Psyche
alle pijlers
Overleden oom.
donderdag 16 september 2010 om 11:00
Lieve vivamensen,
Ik wil gewoon even mijn verhaal kwijt hier op het forum.
Bij voorbaat sorry voor eventuele typ/spel fouten, laat even weten of het in de verkeede pijler staat, wist niet zeker of het hier moest.
Vanmorgen om 9:24 werd mijn vriend gebeld op zijn mobiel, wij dachten al wie kan dat nou zijn?
Blijkt het mijn zus te zijn, ze moest mij hebben.
Vraag ik "wat is er aan de hand?"
Zus "Oom x(laat ik hem zo noemen) is overleden, hij heeft een hartinfarct gehad om kwart over 6 vanmorgen"
Mijn hart stond even een moment stil, ik wist niets te zeggen.
Mijn ogen begonnen al te prikken.
Mijn oom x was als mijn vader ( aangezien ik die wel heb maar niet ken) ook mijn beste vriend, bij hem en zijn vrouw tante J ging ik uithuilen, advies vragen etc.
Heb zelfs in de tijd dat ik onder jeugdzorg stond en ze mij wilden verplaatsen naar een gezinsvervangend tehuis, heb ik bij mijn oom en tante gewoond, zij wilden niet dat ik naar zoiets toeging terwijl er familie in de buurt was.
Hij was echt werkelijk een schat van een man! Hij heeft werkelijk een speciaal plekje in mijn hartje.
Het voelt allemaal zo onwerkelijk, ik was vorig weekend daar nog.
En nu? nu is hij er niet meer..
Vandaag ben ik verdrietig en voelt het alsof er iemand 10 000 naalden in mijn hart zit te prikken.
Heb me ogen al uit me hoofd lopen janken en mij tientallen keren afgevraagd waarom?
Maandag of dinsdag is de begravenis, daar ga ik dan ook naartoe met mijn vriend.
Ik weet even niet meer hoe ik hiermee om moet gaan, ben helemaal radeloos.
Ik ben al vanaf jongs af aan gewend dat ik niemand had, totdat hij en mijn tante J kwamen, toen had ik eindelijk echt familie.
Mijn arme tante J ze is er helemaal kapot van, heel begrijpelijk hij was ook de enige die haar overeind hield, ze hield zoveel van hem!
Ik kon haar niet spreken zei mijn zus want ze wilde het ook allemaal even niet meer! heel begrijpelijk.
Ben er ook echt helemaal kapot van, mijn vriend ook hij had ook een goede band met mijn oom.
Het is echt allemaal nog zo onwerkelijk en toch huil ik terwijl ik dit schrijf, ik moest het even kwijt.
Bedankt voor lezen. En ik hoop dat iemand nog goede raad heeft voor me.
Ik wil gewoon even mijn verhaal kwijt hier op het forum.
Bij voorbaat sorry voor eventuele typ/spel fouten, laat even weten of het in de verkeede pijler staat, wist niet zeker of het hier moest.
Vanmorgen om 9:24 werd mijn vriend gebeld op zijn mobiel, wij dachten al wie kan dat nou zijn?
Blijkt het mijn zus te zijn, ze moest mij hebben.
Vraag ik "wat is er aan de hand?"
Zus "Oom x(laat ik hem zo noemen) is overleden, hij heeft een hartinfarct gehad om kwart over 6 vanmorgen"
Mijn hart stond even een moment stil, ik wist niets te zeggen.
Mijn ogen begonnen al te prikken.
Mijn oom x was als mijn vader ( aangezien ik die wel heb maar niet ken) ook mijn beste vriend, bij hem en zijn vrouw tante J ging ik uithuilen, advies vragen etc.
Heb zelfs in de tijd dat ik onder jeugdzorg stond en ze mij wilden verplaatsen naar een gezinsvervangend tehuis, heb ik bij mijn oom en tante gewoond, zij wilden niet dat ik naar zoiets toeging terwijl er familie in de buurt was.
Hij was echt werkelijk een schat van een man! Hij heeft werkelijk een speciaal plekje in mijn hartje.
Het voelt allemaal zo onwerkelijk, ik was vorig weekend daar nog.
En nu? nu is hij er niet meer..
Vandaag ben ik verdrietig en voelt het alsof er iemand 10 000 naalden in mijn hart zit te prikken.
Heb me ogen al uit me hoofd lopen janken en mij tientallen keren afgevraagd waarom?
Maandag of dinsdag is de begravenis, daar ga ik dan ook naartoe met mijn vriend.
Ik weet even niet meer hoe ik hiermee om moet gaan, ben helemaal radeloos.
Ik ben al vanaf jongs af aan gewend dat ik niemand had, totdat hij en mijn tante J kwamen, toen had ik eindelijk echt familie.
Mijn arme tante J ze is er helemaal kapot van, heel begrijpelijk hij was ook de enige die haar overeind hield, ze hield zoveel van hem!
Ik kon haar niet spreken zei mijn zus want ze wilde het ook allemaal even niet meer! heel begrijpelijk.
Ben er ook echt helemaal kapot van, mijn vriend ook hij had ook een goede band met mijn oom.
Het is echt allemaal nog zo onwerkelijk en toch huil ik terwijl ik dit schrijf, ik moest het even kwijt.
Bedankt voor lezen. En ik hoop dat iemand nog goede raad heeft voor me.
Wat we niet kunnen veranderen, moeten we verdragen..
donderdag 16 september 2010 om 11:07
donderdag 16 september 2010 om 11:09
Ach, meid, wat een naar bericht! Als je zo close bent met je tante, zou ik een lekker broodje halen, beleg en bij haar op de stoep staan voor de lunch. Er gaat zoveel op haar afkomen. Als jij haar net zo dierbaar bent, als zij voor jou, dan waardeert ze het als je er bent zonder eisen te stellen.
Ga niet vragen of je iets voor haar kan doen. Dat kan je niet. Wees er gewoon. Voor haar en voor jezelf. Zorg voor je tante. Geef haar je liefde. En laat je niet door je zus vertellen dat je geen contact mag opnemen. Als je tante het echt niet wilt, dan hoor je dat van haar!
Veel sterkte, meis!
Ga niet vragen of je iets voor haar kan doen. Dat kan je niet. Wees er gewoon. Voor haar en voor jezelf. Zorg voor je tante. Geef haar je liefde. En laat je niet door je zus vertellen dat je geen contact mag opnemen. Als je tante het echt niet wilt, dan hoor je dat van haar!
Veel sterkte, meis!
Volg je hart. Dat klopt.
donderdag 16 september 2010 om 11:15
Heel veel sterkte.
Wat je kunt doen met acuut verdriet....tsja. Het ondergaan, voelen, beschrijven, praten, wandelen, een warme douche nemen, een kaarsje aansteken, muziek luisteren. Heel veel eigenlijk. De ellende is alleen dat bijna niets echt helpt. En toch helpt het allemaal een beetje. Luister naar jezelf en wees lief voor jezelf.
Misschien vind je het ook wel prettig om met je zus af te spreken. Die weet waarschijnlijk beter dan wie dan ook wat jouw oom voor jou heeft betekend.
Nogmaals sterkte.
Wat je kunt doen met acuut verdriet....tsja. Het ondergaan, voelen, beschrijven, praten, wandelen, een warme douche nemen, een kaarsje aansteken, muziek luisteren. Heel veel eigenlijk. De ellende is alleen dat bijna niets echt helpt. En toch helpt het allemaal een beetje. Luister naar jezelf en wees lief voor jezelf.
Misschien vind je het ook wel prettig om met je zus af te spreken. Die weet waarschijnlijk beter dan wie dan ook wat jouw oom voor jou heeft betekend.
Nogmaals sterkte.
donderdag 16 september 2010 om 17:34
Dankjewel voor alle berichtjes mensen, echt super bedankt.
Het huilen blijft maar komen en komen, ik zal hem ook nooit vergeten het was een fantastische man, hij zal altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben.
Mijn vriend steunt mij heel erg goed, en ben echt zo blij met jullie reacties. ik vind het leven erg oneerlijk.
Bedankt.
Het huilen blijft maar komen en komen, ik zal hem ook nooit vergeten het was een fantastische man, hij zal altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben.
Mijn vriend steunt mij heel erg goed, en ben echt zo blij met jullie reacties. ik vind het leven erg oneerlijk.
Bedankt.
Wat we niet kunnen veranderen, moeten we verdragen..
