Schema therapie kletspraat

Onze kerstdagen waren prima eigenlijk. Ik hou mijn eigen grenzen wat beter in de gaten, bijvoorbeeld als ik overprikkelt raak even een stukje lopen ofzo. Door dit topic door te lezen over vorige kerstdagen wist ik wel weer gelijk wat mijn valkuilen waren en ben daar niet teveel ingetrapt.

Plus dat je alles ook wel gaat relativeren als je in zo'n fase zit met die mogelijke diagnose. Ik dacht elke keer als het even een beetje tegenzat eraan hoe dankbaar ik mag zijn dat ik met mijn complete familie kerst kan vieren. Dat hielp ook heel erg.

Hallo allemaal,

@martje en Tu1nhek, bedankt, ik krijg over een maand dan inderdaad de sleutel.Nog even alles rond krijgen bij de bank maar ik begin nu wel echt zin te krijgen om de boel te gaan inrichten naar mijn smaak etc. Zo lang geduldig geweest door de krapte op de woningmarkt maar dan toch eindelijk, ik kan mijn geluk niet op.

@mvm, je vader is nog niet oud inderdaad. Ontzettend sneu dat hij net nu hij met pensioen is zo'n gigantische tegenslag e verduren krijgt. Mijn vader is net wat jonger maar niet veel en ik zou ook kapot zijn bij zulk nieuws. Ik vind dat je er heel knap mee omgaat van wat ik lees, al zal het vast voelen alsof je geen keus hebt, kan ik me eigenlijk ook wel weer indenken. Je zult wel geleefd worden deze periode. Maar ik hoop van harte dat de behandeling goed aanslaat en hij nog vele jaren mee zal mogen gaan.

@cestlavie, ik denk ook aan jou. Succes deze periode en houd moed!

Voor allemaal fijn uiteinde en hopelijk mag 2020 een goed jaar voor ons zijn

Het gekke is dat het toch snel weer begint te "wennen" dat je dit nieuws krijgt. We hebben allemaal geen zin om nu de hele tijd verdrietig te gaan zijn terwijl we nog niet eens weten hoe lang het allemaal gaat duren. We kunnen niet (misschien) 10 jaar lang verdrietig zijn. Al zijn er wel verdrietige momenten, het leven gaat door. We genieten nu juist bewuster van alles. Want het is niet (meer) vanzelfsprekend.

Waar ik nu wel voor op moet passen is dat ik niet weer ga "verstrengelen",maar ik hoop dat dit wel mee zal vallen.

Hallo allemaal,

Hoe is jullie jaarwisseling verlopen? Nog goede voornemens gemaakt? Ik wel, heb ze wel geprobeerd te beperken en realistisch te houden, zodat het geen onnodig hoge (extra) druk op mij legt, maar wel meehelpt aan een beter welzijn.

Denk aan dingen als meer sporten, meer pauzeren en proberen iets meer nee te zeggen tegen overwerk. Denk ook aan een gezonder voedingspatroon. Ik zit erg laag in mijn vitamine B12 en daar ervaar ik ook klachten door, dus ik probeer daar om te denken ook al vind ik het meeste eten dat rijk is aan eiwit en B12 gewoon niet zo lekker.

Ik kom eventjes stoom afblazen want mijn hersenen zitten heel erg in de overdrive de laatste dagen. Vooral vlak voordat ik wil slapen waardoor ik uren wakker lig. Wel vreemd dat het gebeurt nu ik even vrij heb, de vorige week was er nog niet zoveel aan de hand en nu heb ik al nachten extreme moeite met inslapen waardoor ik overdag erg moe ben, ik onderneem ook weinig. Ik lig gewoon te woelen en zit enorm in mijn hoofd terwijl ik naar mijn idee geen (extra) stress heb maar de dingen die door mijn hoofd gaan zijn ook enorm random. Bijvoorbeeld gebeurtenissen van al bijna een jaar geleden, toen ik net begon met werken. Steeds als ik bijna slaap word ik weer opgezogen door een nieuwe gedachtenstroom incl. het voelen van bijbehorende emoties waardoor ik het weer te warm heb om te slapen en mijn ' slaapspul' weg is. Sorry voor het geklaag maar juist net nu ik m'n best doe te ontspannen krijg ik juist deze klachten... super vervelend!

Wat vervelend zeg!!

Mijn jaarwisseling was niet zo. Ik was erg moe, dus we hebben er niet echt veel leuks van gemaakt. Ik reageer ook niet zo goed op slaapgebrek, dus de dagen daarna loop ik dan ook echt met een chagerijnig hoofd rond.

Hoi,

Ik heb eigenlijk een hekel aan goede voornemens, doe er nooit aan, maar ik merk dat ik ze toch wel heb dit jaar. Zitten ook in de lijn van beter voor mezelf zorgen. Mijn jaarwisseling was verder wel prima, al zit ik de laatste weken eigenlijk wel in een vluchtmodus (zelfsussen), dus die zelfzorg is wel hard nodig.

@prazo, 'sorry' is ooit verbannen uit dit topic Vervelend dat je nu zo aan het piekeren bent. Misschien juist omdat je vrij bent en minder andere dingen hebt die je bezig houden. Ik herken het wel een beetje, ga om deze reden ook nooit muziek luisteren voor het slapen gaan of wanneer ik niet kan slapen, dat activeert bij mij veel gevoelens en dan kan ik écht niet meer slapen. Zijn het vooral werksituaties waar je aan denkt of ook andere dingen?

@mvm, kan je de gewone structuur een beetje oppakken? En goed voor jezelf zorgen? Fijn dat jullie met elkaar de draad weten op te pakken naast de diagnose van je vader. Misschien ook juist een kans om anders om te gaan met die verstrengeling nu.

@martje, heb je ook een beetje op kunnen laden?

@cestlavie

Hier verder wel redelijk, maar zoals ik schreef de laatste weken ook wel aan het vluchten geweest. Heb ook best veel negatieve gedachten over mezelf. Wat ik een beetje zorgelijk vind is dat, ondanks alles, mijn levenslust echt met de jaren afgenomen lijkt te worden. Ondanks dat ik dus de ergste problemen en depressieve klachten te boven ben gekomen. Ik blijf mentaal toch een beetje 'vermoeid', een soort uitgeblust. Het was een tijdje iets minder erg. Maar goed, er staan wat veranderingen op de planning het komende halfjaar, dus ik sta er ook maar niet te veel bij stil en probeer het zo goed mogelijk te doen. Goede zelfzorg is daarin heel erg belangrijk.

Ja, het lukt wel redelijk om de gewone structuur weer op te pakken. Niet geweldig, maargoed, dat kan ik nu ook niet van mezelf verwachten. Zo'n bericht maakt gewoon flinke impact.

Ik probeer lief voor mezelf te zijn, voldoende rust te nemen etc. Daarnaast probeer ik ook bewust weer hobby's op te pakken waar ik plezier aan beleef, want dat heb ik eigenlijk al sinds ik na mijn proeftijd bij die baan in september niet echt meer gedaan merkte ik.

Desondanks gaat het best goed eigenlijk. Soms een terugval, maar over het algemeen, naar omstandigheden, vind ik dat ik het erg goed doe.

tu1nhek schreef: ↑

03-01-2020 18:00

Hoi,

Ik heb eigenlijk een hekel aan goede voornemens, doe er nooit aan, maar ik merk dat ik ze toch wel heb dit jaar. Zitten ook in de lijn van beter voor mezelf zorgen. Mijn jaarwisseling was verder wel prima, al zit ik de laatste weken eigenlijk wel in een vluchtmodus (zelfsussen), dus die zelfzorg is wel hard nodig.

@prazo, 'sorry' is ooit verbannen uit dit topic Vervelend dat je nu zo aan het piekeren bent. Misschien juist omdat je vrij bent en minder andere dingen hebt die je bezig houden. Ik herken het wel een beetje, ga om deze reden ook nooit muziek luisteren voor het slapen gaan of wanneer ik niet kan slapen, dat activeert bij mij veel gevoelens en dan kan ik écht niet meer slapen. Zijn het vooral werksituaties waar je aan denkt of ook andere dingen?

@mvm, kan je de gewone structuur een beetje oppakken? En goed voor jezelf zorgen? Fijn dat jullie met elkaar de draad weten op te pakken naast de diagnose van je vader. Misschien ook juist een kans om anders om te gaan met die verstrengeling nu.

@martje, heb je ook een beetje op kunnen laden?

@cestlavie

Hier verder wel redelijk, maar zoals ik schreef de laatste weken ook wel aan het vluchten geweest. Heb ook best veel negatieve gedachten over mezelf. Wat ik een beetje zorgelijk vind is dat, ondanks alles, mijn levenslust echt met de jaren afgenomen lijkt te worden. Ondanks dat ik dus de ergste problemen en depressieve klachten te boven ben gekomen. Ik blijf mentaal toch een beetje 'vermoeid', een soort uitgeblust. Het was een tijdje iets minder erg. Maar goed, er staan wat veranderingen op de planning het komende halfjaar, dus ik sta er ook maar niet te veel bij stil en probeer het zo goed mogelijk te doen. Goede zelfzorg is daarin heel erg belangrijk.

Oeps, geen sorry meer inderdaad. Nee het zijn niet alleen werksituaties. Het zijn ook situaties van existentiële aard, zaken uit mijn jeugd. Waarom is mijn jeugd zo gelopen als het is gelopen, hoe zou het zijn met de kennis van nu in de situatie destijds? Niet eens zozeer met de wil dingen terug te draaien die niet meer terug te draaien zijn, maar meer een soort zoektocht naar de waarheid en verklaringen voor het heden. Vaak met de antwoorden die ik dan bijelkaar gepiekerd heb ga ik weer naar een situatie van kortgeleden of in de nabije toekomst, hoe zou het zijn om die inzichten verder toe te passen in mijn leven? Af en toe word ik er niet goed van want ondertussen wil ik gewoon slapen. Ook komen er wel nare gebeurtenissen voorbij die zijn geweest, en dan zoek ik daar iets in wat ik als in een soort leerschool zou moeten meenemen naar de toekomst. En dan voor ik het weet zit ik weer allerlei situaties af te lopen en het is dan zo half 2 of half 3 snachts. Soms voelt het alsof mijn leven niet klopt, dat ik vroeger een heel ander iemand was dan nu, en van daaruit komen die vragen en die gedachtenstromen en opnieuw sterke emoties.

Wat vervelend dat je ervaart dat je stemming weer daalt. Ik moet zeggen dat ik het ook een heel klein beetje kan terugzien in je posts, dat is overigens helemaal ok, maar ik hoop heel erg dat het weer beter zal gaan als je door die onrustige tijden bent. Denk je dat het te maken kan hebben met de grote veranderingen die je te wachten staat?

mindervanmij schreef: ↑

03-01-2020 18:20

Ja, het lukt wel redelijk om de gewone structuur weer op te pakken. Niet geweldig, maargoed, dat kan ik nu ook niet van mezelf verwachten. Zo'n bericht maakt gewoon flinke impact.

Ik probeer lief voor mezelf te zijn, voldoende rust te nemen etc. Daarnaast probeer ik ook bewust weer hobby's op te pakken waar ik plezier aan beleef, want dat heb ik eigenlijk al sinds ik na mijn proeftijd bij die baan in september niet echt meer gedaan merkte ik.

Desondanks gaat het best goed eigenlijk. Soms een terugval, maar over het algemeen, naar omstandigheden, vind ik dat ik het erg goed doe.

Ik vind ook dat je het heel goed doet, mvm!

Prazo36 schreef: ↑

03-01-2020 20:43

Ik vind ook dat je het heel goed doet, mvm!

Thanks, dat is leuk om te horen.

Het klinkt misschien heel gek, maar dit is iets wat mijn man zei: ik had nu een geldige reden om je down te voelen tijdens de feestdagen. Dus ik voel me er niet schuldig over, ik heb geen last van veeleisende gedachtes, etc. Voor mijn gevoel had ik een geldig excuus om mezelf niet te hoeven verplichten om er meer van te maken dan wat ik aankan.


Over dat piekeren: heb je wel eens iets van meditatie geprobeerd eigenlijk? Ik heb ook regelmatig last van die rondvliegende gedachtes en mediteren wil dan nog wel eens helpen.

Ik heb een oké jaarwisseling gehad. Op 31 december alle kanten op gevlogen met emoties, dat was hard werken. Maar er steeds weer doorheen kunnen gaan. Op 1 januari hoefde niks, dat was een fijne dag.

Ik heb toen geen goede voornemens gemaakt. Ondertussen wel bedacht om ook weer goed voor mezelf te zorgen. Vooral om 's avonds ook tijd voor mezelf te nemen ipv alles samen willen doen met lief.

Prazo, wat ontzettend irritant die gedachtengangen! Soms kan ik ook idd uren in scenario's en emoties blijven hangen. Ik heb veel aan de oefening van poortwachter. Ik visualiseer een "wachter" bij de poort naar mijn gedachten. Die bepaalt of gedachten naar binnen mogen. Of ik ga mezelf afleiden. Dit vind ik een leuke: ga terug naar het moment dat je vanochtend opstond. Tel alle deuren waar je die dag doorheen ging. Naar de wc telt als 2, één keer de wc in en één keer de wc uit. En zo verder...

Tuinhek, hoe is de balans tussen dingen die energie geven en die energie vragen? Zou het meer levenslust geven als je meer leuke dingen doet? Staan die (na) het komende half jaar op de planning?

Mindervanmij, komende maandag begint de structuur weer echt. Is dat fijn of zie je er tegen op?

Ik ga voor het eerst twee kinderen te slapen hebben en naar school brengen. Spannend, maar leuk.

Cestlavie, knuffel voor jou als je meeleest.

@mvm: heel soms wel gebruik gemaakt van geleide meditaties, het werkt aardig als ik mij daartoe zet. Heb het afgelopen nacht ook gedaan. Dan kom ik wel meer tot rust.

De opmerking van jouw man begrijp ik deels wel en deels niet; moet er altijd een legitieme reden zijn om je down te voelen? Een soort rechtvaardiging, wat suggereert dat emoties er alleen. mogen zijn als (insert bepaalde voorwaarden). Maar als je vanuit een emotie heel onredelijk wordt naar je man toe bijvoorbeeld zou ik wel kunnen snappen als je man zegt dat hij nu meer incasseert/verdraagt, omdat je het moeilijk hebt . Wat vond jij van zijn opmerking?

@martje Bedankt voor de tips, die van de poortwachter hielp me goed en die van de deuren ook, zo merkte ik extra goed dat ik bleef afdwalen en kon ik de poortwachter inschakelen om deze gedachten toegang te weigeren.

Ik viel dan ook eindelijk op tijd in slaap! Helaas werd ik heel vroeg in de ochtend wakker waardoor ik nog geen 6 uur slaap gepakt heb, ik kon echt de slaap niet meer vatten, maar ik schik me in dat lot en blijf gewoon proberen en oefenen met ontspannen.

O nee, zo bedoelde hij het niet, hij bedoelde meer dat hij het bij mij waarnam dat ik mezelf meer die ruimte gaf. Hij is zelf eigenlijk altijd wel vrij begripvol, ik ben alleen vaak niet begripvol naar mezelf.

@Martje55: lijkt me sowieso goed om ook af en toe wat tijd voor ejzelf te nemen, anders word je ook zo afhankelijk van elkaar en dat kan ook weer verstikkend werken misschien?

Je vroeg of ik ernaar uitkijk dat school weer begint. Eerlijk gezegd best wel. Ik merk dat er nu best wel veel blijft liggen, ik zit er echt naar uit te kijken om straks even los te gaan met opruimen / schoonmaken.

mindervanmij schreef: ↑

04-01-2020 10:02

O nee, zo bedoelde hij het niet, hij bedoelde meer dat hij het bij mij waarnam dat ik mezelf meer die ruimte gaf. Hij is zelf eigenlijk altijd wel vrij begripvol, ik ben alleen vaak niet begripvol naar mezelf.

@Martje55: lijkt me sowieso goed om ook af en toe wat tijd voor ejzelf te nemen, anders word je ook zo afhankelijk van elkaar en dat kan ook weer verstikkend werken misschien?

Je vroeg of ik ernaar uitkijk dat school weer begint. Eerlijk gezegd best wel. Ik merk dat er nu best wel veel blijft liggen, ik zit er echt naar uit te kijken om straks even los te gaan met opruimen / schoonmaken.

Oh zo! Wat fijn:)

Hoi,

@mvm, herkenbaar wel, dat wat je man zei. Morgen weer de vaste structuur in?

@martje, jij hebt als het goed is 2 kinderen te slapen. Hoe is het gegaan en hoe vond je het? Ik doe wel genoeg leuke dingen, dat is ook wel eens anders geweest. Eerlijk gezegd denk ik dat mijn huidige werkplek een grote rol speelt, naast mijn eigen gedachten. Ik denk dat die wisselwerking me veel energie kost. Ik ben het meest geneigd om het bij mezelf te leggen, maar ik moet denk ik toegeven dat ik deze werkplek ook geen fijne plek vind. Ik ben hier nog een tijdje, er valt veel winst te halen in hoe ik ermee omga. In plaats van mezelf onderuit halen, juist bij mezelf blijven en het zien voor wat het is: een werplek die niet bij mij past.

@prazo, fijn dat je met wat oefeningen je gedachten een beetje hebt weten te begrenzen. Dat vraagt ook wel veel oefening. Het lijkt of je misschien ook een beetje aan het rouwen bent over wat er geweest is. Maar ik lees ook iets strengs, dat je jezelf moet 'verbeteren' en echt moet leren van voorgaande ervaringen. Het is natuurlijk fijn als dat kan, maar vaak lukt iets pas na heel vaak oefenen en je teen stoten. Hoe erg we het ook denken, we hebben niet alles in de hand. Ik hoop dat je jezelf ook die ruimte gunt, dat het niet meteen perfect hoeft. Ga je nu weer aan het werk deze week?

Kan je vertellen waaraan je het merkt in mijn posts, dat het minder gaat? Dat vind ik waardevolle informatie, dan kan ik ook zien wat anderen aan mij merken (al is het alleen aan het schrijven hier) wanneer het minder gaat. Dat helpt mij ook reflecteren. Zoals ik hierboven schreef denk ik dat mijn werkplek een aardig grote rol speelt hierin. Ik probeer mezelf wat meer los te maken daarvan, maar voor ik het weet zit ik er weer middenin. Het overvalt me dan toch steeds weer. De grote veranderingen geven geen onrust, dat zijn juist leuke dingen om naar uit te kijken.

Succes allen met de nieuwe week! Mijn voornemen voor deze week is om goed voor mezelf te zorgen en compassievol met mezelf om te gaan.

Willen jullie trouwens dit bericht niet quoten? Denk dat ik de info over werk nog verwijder.

dat is een mooi voornemen, Tu1nhek.

Morgen begint inderdaad de vaste riedel weer. Eerlijk gezegd ben ik er blij mee hoor, ik gedij toch het beste met een vaste tijdsindeling. Vakantie brengt me uit mijn ritme. Al zal ik het morgen vast ook weer stil vinden.

Zó, de eerste keer zit er op! Twee kinderen twee dagen lang verzorgen. Wat lief tuinhek dat je aan me dacht.
Ik ben trots op mezelf hoe het gegaan is. Het was heel pittig, maar ik was ook zo blij dat ze er waren.

Mindervanmij, hoe gingen bij jou de eerste schooldagen? Ik vind het ook fijn om weer in het ritme te zitten.

Tuinhek, ik had eerder nog niet uit je schrijfsels gehaald dat je werkplek niet bij je past. Wel goed om dat helder te hebben. Is er perspectief op verandering?

Ik heb gisteren het intakegesprek bij FACT gehad. Dat was heel zwaar, heftig, maar ook weer ontzettend waardevol. Ik ging dissociëren door herbeleving, maar kon er zelf weer uitkomen. Dat voelde zó krachtig!
Officieel komt er nog een adviesgesprek of FACT bij mij past, maar de 2 hulpverleners die ik gesproken heb, waren positief.

Goed zeg, Martje55. Fijn dat het goed is gegaan met de kids. Nu de kop eraf is zal de volgende keer misschien minder spannend zijn?

En ook echt super dat je zelf eruit kon komen na zo'n herbeleving, dat geeft ook veel hoop voor de toekomst lijkt me.


Hier gingen de eerste schooldagen best goed. Ik vind het voorlopig wel even fijn dat er weer wat ritme in de dagen zit, in tegenstelling tot de afgelopen weken. Daarentegen wel weer lastig om ook de motivatie en discipline op te brengen om elke dag mijn takenlijstje af te werken. Doordat ik nu niet meer zo veeleisend ben schiet ik soms de andere kant op en doe eigenlijk te weinig. Blijf weer vaak op het forum hangen. Niet zo fijn. Maar ik ben me ervan bewust, dus vandaag gaat de laptop op de kast en ga ik aan de slag.

Hoi allemaal,

@martje, wat goed zeg dat je weer wat langer voor je kinderen hebt gezorgd. Zit er ook een vervolg in of was dit voorlopig eenmalig? Ook mooi dat je meer regie had in je dissociatie, mooie stappen. Weet je al wanneer het adviesgesprek is?

Er is zeker perspectief op verandering wat betreft mijn werk. En ik probeer ook uit te zoomen en niet alleen te zien wat er nú is, maar hoe dit binnen mijn eigen proces/ontwikkeling past. Hierdoor lukt het me beter om vast te blijven houden aan het 'anders doen dan normaal'....zoals elke verandering, het voelt onwijs oncomfortabel, eng, met veel risico....maar ik wil het risico nemen en zien wat het me oplevert. Ik wist wel dat ik in een vast patroon zat, maar ik had eigenlijk niet door precies hoe hij hierin verweven zat waardoor ik mezelf maar bleef saboteren. Een beetje vaag ivm herkenbaarheid, maar goed, ik ben dus weer een stap aan het zetten om uit mijn oude patronen en overtuigingen te stappen. En dat voelt eng, maar goed. En ik weet dat dát gevoel betekent dat ik op de goede weg ben, wat de uitkomst ook is. (oké dit stukje is ook een herinnering voor mezelf )

@mvm, weer in het gewone ritme? Ik vind dat ook wel lekker hoor en volgens mij een hele boel mensen. Hoe gaat het met balans doen/niet doen? Ik herken dit wel hoor, ik heb echt een ongedisciplineerd kind in me (modi) die ik soms (lees: vaak) ook een liefdevol schop onder het kontje moet geven. Het helpt mij om te proberen niet te oordelen in het moment, het leven is geen aaneenschakeling van beoordelingsmomenten waarin je het óf goed óf fout doet. Man, man, als ik mezelf hier nou eens vaker aan zou herinneren!

@prazo, weer aan het werk? Hoe gaat het? En komt er binnenkort een verhuizing aan?

@cestlavie,

Hier iets beter (ik wil een emoji van een duim, maar er zijn alleen 2 duimen, dat is me iets te enthousiast ) en het heeft (uiteraard ) alles te maken met zelfcompassie, milder zijn en die bestraffende ouder op afstand houden. Ik heb weer een oud patroon helder. Eigenlijk heeft het me geholpen om er toch even met mijn man over te praten, wat ik eigenlijk niet wilde, omdat ik hem niet wilde belasten met mijn negatieve gedachten.

Hallo allemaal,

@mvm; ik herken me heel erg in wat je zegt over een vast dagritme, ik kan eigenlijk ook niet zonder want ik doe dan echt elke dag iets anders. Geen enkele regelmaat en dat voel ik dan toch wel een beetje. Dus dat is een “blessing in disguise” van het weer werken etc.
Lukt het nog steeds allemaal?

@martje; wow klinkt heftig zeg van je dissociatie. Wat onwijs knap dat je daar zelf uit wist te komen. Dat geeft een boost aan je vertrouwen om dergelijke situaties in de toekomst ook aan te kunnen, of niet? Wat goed om te lezen dat je het fijn hebt met je kinderen. Het vergt heel wat van je, die therapie, lijkt me.

@c’estlavie; ik hoop dat het goed met je gaat, in elk geval

@Tu1nhek; bij jou had ik signalen gehaald uit de toon van je post die anders was dan ik van je gewend ben. Het zijn kleine dingen, normaal vind ik altijd dat er heel veel hoop en kracht en best wel veel positiviteit, optimisme in de lading van je berichten zit en dat voel ik als ik ze lees. Nu leek de toonaard iets pessimistischer, zoals je over jezelf schrijft vooral maar ook ik de reacties naar de rest zag ik een subtiel verschil. Maar daar zit absoluut geen waarde oordeel van mij aan vast, het is echt puur een observatie, het is echt helemaal niet erg! Voel me een beetje een nare kriticaster dat ik het uberhaupt zo omschrijf. Ik vind eigenlijk ook niet dat je hier iets mee hoeft, iedereen heeft dat weleens en dat is heel normaal en menselijk toch?

Fijn om te lezen dat het beter gaat en ik vind het echt top dat je het, ondanks je strenge houding, toch met hem deelde. Kijk eens wat het je oplevert, toch wel eens goed om te doen, toch? Ik denk dat hij je die steun gunt, en ik hoop dat je het jezelf ook gunt. Heeft hij wel eens gezegd dat je te vaak negatief bent?

Je hebt trouwens gelijk dat ik streng ben, met dat ik ook iets moet met al die inzichten uit het verleden. Ook hoe het gegaan is in mijn verleden is moeilijk om te accepteren, daar zit nog wel wat boosheid en verdriet. Ik probeer het wel eens weg te redeneren allemaal door overal dan lessen uit te halen waardoor alles toch nog nut lijkt te hebben gehad, maar ik vermoed sterk dat dat ook een copingsmechanisme is. Om maar niet tehoeven dealen met het verdriet.

Ik heb inderdaad een verhuizing in het verschiet en ben alles aan het regelen om het zover te krijgen. Geldzaken, vooral. Daarnaast mijn werk en een belangrijk voortgangsgesprek mbt opleiding (die ik volg vanuit mijn huidige functie). Daarnaast krijg ik toch steeds complexere taken waar ik nog weinig kaas van gegeten heb, dus al met al werd het vorige week ineens abrupt teveel. Ik heb tot mijn verdriet op het werk een paniekaanval gekregen, specifieker nog, in het bijzijn van mijn leidinggevende op weg terug van een vrij pittige vergadering waar ik eigenlijk ik de indruk had dat alles me te snel gegaan was. Allemaal moeilijke vragen van de klant etc. In de auto voelde ik me opeens helemaal benauwd worden, heel naar, en mijn hele hoofd ging op hol. Ik wilde uit de auto en wegrennen, ik wilde dat mn baas stopte en ik eruit kon en kon vluchten. Ik probeerde het in mijn hoofd rustig te krijgen maar het lukte niet, dus toen zei ik: “ik voel dat ik een beetje in paniek begin te raken”. God wat zal dat stom geklonken hebben. Gelukkig kon het door wat heen en weer praten in de kiem gesmoord worden, maar toen ik uitstapte terug op kantoor stond ik te beven als een rietje en was ik helemaal fuzzy in mijn hoofd.
Ik schaam me nog steeds dood en heb geen idee wat hij denkt. De reactie in het moment was precies wat ik nodig had, kalm en rationeel, dat ik me geen zorgen hoefde te maken en daarna een uitleg waarom niet, waardoor ik ook terug kalmeerde. Maar ja, ik baal er wel van. Maar niet meer terug te draaien. Ik kon het ook echt niet helpen. Lastig, die paniekaanvallen. Ik krijg ze soms, door teveel stress of spannende dingen tegelijk.

Hey Prazo

Wat naar dat je een paniekaanval kreeg bij je lg in de auto, alhoewel, ik lees eigenlijk dat je óók goede dingen hebt gedaan om de paniekaanval te voorkomen toen je merkte dat er paniek opkwam - vooral contact maken! Hij reageerde kalm en rationeel schrijf je, hoe kon je dat aan hem merken? Kon je ook aan hem merken dat hij nu slecht over je denkt? Heb je je in het verleden ook wel eens zo gevoeld bij hem (niet de paniek, maar dat je bang bent dat hij je niet goed genoeg vindt?) is uit zijn gedrag gebleken dat dat ook zo is, heeft dat nog nadelige gevolgen voor je gehad? Wat vragen om bij stil te staan Stom hè, als je je zo kwetsbaar en misschien ook nog incapabel voelt bij een ander. Je mag het desondanks ook achter je laten, deze gebeurtenis definieert niet wie je bent, het is menselijk om je soms overweldigd te voelen. Misschien is het nu zelfs meer de 'taak' om te kunnen (mogen!) accepteren dat je overweldigd was, dat je gesteund werd en dat dat oké is en je nog steeds goed genoeg bent. Dat je zonder oordeel hiernaar mag kijken en ook weer achter je laten.

Heel herkenbaar het verdriet om je verleden, de noodzaak om het nú anders te doen kan zo sterk voelen hè. Alsof er dan 'nog iets te redden' valt? Nog een kans is ofzo....alsof je het ongedaan kan maken. Scherp dat je ziet dat het strenge ook weer coping is om niet te hoeven voelen Ik denk dat het ook wel belangrijk is om patronen te herkennen en nieuwe patronen te ontwikkelen, dat vraagt ook echt energie en verandering. Maar het is ook juist weer een oud patroon om te denken dat dat per direct, in elk moment 100% perfect moet gaan, of te oordelen dat hoe het gaat niet goed genoeg is. Dan loop je het gevaar dat je de self fulfilling prophecy 'zie je wel, het lukt toch nooit' krijgt. Maar hoe fijn zou het zijn als alles anders was gelopen hè? Ik kan het nu zelfs nog hebben, dat ik achteraf kan zien hoe weinig ik van mezelf heb laten zien in therapie, hoe ik eigenlijk steeds aan het vluchten was van het intieme contact waardoor ik niet zo veel ervan heb kunnen profiteren als eigenlijk goed was geweest. Er zijn zo veel lagen van onszelf hè? Ik heb wel veel gedaan in therapie, ik heb me wel opengesteld, ik ben wel een band aangegaan.....maar nu ik daar eindelijk wat comfortabeler mee ben kan ik ook zien hoe 'op slot' ik nog zat. Maar ook hoe mijn patronen me hebben tegengehouden in het volwassen leven, en eigenlijk nog steeds. Ik kan goed functioneren, maar ik ben niet vrij. Maar goed, het enige wat kan is dit zien en voelen en de volgende stap zetten. En dat dat proces er mag zijn, hoe frustrerend, confronterend en verdrietig ook.

Je opmerking voelde niet als kritiek hoor! Ik vroeg waar je dat aan kon merken, omdat ik steeds heel nieuwsgierig ben naar wat anderen aan mij merken en hoe ik dit meer kan integreren in mijn beeld van mezelf. Ik ben me, vooral door therapie, de laatste jaren steeds meer bewust van geworden dat ik mezelf heel anders ervaar dan de mensen om mij heen. Dat er dingen aan mij zichtbaar zijn die ik zelf niet eens voel, maar ook dat de dingen die ik voel soms niet zichtbaar zijn voor anderen. Ik heb meer contact met het beeld van mezelf in mijn hoofd dan wie ik daadwerkelijk ben. Dus ik probeer waar mogelijk informatie te verzamelen van mensen die mij ervaren en waarnemen zodat ik deze twee plaatjes meer kan integreren. Ik vind het dus heel nuttig om te horen 'ik merkte dit of dat aan je, ik zie dit of dat aan je' het helpt mij mezelf te leren kennen, het helpt me signalen te leren kennen die ik van binnen kan missen. Ik vroeg het dus echt uit nieuwsgierigheid en ik vind het heel erg fijn om te horen wat je opmerkt! Ik voelde er ook zeker geen waardeoordeel in, ik ben blij met je observaties! En ik lees eigenlijk dat wat jij observeerde overeen kwam met hoe ik me voelde; een beetje moe gestreden, nogal moedeloos.

Ik heb in het verleden wel te veel mijn negatieve ideeën over mezelf onze relatie laten beïnvloeden. Ik nam daar dan zelf te weinig verantwoordelijkheid voor. Het is goed om je hart te luchten, maar het is niet goed om je shit te dumpen bij een ander en de zorg voor jezelf daarmee uit te besteden of te blokkeren. Mijn man heeft zich in het verleden erg machteloos en hopeloos gevoeld, omdat ik zó extreem negatief over mezelf kon zijn. Dat heeft echt een negatief effect gehad op onze relatie toen. Ik communiceerde met hem dan ook meer in de bestraffende ouder modus, daar kon hij natuurlijk niks mee, want dan was er geen gezond stuk van mij om mee te communiceren. Tsja, dan kan je niks. Maar wat ik bijvoorbeeld echt niet deel (en nooit heb gedaan) met mijn man zijn gedachten aan de dood, dat is totaal niet constructief en vind ik alleen belastend voor hem, dat maakt ontzettend machteloos en kan overweldigend zijn. Constructiever is delen wat daar eigenlijk vóór ligt, bijvoorbeeld dat ik me onzeker voel op werk, of dat ik steeds voel dat ik tekort schiet, of dat ik bang ben niet goed genoeg te zijn en waar ik dat aan meet. Ik vond het wél heel fijn en noodzakelijk dat er een plek was waar ik wél over gedachten aan de dood kon praten waar ik wist dat de ander het aan kon, of in ieder geval niet over die verantwoordelijkheid hoefde na te denken. Ik had dit bijvoorbeeld bij mijn psychiater, ik wist dat ze niet in paniek zou raken, ik wist dat zij zich niet verantwoordelijk zou voelen, of daar in ieder geval zelf goed mee kon omgaan, en dus kon ik er vrij over spreken. Ik kon zo klein zijn als ik me voelde. Dit kon ook, besef ik me, omdat ik met mezelf de afspraak had en heb en dit ook naar haar uitsprak, dat ik die gedachten nooit zou uitvoeren, maar het was zo fijn om wel uit te kunnen drukken hoe hopeloos en ellendig ik me voelde.

Nou goed, ik dwaal hier áltijd af
Ik heb een heel rustig weekend gehad, wat weer een keer goed was. Ik merk dat ik wel weer tegen het werk opzie. En dat ik het vermoeiend vind om te bedenken dat ik de gezonde volwassene moet optrommelen om voor het kwetsbare (angstige) kind te zorgen, want dat zijn niet momenten op een dag, maar eigenlijk de hele dag door. Maar goed....dat is wel wat nodig is.

Ik hoop dat jullie ook een goed weekend hebben gehad en alvast succes voor de komende nieuwe week waar nodig

Hi dames,

Even een persoonlijke vraag: is er ook een andere manier dan via Viva forum om met jullie in contact te blijven?

Reden: ik merk dat Viva forum heel veel tijd voor mij in beslag neemt en mijn humeur vaker slecht dan goed doet. Het lukt mij blijkbaar niet om het bij de paar topics te houden waar ik wél echt wat aan heb; op het moment dat ik me verveel ga ik toch weer op andere topics reageren en voor ik het weet zit ik er weer helemaal in

Ik heb me nu wéér voorgenomen om op slechts een handvol topics te reageren, maar het blijft zo lastig

Ik wil toch weer even mijn hart luchten. (Heb dit eevn gekopieerd uit een ander topic)

Opzich gaat het best goed momenteel. Ik heb er wat meer rust met de diagnose van mijn vader, mijn vader heeft geen klachten momenteel, dus ik heb het even (tijdelijk?) een plekje gegeven.

Echter waar ik wel mee zit is dat ik zo weinig contact krijg met mijn vader. Het is nooit een prater geweest, dus ik kan ook niet verwachten dat hij dat nu opeens wel wordt, maar ik heb gewoon wat meer behoefte aan contact. We hoeven niet te praten, maar gewoon samen zijn, even iets ondernemen. In het verleden liep ik hier ook wel regelmatig tegenaan dat hij hier weinig behoefte aan heeft, maar nu vind ik het toch wel pijnlijker.

Helaas wil hij het dus echt niet. Bijvoorbeeld vandaag vroeg ik of hij zin had om een stukje te gaan wandelen, maar hij had andere plannen. Dus ik zei: ok, maar daar kunnen we ook heen wandelen als je wilt? Maar dat wil hij dan ook niet. Ook op een appje met een voorstel om samen iets te gaan doen wordt niet gereageerd.

Dit maakt me dan wel weer erg verdrietig, dat hij zich zo afwijzend opstelt.

Erover praten gaat niet werken, dan ontkent hij het. Hier valt gewoon niet over te praten. Dat doet me wel zeeer.Ik zou verwachten dat hij toch ook wel tijd met zijn dierbaren wil doorbrengen, maar blijkbaar vindt hij het wel best zo, of is in ontkenning.

Hoi lieve dames, Prazo, MVM Tuinhek en Marrtje

Het spijt me, ingaan op jullie verhalen lukt mij helaas niet. Ik wil wel mijn mede leven/ mede lezen laten weten.
Ik zit nu sinds vorige week in de kliniek. Komt super veel op me af en het is heel heftig allemaal en daarnaast krijg ik (de eerste periode) nu detox veel valium( diazepam) voel me ontzettend verdoofd en slap/suf

Vind het ontzettend lief om te lezen dat jullie mij nog noemen in de berichten, want ik wil graag tzt weer mee schrijven. Pijnlijke van het verhaal. heb meer reactie van jullie gehad dan 'uit mijn echte' leven, omdat ik niet heb durven delen waar ik precies ben. Dus is natuurlijk mijn eigen schuld, maar ik bedoel meer gewoon confronterend pijnlijk, dus niet om zielig te zijn . Ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel uit te leggen

Dikke Knuffels voor julllie

Cestlavie83 Wat goed dat je jouw problemen nu zo aangaat.Ik wens je heel veel succes in de kliniek.

Ik kan me heel erg voorstellen dat het nu allemaal heel heftig is en dat er veel op je afkomt. Ik hoop dat het je uiteindelijk veel rust en inzicht gaat brengen.

Bedoel je dat het je nu confronteert met hoe weinig je van jezelf hebt laten zien in je echte leven?