Psyche
alle pijlers
voel me rot en alleen
zaterdag 4 september 2010 om 22:48
Omdat ik onder mijn gewone nick ook forummers in het echt ken heb ik even een andere nick aangemaakt.
Ik voel me namelijk ontzettend klote, en er zijn talloze redenen die ik aan zou kunnen wijzen, maar ik zie het allemaal even niet zo helder.
Even het verhaal in een notendop:
De belangrijkste reden is dat ik me op dit moment heel erg eenzaam voel. De relatie met mijn vriend loopt de laatste tijd niet zo soepel, hij heeft ruimte nodig en is erg druk. Terwijl ik juist behoefte heb aan iemand om me heen die dicht bij me staat.
Vriendinnen zijn lief en zullen er wel voor me zijn, maar zij hebben allemaal hun eigen leven met een lief leuk vriendje en ik voel me zo stom om bij ze aan te kloppen.
M'n moeder is lief, maar luistert niet echt naar wat er is en ze praat liever over koetjes en kalfjes dan over wat er echt speelt. Mijn opa en oma zijn er gelukkig ook, zij zijn er wel altijd voor me, maar soms net iets te oud om alles te snappen.
Tel daarbovenop nog een eetstoornis, waarvoor ik in behandeling ga (zit nu in het voortraject).
En nu zit ik alleen thuis, weet niet wat ik met dit verhaal wil, en ook niet zo goed wat ik moet...
Maar iig dankjewel voor het lezen/luisteren/dat ik het even kwijt kan
Ik voel me namelijk ontzettend klote, en er zijn talloze redenen die ik aan zou kunnen wijzen, maar ik zie het allemaal even niet zo helder.
Even het verhaal in een notendop:
De belangrijkste reden is dat ik me op dit moment heel erg eenzaam voel. De relatie met mijn vriend loopt de laatste tijd niet zo soepel, hij heeft ruimte nodig en is erg druk. Terwijl ik juist behoefte heb aan iemand om me heen die dicht bij me staat.
Vriendinnen zijn lief en zullen er wel voor me zijn, maar zij hebben allemaal hun eigen leven met een lief leuk vriendje en ik voel me zo stom om bij ze aan te kloppen.
M'n moeder is lief, maar luistert niet echt naar wat er is en ze praat liever over koetjes en kalfjes dan over wat er echt speelt. Mijn opa en oma zijn er gelukkig ook, zij zijn er wel altijd voor me, maar soms net iets te oud om alles te snappen.
Tel daarbovenop nog een eetstoornis, waarvoor ik in behandeling ga (zit nu in het voortraject).
En nu zit ik alleen thuis, weet niet wat ik met dit verhaal wil, en ook niet zo goed wat ik moet...
Maar iig dankjewel voor het lezen/luisteren/dat ik het even kwijt kan
zondag 5 september 2010 om 00:31
quote:Lalalotte schreef op 05 september 2010 @ 00:02:
dankjewel voor julie adviezen (en frizzy, bellen is idd beter dan smsen ) ik heb net m'n beste vriendin gebeld en het hele verhaal verteld.... jee wat lucht dat op ze reageerde superlief en begripvol, wat stom dat ik daar zo tegenop heb gezien zeg...
En nummerzoveel, ik weet het hoor, leuke dingen doen en dat dan ook echt leuk vinden... soms lukt dat me hartstikke goed, alleen nu dus niet zo, net alsof ik niets echt leuk vind om alleen te doen.. .. toch maar eens een lijstje gaan maken van wat ik iig leuk vind....
Nou verder goed nieuws: heb met die vriendin die ik net belde morgen afgesproken, dus het wordt een terrasje en een middagje shoppen!
Voel me al een stuk beter
Wat zou ik toch moeten zonder jullie geweldige adviezen....
en even een wooooow moment:er wordt op dit moment vuurwerk afgestoken hier tegenover!
Fijn om te lezen zeg! En dit is pas stap 1. De komende tijd ga je aan jezelf werken en dat zal soms moeilijk zijn, maar je gaat er zóveel aan hebben voor de rest van je leven!
dankjewel voor julie adviezen (en frizzy, bellen is idd beter dan smsen ) ik heb net m'n beste vriendin gebeld en het hele verhaal verteld.... jee wat lucht dat op ze reageerde superlief en begripvol, wat stom dat ik daar zo tegenop heb gezien zeg...
En nummerzoveel, ik weet het hoor, leuke dingen doen en dat dan ook echt leuk vinden... soms lukt dat me hartstikke goed, alleen nu dus niet zo, net alsof ik niets echt leuk vind om alleen te doen.. .. toch maar eens een lijstje gaan maken van wat ik iig leuk vind....
Nou verder goed nieuws: heb met die vriendin die ik net belde morgen afgesproken, dus het wordt een terrasje en een middagje shoppen!
Voel me al een stuk beter
Wat zou ik toch moeten zonder jullie geweldige adviezen....
en even een wooooow moment:er wordt op dit moment vuurwerk afgestoken hier tegenover!
Fijn om te lezen zeg! En dit is pas stap 1. De komende tijd ga je aan jezelf werken en dat zal soms moeilijk zijn, maar je gaat er zóveel aan hebben voor de rest van je leven!
zondag 5 september 2010 om 01:15
Lieve Lalalotte,
weet je dat vriendinnen het vervelender vinden als ze later horen dat het niet lekker met je ging en ze er niet voor je konden zijn. Aangeven dat je hen nu nodig hebt is geen teken van zwakte. Je bent juis sterk om aan te geven dat je nu andere in je leven nodig hebt!
Ik ben natuurlijk wel heel benieuwd hoe je de zondag heb doorgebracht, hopelijk leuk en gezellig!!
Knuffel
weet je dat vriendinnen het vervelender vinden als ze later horen dat het niet lekker met je ging en ze er niet voor je konden zijn. Aangeven dat je hen nu nodig hebt is geen teken van zwakte. Je bent juis sterk om aan te geven dat je nu andere in je leven nodig hebt!
Ik ben natuurlijk wel heel benieuwd hoe je de zondag heb doorgebracht, hopelijk leuk en gezellig!!
Knuffel
had even niet in de gaten dat er al een baldzijde 2 was toen ik mijn berichtje typte, sorry!!
zondag 5 september 2010 om 01:16
quote:Lalalotte schreef op 05 september 2010 @ 00:15:
En tegen m'n moeder heb ik dat nog nooit gezegd, het ligt ook wat ingewikkelder dan dat.... even kort samengevat: ik ben met afstand de oudste, waardoor zij mij al heel snel als volwassen is gaan zien, terwijl ik soms nog best even kind wilde zijn.
Er speelt nog veel meer dan alleen dat, maar ik moet het misschien toch maar eens aan gaan kaarten, misschien in kleine stapjes... Misschien (misschien) kun je haar dit topic laten lezen? Ik vind dat je je gevoelens en gedachtes heel mooi laat zien hier. Of misschien kun je in dezelfde stijl een hele mooie brief schrijven!
En tegen m'n moeder heb ik dat nog nooit gezegd, het ligt ook wat ingewikkelder dan dat.... even kort samengevat: ik ben met afstand de oudste, waardoor zij mij al heel snel als volwassen is gaan zien, terwijl ik soms nog best even kind wilde zijn.
Er speelt nog veel meer dan alleen dat, maar ik moet het misschien toch maar eens aan gaan kaarten, misschien in kleine stapjes... Misschien (misschien) kun je haar dit topic laten lezen? Ik vind dat je je gevoelens en gedachtes heel mooi laat zien hier. Of misschien kun je in dezelfde stijl een hele mooie brief schrijven!
zondag 5 september 2010 om 06:30
Lieve Lalalotte,
Ik herken je hele openingspost. Fijn dat je door de reacties die je al gehad hebt al een iets beter gevoel hebt gekregen.
Een paar weken gelden heb ik voor het eerst van m'n leven bij vriendinnen, m'n ouders en op m'n werk aangegeven dat het niet goed met me gaat. Mijn moeder reageerde zoals de jouwe, probeerde het onderwerp te veranderen en gaf aan dat 'gewoon wat positiever in het leven moet staan'. Ik ben nu zover dat ik inzie dat het vroeger thuis altijd zo is geweest. Niet zeuren, over moeilijke dingen werd niet gepraat en hulp vragen is een teken van zwakte. Ik weet nu dat ik dus niet met mijn problemen bij mijn ouders terecht kan. Dat is nu eenmaal zo, ik hou niet minder van ze. Zij kunnen hier gewoon niet mee omgaan.
Op mijn werk heeft mijn baas met mij om de tafel gezeten om te kijken hoe hij de werkdruk iets kan verlagen. Hij zag het al aankomen, zei hij. Maar wilde dat ik er zelf mee kwam. Ik ben blij dat er zo werd gereageerd!
De beste reactie kwam echter van mijn vriendinnen. Ze waren namelijk boos. Boos dat ik niet eerder bij hen had aangeklopt. Dat ik altijd deed alsof er niets aan de hand was. Ik heb m'n ogen uit m'n hoofd gejankt en zij hebben me opgevangen en getroost. Echt heel fijn.
Mijn advies is dus: praat erover. Sommige reacties zullen je tegenvallen. Maar dan weet je dat. het is goed om te weten wie je vangnet kan zijn en wie niet. En dat maakt niet uit, het is hun probleem als ze er niet mee om kunnen gaan. Anderen zullen wel goed reageren en er alles aan doen om je te troosten, mee te denken en om naar oplossingen te zoeken.
Ik herken je hele openingspost. Fijn dat je door de reacties die je al gehad hebt al een iets beter gevoel hebt gekregen.
Een paar weken gelden heb ik voor het eerst van m'n leven bij vriendinnen, m'n ouders en op m'n werk aangegeven dat het niet goed met me gaat. Mijn moeder reageerde zoals de jouwe, probeerde het onderwerp te veranderen en gaf aan dat 'gewoon wat positiever in het leven moet staan'. Ik ben nu zover dat ik inzie dat het vroeger thuis altijd zo is geweest. Niet zeuren, over moeilijke dingen werd niet gepraat en hulp vragen is een teken van zwakte. Ik weet nu dat ik dus niet met mijn problemen bij mijn ouders terecht kan. Dat is nu eenmaal zo, ik hou niet minder van ze. Zij kunnen hier gewoon niet mee omgaan.
Op mijn werk heeft mijn baas met mij om de tafel gezeten om te kijken hoe hij de werkdruk iets kan verlagen. Hij zag het al aankomen, zei hij. Maar wilde dat ik er zelf mee kwam. Ik ben blij dat er zo werd gereageerd!
De beste reactie kwam echter van mijn vriendinnen. Ze waren namelijk boos. Boos dat ik niet eerder bij hen had aangeklopt. Dat ik altijd deed alsof er niets aan de hand was. Ik heb m'n ogen uit m'n hoofd gejankt en zij hebben me opgevangen en getroost. Echt heel fijn.
Mijn advies is dus: praat erover. Sommige reacties zullen je tegenvallen. Maar dan weet je dat. het is goed om te weten wie je vangnet kan zijn en wie niet. En dat maakt niet uit, het is hun probleem als ze er niet mee om kunnen gaan. Anderen zullen wel goed reageren en er alles aan doen om je te troosten, mee te denken en om naar oplossingen te zoeken.
zondag 5 september 2010 om 22:16
Hallo allemaal!
Het was een superfijne dag! Ik heb de hele middag met die vriendin op een terrasje gezeten en veel gepraat, deed me echt ontzettend goed
Daarna heb ik zelf even thuis gegeten en vervolgens naar mijn vriend toe gegaan. Hem heb ik ook verteld dat ik me momenteel niet goed in m'n vel zit en goed met hem gepraat. Ik bedacht me dat ik nooit geleerd om toe te geven dat het niet goed met me gaat, dat heb ik echt nog nooit gedaan. Dat ben ik nu dus aan het leren. Dat ze allebei zo lief en begripvol reageerden doet me meer goed dan ik me voor kon stellen. Het geeft me een beetje het gevoel alsof ik er niet meer zo alleen voor sta, het geeft me ook meer vertrouwen.
Nu ga ik maar even lekker bankhangen, boekje lezen, kopje thee er bij en dan lekker op tijd naar bed... morgen spannende dag: ik krijg te horen wat voor therapie ik krijg voor m'n eetstoornis... Daarna ga ik naar school en 's avonds bij m'n vriend eten die dag alweer volgepland dus!
@ verademuis, ik herken heel veel in jouw verhaal. Wat betreft je moeder, dat voelt bij mij ook zo, ze kunnen er gewoon niet mee omgaan. Mijn moeder is erg koppig en ze praat met niemand 'echt'. Het gevoel dat ik daarbij heb is dat ik het moet accepteren. Toch denk ik ook dat ik misschien maar eens meer met haar moet gaan delen, zij heeft het nooit aan mij geleerd, maar nu ik dat aan het uitproberen ben is het de moeite waard om zelf wel opener te zijn tegenover mijn moeder. Misschien dat zij dat wel goed oppikt. Doet ze dat niet, dan is er nog geen man overboord, maar dan heb ik het inmiddels geprobeerd.
@littlemissvixen, een brief zou kunnen, maar ik heb dat weleens eerder geprobeerd, met een mail, waar ze destijds totaal niet op gereageerd heeft. Ik denk dat het dus beter is om het in het echt tegen haar te zeggen, (wel eerst alles voor mezelf op een rijtje krijgen) zodat ik tenminste een reactie krijg...
@detruit: nee, ik woon niet in een plaats met een R, maar wel toevallig van het vuurwerk!
Liefs!
Het was een superfijne dag! Ik heb de hele middag met die vriendin op een terrasje gezeten en veel gepraat, deed me echt ontzettend goed
Daarna heb ik zelf even thuis gegeten en vervolgens naar mijn vriend toe gegaan. Hem heb ik ook verteld dat ik me momenteel niet goed in m'n vel zit en goed met hem gepraat. Ik bedacht me dat ik nooit geleerd om toe te geven dat het niet goed met me gaat, dat heb ik echt nog nooit gedaan. Dat ben ik nu dus aan het leren. Dat ze allebei zo lief en begripvol reageerden doet me meer goed dan ik me voor kon stellen. Het geeft me een beetje het gevoel alsof ik er niet meer zo alleen voor sta, het geeft me ook meer vertrouwen.
Nu ga ik maar even lekker bankhangen, boekje lezen, kopje thee er bij en dan lekker op tijd naar bed... morgen spannende dag: ik krijg te horen wat voor therapie ik krijg voor m'n eetstoornis... Daarna ga ik naar school en 's avonds bij m'n vriend eten die dag alweer volgepland dus!
@ verademuis, ik herken heel veel in jouw verhaal. Wat betreft je moeder, dat voelt bij mij ook zo, ze kunnen er gewoon niet mee omgaan. Mijn moeder is erg koppig en ze praat met niemand 'echt'. Het gevoel dat ik daarbij heb is dat ik het moet accepteren. Toch denk ik ook dat ik misschien maar eens meer met haar moet gaan delen, zij heeft het nooit aan mij geleerd, maar nu ik dat aan het uitproberen ben is het de moeite waard om zelf wel opener te zijn tegenover mijn moeder. Misschien dat zij dat wel goed oppikt. Doet ze dat niet, dan is er nog geen man overboord, maar dan heb ik het inmiddels geprobeerd.
@littlemissvixen, een brief zou kunnen, maar ik heb dat weleens eerder geprobeerd, met een mail, waar ze destijds totaal niet op gereageerd heeft. Ik denk dat het dus beter is om het in het echt tegen haar te zeggen, (wel eerst alles voor mezelf op een rijtje krijgen) zodat ik tenminste een reactie krijg...
@detruit: nee, ik woon niet in een plaats met een R, maar wel toevallig van het vuurwerk!
Liefs!
zondag 12 september 2010 om 21:02
Hee lieve meelezers!
Even een leuk berichtje, omdat ik me vorige week dus zo klote voelde.
Het is een lang verhaal, maar kort samengevat heb ik het de laatste maanden behoorlijk moeilijk gehad met mezelf, mijn eetstoornis, de relatie met mijn vriend en met mijn ouders. Hierdoor heb ik maandenlang het gevoel gehad nergens echt intens van te kunnen genieten. Dat klinkt nogal dramatisch, maar zo voelde het wel, wanneer ik iets ging doen wat leuk zou moeten zijn, wannneer ik met vriendinnnen afsprak, soms had ik wel leuke momenten, maar er bleef een gevoel van 'is dit het nou' hangen.
Vandaag was heel bijzonder, ik besloot vanavond zomaar, in mijn eentje, een rondje te gaan lopen hier in de buurt. En ik vond het heerlijk, het klinkt misschien wat suf, maar ik heb die hele wandeling met een big smile op m'n gezicht te lopen, zo hard was ik aan het genieten
Nu ben ik nogal van de ups en downs, maar toch voelde dit als een soort doorbraak die ik met jullie moest delen.
Liefs!
Even een leuk berichtje, omdat ik me vorige week dus zo klote voelde.
Het is een lang verhaal, maar kort samengevat heb ik het de laatste maanden behoorlijk moeilijk gehad met mezelf, mijn eetstoornis, de relatie met mijn vriend en met mijn ouders. Hierdoor heb ik maandenlang het gevoel gehad nergens echt intens van te kunnen genieten. Dat klinkt nogal dramatisch, maar zo voelde het wel, wanneer ik iets ging doen wat leuk zou moeten zijn, wannneer ik met vriendinnnen afsprak, soms had ik wel leuke momenten, maar er bleef een gevoel van 'is dit het nou' hangen.
Vandaag was heel bijzonder, ik besloot vanavond zomaar, in mijn eentje, een rondje te gaan lopen hier in de buurt. En ik vond het heerlijk, het klinkt misschien wat suf, maar ik heb die hele wandeling met een big smile op m'n gezicht te lopen, zo hard was ik aan het genieten
Nu ben ik nogal van de ups en downs, maar toch voelde dit als een soort doorbraak die ik met jullie moest delen.
Liefs!
