Psyche
alle pijlers
Overval meegemaakt, en nu weer verder...
maandag 2 augustus 2010 om 13:35
ga professionele hulp zoeken, meid!
Dit is erg ingrijpend..... en dat kun je waarschijnlijk niet alleen te boven komen. Zeker niet omdat je nu al beschrijft zo opgesloten te zitten in je eigen gevoelens (angstig, eenzaam enz)
Ik kan je EMDR aanraden. Ga eens op zoek naar een goede therapeut bij jou in de omgeving.
Dit is erg ingrijpend..... en dat kun je waarschijnlijk niet alleen te boven komen. Zeker niet omdat je nu al beschrijft zo opgesloten te zitten in je eigen gevoelens (angstig, eenzaam enz)
Ik kan je EMDR aanraden. Ga eens op zoek naar een goede therapeut bij jou in de omgeving.
maandag 2 augustus 2010 om 13:37
Jeetje wat een verhaal! Heel veel sterkte iig met het verwerken van zo'n traumatische gebeurtenis.
Ik ken een paar mensen die overvallen hebben meegemaakt, ieder voor zich gaat er anders mee om. De een redde het zonder psychologische hulp, de ander niet.
Wat zou je nog meer kunnen doen?
-Er hier over praten (dat doe je dus al )
-Het verhaal voor jezelf opschrijven, niet alleen wat er gebeurd is maar ook hoe je je voelt
-Een psycholoog raadplegen
-Een gesprek met de huisarts hebben om hem/haar te vragen wat je nog meer kunt doen
Nogmaals sterkte.
Ik ken een paar mensen die overvallen hebben meegemaakt, ieder voor zich gaat er anders mee om. De een redde het zonder psychologische hulp, de ander niet.
Wat zou je nog meer kunnen doen?
-Er hier over praten (dat doe je dus al )
-Het verhaal voor jezelf opschrijven, niet alleen wat er gebeurd is maar ook hoe je je voelt
-Een psycholoog raadplegen
-Een gesprek met de huisarts hebben om hem/haar te vragen wat je nog meer kunt doen
Nogmaals sterkte.
maandag 2 augustus 2010 om 13:38
Jemig, wat ontzettend heftig!
Heb je geen slachtofferhulp aangeboden gekregen? Je kan kijken op www.slachtofferhulp.nl Dit is echt een trauma wat je op hebt gelopen en dat moet je verwerken... Dat kost tijd en is vaak moeilijk alleen. Wat je kan doen, is een psycholoog opzoeken die EMDR doet. Daar worden hele goede resultaten mee behaald. Wie weet weet je huisarts waar je heen kan bij jou in de buurt.
Sterkte!
Heb je geen slachtofferhulp aangeboden gekregen? Je kan kijken op www.slachtofferhulp.nl Dit is echt een trauma wat je op hebt gelopen en dat moet je verwerken... Dat kost tijd en is vaak moeilijk alleen. Wat je kan doen, is een psycholoog opzoeken die EMDR doet. Daar worden hele goede resultaten mee behaald. Wie weet weet je huisarts waar je heen kan bij jou in de buurt.
Sterkte!
No but yeah but no but yeah but no but yeah no but yeah but no because I'm not even going on the pill because Nadine reckons they stop you from getting pregnant.
maandag 2 augustus 2010 om 13:43
Vraag bij slachtofferhulp door, naar andere manier om ermee om te gaan (zie bv de eerste reactie) en ga vooral niet te snel weer 'je ding doen'.
Zorg samen met je vriend in elk geval dat je huis vanaf nu goed beveiligd gaat worden, zodat jij niet opnieuw geconfronteerd kan worden met ongewenste gasten (of ze nou wel of niet iets kwaads in de zin hebben, doet er niet zoveel toe).
Juist als je in je huis aangevallen wordt, tast dat zoveel aan, je privacy, je veilige thuis, ineens is het anders.
Jij moet jezelf weer veilig voelen in je thuisbasis en met jezelf. Als je alleen bent, maar ook onder de mensen. Je thuisbasis is je uitgangspunt dus dat moet je eerst 'aanpakken'. Van daaruit kan je verder uitbreiden, eerst winkel, dan werk (bijvoorbeeld).
Ik heb iets soortgelijks meegemaakt (gelukkig niet zó ernstig), dat was gelukkig niet thuis, maar op het werk. Heb er lang naweeën van gehad.
Heel veel sterkte meid en let heel goed op jezelf en de grenzen van je kunnen.
Zorg samen met je vriend in elk geval dat je huis vanaf nu goed beveiligd gaat worden, zodat jij niet opnieuw geconfronteerd kan worden met ongewenste gasten (of ze nou wel of niet iets kwaads in de zin hebben, doet er niet zoveel toe).
Juist als je in je huis aangevallen wordt, tast dat zoveel aan, je privacy, je veilige thuis, ineens is het anders.
Jij moet jezelf weer veilig voelen in je thuisbasis en met jezelf. Als je alleen bent, maar ook onder de mensen. Je thuisbasis is je uitgangspunt dus dat moet je eerst 'aanpakken'. Van daaruit kan je verder uitbreiden, eerst winkel, dan werk (bijvoorbeeld).
Ik heb iets soortgelijks meegemaakt (gelukkig niet zó ernstig), dat was gelukkig niet thuis, maar op het werk. Heb er lang naweeën van gehad.
Heel veel sterkte meid en let heel goed op jezelf en de grenzen van je kunnen.
maandag 2 augustus 2010 om 13:44
Wat een naar verhaal zeg! Vooral het feit dat je in je eigen huis bent aangevallen, in jouw eigen privé-omgeving , die dus een veilige haven zou moeten zijn en dit waarschijnlijk nu voor jou niet meer is. dat kost tijd om te verwerken!
Ik ben een aantal jaar geleden door een of andere joker van de weg gereden. Die vervolgens voor een rood stoplicht ook nogeens mijn portier open rukte om me vervolgens een klap in mijn gezicht te geven en uit te schelden voor "vuile k•th•er", omdat ik volgens hem degene was niet uit keek. Ik ben daarna zó vreselijk boos, bang, verontwaardigd en nog veel meer geweest.. Bij mij is het uiteindelijk gesleten maar dat heeft een hele tijd geduurd. Hij reed in een zwart mercedes-busje. nog steeds ben ik geneigd mijn portier op slot te doen als ik achter mij een dergelijk busje zie rijden.
Ik zou inderdaad ook kijken of je misschien met wat professionele hulp misschien wat verder komt.
Ik ben een aantal jaar geleden door een of andere joker van de weg gereden. Die vervolgens voor een rood stoplicht ook nogeens mijn portier open rukte om me vervolgens een klap in mijn gezicht te geven en uit te schelden voor "vuile k•th•er", omdat ik volgens hem degene was niet uit keek. Ik ben daarna zó vreselijk boos, bang, verontwaardigd en nog veel meer geweest.. Bij mij is het uiteindelijk gesleten maar dat heeft een hele tijd geduurd. Hij reed in een zwart mercedes-busje. nog steeds ben ik geneigd mijn portier op slot te doen als ik achter mij een dergelijk busje zie rijden.
Ik zou inderdaad ook kijken of je misschien met wat professionele hulp misschien wat verder komt.
Computer says nooooo
maandag 2 augustus 2010 om 13:48
Als eerste: wat vreselijk naar voor je..
En wat je doet is goed. Veel praten, ook al voelt t niet alsof t oplucht. Na verloop van tijd zullen je angsten en stress minder worden.
Je hebt een traumatische gebeurtenis meegemaakt en je hebt tijd nodig dit te verwerken, er zullen nog veel emoties volgen.
En bij onverwachte geluiden en/of lastige situaties reageert je geest en lijf ook weer, das heel normaal. Je vindt de wereld nu eng, de wereld heeft even bewezen een enge en onveilige plek te zijn.
Op zich is t heel goed dat je een normaal dagritme volgt...structuur in deze is goed. Maar als je denkt dat werk toch net iets te veel is, dan ga je om de dag. Je hoeft nix te forceren, t word echt beter...t is nog maar zo kort.
Zorg echter ook voor rust, en slapen (of proberen te slapen en pas op met alcohol). En neem kalmerings en/of slaaptabletten ook alleen op advies en medeweten van huisarts. Alle gevoel dempen is niet altijd de beste oplossing.
Je moet nu ff extra goed voor jezelf zorgen.
Tis t kort dag om nu al te zeggen dat je professionele hulp nodig hebt, jouw gevoelens zijn heel normaal, hoe k*t dan ook.
Blijf wel praten met slachtofferhulp, zij hebben veel ervaring en als je over tijdje nog zelfde of erger voelt, kun je altijd nog hulp inschakelen.
Je kan ook dagboekje bijhouden om je gevoelens neer te pennen.
hoe dan ook, blijf praten praten praten
En wat je doet is goed. Veel praten, ook al voelt t niet alsof t oplucht. Na verloop van tijd zullen je angsten en stress minder worden.
Je hebt een traumatische gebeurtenis meegemaakt en je hebt tijd nodig dit te verwerken, er zullen nog veel emoties volgen.
En bij onverwachte geluiden en/of lastige situaties reageert je geest en lijf ook weer, das heel normaal. Je vindt de wereld nu eng, de wereld heeft even bewezen een enge en onveilige plek te zijn.
Op zich is t heel goed dat je een normaal dagritme volgt...structuur in deze is goed. Maar als je denkt dat werk toch net iets te veel is, dan ga je om de dag. Je hoeft nix te forceren, t word echt beter...t is nog maar zo kort.
Zorg echter ook voor rust, en slapen (of proberen te slapen en pas op met alcohol). En neem kalmerings en/of slaaptabletten ook alleen op advies en medeweten van huisarts. Alle gevoel dempen is niet altijd de beste oplossing.
Je moet nu ff extra goed voor jezelf zorgen.
Tis t kort dag om nu al te zeggen dat je professionele hulp nodig hebt, jouw gevoelens zijn heel normaal, hoe k*t dan ook.
Blijf wel praten met slachtofferhulp, zij hebben veel ervaring en als je over tijdje nog zelfde of erger voelt, kun je altijd nog hulp inschakelen.
Je kan ook dagboekje bijhouden om je gevoelens neer te pennen.
hoe dan ook, blijf praten praten praten
once upon a time called.....right now
maandag 2 augustus 2010 om 13:53
Wat vreselijk Caviaatje! Wat een nachtmerrie. Ik heb geen tips, behalve wat al gezegd is: professionele hulp zoeken. Gelukkig heb je steun van familie en vrienden, en is je werkgever begripvol. Het geeft niet dat je enthousiasme tegen klanten nep is, als je tegenover je dierbaren je ware emoties kunt tonen. Gewoon lekker nepvrolijk tegen klanten blijven doen, het zal vanzelf weer echt worden.
Ik hoop dat je je snel weer veilig en thuis zult voelen in je eigen huis. Misschien kan de politie hierbij helpen, met tips over het beveiligen van je woning.
Sterkte!!
Ik hoop dat je je snel weer veilig en thuis zult voelen in je eigen huis. Misschien kan de politie hierbij helpen, met tips over het beveiligen van je woning.
Sterkte!!
maandag 2 augustus 2010 om 13:57
quote:Clytemnestra schreef op 02 augustus 2010 @ 13:48:
En bij onverwachte geluiden en/of lastige situaties reageert je geest en lijf ook weer, das heel normaal.
[...]
Tis t kort dag om nu al te zeggen dat je professionele hulp nodig hebt, jouw gevoelens zijn heel normaal, hoe k*t dan ook.
Blijf wel praten met slachtofferhulp, zij hebben veel ervaring en als je over tijdje nog zelfde of erger voelt, kun je altijd nog hulp inschakelen.
Ik heb dit er even uitgepakt om te benadrukken. Een vriend van mij is anderhalf jaar geleden ook met veel geweld overvallen en wat jij nu schrijft herken ik van hem. Bij hem kwamen door de overval herinneringen aan een andere traumatische gebeurtenis los en hij is daardoor in therapie gegaan.
Maar de reactie die jij omschrijft: echt normaal volgens mij. Wel opletten dat het niet erger wordt, en schaam je vooral niet om hulp te zoeken!
Hier ook heel goede ervaringen met slachtofferhulp.
Ik hoop dat ze de klootzak pakken, is er enige aanleiding dat ze weten wie het was?
En bij onverwachte geluiden en/of lastige situaties reageert je geest en lijf ook weer, das heel normaal.
[...]
Tis t kort dag om nu al te zeggen dat je professionele hulp nodig hebt, jouw gevoelens zijn heel normaal, hoe k*t dan ook.
Blijf wel praten met slachtofferhulp, zij hebben veel ervaring en als je over tijdje nog zelfde of erger voelt, kun je altijd nog hulp inschakelen.
Ik heb dit er even uitgepakt om te benadrukken. Een vriend van mij is anderhalf jaar geleden ook met veel geweld overvallen en wat jij nu schrijft herken ik van hem. Bij hem kwamen door de overval herinneringen aan een andere traumatische gebeurtenis los en hij is daardoor in therapie gegaan.
Maar de reactie die jij omschrijft: echt normaal volgens mij. Wel opletten dat het niet erger wordt, en schaam je vooral niet om hulp te zoeken!
Hier ook heel goede ervaringen met slachtofferhulp.
Ik hoop dat ze de klootzak pakken, is er enige aanleiding dat ze weten wie het was?
I only get one shot at life - so I shoot to kill
maandag 2 augustus 2010 om 14:05
Heel even onder mijn andere nick, weet niet of je weet wie ik ben maar onder deze nick heb ik namelijk een keer een topic gehad dat ik 2 x ben overvallen op mijn werk en het wel net heb overleefd. Helaas wel arbeidsongeschikt geworden. Ik heb EMDR therapie gehad maar ben zo stom geweest het niet af te maken. Dat is ook een bekend gegeven, je gaat van minuut tot minuut alles na en doordat je het liever wilt vergeten is het een grote stap. Ik word nog wekelijks gebeld om die therapie af te maken.
Ik denk dat ik kan zeggen, mijn ervaring, dat het heel lastig ermee te dealen is als je geen hulp zoekt. Zegt diegene die bijna nergens heen durft door die angst. Alleen dan kan je eroverheen komen. In de zomer gaat het hier. Maar in de winter met al die mensen die lijken op die 3 overvallers, dat trek ik niet. Dus wees niet zo stom als dat ik ben en op die manier letterlijk overvallen is en niets meer kan. Laat je dus niet kisten maar zoek wel hulp. Dat vond ik nog het moeilijkste, niemand begreep mij. Je hebt het ter nauwernood overleefd en de dood in de ogen gekeken maar zelfs van mijn toenmalige werkgever kreeg ik te horen dat het nu wel goed was en moest komen werken. En nog meer (helaas te herkenbaar) nare opmerkingen kreeg. Maar in de loop van een pistool kijken en niet weten of je het nog kan navertellen, en die andere keer heb ik kunnen vluchten, niet wetende of ik het zou overleven.
Zoek er hulp bij. En google eens op PTSS, dat heb ik erna gekregen en voor geholpen bij het AMC. Niet denken dat je het alleen kan.
Sterkte
Ik denk dat ik kan zeggen, mijn ervaring, dat het heel lastig ermee te dealen is als je geen hulp zoekt. Zegt diegene die bijna nergens heen durft door die angst. Alleen dan kan je eroverheen komen. In de zomer gaat het hier. Maar in de winter met al die mensen die lijken op die 3 overvallers, dat trek ik niet. Dus wees niet zo stom als dat ik ben en op die manier letterlijk overvallen is en niets meer kan. Laat je dus niet kisten maar zoek wel hulp. Dat vond ik nog het moeilijkste, niemand begreep mij. Je hebt het ter nauwernood overleefd en de dood in de ogen gekeken maar zelfs van mijn toenmalige werkgever kreeg ik te horen dat het nu wel goed was en moest komen werken. En nog meer (helaas te herkenbaar) nare opmerkingen kreeg. Maar in de loop van een pistool kijken en niet weten of je het nog kan navertellen, en die andere keer heb ik kunnen vluchten, niet wetende of ik het zou overleven.
Zoek er hulp bij. En google eens op PTSS, dat heb ik erna gekregen en voor geholpen bij het AMC. Niet denken dat je het alleen kan.
Sterkte
maandag 2 augustus 2010 om 14:24
Hi Caviaaatje,
Wat een heftig verhaal. Voorheen had je het idee dat zoiets jou nooit zou overkomen en nu het is gebeurd en kan het je dus toch overkomen. Door deze ervaring is de wereld voor jou anders geworden.
Ik ben zelf overvallen, op straat, en overvaller is daarna tot aan mijn voordeur meegelopen onder bedreiging.
Ineens was alle gevoel voor veiligheid weg. Overal, ook in hele andere situaties dan waar het gebeurde. Dacht in de auto ieder moment een ongeluk te kunnen krijgen. Op het werk schrok ik van mensen. En op straat was het helemaal onveilig. Ik heb in de weken erna wel eens in de auto gezeten om half 9 's avonds en durfde er niet uit om naar huis te lopen. Ik hoorde kinderen spelen op straat en heb op mezelf ingepraat dat als er kinderen spelen, dat ik dan ook over straat kon. Het heeft toch wel een maand of 3 geduurd voordat ik weer een beetje 'normaal' was. Maar ik zal me nooit meer zo veilig voelen / 'mij overkomt dit niet' als daarvoor. Nu jaren later nog niet. Dat is nu eenmaal zo, maar ik kan wel weer alles doen zoals ooit daarvoor.
Voor jou is het nog heftiger, jij bent ook fysiek echt aangevallen en in jouw huis, dat jouw veilige plek hoort te zijn.
Accepteer dat dit tijd nodig heeft, weet dat de angst, boosheid en verdriet een normale reactie is. Het is niet zoals je wilt voelen, maar dit is niet iets waarvan je kunt denken: ach gebeurd is gebeurd, we gaan vrolijk door alsof het niets was. Met tijd worden de emoties wel minder en die vrolijkheid komt weer terug.
Probeer niet te veel te vermijden, maar geef jezelf ook de ruimte om nu angstig te zijn en bepaal voor jezelf wat je niet wilt vermijden en wat nu gewoon echt nog een stap teveel is. Probeer hierdoor weer wat meer de controle terug te krijgen over jouw leven. Jij bepaalt wat je wel en niet doet.
Heel veel sterkte!
Wat een heftig verhaal. Voorheen had je het idee dat zoiets jou nooit zou overkomen en nu het is gebeurd en kan het je dus toch overkomen. Door deze ervaring is de wereld voor jou anders geworden.
Ik ben zelf overvallen, op straat, en overvaller is daarna tot aan mijn voordeur meegelopen onder bedreiging.
Ineens was alle gevoel voor veiligheid weg. Overal, ook in hele andere situaties dan waar het gebeurde. Dacht in de auto ieder moment een ongeluk te kunnen krijgen. Op het werk schrok ik van mensen. En op straat was het helemaal onveilig. Ik heb in de weken erna wel eens in de auto gezeten om half 9 's avonds en durfde er niet uit om naar huis te lopen. Ik hoorde kinderen spelen op straat en heb op mezelf ingepraat dat als er kinderen spelen, dat ik dan ook over straat kon. Het heeft toch wel een maand of 3 geduurd voordat ik weer een beetje 'normaal' was. Maar ik zal me nooit meer zo veilig voelen / 'mij overkomt dit niet' als daarvoor. Nu jaren later nog niet. Dat is nu eenmaal zo, maar ik kan wel weer alles doen zoals ooit daarvoor.
Voor jou is het nog heftiger, jij bent ook fysiek echt aangevallen en in jouw huis, dat jouw veilige plek hoort te zijn.
Accepteer dat dit tijd nodig heeft, weet dat de angst, boosheid en verdriet een normale reactie is. Het is niet zoals je wilt voelen, maar dit is niet iets waarvan je kunt denken: ach gebeurd is gebeurd, we gaan vrolijk door alsof het niets was. Met tijd worden de emoties wel minder en die vrolijkheid komt weer terug.
Probeer niet te veel te vermijden, maar geef jezelf ook de ruimte om nu angstig te zijn en bepaal voor jezelf wat je niet wilt vermijden en wat nu gewoon echt nog een stap teveel is. Probeer hierdoor weer wat meer de controle terug te krijgen over jouw leven. Jij bepaalt wat je wel en niet doet.
Heel veel sterkte!
maandag 2 augustus 2010 om 14:30
wat een vreselijk verhaal en wat moet je bang geweest zijn.. Jeetje!
Idd, praat er zoveel mogelijk over. Laat je niets aandringen... ik snap de belangen van je baas, maar het is "pas" 2 wkn geleden, dus neem alle tijd die je nodig hebt in deze.
En last but not least.. heel heel heel veel sterkte..
Idd, praat er zoveel mogelijk over. Laat je niets aandringen... ik snap de belangen van je baas, maar het is "pas" 2 wkn geleden, dus neem alle tijd die je nodig hebt in deze.
En last but not least.. heel heel heel veel sterkte..
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
maandag 2 augustus 2010 om 14:33
Sterkte!!
Heb zelf ook ooit een overval meegemaakt en weet wat een impact het kan hebben. Ik heb wel een paar tips voor je, maar iedereen gaat er weer anders mee om. Ik hoop dat je er wat aan hebt.
Blijf vooral contact houden met slachtofferhulp!
Schrijf een brief aan de overvaller. Het klinkt misschien raar, maar hij is de enige die er bij was. Je kunt het verhaal compleet aan hem vertellen. Natuurlijk verstuur je hem niet, maar het lucht wel op.
Blijf ook het verhaal vertellen aan mensen in je omgeving. Door de adrenaline tijdens de overval is je geest van je lichaam gescheiden. Daardoor heb je waarschijnlijk lege puzzelstukjes in het verhaal. Door te blijven praten, kun je deze misschien opvullen.
Probeer veel buitenshuis af te spreken. Jouw eigen huis is nu geen veilige plek voor je. Pas als je dit meer hebt verwerkt zal het weer een thuis worden, hoop ik..
Nogmaals heel veel sterkte! Ik leef met je mee..
Heb zelf ook ooit een overval meegemaakt en weet wat een impact het kan hebben. Ik heb wel een paar tips voor je, maar iedereen gaat er weer anders mee om. Ik hoop dat je er wat aan hebt.
Blijf vooral contact houden met slachtofferhulp!
Schrijf een brief aan de overvaller. Het klinkt misschien raar, maar hij is de enige die er bij was. Je kunt het verhaal compleet aan hem vertellen. Natuurlijk verstuur je hem niet, maar het lucht wel op.
Blijf ook het verhaal vertellen aan mensen in je omgeving. Door de adrenaline tijdens de overval is je geest van je lichaam gescheiden. Daardoor heb je waarschijnlijk lege puzzelstukjes in het verhaal. Door te blijven praten, kun je deze misschien opvullen.
Probeer veel buitenshuis af te spreken. Jouw eigen huis is nu geen veilige plek voor je. Pas als je dit meer hebt verwerkt zal het weer een thuis worden, hoop ik..
Nogmaals heel veel sterkte! Ik leef met je mee..
maandag 2 augustus 2010 om 14:35
quote:vermomd engeltje schreef op 02 augustus 2010 @ 14:05:
Ik heb EMDR therapie gehad maar ben zo stom geweest het niet af te maken. Dat is ook een bekend gegeven, je gaat van minuut tot minuut alles na en doordat je het liever wilt vergeten is het een grote stap. Ik word nog wekelijks gebeld om die therapie af te maken.
Ik weet niet veel van EMDR therapie... maar zou jij er baat bij hebben als je het alsnog zou afmaken denk je?
Ik heb EMDR therapie gehad maar ben zo stom geweest het niet af te maken. Dat is ook een bekend gegeven, je gaat van minuut tot minuut alles na en doordat je het liever wilt vergeten is het een grote stap. Ik word nog wekelijks gebeld om die therapie af te maken.
Ik weet niet veel van EMDR therapie... maar zou jij er baat bij hebben als je het alsnog zou afmaken denk je?
maandag 2 augustus 2010 om 16:58
ja over dat soort dingen kan je het gewoon met slachtofferhulp hebben. En naar een psychiater gaan betekent niet dat je meteen jaren in therapie moet, tegenwoordig is het er juist op gericht je met een paar sessies weer op gang te helpen. Krijg je ook vergoed van je verzekering. Je kan ook eens met je huisarts gaan praten over deze dingen. Aan hem zou ik ook die vragen stellen over vergeetachtigheid!
I only get one shot at life - so I shoot to kill
maandag 2 augustus 2010 om 17:07
Het is echt niet zo dat je gek hoeft te zijn om met een professional te gaan praten. Dit is een hele nare situatie geweest en bijzonder bedreigend in je eigen huis!
Je moet dit misschien kwijt aan iemand buiten je vriend, familie, collega's en vrienden, iemand die je zeker goede tips kan geven hoe je rustig wordt als je eraan moet denken of je in bepaalde situaties angstig wordt.
Bedenk: alle emotie wat je binnenhoudt maakt je ziek vroeg of laat, je wilt verder en niet blijvende psychische problemen aan die lul overhouden...
Sterkte. Ennuh, zelfs op een forum met vreemden praten helpt misschien al een beetje!
Je moet dit misschien kwijt aan iemand buiten je vriend, familie, collega's en vrienden, iemand die je zeker goede tips kan geven hoe je rustig wordt als je eraan moet denken of je in bepaalde situaties angstig wordt.
Bedenk: alle emotie wat je binnenhoudt maakt je ziek vroeg of laat, je wilt verder en niet blijvende psychische problemen aan die lul overhouden...
Sterkte. Ennuh, zelfs op een forum met vreemden praten helpt misschien al een beetje!
