Uit elkaar en heel veel spanning in lijf

01-10-2024 19:41 34 berichten
Alle reacties Link kopieren Quote
Sorry dit wordt denk ik nogal een lang verhaal maar ik wil het even van me afschrijven ook.

Al heel lang voel ik me ongelukkig en overbelast. Partner en ik (niet getrouwd) zijn 17 jaar samen en we hebben een meervoudig gehandicapte zoon van 12. Zoon heeft onder andere een verstandelijke beperking, autisme, zwak immuunsysteem, een ernstige hartafwijking, een hoge complete dwarslaesie waardoor hij verlamd is vanaf zijn borst, scoliose en osteoporose waardoor hij al 8x een spontane dijbeenbreuk heeft gehad.

Medisch zeer complex allemaal maar naar omstandigheden gaat het goed met hem. Hij gaat naar school, is afgelopen jaar weinig ziek geweest en de laatste breuk was ook al ruim een jaar geleden. Wel staat hij op de planning voor een scoliose operatie omdat een van de staven in zijn rug is gebroken, heeft hij binnen 1-2 jaar een nieuwe hartklep nodig en krijgt hij een blaasstoma zodat het katheteriseren in de toekomst gemakkelijker wordt.

Ik voel me al heel lang ook ongelukkig in onze relatie. Mijn partner is een hele aardige, gezellige, joviale vent die heel erg lief is voor onze zoon, ook veel doet in de zorg en eigenlijk altijd voor iedereen klaar staat. En toch houd ik al minimaal 6 jaar niet meer van hem zoals je van je geliefde moet houden. Dat komt denk ik deels door de intensieve zorg maar ook doordat ik geen emotionele verbinding krijg met hem. Hij kan gewoon heel slecht bij zijn gevoel. Het is alsof hij een muur om zijn hart heeft gebouwd. Ook het feit dat we al 7,5 jaar een inwonende zorgverlener hebben die altijd bij ons aan tafel zit heeft daarin natuurlijk niet geholpen.

Twee jaar geleden heb ik al eens aangegeven dat ik zeer ongelukkig was en dacht aan uit elkaar gaan. Op mijn verzoek zijn we toen in relatietherapie gegaan. Tijdens die therapie bleek dat hij gewoon niet bij zijn gevoel kon en hij was ook niet bereid om dat te proberen. Na een half jaar heeft de psychologe bij ons aangegeven dat het geen zin had om door te gaan met de therapie. Overigens heb ik ook genoeg tekortkomingen. Dat wil ik wel even gezegd hebben. We hebben allebei evenveel schuld aan het kapot gaan van onze relatie.

Heel lang heb ik tegen mezelf gezegd dat uit elkaar gaan geen optie is. Afgelopen jaren heb ik veel spanningsklachten ervaren die in hevigheid zijn toegenomen sinds we gestopt zijn met de therapie. Veel nek- en schouderklachten, hartkloppingen, chronische hyperventilatie en slaapproblemen. Vaak kan ik niet slapen zonder pammetje. Tijdens mijn laatste alleen vakantie een paar weken geleden verdwenen veel van de klachten vrij snel na aankomst en kwamen ze weer terug binnen 24u nadat ik thuis was. Dat was voor mij een eye-opener en een reden om het gesprek aan te gaan met mijn partner.

Mijn partner heeft er goed op gereageerd. De eerste dag was nog niet gemakkelijk want toen was hij vooral boos, de tweede dag vooral heel verdrietig maar daarna heeft hij zich er snel bij neergelegd en zegt hij het nu ook te zien en er vrede mee te hebben. Nu zijn we definitief uit elkaar. Ik ben in een zomerhuisje van een vriendin getrokken en we hebben nu de afspraak dat ik wel elke dag nog mee eet, bij zoon ben als hij weg moet ’s avonds en in het weekend doet hij 1 dag en ik 1 dag. En als ik kan lees ik ’s avonds een verhaaltje voor en kom ik zoon ’s ochtends uitzwaaien als hij met het busje naar school gebracht wordt.

Het is allemaal nog erg vers en veel onzekerheid. Hoe gaan we het financieel regelen? We zijn niet getrouwd dus volgens mij hoeft hij mij niet financieel te ondersteunen. Ik heb een stukje inkomen vanuit PGB en dat kan nog wat omhoog en ik werk momenteel 2 dagen. Morgen heb ik een gesprek over meer uren en taken op mijn werk. We hebben het er over om een zomerhuisje in de tuin (met eigen achterom en privacy) te bouwen maar het is allemaal nog erg vroeg om afspraken te maken en daarmee onzeker.

Ik kan gewoon letterlijk sinds we uit elkaar zijn niet meer ontspannen. Ik voel heel veel spanning in nek en schouders, een knoop in mijn maag, benauwd/verkeerde ademhaling, overal steken en spierpijntjes, onrustige darmen, onrustige benen, kortom gewoon heel erg veel spanning in mijn hele lijf. Alsof de adrenaline constant door m’n hele lijf in stroomversnelling gaat. Ik kan ook niet huilen en zit vast en het nare gevoel van spanning wordt vooralsnog alleen maar erger. Ik ben ook erg onrustig. Gisteravond heb ik met moeite een jankfilm zitten kijken (Marriage story) maar voelde gewoon helemaal niks geen emotie.

Ik sta echt achter mijn beslissing en partner lijkt dat nu ook te staan. Voor m’n gevoel doe ik er van alles aan om te ontspannen. Ik wandel veel, doe behalve 2 dagen werken en de afgesproken zorgmomenten weinig. Ik zoek afleiding, doe meditatie oefeningen, probeer gezond te eten en op tijd naar bed te gaan. Ik slaap redelijk maar wel met een oxazepam en temazepam (samen). Maar dan word ik vaak alsnog om 5/6u wakker en ga ik gelijk weer ‘aan’. Vrijdag heb ik een afspraak bij de huisarts.

Ik voel me inmiddels heel erg wanhopig op zoek naar die ontspanning en heb voor m’n gevoel al van alles geprobeerd. Ook vooral de onzekerheid over hoe lang dit nare gespannen gevoel nog gaat duren speelt mee. Soms ben ik bang dat ik heel snel afsteven op een burnout zo. Maar ik voel me niet echt moe.

Wie herkent dit? Hoe lang duurde dit bij jou en hoe ben je hier weer uit gekomen? Wie heeft er tips voor me.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik denk dat de eerste tip is om er niet vanuit te gaan dat je je op dit heftige moment in je leven erg ontspannen gaat voelen of jezelf daartoe te verplichten. Anders heb je er nog een taak bij, en het leest alsof je al jaren veel te veel op je bordje hebt.

Veel sterkte, dit is gewoon een rottijd.
Alle reacties Link kopieren Quote
boannan schreef:
01-10-2024 19:41

Wie herkent dit? Hoe lang duurde dit bij jou en hoe ben je hier weer uit gekomen? Wie heeft er tips voor me.
Je doet nu net of dit een totaal normale break-up is die iedereen wel eens is overkomen, maar dat is het natuurlijk niet. Verreweg de meeste stellen hebben geen totaal hulpbehoevend kind in huis en een inwonende zorgverlener. En ik denk toch echt dat die factoren meespelen in je onbehagen op dit moment, en in het onvermogen van je ex om 'bij zijn gevoel te komen'. Plus de zorg natuurlijk wat er gaat gebeuren als je ex ook de pijp aan maarten geeft. Dus nee, ik zou het niet weten. De enige oplossing die ik kan aandragen wil je toch niet horen, zoveel heb ik in al die jaren wel van je begrepen.
dracomalfoy wijzigde dit bericht op 01-10-2024 20:12
4.13% gewijzigd
Iedereen heeft recht op mijn mening.
Alle reacties Link kopieren Quote
Wat ontzettend zwaar, al je klachten zijn erg herkenbaar van de tijd dat mijn scheiding ging lopen. Ik heb mij uiteindelijk deels ziekgemeld om aan de ontspanning te komen. Het heeft zeker een half jaar geduurd voor het meer leefbaar werd. Beetje jammer dat mijn lijf bij stress meteen in de stressstand schiet. Momenteel heb ik weer klachten na een stressperiode sinds mei.

Ik wil je vooral aanraden naar de huisarts te gaan en je erbij neer te leggen dat het kut gaat. Negeren gaat het niet beter maken.

Heel veel sterkte :hug:
I’m coming up on infra-red
Acupunctuur. Verwacht geen wonderen, maar het hielp mij wat beter slapen. En qua geld en tijd (ik ging 1 keer in de 2-3 weken een halfuurtje) is het te overzien.

Een huisje in de tuin lijkt me op de lange termijn niet een fijne oplossing, beter helemaal weg, maar ik snap ook wel dat dat in huidige tijd niet te realiseren is.

En eens met Draco dat de meeste mensen niet op hun schouders dragen wat jij doet. Ik zou ook niet weten waar ik het zoeken moest als ik meemaakte wat jij meemaakt.
Alle reacties Link kopieren Quote
frambozentaartje schreef:
01-10-2024 20:22

En eens met Draco dat de meeste mensen niet op hun schouders dragen wat jij doet. Ik zou ook niet weten waar ik het zoeken moest als ik meemaakte wat jij meemaakt.
Vergeet die man niet he. Die zit in precies hetzelfde schuitje. En als je dan weet dat een heleboel relaties al onder druk komen te staan als er een kerngezonde baby geboren wordt die 'gewoon' met zijn vierde naar school gaat, dan wil je niet weten wat er met een relatie gebeurt als die babytijd 15 jaar duurt of nog langer.
Iedereen heeft recht op mijn mening.
DracoMalfoy schreef:
01-10-2024 20:26
Vergeet die man niet he. Die zit in precies hetzelfde schuitje.
Andere invalshoek, ik kan me voorstellen dat als je zoveel spannende en moeilijke dingen meemaakt als to met haar kind, dat je dan echt geen grammetje extra narigheid meer verdraagt en alle niet-strikt noodzakelijke narigheid overboord kiepert om zelf te blijven drijven.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ach Boannan, wat verdrietig, ik heb geen tips maar wil je wel heel veel sterkte wensen. :hug:
Alle reacties Link kopieren Quote
Informeer eens bij een psychomotorische fysiotherapeut. Bij mij hielp dat echt heel goed toen de stress in mijn lijf sloeg.

Sterkte!
Alle reacties Link kopieren Quote
Je hebt door de situatie jarenlang aan gestaan. En je bent al heel lang over je grenzen gegaan. Ik denk dat de spanning er nu uitkomt en dat het wel even zal gaan duren. Zie het als een proces, waarbij je stapje voor stapje naar een fijnere staat van zijn toewerkt. Dit gaat echt niet van de een op de andere dag veranderen (tenzij je weer op vakantie gaat, maar bij thuiskomst heb je hetzelfde liedje). Misschien kan je af en toe naar de masseur of haptonoom om het beheersbaar te houden?

Sterkte :hug:
Alle reacties Link kopieren Quote
Lijkt een beetje op mijn verhaal. Maar dan van de ander kant. Zoon met zware verstandelijke beperking. Uit elkaar gegroeid en vrouw wilde iets anders.

Eigenlijk hetzelfde. Mijn ex vond en vind mij de beste man die ze kan vinden en dat zegt ze ook vaak. Ze draagt ook nog steeds mijn achternaam. Ik vind het heel jammer dat we uit elkaar zijn. Je hebt nauwelijks tijd voor elkaar met zulke zware zorgtaken. Andere begrijpen dat niet. Je groeit dus uit elkaar ook al houd je van elkaar.

Scheiden vind en vond ik niet de oplossing. Mocht je een nieuwe partner vinden (en dat is heel moeilijk) gaan de zorgtaken mee. Enige verschil is dat bij co-ouderschap om de week deze taak hebt. Je staat er dan in potentie alleen voor omdat je van de nieuwe partner niet kan verwachten dat hij deze taken op zicht neemt.

Ik heb geen tips. Mijn ex is in een zware depressie beland na de scheiding en wilde alles weer terugdraaien. Ik wil dat niet meer omdat ik haar keuze wel begrijp, maar er geen begrip voor hebt dat ze mij in de steek gelaten heeft. Ik heb nu voltijds zorg (dag en nacht omdat kinderen met een verstandelijke beperking vaak slecht slapen), voltijds werk omdat ik in ons huis wilde blijven wonen. Loodzwaar. De laatste keer vakantie is 12 jaar geleden.

Wel heel vervelend ook voor je ex. Hij houdt nog van je omdat hij begripvol reageert. Ik begrijp jouw keuze ook. Het leven valt gewoon tegen.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik bedoel dit echt stukken minder rot dan hoe het waarschijnlijk bij jou binnen gaat komen, maar je schrijft: Tijdens mijn laatste alleen vakantie een paar weken geleden verdwenen veel van de klachten vrij snel na aankomst en kwamen ze weer terug binnen 24u nadat ik thuis was.
Jij trekt daaruit de conclusie dat het aan het samenwonen/-leven met je man ligt.
Maar kan het wellicht liggen aan de onmogelijk zware taak die er ligt om te zorgen voor je zoon?
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik hoop niet dat je dit als een totaal verkeerde opmerking ziet, maar waarom hebben jullie niet gekozen voor wonen in een zorginstelling voor jullie zoon? Ik lees echt een onmogelijk zware opgave voor jullie allebei, altijd iemand die bij jullie bij is, nooit eens wat privetijd, altijd moeten zorgen en "aan" staan. Je zou voor veel minder uit elkaar gaan.

Waarmee ik absoluut niet wil zeggen dat jullie anders wel bij elkaar waren gebleven hoor, maar meer om jullie te kunnen ontlasten.

En misschien bestaat heel die mogelijkheid niet dan heb ik niets gezegd.

Overigens begrijp ik je partner wel een beetje. Jullie leven is al loodzwaar met al deze zorgen, hij probeert overeind te blijven door zich op andere emotionele vlakken af te sluiten. Misschien denkt hij als ik hier iets van open ga zetten dan is er met geen mogelijkheid meer een manier om overeind te blijven?

Sterkte in ieder geval voor jullie allebei. Ik heb verder geen tips, anders dan probeer te genieten van die kleine dingen zoals die wandeling.
Alle reacties Link kopieren Quote
Wat een vreselijke situatie Boannan. Ik zou je eigenlijk een stap terug willen adviseren, nu geen besluiten nemen over je relatie en eerst met behulp van een psycholoog/hulpverlener uitzoeken wat het beste voor jou is, wat wijsheid is.
Je staat stijf van de stress (moeheid voel je al niet, waarschijnlijk de adrenaline), en mijn ervaring is dat dat niet de omstandigheden zijn om levensbepalende keuzes te maken. Je zegt dat je afstevent op een burn-out, maar het klinkt alsof je daar al middenin zit.
Ik herken mezelf niet eens
Alle reacties Link kopieren Quote
Ach wat rot. :hug:

Ik denk dat stap 1 is om te accepteren dat je al jarenlang vreselijk overvraagd bent en dat herstel lang zal duren. De vraag die er blijft staan is; kun je daadwerkelijk herstellen als als gevolg van de scheiding de zorgzwaarte juist toeneemt?
Alle reacties Link kopieren Quote
Zarah schreef:
01-10-2024 21:19
Ik bedoel dit echt stukken minder rot dan hoe het waarschijnlijk bij jou binnen gaat komen, maar je schrijft: Tijdens mijn laatste alleen vakantie een paar weken geleden verdwenen veel van de klachten vrij snel na aankomst en kwamen ze weer terug binnen 24u nadat ik thuis was.
Jij trekt daaruit de conclusie dat het aan het samenwonen/-leven met je man ligt.
Maar kan het wellicht liggen aan de onmogelijk zware taak die er ligt om te zorgen voor je zoon?


Dit. Dat denk ik dus ook.
Wellicht is de koek met man inderdaad op maar dat zal zéker de enige factor niet zijn voor deze klachten.
Alle reacties Link kopieren Quote
Zarah schreef:
01-10-2024 21:19
Ik bedoel dit echt stukken minder rot dan hoe het waarschijnlijk bij jou binnen gaat komen, maar je schrijft: Tijdens mijn laatste alleen vakantie een paar weken geleden verdwenen veel van de klachten vrij snel na aankomst en kwamen ze weer terug binnen 24u nadat ik thuis was.
Jij trekt daaruit de conclusie dat het aan het samenwonen/-leven met je man ligt.
Maar kan het wellicht liggen aan de onmogelijk zware taak die er ligt om te zorgen voor je zoon?
Zoiets wilde ik ook typen.
Dit wordt niet makkelijker na je scheiding denk ik.
Alle reacties Link kopieren Quote
Zarah schreef:
01-10-2024 21:19
Ik bedoel dit echt stukken minder rot dan hoe het waarschijnlijk bij jou binnen gaat komen, maar je schrijft: Tijdens mijn laatste alleen vakantie een paar weken geleden verdwenen veel van de klachten vrij snel na aankomst en kwamen ze weer terug binnen 24u nadat ik thuis was.
Jij trekt daaruit de conclusie dat het aan het samenwonen/-leven met je man ligt.
Maar kan het wellicht liggen aan de onmogelijk zware taak die er ligt om te zorgen voor je zoon?

Dat lijkt mij ook zeer plausibel, zeker als ik het combineer met wat TO later nog schrijft:

Ik kan gewoon letterlijk sinds we uit elkaar zijn niet meer ontspannen. Ik voel heel veel spanning in nek en schouders, een knoop in mijn maag, benauwd/verkeerde ademhaling, overal steken en spierpijntjes, onrustige darmen, onrustige benen, kortom gewoon heel erg veel spanning in mijn hele lijf. Alsof de adrenaline constant door m’n hele lijf in stroomversnelling gaat. Ik kan ook niet huilen en zit vast en het nare gevoel van spanning wordt vooralsnog alleen maar erger. Ik ben ook erg onrustig.


En als TO dezelfde logica zou gebruiken als met die ontspannen vakantie zou ze hieruit halen dat ze gespannen is omdat ze uit elkaar zijn.

Maar misschien wil TO sowieso echt uit elkaar en gebruikt ze de ontspanning op vakantie als reden voor zichzelf en de buitenwereld.
Alle reacties Link kopieren Quote
Jullie zijn helemaal niet uit elkaar want behalve je slaapplek is er (logisch) niks veranderd.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ach wat vervelend TO. Ik lees je al zo lang. Ik heb helaas geen tips voor je maar ik wens je het beste en wens je veel wijsheid toe. 💋
Jij mag alles worden wat je wilt.
Ok, ik word een probleem.
Alle reacties Link kopieren Quote
Wat heftig TO. Ik hoop dat je door de afspraak met de huisarts wat meer duidelijkheid krijgt. Pas alsjeblieft wel op met de pammetjes, je mag die echt maar een x aantal weken slikken anders kan het juist voor slaapstoornissen zorgen, etc.
Alle reacties Link kopieren Quote
Oh ja,
Een scheiding stond nog niet in je lijst van stressvolle situaties die een mens kan meemaken.

Jij hebt zo'n bizar vol leven, zonder dat je jezelf een opleiding in de maag splitst, nadenkt over het bebouwen van een stuk grond en hoe de zorg voor je kind in goede banen te leiden.
Je denkt dat je met een scheiding in rustiger vaarwater terecht komt?

Nee, mijn beste Boannan.

Ik hoop dat dit dan nu eindelijk je rock bottom is. Dat je nu beseft dat je moet stoppen met dingen op je bordje te laden voordat er weer iets af is gegaan.

En dan nu niet je man eraf schuiven, maar al die zaken waar je nu geen tijd voor hebt, geen resultaat maar wel stress oplevert (opleiding) en het zo gaat regelen in je leven dat je ook regelmatig tijd voor jezelf hebt.

Want daar ontbreekt het je aan. Tijd om uit te staan en op te laden. Om zo het leven weer aan te kunnen.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
Alle reacties Link kopieren Quote
Voor mijzelf had ik het nodig om te accepteren dat ik geen controle had over mijn lijf. Ik ben een persoon van altijd doordraven, en juist activiteiten en sport opzoeken om te ontspannen. En heel erg proberen controle te nemen, over mij leven en mijn lijf.
Maar toen ik er helemaal doorheen zat (scheiding, verhuizing, andere baan zoeken) werkte geen enkele van mijn normale trucjes. En dat op zichzelf gaf weer nog meer stress: ik had geen controle, juist nu ik het zo nodig had!

Uiteindelijk kwam het loslaten vanzelf in horten en stoten. Waren er momenten dat ik tijdens het koken op de grond in elkaar dook om eens een potje keihard te janken. Begon ik met vrienden erover te praten. Kon ik weer schrijven in een dagboek. Maar tot dat punt komen had bij mij echt tijd nodig.

Mijn reactie op alle onzekerheid was verkramping, en dat had ik niet zelf onder controle, hoe graag ik ook wilde. Mijn advies is dus: geef jezelf tijd, niet perse om je beter te voelen, maar juist om emotie te voelen.
Alle reacties Link kopieren Quote
Wooz schreef:
01-10-2024 23:18
Wat heftig TO. Ik hoop dat je door de afspraak met de huisarts wat meer duidelijkheid krijgt. Pas alsjeblieft wel op met de pammetjes, je mag die echt maar een x aantal weken slikken anders kan het juist voor slaapstoornissen zorgen, etc.
Daar let haar huisarts heus wel op bij het voorschrijven.
Alle reacties Link kopieren Quote
Pimpelmeesje87 schreef:
01-10-2024 23:32
Daar let haar huisarts heus wel op bij het voorschrijven.
Ik werk in een kliniek en helaas is dit niet altijd zo..

Gebruikersavatar
Anonymous
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn

Terug naar boven