Psyche
alle pijlers
schema therapie
dinsdag 20 oktober 2020 07:37
Soms vraag ik mij af hoe lang gaat het nog duren.
De laatste tijd voel ik mij weer erg slecht, nu al zo 2 jaar. Natuurlijk heb ik ook wel goede dagen.
maar de laatste tijd komt ik mezelf steeds vaker tegen en heb het gevoeld dat ik nooit de juiste hulp heb gekregen.
Ik heb in het verleden EMDR gehad ivm verkrachtingen en lichamelijke en geestelijke mishandeling door ouders.
Vanaf 2013 heb ik hulp gekregen, Heb ook een angststoornis gehad en dat was zo erg dat ik niet eens naar buiten durfde maar dat is gelukkig over. Heb nog wel een generaliseerde angststoornis en dan meer piekeren en de angst om mensen kwijt te raken.
Maar de laatste tijd heb ik weer zoiets van dat het allemaal niet wil. Ik heb dagen dat ik mij onzeker voel en zoveel aan mezelf twijfel.
Ik heb moeite om mij te kunnen uiten, mijn gevoelens en emoties. Vanuit mijn jeugd heb ik nooit liefde en aandacht gekend en was het altijd niet zeuren maar doorgaan en als ik mijn emoties liet zien, was dat zak en mocht er nooit over praten.
En nu, ben bijna 33 jaar en dan zul je toch zeggen dat ik nu alles wel weer op de rit zou moeten hebben. maar niets is minder waar.
Ik probeer het, ik probeer gelukkig te zijn, maar het soms het gevoel dat ik alles maar verpest. IK zoek constant naar aandacht en liefde van mannen. Ik wil dat gevoel hebben dat ik er mag zijn. Dat iemand mij leuk vindt en van mij houdt. Wat ik nooit gekend heb.
Zoals dit jaar heb ik iemand leren kennen. dat was vorig jaar al. we hebben contact gehouden en af en toe wat gedronken tot dit jaar. we gingen daten , zelfs met elkaar naar bed geweest en dacht echt eindelijk wel iemand die mij leuk vindt. Hield wel van die aandacht maar op een gegeven moment was ik ook wel bang om diegene kwijt te raken waardoor ik weer wat te claimerig werd en onzeker hem steeds meer wegduwde. Ik dacht echt dat iemand mij leuk vind maar door mijn onzekerheid en mijn verleden vind ik het soms nog wel last. We hebben daarna nog wel contact gehouden en nu nog wel matig maar nu hebben we gewoon ruzie en puur omdat ik zo onzeker ben en bang was om hem kwijt te raken, ik kwam opdringerig over.
En dit heb ik wel vaker met mannen. die aandacht en liefde voelen., wat zal ik graag ook iemand hebben die van mij houdt en mij die liefde kan geven.
maar ik voel mij nog steeds slecht. steeds vraag ik mij maar af waarom lukt het mij niet?
Ik ben geen prater en zal nooit kunnen praten over mijn gevoelens en emoties. Hoe graag ik het ook wil. Ik krop het alleen maar op en daardoor voel ik mij slechter. juist als ik het opkrop zie ik soms geen uitweg meer. IK geef eerlijk toe dat ik soms wel eens aan zelfmoord denk. dan denk ik zal er iemand mij dan wel missen? zullen ze er verdriet om hebben? wat zal het fijn zijn om niks meer te hoeven voelen. Maar iets houdt mij tegen om het niet te doen, omdat ik ergens toch wel weet dat er ooit wel een lichtpuntje komt en heus wel mensen zijn die om mij geven. Zelfs laatst wel een afscheidsbrief geschreven. van binnen huil ik, aan de buitenwereld laat ik niks zien. maar het kan ook zomaar zijn dat ik de volgende dag weer iets beter voel. Maar juist nu door de herfst, heb ik het gevoel dat alles net wat meer versterkt wordt.
Ik wil zo graag praten, mijn gevoelens willen uiten, mijn emoties laten zien en mij kwetsbaar op te stellen. maar wil ze ook niet laten schrikken met wat ik allemaal denk. Maar ik durf het niet, ik kan het niet.
Ik weet ook niet met wie ik dat zou moeten doen. 1 goede vriend weet het wel.
Vorig jaar heb ik een vertrouwenspersoon op het werk in vertrouwen genomen. het heeft even geduurd maar uiteindelijk alles verteld, echt alles, over het verleden etc. Dat waren fijne gesprekken totdat hij in de ziektewet kwam.. Dit jaar was er tijdelijk een nieuwe vertrouwenspersoon aangesteld op het werk. Ik heb geprobeerd om met hem gesprekken aan te gaan. Hem wel wat dingen verteld maar niet alles. Ik durfde het niet. maar ben daar nu mee gekapt omdat ik er moeite mee had en moeite heb om hem te vertrouwen. maar ik wil zo graag mijn gevoelens uiten,
op het werk wordt er soms wel gevraagd hoe het gaat en ik durf nu soms wel te zeggen van kan beter maar verder ga ik niet zoveel op in.
Dit jaar in juni bij een psycholoog geweest. Ik had niet echt een klik met haar. Ik probeerde toen ook mijn gevoelens te uiten of wat dan ook. voelde mij daar niet op mijn gemak. op een gegeven moet was het zo, je hebt al zoveel hulp gehad, op een gegeven moment heb je zoveel handvaten mee gekregen om het zelf te doen. we kunnen je niet helpen. En toen had ik zoiets van laat maar. Ik heb juist tijd nodig om bij iemand op mijn gemak te voelen, en echt die vertrouwen te winnen om over mijn gevoelens te praten..
En nu heb ik weer hulp gezocht ik wil er vanaf. mij beter voelen. En met deze heb ik wel een klik. ze luistert naar mij en heb ook verteld dat ik moeite heb om mij te uiten. ze had er begrip voor. Binnenkort ga ik beginnen met schema therapie. nog nooit gedaan dus ben benieuwd of het wat is, maar vindt het ook spannend.
Ik wil verder niet veel met mijn verhaal, maar ik moest het gewoon kwit.
De laatste tijd voel ik mij weer erg slecht, nu al zo 2 jaar. Natuurlijk heb ik ook wel goede dagen.
maar de laatste tijd komt ik mezelf steeds vaker tegen en heb het gevoeld dat ik nooit de juiste hulp heb gekregen.
Ik heb in het verleden EMDR gehad ivm verkrachtingen en lichamelijke en geestelijke mishandeling door ouders.
Vanaf 2013 heb ik hulp gekregen, Heb ook een angststoornis gehad en dat was zo erg dat ik niet eens naar buiten durfde maar dat is gelukkig over. Heb nog wel een generaliseerde angststoornis en dan meer piekeren en de angst om mensen kwijt te raken.
Maar de laatste tijd heb ik weer zoiets van dat het allemaal niet wil. Ik heb dagen dat ik mij onzeker voel en zoveel aan mezelf twijfel.
Ik heb moeite om mij te kunnen uiten, mijn gevoelens en emoties. Vanuit mijn jeugd heb ik nooit liefde en aandacht gekend en was het altijd niet zeuren maar doorgaan en als ik mijn emoties liet zien, was dat zak en mocht er nooit over praten.
En nu, ben bijna 33 jaar en dan zul je toch zeggen dat ik nu alles wel weer op de rit zou moeten hebben. maar niets is minder waar.
Ik probeer het, ik probeer gelukkig te zijn, maar het soms het gevoel dat ik alles maar verpest. IK zoek constant naar aandacht en liefde van mannen. Ik wil dat gevoel hebben dat ik er mag zijn. Dat iemand mij leuk vindt en van mij houdt. Wat ik nooit gekend heb.
Zoals dit jaar heb ik iemand leren kennen. dat was vorig jaar al. we hebben contact gehouden en af en toe wat gedronken tot dit jaar. we gingen daten , zelfs met elkaar naar bed geweest en dacht echt eindelijk wel iemand die mij leuk vindt. Hield wel van die aandacht maar op een gegeven moment was ik ook wel bang om diegene kwijt te raken waardoor ik weer wat te claimerig werd en onzeker hem steeds meer wegduwde. Ik dacht echt dat iemand mij leuk vind maar door mijn onzekerheid en mijn verleden vind ik het soms nog wel last. We hebben daarna nog wel contact gehouden en nu nog wel matig maar nu hebben we gewoon ruzie en puur omdat ik zo onzeker ben en bang was om hem kwijt te raken, ik kwam opdringerig over.
En dit heb ik wel vaker met mannen. die aandacht en liefde voelen., wat zal ik graag ook iemand hebben die van mij houdt en mij die liefde kan geven.
maar ik voel mij nog steeds slecht. steeds vraag ik mij maar af waarom lukt het mij niet?
Ik ben geen prater en zal nooit kunnen praten over mijn gevoelens en emoties. Hoe graag ik het ook wil. Ik krop het alleen maar op en daardoor voel ik mij slechter. juist als ik het opkrop zie ik soms geen uitweg meer. IK geef eerlijk toe dat ik soms wel eens aan zelfmoord denk. dan denk ik zal er iemand mij dan wel missen? zullen ze er verdriet om hebben? wat zal het fijn zijn om niks meer te hoeven voelen. Maar iets houdt mij tegen om het niet te doen, omdat ik ergens toch wel weet dat er ooit wel een lichtpuntje komt en heus wel mensen zijn die om mij geven. Zelfs laatst wel een afscheidsbrief geschreven. van binnen huil ik, aan de buitenwereld laat ik niks zien. maar het kan ook zomaar zijn dat ik de volgende dag weer iets beter voel. Maar juist nu door de herfst, heb ik het gevoel dat alles net wat meer versterkt wordt.
Ik wil zo graag praten, mijn gevoelens willen uiten, mijn emoties laten zien en mij kwetsbaar op te stellen. maar wil ze ook niet laten schrikken met wat ik allemaal denk. Maar ik durf het niet, ik kan het niet.
Ik weet ook niet met wie ik dat zou moeten doen. 1 goede vriend weet het wel.
Vorig jaar heb ik een vertrouwenspersoon op het werk in vertrouwen genomen. het heeft even geduurd maar uiteindelijk alles verteld, echt alles, over het verleden etc. Dat waren fijne gesprekken totdat hij in de ziektewet kwam.. Dit jaar was er tijdelijk een nieuwe vertrouwenspersoon aangesteld op het werk. Ik heb geprobeerd om met hem gesprekken aan te gaan. Hem wel wat dingen verteld maar niet alles. Ik durfde het niet. maar ben daar nu mee gekapt omdat ik er moeite mee had en moeite heb om hem te vertrouwen. maar ik wil zo graag mijn gevoelens uiten,
op het werk wordt er soms wel gevraagd hoe het gaat en ik durf nu soms wel te zeggen van kan beter maar verder ga ik niet zoveel op in.
Dit jaar in juni bij een psycholoog geweest. Ik had niet echt een klik met haar. Ik probeerde toen ook mijn gevoelens te uiten of wat dan ook. voelde mij daar niet op mijn gemak. op een gegeven moet was het zo, je hebt al zoveel hulp gehad, op een gegeven moment heb je zoveel handvaten mee gekregen om het zelf te doen. we kunnen je niet helpen. En toen had ik zoiets van laat maar. Ik heb juist tijd nodig om bij iemand op mijn gemak te voelen, en echt die vertrouwen te winnen om over mijn gevoelens te praten..
En nu heb ik weer hulp gezocht ik wil er vanaf. mij beter voelen. En met deze heb ik wel een klik. ze luistert naar mij en heb ook verteld dat ik moeite heb om mij te uiten. ze had er begrip voor. Binnenkort ga ik beginnen met schema therapie. nog nooit gedaan dus ben benieuwd of het wat is, maar vindt het ook spannend.
Ik wil verder niet veel met mijn verhaal, maar ik moest het gewoon kwit.
dinsdag 20 oktober 2020 07:47
dinsdag 20 oktober 2020 08:32
zaterdag 24 oktober 2020 11:55
Ik heb ook pittige jeugd gehad met ongeveer zelfde. Verschillende ggz instanties dachten dat ik autisme had, maar bleek ptss te zijn. Heel veel dingen van vroeger was weg, want je lichaam beschermt je tegen erge dingen. Net therapie gehad om te laten zien dat er vroeger niet alleen minder leuke dingen waren, maar ook leuke dingen. Geen emdr, want ging niet was een hoop kwijt. Had wel bepaalde beelden en had je het ene verwerkt kwam volgende beeld weer. Snap je helemaal, maar je komt er uit. Ik ben zelf gelovig en wat de ggz niet kon heeft God gedaan. Zijn vaderliefde laten zien en heb alles aan hem gegeven. Nu geen prikkels meer, geen herbelevingen meer en sinds kort een vriend. Had altijd moeite met aanrakingen, maar nu niet meer. Mijn ouders zijn helaas niet echt veranderd gewoon omdat ze het niet inzien dus kunnen er weinig aandoen helaas. Ja als je zelf nooit knuffels en liefde heb gehad kan je het ook niet overbrengen toch. Bid voor je.
