Psyche
alle pijlers
Schuldgevoelens
dinsdag 12 april 2011 om 01:27
Ik voel me schuldig. En terecht.
In het laatste jaar van mijn huwelijk heb ik een een aantal maanden een buitenechtelijke relatie gehad. Als ik erop terugkijk dan begrijp ik niet wat me bezield heeft, maar ik heb het gedaan.
Uiteindelijk heb ik een scheiding doorgezet. Met mijn minnaar was het toen al over, dus het was niet voor hem, maar ik zag gewoon niet in hoe ik nog een huwelijk kon hebben na dat vreselijke bedrog.
Ik heb het mijn man nooit verteld, ik vond oprecht dat ik hem al wel genoeg pijn had gedaan door bij hem weg te gaan. Ik heb tegen hem gezegd dat ik niet meer van hem hield.
Dat was niet onwaar, ik gaf, en geef, nog steeds heel veel om hem, maar dat wat je tot 'man en vrouw" maakt was wel weg.
Mijn man heeft een nieuwe vriendin en lijkt weer gelukkig te zijn. Ik ben hier blij om, hij verdient het beste.
Dit alles is nu al ruim 2 jaar geleden. En het gaat niet goed met mij.
Ik voel me al 2 jaar constant schuldig en ik heb zo'n spijt van alles wat ik verkeerd heb gedaan. En nogmaals, dat is terecht.
Maar toch, ik zal toch verder moeten met mijn leven. Op een gegeven moment zal ik het verleden in het verleden moeten laten.
Ik heb zulke vreselijke dingen gedaan, en ik schaam me zo voor mezelf, maar ik zal mezelf op de een of andere manier toch moeten vergeven.
Ik weet alleen niet hoe.
Hoe laat ik die wroeging los? Hoe accepteer ik wat ik gedaan heb?
Mijn beste vriendin vindt dat ik professionele hulp moet zoeken, maar ik hoop dat mensen op dit forum misschien wat tips hebben om om te gaan met schuldgevoel.
Dank jullie wel.
In het laatste jaar van mijn huwelijk heb ik een een aantal maanden een buitenechtelijke relatie gehad. Als ik erop terugkijk dan begrijp ik niet wat me bezield heeft, maar ik heb het gedaan.
Uiteindelijk heb ik een scheiding doorgezet. Met mijn minnaar was het toen al over, dus het was niet voor hem, maar ik zag gewoon niet in hoe ik nog een huwelijk kon hebben na dat vreselijke bedrog.
Ik heb het mijn man nooit verteld, ik vond oprecht dat ik hem al wel genoeg pijn had gedaan door bij hem weg te gaan. Ik heb tegen hem gezegd dat ik niet meer van hem hield.
Dat was niet onwaar, ik gaf, en geef, nog steeds heel veel om hem, maar dat wat je tot 'man en vrouw" maakt was wel weg.
Mijn man heeft een nieuwe vriendin en lijkt weer gelukkig te zijn. Ik ben hier blij om, hij verdient het beste.
Dit alles is nu al ruim 2 jaar geleden. En het gaat niet goed met mij.
Ik voel me al 2 jaar constant schuldig en ik heb zo'n spijt van alles wat ik verkeerd heb gedaan. En nogmaals, dat is terecht.
Maar toch, ik zal toch verder moeten met mijn leven. Op een gegeven moment zal ik het verleden in het verleden moeten laten.
Ik heb zulke vreselijke dingen gedaan, en ik schaam me zo voor mezelf, maar ik zal mezelf op de een of andere manier toch moeten vergeven.
Ik weet alleen niet hoe.
Hoe laat ik die wroeging los? Hoe accepteer ik wat ik gedaan heb?
Mijn beste vriendin vindt dat ik professionele hulp moet zoeken, maar ik hoop dat mensen op dit forum misschien wat tips hebben om om te gaan met schuldgevoel.
Dank jullie wel.
dinsdag 12 april 2011 om 01:42
http://www.vdsp.nl/hulpvragen/schuldgevoelens
Heb je hier iets aan?
Heb je hier iets aan?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 12 april 2011 om 01:45
quote; Een schuldgevoel is een gemoedstoestand waarbij het geweten een mens plaagt met een onaangenaam gevoel
over een bepaalde gedane of juist niet gedane actie. Het wordt vaak gevolgd door gevoelens van berouw of spijt. Schuldgevoel is een gemoedstoestand die men zichzelf oplegt.
Schuldgevoel is een veel voorkomende gemoedstoestand in de westerse wereld en is nauw gerelateerd aan de christelijke cultuur. In de christelijke kerk is een schuldgevoel te mitigeren door boete te doen of door een mea culpa, een publiekelijke uiting van schuld.
Als er al een verlichting van schuldgevoel mogelijk is, dan kan men zeggen dat een schuldgevoel is te compenseren door excuses aan te bieden, door een gedane doch ongewenste actie ongedaan te maken dan wel door een beloofde doch ongedane actie alsnog te doen, of door verantwoordelijkheid te nemen voor een verkeerde uitgevallen daad (i.e. volledig accepteren van de consequenties). Mensen die lang met een schuldgevoel rondlopen kunnen hierdoor in een depressie komen. Vaak zie je ook bij traumatische ervaringen, zoals seksueel misbruik, dat het slachtoffer onterecht een schuldgevoel heeft.
In de oosterse (Aziatische) cultuur is het niet het vanuit zichzelf opgelegde schuldgevoel dat mensen als onprettig of ongewenst beschouwen, maar veel meer het gezichtsverlies dat men kan lijden tegenover anderen. Gezichtsverlies is een ernstige vorm van schending van de eer en heeft soms grote sociale consequenties.
over een bepaalde gedane of juist niet gedane actie. Het wordt vaak gevolgd door gevoelens van berouw of spijt. Schuldgevoel is een gemoedstoestand die men zichzelf oplegt.
Schuldgevoel is een veel voorkomende gemoedstoestand in de westerse wereld en is nauw gerelateerd aan de christelijke cultuur. In de christelijke kerk is een schuldgevoel te mitigeren door boete te doen of door een mea culpa, een publiekelijke uiting van schuld.
Als er al een verlichting van schuldgevoel mogelijk is, dan kan men zeggen dat een schuldgevoel is te compenseren door excuses aan te bieden, door een gedane doch ongewenste actie ongedaan te maken dan wel door een beloofde doch ongedane actie alsnog te doen, of door verantwoordelijkheid te nemen voor een verkeerde uitgevallen daad (i.e. volledig accepteren van de consequenties). Mensen die lang met een schuldgevoel rondlopen kunnen hierdoor in een depressie komen. Vaak zie je ook bij traumatische ervaringen, zoals seksueel misbruik, dat het slachtoffer onterecht een schuldgevoel heeft.
In de oosterse (Aziatische) cultuur is het niet het vanuit zichzelf opgelegde schuldgevoel dat mensen als onprettig of ongewenst beschouwen, maar veel meer het gezichtsverlies dat men kan lijden tegenover anderen. Gezichtsverlies is een ernstige vorm van schending van de eer en heeft soms grote sociale consequenties.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 12 april 2011 om 01:47
dinsdag 12 april 2011 om 02:05
Hai Jane,
Je huwelijk zal er niet meer op stuklopen, op je affaire.
Sterker nog; je affaire heeft je óverduidelijk gemaakt dat je huwelijk voorbij was.
Niet de fraaiste manier, wél heel duidelijk.
Met je geweten is dus niks mis meid, dat is heel mooi. Maar wie ga je verder blij maken met je schuldgevoelens? Wie schiet er iets mee op? Jij niet in ieder geval en, misschien nieuw voor je; niemand heeft er iets aan. Het is een zak stenen de schuld die je meedraagt.
Tijd om 'm neer te zetten lieve vrouw. Neerzetten en laten staan.
'vergeving is het loslaten van de hoop dat het verleden anders had kunnen zijn' zei Oprah gisteren. En het klopt. Je kunt aan toen niets veranderen. Je kunt wél met jezelf afspreken dat zoiets in jouw leven niet meer voor zal komen.
Mijn lieve, zweverige vriendin zou er een ritueel van maken.
Zoiets als dit;
Schrijf je gevoelens op, lees het hardop voor, verscheur de brief in een kom en steek 'm in brand. Zegen het, zegen je schuld die daar brandt en laat het los.
Vergeef jezelf Jane. Het is gebeurd, het gebeurt niet meer, dat staat als een paal boven water. Je bent een mens, je maakt
fouten. En je leert er van. Want dat heb je, geleerd, reken maar.
Je huwelijk zal er niet meer op stuklopen, op je affaire.
Sterker nog; je affaire heeft je óverduidelijk gemaakt dat je huwelijk voorbij was.
Niet de fraaiste manier, wél heel duidelijk.
Met je geweten is dus niks mis meid, dat is heel mooi. Maar wie ga je verder blij maken met je schuldgevoelens? Wie schiet er iets mee op? Jij niet in ieder geval en, misschien nieuw voor je; niemand heeft er iets aan. Het is een zak stenen de schuld die je meedraagt.
Tijd om 'm neer te zetten lieve vrouw. Neerzetten en laten staan.
'vergeving is het loslaten van de hoop dat het verleden anders had kunnen zijn' zei Oprah gisteren. En het klopt. Je kunt aan toen niets veranderen. Je kunt wél met jezelf afspreken dat zoiets in jouw leven niet meer voor zal komen.
Mijn lieve, zweverige vriendin zou er een ritueel van maken.
Zoiets als dit;
Schrijf je gevoelens op, lees het hardop voor, verscheur de brief in een kom en steek 'm in brand. Zegen het, zegen je schuld die daar brandt en laat het los.
Vergeef jezelf Jane. Het is gebeurd, het gebeurt niet meer, dat staat als een paal boven water. Je bent een mens, je maakt
fouten. En je leert er van. Want dat heb je, geleerd, reken maar.
dinsdag 12 april 2011 om 02:13
Dank je Bianca.
Waar ik voornamelijk iets aan heb is het feit dat je niet simpelweg zegt: "Eigen schuld, dikke bult".
Dat alleen was al genoeg voor een huilbui van 10 minuten.
In je 2e post staan wel dingen onder de noemer "verlichting van schuldgevoel" waar ik wellicht iets mee kan.
Het voledig accepteren van de consequeties is moeilijk, maar wel hetgeen dat ik kan proberen te realiseren. Ik weet nog niet hoe...
Mijn excuses aanbieden zou vreselijk opluchten, maar dat kan en mag ik mijn man niet aandoen. Wat ik misschien wel zou kunnen doen is hem een brief schrijven waarin ik alles vertel en die dan vervolgens niet versturen.
Dit stukje van jou vind ik mooi:
Bestempel schuldgevoelens als positief.
Erger je niet te veel aan het feit dat je je 'weer eens' schuldig voelt. Bedenk dat jij tenminste een geweten en plichtsbesef hebt en dat jij iemand bent die niet snel opgeeft.
Het verrast me dat ik me ineens bedacht dat ik misschien wel meer ben dan alleen een rotwijf. Ik had niet in de gaten dat ik mezelf zó negatief zag.
Ik zal proberen wat meer te focussen op mijn goede kanten in plaats van alles op te hangen aan mijn slechte daden.
Nogmaals dank
Waar ik voornamelijk iets aan heb is het feit dat je niet simpelweg zegt: "Eigen schuld, dikke bult".
Dat alleen was al genoeg voor een huilbui van 10 minuten.
In je 2e post staan wel dingen onder de noemer "verlichting van schuldgevoel" waar ik wellicht iets mee kan.
Het voledig accepteren van de consequeties is moeilijk, maar wel hetgeen dat ik kan proberen te realiseren. Ik weet nog niet hoe...
Mijn excuses aanbieden zou vreselijk opluchten, maar dat kan en mag ik mijn man niet aandoen. Wat ik misschien wel zou kunnen doen is hem een brief schrijven waarin ik alles vertel en die dan vervolgens niet versturen.
Dit stukje van jou vind ik mooi:
Bestempel schuldgevoelens als positief.
Erger je niet te veel aan het feit dat je je 'weer eens' schuldig voelt. Bedenk dat jij tenminste een geweten en plichtsbesef hebt en dat jij iemand bent die niet snel opgeeft.
Het verrast me dat ik me ineens bedacht dat ik misschien wel meer ben dan alleen een rotwijf. Ik had niet in de gaten dat ik mezelf zó negatief zag.
Ik zal proberen wat meer te focussen op mijn goede kanten in plaats van alles op te hangen aan mijn slechte daden.
Nogmaals dank
dinsdag 12 april 2011 om 02:18
Meid, er zijn echt maar heel weinig mensen hun héle leven sterk en wijs. Vreemdgaan, liegen, egoïstisch zijn; menselijke eigenschappen. Waar we onszelf voor schamen, waarvan we ons zelf willen overtuigen dat wij die eigenschappen niet bezitten.
En als we ze dan ook blijken te hebben schrikken we, schamen we ons en voelen we ons schuldig.
Wat ik zelf eigenlijk wel een goeie vond, was dat het zoiets typisch Westers/ Christelijks was; er zijn culturen waar een slippertje helemaal niet zo " not done " is als bij ons. Raar is dat, he? Die mensen genieten dan van iets waar jij je al twee jaar schuldig over loopt te voelen.
En als we ze dan ook blijken te hebben schrikken we, schamen we ons en voelen we ons schuldig.
Wat ik zelf eigenlijk wel een goeie vond, was dat het zoiets typisch Westers/ Christelijks was; er zijn culturen waar een slippertje helemaal niet zo " not done " is als bij ons. Raar is dat, he? Die mensen genieten dan van iets waar jij je al twee jaar schuldig over loopt te voelen.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 12 april 2011 om 02:20
quote:JaneDoe1 schreef op 12 april 2011 @ 02:13:
Het voledig accepteren van de consequeties is moeilijk, maar wel hetgeen dat ik kan proberen te realiseren. Ik weet nog niet hoe...
Zoals je zelf al zei; daardoor zag jij in dat jij en je exman niet meer dát deelden waarvan jij vindt dat het nodig is in een huwelijk en je hebt de scheiding in gang gezet en bent nu vrijgezel en je man heeft een vriendin. En jij mag ook weer gelukkig worden.
Dat dus.
Het voledig accepteren van de consequeties is moeilijk, maar wel hetgeen dat ik kan proberen te realiseren. Ik weet nog niet hoe...
Zoals je zelf al zei; daardoor zag jij in dat jij en je exman niet meer dát deelden waarvan jij vindt dat het nodig is in een huwelijk en je hebt de scheiding in gang gezet en bent nu vrijgezel en je man heeft een vriendin. En jij mag ook weer gelukkig worden.
Dat dus.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 12 april 2011 om 02:23
Dank je Eleonora,
Ik weet niet wie ik verder blij ga maken met die schuldgevoelens. (denk hier een waterig glimlachje)
Ik betrap mezelf er wel op dat ik moeite heb ze los te laten omdat ik diep in mijn hart vind dat ik het niet verdien om ooit nog gelukkig te zijn.
Ik weet dat dat onzin is, maar wat je hoofd weet is niet altijd hetzelfde als wat je hart je voorhoudt.
In mijn donkerste momenten denk ik dat ik mijn hele leven verpest heb, en dat ik nu alleen nog maar doorstrompel naar de dood.
Maar dat verdom ik. Ik ben 38. Ik kan nog wel 38 jaar mee, en verdorie... Ik besluit nu ter plekke dat ik echt gelukkig WIL zijn.
Ik weet niet wie ik verder blij ga maken met die schuldgevoelens. (denk hier een waterig glimlachje)
Ik betrap mezelf er wel op dat ik moeite heb ze los te laten omdat ik diep in mijn hart vind dat ik het niet verdien om ooit nog gelukkig te zijn.
Ik weet dat dat onzin is, maar wat je hoofd weet is niet altijd hetzelfde als wat je hart je voorhoudt.
In mijn donkerste momenten denk ik dat ik mijn hele leven verpest heb, en dat ik nu alleen nog maar doorstrompel naar de dood.
Maar dat verdom ik. Ik ben 38. Ik kan nog wel 38 jaar mee, en verdorie... Ik besluit nu ter plekke dat ik echt gelukkig WIL zijn.
dinsdag 12 april 2011 om 02:25
dinsdag 12 april 2011 om 02:27
Waarom kun je dit niet zien als een hele harde, pijnlijke leerschool; zo ga je het namelijk nooit meer aanpakken, die valkuil; daar trap jij nooit meer in. Je kunt er ook anderen voor waarschuwen, of bij helpen....... draai het ten goede.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 12 april 2011 om 02:29
Ik ga naar bed.
Morgen verder!
Val straks in slaap met het idee dat je recht hebt op geluk. En dat je gaat zorgen dat je weer gelukkig wordt.
Waarom vindt jouw beste vriendin jou liever dan jij jezelf vindt? Zij is er nog gewoon voor je en jij hebt jezelf als een baksteen laten vallen......................
Morgen verder!
Val straks in slaap met het idee dat je recht hebt op geluk. En dat je gaat zorgen dat je weer gelukkig wordt.
Waarom vindt jouw beste vriendin jou liever dan jij jezelf vindt? Zij is er nog gewoon voor je en jij hebt jezelf als een baksteen laten vallen......................
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 12 april 2011 om 02:42
quote:blijfgewoonbianca schreef op 12 april 2011 @ 02:25:
[...]
Kun jij anderen net zo slecht vergeven als je zelf?
Nee, ik vind fouten en zwakheden in een ander gewoon een teken van menselijkheid.
Ik stel hoge eisen aan mezelf, dat heb ik altijd gedaan, maar dit was denk ik de eerste keer dat ik mezelf écht teleur gesteld heb.
Wat jij zegt over de Christelijk/ Westerse cultuur, daar moet ik eens goed over na denken.
Mijn schuldgevoel lijkt zich niet te concentreren op dat slippertje (wat echt een mega-understatement is trouwens), maar op het feit dat ik mijn man zo'n pijn heb gedaan door bij hem weg te gaan.
Het beeld dat ik constant zie is van hem huilend op de bank, en dat snijdt door mijn ziel.
Over het vreemdgaan zelf denk ik iets minder na.
Misschien heb ik mezelf het vreemdgaan al wel vergeven, maar het hem kwetsen nog niet... Hmm... Kun je dit wel los zien van elkaar?
Weltrusten. Ik duik er ook in.
[...]
Kun jij anderen net zo slecht vergeven als je zelf?
Nee, ik vind fouten en zwakheden in een ander gewoon een teken van menselijkheid.
Ik stel hoge eisen aan mezelf, dat heb ik altijd gedaan, maar dit was denk ik de eerste keer dat ik mezelf écht teleur gesteld heb.
Wat jij zegt over de Christelijk/ Westerse cultuur, daar moet ik eens goed over na denken.
Mijn schuldgevoel lijkt zich niet te concentreren op dat slippertje (wat echt een mega-understatement is trouwens), maar op het feit dat ik mijn man zo'n pijn heb gedaan door bij hem weg te gaan.
Het beeld dat ik constant zie is van hem huilend op de bank, en dat snijdt door mijn ziel.
Over het vreemdgaan zelf denk ik iets minder na.
Misschien heb ik mezelf het vreemdgaan al wel vergeven, maar het hem kwetsen nog niet... Hmm... Kun je dit wel los zien van elkaar?
Weltrusten. Ik duik er ook in.
dinsdag 12 april 2011 om 09:10
Schuldgevoel is aangeleerd. Het is een christelijke waarde, waar je niet zo maar van af komt. Ik kon als kind niet slapen van het schuldgevoel als ik jarig was geweest. Dat ik zo verwend was, terwijl er in Afrika kinderen dood gingen van de honger. Dat voelde als mijn schuld.
Ik kan mezelf nog steeds enorm verliezen in schuldgevoel. Alles wat ik ooit iemand heb aangedaan terughalen en herkauwen.
Maar het verandert niets. Niemand is er mee geholpen.
Dat steeds tegen mezelf zeggen: leef vandaag, wat gisteren was, kun je niet veranderen, helpt enorm (soms).
Ik kan mezelf nog steeds enorm verliezen in schuldgevoel. Alles wat ik ooit iemand heb aangedaan terughalen en herkauwen.
Maar het verandert niets. Niemand is er mee geholpen.
Dat steeds tegen mezelf zeggen: leef vandaag, wat gisteren was, kun je niet veranderen, helpt enorm (soms).
dinsdag 12 april 2011 om 09:13
Je zou het ook anders kunnen zien
Je bent eerlijk geweest door te gaan scheiden en voor jezelf te kiezen vanaf dat punt. Dat schuldgevoel hoort in het verleden en zegt niets over hoe je nu al 2 jaar bent.
Hoelang heeft het nodig jezelf te vergeven?
Naar mijn idee heb je heel goed gehandeld 2 jaar geleden en is dat eerlijkheid ten voeten uit.
je hebt ervan geleerd, zoals vroeger zo handel je nu vast en zeker niet meer. Dat is jouw les geweest en 2 jaar straf is nu wel genoeg geweest toch>
Je bent eerlijk geweest door te gaan scheiden en voor jezelf te kiezen vanaf dat punt. Dat schuldgevoel hoort in het verleden en zegt niets over hoe je nu al 2 jaar bent.
Hoelang heeft het nodig jezelf te vergeven?
Naar mijn idee heb je heel goed gehandeld 2 jaar geleden en is dat eerlijkheid ten voeten uit.
je hebt ervan geleerd, zoals vroeger zo handel je nu vast en zeker niet meer. Dat is jouw les geweest en 2 jaar straf is nu wel genoeg geweest toch>
dinsdag 12 april 2011 om 23:58
Jullie helpen allemaal erg veel, met wat jullie zeggen.
Ik heb nu tenminste het idee dat het niet verkeerd van mij zou zijn om het mezelf te vergeven.
Dat ik het na 2 jaar misschien wel verdient heb om het te laten rusten en te werken aan geluk voor de rest van mijn leven.
Ik heb het er vandaag nog veel met mijn beste vriendin over gehad, en die zei dat ik zeker geen slecht mens ben.
Dat heeft ze al 100 keer gezegd, maar vandaag was de eerste keer dat ik het echt hoorde.
Ik bedoel maar; dat soort dingen zeggen staat als beste vriendin zo'n beetje in haar taakomschrijving.
Als echter ook wildvreemden op een forum tegen je zeggen dat het oke is om jezelf te vergeven dan voelt dat een beetje als toestemming krijgen.
En dat doet me goed.
Natuurlijk is het niet ineens over, ik heb veel dingen waar ik aan moet werken, maar jullie hebben me zeker een zetje gegeven in de juiste richting.
En daar ben ik dankbaar voor.
Ik heb nu tenminste het idee dat het niet verkeerd van mij zou zijn om het mezelf te vergeven.
Dat ik het na 2 jaar misschien wel verdient heb om het te laten rusten en te werken aan geluk voor de rest van mijn leven.
Ik heb het er vandaag nog veel met mijn beste vriendin over gehad, en die zei dat ik zeker geen slecht mens ben.
Dat heeft ze al 100 keer gezegd, maar vandaag was de eerste keer dat ik het echt hoorde.
Ik bedoel maar; dat soort dingen zeggen staat als beste vriendin zo'n beetje in haar taakomschrijving.
Als echter ook wildvreemden op een forum tegen je zeggen dat het oke is om jezelf te vergeven dan voelt dat een beetje als toestemming krijgen.
En dat doet me goed.
Natuurlijk is het niet ineens over, ik heb veel dingen waar ik aan moet werken, maar jullie hebben me zeker een zetje gegeven in de juiste richting.
En daar ben ik dankbaar voor.
