Psyche
alle pijlers
Vreselijk in de put
woensdag 26 februari 2020 11:38
Zoals de titel al zegt, ik zit enorm in de put en in de knoop met mezelf.
Ik heb een zware jeugd gehad (enorm gepest, geen fijne thuissituatie, misbruik) waardoor ik een laag zelfbeeld en faalangst heb ontwikkeld. Op basis daarvan eigenlijk steeds verkeerde keuzes gemaakt wat betreft werk onder mijn niveau, verkeerde mannen en als ik dan een oprechte en lieve man tegen kwam wist ik me daar geen raad mee en duwde hem weg. Ik vertrouw met name mannen niet en ook al heb ik daar een aantal jaar geleden een goede therapeut voor gehad, het lukt me nog steeds niet.
Mijn ex is tijdens mijn zwangerschap vertrokken en dit heb ik alleen moeten doen, zware bevalling gehad, huilbaby en de verantwoordelijkheid alleen (ook al heb ik een fijn netwerk) maakte dat ik 1,5 jaar geleden in een burn-out terecht kwam. Tijdens die burn-out is mijn moeder erg ziek geworden, daarna ikzelf (ivm herkenbaarheid wil ik niet teveel kwijt, maar mijn zicht is behoorlijk aangetast) en heb ik een zwangerschap moeten laten afbreken.
Ik ben op de automatische piloot door gegaan, weer te snel aan het werk gegaan omdat ik vond dat dat moest en voelde me schuldig dat ik thuis zat.
Daarna kwam ik erachter dat mijn nieuwe vriend vanaf dag 1 heeft gelogen, over zijn vreemdgaan, over zijn werk en een verslaving waar ik niets vanaf wist. Gelukkig heb ik mijn zoontje hier nog buiten gelaten, ik wil voor hem zoveel mogelijk stabiliteit.
2 Maanden geleden besloten om een switch te maken naar een werkveld wat ik altijd heb willen doen en ik heb het daar heel erg naar mijn zin. Maar nu kom ik mezelf tegen, het bedrog van de zoveelste die ik toe heb gelaten is de genadeklap geweest en ik kan alleen maar huilen. 2 Vriendinnen en mijn moeder weten dat het niet goed met me gaat en ook heb ik via de huisarts een doorverwijzing gekregen naar een psycholoog waar ik over 3 weken mijn eerste gesprek mee heb. Er is dus hulp in zicht, maar ik voel me zo ontzettend rot. Alle ellende van de afgelopen jaren, maar ook daarvoor komt nu naar boven en heb 's nachts de ene nachtmerrie na de andere.
Ik heb me vanmorgen ziek gemeld en nu voel ik me daar ook schuldig over, ik wil zo graag, maar kan niet meer. Ik kan me niet meer groot houden. Mijn zoontje is momenteel mijn enige lichtpuntje en de reden dat ik 's ochtends mijn bed nog uit kom.
Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil, misschien gewoon van me af schrijven, of misschien herkent iemand dit gevoel en kan me wat tips geven om die 3 weken door te komen.
Ik heb een zware jeugd gehad (enorm gepest, geen fijne thuissituatie, misbruik) waardoor ik een laag zelfbeeld en faalangst heb ontwikkeld. Op basis daarvan eigenlijk steeds verkeerde keuzes gemaakt wat betreft werk onder mijn niveau, verkeerde mannen en als ik dan een oprechte en lieve man tegen kwam wist ik me daar geen raad mee en duwde hem weg. Ik vertrouw met name mannen niet en ook al heb ik daar een aantal jaar geleden een goede therapeut voor gehad, het lukt me nog steeds niet.
Mijn ex is tijdens mijn zwangerschap vertrokken en dit heb ik alleen moeten doen, zware bevalling gehad, huilbaby en de verantwoordelijkheid alleen (ook al heb ik een fijn netwerk) maakte dat ik 1,5 jaar geleden in een burn-out terecht kwam. Tijdens die burn-out is mijn moeder erg ziek geworden, daarna ikzelf (ivm herkenbaarheid wil ik niet teveel kwijt, maar mijn zicht is behoorlijk aangetast) en heb ik een zwangerschap moeten laten afbreken.
Ik ben op de automatische piloot door gegaan, weer te snel aan het werk gegaan omdat ik vond dat dat moest en voelde me schuldig dat ik thuis zat.
Daarna kwam ik erachter dat mijn nieuwe vriend vanaf dag 1 heeft gelogen, over zijn vreemdgaan, over zijn werk en een verslaving waar ik niets vanaf wist. Gelukkig heb ik mijn zoontje hier nog buiten gelaten, ik wil voor hem zoveel mogelijk stabiliteit.
2 Maanden geleden besloten om een switch te maken naar een werkveld wat ik altijd heb willen doen en ik heb het daar heel erg naar mijn zin. Maar nu kom ik mezelf tegen, het bedrog van de zoveelste die ik toe heb gelaten is de genadeklap geweest en ik kan alleen maar huilen. 2 Vriendinnen en mijn moeder weten dat het niet goed met me gaat en ook heb ik via de huisarts een doorverwijzing gekregen naar een psycholoog waar ik over 3 weken mijn eerste gesprek mee heb. Er is dus hulp in zicht, maar ik voel me zo ontzettend rot. Alle ellende van de afgelopen jaren, maar ook daarvoor komt nu naar boven en heb 's nachts de ene nachtmerrie na de andere.
Ik heb me vanmorgen ziek gemeld en nu voel ik me daar ook schuldig over, ik wil zo graag, maar kan niet meer. Ik kan me niet meer groot houden. Mijn zoontje is momenteel mijn enige lichtpuntje en de reden dat ik 's ochtends mijn bed nog uit kom.
Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil, misschien gewoon van me af schrijven, of misschien herkent iemand dit gevoel en kan me wat tips geven om die 3 weken door te komen.
woensdag 26 februari 2020 11:54
Lieverd toch!
Ik herken het gedeeltelijk. Ook alleen met mijn zoon geweest toen hij heel jong was.
Toen zat ik er ook doorheen en hij was ook mijn enige lichtpunt.
Hou dat vast!
3 weken is best een lange tijd als je ervoor staat maar echt je kan het!
Mij helpt vaak om te weten dat dit weten dat dit gevoel tijdelijk is.
Waarmee ik niet wil ontkennen dat het NU heel zwaar is!
Het gaf mij een reden om door te vechten!
Gebruik je netwerk!
Sterkte, en blijf schrijven.
Om het van je af te schrijven en wie weet haal je steun uit de reacties
Ik herken het gedeeltelijk. Ook alleen met mijn zoon geweest toen hij heel jong was.
Toen zat ik er ook doorheen en hij was ook mijn enige lichtpunt.
Hou dat vast!
3 weken is best een lange tijd als je ervoor staat maar echt je kan het!
Mij helpt vaak om te weten dat dit weten dat dit gevoel tijdelijk is.
Waarmee ik niet wil ontkennen dat het NU heel zwaar is!
Het gaf mij een reden om door te vechten!
Gebruik je netwerk!
Sterkte, en blijf schrijven.
Om het van je af te schrijven en wie weet haal je steun uit de reacties
woensdag 26 februari 2020 12:02
Denk niet dat ik je echt kan helpen, want dat klinkt allemaal heel zwaar...
Zeker als je alles zo op een hoop gooit, alle negatieve dingen van de afgelopen jaren...
Er waren vast ook positieve zaken, misschien is het goed om daar bewust wat meer naar te proberen te kijken. Ik weet dat dat geen oplossing is hoor, want ik denk dat je die therapie inderdaad erg nodig hebt, maar misschien verlicht het je rot gevoel toch een beetje.
Je hebt toch wel wat dingen goed gedaan he. In je eentje voor je kind zorgen, een nieuwe job in een domein dat je ligt...en eigenlijk is dat zelfs eens zo knap, als je al je tegenslagen daarbij in rekening brengt...
veel sterkte hoor en inderdaad schrijf hier maar...
woensdag 26 februari 2020 13:11
Wat een lieve reacties, dank jullie wel. Ik probeer inderdaad ook in mijn achterhoofd te houden dat ik ook mijn zegeningen mag tellen. Ik heb een zoontje die goed in zijn vel zit en wat echt mijn lichtpuntje is, ik heb een paar lieve vriendinnen. Daar probeer ik me aan vast te houden, net als de start van die therapie. Maar het gevoel van falen en schuldgevoel overheerst, ik voel me een zwakkeling en ik schaam me ervoor dat ik nu thuis zit. Ik heb tot gisteren geprobeerd te werken (dit speelt al een maand of 2), maar ik stond te draaien op mijn benen en had het gevoel alsof ik ieder moment in huilen uit kon barsten.
Gisteravond bezoek gehad van een vriend en klapte dicht, er kwam ineens niets meer uit. Vanmorgen toen ik alleen was wel weer huilen, word er zo moe van
Gisteravond bezoek gehad van een vriend en klapte dicht, er kwam ineens niets meer uit. Vanmorgen toen ik alleen was wel weer huilen, word er zo moe van
woensdag 26 februari 2020 13:36
Ik lees geen zwakkeling hoor. En als dit al twee maanden speelt, heb je het nog lang volgehouden. Dat moet niet langer hoor, want een leven van volhouden, is geen kwaliteitsvol leven.
Heeft je huisarts je geen medicatie voorgeschreven? Weet hij/zij van het huilen? Heeft hij/zij zelf iets aangegeven om de wachttijd door te komen?
Heeft je huisarts je geen medicatie voorgeschreven? Weet hij/zij van het huilen? Heeft hij/zij zelf iets aangegeven om de wachttijd door te komen?
woensdag 26 februari 2020 14:17
Misschien heb je gelijk, ik draai al zo lang op de automatische piloot. Alles wat ik leuk vond om te doen kan ik niet meer ivm geldgebrek of het regelen van oppas. Daarnaast ben ik al een jaar of 2 constant moe en lig om 21.00u op bed. Mijn huisarts heeft me geen medicatie voorgeschreven, ik ben een week of 6 geleden daar geweest voor een doorverwijzing en toen was ik er nog niet zo erg aan toe als nu. Wel dat het duidelijk niet goed gaat en ivm de lange wachttijd voor de ggz kon ik me aanmelden voor een soort online zelfhulpprogramma. Op zich prima, maar dat gaat voornamelijk over minder piekeren en afleiding zoeken, terwijl me dat juist nu niet meer lukt.Poloppie schreef: ↑26-02-2020 13:36Ik lees geen zwakkeling hoor. En als dit al twee maanden speelt, heb je het nog lang volgehouden. Dat moet niet langer hoor, want een leven van volhouden, is geen kwaliteitsvol leven.
Heeft je huisarts je geen medicatie voorgeschreven? Weet hij/zij van het huilen? Heeft hij/zij zelf iets aangegeven om de wachttijd door te komen?
woensdag 26 februari 2020 14:18
Heel lief van je, dankjewel, ik schoot er van volCookielover schreef: ↑26-02-2020 13:43Ik zou je heel graag willen helpen en stuur je hierbij wat virtuele liefde toe. Geniet van je zoontje en het gaat je lukken om die drie weken door te komen
woensdag 26 februari 2020 14:18
Heel lief van je, dankjewel, ik schoot er van volCookielover schreef: ↑26-02-2020 13:43Ik zou je heel graag willen helpen en stuur je hierbij wat virtuele liefde toe. Geniet van je zoontje en het gaat je lukken om die drie weken door te komen
