Psyche
alle pijlers
Rouw na langere tijd
zaterdag 30 augustus 2025 om 18:09
Wilde even iets kwijt en (h)erkenning vinden
Bijna 2.5 jaar geleden m'n broer aan kanker verloren. Hij was 38. Dit heeft veel impact gehad. En ik ben er ook overspannen door geweest en angstklachten door gekregen. Gelukkig gaat het sinds een half jaar eigenlijk wel goed met me. Ik heb het leven weer opgepakt.
Nu werkte ik gisteren een dagje op een andere afdeling. Kwam ik collega's tegen waar ik in het verleden veel mee gewerkt heb en die ik dus goed ken.
Toen kwam werk ter sprake over wat ik nu doe etc. Dus ik zei dat ik na wat zware jaren weer toe ben aan een stapje extra en weer meer aan het rondkijken en nadenken ben over wat ik wil.Zij weten wat er gebeurd is dus het behoefde weinig uitleg. Maar toen schoot ik dus ineens vol tot huilen aan toe. Kort over m'n broer en de situatie gehad en hoe dat voor is geweest en soms nog steeds is. Merkte dat ik me toch enigzins schaamde of zo. Voor die emotie. Ook al slaat dat nergens op. Ik zei ook dat het verdriet me soms overvalt. En dat het er nog steeds is ondanks dat het goed met me gaat in het algemeen. Ze reageerden begripvol.
Nu thuis op de bank denk ik er toch weer over na. Weet dat t nergens op slaat. Maar schaam me ergens voor die emoties. Wil anderen er niet mee lastig vallen. En ben ook bang te veel aandacht op te eisen met deze rouw in professionele setting. Merk ook wel eens dat mensen er ongemakkelijk van worden of niet weten wat te zeggen. Hoewel dat bij de betreffende collega's wel meeviel.
Anderzijds is dit ook het leven. De dood van m'n broer is een onderdeel van m'n leven waar ik wel eens over praat. Net als dat bij anderen hun bruiloft of kinderen dat zijn. Maar op rouw is natuurlijk meer taboe.
Vroeg me af of iemand dit herkent.
Bijna 2.5 jaar geleden m'n broer aan kanker verloren. Hij was 38. Dit heeft veel impact gehad. En ik ben er ook overspannen door geweest en angstklachten door gekregen. Gelukkig gaat het sinds een half jaar eigenlijk wel goed met me. Ik heb het leven weer opgepakt.
Nu werkte ik gisteren een dagje op een andere afdeling. Kwam ik collega's tegen waar ik in het verleden veel mee gewerkt heb en die ik dus goed ken.
Toen kwam werk ter sprake over wat ik nu doe etc. Dus ik zei dat ik na wat zware jaren weer toe ben aan een stapje extra en weer meer aan het rondkijken en nadenken ben over wat ik wil.Zij weten wat er gebeurd is dus het behoefde weinig uitleg. Maar toen schoot ik dus ineens vol tot huilen aan toe. Kort over m'n broer en de situatie gehad en hoe dat voor is geweest en soms nog steeds is. Merkte dat ik me toch enigzins schaamde of zo. Voor die emotie. Ook al slaat dat nergens op. Ik zei ook dat het verdriet me soms overvalt. En dat het er nog steeds is ondanks dat het goed met me gaat in het algemeen. Ze reageerden begripvol.
Nu thuis op de bank denk ik er toch weer over na. Weet dat t nergens op slaat. Maar schaam me ergens voor die emoties. Wil anderen er niet mee lastig vallen. En ben ook bang te veel aandacht op te eisen met deze rouw in professionele setting. Merk ook wel eens dat mensen er ongemakkelijk van worden of niet weten wat te zeggen. Hoewel dat bij de betreffende collega's wel meeviel.
Anderzijds is dit ook het leven. De dood van m'n broer is een onderdeel van m'n leven waar ik wel eens over praat. Net als dat bij anderen hun bruiloft of kinderen dat zijn. Maar op rouw is natuurlijk meer taboe.
Vroeg me af of iemand dit herkent.
zaterdag 30 augustus 2025 om 18:20
Herkenbaar, hoor. Na de dood van mijn moeder barstte ik soms totaal onverwachts in tranen uit, soms ook bij mensen die ik nauwelijks kende maar die even vroegen hoe het met me ging. Dat voelde in eerste instantie heel ongemakkelijk voor mij, zo vaak huil ik niet waar anderen bij zijn, maar later kon ik het relativeren en bedenken dat het wel iets moois had: ik heb veel van mijn moeder gehouden en dat huilen was eigenlijk een soort eerbetoon aan haar, want waarom zou ik dat verdriet wegstoppen als zij zo belangrijk voor me was geweest en ik haar nu moest missen? Dat mocht iedereen weten - het is voor anderen misschien even schrikken om jou in tranen te zien uitbarsten maar het is ook mooi en puur, en dat is vast ook hoe die anderen het hebben ervaren.
Heftig hoor, je broer verliezen. Sterkte.
Heftig hoor, je broer verliezen. Sterkte.
zaterdag 30 augustus 2025 om 18:27
zaterdag 30 augustus 2025 om 18:40
Ik kan er tegenwoordig ook vrij goed over praten zonder te huilen. Maar zo af en toe dus blijkbaar niet. Zoals gisteren. Wat je zegt, het is ook wat het is.Hoelahoep schreef: ↑30-08-2025 18:27Ook herkenbaar, ook een poos na het overlijden ziek geweest. Het is nu bijna 3 jaar geleden en sinds kort dat het me goed lukt erover te praten zonder (zichtbaar) emotioneel te worden. Ik vond t ook niet fijn dat ik t niet onder controle had, maar het was ook wat het was..
Sterkte ook voor jou.
zaterdag 30 augustus 2025 om 19:04
Zoveel soorten van verdriet
ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo'n pijn,
maar het afgesneden zijn.
(uit Sotto Voce van M. Vasalis)
En ja, herkenbaar. Vooral bij gelegenheden waar je vroeger samen was, en soms opeens uit het niets.
ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo'n pijn,
maar het afgesneden zijn.
(uit Sotto Voce van M. Vasalis)
En ja, herkenbaar. Vooral bij gelegenheden waar je vroeger samen was, en soms opeens uit het niets.
"Just because something is typed - whether it is typed on a business card or typed in a newspaper or book - this does not mean it is true.” (The Wide Window - Lemony Snicket)
zaterdag 30 augustus 2025 om 23:53
Rouwen is een proces van acceptatie en verdergaan en dan toch ineens weer overmand worden door het verdriet om het verlies. Daar zit geen tijd aan vast. En dat zou ook niet zo moeten zijn. Rouw zou veel meer plek moeten krijgen in de maatschappij en gedeeld moeten worden. Dus niets om je voor te schamen, TO— je hebt iemand verloren die ontzettend dierbaar was. Dat gevoel mag er zijn.
zondag 31 augustus 2025 om 07:52
Dit is een vergelijking van Manu Keirse, ik vind het mooi en ik beleef mijn rouw ook zo:
Vergelijk verdriet met het beeld van een schaduw. Verdriet na verlies gaat je leven lang mee, net zoals een schaduw je overal vergezelt. Je schaduw is soms groot en soms klein, soms ligt het voor je en soms achter je. Soms is het er en soms zie je de schaduw niet. Je kunt een hoek van een straat omslaan en plots ligt de schaduw levensgroot voor je voeten. Ze stapt dan elke stap weer met je mee. Zo is het ook met verdriet, het kan opeens weer levensgroot aanwezig zijn, op een moment dat je het niet verwacht.
Vergelijk verdriet met het beeld van een schaduw. Verdriet na verlies gaat je leven lang mee, net zoals een schaduw je overal vergezelt. Je schaduw is soms groot en soms klein, soms ligt het voor je en soms achter je. Soms is het er en soms zie je de schaduw niet. Je kunt een hoek van een straat omslaan en plots ligt de schaduw levensgroot voor je voeten. Ze stapt dan elke stap weer met je mee. Zo is het ook met verdriet, het kan opeens weer levensgroot aanwezig zijn, op een moment dat je het niet verwacht.
zondag 31 augustus 2025 om 07:58
Mijn jong overleden moeder is al bijna 40 jaar dood, mijn piepjong overleden man zo'n 25 jaar. Ik mis ze niet meer in mijn dagelijks leven, maar er zijn wel degelijk momenten dat ik hun afwezigheid zo scherp voel dat het me de adem beneemt.
Mijn vader is nu bijna 2 jaar dood. Hem mis ik nog wel acuut, en daardoor zijn die andere twee ook weer veel in mijn gedachten.
Je verliest ze niet een keer maar wel duizend keer.
Mijn vader is nu bijna 2 jaar dood. Hem mis ik nog wel acuut, en daardoor zijn die andere twee ook weer veel in mijn gedachten.
Je verliest ze niet een keer maar wel duizend keer.
zondag 31 augustus 2025 om 07:59
2,5 jaar is nog vers, veel mensen zijn dan nog niet eens aan rouwen toegekomen.
Ik snap je schaamte wel, ik ben ook bang voor oordelen als collega's mijn emoties (wat ik op dat moment ervaar als: zwakte) zien. Maar uiteindelijk is het een mooi iets, dat je oude collega's er even voor je konden zijn.
Ik snap je schaamte wel, ik ben ook bang voor oordelen als collega's mijn emoties (wat ik op dat moment ervaar als: zwakte) zien. Maar uiteindelijk is het een mooi iets, dat je oude collega's er even voor je konden zijn.
zondag 31 augustus 2025 om 08:00
Dat is een heel mooi beeld, dank je voor het plaatsen.Nyco schreef: ↑31-08-2025 07:52Dit is een vergelijking van Manu Keirse, ik vind het mooi en ik beleef mijn rouw ook zo:
Vergelijk verdriet met het beeld van een schaduw. Verdriet na verlies gaat je leven lang mee, net zoals een schaduw je overal vergezelt. Je schaduw is soms groot en soms klein, soms ligt het voor je en soms achter je. Soms is het er en soms zie je de schaduw niet. Je kunt een hoek van een straat omslaan en plots ligt de schaduw levensgroot voor je voeten. Ze stapt dan elke stap weer met je mee. Zo is het ook met verdriet, het kan opeens weer levensgroot aanwezig zijn, op een moment dat je het niet verwacht.
zondag 31 augustus 2025 om 08:05
Graag gedaan. Jij hebt ook al veel verliezen meegemaakt
Je verliest ze niet een keer maar wel duizend keer.
Ook prachtig en zo waar.
zondag 31 augustus 2025 om 08:11
Een rouwproces/periode, daar hebben veel mensen snel een mening over klaar merk ik.
Ik bedoel daarmee niet dit topic. Maar zoals ik het om me heen vaak zie: Gaat het snel weer iets beter met je, of je laat geen tranen zien, vind men al gauw dat je er wel erg makkelijk en snel overheen bent gekomen. Of: "heb je het gehoord? hij/zij heeft alweer een ander! Nou, de liefde zat niet heel diep zeker?"
Vreselijk vind ik dat. Men weet niks van het proces dat iemand wellicht al heeft doorgemaakt.
En dan aan de andere kant, als iemand het een paar jaar later nog niet goed verwerkt heeft, is het al snel van: "Nou, nou, duurt wel lang bij hem/haar hé! Het leven moet door hoor! Kom op! Is vast aandacht trekken!"
De enige tip die ik je wil geven TO. Heb aan beide schijt!
Veel sterkte en gecondoleerd.
Bij mijn eigen broer was het vorige week precies 1 jaar.
Alle eerste keren zonder hem zijn nu achter de rug. Dat voelt gek genoeg als een soort opluchting. Maar ik denk niet dat ik ooit zal stoppen met om hem te rouwen. Ik ben de draad weer aan het oppakken, maar op mijn manier. Ik ben absoluut niet bezig met wat anderen daar van vinden. Dat is heel bevrijdend kan ik je zeggen.
Je verdriet mag er zijn. Al is het 25 jaar geleden!
Ik bedoel daarmee niet dit topic. Maar zoals ik het om me heen vaak zie: Gaat het snel weer iets beter met je, of je laat geen tranen zien, vind men al gauw dat je er wel erg makkelijk en snel overheen bent gekomen. Of: "heb je het gehoord? hij/zij heeft alweer een ander! Nou, de liefde zat niet heel diep zeker?"
Vreselijk vind ik dat. Men weet niks van het proces dat iemand wellicht al heeft doorgemaakt.
En dan aan de andere kant, als iemand het een paar jaar later nog niet goed verwerkt heeft, is het al snel van: "Nou, nou, duurt wel lang bij hem/haar hé! Het leven moet door hoor! Kom op! Is vast aandacht trekken!"
De enige tip die ik je wil geven TO. Heb aan beide schijt!
Veel sterkte en gecondoleerd.
Bij mijn eigen broer was het vorige week precies 1 jaar.
Alle eerste keren zonder hem zijn nu achter de rug. Dat voelt gek genoeg als een soort opluchting. Maar ik denk niet dat ik ooit zal stoppen met om hem te rouwen. Ik ben de draad weer aan het oppakken, maar op mijn manier. Ik ben absoluut niet bezig met wat anderen daar van vinden. Dat is heel bevrijdend kan ik je zeggen.
Je verdriet mag er zijn. Al is het 25 jaar geleden!
zondag 31 augustus 2025 om 08:57
Als je mijn collega was, had ik het helemaal niet raar gevonden.
Ik denk persoonlijk dat je rouw je hele leven meedraagt (zowel verlies-rouw als levende-rouw). Maar dat het niet altijd zo intens is als in de eerste periode en dat je het dus inderdaad ‘draagt’. Soms valt die last zwaar en soms voel je hem nauwelijks. Het went, maar soms doen je schouders gewoon pijn.
Als jij inmiddels weer redelijk normaal kan functioneren in het leven en je hebt af en toe zo’n moment van verdriet, dan zou ik me er geen zorgen over maken. Lijkt me heel normaal.
Ik denk persoonlijk dat je rouw je hele leven meedraagt (zowel verlies-rouw als levende-rouw). Maar dat het niet altijd zo intens is als in de eerste periode en dat je het dus inderdaad ‘draagt’. Soms valt die last zwaar en soms voel je hem nauwelijks. Het went, maar soms doen je schouders gewoon pijn.
Als jij inmiddels weer redelijk normaal kan functioneren in het leven en je hebt af en toe zo’n moment van verdriet, dan zou ik me er geen zorgen over maken. Lijkt me heel normaal.
zondag 31 augustus 2025 om 10:20
Ik vind dit een weinig bemoedigend topic. Mijn moeder is vorig jaar overleden en ik merk nog niet dat ik daar minder treurig om ben/word. Voor mijn gevoel ben ik sindsdien niet meer echt blij geweest. Ik kan niet goed bepalen of dat echt door het overlijden komt of dat de overgang meespeelt, het is in ieder geval best wel opmerkelijk. Een van mijn kinderen is chronisch depressief en nog nooit blij geweest zoals ik dat was. Ik denk wel dat het bij mij ooit weer terug komt, die positieve inslag heb ik nog wel, maar het valt allemaal niet mee.
De afgelopen jaren hebben best veel mensen in mijn omgeving ouders verloren. Die zijn allemaal van ‘dat maken we allemaal mee en door…’. Ik begrijp dus ook niet zo goed dat dat bij mij anders werkt.
De afgelopen jaren hebben best veel mensen in mijn omgeving ouders verloren. Die zijn allemaal van ‘dat maken we allemaal mee en door…’. Ik begrijp dus ook niet zo goed dat dat bij mij anders werkt.
zondag 31 augustus 2025 om 10:51
Maar wie zegt dat je er na X maanden, jaren, decennia niet meer om mag huilen, al dan niet bij anderen? Het klinkt bijna alsof je zelf je grootste tegenstander bent. Je schaamt je voor je emoties, terwijl je collega's gewoon normaal reageerden. Verdriet komt en gaat, zoals iedere emotie. Als het er van jezelf eigenlijk niet mag zijn, wordt het een lastig verhaal. Als je daar zelf meer vrede mee hebt, zonder je ervoor te schamen, dan denk ik dat het best zou kunnen dat het taboe een stuk minder groot blijkt te zijn dan het nu lijkt.
zondag 31 augustus 2025 om 11:09
Je moeder is nog maar kort geleden overleden hè, dus helemaal niet raar.KamilleT schreef: ↑31-08-2025 10:20Ik vind dit een weinig bemoedigend topic. Mijn moeder is vorig jaar overleden en ik merk nog niet dat ik daar minder treurig om ben/word. Voor mijn gevoel ben ik sindsdien niet meer echt blij geweest. Ik kan niet goed bepalen of dat echt door het overlijden komt of dat de overgang meespeelt, het is in ieder geval best wel opmerkelijk. Een van mijn kinderen is chronisch depressief en nog nooit blij geweest zoals ik dat was. Ik denk wel dat het bij mij ooit weer terug komt, die positieve inslag heb ik nog wel, maar het valt allemaal niet mee.
De afgelopen jaren hebben best veel mensen in mijn omgeving ouders verloren. Die zijn allemaal van ‘dat maken we allemaal mee en door…’. Ik begrijp dus ook niet zo goed dat dat bij mij anders werkt.
En dat: "en weer door". Is ook een houding. Rouw kost energie en is zwaar maar er heerst een taboe op en wordt weinig over gepraat.
zondag 31 augustus 2025 om 11:48
Ik ben mijn moeder ook vorig jaar verloren, en regelmatig waren er momenten dat ik even volschoot. Als iemand vroeg hoe het ging, of lief en meelevend reageerde.
Eigenlijk vind ik dat, ook als iemand anders even moet huilen, nooit raar of moeilijk. We zijn allemaal mensen en als een collega iets moeilijks doormaakt hoort het erbij dat je af en toe even in tranen bent.
Ik zou het wel moeilijk vinden als ik helemaal overstuur zou zijn, met snikken en uithalen en jammeren en zo. Maar een keer volschieten of even huilen? Nee, niks raars aan.
Eigenlijk vind ik dat, ook als iemand anders even moet huilen, nooit raar of moeilijk. We zijn allemaal mensen en als een collega iets moeilijks doormaakt hoort het erbij dat je af en toe even in tranen bent.
Ik zou het wel moeilijk vinden als ik helemaal overstuur zou zijn, met snikken en uithalen en jammeren en zo. Maar een keer volschieten of even huilen? Nee, niks raars aan.
Na zevenhonderd jaren
zondag 31 augustus 2025 om 14:53
Rouw verandert niet zomaar na een paar maanden of een jaar, soms voelt het alsof de tijd voor anderen doorgaat, terwijl je zelf nog steeds in een leegte leeft. Dat is zo normaal, ook al lijkt het soms alsof je er ‘overheen’ had moeten zijn. Dat stukje schaamte is heel herkenbaar, omdat het naar de buitenwereld toch vaak lijkt alsof je het allemaal voor jezelf moet houden.
Wat mij daarom destijds hielp (na een tip van een vriendin), was schrijven. Niet per se netjes of mooi, maar gewoon opschrijven wat mij bezighield, waar ik aan dacht of hoe rouw nog steeds invloed had op mijn dagelijks leven. Het hielp mij enorm om te verkennen wat er in mij speelde en wat ik nodig had. Ik volgende toen een programma via liefste.nu zodat ik begeleid wordt waarover ik kon gaan schrijven. Ik weet niet of ze nog bestaan, maar misschien kan het jou ook wel helpen. Veel sterkte in ieder geval, je bent niet alleen!
Wat mij daarom destijds hielp (na een tip van een vriendin), was schrijven. Niet per se netjes of mooi, maar gewoon opschrijven wat mij bezighield, waar ik aan dacht of hoe rouw nog steeds invloed had op mijn dagelijks leven. Het hielp mij enorm om te verkennen wat er in mij speelde en wat ik nodig had. Ik volgende toen een programma via liefste.nu zodat ik begeleid wordt waarover ik kon gaan schrijven. Ik weet niet of ze nog bestaan, maar misschien kan het jou ook wel helpen. Veel sterkte in ieder geval, je bent niet alleen!
zondag 31 augustus 2025 om 15:46
Oh meid, ik schiet na 6 jaar nog steeds wel eens vol als ik het over mijn ouders heb. Op rouw zit geen tijdspad en je draagt zo’n groot verlies de rest van je leven met je mee. Wees gewoon degene die daar wel open over is en doorbreek dat domme taboe! Iedereen gaat ooit in zijn leven dierbaren verliezen, de een eerder dan de ander. Maar rouw ervaren we helaas allemaal. Het is juist goed om bespreekbaar te maken dat rouw je blijvend kan veranderen, en dat een bepaalde mate van verdriet er gewoon altijd blijft zijn.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
