Psyche
alle pijlers
Rouwen, hoe doe je dat?
woensdag 13 november 2019 23:05
Kort geleden is een dierbaar familielid overleden na een heftig ziekbed. We hadden een heel goede band dus het gemis is groot, erg groot. Iedereen drukt me op het hart om de tijd te nemen om te rouwen en mezelf niet voorbij te lopen.
Een week na de begrafenis was ik weer volop aan t werk; daar konden ze eigenlijk niet zonder me. Ook heb ik een gezin met jonge kinderen wat gewoon door moet draaien. Dus rouwen... hoe doe je dat eigenlijk? Mijn dagen zijn grijs en ik voel me gewoon zo somber. Hoe ging jij om met de dood van een dierbare? Wat hielp jou? Ik hoop aan de hand van jullie verhalen inzichten op te doen hoe ik hier op een goede manier mee om kan gaan zodat ik het later niet dubbel zo hard op mijn bord krijg. Alvast bedankt voor het delen.
Een week na de begrafenis was ik weer volop aan t werk; daar konden ze eigenlijk niet zonder me. Ook heb ik een gezin met jonge kinderen wat gewoon door moet draaien. Dus rouwen... hoe doe je dat eigenlijk? Mijn dagen zijn grijs en ik voel me gewoon zo somber. Hoe ging jij om met de dood van een dierbare? Wat hielp jou? Ik hoop aan de hand van jullie verhalen inzichten op te doen hoe ik hier op een goede manier mee om kan gaan zodat ik het later niet dubbel zo hard op mijn bord krijg. Alvast bedankt voor het delen.
donderdag 14 november 2019 14:57
Eigenlijk is je vraag een beetje gek, niet onaardig bedoeld. Rouwen heb je geen keus in, dat doe je gewoon, ieder op zijn eigen manier en tijd. Doorgaan met leven is inherent aan het leven en beschermt naar mijn idee je ook een beetje voor te veel verdriet tegelijk. Enige dat je 'fout' kan doen is je verdriet/rouw ontkennen naar mijn idee, maar dat doe jij niet.Sellar schreef: ↑13-11-2019 23:05Kort geleden is een dierbaar familielid overleden na een heftig ziekbed. We hadden een heel goede band dus het gemis is groot, erg groot. Iedereen drukt me op het hart om de tijd te nemen om te rouwen en mezelf niet voorbij te lopen.
Een week na de begrafenis was ik weer volop aan t werk; daar konden ze eigenlijk niet zonder me. Ook heb ik een gezin met jonge kinderen wat gewoon door moet draaien. Dus rouwen... hoe doe je dat eigenlijk? Mijn dagen zijn grijs en ik voel me gewoon zo somber. Hoe ging jij om met de dood van een dierbare? Wat hielp jou? Ik hoop aan de hand van jullie verhalen inzichten op te doen hoe ik hier op een goede manier mee om kan gaan zodat ik het later niet dubbel zo hard op mijn bord krijg. Alvast bedankt voor het delen.
donderdag 14 november 2019 15:23
Misschien denk ik ook wel een beetje gek hoor. Iedereen verbaast zich over hoe ik gewoon lijkt te functioneren, dus dan voelt het toch alsof je iets niet goed doet. Jullie antwoorden helpen me wel om in te zien dat ik t ‘moeten’ wat los kan laten.Ariellle schreef: ↑14-11-2019 14:57Eigenlijk is je vraag een beetje gek, niet onaardig bedoeld. Rouwen heb je geen keus in, dat doe je gewoon, ieder op zijn eigen manier en tijd. Doorgaan met leven is inherent aan het leven en beschermt naar mijn idee je ook een beetje voor te veel verdriet tegelijk. Enige dat je 'fout' kan doen is je verdriet/rouw ontkennen naar mijn idee, maar dat doe jij niet.
donderdag 14 november 2019 15:25
Ik weet niet of ik het anders had willen doen. Ik kon niet anders. Mijn kinderen hadden mij nodig, waren zelf zo enorm verdrietig. En van thuis zitten werd ik ook niet blijer, afleiding van werk was goed. Mijn sociale leven stond wel even op een lager pitje, ik was te moe om dat erbij te doen. Had er ook geen behoefte aan.
En dat ik zeg dat ik maar stug doorging, betekent natuurlijk niet dat ik niet intens verdrietig was en mijn moeder vreselijk miste. Dat doe ik trouwens nog steeds. Maar na 2 jaar is de scherpste pijn er vanaf. Af en toe vliegt het me ineens aan, maar de dagelijkse erge pijn wordt behapbaarder ofzo. Of het went, dat kan ook.
Veel sterkte en ik denk echt dat er in rouwen geen goed of fout is.
donderdag 14 november 2019 15:26
Hennameis, wat een verhaal... zat echt met tranen in mijn ogen je feed te bekijken. Geen woorden voor 
En TO, wat al genoemd is... er is geen handleiding voor rouw. Was het maar waar! Na stap 1 afgerond te hebben ga je aan de slag met stap 2 en aan het eind krijg je een vaantje of zo. Dan is het ook 'eindig'.
Mijn opa is een paar jaar geleden overleden en daar was ik ook dol op maar het rouwen ging mij heel soepel af. Hij was oud, had een mooi leven gehad, hij was wel erg ziek maar had er niet heel veel last van tot het opeens heel snel bergafwaarts ging. Ik was er bij toen hij kwam te overlijden. En op de een of andere manier was het 'goed'. Wel verdriet maar meteen volledige acceptatie.
Daarom verbaasde het mij ook zo dat het zo ontzettend moeilijk was om mijn vader los te laten. Ik had een heel hechte band met hem. Mijn vader heeft heel erg moeten lijden en ik heb met man en macht geprobeerd om hem beter te krijgen (eigenlijk een heel kinderlijke gedachte dat mij dat zou lukken) en toen dat niet lukte en hij steeds meer en meer pijn kreeg voelde dat voor mij als een falen. Heel idioot want ik ben geen medicus. Ik kan goed googlen en doordrammen in het ziekenhuis. Dat heftige ziekbed heeft er bij mij heel erg ingehakt en het heeft heel lang geduurd voordat ik kon accepteren dat het nu niet meer uitmaakt. Hij heeft geen pijn meer. Maar de rouw stopt hier niet. Het gaat door maar op een andere manier. En er zullen best mensen zijn die denken 'heb je dat wijf weer met haar gejank om haar vader' maar voor mij was dit echt een soort keerpunt. Ik ben benieuwd of ik het op een dag echt kan accepteren want daar ben ik nog lang niet.
Moraal van het verhaal: je kunt niet vergelijken. Iedereen gaat er weer anders mee om en ook kan 1 persoon heel verschillend omgaan met het verlies van verschillende mensen.
En TO, wat al genoemd is... er is geen handleiding voor rouw. Was het maar waar! Na stap 1 afgerond te hebben ga je aan de slag met stap 2 en aan het eind krijg je een vaantje of zo. Dan is het ook 'eindig'.
Mijn opa is een paar jaar geleden overleden en daar was ik ook dol op maar het rouwen ging mij heel soepel af. Hij was oud, had een mooi leven gehad, hij was wel erg ziek maar had er niet heel veel last van tot het opeens heel snel bergafwaarts ging. Ik was er bij toen hij kwam te overlijden. En op de een of andere manier was het 'goed'. Wel verdriet maar meteen volledige acceptatie.
Daarom verbaasde het mij ook zo dat het zo ontzettend moeilijk was om mijn vader los te laten. Ik had een heel hechte band met hem. Mijn vader heeft heel erg moeten lijden en ik heb met man en macht geprobeerd om hem beter te krijgen (eigenlijk een heel kinderlijke gedachte dat mij dat zou lukken) en toen dat niet lukte en hij steeds meer en meer pijn kreeg voelde dat voor mij als een falen. Heel idioot want ik ben geen medicus. Ik kan goed googlen en doordrammen in het ziekenhuis. Dat heftige ziekbed heeft er bij mij heel erg ingehakt en het heeft heel lang geduurd voordat ik kon accepteren dat het nu niet meer uitmaakt. Hij heeft geen pijn meer. Maar de rouw stopt hier niet. Het gaat door maar op een andere manier. En er zullen best mensen zijn die denken 'heb je dat wijf weer met haar gejank om haar vader' maar voor mij was dit echt een soort keerpunt. Ik ben benieuwd of ik het op een dag echt kan accepteren want daar ben ik nog lang niet.
Moraal van het verhaal: je kunt niet vergelijken. Iedereen gaat er weer anders mee om en ook kan 1 persoon heel verschillend omgaan met het verlies van verschillende mensen.
donderdag 14 november 2019 15:33
Pfff dat lijkt me heel lastig. Wat een gemis moet dat zijn.
donderdag 14 november 2019 16:48
Geen behoefte aan een sociaal leven herken ik heel erg. Ik heb de laatste feestjes afgezegd, niks voor mij normaal gesproken. Als mensen bellen neem ik niet op en daar voel ik me dan ook weer schuldig over.Lente19251003 schreef: ↑14-11-2019 15:25Ik weet niet of ik het anders had willen doen. Ik kon niet anders. Mijn kinderen hadden mij nodig, waren zelf zo enorm verdrietig. En van thuis zitten werd ik ook niet blijer, afleiding van werk was goed. Mijn sociale leven stond wel even op een lager pitje, ik was te moe om dat erbij te doen. Had er ook geen behoefte aan.
En dat ik zeg dat ik maar stug doorging, betekent natuurlijk niet dat ik niet intens verdrietig was en mijn moeder vreselijk miste. Dat doe ik trouwens nog steeds. Maar na 2 jaar is de scherpste pijn er vanaf. Af en toe vliegt het me ineens aan, maar de dagelijkse erge pijn wordt behapbaarder ofzo. Of het went, dat kan ook.
Veel sterkte en ik denk echt dat er in rouwen geen goed of fout is.
Ik hoop zo dat de pijn behapbaarder wordt. Vind dit nauwelijks te doen eigenlijk...
donderdag 14 november 2019 16:50
Wat moeilijk moet dat voor je zijn. Die opluchting dat de pijn nu opgehouden is had ik verwacht maar is er nog niet. Tuurlijk wilde ik dat het lijden stopte. Maar accepteren lukt me nog niet.Lady_Day schreef: ↑14-11-2019 15:26Hennameis, wat een verhaal... zat echt met tranen in mijn ogen je feed te bekijken. Geen woorden voor
En TO, wat al genoemd is... er is geen handleiding voor rouw. Was het maar waar! Na stap 1 afgerond te hebben ga je aan de slag met stap 2 en aan het eind krijg je een vaantje of zo. Dan is het ook 'eindig'.
Mijn opa is een paar jaar geleden overleden en daar was ik ook dol op maar het rouwen ging mij heel soepel af. Hij was oud, had een mooi leven gehad, hij was wel erg ziek maar had er niet heel veel last van tot het opeens heel snel bergafwaarts ging. Ik was er bij toen hij kwam te overlijden. En op de een of andere manier was het 'goed'. Wel verdriet maar meteen volledige acceptatie.
Daarom verbaasde het mij ook zo dat het zo ontzettend moeilijk was om mijn vader los te laten. Ik had een heel hechte band met hem. Mijn vader heeft heel erg moeten lijden en ik heb met man en macht geprobeerd om hem beter te krijgen (eigenlijk een heel kinderlijke gedachte dat mij dat zou lukken) en toen dat niet lukte en hij steeds meer en meer pijn kreeg voelde dat voor mij als een falen. Heel idioot want ik ben geen medicus. Ik kan goed googlen en doordrammen in het ziekenhuis. Dat heftige ziekbed heeft er bij mij heel erg ingehakt en het heeft heel lang geduurd voordat ik kon accepteren dat het nu niet meer uitmaakt. Hij heeft geen pijn meer. Maar de rouw stopt hier niet. Het gaat door maar op een andere manier. En er zullen best mensen zijn die denken 'heb je dat wijf weer met haar gejank om haar vader' maar voor mij was dit echt een soort keerpunt. Ik ben benieuwd of ik het op een dag echt kan accepteren want daar ben ik nog lang niet.
Moraal van het verhaal: je kunt niet vergelijken. Iedereen gaat er weer anders mee om en ook kan 1 persoon heel verschillend omgaan met het verlies van verschillende mensen.
donderdag 14 november 2019 16:56
Het is hier al meerdere keren gezegd: er bestaat geen handleiding om te rouwen, als het goed voelt is het ook goed. En er is maar één persoon die dat kan beoordelen, en dat ben je zelf.
Ik heb ruim een jaar geleden mijn vrouw na een ziekbed van drie dagen (eigenlijk kun je dat geen ziekbed noemen, en is dat volledig onverwacht overlijden) verloren. Ik ben in de week na de crematie weer deels aan het werk gegaan. Enerzijds om de drempel niet te hoog te laten worden (voor zowel collega's als mij), maar ook omdat alleen in een leeg huis zitten in mijn beleving niet echt helpt, werk geeft nu eenmaal afleiding.
In de eerste maanden was ik vooral bezig met terugkijken, ik heb alle foto's en video's die ik van haar had verzameld en gedigitaliseerd. Daarnaast ging ik op zoek naar ervaringen en verhalen van lotgenoten (wietroostmij.nl), maar daar merkte ik al snel dat mijn rouw heel anders verliep dan de meeste mensen daar. Voor mij was dat bevestiging van de stelling dat rouw bij iedereen anders is. Ik heb het 'geluk' dat ik het redelijk snel deel heb kunnen laten uitmaken van mijn leven. Het gemis is er wel, maar overheerst zeker niet. Ik ben wel bang geweest dat er nog een terugslag zou komen, maar inmiddels geloof ik daar niet meer in, en kan ik naar de toekomst kijken.
Ik heb ruim een jaar geleden mijn vrouw na een ziekbed van drie dagen (eigenlijk kun je dat geen ziekbed noemen, en is dat volledig onverwacht overlijden) verloren. Ik ben in de week na de crematie weer deels aan het werk gegaan. Enerzijds om de drempel niet te hoog te laten worden (voor zowel collega's als mij), maar ook omdat alleen in een leeg huis zitten in mijn beleving niet echt helpt, werk geeft nu eenmaal afleiding.
In de eerste maanden was ik vooral bezig met terugkijken, ik heb alle foto's en video's die ik van haar had verzameld en gedigitaliseerd. Daarnaast ging ik op zoek naar ervaringen en verhalen van lotgenoten (wietroostmij.nl), maar daar merkte ik al snel dat mijn rouw heel anders verliep dan de meeste mensen daar. Voor mij was dat bevestiging van de stelling dat rouw bij iedereen anders is. Ik heb het 'geluk' dat ik het redelijk snel deel heb kunnen laten uitmaken van mijn leven. Het gemis is er wel, maar overheerst zeker niet. Ik ben wel bang geweest dat er nog een terugslag zou komen, maar inmiddels geloof ik daar niet meer in, en kan ik naar de toekomst kijken.
donderdag 14 november 2019 17:14
Ik ben bijna twee jaar verder he? Ik dacht ook dat het veel sneller zou gaan. Het komt en het gaat en ik heb af en toe nog steeds momenten dat ik me er gewoon ziek van voel hoor. Maar dat zijn momenten, geen hele uren, dagen, weken meer.
donderdag 14 november 2019 17:28
Ik heb een aantal jaar geleden op een heel vervelende manier een van mijn ouders verloren. Bij mij zijn er twee dingen die mij door het rouwproces hebben geholpen: weer aan het werk gaan en muziek luisteren. Het ene zorgde voor afleiding en het gevoel weer een normaal leven te hebben, en het andere zorgde ervoor dat de tranen flink begonnen te lopen en ik de pijn toe kon laten. Wat ik me nog goed herinner, is dat ik er in het begin best goed mee om kon gaan, maar na een maand of twee voelde ik me zo moe en down dat ik alleen maar wilde slapen. Ik heb daar zoveel mogelijk aan toe gegeven (dus het was echt even werken, eten, slapen) en na een poosje ging dat weer beter.
Het eerste half jaar was best zwaar, maar het ging wel in vlagen. Ik heb van een geweldige vakantie genoten zonder me verdrietig te voelen maar heb ook wekenlang veel gehuild. Ik denk niet dat iemand je kunt vertellen hoe je moet rouwen. Zorg dat je afleiding hebt en leuke dingen doet, maar sta het jezelf ook toe om verdriet te hebben.
Het eerste half jaar was best zwaar, maar het ging wel in vlagen. Ik heb van een geweldige vakantie genoten zonder me verdrietig te voelen maar heb ook wekenlang veel gehuild. Ik denk niet dat iemand je kunt vertellen hoe je moet rouwen. Zorg dat je afleiding hebt en leuke dingen doet, maar sta het jezelf ook toe om verdriet te hebben.
donderdag 14 november 2019 19:42
donderdag 14 november 2019 20:47
hier heeft werken ook echt geholpen, al merk ik wel dat ik minder presteer, ben niet mezelf.
wat niet werkt is werken om het verdriet weg te drukken, maar werken omdat het beter is dan stilzitten werkt wel.
daarnaast helpt yoga me ontzettend, vooral de les (is meer meditatie). ik kan nog steeds niet alle adem-oefeningen doen, op een of andere manier is mn ademhaling te onrustig of zo.
wat ook werkt: zorgen voor mezelf. mezelf een dagje bankhangen gunnen zonder me er achteraf schuldig over te voelen.
hier is het nu 5mnd geleden dat ik plotseling mijn broer verloor, op het hoe en wat krijgen we misschien wel nooit antwoord. en ik merk de laatste tijd dat ik dat antwoord niet nodig heb voor mijn rouwproces. en dat geeft ook weer rust.
wat niet werkt is werken om het verdriet weg te drukken, maar werken omdat het beter is dan stilzitten werkt wel.
daarnaast helpt yoga me ontzettend, vooral de les (is meer meditatie). ik kan nog steeds niet alle adem-oefeningen doen, op een of andere manier is mn ademhaling te onrustig of zo.
wat ook werkt: zorgen voor mezelf. mezelf een dagje bankhangen gunnen zonder me er achteraf schuldig over te voelen.
hier is het nu 5mnd geleden dat ik plotseling mijn broer verloor, op het hoe en wat krijgen we misschien wel nooit antwoord. en ik merk de laatste tijd dat ik dat antwoord niet nodig heb voor mijn rouwproces. en dat geeft ook weer rust.
woensdag 20 november 2019 21:30
Ja, dat is zeker heftig. Bizar is misschien nog wel een beter woord. Hoe je in drie dagen in een achtbaan terecht komt die alleen maar steeds sneller naar beneden dendert. Maar er is ook leven tijdens en na de rouw. Voor iedereen verschillend hoe snel dat weer opbouwt. Bij mij ging het zoals gezegd redelijk snel, sinds een aantal weken heb ik weer een fijne relatie. En zo blijk je ook nog opnieuw verliefd te kunnen worden na een huwelijk van 20 jaar dat abrupt eindigde.Sellar schreef: ↑14-11-2019 19:42Dus eigenlijk zeggen jullie allemaal dat werken, en een structuur en ritme juist geholpen hebben. Geeft allemaal stof om over na te denken, bedankt.
Wat heftig Duke-5, om zo onverwachts je vrouw te verliezen. Foto’s verzamelen ben ik ook aan t doen, dat helpt mij ook.
