Psyche
alle pijlers
Problemen met contacten leggen/onderhouden.
woensdag 23 maart 2011 om 18:27
Hoi,
Ik ben een meisje van bijna 21 jaar en ik ben sinds dit jaar verhuisd om te studeren. In mijn verleden heb ik jaren van mijn zus moeten aanhoren dat ik er niet mag zijn. Schelden, slaan/schoppen, me belachelijk maken bij vrienden... in ieder geval op allerlei manieren heeft zij mij de grond ingeboord. Zit al jaren niet lekker in mijn vel en eigenlijk is sinds kort vastgesteld door mijn therapeut dat ik last heb van sociale angst. Ik ben ontzettend bang dat anderen mij niet leuk vinden, dat ik iets verkeerds doe, of mezelf belachelijk maak. Natuurlijk, ik weet dat deze angst niet realistisch is... maar hij is er wel.. vooral in de vorm van een naar onderbuikgevoel. Dat komt simpelweg omdat ik al bijna 21 jaar niet gewenst was door mijn zus.
De angst zit hem vooral in het kwijtraken van vriendschappen. Dat bevestigd voor mij alleen maar dat ik niet leuk ben. Momenteel wordt deze gedachte bevestigd, doordat ik eigenlijk zo goed als geen contacten heb in mijn nieuwe stad. In de klas merk ik dat iedereen eigenlijk met elkaar op trekt en ik trek maar op met één meisje uit mijn klas (zij gaat wel om met hen). Ik weet niet zo goed hoe ik dat moet aanpakken. Bijna al mijn klasgenoten wonen ook niet in dezelfde stad als ik, dus dat vergroot het probleem alleen maar meer. Zij gaan naar huis en hebben daar hun eigen ding. Ik heb heel veel moeite om op een sportvereniging te gaan of iets dergelijks, omdat ik zoveel angst ervaar en bang ben da tik niet geaccepteerd wordt. Met mijn psych ben ik nu aan het kijken hoe ik dat het beste aan zou kunnen. Dus dat gaat er sowieso nog wel van komen, maar momenteel ben ik daar nog niet klaar voor.
Gelukkig heb ik al wel een hele lange tijd een lieve vriend en heb ik vrienden bij mijn ouders. Dat zijn er ook niet veel, maar dat zijn er genoeg voor mij en tevens ook goede vriendschappen die ik al jaren heb. In de weekenden ben ik dan ook of bij mijn vriend of bij mijn vrienden thuis te vinden.
Doordeweeks werk ik eigenlijk alleen maar aan school en vermaak ik mezelf. Heb een drukke studie en moet voor mezelf zorgen, dus in dat opzicht heb ik mijn tijd wel ingevuld gekregen. Echter, ik wil heel graag nieuwe contacten hier leggen... en dan vooral: hoe zorg ik er voor dat het een vriendschap wordt. Ik heb wel leuke mensen op mijn stage en een leuke huisgenote met wie ik iets zou willen gaan doen, maar ik heb geen idee hoe ik dat moet aanpakken. Misschien zitten ze helemaal niet op mijn gezelschap te wachten. En dan vooral: hoe houdt je een beginnende vriendschap levend? Hoe onderhoudt je het best vriendschappen?
Heeft er iemand tips voor mij?
Alvast bedankt
!
Ik ben een meisje van bijna 21 jaar en ik ben sinds dit jaar verhuisd om te studeren. In mijn verleden heb ik jaren van mijn zus moeten aanhoren dat ik er niet mag zijn. Schelden, slaan/schoppen, me belachelijk maken bij vrienden... in ieder geval op allerlei manieren heeft zij mij de grond ingeboord. Zit al jaren niet lekker in mijn vel en eigenlijk is sinds kort vastgesteld door mijn therapeut dat ik last heb van sociale angst. Ik ben ontzettend bang dat anderen mij niet leuk vinden, dat ik iets verkeerds doe, of mezelf belachelijk maak. Natuurlijk, ik weet dat deze angst niet realistisch is... maar hij is er wel.. vooral in de vorm van een naar onderbuikgevoel. Dat komt simpelweg omdat ik al bijna 21 jaar niet gewenst was door mijn zus.
De angst zit hem vooral in het kwijtraken van vriendschappen. Dat bevestigd voor mij alleen maar dat ik niet leuk ben. Momenteel wordt deze gedachte bevestigd, doordat ik eigenlijk zo goed als geen contacten heb in mijn nieuwe stad. In de klas merk ik dat iedereen eigenlijk met elkaar op trekt en ik trek maar op met één meisje uit mijn klas (zij gaat wel om met hen). Ik weet niet zo goed hoe ik dat moet aanpakken. Bijna al mijn klasgenoten wonen ook niet in dezelfde stad als ik, dus dat vergroot het probleem alleen maar meer. Zij gaan naar huis en hebben daar hun eigen ding. Ik heb heel veel moeite om op een sportvereniging te gaan of iets dergelijks, omdat ik zoveel angst ervaar en bang ben da tik niet geaccepteerd wordt. Met mijn psych ben ik nu aan het kijken hoe ik dat het beste aan zou kunnen. Dus dat gaat er sowieso nog wel van komen, maar momenteel ben ik daar nog niet klaar voor.
Gelukkig heb ik al wel een hele lange tijd een lieve vriend en heb ik vrienden bij mijn ouders. Dat zijn er ook niet veel, maar dat zijn er genoeg voor mij en tevens ook goede vriendschappen die ik al jaren heb. In de weekenden ben ik dan ook of bij mijn vriend of bij mijn vrienden thuis te vinden.
Doordeweeks werk ik eigenlijk alleen maar aan school en vermaak ik mezelf. Heb een drukke studie en moet voor mezelf zorgen, dus in dat opzicht heb ik mijn tijd wel ingevuld gekregen. Echter, ik wil heel graag nieuwe contacten hier leggen... en dan vooral: hoe zorg ik er voor dat het een vriendschap wordt. Ik heb wel leuke mensen op mijn stage en een leuke huisgenote met wie ik iets zou willen gaan doen, maar ik heb geen idee hoe ik dat moet aanpakken. Misschien zitten ze helemaal niet op mijn gezelschap te wachten. En dan vooral: hoe houdt je een beginnende vriendschap levend? Hoe onderhoudt je het best vriendschappen?
Heeft er iemand tips voor mij?
Alvast bedankt
!
woensdag 23 maart 2011 om 20:57
Was even eten Zal even jullie reacties beantwoorden.
@tuffer
Ik ben ook zeker graag op mezelf, maar eigenlijk ieder mens is sociaal en heeft zo nu en dan behoefte aan contact.
Het lijkt me gewoon leuk om een keer per week of een keer in de twee weken iets leuks te gaan doen met wat vriendinnen/kennissen. Meer verlang ik eigenlijk ook niet. Of het tot een goede vriendschap komt, merk ik vanzelf wel.
@banaanaap
Ik wou dat ik ook vooral met mezelf bezig kon zijn. Maar dan komt probleem nummer twee: ik heb heel veel moeite met ontspannen. Eigenlijk voel ik me altijd wel opgefokt. Ik kan niet zomaar een film kijken, en een boek lezen lukt al helemaal niet... heel stom is dat. Bij anderen kan ik dat overigens wel hoor. Daar werk ik trouwens bij therapie ook aan. Moet ook van haar een sport gaan zoeken, maar nogmaals daar zijn we dus bezig om te kijken wat geschikt voor me is... de drempel die ik moet zetten vind ik eigenlijk een beetje angstaanjagend hoog... ik probeer echt hoor, maar ik ga eerst met mijn psych praten hoe ik dat het best kan aanpakken...
Het is zo stom eigenlijk die angst. Maar goed, ik heb het nu eenmaal en ik zal er gewoon aan moeten gaan werken. Het is zeker niet onmogelijk, maar kan wel wat tijd kosten.
@Nova78
Mijn zus weet niet dat ik in therapie ben. En haar kennende zou ze het dan gaan doorspelen aan de mensen om haar heen, waardoor ik weer belachelijk wordt gemaakt bij iedereen.. zoals ze eigenlijk altijd doet. Ze heeft me ook zovaak gezegd dat ik daar niet thuis hoor en alleen maar voor problemen zorg. Het feit dat ik geen contacten heb bevestigd dat voor mij dat ik het gewoon niet waard ben. Ik voel me gewoon heel minderwaardig...
Gelukkig heb ik hulp gezocht en kan ik er aan werken.
Zal even jullie reacties beantwoorden.@tuffer
Ik ben ook zeker graag op mezelf, maar eigenlijk ieder mens is sociaal en heeft zo nu en dan behoefte aan contact.
Het lijkt me gewoon leuk om een keer per week of een keer in de twee weken iets leuks te gaan doen met wat vriendinnen/kennissen. Meer verlang ik eigenlijk ook niet. Of het tot een goede vriendschap komt, merk ik vanzelf wel.
@banaanaap
Ik wou dat ik ook vooral met mezelf bezig kon zijn. Maar dan komt probleem nummer twee: ik heb heel veel moeite met ontspannen. Eigenlijk voel ik me altijd wel opgefokt. Ik kan niet zomaar een film kijken, en een boek lezen lukt al helemaal niet... heel stom is dat. Bij anderen kan ik dat overigens wel hoor. Daar werk ik trouwens bij therapie ook aan. Moet ook van haar een sport gaan zoeken, maar nogmaals daar zijn we dus bezig om te kijken wat geschikt voor me is... de drempel die ik moet zetten vind ik eigenlijk een beetje angstaanjagend hoog... ik probeer echt hoor, maar ik ga eerst met mijn psych praten hoe ik dat het best kan aanpakken...
Het is zo stom eigenlijk die angst. Maar goed, ik heb het nu eenmaal en ik zal er gewoon aan moeten gaan werken. Het is zeker niet onmogelijk, maar kan wel wat tijd kosten.
@Nova78
Mijn zus weet niet dat ik in therapie ben. En haar kennende zou ze het dan gaan doorspelen aan de mensen om haar heen, waardoor ik weer belachelijk wordt gemaakt bij iedereen.. zoals ze eigenlijk altijd doet. Ze heeft me ook zovaak gezegd dat ik daar niet thuis hoor en alleen maar voor problemen zorg. Het feit dat ik geen contacten heb bevestigd dat voor mij dat ik het gewoon niet waard ben. Ik voel me gewoon heel minderwaardig...
Gelukkig heb ik hulp gezocht en kan ik er aan werken.
woensdag 23 maart 2011 om 22:10
Oh, trouwens:
Ik ben zojuist uitgenodigd door een kennis die hier ong een half uur vandaan woont (ik ken hem al veel lange rhoor, maar sinds ik hier ben komen wonen is het contact wat gemakkelijker te onderhouden) om van het weekend iets leuks te doen met zijn vriend(inn)engroep.
Weer een gelegenheid om er aan te werken
Ik word op de een of andere manier optimistisch van jullie berichtjes. Misschien is het wel gewoon een gebrek aan bepaalde sociale vaardigheden en ben ik wel gewoon leuk om mee op te trekken.
Ik ben zojuist uitgenodigd door een kennis die hier ong een half uur vandaan woont (ik ken hem al veel lange rhoor, maar sinds ik hier ben komen wonen is het contact wat gemakkelijker te onderhouden) om van het weekend iets leuks te doen met zijn vriend(inn)engroep.
Weer een gelegenheid om er aan te werken
Ik word op de een of andere manier optimistisch van jullie berichtjes. Misschien is het wel gewoon een gebrek aan bepaalde sociale vaardigheden en ben ik wel gewoon leuk om mee op te trekken.
woensdag 23 maart 2011 om 22:13
Kijk, das een mooie kans om te oefenen komend weekend;-)
Niet twijfelen aan jezelf of je wel leuk bent om mee op te trekken hoor! Je hebt een vriend, en bij je ouders heb je vrienden...dus er zijn genoeg mensen die je leuk vinden.
Ik moet zeggen dat je in je manier van schrijven ook erg sympathiek over komt hoor.
Niet twijfelen aan jezelf of je wel leuk bent om mee op te trekken hoor! Je hebt een vriend, en bij je ouders heb je vrienden...dus er zijn genoeg mensen die je leuk vinden.
Ik moet zeggen dat je in je manier van schrijven ook erg sympathiek over komt hoor.
donderdag 24 maart 2011 om 12:22
quote:thecure schreef op 23 maart 2011 @ 20:57:
Ik wou dat ik ook vooral met mezelf bezig kon zijn. Maar dan komt probleem nummer twee: ik heb heel veel moeite met ontspannen. Eigenlijk voel ik me altijd wel opgefokt. Ik kan niet zomaar een film kijken, en een boek lezen lukt al helemaal niet... heel stom is dat. Bij anderen kan ik dat overigens wel hoor. Daar werk ik trouwens bij therapie ook aan. Moet ook van haar een sport gaan zoeken, maar nogmaals daar zijn we dus bezig om te kijken wat geschikt voor me is... de drempel die ik moet zetten vind ik eigenlijk een beetje angstaanjagend hoog... ik probeer echt hoor, maar ik ga eerst met mijn psych praten hoe ik dat het best kan aanpakken...
Mss is yoga (evt. icm meditatie) iets voor je. Dan ben je helemaal gericht op je lichaam en meestal heb je een ontspannen (en voldaan) gevoel er na. De meeste yoga curusussen besteden ook aandacht aan ademhaling en ontspanningsoefeningen. Het is heel laagdrempelig omdat je niet hoeft te presteren en ook fijn dat je na verloop van tijd resultaat ziet.
Ik wou dat ik ook vooral met mezelf bezig kon zijn. Maar dan komt probleem nummer twee: ik heb heel veel moeite met ontspannen. Eigenlijk voel ik me altijd wel opgefokt. Ik kan niet zomaar een film kijken, en een boek lezen lukt al helemaal niet... heel stom is dat. Bij anderen kan ik dat overigens wel hoor. Daar werk ik trouwens bij therapie ook aan. Moet ook van haar een sport gaan zoeken, maar nogmaals daar zijn we dus bezig om te kijken wat geschikt voor me is... de drempel die ik moet zetten vind ik eigenlijk een beetje angstaanjagend hoog... ik probeer echt hoor, maar ik ga eerst met mijn psych praten hoe ik dat het best kan aanpakken...
Mss is yoga (evt. icm meditatie) iets voor je. Dan ben je helemaal gericht op je lichaam en meestal heb je een ontspannen (en voldaan) gevoel er na. De meeste yoga curusussen besteden ook aandacht aan ademhaling en ontspanningsoefeningen. Het is heel laagdrempelig omdat je niet hoeft te presteren en ook fijn dat je na verloop van tijd resultaat ziet.
donderdag 24 maart 2011 om 23:30
Hoi Amy2010,
Dat heeft mijn dokter mij ook verteld. Echter, yoga vind ik zelf een beetje zweverig en zo ben ik totaal niet. Ik fitness nu wel een keer met mijn vriend in de week. Dat ben ik vergeten te zeggen. Maar van mijn psych moet ik het vaker doen... ze raadde me aan om te kickboksen, omdat ik dan al mijn woede van al die jaren kwijt zou kunnen... daar zie ik eigenlijk ook wel iets in. Ik probeer ook zo nu en dan te skeeleren.
Bedankt voor je reactie in ieder geval!
@Catmint
Bedankt voor je complimentje, lief van je
Vandaag heb ik geprobeerd om wat socialer te zijn. Dat meisje van stage had me gisteren iets verteld, waar ik eigenlijk nog wel naar wilde vragen. Dit heb ik dan via facebook gedaan en kreeg er ook een leuk berichtje op terug. Ook heb ik zomaar spontaan uit het niets een vriendin gebeld om te vragen hoe het ging enzo. Dat vond ik eigenlijk wel leuk, maar doe ik nooit omdat ik het idee heb dat niemand daar op zit te wachten (jaja kom ik weer met mijn uitspraken
)
Ik wil dit berichtje afsluiten door te zeggen dat ik ook heb gehoord van mijn beste vriendin (ik zie haar eigenlijk maar eens in de 3 a 4 maanden ivm verhuizing, studie, liefde en drukte enzo) dat ik inderdaad een vrij gesloten houding heb en me minder moet richten op het feit dat ik contacten wil, maar me ding moet doen en dan kijken ofd aa contacten uit voortvloeien. Het is heel fijn om deze handreikingen te krijgen, want ik weet zelf namelijk niet zo goed wat ik fout doe...
Dat heeft mijn dokter mij ook verteld. Echter, yoga vind ik zelf een beetje zweverig en zo ben ik totaal niet. Ik fitness nu wel een keer met mijn vriend in de week. Dat ben ik vergeten te zeggen. Maar van mijn psych moet ik het vaker doen... ze raadde me aan om te kickboksen, omdat ik dan al mijn woede van al die jaren kwijt zou kunnen... daar zie ik eigenlijk ook wel iets in
. Ik probeer ook zo nu en dan te skeeleren. Bedankt voor je reactie in ieder geval!
@Catmint
Bedankt voor je complimentje, lief van je
Vandaag heb ik geprobeerd om wat socialer te zijn. Dat meisje van stage had me gisteren iets verteld, waar ik eigenlijk nog wel naar wilde vragen. Dit heb ik dan via facebook gedaan en kreeg er ook een leuk berichtje op terug. Ook heb ik zomaar spontaan uit het niets een vriendin gebeld om te vragen hoe het ging enzo. Dat vond ik eigenlijk wel leuk, maar doe ik nooit omdat ik het idee heb dat niemand daar op zit te wachten (jaja kom ik weer met mijn uitspraken
)Ik wil dit berichtje afsluiten door te zeggen dat ik ook heb gehoord van mijn beste vriendin (ik zie haar eigenlijk maar eens in de 3 a 4 maanden ivm verhuizing, studie, liefde en drukte enzo) dat ik inderdaad een vrij gesloten houding heb en me minder moet richten op het feit dat ik contacten wil, maar me ding moet doen en dan kijken ofd aa contacten uit voortvloeien
. Het is heel fijn om deze handreikingen te krijgen, want ik weet zelf namelijk niet zo goed wat ik fout doe...
vrijdag 25 maart 2011 om 23:01
Hoi thecure,
wat naar hoe je zus tegen jou gedaan heeft
Ik zag dat je tips vroeg hoe je minder gesloten kunt overkomen en hoe je interesse kunt tonen in anderen. Ik denk dat de beste manier is om contact te leggen met anderen; oprecht interesse tonen in de ander door vragen te stellen en zo de ander te leren kennen. Denk eens na over bv. je huisgenoot. Waarom vindt je haar een aardig persoon? Wat vindt je interessant aan haar? Wat vindt je leuk aan de hobby's die zij doet, aan de studie die zij doet, aan de dingen die ze verzamelt, deel je misschien ook interesses met haar? En waar zou je nu meer over willen weten, naar welke aspecten van deze persoon ben je nieuwsgierig?
Ik denk dat vriendschap puur begint door de ander te willen leren kennen. En mensen vertellen meestal ook graag over zichzelf . Dus vraag vooral. En luister. Ga in op wat verteld wordt. Zo schep je een band. Maar loop niet te hard van stapel, je begint met onderwerpen meer aan de oppervlakte. En deel ook je eigen ervaringen/gedachten, vind een balans. Haak in op wat verteld wordt, 'o ervaar jij dat zo? hoe ik het toen had ervaren..' etc. Op die manier deel je ook dingen over je eigen beleving en kom je minder gesloten over. Want dat is vaak wat mensen daarmee bedoelen, dat je weinig vertelt over hoe jij de dingen ziet/ervaart/beleeft/voelt/denkt.
Als je eenmaal elkaar beter kent door regelmatig met elkaar gepraat te hebben, dan vloeien afspraken daar vaak natuurlijk uit voort. 'O jij bent ook gek van die en die acteur he? laten we naar die film gaan volgende week. Of 'hey jij wilde ook nu echt beginnen met sporten eigenlijk toch, zullen we samen gaan, dan kunnen we elkaar motiveren!' etc. etc.
Succes, als je nog vragen hebt laat maar horen!
wat naar hoe je zus tegen jou gedaan heeft
Ik zag dat je tips vroeg hoe je minder gesloten kunt overkomen en hoe je interesse kunt tonen in anderen. Ik denk dat de beste manier is om contact te leggen met anderen; oprecht interesse tonen in de ander door vragen te stellen en zo de ander te leren kennen. Denk eens na over bv. je huisgenoot. Waarom vindt je haar een aardig persoon? Wat vindt je interessant aan haar? Wat vindt je leuk aan de hobby's die zij doet, aan de studie die zij doet, aan de dingen die ze verzamelt, deel je misschien ook interesses met haar? En waar zou je nu meer over willen weten, naar welke aspecten van deze persoon ben je nieuwsgierig?
Ik denk dat vriendschap puur begint door de ander te willen leren kennen. En mensen vertellen meestal ook graag over zichzelf . Dus vraag vooral. En luister. Ga in op wat verteld wordt. Zo schep je een band. Maar loop niet te hard van stapel, je begint met onderwerpen meer aan de oppervlakte. En deel ook je eigen ervaringen/gedachten, vind een balans. Haak in op wat verteld wordt, 'o ervaar jij dat zo? hoe ik het toen had ervaren..' etc. Op die manier deel je ook dingen over je eigen beleving en kom je minder gesloten over. Want dat is vaak wat mensen daarmee bedoelen, dat je weinig vertelt over hoe jij de dingen ziet/ervaart/beleeft/voelt/denkt.
Als je eenmaal elkaar beter kent door regelmatig met elkaar gepraat te hebben, dan vloeien afspraken daar vaak natuurlijk uit voort. 'O jij bent ook gek van die en die acteur he? laten we naar die film gaan volgende week. Of 'hey jij wilde ook nu echt beginnen met sporten eigenlijk toch, zullen we samen gaan, dan kunnen we elkaar motiveren!' etc. etc.
Succes, als je nog vragen hebt laat maar horen!
maandag 28 maart 2011 om 01:29
@spaghetti08
Ik weet niet zo goed wat ik op je tekst moet zeggen, maar ik bedank je wel voor je tips! Ik ga ze zeker uitproberen
Even een updateje van mijn kant:
Vandaag ben ik met de enige vriend uit de buurt die ik hier heb naar een meeting geweest. Hij vroeg me mee, hij weet ook van mijn problemen. En weet je, eigenlijk ging het verbazingwekkend goed. In het begin voelde i kme niet echt op me gemak... immers die mensen konden elkaar al langer. Maar ik werd al snel opgenomen in de groep. In het begin maakte ik ook een aantal goede grappen om het ijs te breken. Later kwamen ze ook zelf naar mij toe om te praten. Ik weet niet, ik voelde me op me gemak. Ik voelde me geaccepteerd. Heb dat eigenlijk ook nog nooit zo gehad.
Ging ook met zo een meisje naar de WC en ze vertelde me letterlijk: 'Ik vind het heel dapper van je dat je bent meegegaan, zeker omdat wij elkaar al veel langer kennen. Maar ik vind het leuk dat je er bij bent!'
Het leek even wel alsof ik helemaal geen sociale angst had. Zo bewijs ik mezelf wel weer dat ik het toch ook wel kan.
Een positieve ervaring dus!! Jammer dat de mensen niet uit deze buurt komen, maar ach
. Ik heb er wel een beetje zelfvertrouwen aan overgehouden (dat moet natuurlijk opgebouwd worden).
Ik weet niet zo goed wat ik op je tekst moet zeggen, maar ik bedank je wel voor je tips! Ik ga ze zeker uitproberen
Even een updateje van mijn kant:
Vandaag ben ik met de enige vriend uit de buurt die ik hier heb naar een meeting geweest. Hij vroeg me mee, hij weet ook van mijn problemen. En weet je, eigenlijk ging het verbazingwekkend goed. In het begin voelde i kme niet echt op me gemak... immers die mensen konden elkaar al langer. Maar ik werd al snel opgenomen in de groep. In het begin maakte ik ook een aantal goede grappen om het ijs te breken. Later kwamen ze ook zelf naar mij toe om te praten. Ik weet niet, ik voelde me op me gemak. Ik voelde me geaccepteerd. Heb dat eigenlijk ook nog nooit zo gehad.
Ging ook met zo een meisje naar de WC en ze vertelde me letterlijk: 'Ik vind het heel dapper van je dat je bent meegegaan, zeker omdat wij elkaar al veel langer kennen. Maar ik vind het leuk dat je er bij bent!'
Het leek even wel alsof ik helemaal geen sociale angst had. Zo bewijs ik mezelf wel weer dat ik het toch ook wel kan.
Een positieve ervaring dus!! Jammer dat de mensen niet uit deze buurt komen, maar ach
. Ik heb er wel een beetje zelfvertrouwen aan overgehouden (dat moet natuurlijk opgebouwd worden).
maandag 28 maart 2011 om 02:27
Wat goed!
Kennelijk als je ergens eenmaal bent gedraag je je helemaal niet anders of raar.
Het is voor jou nu vooral moeilijk om ergens binnen te komen denk ik, nieuwe dingen te beginnen.
(dat is voor de meeste mensen moeilijk, maar de één voelt zich na een kwartier al aardig comfortabel en de ander heet daar een aantal ontmoetingen voor nodig. Geeft niks.)
Kennelijk als je ergens eenmaal bent gedraag je je helemaal niet anders of raar.
Het is voor jou nu vooral moeilijk om ergens binnen te komen denk ik, nieuwe dingen te beginnen.
(dat is voor de meeste mensen moeilijk, maar de één voelt zich na een kwartier al aardig comfortabel en de ander heet daar een aantal ontmoetingen voor nodig. Geeft niks.)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 28 maart 2011 om 12:31
Wat goed dat je zo'n stappen hebt gemaakt! Vooral de omslag die je hebt gemaakt met het idee dat mensen het wel leuk vinden om met je om te gaan, dat blijkt wel uit je tekst. Als je geïnteresseerd bent in mensen en doorvraagt (zoals bij je collega via facebook) naar waar zij mee bezig zijn en wat hen drijft, krijg je daar bijna altijd iets voor terug is mijn ervaring. Ik denk dat gemeende aandacht voor anderen en nieuwsgierigheid het allerbelangrijkst zijn in het maken en onderhouden van nieuwe contacten.
maandag 28 maart 2011 om 13:26
Bedankt voor jullie reacties meiden
Ik vind het ontzettend fijn dat er hier wordt gereageerd en meegedacht.
Eigenlijk is het afwisselend hoe ik me voel. Ik heb mijn momenten dat ik wel een beetje vertrouwen in mezelf heb. Dat zijn de momenten waarop ik een complimentje krijg, wordt uitgenodigd of iets dergelijks. In ieder geval iets positiefs.
Ook zijn er momenten waarop ik bijvoorbeeld niet wordt uitgenodigd, maar de ander wel, of wanneer ik feedback krijg, wanneer ik op een fout gewezen wordt... kortom: iets negatiefs.
Helaas blijf ik in de negatieve spiraal meestal iets langer hangen, dan in de positieve spiraal.
Vanmorgen ook weer op de studie: ik merk gewoon dat er mensen in mijn klas zijn die veel hechter zijn met elkaar, dan met mij. En dat ik er dan een beetje buiten val. Dan krijg ik weer een klap in me gezicht en denk ik: zie je wel, had ik toch gelijk. Terwijl dus gisteren weer het tegenovergestelde plaatsvond.
Ben wel weer uitgenodigd voor een feestje, gevraagd om mee uit te gaan en gevraagd of ik tijd had. Door drie verschillende personen. Dus dat weegt weer een beetje tegen. Jammer genoeg focus ik me gewoon te veel op het negatieve.. en denk ik dat die positieve kanten tijdelijk zijn, toeval.
Stom he?
@Moonlight82: ja dat is inderdaad mijn probleem, ik durf niet zonder iemand naar bv een sportvereniging te gaan.. ergens waar ik actief moet participeren en ook ergens... waar ik kan opvallen: zeker als nieuweling.
Gelukkig durf ik wel in mijn eentje naar de supermarkt, naar de bibliotheek e.d. Daar heb ik totaal geen problemen mee. Dan ben ik ook totaal niet bezig met hoe ik over kom op mensen. Maar op de een of andere manier is dat anders. Daar letten mensen sowieso niet op je. Daar ben je niet bijzonder: je bent niet een nieuweling, alle mensen komen en gaan... terwijl op een sportvereniging je JUIST ook zit voor de sociale contacten (en ook de sport) en waar je JUIST beoordeeld kan worden en zeker als je nieuw bent.
Snapt iemand wat ik bedoel met dit verschil?
Ik ben er ook zeker nog niet klaar voor om naar een sportvereniging te gaan in mijn eentje. Ik denk als ik eenmaal wat verder in de therapie ben en wat angsten op kleinere schaal heb overwonnen, dat het me uiteindelijk wel moet lukken.
@Ann Liv
Ja, dat begin ik me ook steeds meer te beseffen. Ik moet ook mijn interesses uitbreiden, want vriendschappen zijn vrijwel altijd gebaseerd op gedeelde interesses. Dat merk ik nu ook bij een nieuwe vriendin van me: we hebben allebei dezelfde muzieksmaak en sinds we dat weten gaan we steeds meer met elkaar om.
Ik vind het ontzettend fijn dat er hier wordt gereageerd en meegedacht.
Eigenlijk is het afwisselend hoe ik me voel. Ik heb mijn momenten dat ik wel een beetje vertrouwen in mezelf heb. Dat zijn de momenten waarop ik een complimentje krijg, wordt uitgenodigd of iets dergelijks. In ieder geval iets positiefs.
Ook zijn er momenten waarop ik bijvoorbeeld niet wordt uitgenodigd, maar de ander wel, of wanneer ik feedback krijg, wanneer ik op een fout gewezen wordt... kortom: iets negatiefs.
Helaas blijf ik in de negatieve spiraal meestal iets langer hangen, dan in de positieve spiraal.
Vanmorgen ook weer op de studie: ik merk gewoon dat er mensen in mijn klas zijn die veel hechter zijn met elkaar, dan met mij. En dat ik er dan een beetje buiten val. Dan krijg ik weer een klap in me gezicht en denk ik: zie je wel, had ik toch gelijk. Terwijl dus gisteren weer het tegenovergestelde plaatsvond.
Ben wel weer uitgenodigd voor een feestje, gevraagd om mee uit te gaan en gevraagd of ik tijd had. Door drie verschillende personen. Dus dat weegt weer een beetje tegen. Jammer genoeg focus ik me gewoon te veel op het negatieve.. en denk ik dat die positieve kanten tijdelijk zijn, toeval.
Stom he?
@Moonlight82: ja dat is inderdaad mijn probleem, ik durf niet zonder iemand naar bv een sportvereniging te gaan.. ergens waar ik actief moet participeren en ook ergens... waar ik kan opvallen: zeker als nieuweling.
Gelukkig durf ik wel in mijn eentje naar de supermarkt, naar de bibliotheek e.d. Daar heb ik totaal geen problemen mee. Dan ben ik ook totaal niet bezig met hoe ik over kom op mensen. Maar op de een of andere manier is dat anders. Daar letten mensen sowieso niet op je. Daar ben je niet bijzonder: je bent niet een nieuweling, alle mensen komen en gaan... terwijl op een sportvereniging je JUIST ook zit voor de sociale contacten (en ook de sport) en waar je JUIST beoordeeld kan worden en zeker als je nieuw bent.
Snapt iemand wat ik bedoel met dit verschil?
Ik ben er ook zeker nog niet klaar voor om naar een sportvereniging te gaan in mijn eentje. Ik denk als ik eenmaal wat verder in de therapie ben en wat angsten op kleinere schaal heb overwonnen, dat het me uiteindelijk wel moet lukken.
@Ann Liv
Ja, dat begin ik me ook steeds meer te beseffen. Ik moet ook mijn interesses uitbreiden, want vriendschappen zijn vrijwel altijd gebaseerd op gedeelde interesses. Dat merk ik nu ook bij een nieuwe vriendin van me: we hebben allebei dezelfde muzieksmaak en sinds we dat weten gaan we steeds meer met elkaar om.
maandag 28 maart 2011 om 18:25
Hartstikke goed! Ga zo door je angst stap voor stap te overwinnen. Je bent nog heel jong, dus dat komt vast wel goed. Ook goed dat je nu uit huis bent. In een andere omgeving (zonder je zus/familie) kun je je andere manieren van gedrag beter aanleren. Plus je hebt hulp erbij gezocht... ook een goede stap.
Ik denk dat je vriendin gelijk heeft trouwens. Ik zou iets meer ontspannen met contacten omgaan. Niet per se gefixeerd zijn op vriendschap. Ach en die gesloten houding hoort mss ook wel een beetje bij je. Bij jou duurt 't mss gewoon wat langer voor ze je kennen. Vooral niet gaan denken dat je heel raar bent ofzo... je komt op mij gewoon wat verlegen over en daar is niks mis mee.
Dat je je een beetje een buitenstaander voelt bij je studie is jammer. Zie t als een wisselwerking. Jij denkt: 'zie je wel, ik val er weer buiten, ik ben niet leuk genoeg' (gedachte) --> Gevolg van je gedachte is: je terugtrekken (je gedrag). Waardoor je dus geen contact maakt. Je verwacht mss dat anderen wel contact met jóu maken als ze dat willen, maar zo werkt 't niet. Meeste mensen zijn niet opmerkzaam/zelfverzekerd dat ze jou erbij betrekken. Je zult je er dus echt zelf tussen moeten mengen. Probeer gewoon af en toe iets te zeggen ofzo. Stel als doel bv als je naar college gaat, dat je minstens 1 keer iets zegt. Zo kun je het opbouwen.
Ken je dat G-schema trouwens? Is wel handig om je bewust te zijn van je automatische gedachten en de gevolgen daarvan.
Heel veel succes!
Ik denk dat je vriendin gelijk heeft trouwens. Ik zou iets meer ontspannen met contacten omgaan. Niet per se gefixeerd zijn op vriendschap. Ach en die gesloten houding hoort mss ook wel een beetje bij je. Bij jou duurt 't mss gewoon wat langer voor ze je kennen. Vooral niet gaan denken dat je heel raar bent ofzo... je komt op mij gewoon wat verlegen over en daar is niks mis mee.
Dat je je een beetje een buitenstaander voelt bij je studie is jammer. Zie t als een wisselwerking. Jij denkt: 'zie je wel, ik val er weer buiten, ik ben niet leuk genoeg' (gedachte) --> Gevolg van je gedachte is: je terugtrekken (je gedrag). Waardoor je dus geen contact maakt. Je verwacht mss dat anderen wel contact met jóu maken als ze dat willen, maar zo werkt 't niet. Meeste mensen zijn niet opmerkzaam/zelfverzekerd dat ze jou erbij betrekken. Je zult je er dus echt zelf tussen moeten mengen. Probeer gewoon af en toe iets te zeggen ofzo. Stel als doel bv als je naar college gaat, dat je minstens 1 keer iets zegt. Zo kun je het opbouwen.
Ken je dat G-schema trouwens? Is wel handig om je bewust te zijn van je automatische gedachten en de gevolgen daarvan.
Heel veel succes!
wat je water geeft, groeit
maandag 28 maart 2011 om 19:02
@thecure Het is zo menselijk dat negatieve opmerkingen/dingen langer bij je doorwerken. Bij mij helpt het om me te beseffen dat ik niet bezig hoef te zijn met alles wat in mijn hoofd opkomt. Sommige dingen probeer ik voor kennisgeving aan te nemen en er niet op door te gaan. Hierdoor kan ik me concentreren op positievere zaken. Snap je wat ik bedoel? Want positieve zaken zijn er genoeg: ik ben niet vaak in korte tijd door drie verschillende mensen uitgenodigd voor een feestje of iets anders leuks. Dat terwijl ik mezelf wel erg sociaal vind.
Wat chocokat hierboven schrijft is ook erg waar, de meeste mensen zijn niet opmerkzaam en zelfverzekerd, maar houden zich bij het veilige. Die voelen zich vaak ook raar om uit het niets aan jou te vragen of je iets mee wil doen. Vooral als je gesloten overkomt zijn mensen vaak bang een blauwtje te lopen, ook in vriendschappen. En het enige advies dat ik je daarin kan geven is dat je zelf je nek uit moet steken. En soms ook genoegen moet nemen met wat er is. Je hoeft niet alleen maar gezamenlijke interesses te hebben, ik kan hele onderhoudende gesprekken voeren over dingen waar ik niet veel vanaf weet, door me in de ander te verplaatsen. Of raakvlakken te zoeken. Hou je niet van dezelfde muziek, dan kun je toch over de liefde voor muziek praten of over concertbezoek. Ken jij een bepaalde sport niet goed, maar een familielid wel, dan heb je daar vast een anekdote over. Of je vraagt juist door, wat er dan zo leuk aan is. Dan ga je je allebei veel meer op je gemak voelen in een gesprek. Hoeft lang niet altijd uit te monden in een vriendschap, maar zo voel je je wel prettiger in gezelschap.
Volgens mij ben je keihard bezig om anders in het leven te staan. Wees trots op de stappen die je aan het zetten bent!
Wat chocokat hierboven schrijft is ook erg waar, de meeste mensen zijn niet opmerkzaam en zelfverzekerd, maar houden zich bij het veilige. Die voelen zich vaak ook raar om uit het niets aan jou te vragen of je iets mee wil doen. Vooral als je gesloten overkomt zijn mensen vaak bang een blauwtje te lopen, ook in vriendschappen. En het enige advies dat ik je daarin kan geven is dat je zelf je nek uit moet steken. En soms ook genoegen moet nemen met wat er is. Je hoeft niet alleen maar gezamenlijke interesses te hebben, ik kan hele onderhoudende gesprekken voeren over dingen waar ik niet veel vanaf weet, door me in de ander te verplaatsen. Of raakvlakken te zoeken. Hou je niet van dezelfde muziek, dan kun je toch over de liefde voor muziek praten of over concertbezoek. Ken jij een bepaalde sport niet goed, maar een familielid wel, dan heb je daar vast een anekdote over. Of je vraagt juist door, wat er dan zo leuk aan is. Dan ga je je allebei veel meer op je gemak voelen in een gesprek. Hoeft lang niet altijd uit te monden in een vriendschap, maar zo voel je je wel prettiger in gezelschap.
Volgens mij ben je keihard bezig om anders in het leven te staan. Wees trots op de stappen die je aan het zetten bent!
woensdag 30 maart 2011 om 23:39
@chocokat
bedankt voor je reactie!
ik heb inderdaad vernomen dat ik zulk gedrag vertoon. ik heb ook gehoord dat ik op dat soort momenten heel stil wordt en een beetje dromerig wordt. ik ben op dat soort momenten ook niet echt aanspreekbaar
ik begin me steeds meer bewust te worden van mijn houding. toevallig had ik met mij slb'er het nog over mijn gesloten houding. en dat ze dat soms ook non verbaal merkt. ik treed graag op de achtergrond, zit naar voren gebogen, armen over elkaar, benen gekruist... noem maar op.
daar moet ik dus echt op gaan letten.
ook heb ik opgemerkt dat ik niet zo goed weet waar ik over moet praten als ik met 'vreemden' ben. dat betreft eigenlijk iedereen behalve mijn vrienden en mijn vriendje. bij hun praat ik soms zoveel dat het gewoon niet meer leuk is heel gek is dat...
op school praat ik wel gewoon, dus het is niet zo dat ik het hele college niks zeg. ben alleen onzeker over wat ik zeg, en soms heb ik het idee dat ze zoiets hebben van waarom voeg jij je in het gesprek....... pfff stomme gedachten allemaal
dat zijn dus twee aandachtspuntjes. wat betreft therapie, ik heb nu even tijdelijk 3 weken geen therapie omdat mijn therapeut op vakantie is, betekent niet dat ik zelf geen dingen kan gaan opmerken en er iets aan proberen te doen.
de motivatie is er wel.......
heb trouwens MSN van een meisje op stage gekregen, omdat we ook samen moeten werken aan een opdracht. tot nu toe is het vrij schoolgerelateerd, maar dat komt dus ok doordat ik niet zo goed weet wat ik moet zeggen..
@Ann Liv
Nou weet je, ik kan op zich best relativeren. En zeggen dat er ook positieve dingen zijn. Ik geloof alleen dat dat toevaltreffers zijn, mijn gevoel overheerst. Dat gevoel vertelt me dat ik er niet mag zijn. Ik krijg er nu ook gewoon tranen van in me ogen.
Vandaag zei een vriendin die ik eigenlijk nog helemaal nog niet zo lang heb (en woont bij me ouders in de buurt) dat ik een hele toffe meid ben en dat ze me echt leuk vind om mee om te gaan. Daar werd ik zo emotioneel van.
Kan me gewoon niet rustig krijgen.......
Bedankt voor je complimentje trouwens, dat vind ik lief. Ik doe ook echt heel hard mijn best.
bedankt voor je reactie!
ik heb inderdaad vernomen dat ik zulk gedrag vertoon. ik heb ook gehoord dat ik op dat soort momenten heel stil wordt en een beetje dromerig wordt. ik ben op dat soort momenten ook niet echt aanspreekbaar
ik begin me steeds meer bewust te worden van mijn houding. toevallig had ik met mij slb'er het nog over mijn gesloten houding. en dat ze dat soms ook non verbaal merkt. ik treed graag op de achtergrond, zit naar voren gebogen, armen over elkaar, benen gekruist... noem maar op.
daar moet ik dus echt op gaan letten.
ook heb ik opgemerkt dat ik niet zo goed weet waar ik over moet praten als ik met 'vreemden' ben. dat betreft eigenlijk iedereen behalve mijn vrienden en mijn vriendje. bij hun praat ik soms zoveel dat het gewoon niet meer leuk is
heel gek is dat... op school praat ik wel gewoon, dus het is niet zo dat ik het hele college niks zeg. ben alleen onzeker over wat ik zeg, en soms heb ik het idee dat ze zoiets hebben van waarom voeg jij je in het gesprek....... pfff stomme gedachten allemaal
dat zijn dus twee aandachtspuntjes. wat betreft therapie, ik heb nu even tijdelijk 3 weken geen therapie omdat mijn therapeut op vakantie is, betekent niet dat ik zelf geen dingen kan gaan opmerken en er iets aan proberen te doen.
de motivatie is er wel.......
heb trouwens MSN van een meisje op stage gekregen, omdat we ook samen moeten werken aan een opdracht. tot nu toe is het vrij schoolgerelateerd, maar dat komt dus ok doordat ik niet zo goed weet wat ik moet zeggen..
@Ann Liv
Nou weet je, ik kan op zich best relativeren. En zeggen dat er ook positieve dingen zijn. Ik geloof alleen dat dat toevaltreffers zijn, mijn gevoel overheerst. Dat gevoel vertelt me dat ik er niet mag zijn. Ik krijg er nu ook gewoon tranen van in me ogen.
Vandaag zei een vriendin die ik eigenlijk nog helemaal nog niet zo lang heb (en woont bij me ouders in de buurt) dat ik een hele toffe meid ben en dat ze me echt leuk vind om mee om te gaan. Daar werd ik zo emotioneel van.
Kan me gewoon niet rustig krijgen.......
Bedankt voor je complimentje trouwens, dat vind ik lief. Ik doe ook echt heel hard mijn best.
