Psyche
alle pijlers
Mijn mamma gaat dood
woensdag 22 november 2017 22:26
Je weet dat je ouders ooit doodgaan. Zo ergens als ze 100 zijn. Of toch tenminste 80. Ver in de toekomst. Abstract. Een vaag concept van eindigheid. Van "ooit". Niet van nu, nee, dat niet.
Totdat het bericht komt. Kanker. Een zeer vervelende variant. Nog onbekend of er uitzaaiingen zijn, maar ook zonder uitzaaiingen is het vooruitzicht slecht. Verdriet, onmacht, een rollercoaster aan emoties. Wachten. Een extra scan. Nieuwe uitslagen. Uitgezaaid.
Praten over zaken als palliatieve sedatie, euthanasie, hoe werkt dat allemaal. Het waren abstracte begrippen, nu gaat het over je moeder en haar wensen daarin en ideeën erbij.
Bestraling kan de kwaliteit verhogen. Misschien een beetje tijd rekken. Chemo? Die optie is er misschien, om de uitzaaiingen wat te remmen, maar zijn de bijwerkingen het waard? Eerst de bestraling, daarna verder praten.
Het bizarre gevoel van een soortement van blijdschap, omdat de prognose als alles 'een beetje ok' loopt een half jaar is, in plaats van twee maanden. In het meest positieve en gunstige geval zélfs een maand of 9. Dat je zulk nieuws als enigszins positief beschouwd is natuurlijk volslagen bizar, maar het gebeurt. Zo wordt "goed nieuws", of althans minder slecht nieuws, wel heel relatief.
Ratio en emotie spreken elkaar enorm tegen. Of zijn volledig in lijn. Emoties gaan alle kanten op. Verdriet. Zóveel verdriet. Machteloosheid. Boos. Vermoeidheid. Oh zo moe. En je moet door. De zon gaat op. De zon gaat onder. Alles is hetzelfde en niets is hetzelfde.
Mijn moeder gaat dood! DOOD! Veel te vroeg. Veel te jong. Zo oneerlijk. Hoe bereid je je daar for fucks sake op voor?
Totdat het bericht komt. Kanker. Een zeer vervelende variant. Nog onbekend of er uitzaaiingen zijn, maar ook zonder uitzaaiingen is het vooruitzicht slecht. Verdriet, onmacht, een rollercoaster aan emoties. Wachten. Een extra scan. Nieuwe uitslagen. Uitgezaaid.
Praten over zaken als palliatieve sedatie, euthanasie, hoe werkt dat allemaal. Het waren abstracte begrippen, nu gaat het over je moeder en haar wensen daarin en ideeën erbij.
Bestraling kan de kwaliteit verhogen. Misschien een beetje tijd rekken. Chemo? Die optie is er misschien, om de uitzaaiingen wat te remmen, maar zijn de bijwerkingen het waard? Eerst de bestraling, daarna verder praten.
Het bizarre gevoel van een soortement van blijdschap, omdat de prognose als alles 'een beetje ok' loopt een half jaar is, in plaats van twee maanden. In het meest positieve en gunstige geval zélfs een maand of 9. Dat je zulk nieuws als enigszins positief beschouwd is natuurlijk volslagen bizar, maar het gebeurt. Zo wordt "goed nieuws", of althans minder slecht nieuws, wel heel relatief.
Ratio en emotie spreken elkaar enorm tegen. Of zijn volledig in lijn. Emoties gaan alle kanten op. Verdriet. Zóveel verdriet. Machteloosheid. Boos. Vermoeidheid. Oh zo moe. En je moet door. De zon gaat op. De zon gaat onder. Alles is hetzelfde en niets is hetzelfde.
Mijn moeder gaat dood! DOOD! Veel te vroeg. Veel te jong. Zo oneerlijk. Hoe bereid je je daar for fucks sake op voor?
There is freedom waiting for you, on the breezes of the sky, and you ask: "What if I fall?" Oh but my darling, what if you fly? - Erin Hanson
donderdag 23 november 2017 11:49
Allereerst: veel sterkte. Dit is iets wat niemand mee wil maken.
Daarna: bedenk alles wat je nog wil bespreken/laten zien aan je moeder. Mijn vader ging onverwacht dood, en dan blijf je altijd zitten met 'hadden we het hier nog maar over gehad...' Jij hebt de 'kans' (sorry, ik weet niet hoe ik dat beter moet verwoorden) om dat te voorkomen.
Daarna: bedenk alles wat je nog wil bespreken/laten zien aan je moeder. Mijn vader ging onverwacht dood, en dan blijf je altijd zitten met 'hadden we het hier nog maar over gehad...' Jij hebt de 'kans' (sorry, ik weet niet hoe ik dat beter moet verwoorden) om dat te voorkomen.
anoniem_260085 wijzigde dit bericht op 23-11-2017 12:13
0.15% gewijzigd
donderdag 23 november 2017 12:06
donderdag 23 november 2017 20:47
Theo dat is soms ook het beste wat je kan doen denk ik... Een blijk van medeleven. Jij ook een dikke knuffel!
Dank je wel voor je lieve berichten Oakes...
Ik heb inderdaad wel hier en daar recht op zorgverlof, daar heb ik nu 2 middagen gebruik van gemaakt om bijv. de uitslagen te horen en bij een gesprek met de arts aanwezig te zijn. Qua eten, sja, ze kan nu nauwelijks eten dus dat schiet niet echt op. Het doel van de bestraling is om dat in ieder geval weer mogelijk te maken.
Liefkind, ik vind het niet hard om te lezen dat het idee went. Ik kan me er nu nog niet zoveel bij voorstellen, maar eigenlijk hoop ik dat je gelijk hebt, zodat je inderdaad nog wat meer écht van elkaar kan genieten. Want dat doen we nu ook heus wel, maar er hangt zo'n grote zwarte wolk boven.. En ik weet dat die niet helemaal weg gaat, maar jeetje, wat hoop ik dat het net wat draaglijker wordt. Hier is er trouwens echt geen enkele kans dat het goed afloopt. Een uitermate "goede" afloop zou 9 maanden betekenen in plaats van een half jaar, maar daar houdt het wel mee op...
Dank je wel voor je lieve berichten Oakes...
Ik heb inderdaad wel hier en daar recht op zorgverlof, daar heb ik nu 2 middagen gebruik van gemaakt om bijv. de uitslagen te horen en bij een gesprek met de arts aanwezig te zijn. Qua eten, sja, ze kan nu nauwelijks eten dus dat schiet niet echt op. Het doel van de bestraling is om dat in ieder geval weer mogelijk te maken.
Liefkind, ik vind het niet hard om te lezen dat het idee went. Ik kan me er nu nog niet zoveel bij voorstellen, maar eigenlijk hoop ik dat je gelijk hebt, zodat je inderdaad nog wat meer écht van elkaar kan genieten. Want dat doen we nu ook heus wel, maar er hangt zo'n grote zwarte wolk boven.. En ik weet dat die niet helemaal weg gaat, maar jeetje, wat hoop ik dat het net wat draaglijker wordt. Hier is er trouwens echt geen enkele kans dat het goed afloopt. Een uitermate "goede" afloop zou 9 maanden betekenen in plaats van een half jaar, maar daar houdt het wel mee op...
There is freedom waiting for you, on the breezes of the sky, and you ask: "What if I fall?" Oh but my darling, what if you fly? - Erin Hanson
donderdag 23 november 2017 20:50
Intothewild, totaal onverwacht moet ook afschuwelijk zijn. Ik denk dat beide afschuwelijk is. Want weten dat de dood komt zonder dat je daar ook maar iets aan kan veranderen is verschrikkelijk, maar het niet weten is dat net zo goed...
There is freedom waiting for you, on the breezes of the sky, and you ask: "What if I fall?" Oh but my darling, what if you fly? - Erin Hanson
donderdag 23 november 2017 20:52
Vandaag was te doen.Of zoiets. Denk ik. Nu weer kapot. Ontzettend druk gehad op het werk, dat is een soortement van afleiding. Als ik maar 'bezig' ben is het draaglijk. Of iets in die richting. De eerste bestraling is goed gegaan, al zag mijn moeder er van te voren als een berg tegenop. Hopelijk ziet ze nu wat minder op tegen morgen, nu ze weet hoe het gaat...
Ik vind de angst ook lastig. Mijn moeder is soms erg dubbel in dingen, van 'ik heb er nu al geen lol meer in' tot 'ik hoop nog even te hebben' en alles er tussen in. En bang. Logisch, begrijpelijk, wel moeilijk. Mijn moeder is inderdaad sterk en zo zie ik haar ook, maar ze is ook ontzettend kwetsbaar nu. En het is ook gewoonweg oneerlijk. Ze heeft al jarenlang allerlei verschillende fysieke klachten gehad (geen enkele levensbedreigend, maar wel uitermate vervelend) en nu dit óók nog. Zo oneerlijk, en je doet er hélemaal niks aan.
Ik vind de angst ook lastig. Mijn moeder is soms erg dubbel in dingen, van 'ik heb er nu al geen lol meer in' tot 'ik hoop nog even te hebben' en alles er tussen in. En bang. Logisch, begrijpelijk, wel moeilijk. Mijn moeder is inderdaad sterk en zo zie ik haar ook, maar ze is ook ontzettend kwetsbaar nu. En het is ook gewoonweg oneerlijk. Ze heeft al jarenlang allerlei verschillende fysieke klachten gehad (geen enkele levensbedreigend, maar wel uitermate vervelend) en nu dit óók nog. Zo oneerlijk, en je doet er hélemaal niks aan.
There is freedom waiting for you, on the breezes of the sky, and you ask: "What if I fall?" Oh but my darling, what if you fly? - Erin Hanson
donderdag 23 november 2017 21:36
Wat verschrikkelijk voor je! Ik zit helaas ook in hetzelfde schuitje. Mijn moeder heeft 3 maanden geleden ook te horen gekregen dat ze uitgezaaide kanker heeft. Naast mijn eigen verdriet is het extra moeilijk om te zien hoe ontzettend moeilijk mijn moeder het ermee heeft. Ze kan het niet accepteren en is voortdurend in paniek.
Mocht je willen praten, mag je me altijd pb‘en
Sterkte!
Mocht je willen praten, mag je me altijd pb‘en
Sterkte!
zondag 10 december 2017 18:44
Ik zit in hetzelfde schuitje (vader ernstig ziek). Ik worstel zelf heel erg met mijn eigen verdriet wat ik nergens en bij niemand kwijt kan. Bij vrienden wel enigszins maar iedereen heeft zijn eigen sores. Ik kan daar niet elke dag met hetzelfde treurige liedje aan komen.
Heb er aan zitten te denken om naar een of andere therapeut te gaan, alleen weet ik niet zo goed wat voor soort ik aan moet denken.
Hoe gingen jullie met dat verdriet om? En heb je wel eens professionele hulp hiervoor gezocht? Of overdrijf ik nu enorm?
Heb er aan zitten te denken om naar een of andere therapeut te gaan, alleen weet ik niet zo goed wat voor soort ik aan moet denken.
Hoe gingen jullie met dat verdriet om? En heb je wel eens professionele hulp hiervoor gezocht? Of overdrijf ik nu enorm?
zondag 10 december 2017 19:01
Ik zou, als het in je macht ligt, alles doen wat ze nog maar wil. Maar gelukkig is ze duidelijk in het feit dat je ook je eigen leven nog hebt en je gewoon werken moet.
Mijn mam was al op leeftijd en ik heb troost gevonden in het feit dat haar afscheid was zoals ze wilde.
Heel veel sterkte gewenst, zeker in deze tijd, feestdagen maken dat soort dingen altijd net even "zwaarder" voor mijn gevoel.
Mijn mam was al op leeftijd en ik heb troost gevonden in het feit dat haar afscheid was zoals ze wilde.
Heel veel sterkte gewenst, zeker in deze tijd, feestdagen maken dat soort dingen altijd net even "zwaarder" voor mijn gevoel.
die ik wilde bestaat al...
zondag 10 december 2017 20:23
@lady day, wat rot om te lezen dat je in hetzelfde schuitje zit als TO. Wij kregen omstreeks deze datum 3 jaar terug het nieuws en had net mijn huur opgezegd om te gaan samenwonen (als eigenheimer). Dat van de vrienden herken ik, als ik toen had geweten in wat voor zwart gat ik ging vallen (ondanks dat het met mijn moeder wonder wel goed is gekomen ondanks long en lymfekanker), had ik zeker tijdens het proces therapie gevolgd. Vorig jaar oktober ben ik terwijl mijn moeder al een jaar schoon was in zo’n put terecht gekomen. Het hele traject is zo’n eenzaamtraject, de tijd tikt gewoon door voor de mensen om je heen en voor jezelf, de ziekte wordt “gewoon” en niemand snapt dat.
Als je er zelf over nadenkt zou ik zeker stappen ondernemen om therapie te volgen, sterkte
Als je er zelf over nadenkt zou ik zeker stappen ondernemen om therapie te volgen, sterkte
zondag 10 december 2017 20:54
Heftig voor jou, hoor. Ja, het wordt voor de wereld om je heen 'gewoon' he. 'Hoe is het met je vader?' 'Ja, slecht.' 'Oh, kut'. 'Ja.' Eenzaam inderdaad.liefkind2017 schreef: ↑10-12-2017 20:23@lady day, wat rot om te lezen dat je in hetzelfde schuitje zit als TO. Wij kregen omstreeks deze datum 3 jaar terug het nieuws en had net mijn huur opgezegd om te gaan samenwonen (als eigenheimer). Dat van de vrienden herken ik, als ik toen had geweten in wat voor zwart gat ik ging vallen (ondanks dat het met mijn moeder wonder wel goed is gekomen ondanks long en lymfekanker), had ik zeker tijdens het proces therapie gevolgd. Vorig jaar oktober ben ik terwijl mijn moeder al een jaar schoon was in zo’n put terecht gekomen. Het hele traject is zo’n eenzaamtraject, de tijd tikt gewoon door voor de mensen om je heen en voor jezelf, de ziekte wordt “gewoon” en niemand snapt dat.
Als je er zelf over nadenkt zou ik zeker stappen ondernemen om therapie te volgen, sterkte
Ik weet zelf ook niet wat ik er nog meer van moet zeggen.
Ik snap ook wel dat mijn ouders op een dag dood gaan. Vóór mij, althans zo hoort het. Maar ik ben zo ontzettend boos dat het op deze manier moet. Niet op mijn vader, ik weet niet eens op wie of wat. Maar goed, ik wil dit topic niet kapen van TO. Ik ga op zoek naar iemand die mij kan helpen omgaan met deze woede en machteloosheid (ik denk dat dat het in de kern is). Misschien open ik mijn eigen topic wel.
zaterdag 24 februari 2018 17:53
Het gaat boven verwachting goed met mijn moeder. De bestraling is goed aangeslagen en het gaat nu stabiel. Dus ze kan weer eten en dingen doen. En dat is fantastisch. Maar er gaat een moment komen dat die tumor weer groeit, of dat de uitzaaiingen verder gaan. En dat kan volgende week zijn, maar ook nog wat maanden duren. En dan gaat het mis. Ik vind het heel lastig. Het leven gaat door en het gaat zelfs best ok door. Maar er hangt zo'n schaduw overheen. Ik vind het soms heel erg moeilijk daarmee om te gaan. Want alles gaat door en je doet wel leuke dingen en dan opeens dan breek ik even. Ik hoop dat het nog maanden zo goed gaat en ik zie op tegen het moment dat het misgaat en ik weet dat dat gaat komen maar niet wanneer. En al die tijd diep ongelukkig blijven, dat gaat niet, dus ik heb ook gewoon wel blije emoties. Maar ik ben moe, zo ontzettend moe.
There is freedom waiting for you, on the breezes of the sky, and you ask: "What if I fall?" Oh but my darling, what if you fly? - Erin Hanson
zaterdag 24 februari 2018 18:11
Fijn dat het wat beter gaat, maar dat gevoel alsof je op een tijdbom zit, dat lijkt me afschuwelijk. En inderdaad, vermoeiend lijkt me dat.
Mijn vader is 5 weken geleden overleden. Diagnose uitgezaaide kanker en 5 dagen later was hij dood. Hij wilde geen levensrekkende behandeling. 'Gelukkig' zag ik de bui al aankomen en heb ik wel 1000x afscheid van hem kunnen nemen. Tuurlijk heb ik wel gehuild, ook vooral uit paniek, toen hij zo ziek was, maar we hebben ook nog heel fijne gesprekken gehad en kunnen werken aan wederzijds loslaten. Je kunt je dus wel degelijk voorbereiden.
Mijn vader vond het eerst zo erg dat hij ons achter moest laten. Voor hem voelde dat alsof hij ons in de steek zou laten. Daar had hij heel veel verdriet van (en niet zo zeer dat hij zelf dood zou gaan). Ik ben heel dankbaar dat we nog mooie gesprekken hebben gehad zodat hij dat schuldgevoel kon laten gaan. We hebben het ook uitgebreid kunnen hebben hoe het leven van ons (moeder en zus) er uit zou gaan zien. Hoe we gewoon voor elkaar zouden blijven zorgen. Ook daar hoefde hij zich niet druk over te maken.
Uiteindelijk hebben we ook zijn crematie kunnen bespreken zodat het precies kon gaan zoals hij wilde.
Toen hij uiteindelijk op sterven lag, was alles gezegd en geregeld. Hij lag er heerlijk ontspannen bij en zowel hij als wij konden elkaar met een gerust hart los laten en laten gaan. Eigenlijk heel mooi. En het verdriet? Ja, dat is er wel, maar er is niet dat hartverscheurende, compleet in paniek zijnde verdriet. Ik denk juist omdat we het zo goed hebben kunnen afsluiten. Toen het duidelijk was dat hij echt heel ernstig ziek was, toen heb ik echt zo ontzettend hard gehuild... echt vanuit mijn tenen. Nachtenlang... na zijn overlijden slaap ik i.h.a. heerlijk. Soms komt hij zelfs op bezoek
Dus ondanks dat het heel verdrietig is dat je moeder zo ziek is, heb je ook tijd om het aankomende verlies alvast een plekje te geven en ervoor te zorgen dat je heel mooi afscheid van elkaar kan nemen. Het klinkt misschien heel gek, maar geniet daar ook maar van. Achteraf zal deze tijd onbetaalbaar voor je zijn.
Heel veel sterkte.
Mijn vader is 5 weken geleden overleden. Diagnose uitgezaaide kanker en 5 dagen later was hij dood. Hij wilde geen levensrekkende behandeling. 'Gelukkig' zag ik de bui al aankomen en heb ik wel 1000x afscheid van hem kunnen nemen. Tuurlijk heb ik wel gehuild, ook vooral uit paniek, toen hij zo ziek was, maar we hebben ook nog heel fijne gesprekken gehad en kunnen werken aan wederzijds loslaten. Je kunt je dus wel degelijk voorbereiden.
Mijn vader vond het eerst zo erg dat hij ons achter moest laten. Voor hem voelde dat alsof hij ons in de steek zou laten. Daar had hij heel veel verdriet van (en niet zo zeer dat hij zelf dood zou gaan). Ik ben heel dankbaar dat we nog mooie gesprekken hebben gehad zodat hij dat schuldgevoel kon laten gaan. We hebben het ook uitgebreid kunnen hebben hoe het leven van ons (moeder en zus) er uit zou gaan zien. Hoe we gewoon voor elkaar zouden blijven zorgen. Ook daar hoefde hij zich niet druk over te maken.
Uiteindelijk hebben we ook zijn crematie kunnen bespreken zodat het precies kon gaan zoals hij wilde.
Toen hij uiteindelijk op sterven lag, was alles gezegd en geregeld. Hij lag er heerlijk ontspannen bij en zowel hij als wij konden elkaar met een gerust hart los laten en laten gaan. Eigenlijk heel mooi. En het verdriet? Ja, dat is er wel, maar er is niet dat hartverscheurende, compleet in paniek zijnde verdriet. Ik denk juist omdat we het zo goed hebben kunnen afsluiten. Toen het duidelijk was dat hij echt heel ernstig ziek was, toen heb ik echt zo ontzettend hard gehuild... echt vanuit mijn tenen. Nachtenlang... na zijn overlijden slaap ik i.h.a. heerlijk. Soms komt hij zelfs op bezoek
Dus ondanks dat het heel verdrietig is dat je moeder zo ziek is, heb je ook tijd om het aankomende verlies alvast een plekje te geven en ervoor te zorgen dat je heel mooi afscheid van elkaar kan nemen. Het klinkt misschien heel gek, maar geniet daar ook maar van. Achteraf zal deze tijd onbetaalbaar voor je zijn.
Heel veel sterkte.
zaterdag 24 februari 2018 22:13
Lady_Day, bedankt voor je verhaal. Allereerst veel sterkte toegewenst, want ook al hebben jullie goed afscheid kunnen nemen, het blijft vreselijk verdrietig. Ik vind je verhaal wel erg mooi om te lezen. Toen het nieuws net binnen was gekomen heb ik ook vreselijk gejankt, geschreeuwd, ik wist niet wat ik ermee moest. En mijn moeder heeft hetzelfde gezegd als jouw vader - dat ze het zo erg vindt dat ze ons achter moet laten. Die eerste tijd hebben we er veel over gepraat, gehuild. Maar nu het wat stabieler gaat genieten we vooral van de tijd samen. We hebben het er niet veel over. We doen hele dagelijkse dingen en binnenkort gaan we nog een paar dagen met elkaar weg. We hebben het er inderdaad ook wel over gehad hoe het verder moet met mijn vader en mij. En dat we regelmatig samen gaan eten en dat soort dingen. Allemaal heel heftig inderdaad. Maar de laatste tijd hebben we het daar weinig meer over, het is allemaal gezegd en misschien komt het wel weer aan bod op het moment dat het minder goed gaat. Wie weet.
Veel sterkte toegewenst en wat fijn dat je zo mooi en zo goed afscheid hebt kunnen nemen. <3
Veel sterkte toegewenst en wat fijn dat je zo mooi en zo goed afscheid hebt kunnen nemen. <3
There is freedom waiting for you, on the breezes of the sky, and you ask: "What if I fall?" Oh but my darling, what if you fly? - Erin Hanson
zondag 25 februari 2018 07:44
Je hoeft het er ook niet elke dag over te hebben als het allemaal gezegd is. Bij ons ging het uiteindelijk heel snel, dus ja, die 5 dagen hadden we ook wel nodig.
Als ik er tijd voor gehad had, had ik een dagboek bij gehouden van alles wat er gebeurd en gezegd is. Ik ga wel steeds in mijn gedachten door de dagen heen, maar ik ben ook stukken kwijt of haal dingen door elkaar. Ik zou er nu heel blij mee zijn als ik het wel had.
Nog een praktische tip: mocht er een euthanasiewens zijn, regel nu dan alles zodat als je het nodig hebt, alles in kannen en kruiken is.
Als ik er tijd voor gehad had, had ik een dagboek bij gehouden van alles wat er gebeurd en gezegd is. Ik ga wel steeds in mijn gedachten door de dagen heen, maar ik ben ook stukken kwijt of haal dingen door elkaar. Ik zou er nu heel blij mee zijn als ik het wel had.
Nog een praktische tip: mocht er een euthanasiewens zijn, regel nu dan alles zodat als je het nodig hebt, alles in kannen en kruiken is.
zondag 25 februari 2018 11:36
In het geval van mijn vader hadden we gelukkig nog wat tijd om afscheid te nemen en de uitvaart te bespreken.
Pa was dement dus moesten we dit zelf invullen.
We zijn gewoon een avond gaan zitten en knopen doorgehakt.
Altijd lastig omdat pa zich niet expliciet had uitgesproken.
Toen het zo ver was hebben we 24/7 "dienst" gedraaid (druk ik me zo goed uit)
Heel raar.......... onomkeerbaar.
Zijn laatste 2 dagen waren voor hem erg zwaar maar omdat er geen euthanasie verklaring was mochten ze alleen pijn bestrijden.
Toen hij dood was hadden we een mengeling van verdriet, tevredenheid en opluchting.
Verdriet: Je vader is dood
Tevredenheid: Hij heeft een mooi (lang leven) gehad
Opluchting: Het lijden van de laatste fase was voorbij.
En heel raar ik kon niet huilen, nog steeds niet.
Ik voel dat het er een keer uit explodeert maar het komt maar niet.
Pa was dement dus moesten we dit zelf invullen.
We zijn gewoon een avond gaan zitten en knopen doorgehakt.
Altijd lastig omdat pa zich niet expliciet had uitgesproken.
Toen het zo ver was hebben we 24/7 "dienst" gedraaid (druk ik me zo goed uit)
Heel raar.......... onomkeerbaar.
Zijn laatste 2 dagen waren voor hem erg zwaar maar omdat er geen euthanasie verklaring was mochten ze alleen pijn bestrijden.
Toen hij dood was hadden we een mengeling van verdriet, tevredenheid en opluchting.
Verdriet: Je vader is dood
Tevredenheid: Hij heeft een mooi (lang leven) gehad
Opluchting: Het lijden van de laatste fase was voorbij.
En heel raar ik kon niet huilen, nog steeds niet.
Ik voel dat het er een keer uit explodeert maar het komt maar niet.
Voltaire: ik veracht u en uw mening, maar ik zal mijn leven geven om uw recht op die verachtelijke mening uit te mogen dragen.
dinsdag 6 maart 2018 15:39
Mijn moeder is dood gegaan op 18 juli, mijn verjaardag.
4 jaar geleden was bij haar borstkanker vastgesteld met later uitstralingen naar de lever. 4 jaar geleden zeiden ze dat ze nog maar enkele weken te leven had.
Ze heeft er nog 4 geleefd. Wij, haar kinderen, waren hier echter niet van op de hoogte. Wij leefden gewoon ons leventje door zonder te weten hoe ernstig het al dan niet was. Vorig jaar begon het ongeveer twee maand voordien slecht te gaan. Ze viel veel af, haar medicatie sloeg niet meer aan... Van de ene dag op de andere lag ze plots in het ziekenhuis en vijf dagen later was het gedaan met haar. Mijn mama was mijn alles. Ik hou en hield zo veel van haar. Ze was mijn houvast, mijn huis en mijn thuis en nu heb ik niets meer. Je kunt je hier niet op voorbereiden. Spendeer zoveel mogelijk tijd met haar, geniet ervan, toon haar dat je haar graag ziet. Wie weet leeft ze nog een pak langer dan gedacht, die dokters gokken ook maar wat. Ik zou zeggen LEEF! Beleef leuke tijden nu het kan.
Ik zou de wereld geven om mijn mama nog eens te mogen vastpakken.
4 jaar geleden was bij haar borstkanker vastgesteld met later uitstralingen naar de lever. 4 jaar geleden zeiden ze dat ze nog maar enkele weken te leven had.
Ze heeft er nog 4 geleefd. Wij, haar kinderen, waren hier echter niet van op de hoogte. Wij leefden gewoon ons leventje door zonder te weten hoe ernstig het al dan niet was. Vorig jaar begon het ongeveer twee maand voordien slecht te gaan. Ze viel veel af, haar medicatie sloeg niet meer aan... Van de ene dag op de andere lag ze plots in het ziekenhuis en vijf dagen later was het gedaan met haar. Mijn mama was mijn alles. Ik hou en hield zo veel van haar. Ze was mijn houvast, mijn huis en mijn thuis en nu heb ik niets meer. Je kunt je hier niet op voorbereiden. Spendeer zoveel mogelijk tijd met haar, geniet ervan, toon haar dat je haar graag ziet. Wie weet leeft ze nog een pak langer dan gedacht, die dokters gokken ook maar wat. Ik zou zeggen LEEF! Beleef leuke tijden nu het kan.
Ik zou de wereld geven om mijn mama nog eens te mogen vastpakken.
dinsdag 6 maart 2018 15:59
Mijn moeder gaat ook dood. Ik hoop dat het nog even duurt maar het kan alle kanten op. Uitgezaaide longkanker. Ze komt wel voor imuumtherapie in aanmerking , nu afwachten of dat aanslaat of niet. Na in korte tijd het overlijden van 4! kennissen/vrienden met longkanker die behalve 1 allemaal tussen de maand en de 2 maanden overleden heb ik er een bepaald beeld van De angst dat ze maar kort heeft gaat gewoon niet weg. Zelf heeft ze goede hoop en als je dan hoort "gefeliciteerd" na een "positieve" uitslag dan word ik een beetje verdrietig en boos Waarom gefeliciteerd??? Omdat ze een maand of wat later dood gaat? Ik hoop dat ze bij die 13 procent is die na een paar jaar nog leeft Maar 13 is weinig. Na euthanasie ed geregeld te hebben (was mijn eis meteen toen ik het hoorde omdat ik het bij te veel vrienden mis heb zien gaan ) Nu doet ze alsof ze nog jaren heeft en er niets aan de hand is. Stem is weg maar dat is griep Ze is erg moe maar dat is de nasleep van een longontsteking... etc.
Hoe kun je nog leuke mooie herrieneringen maken als iemand niet mee werkt.
Hoe kun je nog leuke mooie herrieneringen maken als iemand niet mee werkt.
dinsdag 6 maart 2018 16:39
Wil ze ook niet samen nog 'n reisje maken? Uit eten? Dagje weg? Niet persé omdat ze dood gaat, maar gewoon even qualitytime pakken als moeder en dochter (vader ook nog present trouwens?) En vooral veel foto's maken en filmpjes met stem erbij.
Sterkte in elk geval!
dinsdag 6 maart 2018 17:30
Wat verdrietig voor jullie, Nina. In mijn omgeving ook veel longkanker. Het lijkt wel een epidemie. Binnen 2 maanden 3 gevallen stadium 4 meegemaakt. In alle 3 gevallen ging het snel. Eentje binnen 6 weken na diagnose, eentje binnen een week en mijn vader binnen 5 dagen. Moet er wel bij zeggen dat er in geen enkel geval behandeld werd.
Mooie herinneringen kun je zeker wel maken. Je hoeft helemaal geen reisjes te maken of dagjes weg te gaan. Kan me voorstellen dat je moeder daar niet de energie voor heeft. Maar misschien kun je wel extra veel tijd met haar doorbrengen. Mijn vader zat aan bed gekluisterd maar we hebben het toch nog heel gezellig gehad, ondanks dat we wisten dat hij heel snel dood zou gaan (had dubbele longontsteking, die hij niet wilde laten behandelen). We hebben veel over 'vroeger' gepraat, maar ook over de toekomst, hoe we het zullen gaan doen zonder hem. Dat vond hij heel fijn.
En inderdaad, foto's en filmpjes. Omdat het zo snel ging bij mijn vader heb ik weinig kans gehad audio opnames te maken (zijn stem was vrijwel weg de laatste dagen), maar wat ik heb koester ik echt.
Heel veel sterkte. Het is niet makkelijk.
Mooie herinneringen kun je zeker wel maken. Je hoeft helemaal geen reisjes te maken of dagjes weg te gaan. Kan me voorstellen dat je moeder daar niet de energie voor heeft. Maar misschien kun je wel extra veel tijd met haar doorbrengen. Mijn vader zat aan bed gekluisterd maar we hebben het toch nog heel gezellig gehad, ondanks dat we wisten dat hij heel snel dood zou gaan (had dubbele longontsteking, die hij niet wilde laten behandelen). We hebben veel over 'vroeger' gepraat, maar ook over de toekomst, hoe we het zullen gaan doen zonder hem. Dat vond hij heel fijn.
En inderdaad, foto's en filmpjes. Omdat het zo snel ging bij mijn vader heb ik weinig kans gehad audio opnames te maken (zijn stem was vrijwel weg de laatste dagen), maar wat ik heb koester ik echt.
Heel veel sterkte. Het is niet makkelijk.
zondag 17 juni 2018 20:15
We hebben nog mooie herinneringen gemaakt en dat doen we nog steeds in zekere mate, maar het gaat nu wel hard bergafwaarts. Nog een paar weekjes en dan is het voorbij. Ik vind het moeilijk om te zien dat het nu zo snel minder gaat. We hebben nog hele mooie momenten gehad, maar het is nog zoveel te vroeg... we hadden nog jaren willen hebben, maar dat is nu eenmaal niet zo.
There is freedom waiting for you, on the breezes of the sky, and you ask: "What if I fall?" Oh but my darling, what if you fly? - Erin Hanson
