Psyche
alle pijlers
Stress in het gezin (zorgen op me willen nemen)
maandag 25 oktober 2010 om 21:15
Beste viva forummers,
Ik post dit berichtje omdat ik even geen raad meer weet met de situatie. Misschien dat iemand weet hoe om te gaan met de situatie en hoe ik misschien hulp kan bieden (of tips).
Afgelopen week kregen we te horen dat broer voor 2e keer bij bedrijf ontslag heeft gekregen. Reden; vermoeidheid, tijdsdruk en enkele keren verslapen. Ik geef het bedrijf gelijk wat betreft de reden. Nu is mijn vraag hoe ik hem kan helpen en de situatie thuis (teleurgestelde ouders, en die niet tot hem door kunnen dringen) kan 'veranderen'. Ouders kunnen niet 'normaal' met hem praten en hij luistert ook niet. Het liefst regel ik wat voor hem maar dat kan niet.
Ik merk bij mezelf dat ik erg veel stress krijg door het gebeuren thuis. Ben vermoeider, eerder opgefokt, minder zin in de dingen die dagelijks moeten gebeuren. Zou zo graag willen dat alles gewoon lekker en zonder stress verloopt (en dat hij ook een keer op een plek komt waar hij zich fijn en prettig voelt). Het liefst trek ik me het allemaal niet aan...
Is het misschien een optie om met iemand te gaan praten? Zo ja bij wie zou dit kunnen? Zo nee, hoe kan ik hier beter mee om gaan?
Vind het verder fijn om hier mijn bericht even te kunnen posten.
Ik post dit berichtje omdat ik even geen raad meer weet met de situatie. Misschien dat iemand weet hoe om te gaan met de situatie en hoe ik misschien hulp kan bieden (of tips).
Afgelopen week kregen we te horen dat broer voor 2e keer bij bedrijf ontslag heeft gekregen. Reden; vermoeidheid, tijdsdruk en enkele keren verslapen. Ik geef het bedrijf gelijk wat betreft de reden. Nu is mijn vraag hoe ik hem kan helpen en de situatie thuis (teleurgestelde ouders, en die niet tot hem door kunnen dringen) kan 'veranderen'. Ouders kunnen niet 'normaal' met hem praten en hij luistert ook niet. Het liefst regel ik wat voor hem maar dat kan niet.
Ik merk bij mezelf dat ik erg veel stress krijg door het gebeuren thuis. Ben vermoeider, eerder opgefokt, minder zin in de dingen die dagelijks moeten gebeuren. Zou zo graag willen dat alles gewoon lekker en zonder stress verloopt (en dat hij ook een keer op een plek komt waar hij zich fijn en prettig voelt). Het liefst trek ik me het allemaal niet aan...
Is het misschien een optie om met iemand te gaan praten? Zo ja bij wie zou dit kunnen? Zo nee, hoe kan ik hier beter mee om gaan?
Vind het verder fijn om hier mijn bericht even te kunnen posten.
maandag 25 oktober 2010 om 21:22
Ik begrijp uit je verhaal dat jij en je broer nog thuis wonen?
Ik vind het lief en aardig van je dat je je broer wilt helpen maar ik denk niet dat je hem kunt veranderen. Dat kan hij zelf alleen als hij dat wil. En of hij een baan kan houden of niet, of dat hij de boel verknalt, dat is zijn eigen verantwoordelijkheid. Voor jezelf leren zorgen hoort bij volwassen worden.
Bovendien kun je de last van de teleurstelling van je ouders niet op je schouders nemen.
Je kunt hulp zoeken om te leren een gezonde afstand te bewaren van dingen waar je geen invloed op kunt hebben.
Bv. bij het maatschappelijk werk.
Ik vind het lief en aardig van je dat je je broer wilt helpen maar ik denk niet dat je hem kunt veranderen. Dat kan hij zelf alleen als hij dat wil. En of hij een baan kan houden of niet, of dat hij de boel verknalt, dat is zijn eigen verantwoordelijkheid. Voor jezelf leren zorgen hoort bij volwassen worden.
Bovendien kun je de last van de teleurstelling van je ouders niet op je schouders nemen.
Je kunt hulp zoeken om te leren een gezonde afstand te bewaren van dingen waar je geen invloed op kunt hebben.
Bv. bij het maatschappelijk werk.
maandag 25 oktober 2010 om 21:25
Lastig hoor! Mijn zusje was ook een beetje een lastpak thuis, luisterde niet naar mijn ouders maar wel naar mij. Ik moest daaruiteindelijk voor in therapie omdat ik zwaar geparentificeerd was (ofwel de ouderrol op me nam) en de verantwoordelijkheid voor haar niet los kon laten. Ik kan me dus goed voorstellen dat je er last van hebt maar zorg dat je jezelf niet wegcijferd hierin! Je kunt hier prima voor naar een psycholoog of maatschappelijk werker, die kunnen je helpen met het op een rijtje krijgen van je zorgen en van waaruit ze ontstaan. Psycho-therapeuten geven daarbij ook iets meer een richting aan wat je zou kunnen doen.
maandag 25 oktober 2010 om 21:39
maandag 25 oktober 2010 om 21:50
@deurtje
Je bent een lieve meid, maar je zorgt niet goed voor jezelf. De problemen van je ouders en van je broer zijn hun problemen. Jij kunt ze niet oplossen en ze zeker niet op je schouders nemen. Dat is jouw taak en rol niet in het gezin. En bovendien bezorgt het jezelf veel stress. De situatie wordt echt niet beter, voor niemand niet, als jij hierdoor ook nog mentaal in de knoop komt.
Je zult dat dus los moeten laten. Een goede psycholoog zou je daarbij moeten kunnen helpen. Ga eens met je huisarts praten, die kan jou op weg helpen.
Sterkte!
Je bent een lieve meid, maar je zorgt niet goed voor jezelf. De problemen van je ouders en van je broer zijn hun problemen. Jij kunt ze niet oplossen en ze zeker niet op je schouders nemen. Dat is jouw taak en rol niet in het gezin. En bovendien bezorgt het jezelf veel stress. De situatie wordt echt niet beter, voor niemand niet, als jij hierdoor ook nog mentaal in de knoop komt.
Je zult dat dus los moeten laten. Een goede psycholoog zou je daarbij moeten kunnen helpen. Ga eens met je huisarts praten, die kan jou op weg helpen.
Sterkte!
maandag 25 oktober 2010 om 21:59
Met mij gaat het heel goed. We hebben als gezin een paar sessies systeemtherapie (gezinstherapie) gehad waarin het mijn ouders duidelijk werd dat zij meer verantwoordelijkheid moesten nemen. Toen kon ik mijn zorgrol loslaten. Mijn zusje redt zichzelf maar wel op haar eigen manier en dat is niet hoe ik het zou doen, wat dat betreft heel goed dat ik haar nu haar eigen gang kan laten gaan! Ik snap dat je bang bent voor problemen thuis en op het werk maar op dit moment denk ik dat jij al een groot probleem hebt, namelijk de zorgen die je niet los kan laten. Als je broer niet luistert dan ziet hij waarschijnlijk de ernst van de situatie niet zo in.
maandag 25 oktober 2010 om 22:04
Anna_78: bedankt voor je reactie en fijn dat het goed met je gaat. M'n ouders willen hem echt wel helpen alleen wil hij niet geholpen worden (zo lijkt het). Reageert boos en loopt weg als iemand een gesprek met hem aan wilt gaan. Dit heeft hij bij ouders heel erg. Wanneer ik echt de tijd neem en goed naar hem luister vertelt hij ook wel een beetje wat hem dwars zit. Ik vind het naar dat hij dit bij ouders niet heeft.. Denk dat ik hem helemaal niet blij maak als ik begin over een psycholoog oid. Weet niet goed hoe ik hier mee moet beginnen. Ouders zien me al aankomen.. (vind het erg moeilijk en word er ook best verdrietig van dat we dit samen niet op kunnen lossen).
dinsdag 26 oktober 2010 om 08:03
