Paniek door de herbelevingen - deel VI

@Caar, het is heel mooi dat je kunt zien dat het je eerste gedachten zijn. Niets meer dan je eerste gedachten.
Je vraag is voor mij lastig te beantwoorden. Ik heb pas sinds een paar jaar (lees: sinds de therapie is gestart) het idee dat ik leef. Doordat ik pas toen ben gaan leren om te voelen. Eerst door emoties toe te laten, nu door mijn lichaam te voelen.
Mijn leven gaat dus van 'niet echt voelen dat je leeft' naar 'voelen dat je leeft'. Daarbij vind ik de dingen waar ik me vroeger extreem druk om kon maken, helemaal niet meer zo belangrijk. Tegenslagen ervaar ik vooral doordat ik vaak ervaar dat ik niet 'zo ver' ben als ik graag had gewild. Met de hulp van mijn psych, een paar vriendinnen en dit topic, én allerlei in therapie geleerde dingen, heb ik redelijk wat tools om te dealen met tegenslag.
Ik ben wel benieuwd wat je met je vraag wilt zeggen. Hoe is het voor jou, dat wat je schrijft?

@Tobbert, wat n gaaf idee, je zomervakantie beschouwen als een kerstvakantie. Dat vind ik echt heel tof. Lijkt me wel dat je ook chocolade kerstkransjes mag kopen, dan. Toch? En veel kaarsjes aan, dat ook!
En dat leuke boek: lijkt me een goed plan. Het ingewikkelde boek kan altijd nog.

Sofie, dank je wel voor je boekentip. Ik ga kijken op de site van de bieb, of ze het daar hebben.

.

Fijn! Neem je er zelf ook een, Vivasu? (Of meerdere?)

Lief jullie reacties
Psych is wel snel weer redelijk vertrouwd dus dat is winst. Kostte me eerder veel langer. Al blijft het instabiel aanvoelen omdat ik zo snel kan switchen.

Is zeker fijn dat ik met momenten wel kan zien wat goed gaat en wat mijn sterke kanten zijn etc. Die momenten zijn nog niet in overvloed maar ze zijn er. Anderen zien vooral t functionele stuk, hard werken, hersens, sportief, actief etc.
Laat ik ook graag zien aan psych, dat ik me wel red, wil geen lastige patient zijn etc.
Maar soms zoals vandaag dat er weer momenten zijn van pure wanhoop dan voel ik me zo alleen, niemand ziet die momenten van mij. Ik denk dat ik het zelf niet eens in de spiegel zou zien als ik dan naar mezelf zou kijken. Ik huil niet, ik schreeuw niet, ik ga automatisch door met wat gedaan moet worden. Maar van binnen barst ik uiteen. Ik zou echt willen dat ik mijn gedachten en gevoelens kan uiten en kan tonen. Maar er zit een enorme rem op. Al jarenlang eigenlijk.
Ook tav positieve emoties trouwens, ik moet altijd erg mijn best doen om bijv goed genoeg te reageren als iemand me over diens leven goed nieuws vertelt, ben altijd bang dat ik te zwak/neutraal reageer. Door dat 'mijn best moeten doen' is de spontaniteit/impulsiviteit die er misschien wel zou kunnen zijn ook weg natuurlijk.
Ik ben wel in actie gekomen na de wanhoop vandaag, ik heb wat dingen opgeschreven die ik nooit eerder heb geverbaliseerd. Ik moet er gewoon vanaf komen nu, ik wil eindelijk eens een fijn leven/me fijn gaan voelen in mezelf. En ik blijf maar vermijden. Nu dus doorbroken iei richting mezelf.
Sterkte jullie... of n fijn weekend.

@Sofie. Ik voel misschien wel teveel. Heb het idee stil te staan.

Wat ik wil met mijn vraag. Misschien wat herkenning. 5 jaar geleden kon ik de hele wereld aan voor mn gevoel. En ik ken mezelf niet meer in veel opzichten. Dat frustreert me als ik daar zo aan denk. En het is geen kwestie van in je vingers knippen en je bent weer de oude...

.

Caar, ik begrijp je vraag wel, maar stel 'm zelf niet zo. De eerste zin in je laatste post klinkt een beetje alarmerend. Terwijl stilstaan of minder hard vooruitkomen soms ook bij het leven hoort. Ik weet niet hoe oud je bent, maar eerst ga je naar school, vervolgopleiding, je eerste huis, je eerste baan, en misschien een relatie en kinderen. In die eerste periode gebeurt er gewoon veel. Daarna wordt het rustiger, voor veel mensen. Als blijft ongeveer hetzelfde. Soms ben je dan al gesetteld terwijl vrienden nog wereldreizen maken. Dan sta je niet stil, dan heb je een andere koers gekozen. Vergelijkingen gaan dan niet meer echt op.

Stil staan om schoon schip te maken is ook niet erg. Dan kun je daarna weer verder. Door blijven rennen om maar bezig te blijven en niet te hoeven stilstaan bij wat er is gebeurd, helpt een tijdje. Tot het niet meer gaat. Daar hebben genoeg mensen hier ervaring mee. Niet vooruitkomen en langzaam afglijden is niet goed. Als je nu een tijdje stil staat om daarna verlost van overtollige bagage verder te kunnen varen, is dat niet erg.

Het goede en slechte nieuws: je wordt nooit meer de oude. Dat is slecht nieuws, omdat dat je ijkpunt en je streven is. Dat is tegelijkertijd goed nieuws, omdat je ballast verwerkt in deze periode, je jezelf beter leert kennen, en je ook beter zult kunnen verhouden tot anderen die (soortgelijke) dingen hebben meegemaakt. Die ervaringen neem je mee, en dan wordt je Caar2.0.

Hanke, gaat het beter nu de zomerdagen (definitief, naar het lijkt) voorbij zijn dit jaar?

Selune, succes met je master! Hopelijk is die, behalve pittig, ook interessant en leuk en is je studievriend er ook aan begonnen! Voor PT heb ik geen tips, maar ik vind je stoer en dapper dat je het aangaat en eigenlijk vind ik 'stoer en dapper' een understatement, want ik weet hoe bang je er voor bent. Ik weet alleen geen betere woorden. Hopelijk is je man alweer zo opgeknapt dat hij je (wat meer) kan ontlasten bij de weekendactiviteiten rondom de sport van de kinderen. Het zijn ook zijn kinderen immers, en die vinden het vast leuk als papa betrokken is bij hun leven.

Su, bedankt voor de knuffels! Ik pak er eentje

Ernie, fijn dat psych toch wel weer vertrouwd is. Goed dat je zwart op wit hebt durven schrijven wat er in je omging; het kan heel confronterend zijn om dat zo voor je te zien. Dus dapper dat je het gedaan hebt! Durf je wat je hebt geschreven ook met haar te delen?

Knuffel, vrijdag PT gehad? Red je het nog een beetje?

Snow, ben je weer een beetje op aan het krabbelen? Ik heb 'omsnowen' deze week nog ingezet (rond mijn vakantie), dat was geïnspireerd door jou.

Sofie, ik vind het zo fijn dat je altijd zo uitgebreid op iedereen reageert. Ik hoop dat je dit weekend na je training (heb je ongetwijfeld gedaan) weer hebt kunnen luisteren naar wat je lijf je vertelde. Hoe moeilijk het ook is. Leren begrijpen wat het je vertelt, gaat je helpen om nog meer Sofie te worden. (Ik hoop trouwens ook dat je niet gisterochtend hebt getraind, maar vanochtend - want tot nu toe is het hier droog en gister leek het meer op een openluchtzwembad.)

Pruttel, hopelijk gaat het goed met je!

EV, zie je zelf welke stappen je gezet hebt de laatste maanden? Hoeveel helderder je inzichten zijn over je gezin, over ZH, over relaties? In hele korte tijd lijkt er zowat een spaarpot aan kwartjes gevallen te zijn. En daarnaast ben je ook nog eens in de bieb gaan werken. Ik geloof dat ik er niet op gereageerd heb toen je het had over betaald vs onbetaald werk, maar vrijwilligerswerk is soms belangrijker dan het betaalde werk. Het betaalde werk zorgt er misschien voor dat de bieb blijft draaien, maar vrijwilligerswerk in instanties als de bieb zorgt ervoor dat het een veilige haven waar mensen geholpen worden. Dat de bieb functioneert als bieb. Dat is niet 'maar' vrijwillgerswerk.

Diva, is er geen collega die al eindtermen heeft opgesteld? Of die je kan helpen dat te doen? Da's geen vraag om vandaag over na te denken (het is weekend, dat is om uit te rusten), maar wel een om morgen of overmorgen eens over te denken.

Zo, nu loopt mijn hoofd om. Als ik iemand vergeten ben, het is niet expres en de knuffels zijn ook voor jou!

Voor iedereen:

@Tobbert, mooi wat je schrijft, over stilstaan en/of minder snel vooruitkomen. Soms is stilstaan ook gewoon vooruitgang en is dat wat achteruitgang lijkt, juist een stap voorwaarts.
Als aanvulling hierop voor @Caar:
Een aantal jaren geleden leek mijn leven beter dan het leven dat ik nu leid. Ik deed elke dag leuke dingen, had energie voor 10 (of 20), mijn werkambities rezen tot de maan en terug. Objectief gezien had ik echt wel een goed leven. Alleen was het niet 'mijn leven'. Ik leefde zoals ik het had geleerd, zoals het hoort. Dus veel en hard werken, altijd aardig en vriendelijk tegen anderen, super sociaal wenselijk. Niet echt, niet mezelf. Ik had altijd buikpijn (maar dat voelde ik al niet eens echt meer, omdat het er altijd was), maakte me druk om de meest onbelangrijke dingen, zoals of ik wel op tijd ergens zou zijn, of mijn collega's me wel aardig zouden vinden, of ik wel een goede dochter was, of ik attent genoeg was, enzovoorts.
Toen kwamen de herbelevingen.
Met de nachtmerries.
En de depressieve gedachten.
Ik ben aan de slag gegaan met mezelf, samen met lieve en goede therapeuten, ondersteund door twee vriendinnen. Nog altijd ben ik niet waar ik wil zijn.
En ik kan, in vergelijking met vijf/zes jaar geleden, veel minder. Nu weet ik hoe absurd het was wat ik van mezelf vroeg. Hoe niet leuk het was. Ja, soms wens ik dat mijn leven weer zo was als toen. En als ik er dan langer dan drie seconden bij stil sta, voel ik weer: ik wil daar nooit meer naar terug. Wat ik zou willen, echt zou willen, is terug naar het leven voor alle nare gebeurtenissen, met de kracht die ik nu heb. Zodat ik zou kunnen voorkomen wat dat kleine meisje (ikzelf dus, I know) is aangedaan. Zodat dat kleine meisje had kunnen leren te groeien vanuit zichzelf.
Aangezien ik geen tijdmachine heb, doe ik het maar met plan B. Dit plan dus. Worden wie ik ben en wie ik wil zijn en mag zijn van mezelf. En dat is hard werken dansen, stapjes vooruit, stapjes terug.
Ik ben benieuwd of je terug zou gaan naar vijf jaar geleden, als het kon. En kun je de kracht van toen gebruiken om te dealen met het nu? Want die kracht van toen, die zit in jou. Die is niet nep, die is niet weg. Misschien lijkt het alleen een beetje onvindbaar. Onvindbaar bestaat niet, dus hij ligt ergens onder een dikke laag stof of zo.

@Ernie, dingen opschrijven die je eerst niet kon verbaliseren voor jezelf. Wauw. Durf je ze met iemand te delen?

Als antwoord op je vraag Tobbert, ik heb zowel vandaag als gisteren getraind. Twee keer droog hier, dat scheelt .
Ik ben bezig om goed op mezelf te passen. Vandaag is het gelukt om die stomme mueslireep waar ik vorige week over schreef, tijdens het lopen op te eten. Ik ben er echt trots op , stom he .

Dat wat EV schreef over die bus, dat heb ik met een bootje in mijn hoofd. Ik sta aan het roer en er zitten allerlei delen van mij in die boot. Die roepen welke kant ik op moet, of zijn juist heel stil, of laten in hun gedrag merken dat ze iets anders willen, door bijvoorbeeld die boot uit balans te brengen. Geen idee of ik ooit hier heb gedeeld dat ik dus echt fokking bang ben voor boten . Dus ik sta een beetje angstig aan het roer en dat gewiebel brengt me nogal snel uit balans. Want ik wil echt niet dat we omslaan.
Maar ik sta er wel. En ik sta steeds steviger. Het roepen wordt ook minder, nu die deeltjes van Sofie er op beginnen te vertrouwen dat ik ze allemaal belangrijk vind. Dat ik ze check, ook diegenen die wegkruipen of van de boot springen.
Dat ik luister naar iedereen, maar dat ik ook begrens en beslis. Ze beginnen me als 'baas' te accepteren.
Het kost alleen nogal veel tijd en energie.

De meeste dingen met eten lukken inmiddels, als ik alleen ben. Dan kan ik dingen bewust doen, over dingen nadenken, voors- en tegens afwegen, dingen doorduwen, delen van mezelf vriendelijk begrenzen. Dan herken ik sabotage en kan ik die weer ongedaan maken. Met andere mensen erbij is dat zo moeilijk.
De deeltjes Sofie die iets anders willen dan ik, grijpen op zo'n moment direct hun kans. Best wel slim eigenlijk. Maar o zo irritant.
Voorbeeldje: als ik bij iemand anders ben en die biedt me een koekje aan, zeg ik direct 'nee, dank je wel'. Vervolgens denk ik in mijn hoofd: 'Ho. Stop. Dat koekje, dat ga ik wel eten. Want de afspraak is dat ik genoeg eet. En daar hoort dus ook bij dat ik iets eet 's middags'. Er volgt dan wat tegensputteren, een gesprek met mezelf in mijn hoofd en dan is t goed.
Máár...... dan is de gelegenheid om dat koekje te nemen al weer voorbij.
Als ik het van te voren bedenk: ik ga zo naar ....., daar bieden ze me waarschijnlijk een koekje aan en dan zeg ik dus ja: dan gaat het goed. Het gaat ook goed als ik bij vriendinnen ben die weten dat dit speelt, want dan eis ik dat koekje gewoon alsnog op , nadat het gesprek in mijn hoofd is gevoerd.

Niet quoten alsjeblieft, ik wil dit later nog graag weghalen.

Verder is het de afgelopen dagen lastig geweest hier, vanwege herbelevingen die ik even niet aan had zien komen. Grote winst is dat ze niet meer mijn hele leven overnemen. Ik kan met momenten weer plezier hebben, ook al is het tegelijkertijd moeilijk allemaal.

Ik wens jullie

Of het nu een boot is waar je aan het roer staat, of je zit op die chauffeursplek in die bus: volgens mij komt het allemaal op hetzelfde neer. Ik heb een samenvatting op internet gelezen van 'De innerlijke criticus ontmaskerd', de boekentip van mijn psych, en daarin wordt het ik benoemd als 'het ware zelf', en worden er ook voorbeelden gegeven van 'handelende egodelen' (diegenen in de bus, of boot): de behager, de regelgever, de drammer, de perfectionist, de criticus. Ik kan wel zeggen dat ik ze allemaal maar al te goed ken.

Wat ik zo knap van jou vind Sofie, is dat je ze allemaal aandacht kunt geven. Ik denk dat ik nog heel wat beter zou kunnen gaan luisteren naar andere delen van EV. En met name dat kleine kwetsbare kind van toen. Het beeld van de bus is in ieder geval wel bij me aangekomen en ik probeer te kijken wat er gebeurt, als ik me weer door een of ander gevoel 'meegesleurd' voel.

Tegelijkertijd vraag ik me ook af hoe ik moet dealen met realiteit als: ik voel me nergens bijhoren, los van familie, los van eigen gezin; ik heb het uit zelfbehoud en gezonde keuze allemaal los moeten laten (... of zij deden het....), en dat vind ik toch knap lastig. En zeker altijd op zo'n zondag, echt zo'n familie/samenzijn-dag, waarop ik alleen ben. Ik weet dat ik niet de enige ben, en ik vermaak me meestal ook wel, maar toch. Ik probeer keihard alle gevoel op zo'n dag op afstand te houden.

Elmervrouw schreef: ↑

10-09-2017 17:04

[...]

Tegelijkertijd vraag ik me ook af hoe ik moet dealen met realiteit als: ik voel me nergens bijhoren, los van familie, los van eigen gezin; ik heb het uit zelfbehoud en gezonde keuze allemaal los moeten laten (... of zij deden het....), en dat vind ik toch knap lastig. En zeker altijd op zo'n zondag, echt zo'n familie/samenzijn-dag, waarop ik alleen ben. Ik weet dat ik niet de enige ben, en ik vermaak me meestal ook wel, maar toch. Ik probeer keihard alle gevoel op zo'n dag op afstand te houden.

dat blijft met momenten gewoon ontzettend verdrietig en naar EV, dat mag je onderkennen. Om er vervolgens het beste van te maken met je 'surrogaat-familie' (MM, BV, ...).
Misschien helpt het je dat er meer mensen zijn die dit soort dagen confronterend en verdrietig vinden. Je bent niet alleen in je verdriet.

.

vivasu schreef: ↑

11-09-2017 11:42

[...]
Mijn huidige psych heeft afgelopen week laten weten dat ze mij toch niet wil kan behandelen. Ik zal dus (weer) over moeten. Ik voel mij enorm afgewezen. Ik ben eerlijk geweest en daardoor wil ze mij nu niet meer behandelen daardoor heeft de psych kunnen inschatten dat ik iets van haar nodig heb, wat zij niet kan bieden. Dat besluit is bij haar vrijdag gekomen. Het was een zwaar weekend... Elke keer als ik iemand een beetje durf te vertrouwen duwen ze mij weg blijkt diegene me uiteindelijk niet of onvoldoende te kunnen helpen. Ik hoop morgen te horen wanneer ik een intake heb met de nieuwe behandelaars. Ik sta daar erg wantrouwend in, hoewel ik dat liever niet zou willen. Ik moet mijzelf nu beschermen. Meer afwijzing kan ik niet aan. Het gevoel afgewezen te worden is zo sterk en lastig om me om te gaan. Morgenavond de laatste keer bij mijn huidige psych.

Hé, wat rot....
Ik ben zo vrij geweest om een paar zinnen aan te passen.
Het gevoel afgewezen te worden staat centraal bij je en dat is zeker niet vreemd. Met alles wat nu al zo verdrietig is, maakt dat gevoel van afwijzing het wel nog meer verdrietig en ingewikkeld. Het is echt belangrijk dat je jezelf iedere keer opnieuw voorhoudt dat hulpverleners je doorverwijzen, niet omdat ze jou afwijzen, maar omdat ze je met dat ontzettend moeilijke, nare, verdrietige waar jij mee te dealen hebt, niet kunnen helpen. Ze vinden jou niet stom, raar, gestoord of iets anders onaardigs. Ze vinden de problematiek waarmee jij te maken hebt te complex. Niet jou.
Vergelijk het met een gecompliceerde beenbreuk. Daar komt ook eerst een operatie door de chirurg (specialist) aan te pas, voordat de been in het gips (generalist) gezet kan worden. Als ze op de gipskamer eerst zouden beginnen met gipsen, zou er veel onnodige schade aan je been worden toegediend. Of je been zou scheef gezet worden, waardoor je er later in je leven weer last van krijgt.
En ik wéét dat het niet zo simpel voelt.
Hoe jij het voelt, dat is niet gek of stom.
Het is herkenbaar voor veel schrijvers en lezers hier.
Het is best wel normaal eigenlijk, al klopt het niet.


@Knuff, Hanke, hoe is het?

Ja inderdaad heel herkenbaar hier ook, zoals Sofie zegt, maar desalniettemin echt rot voor je, Vivasu. Ga voor die Su2.0 en geef niet op hé. Ergens is er passende hulp voor je, maar het is soms even zoeken. Ik vind de vergelijking met die gecompliceerde beenbreuk een hele goeie.

Vandaag is mijn zoon jarig, hij wordt 19.
MM was hier gisteren en vannacht, en ik zei het vanmorgen, en moest meteen huilen. Had niet verwacht dat ik meteen, door het hardop uitspreken van één zinnetje, zoveel zou voelen. Eerst probeerde ik het te verbergen, maar ik kon me niet meer inhouden en dacht toen ook: oké, dit hoort ook bij mij, dit ben ik ook. Ook die moeder, al heb ik er in het dagelijkse leven niets meer mee te maken en al heel lang niet. Maar vandaag is het wél even op de voorgrond. En nieuwe persoon in mijn leven of niet, dit is het zo goed EV.

Echt vooruitgang om me nu niet te verstoppen en niet mijn gevoel te verbergen, al heb ik het niet voluit laten gaan omdat hij naar zijn werk moest. En zich rot voelde omdat hij weg moest. Hij belde nog op weg naar zijn werk ook, terwijl hij hier net de deur uit was, wat ik heel lief vond. Even een stem horen. Je leeft en dit hoort erbij, was een ding wat hij zei. Ik heb mezelf ruimte gegeven en dat voelt goed. En nu gaat het wel, geloof ik. Heb zoon een felicitatie gestuurd en probeer hoop op antwoord los te laten. (Dat zal toch niet meer zijn dan hoogstens een thank you, denk ik, hem kennende.)

Sofie, ik heb het boek gisteren gereserveerd bij de bieb. Ze hebben twee exemplaren, allebei zijn ze uitgeleend. Maar ik ben erg benieuwd. Komt goed.

Gefeliciteerd met je zoon EV.

Hier zijn de allerpittigste dagen van het jaar aangebroken. Paniek en fragmentatie is aan de orde van de dag. Ik sla me er kalm doorheen. Of zo kalm mogelijk. Gelukkig een aantal mensen om me heen die met liefde vriendschap en humor er voor me zijn. Kan weinig op een dag. De bank en dvd recorder zien me veel. Ik weet dat dit weer over gaat. Waarschijnlijk nog tot halverwege volgende week. En over een paar dagen de eerste kennismaking met peut. Ben benieuwd....

Dank je, Hanke. Heel veel sterkte voor jou in deze pittige dagen.
Fijn dat je mensen om je heen hebt die er voor je zijn.

Gefeliciteerd met je zoon, EV! Ik hoop dat je extra lief voor jezelf bent (geweest) vandaag, want het lijkt me een extra zware dag.

Hanke, ik stuur je goede vibes om de zwaarste dagen zo goed mogelijk door te komen. De bank en dvd's lijken me een prima plan. Was het niet vanwege de zware dagen dan toch wel vanwege het weer. Hopelijk zit er ook af en toe iemand op de bank waar je de zwaarte mee kan delen!

Su, zo herkenbaar wat je schreef, hoe je gedachten met je aan de haal gaan. Maar ik denk dat Sofie goed aangeeft hoe je er ook naar kunt kijken. Ik hoop wel dat je psych zorgt voor een snelle overdracht en een plek waar je terecht kan voor je bij de nieuwe psych bent. Als dat bij het afsluitende gesprek niet aan de orde is geweest, mag je haar daar alsnog om vragen. Je stelt je niet aan als je dat doet, echt niet. Als zij het niet doet, schakel dan je huisarts in.

Knuffel, waar ben je gebleven? Je bent zo stil ineens. Lukt het om (kort) te laten weten hoe het met je gaat?

Ja, ik vraag me ook af hoe het met Knuffel gaat, en met Kers (lees je nog mee?) en anderen waarvan ik nu zo snel de namen niet allemaal kan opnoemen.

Zoon antwoordde met één 'thanks' op mijn verjaardagswens, en hoewel ik wel iets korts verwacht had, werd ik weer overvallen door heel veel gevoel en ik moet zo erg oppassen dat het niet helemaal met me aan de haal gaat. Eerlijk gezegd gebeurde dat wel. Ook vanwege een andere reden. Maar over dat laatste viel gelukkig te praten, hoewel ik het doodeng vond om zo eerlijk te zijn tegen MM (was aan de telefoon vroeg in de avond) en kwam ik er wel weer uit. Alleen is het schrikwekkend om weer te zien hoe diep ik kan vallen door een gevoel 'lastig te zijn'. Heeft alles met vroeger te maken en ergens in de achtergrond is dat besef er wel, maar kan ik er toch niet los van komen.

Het verhaal in mijn volwassen leven is nu eenmaal gewoon ook heftig, en ik heb jarenlang heel verstandelijk daarover gepraat omdat mensen er al genoeg van schrokken (afstandelijk uit zelfbescherming en ik had dat maar al te goed geleerd: geen gevoel, dat moest weg, altijd), maar nu lukt het veel minder om alle gevoel binnen te houden. Dat is op zich goed (waar het kan..) maar brengt wel met zich mee dat ik me dan lastig en heftig voel en ook weer bang ben dat ik iemand afschrik. Tot nu toe zegt MM dat hij niet wegloopt voor mijn emoties maar ik kan me soms zo onzeker voelen en heb dan geen enkel vertrouwen erin dat iemand gewoon bij me blijft en mij niet moeilijk vindt maar juist dingen herkent.

Ben er ook weer even. Alles gaat wel z'n gangetje. Druk met werk (natuurlijk), maar ik merk dat dat langzaam iets meer routine wordt. Ben nog steeds erg betrokken, maar ik denk dat ik gewoon zo ben en dat 'het meer op z'n beloop laten van dingen' mijn leerpunt is. Vergelijken met collega's heeft dan ook niet zoveel zin, want zij zijn mij niet en zij zijn ook allemaal een stuk ouder en dus verder.

Afgelopen weekend met vrienden weg geweest. Ik ben nog steeds verbaasd dat het zo goed klikt tussen ons. Ik lees hier regelmatig over LV (m/v) en denk dan: ik zal wel raar zijn dat ik helemaal niet echt vriendinnen heb. Met uitzondering van de basisschool ook nooit echt gehad ook. Ik was vroeger best eenzaam (ook door het pesten). Maar deze vriendin was er ineens op een moment waarop ik het helemaal niet verwachtte (ik stond op het punt om te gaan verhuizen) en sindsdien hebben we contact gehouden. Met haar en mijn man klikte het ook verrassend goed. Erg naar voor hen beiden en voor ons dat ze nu op het punt staan om uit elkaar te gaan. Moeilijk ook, omdat wij het standpunt van beiden begrijpen en niet willen kiezen. Hopen dat contact in de toekomst mogelijk blijft.

Hele goede gesprekken gehad in het weekend waarin iedereen aan bod kwam. Ook mijn man met zijn moeilijke ouders. Die vrienden zaten echt met open mond te luisteren. Weer een bevestiging voor man dat zijn leven en omgang met ouders tot nu toe echt niet normaal verlopen is. Het is allemaal erg lastig. Ik merk dat ik ook steeds op m'n hoede ben wanneer er contact met ze is. Wachten op het nieuwe onbegrip, de steek onder water, de opmerkingen, de ruzies, het manipuleren. Erg vermoeiend, ook voor mij (als buitenstaander).

@ Hanke: ik weet niet precies waarom deze dagen van het jaar zo moeilijk voor je zijn, maar even een om te laten weten dat ik aan je denk! Het geeft niet dat de tv en dvd-recorder je vaak zien, hopelijk helpen ze je bij het vinden van afleiding, ook al is het maar voor even.

@ EV: Verjaardagen en mijlpalen van je kinderen waar je niet bij kunt zijn, lijken me erg moeilijk. Fijn dat MM zo lief voor je was.

@ Knuffel: ik hoop ook dat het goed met je gaat! Weet dat je altijd (altijd!) hier wat mag schrijven! Het geeft niet dat je al een poosje niet gepost hebt, je kunt hier nog steeds terecht met jouw verhaal: kort of lang, ingaand op jezelf of op anderen, oppervlakkig of diep, alles is goed hè. Ook niet posten is natuurlijk je goed recht. Ik kan me alleen herinneren de laatste keer dat je lang niks postte dat je je afvroeg of het nog wel mocht en dat je niet goed durfde. Dus die gedachte probeer ik nu even te tackelen. Ik denk dat ik ook voor de andere schrijfsters spreek als ik zeg dat wij je nog steeds graag lezen.
voor jou

En daarnaast een voorraadje voor de andere lieve schrijfsters

.

ID, waarschijnlijk vond rond deze tijd het misbruik plaats. Het verbaast mij dat het elk jaar zo extreem is en ik zo duidelijk de weken met pieken in het weekeinde aan kan wijzen. Met name de stukjes Hanke die dan naar boven piepen en de rest van het jaar zich over het algemeen gedeisd houden.

Hele PT vanmorgen. Tot op de bodem; de kern van alles.
Zo pijnlijk om hardop de dingen uit te spreken. Ze is geraakt en vindt mijn verhaal ook zwaar om te horen en aan te zien, maar... ze valt niet om, en vindt zelfs dat ik het heel goed doe. Dit is wat therapie is: het moet eruit, zei ze. Ik voel ook steeds meer (doordat ze het benoemt) op hoeveel manieren ik dingen in mijn lijf heb vastgehouden - en dat wil ik niet meer, maar het is zo zwaar en zo ontzettend pijnlijk. De kern van alles ligt bij vroeger, maar is door huidige situatie (met ZH en kinderen en familie) getriggerd en nu kan ik er niet meer omheen, ik kan het niet meer wegstoppen, het sijpelt door in alle positieve contacten en dingen die ik nu ook heb. Mijn lijf spreekt hele, hele duidelijke taal, zegt ze. Rust en minder prikkels is de aanbeveling, wandelen, dat soort dingen.

Bijkomen maar de rest van de dag.

Hanke, voor jou extra
en voor iedereen die het nodig heeft
Knuffel, hoe gaat het?

Dank je EV. Ben blij voor je dat je een peut gevonden hebt die je echt ziet en laat zien wat de dingen haar doen. Heb het idee dat die samenwerking je relatie met MM en je goede vriend verbetert en verdiept.

Hoe zwaar je het nu ook hebt, ik heb het idee dat je wordt gezien en dat je veilig bent (en je daar nu zelf het belang van inziet).

Hier is het nog erg dunnetjes. Maar na een flink aantal dagen alleen maar binnen te zijn geweest, ben ik vandaag buiten de deur wezen ontbijten en waai (/regen?) ik zo bij vriendin en haar kids aan.