Psyche
alle pijlers
Nasleep psychische problemen
zondag 21 november 2010 om 15:45
Hallo allemaal,
In mei van dit jaar kreeg ik angstklachten, in combinatie met depressieve klachten. Na een lange zoektocht naar de juiste behandeling uiteindelijk gediagnosticeerd op een gegenariliseerde angststoornis icm een recidiverende depressieve stoornis. Hele mond vol! Begonnen met citalopram en cognitieve gedragstherapie, en inmiddels dit laatste aan het afbouwen. Heb nu nog drie afspraken staan met tussenpozen van vier weken (als ik toch behoefte blijk te hebben aan meer is dat altijd mogelijk overigens).
Goed, tot zover het technische verhaal. Ik functioneel inmiddels weer prima: ik studeer, werk en doe alles wat ik voorheen ook deed. Toch kent elke dag wel weer een dip. Vaak als ik alleen ben, dan lijken mijn hersenen automatisch weer terug te vallen in oude gedachtenpatronen en de bijbehorende gevoelens. Ik heb al zes weken geen daadwerkelijke angstaanval meer gehad, maar er blijft een gevoel van onrust zitten. Ik denk een stuk angst om terug te vallen, maar ook een groot gevoel van leegte. Omdat dit laatste ook een 'symptoom' van het probleem is/was probeer ik dit ook zo te zien, maar het is erg lastig.
Ik heb mijn levensstijl aangepast: meer beweging, gezond eten, goed slapen, angst toelaten ipv weg te drukken etcetera. Maar dit deel onrust gaat niet weg en maakt me verdrietig. Ik ben bang dat ik nooit meer normaal een dag door kan komen.
Heeft iemand misschien ervaring hiermee? Is het een stuk verwerking, dat het een plekje moet krijgen? Of een onderdeel van het ziektebeeld?
Alvast bedankt!
In mei van dit jaar kreeg ik angstklachten, in combinatie met depressieve klachten. Na een lange zoektocht naar de juiste behandeling uiteindelijk gediagnosticeerd op een gegenariliseerde angststoornis icm een recidiverende depressieve stoornis. Hele mond vol! Begonnen met citalopram en cognitieve gedragstherapie, en inmiddels dit laatste aan het afbouwen. Heb nu nog drie afspraken staan met tussenpozen van vier weken (als ik toch behoefte blijk te hebben aan meer is dat altijd mogelijk overigens).
Goed, tot zover het technische verhaal. Ik functioneel inmiddels weer prima: ik studeer, werk en doe alles wat ik voorheen ook deed. Toch kent elke dag wel weer een dip. Vaak als ik alleen ben, dan lijken mijn hersenen automatisch weer terug te vallen in oude gedachtenpatronen en de bijbehorende gevoelens. Ik heb al zes weken geen daadwerkelijke angstaanval meer gehad, maar er blijft een gevoel van onrust zitten. Ik denk een stuk angst om terug te vallen, maar ook een groot gevoel van leegte. Omdat dit laatste ook een 'symptoom' van het probleem is/was probeer ik dit ook zo te zien, maar het is erg lastig.
Ik heb mijn levensstijl aangepast: meer beweging, gezond eten, goed slapen, angst toelaten ipv weg te drukken etcetera. Maar dit deel onrust gaat niet weg en maakt me verdrietig. Ik ben bang dat ik nooit meer normaal een dag door kan komen.
Heeft iemand misschien ervaring hiermee? Is het een stuk verwerking, dat het een plekje moet krijgen? Of een onderdeel van het ziektebeeld?
Alvast bedankt!
zondag 21 november 2010 om 16:04
zondag 21 november 2010 om 16:10
Ik kreeg als advies van mijn psycholoog om juist te gaan sporten vanwege de angstaanvallen. In principe vertoont je lichaam als je gaat sporten dezelfde reacties als bij een angstaanval; snellere hartslag, zweten etc. Mijn therapie was er ook op gericht om alle angst toe te laten en het juist op te zoeken er door heen te gaan. Dus het was voor mij een overwinning op mezelf om te gaan sporten, het gaf een stuk zelfvertrouwen. Daarnaast raakt je hoofd inderdaad leeg en is de lichamelijke moeheid erg lekker na de tijd. Ben nooit bijster sportief geweest dus in dat opzicht was het ook al een hele uitdaging.
Maar goed, de stap zetten om iets te gaan doen is het allermoeilijkst en kan je ook alleen maar zelf doen helaas. Misschien een idee om het met een vriendin te gaan doen?
Maar goed, de stap zetten om iets te gaan doen is het allermoeilijkst en kan je ook alleen maar zelf doen helaas. Misschien een idee om het met een vriendin te gaan doen?
zondag 21 november 2010 om 16:15
Ik herken wel wat je zegt.
Vorig jaar heb ik een burnout gehad met veel angstklachten, toch anders dan wat jij hebt maar er zijn overeenkomsten.
Voor de angstklachten cognitieve gedragstherapie gehad, 6 maanden. Ik heb daar veel aan gehad.
Ik ben ook erg bang geweest om terug te vallen en soms ook dat mijn gedrag soms leek terug te komen.
Wat bij mij hielp is voor mezelf opschrijven/tegen mezelf praten dat ik het eerder ook kon dus nu ook. Dat ik mezelf over die angst heb heen geholpen dus dit ook kan.
Nu een jaar later, is het bijna weg.
Misschien heb je er iets aan
succes
Vorig jaar heb ik een burnout gehad met veel angstklachten, toch anders dan wat jij hebt maar er zijn overeenkomsten.
Voor de angstklachten cognitieve gedragstherapie gehad, 6 maanden. Ik heb daar veel aan gehad.
Ik ben ook erg bang geweest om terug te vallen en soms ook dat mijn gedrag soms leek terug te komen.
Wat bij mij hielp is voor mezelf opschrijven/tegen mezelf praten dat ik het eerder ook kon dus nu ook. Dat ik mezelf over die angst heb heen geholpen dus dit ook kan.
Nu een jaar later, is het bijna weg.
Misschien heb je er iets aan
succes
zondag 21 november 2010 om 16:21
Herkenbaar. Aan de ene kant een gevoel van leegte dat tot de depressie en de angsten heeft geleid en aan de andere kant een gevoel van leegte nu er minder ziektegedrag is... wat is het één, wat is het ander....
Verdragen dat je het niet weet is het slimst. Waarschijnlijk is het het gevolg van het afleren van ziektegedrag. Dan is even niks voor in de plaats en dat voelt leeg. Bijna net zo leeg als die leegte van een alinea terug maar het is niet zo.
Zoek afleiding, op een rustige manier. Ga bijv. tekenen, een puzzeltje doen, borduren of andere mindfulness achtige dingen. Coach jezelf dat je met iets bezig bent dat veel inspanning kost en dat het soms voelt of je terugvalt, maar dat het eerder het moe zijn is van het geleerde constant te moeten toepassen. Dat dat veel van je vergt maar dat je er steeds vaardiger in wordt.
Keep up the work, you´re doing great!
Verdragen dat je het niet weet is het slimst. Waarschijnlijk is het het gevolg van het afleren van ziektegedrag. Dan is even niks voor in de plaats en dat voelt leeg. Bijna net zo leeg als die leegte van een alinea terug maar het is niet zo.
Zoek afleiding, op een rustige manier. Ga bijv. tekenen, een puzzeltje doen, borduren of andere mindfulness achtige dingen. Coach jezelf dat je met iets bezig bent dat veel inspanning kost en dat het soms voelt of je terugvalt, maar dat het eerder het moe zijn is van het geleerde constant te moeten toepassen. Dat dat veel van je vergt maar dat je er steeds vaardiger in wordt.
Keep up the work, you´re doing great!
zondag 21 november 2010 om 16:37
@Frankie 33: je hebt gelijk, ik moet het ook niet willen forceren. Ik merk ook dat het elke dag -ondanks bovenstaande- net weer wat beter gaat, dat inderdaad vasthouden.
@kimmik46: die gedachte probeer ik ook vast te houden ja. Fijn dat het bij jou weer goed gaat.
@hanke321: het is inderdaad een verwarrende leegte, het is alsof mijn hoofd soms zoekt naar een dip in de dag, dat het haast niet zó goed kan gaan. Ik zoek meestal ook afleiding dan, na vijf minuten onder de mensen ben ik het ook kwijt. Maar ik wil het ook alleen kunnen verwerken, er niet voor weglopen. Misschien kan ik op zo'n moment beter iets voor mezelf doen, mindfullness is sowieso wel vaak bij mij de sleutel om weer even uit de angst/onrust te stappen.
Die vermoeidheid speelt denk ik ook wel een rol ja, het is behoorlijk inspannend om je hele denkwijze om te gooien. Telkens mezelf corrigren en bij de les houden vergt nogal wat.
Bedankt voor de reacties so far
@kimmik46: die gedachte probeer ik ook vast te houden ja. Fijn dat het bij jou weer goed gaat.
@hanke321: het is inderdaad een verwarrende leegte, het is alsof mijn hoofd soms zoekt naar een dip in de dag, dat het haast niet zó goed kan gaan. Ik zoek meestal ook afleiding dan, na vijf minuten onder de mensen ben ik het ook kwijt. Maar ik wil het ook alleen kunnen verwerken, er niet voor weglopen. Misschien kan ik op zo'n moment beter iets voor mezelf doen, mindfullness is sowieso wel vaak bij mij de sleutel om weer even uit de angst/onrust te stappen.
Die vermoeidheid speelt denk ik ook wel een rol ja, het is behoorlijk inspannend om je hele denkwijze om te gooien. Telkens mezelf corrigren en bij de les houden vergt nogal wat.
Bedankt voor de reacties so far
zondag 21 november 2010 om 18:49
Ik heb een deel van jouw klachten ook gehad. En dacht ook vaak dat ik er niet 'voor weg moest lopen'. Inmiddels therapie en de hele shitload achter de rug en soms blijft dat gevoel dat jij beschrijft terugkomen, inderdaad vaak als ik alleen ben. Ik heb mezelf geleerd om er geen aandacht aan te besteden. Ik denk dat het een soort gewenning is dat het steeds terug komt, en dat het alleen maar averechts werkt er dan mee bezig te gaan zijn/aandacht aan te besteden, dan raak je alleen maar verder in de put. Ik heb de ervaring dat, als ik juist geen aandacht besteed aan dat gevoel (met mensen afspreek, terwijl ik daar op dat moment absoluut geen zin in heb bijv) dat het dan ook heel snel weer over is. Als ik er aandacht aan besteed blijf ik erin hangen. Tuurlijk is het goed om iets met klachten te doen en kan je niet altijd gewoon doorgaan, maar ik heb er uitgebreid bij stilgestaan in therapie, dingen veranderd en zie dit gewoon als een soort restverschijnselen. Zou het bij jou ook kunnen zijn en in dat geval denk ik; let it go:)
