zoon. Ik kan hem niet meer om mij heen hebben. Ik wil alleen nog maar schreeuwen, schelden en vloeken tegen hem en tegen zijn vader. Mijn zoon had aangegeven dat hij voor de dieren kon zorgen als ik er niet ben. Maar nu vertrouw ik hem niet meer. Ik denk dan ga je hier vast drugs gebruiken of zelfmoord plegen. Ik had het buurmeisje gevraagd of ze op de dieren wou passen als ik weg ben, maar ze is allergisch. Dus helaas mijn kat van 16 jaar moet naar het asiel. En ik denk dat ik dan pas echt breek. Ik ben zelf een harde vrouw, ik ben opgegroeid in harde omstandigheden, in armoede opgegroeid, mensen om mij heen waren verslaafd, ik heb altijd gezegd als ik erachter kom dat mijn kind verslaafd is staat hij op straat. Alsof ik het op mezelf heb afgeroepen. Ik maak me meer zorgen om mijn dieren dan om mijn zoon. Een oppas vd dieren kan ik niet betalen. 20 dagen per maand ben ik weg. Wat kan ik doen?

PickingUpThePieces schreef: ↑

12-10-2025 10:41

Ik denk dat je momenteel compleet overspoeld bent door emoties en de post in blinde paniek hebt geschreven. Ook ik lees veel woede en paniek. Hoe nu verder?

Volgensmij heb je jezelf de afgelopen 5 jaar een slag in de rondte gewerkt zonder al te veel hulp te hebben gehad van ex partner en al veel kopzorgen gehad omtrent zoon.

Maak even pas op de plaats TO.
Je zoon heeft je nodig OOK doordeweeks. Wat valt er te regelen met het werk? Zorgverlof? Desnoods meld je jezelf even ziek aangezien je compleet overspannen bent.
Laat de dieren niet naar het asiel gaan dat levert uiteindelijk nog meer verdriet op, zowel voor jou als zoon.

En NEE je bent niet de slechtste moeder ooit. ZEKER NIET. Wellicht kun je zelf ook wat ondersteuning gebruiken van je omgeving, praktijkondersteuner etc etc.

Klopt wel wat je zegt. ik heb bijna een burn-out gehad, ik ben van; niet zeuren maar doorgaan tot je wat beters hebt gevonden. Nu van werkgever gewisseld, meer vrije tijd 5\5 rooster. 5x werken 5x vrij en de dagen dat ik er niet ben weet ik niet wat hij doet. Ik had al aan zijn vader gevraagd mag hij bij jou? Dat kon niet want de poezen mochten niet mee en zoonlief wou niet daar wonen omdat hij dan geen poezen bij zich had. 5 jaar geleden had ik het al gevraagd en enkele keren per jaar had ik het aan zijn vader gevraagd, iedere keer kon het niet vanwege de poezen. De poezen werden als ik er niet was thuis verwaarloosd, 1 kat werd broodmager, de kattenbakken waren altijd smerig, ze piesten op de handdoeken die in de badkamer op de grond lagen. Zoonlief vertelde dat hij depressief was omdat hij alleen was. Ik heb hem zelfs met vrienden van hem laten samenwonen die binnen 4 weken al vertrokken omdat hij verslaafd was en enge mensen over de vloer liet, toen pas ben ik erachter gekomen. Maar als ik minder ga werken of ander werk ga doen dan word ik ook depressief. In mijn vak is het of 5 dagen van huis en weekenden thuis of 5 dagen van huis en 5 dagen thuis. Wil je alle avonden thuis zijn dan verdien je nog maar de helft. We zitten in een vrije sector, verdien je plots minder dan kan je de huur niet betalen en je krijgt geen toeslag voor deze woning, terug naar sociale huur met een gemiddelde wachttijd van 25 jaar? Geen optie. Ik heb van alles geprobeerd om hem beter te maken. Maar ik wist niet dat ik met een verslaafde te maken had. Een verslaafde heeft gespecificeerd hulp nodig, had ik het geweten dan had ik hem 5 jaar geleden naar een kliniek gebracht. Dus ja ik ben heel boos ik voel me enorm in de zeik genomen. Ik begrijp heus wel dat je niet aan je moeder verteld dat je verslaafd bent, maar ik had hem gewaarschuwd, altijd gezegd dat ik uit harde omstandigheden kom en er niet mee kan omgaan als mijn kind verslaafd is. Bovendien was ik met hem meegegaan naar meetings voor anonieme verslaafden. De zelfmoordpoging was de druppel waar ik mijn verstand verloor. 5 jaar spanning kwamen eruit, ik kan alleen nog maar huilen en schreeuwen. Het is beter voor hem dat hij me niet ziet. Voorlopig moet ik aan mezelf werken. Een afspraak staat al gepland bij de psycholoog. Aan iedereen die zo hard oordeelt, jullie lezen de tekst niet goed door en weet je maar een paar dingen uit deze 5 stressvolle jaren, ik ben altijd een liefdevolle moeder geweest die altijd het beste voor had met mijn kinderen, ze waren verwend, goed gekleed, goed gevoed, goed opgevoed, iedereen was altijd gek op mijn kinderen, ik was een thuisblijf moeder want ik wou ze de veiligheid en geborgenheid van een warm thuis geven. Iets wat veel te weinig voorkomt. Ouders zijn altijd druk met hun carrière. Ik dacht als de kinderen groot zijn kan ik ook werken maar alleen iets waar ik zelf ook gelukkig van word. Ik heb de tijd genomen om mijn baan te vinden, ik heb opleidingen gevolgd om dit werk te kunnen doen. 16 jaar was hij toen ik fulltime ging werken. 18 jaar toen ik 5 dagen van huis ging werken en weekenden thuiskwam en sinds een paar maanden werk ik 5 om 5. Voor mezelf en voor hem ben ik van werkgever veranderd 5 dagen van huis en 5 dagen thuis en een nog beter inkomen als voorheen. Maar soms kun je nog zo hard je best doen, je kind kan je van alles kwalijk nemen. En als er niet over word gepraat, word het alleen maar erger. Ik moet mezelf nu van hem distantiëren om hem te beschermen tegen mijn overspannen reacties en om mezelf de rust te geven die ik nodig heb om niet gillend gek te worden. Ik hou enorm veel van mijn zoon. Des te pijlijker is deze situatie en zoveel pijn kan ik op dit moment niet aan.

Seniccrocodile326 schreef: ↑

12-10-2025 14:44

Heel lastig dit allemaal; heb met je te doen.
Maar alsnog vind ik een aantal dingen raar, je doet me denken aan m’n ex-schoonmoeder. Toen mijn ex-man haar ging vertellen onder dwang van mij dat hij eigenlijk al 10 jaar verslaafd was. Waar ik pas achterkwam, na het trouwen en 4 maanden zwangerschap ergens in 2010
Ze begon toen zo te huilen en het was zo erg voor haar; wat heeft ze toch misdaan in het leven dat dit haar overkomt. Dat haar zoon verslaafd was gechoqueerd was ik. Hetzelfde met dat ze begon te huilen toen we haar verraste met een romper want baby 3 was onderweg; en ze weer begon te huilen want 2 kinderen waren toch meer dan genoeg; en haar andere kind kon geen kind krijgen; dat is toch niet eerlijk dat ik er 3 had. Terwijl ik m’n kinderen en haar zoon onderhield, ((zelfs z’n verslaving, eenmaal verslaafd is altijd verslaafd al kickt iemand af, terugval-herval, horen erbij)) ze paste verder nooit op en ik woonde in een andere stad; Deze huwelijk heeft het niet gered, mede door deze mevrouw en haar karakter.

- Onder hardheid gaat meestal pijn en verdriet; je hebt leren vechten strijden; brood op de plank toveren. Maar vergeet de essentie; niet barmhartigheid, warmte, liefde in het leven. Wees warm en er voor je zoon. Straks maak je iets kapot wat onomkeerbaar is; door je hardheid en uitingen.

Je zoon is trouwens niet verantwoordelijk voor jou katten. Als je te vaak in het buitenland bent, kan je ze beter wegdoen.. en ja ik heb er zelf 4 ..

de katten zijn van hem.