Psyche
alle pijlers
Schema therapie kletspraat
woensdag 31 oktober 2018 09:32
Omdat er hier toch wel een flink aantal dames zijn die:
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd
Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.
Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd
Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.
Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
maandag 11 februari 2019 18:35
Welkom!Amsonia schreef: ↑10-02-2019 23:20Hallo meiden. Ik zou graag mee willen schrijven, is dit mogelijk? Volg nu 16 maanden schematherapie en over 2 maanden stopt het. Ik heb veel aan de therapie gehad. Moeilijk vindt ik het contact met mijn therapeut. Het contact vind ik best persoonlijk. Ik weet niet wat normaal is. Hoe hecht is jullie band met de therapeut?
Ik heb vorige jaar een jaar lang individuele schematherapie gehad. Ik heb het contact met de therapeute vanuit mijn kant als heel hecht ervaren. Waarschijnlijk heb/ had ik 'last' van overdrachtsgevoelens. Ik vond en vind mijn therapeute van toen geweldig en ik voelde mij zo fijn, dat het bijna verslavend voelde. Maar ik realiseer mij ook dat het een onderdeel is van mijn probleem. Ik heb er nu nog steeds last van dat ik gedwongen moest stoppen bij haar.
Maar wat normaal contact is? tja ik weet niet of daar een concreet antwoord op is. Maar bespreek je het contact ook met de therapeut?
Ik denk dat in de meeste therapie relaties het goed is dat je een werkbaar, veilig en prettig contact met de therapeut moet hebben. Je verteld immers veel intieme dingen over jezelf. Tegen de tijd dat je gaat afsluiten is het denk ik ook handig om samen te bespreken hoe dat voor je voelt en wat prettig werkt om het goed af te sluiten.
maandag 11 februari 2019 18:42
snorriemorrie schreef: ↑11-02-2019 17:28Ik heb vandaag mijn een na laatste sessie gehad. We moesten allemaal een vragenlijst invullen buiten de sessies om, daar staat dan op hoeveel last je nog hebt van bepaalde schema's. Bij mij was het allemaal verbeterd, het ene ntuurlijk wel meer dan het andere, maar alles was beter geworden. Dus ik ben erg tevreden
Helaas was er geen tijd meer om terug te koppelen hoe het nu verder zal gaan, dus daar zit ik nog wel even een week voor in spanning. Ik heb zelf aangegeven dat mijn wens is om nog wel begeleiding te krijgen, maar niet meer in de groep
Wat goed zeg Snorrie en wat lijkt me dat fijn om dan te zien dat alles verbeterd is. Je hebt er ook keihard voor gewerkt.
Misschien een hele rare vraag en misschien te persoonlijk, maar kun je ook voor jezelf stellen dat de diagnose niet meer van toepassing is? Dat de klachten dusdanig zijn geminimaliseerd? ( of denk ik nu mss in uitersten?)
maandag 11 februari 2019 19:48
maandag 11 februari 2019 20:26
De reden dat ik mij dat afvroeg, is om een inschatting te maken welke verwachtingen ik kan hebben van een afgeronde therapie.
Mooi dat je noemt dat je ook de positieve kanten ervan kan inzien!
Persoonlijkheidsstoornis klinkt ook zo veel en naar vind ik. Tenminste ik heb moeite met de term. Persoonlijkheidsproblematiek klinkt iets aangenamer.
Mooi dat je noemt dat je ook de positieve kanten ervan kan inzien!
Persoonlijkheidsstoornis klinkt ook zo veel en naar vind ik. Tenminste ik heb moeite met de term. Persoonlijkheidsproblematiek klinkt iets aangenamer.
maandag 11 februari 2019 22:27
Welkom Amsonia, leuk als er nog iemand mee komt schrijven.
Snorriemorrie, wat ontzettend fijn dat je vooruitgang ziet! Ik vind dat je dat hier ook zeker hebt laten zien. Zijn er bij jouw instelling vaste procedures hoe het na afronden van een traject gaat? Ik kan me nog herinneren bij mijn 1e instelling dat ik na de groep schematherapie geen individuele begeleiding kon krijgen, dat vond ik zwaar.
Snorriemorrie, wat ontzettend fijn dat je vooruitgang ziet! Ik vind dat je dat hier ook zeker hebt laten zien. Zijn er bij jouw instelling vaste procedures hoe het na afronden van een traject gaat? Ik kan me nog herinneren bij mijn 1e instelling dat ik na de groep schematherapie geen individuele begeleiding kon krijgen, dat vond ik zwaar.
martje55 wijzigde dit bericht op 12-02-2019 07:45
Reden: Stomme auto-correct
Reden: Stomme auto-correct
2.41% gewijzigd
woensdag 13 februari 2019 12:09
Hoi Martje ik lees je vraag nu pas. Ik weer niet wat er na de groepstherapie gaat gebeuren. De vrouwenpoli voor vrouwen met PMDD is weg, hoorde ik afgelopen maandag. Dus daar kan ik sowieso niet meer terecht. Ik hoop dus toch wat individuele begeleiding te kunnen krijgen.
Het gaat wel heel veel beter hier, maar bepaalde valkuilen zal ik wel altijd blijven houden. Dat hoort toch bij de persoonlijkheidsstoornis die ik heb. Ik heb bijvoorbeeld vanmorgen te horen gekregen dat ik mijn eten aan kan passen om de PMDD klachten onder controle te krijgen en dan ben ik daar direct heel erg obsessief mee bezig, moet alles afgewogen worden.... Eigenlijk wil ik dat helemaal niet (meer) ! Ik heb die valkuil al zo vaak gehad, obsessief met eten, obsessief met bewegen enz. Ik vind het heel moeilijk om daarin een balans te vinden die wel werkt. Dus ja, ik ben weer even in het obsessieve geschoten vandaag. Hopelijk kom ik er snel weer uit. Het besef is er in elk geval, dat dit niet is wat ik wil. Ik wil wel beter worden, maar het moet niet mijn hele leven gaan bepalen
Het gaat wel heel veel beter hier, maar bepaalde valkuilen zal ik wel altijd blijven houden. Dat hoort toch bij de persoonlijkheidsstoornis die ik heb. Ik heb bijvoorbeeld vanmorgen te horen gekregen dat ik mijn eten aan kan passen om de PMDD klachten onder controle te krijgen en dan ben ik daar direct heel erg obsessief mee bezig, moet alles afgewogen worden.... Eigenlijk wil ik dat helemaal niet (meer) ! Ik heb die valkuil al zo vaak gehad, obsessief met eten, obsessief met bewegen enz. Ik vind het heel moeilijk om daarin een balans te vinden die wel werkt. Dus ja, ik ben weer even in het obsessieve geschoten vandaag. Hopelijk kom ik er snel weer uit. Het besef is er in elk geval, dat dit niet is wat ik wil. Ik wil wel beter worden, maar het moet niet mijn hele leven gaan bepalen
donderdag 14 februari 2019 21:41
Ik hoop voor jou ook dat er individuele begeleiding mogelijk is. Misschien ook om dit soort issues te bespreken. (knap dat je het zo snel al doorhebt!) Maar wat zit er achter, waarom wordt het bij jou obsessief? Is het een soort zelfsussen, pijn weghouden?
Dit weekend is het eerste in een laaange tijd met droog weer. Ik ga lekker kamperen, even helemaal er uit
Dit weekend is het eerste in een laaange tijd met droog weer. Ik ga lekker kamperen, even helemaal er uit
vrijdag 15 februari 2019 07:26
martje55 schreef: ↑14-02-2019 21:41Ik hoop voor jou ook dat er individuele begeleiding mogelijk is. Misschien ook om dit soort issues te bespreken. (knap dat je het zo snel al doorhebt!) Maar wat zit er achter, waarom wordt het bij jou obsessief? Is het een soort zelfsussen, pijn weghouden?
Dit weekend is het eerste in een laaange tijd met droog weer. Ik ga lekker kamperen, even helemaal er uit
Het schema extreem hoge eisen gecombineerd met een nog sterk aanwezige veeleisende ouder modus denk ik.
maandag 18 februari 2019 17:50
@ Snorriemorrie: Ik las in een ander topic dat je je zo neerslachtig voelt, bah, vind het rot voor je
allesbehalve fijn.
Ik kan me voorstellen dat wanneer je lichamelijk ziek wordt, het een trigger is om in een modi te schieten, ik kan mij dus goed voorstellen dat je dan gaat piekeren en twijfelen en onzeker word etc.
allesbehalve fijn.Ik kan me voorstellen dat wanneer je lichamelijk ziek wordt, het een trigger is om in een modi te schieten, ik kan mij dus goed voorstellen dat je dan gaat piekeren en twijfelen en onzeker word etc.
maandag 18 februari 2019 20:19
.
Sorry, voor mijn late reactie, ik kon een tijdje niet online komen. Lief dat je het vraagt. Met mij gaat het best wel goed, even voorzichtig gezegd
ik hoop het zo door te zetten. Wat ontzettend irritant dat het allemaal langs elkaar heen loopt bij je GGZ. Heb je gevraagd waarom je weer op intake moet? En wat gebeurt er in de tussentijd. Fijn dat ze erkennen dat het anders had moeten lopen, maar wat is dan volgens hen nú de bedoeling? @Amsonia, welkom! Ik heb een heel hechte band gehad met mijn therapeut(en - waren meerdere vanuit de groepstherapie en eentje heb ik nog individueel gezien). Bij ons was het contact ook zeker heel persoonlijk en betrokken. Daarbij en hoofdtherapeut die niet bang is om professionele nabijheid op te zoeken. Ook veel ruimte om het hier over te hebben. Vraag je dit omdat je naar het afscheid toe gaat? Of zijn er andere redenen? Zulk persoonlijk contact maakt het afscheid natuurlijk ook weer lastiger, dus neem zeker de expliciete tijd en ruimte voor je afscheid, het is niet niks zo na anderhalf jaar.
Voor jullie allemaal verder een
@snorrie, wat een mooi proces heb je gehad, ik kan hier steeds lezen hoe ontzettend veel je geleerd hebt en gegroeid bent, dat zal in het echt nog meer zijn. Echt heel knap.
@cestlavie, wat leuk eigenlijk om te lezen dat je een bepaalde mening over je therapeut hebt. Jij lijkt me best iemand die zich snel schikt en aanpast, maar je mag ook gewoon iets vinden van iets of iemand hè? Misschien doet ze wel bepaalde dingen op een manier die jij raar vindt of heel anders dan jij. Misschien kun je je mening over die dingen wel even aandacht geven en onderzoeken, want misschien is het juist een stukje eigenheid van jou. Snap je wat ik bedoel? En misschien ook wel goed om met je therapeut te bespreken hoe je de samenwerking ervaart.
@prazo, hoe gaat het nu met je en op je werk? Ik kan me héél goed voorstellen hoe veel last je hebt van je werksituatie, ik ben door precies hetzelfde gegaan. Ik vind dat je behoorlijk goed voor jezelf opkomt. Krijg je soms wel bevestiging van anderen over hoe je het doet? Is de cultuur daar een beetje naar op je werk? Tonen mensen interesse in je? Kan je bij iemand terecht als je vragen hebt over hoe het gaat? Hoe is het contact met je overige collega's? Misschien goed om na te gaan wat je overtuigingen zijn (onder je negatieve gedachten en gevoelens) en wat je nodig hebt om je veiliger te gaan voelen komende tijd. Niet elke werkplek is geschikt om open te zijn over je psychische problemen, maar het gevaar van voor jezelf houden is wel dat het een grote brei wordt in je hoofd en dat alles op gaat stapelen, daar wordt het steeds zwaarder van. Als je het niet kan of wil delen op je werk wel heel belangrijk om op een andere manier voor zorg voor jezelf te zorgen.
maandag 18 februari 2019 23:32
Ha Tu1nhek, wat fijn om van je te lezen! En wat een fijn bericht dat je schrijft dat het goed met je gaat. Ik hoop ook dat het vasthouden lukt, of wanneer het even iets minder goed gaat, het terug klimmen beter verloopt.tu1nhek schreef: ↑18-02-2019 20:19.
Sorry, voor mijn late reactie, ik kon een tijdje niet online komen.
Voor jullie allemaal verder een
@cestlavie, wat leuk eigenlijk om te lezen dat je een bepaalde mening over je therapeut hebt. Jij lijkt me best iemand die zich snel schikt en aanpast, maar je mag ook gewoon iets vinden van iets of iemand hè? Misschien doet ze wel bepaalde dingen op een manier die jij raar vindt of heel anders dan jij. Misschien kun je je mening over die dingen wel even aandacht geven en onderzoeken, want misschien is het juist een stukje eigenheid van jou. Snap je wat ik bedoel? En misschien ook wel goed om met je therapeut te bespreken hoe je de samenwerking ervaart.
Allereerst, je hoeft geen sorry te zeggen
(daar zouden we ons best voor doen)Ik vind je post weer heel erg leerzaam, alles wat je schrijft naar een ieder. Ik haal er veel uit.
Waar ik heel erg nieuwsgierig naar ben en eigenlijk ook iets waar ik een beetje van schrok, is dat wat je schrijft over het schikken en aanpassen. Ik snap namelijk heel goed wat je bedoelt. maar mag ik vragen hoe je dat denkt? Kun je dat uit mijn manier van schrijven halen? kom ik zo over?
Het is inderdaad een belangrijk onderdeel van 'mijn probleem'
Ik ben er vorig jaar door therapie erg bewust van geworden dat ik dat heel erg doe. Het is dusdanig hardnekkig dat ik waarschijnlijk daarom last heb van gevoelens van leegte en heel vaak niet weet wat ik wil, wat ik vind.
Vorige week viel mijn therapie sessie uit, ik had mij voorgenomen om te gaan bespreken dat ik heel erg moet wennen.
Ik had ook al een beetje nagedacht wat ik anders aan haar vind, dan aan mijn vorige therepeute. Ik weet alleen niet of ik dat durf uit te spreken, en of het zinvol en of het handig is, omdat ik toch bang ben voor de consequenties.
Misschien wil je/ willen jullie mee denken. Maar waar ik tegen aan loop, is dat mijn therapeute minder zelfverzekerd overkomt dan de vorige. Het voelt alsof ze soms reageert alsof het ingestudeert is.
Uhm ik keek heel erg op tegen mijn vorige therapeute en dat voel ik nu niet. Ik kan haar dat niet terug geven vind ik.
Ik merk tijdens groepstherapie dat de andere therapeute, (ze zijn met 2 ) ook een dominante rol inneemt tov mijn therapeute.
Hoe kan ik dit aangeven zonder dat het over haar gaat, maar meer over mij.
dinsdag 19 februari 2019 13:52
Wellicht zit ik binnenkort in hetzelfde schuitje, Cestlavie. Gister was de afsluiting van de groepstherapie en ik sta nu op een wachtlijst voor individuele therapie, maar dat wordt dan geen schematherapie, maar weer iets anders. Stom genoeg heb ik de naam niet onthouden 
Maar dus ook met een nieuwe therapeut. Ik kijk er echt enorm tegenop om weer mijn verhaal te moeten gaan doen 
Ik was trouwens niet eens aanwezig bij de afsluiting, want ik was ziek. Maar heb het net te horen gekregen. Mijn eerste reactie is eigenlijk: nou, dan stop ik er gewoon mee, misschien is het ook wel een keer genoeg. Zo erg zie ik er tegenop om weer met een nieuw persoon in zee te gaan.
Maar dus ook met een nieuwe therapeut. Ik kijk er echt enorm tegenop om weer mijn verhaal te moeten gaan doen Ik was trouwens niet eens aanwezig bij de afsluiting, want ik was ziek. Maar heb het net te horen gekregen. Mijn eerste reactie is eigenlijk: nou, dan stop ik er gewoon mee, misschien is het ook wel een keer genoeg. Zo erg zie ik er tegenop om weer met een nieuw persoon in zee te gaan.
dinsdag 19 februari 2019 21:32
lief dat je naar me vraagt, Tu1nhek. Niets geen sorry alsjeblieft voor jouw afwezigheid
Ik zal toch even weer een teken van leven geven, sowieso lees ik nog mee hoor, maar omdat ik eigenlijk altijd volledig afgemat thuiskom heb ik bijna geen energie voor meeschrijven. Ik voel me ook een soort zombi die geleefd wordt.
Het gaat een beetje op de oude voet voort, een plan van 24 uur werk moest ik in 8 uur maken omdat baas 8 uur geoffreerd heeft aan klant. Dus ik zou daarvoor moeten opdraaien. Hij verweet me ook dat ik dit niet voor elkaar gekregen heb. Ik maak dan lange dagen zonder pauze en alsnog is het onmogelijk binnen 3 dagen te doen.
Ik heb wel gezegd dat ik dat niet kan redden maar verder merk ik dat ik steeds stiller word en in mijn schulp kruip. Collega's durven baas ook niet zo tegen te spreken, ik spreek dan denk ik nog het meest tegen, ik zeg echter nu niet echt veel meer. Als ik het gevoel krijg dat alles wat ik doe slecht is dan verlamt dat me volledig, het voelt alsof ik haast niet meer kán praten. Dan voel ik me weer net als vroeger, ook eeuwig met de mond op slot. Ik wil zoveel zeggen maar ik ben echt mijn tong verloren. Ook thuis en in het privéleven zeg ik haast niks meer. Het is ook chaos in mijn hoofd. Veel oud zeer is getriggerd door het gedrag van mijn baas en ik weet niet eens wat allemaal maar het is genoeg om me helemaal in de war te krijgen. Mijn collega's zijn wel aardig, hoor. Als de baas weg is en ik ben alleen met hun voel ik me best ontspannen, maar zodra hij binnenkomt verkramp ik weer.
En ik ben extreem moe. Vrijdag is er weer een overleg en ik kaart het dan aan want ik kan nu mezelf niet meer zijn en dat gaat me eigenlijk te ver.
Ik zal toch even weer een teken van leven geven, sowieso lees ik nog mee hoor, maar omdat ik eigenlijk altijd volledig afgemat thuiskom heb ik bijna geen energie voor meeschrijven. Ik voel me ook een soort zombi die geleefd wordt.
Het gaat een beetje op de oude voet voort, een plan van 24 uur werk moest ik in 8 uur maken omdat baas 8 uur geoffreerd heeft aan klant. Dus ik zou daarvoor moeten opdraaien. Hij verweet me ook dat ik dit niet voor elkaar gekregen heb. Ik maak dan lange dagen zonder pauze en alsnog is het onmogelijk binnen 3 dagen te doen.
Ik heb wel gezegd dat ik dat niet kan redden maar verder merk ik dat ik steeds stiller word en in mijn schulp kruip. Collega's durven baas ook niet zo tegen te spreken, ik spreek dan denk ik nog het meest tegen, ik zeg echter nu niet echt veel meer. Als ik het gevoel krijg dat alles wat ik doe slecht is dan verlamt dat me volledig, het voelt alsof ik haast niet meer kán praten. Dan voel ik me weer net als vroeger, ook eeuwig met de mond op slot. Ik wil zoveel zeggen maar ik ben echt mijn tong verloren. Ook thuis en in het privéleven zeg ik haast niks meer. Het is ook chaos in mijn hoofd. Veel oud zeer is getriggerd door het gedrag van mijn baas en ik weet niet eens wat allemaal maar het is genoeg om me helemaal in de war te krijgen. Mijn collega's zijn wel aardig, hoor. Als de baas weg is en ik ben alleen met hun voel ik me best ontspannen, maar zodra hij binnenkomt verkramp ik weer.
En ik ben extreem moe. Vrijdag is er weer een overleg en ik kaart het dan aan want ik kan nu mezelf niet meer zijn en dat gaat me eigenlijk te ver.
dinsdag 19 februari 2019 22:51
snorriemorrie schreef: ↑19-02-2019 13:52Wellicht zit ik binnenkort in hetzelfde schuitje, Cestlavie. Gister was de afsluiting van de groepstherapie en ik sta nu op een wachtlijst voor individuele therapie, maar dat wordt dan geen schematherapie, maar weer iets anders. Stom genoeg heb ik de naam niet onthouden
Ik was trouwens niet eens aanwezig bij de afsluiting, want ik was ziek. Maar heb het net te horen gekregen. Mijn eerste reactie is eigenlijk: nou, dan stop ik er gewoon mee, misschien is het ook wel een keer genoeg. Zo erg zie ik er tegenop om weer met een nieuw persoon in zee te gaan.
Ik kan mij goed indenken dat je er tegen op ziet en ik herken je reactie ook. Ik kan mij ook voorstellen dat jij ook in een ander proces zit, aangezien je al twee keer ( 2 x schema therapie) heb moeten wennen aan nieuwe groep mensen.
Misschien helpt het om het idee te laten landen en te voelen wat je over een paar dagen er van vind.
Je zou ook kunnen denken, ik ga het aan en ik kan alsnog er mee stoppen als het niet werkt of niet goed voelt.
Ik heb vandaag een heftige dag achter de rug, ik wil het graag met jullie delen. Door trigger op trigger , de angst, gevoelens van gemis, de veranderingen, wennen, werkdruk etc. heb ik vandaag tov mijn teamleider een hele heftige bui gehad. Voor dat ik mijn evaluatie gesprek met teamleider inging, hoorde ik een van mijn collega's tegen een andere collega over een client zeggen (ik werk namelijk, hoe ironisch ook, in de jeugdzorg) ; .....'ja typischs weer zo'n bordeline moeder' waarop de andere collega antwoorde; ' ... haha, ach ja zie het maar zo, het zijn ook maar mensen. Hierop reageerde eem derde collega, met de opmerking dat zij in de stad bordeline shirtjes had gekocht en daar bedoelde ze long sleeve shirts mee, maw alle bordeliners snijden zichzelf. Ik voelde mij van binnen geraakt en werd boos, maar durfde niks te zeggen.
Vervolgens had ik het gesprek met mijn teamleider. Zij stelde een aantal kritische/ controlerende vragen over mijn arbeidproductiviteit en aantal uren en ik werd weer zo geraakt dat ik controle verloor. Ik was compleet overstuur, boos en verdrietig en ik heb staan huilen/ brullen als een meisje van 5 jaar. De teamleider schrok van mijn bui en ze heeft mij geadviseerd om naar huis te gaan rust te pakken en voorlopig nog ziekgemeld te blijven. Dit voelt helemaal niet goed en morgen ga ik haar een email sturen. Ik heb in mijn bui nl ook mijn diagnose genoemd en ik baal hier zo enorm van. Ik snap niet van mezelf dat ik dat heb gedaan. Het ging allemaal ook zo snel en raar.
Echt heel genant omdat zulke buien in mijn 12 jaar werktijd nog maar een paar keer zijn voorgekomen, en ditmaal nu ik juist weer aan het re- intergreren ben bij een temaleider die ik nog geen jaar heb als teamleider.
Aan het eind van de middag had ik nog individuele therapie en ik was nog zo emtioneel dat ik alles eruit heb gegooid wat mij dwars zit. Het gemis van mijn therapeut, maar ook dat wat ik ervaar in de (werk)relatie. Het kwam er wat ongenuanceerd en rauw uit, maar het voelt nu wel een beetje als een opluchting. Helaas was er geen tijd meer om het werkincident te bespreken/ te analyseren.
anoniem_63cd7bfa34a6d wijzigde dit bericht op 19-02-2019 23:04
1.24% gewijzigd
dinsdag 19 februari 2019 22:58
Prazo36 schreef: ↑19-02-2019 21:32lief dat je naar me vraagt, Tu1nhek. Niets geen sorry alsjeblieft voor jouw afwezigheid
Ik zal toch even weer een teken van leven geven, sowieso lees ik nog mee hoor, maar omdat ik eigenlijk altijd volledig afgemat thuiskom heb ik bijna geen energie voor meeschrijven. Ik voel me ook een soort zombi die geleefd wordt.
Het gaat een beetje op de oude voet voort, een plan van 24 uur werk moest ik in 8 uur maken omdat baas 8 uur geoffreerd heeft aan klant. Dus ik zou daarvoor moeten opdraaien. Hij verweet me ook dat ik dit niet voor elkaar gekregen heb. Ik maak dan lange dagen zonder pauze en alsnog is het onmogelijk binnen 3 dagen te doen.
Ik heb wel gezegd dat ik dat niet kan redden maar verder merk ik dat ik steeds stiller word en in mijn schulp kruip. Collega's durven baas ook niet zo tegen te spreken, ik spreek dan denk ik nog het meest tegen, ik zeg echter nu niet echt veel meer. Als ik het gevoel krijg dat alles wat ik doe slecht is dan verlamt dat me volledig, het voelt alsof ik haast niet meer kán praten. Dan voel ik me weer net als vroeger, ook eeuwig met de mond op slot. Ik wil zoveel zeggen maar ik ben echt mijn tong verloren. Ook thuis en in het privéleven zeg ik haast niks meer. Het is ook chaos in mijn hoofd. Veel oud zeer is getriggerd door het gedrag van mijn baas en ik weet niet eens wat allemaal maar het is genoeg om me helemaal in de war te krijgen. Mijn collega's zijn wel aardig, hoor. Als de baas weg is en ik ben alleen met hun voel ik me best ontspannen, maar zodra hij binnenkomt verkramp ik weer.
En ik ben extreem moe. Vrijdag is er weer een overleg en ik kaart het dan aan want ik kan nu mezelf niet meer zijn en dat gaat me eigenlijk te ver.
Prazo fijn dat je schrijft.
Volgens mij zit je (ook) in standje overleven op het moment. Ik herken het verlammende effect, terwijl er van binnen zoveel gebeurd aan angst, geraakt zijn, kritische gedachtenn
Wat moedig en goed dat je het wil aankaarten. Ik wens je alvast succes voor vrijdag
woensdag 20 februari 2019 08:08
Dank je wel, volgens mij omschrijft overlevingsstand het inderdaad treffendCestlavie83 schreef: ↑19-02-2019 22:58Prazo fijn dat je schrijft.
Volgens mij zit je (ook) in standje overleven op het moment. Ik herken het verlammende effect, terwijl er van binnen zoveel gebeurd aan angst, geraakt zijn, kritische gedachtenn
Wat moedig en goed dat je het wil aankaarten. Ik wens je alvast succes voor vrijdag
woensdag 20 februari 2019 08:21
Lieverds ik vind het echt zo rot om te lezen dat het zo slecht gaat.Ik wou dat ik iets voor jullie kon doen 
Ik herken het gevoel van genantheid van huilen op het werk en uit je dak gaan heel erg. Ik zit nu ziek thuis en ik weet eerlijk gezegd niet eens of ik het nog aandurf hoor om straks weer aan het werk te gaan. Dus ik vind jullie echt heel grote kanjers dat jullie die confrontatie toch maar mooi elke keer weer aangaan en daarvoor blijven vechten om in een baan te zitten die zoveel van je vraagt
Ik herken het gevoel van genantheid van huilen op het werk en uit je dak gaan heel erg. Ik zit nu ziek thuis en ik weet eerlijk gezegd niet eens of ik het nog aandurf hoor om straks weer aan het werk te gaan. Dus ik vind jullie echt heel grote kanjers dat jullie die confrontatie toch maar mooi elke keer weer aangaan en daarvoor blijven vechten om in een baan te zitten die zoveel van je vraagt
woensdag 20 februari 2019 15:58
Ik lees dit nu pas cestlavie, zo blind ben ik met mezelf en mijn problemen bezig... jeetje zeg wat heftig. Wat een tactloze opmerkingen van je collega’s zeg. Herkenbaar ook, hier is al eens gezegd “het is terecht dat die wordt gepest” en “emoties doen we niet hier”. Ik houd me dan stil maar het raakt me erg omdat ik zelf zo gepest ben. Het liefst zou ik dan ook gillen en alles uit het raam gooien. Ik hoop dat het uiteindelijk goed uitgepraat kan worden.Cestlavie83 schreef: ↑19-02-2019 22:51Ik kan mij goed indenken dat je er tegen op ziet en ik herken je reactie ook. Ik kan mij ook voorstellen dat jij ook in een ander proces zit, aangezien je al twee keer ( 2 x schema therapie) heb moeten wennen aan nieuwe groep mensen.
Misschien helpt het om het idee te laten landen en te voelen wat je over een paar dagen er van vind.
Je zou ook kunnen denken, ik ga het aan en ik kan alsnog er mee stoppen als het niet werkt of niet goed voelt.
Ik heb vandaag een heftige dag achter de rug, ik wil het graag met jullie delen. Door trigger op trigger , de angst, gevoelens van gemis, de veranderingen, wennen, werkdruk etc. heb ik vandaag tov mijn teamleider een hele heftige bui gehad. Voor dat ik mijn evaluatie gesprek met teamleider inging, hoorde ik een van mijn collega's tegen een andere collega over een client zeggen (ik werk namelijk, hoe ironisch ook, in de jeugdzorg) ; .....'ja typischs weer zo'n bordeline moeder' waarop de andere collega antwoorde; ' ... haha, ach ja zie het maar zo, het zijn ook maar mensen. Hierop reageerde eem derde collega, met de opmerking dat zij in de stad bordeline shirtjes had gekocht en daar bedoelde ze long sleeve shirts mee, maw alle bordeliners snijden zichzelf. Ik voelde mij van binnen geraakt en werd boos, maar durfde niks te zeggen.
Vervolgens had ik het gesprek met mijn teamleider. Zij stelde een aantal kritische/ controlerende vragen over mijn arbeidproductiviteit en aantal uren en ik werd weer zo geraakt dat ik controle verloor. Ik was compleet overstuur, boos en verdrietig en ik heb staan huilen/ brullen als een meisje van 5 jaar. De teamleider schrok van mijn bui en ze heeft mij geadviseerd om naar huis te gaan rust te pakken en voorlopig nog ziekgemeld te blijven. Dit voelt helemaal niet goed en morgen ga ik haar een email sturen. Ik heb in mijn bui nl ook mijn diagnose genoemd en ik baal hier zo enorm van. Ik snap niet van mezelf dat ik dat heb gedaan. Het ging allemaal ook zo snel en raar.
Echt heel genant omdat zulke buien in mijn 12 jaar werktijd nog maar een paar keer zijn voorgekomen, en ditmaal nu ik juist weer aan het re- intergreren ben bij een temaleider die ik nog geen jaar heb als teamleider.
Aan het eind van de middag had ik nog individuele therapie en ik was nog zo emtioneel dat ik alles eruit heb gegooid wat mij dwars zit. Het gemis van mijn therapeut, maar ook dat wat ik ervaar in de (werk)relatie. Het kwam er wat ongenuanceerd en rauw uit, maar het voelt nu wel een beetje als een opluchting. Helaas was er geen tijd meer om het werkincident te bespreken/ te analyseren.
anoniem_6442c23e4dca8 wijzigde dit bericht op 20-02-2019 16:00
Reden: Herkenbaarheid
Reden: Herkenbaarheid
0.29% gewijzigd
woensdag 20 februari 2019 15:58
snorriemorrie schreef: ↑20-02-2019 08:21Lieverds ik vind het echt zo rot om te lezen dat het zo slecht gaat.Ik wou dat ik iets voor jullie kon doen
Ik herken het gevoel van genantheid van huilen op het werk en uit je dak gaan heel erg. Ik zit nu ziek thuis en ik weet eerlijk gezegd niet eens of ik het nog aandurf hoor om straks weer aan het werk te gaan. Dus ik vind jullie echt heel grote kanjers dat jullie die confrontatie toch maar mooi elke keer weer aangaan en daarvoor blijven vechten om in een baan te zitten die zoveel van je vraagt
woensdag 20 februari 2019 16:48
Heben jullie eigenlijk ook wel eens een cursus assertiviteit overwogen?? Want ik merk zelf dat ik daar wel echt heel erg veel aan heb gehad qua beter voor mijn mening uit durven komen en dat helpt wel heel erg.
Bijvoorbeeld die opmerking over dat het terecht is dat iemand gepest wordt, daar zou ik vroeger ook niks op durven zeggen, want bang dat ik dan ook gepest zou gaan worden. Maar nu zou ik wel durven zeggen: ik denk dat het nooit terecht is om iemand te pesten. We zijn tenslotte volwassenen, dus we hebben inmiddels genoeg andere manieren waarop we met dingen om kunnen gaan...
Maar ik snap het wel hoor.Op plekken waar mensen geen emoties mogen tonen en dus ook geen onvrede mogen tonen,is pesten eigenlijk een van de weinige manieren die overblijft om met opgebouwde frustraties om te gaan. Het klinkt niet als een fijn warm bad waar je terecht bent gekomen in elk geval. Dat vind ik echt rot voor je.
Bijvoorbeeld die opmerking over dat het terecht is dat iemand gepest wordt, daar zou ik vroeger ook niks op durven zeggen, want bang dat ik dan ook gepest zou gaan worden. Maar nu zou ik wel durven zeggen: ik denk dat het nooit terecht is om iemand te pesten. We zijn tenslotte volwassenen, dus we hebben inmiddels genoeg andere manieren waarop we met dingen om kunnen gaan...
Maar ik snap het wel hoor.Op plekken waar mensen geen emoties mogen tonen en dus ook geen onvrede mogen tonen,is pesten eigenlijk een van de weinige manieren die overblijft om met opgebouwde frustraties om te gaan. Het klinkt niet als een fijn warm bad waar je terecht bent gekomen in elk geval. Dat vind ik echt rot voor je.
woensdag 20 februari 2019 18:43
Prazo snap ik volledig, als mijn hoofd vol is gaat uhm 99 % langs mij heen en dat is ook okePrazo36 schreef: ↑20-02-2019 15:58Ik lees dit nu pas cestlavie, zo blind ben ik met mezelf en mijn problemen bezig... jeetje zeg wat heftig. Wat een tactloze opmerkingen van je collega’s zeg. Herkenbaar ook, hier is al eens gezegd “het is terecht dat die wordt gepest” en “emoties doen we niet hier”. Ik houd me dan stil maar het raakt me erg omdat ik zelf zo gepest ben. Het liefst zou ik dan ook gillen en alles uit het raam gooien. Ik hoop dat het uiteindelijk goed uitgepraat kan worden.
Ja heel tactloos van die collega's en ook stigmatiserend. Ze zouden eens moeten weten dat het label bordeline persoonlijkheid stoornis aan mij hangt. Het liefst had ik wat terug willen zeggen.
Maar die opmerking bij jou op het werk kan ook echt niet
woensdag 20 februari 2019 18:59
Toen ik een jaar of 26 was heb ik een curcus assertiviteit gedaan. In theorie weet ik hoe ik assertief zou moeten zijn of 'feedback' kan geven. In mijn rol op het werk lukt dat meestal ook wel over zaken met betrekking tot beleid of andere personen, totdat ik mij persoonlijk aangevallen voel of een emotie ervaar. Ik klap dan helemaal dicht, of het moet zo extreem zijn, dat ik agressief wordt. Dat gebeurt nu nog misschien 1 a 2 keer per jaar. Toen ik jong was gebeurde dat vaker.snorriemorrie schreef: ↑20-02-2019 16:48Heben jullie eigenlijk ook wel eens een cursus assertiviteit overwogen?? Want ik merk zelf dat ik daar wel echt heel erg veel aan heb gehad qua beter voor mijn mening uit durven komen en dat helpt wel heel erg.
Bijvoorbeeld die opmerking over dat het terecht is dat iemand gepest wordt, daar zou ik vroeger ook niks op durven zeggen, want bang dat ik dan ook gepest zou gaan worden. Maar nu zou ik wel durven zeggen: ik denk dat het nooit terecht is om iemand te pesten. We zijn tenslotte volwassenen, dus we hebben inmiddels genoeg andere manieren waarop we met dingen om kunnen gaan...
Maar ik snap het wel hoor.Op plekken waar mensen geen emoties mogen tonen en dus ook geen onvrede mogen tonen,is pesten eigenlijk een van de weinige manieren die overblijft om met opgebouwde frustraties om te gaan. Het klinkt niet als een fijn warm bad waar je terecht bent gekomen in elk geval. Dat vind ik echt rot voor je.
Dit is ook een belangrijke reden dat ik uiteindelijk na diverse therapien de stap heb gemaakt en gevraagd heb voor een doorverwijzing GGZ.
Ik snapte de angsten van mijzelf niet, het dichtklappen, of juist agressief worden terwijl ik het verstandelijk wel weet.
Het meest ironische ervan is nog dat ik in mijn werk jeugdigen weerbaarheidstrainingen geef
