Therapie, wat nu

Ik denk dat het beter is om sommige ervaringen daar te laten waar ze zijn. Ik ben ooit een paar keer bij een therapeut geweest die mee ging in hoe vreselijk het was wat ik had meegemaakt. Leuk die erkenning, maar ik hoef daar niet aan herinnerd te worden. Ik heb geen trauma of zo, maar reageer wat gevoelig als ik soortgelijke signalen binnen krijg. Ik weet waar het vandaan komt en dat is nu eenmaal wat het is.
In mijn ziel en psyche wordt dus niet meer geprikt. Ik geloof niet dat je daar altijd beter van wordt.

Followyourdreams schreef: ↑

05-12-2025 22:58

Dankjewel , fijn dat het je zo goed geholpen heeft. Ik wil me ook gewoon even normaal voelen, dus dat ik de tijd mag en kan nemen en ik dus niet nu na 2.5 maand te veel moet verwachten.

Maar je bent medische onderlegd? Wat een rare verwachting dan.

2,5 maand is niks. Het is voor sommige hulpvragen misschien genoeg, maar echt niet voor iedereen. Ik ga sinds de zomer naar een haptotherapeut. Heb ook 3 jaar in de ggz rondgelopen maar het was achteraf te cognitief voor me en sloot daardoor niet goed aan op wat ik nodig had. De lichaamsgerichte aanpak voelt veel beter, hoewel ik voelen nog steeds ontzettend moeilijk vind. Ik vind na bijna 4 maanden ook dat ik 'dat nu wel moet kunnen', maar als je 25-30 jaar hoofdzakelijk vanuit je hoofd hebt geleefd, krijg je dat in zo'n korte tijd niet afgeleerd. En weten dat meer in contact met je gevoel staan je gaat helpen, betekent niet dat je dat dan ook meteen kunt.

Ik heb met mijn haptotherapeut besproken dat ik me aan mezelf erger dat ik het na 4 maanden nog steeds niet snap en kan toepassen. Dat ik merk dat deze vorm van therapie me meer brengt dan praten met een gz-psycholoog maar dat het tijd nodig heeft. (Het gaat natuurlijk helemaal niet om snappen, maar mijn rationeel ingestelde hoofd snapt graag hoe dingen werken.)
Ik voel sindsdien wel meer ruimte dat het op mijn eigen tempo mag gaan.

Misschien helpt het jou ook om je verwachtingen bespreekbaar te maken?

Toen bij mij eenmaal het durven toelaten kwam (iets wat ik niet bewust maar onbewust tegenhield) voelde ik zo veel compassie voor wat er allemaal in dat lichaam zit aan gevoelens, herinneringen. En ook trots, dat ik dat altijd zo gedragen heb in mijn eentje.

Ik was niet iemand van trots op mezelf en zachtheid maar dit dwong me toch wel vanzelf daartoe.

Dat maakte het makkelijker om het eigen tempo van het lijf te aanvaarden. En te accepteren dat ik steeds terugval in het overlevingsgedrag (nog steeds).

Ik zag het altijd heel zwartwit: overlevingsgedrag mag niet, moet continu in contact zijn met gevoel anders doe ik het verkeerd (de alom bekende kritische persoonlijkheid). Maar je doet dat inderdaad al 100 jaar automatisch dus kan je het een mens aanrekenen?

Diepe pijn en verdriet, of eenzaamheid of angst laten zich niet zomaar zien en aanraken als dat 30 jaar niet veilig was. Ik had dat vertrouwen in mezelf en anderen nog helemaal niet.

En: het zijn ook gevoelens die je werkelijk niet kon dragen toen je jonger was. Dus dat is je bewijs dat je het niet aankan en om het dus maar weg te drukken. Heel eng voor je systeem om het dan opeens wel te voelen.

Als dat te snel gaat, zonder dat je veilige basis in jezelf hebt kan het je te veel ontregelen.

Sommige mensen nemen tattoos en dingen als stretches in hun oren, dat kan zeer doen, maar onbewuste gevoelens toelaten doet op dezelfde manier ook zeer. Het is dezelfde pijn, die ook te zien is op hersenscans. In lichaamswerk neem je als het ware de directe route, buiten je bewustzijn om, en kunnen gevoelens je al snel overspoelen.

Lang verhaal kort: het heeft idd tijd nodig

Ik zou sowieso de frequentie terug schroeven. Als je iedere week gaat, heb je nauwelijks de tijd het te verwerken. Dan ben je vooral heel hard aan het werk, snel op weg naar het weer zelf kunnen en het klinkt ook alsof dat nu juist één van je valkuilen is. Gun jezelf tijd, in plaats van dat je vindt dat je dit in no time gefixt moet hebben. Het is niet in één dag in je gekomen, dus het is er ook niet in één dag uit. Waarschijnlijk gaat het iets zijn waar je je leven lang, op verschillende manieren en soms fanatiek en soms minder, mee bezig gaat zijn.

Hey, niet alle reacties goed doorgelezen, maar ik wilde even reageren omdat je eerste bericht heel herkenbaar is voor mij. Ik ging een paar keer praten met een psycholoog vanwege omstandigheden op dat moment en dat haalde me juist compleet onderuit. Mijn complexe hechtingsgeschiedenis kwam direct naar voren en dat zag ik ook totaal niet aankomen. Toen in therapie gegaan, maar in die 5 maanden ging ik me steeds slechter voelen. Nu dus daarmee gestopt en ik ga het nog eens proberen bij iemand anders die meer lichaamsgericht werkt. Doodeng wel. Twijfel ook om alles weer terug te stoppen en door te gaan (maar wel in slechtere staat dan een jaar geleden), maar dat lijkt ook onmogelijk nu ik me ineens zo bewust ben van heel veel dingen. Ik wil gerust verder praten en ervaringen delen, maar liever privé.

Solomio schreef: ↑

05-12-2025 22:07

Mijn eerste idee: slechte therapeut, als je er allerlei problemen bij krijgt.

En ja, dat is te kort door de bocht, maar nu ik lees dat het een haptotherapeut is, vind ik het nog zorgelijker.

Is deze therapeut überhaupt bevoegd om diagnoses als 'hechtingsproblematiek' te stellen?

Ook mijn eerste gedachte.

Therapie maakt veel los en is zwaar. Maar een heel leven dat overhoop ligt, dat kan niet de bedoeling zijn. Er zou een opwaartse lijn in moeten zitten, mét de nodige dieptepunten en inzichten, maar wel met uitzicht op iets concreets. Dit klinkt als een neerwaartse lijn met weinig zicht op wat er allemaal nog aan onbewuste pijn en angst omhoog kan komen.

Als jij, TO, je er goed bij voelt (omdat het aanvoelt als groei of ontwikkeling of zelfverbetering) is het natuurlijk goed, dan past deze weg bij jou.

Zelf zou ik hier hard van wegrennen. Ook omdat de enorme verrassingen me aan het denken zouden zetten: had je dan tot dusver geen enkel idee van wie je bent en wat je wilt? Of laat je je overdonderen door de therapeut?

Followyourdreams schreef: ↑

14-12-2025 17:11

Mag ik je een pb sturen?

Ja tuurlijk!

Ik herken me wel in een aantal reacties. Jaren (>15 jr) terug ben ik in therapie gegaan omdat ik veel onrust ervaarde op het gebied van werk en het maken van keuzes en eigenlijk een soort coaching zocht om mezelf wat minder onzeker te laten voelen. Tijdens die therapie werd zo’n beetje mijn hele jeugd en opvoeding overhoop gehaald en waren er volgens de therapeut allerlei redenen waardoor ik tegen bepaalde zaken aanliep. Het ging me veel te diep, begon mijn ouders ineens anders te zien door de invalshoeken van de therapeut terwijl ik tijdens mijn jeugd nooit issues heb ervaren en me altijd veilig en gewaardeerd heb gevoeld. Ik ben enorm in de war geraakt van die therapie en ben er uiteindelijk mee gestopt. Band met mijn ouders is toen gelukkig goed gebleven. Partner is jaren daarna om eigen redenen ook in therapie gegaan en is tegen exact hetzelfde aangelopen.
Nou snap ik best dat er zaken vanuit de opvoeding en in je jeugd ten grondslag kunnen liggen aan bepaalde blokkades waar je later tegenaan kunt lopen maar het is m.i. niet nodig om er zo door in de war te raken. Toen ik een paar jaar terug last kreeg van een burn-out durfde ik ook niet meer in therapie, bang om de situatie nog heftiger te maken dan die al was.
Nu sta ik op het punt om toch een vorm van coaching te gaan zoeken maar heb met mezelf afgesproken dat ik voorafgaand aan het traject bij die persoon ook echt ga aangeven dat ik coaching nodig heb bij het hier en nu en niet weer wil wroeten in wat vroeger was. Ik wil mijn, inmiddels bejaarde ouders, ook niet meer lastig vallen met confronterende gesprekken en spiegelen etc en ik wil ook niet in hun laatste jaren weer het gevoel krijgen dat zij iets verkeerd hebben gedaan in hun opvoeding. Niemand is perfect en wat iemand hier eerder al aangaf, 30-40% van de mensen heeft een vorm van hechtingsproblematiek. Ergens voelt dat ook wel een beetje als een hype ofzo. “Je zit even rot in je vel en je weet het allemaal niet meer dus dat komt door je jeugd”.
Sterkte TO, blijf dicht bij jezelf!