Psyche
alle pijlers
Vriendin dreigt met zelfmoord
vrijdag 10 december 2010 om 16:10
En ik weet niet wat te doen.....
Ik kan hier niet teveel neer zetten, i.v.m. herkenning maar het zit zo (in het kort): ik ben jarenlang bevriend met haar, ze heeft diverse angststoornissen, last van fobieën. Ze loopt hiervoor bij een psycholoog, maar ze zegt zelf dat ze hier niets aan heeft.
Ze gaat er eigenlijk naar toe om haar verhaal kwijt te kunnen, maar doet niets met de opdrachten die ze krijgt (haar woorden).
Haar familie, echter, weet helemaal niets van haar psychische problemen, omdat ze zich hiervoor schaamt. Nu, gaat het zo slecht met haar, dat ze me zojuist vertelde, dat ze op internet, al aan het zoeken is naar hoe ze het beste zelfmoord kan plegen....
Mijn vraag: hoe kan ik ervoor zorgen dat ze gedwongen wordt opgenomen? Of kan dat niet? Kan iemand mij a.u.b. vertellen wat ik moet doen of wie ik moet bellen, want ik zit letterlijk met mijn handen in het haar...weet echt niet hoe ik hier mee moet omgaan, of ik haar ouders moet inlichten (die dus van niets weten en zich dan helemaal kapot schrikken) en hoe ik dat zou moeten doen......
Ik kan hier niet teveel neer zetten, i.v.m. herkenning maar het zit zo (in het kort): ik ben jarenlang bevriend met haar, ze heeft diverse angststoornissen, last van fobieën. Ze loopt hiervoor bij een psycholoog, maar ze zegt zelf dat ze hier niets aan heeft.
Ze gaat er eigenlijk naar toe om haar verhaal kwijt te kunnen, maar doet niets met de opdrachten die ze krijgt (haar woorden).
Haar familie, echter, weet helemaal niets van haar psychische problemen, omdat ze zich hiervoor schaamt. Nu, gaat het zo slecht met haar, dat ze me zojuist vertelde, dat ze op internet, al aan het zoeken is naar hoe ze het beste zelfmoord kan plegen....
Mijn vraag: hoe kan ik ervoor zorgen dat ze gedwongen wordt opgenomen? Of kan dat niet? Kan iemand mij a.u.b. vertellen wat ik moet doen of wie ik moet bellen, want ik zit letterlijk met mijn handen in het haar...weet echt niet hoe ik hier mee moet omgaan, of ik haar ouders moet inlichten (die dus van niets weten en zich dan helemaal kapot schrikken) en hoe ik dat zou moeten doen......
dinsdag 14 december 2010 om 13:45
quote:Iris27 schreef op 11 december 2010 @ 11:41:
Verli, jij bent een hele lieve vriendin!
Nou schijnbaar denkt zij daar anders over....
Afgelopen weekend zijn we dus met haar zus, zij, andere vriendin en ik in gesprek gegaan. Het was echt een vreemd gesprek, met veel verwijten richting ons. Vriendin probeerde het zo te draaien dat het allemaal wel mee valt met haar geestelijke gezondheid en dat ze al braaf naar haar psycholoog gaat enzo. Dat wij het haar proberen aan te praten dat ze dringend hulp nodig heeft. Dat ze even last had van een "dipje" en dat wij dan gelijk komen aanzetten met een opname in een psychiatrische kliniek...
En Zus geloofde haar....
Nou, daar zit je dan met je goede bedoelingen.
Andere vriendin en ik keken elkaar aan en beseften dat we haar kwijt zijn...
Verli, jij bent een hele lieve vriendin!
Nou schijnbaar denkt zij daar anders over....
Afgelopen weekend zijn we dus met haar zus, zij, andere vriendin en ik in gesprek gegaan. Het was echt een vreemd gesprek, met veel verwijten richting ons. Vriendin probeerde het zo te draaien dat het allemaal wel mee valt met haar geestelijke gezondheid en dat ze al braaf naar haar psycholoog gaat enzo. Dat wij het haar proberen aan te praten dat ze dringend hulp nodig heeft. Dat ze even last had van een "dipje" en dat wij dan gelijk komen aanzetten met een opname in een psychiatrische kliniek...
En Zus geloofde haar....
Nou, daar zit je dan met je goede bedoelingen.
Andere vriendin en ik keken elkaar aan en beseften dat we haar kwijt zijn...
dinsdag 14 december 2010 om 13:54
dinsdag 14 december 2010 om 13:58
dinsdag 14 december 2010 om 14:25
quote:mizuki schreef op 14 december 2010 @ 13:54:
Verli, wat vervelend!
Wellicht vind ze de stap naar opname te moeilijk en probeert ze het probleem nu toch weer af te zwakken. Erg jammer, want ze leek een stap de goede kant uit te maken.
Waarschijnlijk spat mijn frustatie van het scherm af, maar ik ben nu best wel boos op haar en teleurgesteld. Ik had echt gehoopt dat ze nu wel de stap had aangedurfd, dat ze nu echt serieus aan het werk zou gaan.Maar helaas, het waren weer eens een hoop loze woorden (zoals als vaker is voorgekomen), maar daden ho maar....
Het voelt alsof we terug bij af zijn(?)
Misschien wel heel hard, maar ik ben er klaar mee. Ik heb er geen zin meer in, om mijn energie in een bodemloze put te gooien (want zo voelt het). Als zij op deze manier wil blijven aanmodderen, prima, maar ik bedank ervoor.
Verli, wat vervelend!
Wellicht vind ze de stap naar opname te moeilijk en probeert ze het probleem nu toch weer af te zwakken. Erg jammer, want ze leek een stap de goede kant uit te maken.
Waarschijnlijk spat mijn frustatie van het scherm af, maar ik ben nu best wel boos op haar en teleurgesteld. Ik had echt gehoopt dat ze nu wel de stap had aangedurfd, dat ze nu echt serieus aan het werk zou gaan.Maar helaas, het waren weer eens een hoop loze woorden (zoals als vaker is voorgekomen), maar daden ho maar....
Het voelt alsof we terug bij af zijn(?)
Misschien wel heel hard, maar ik ben er klaar mee. Ik heb er geen zin meer in, om mijn energie in een bodemloze put te gooien (want zo voelt het). Als zij op deze manier wil blijven aanmodderen, prima, maar ik bedank ervoor.
dinsdag 14 december 2010 om 14:38
quote:Aubrey schreef op 14 december 2010 @ 13:58:
Het spijt me te moeten zeggen maar ik heb de indruk dat ze een drama queen pur sang is. Met name omdat ze niets doet met de aanreikingen die ze van haar psycholoog krijgt en het feit dat ze na haar paniekoproep lekker ging liggen slapen zodra Verli naar haar toe was gegaan.Een rasechte drama queen zou ik haar niet willen noemen (ik ken er een aantal die erger zijn namelijk
) Maar ze is wel iemand die, de laatste tijd, veel aandacht opeist/claimt, op een vervelende manier. Ik heb veel voor mijn vrienden over, maar ik bedank er toch voor als ze denkt mij te kunnen claimen.
Het spijt me te moeten zeggen maar ik heb de indruk dat ze een drama queen pur sang is. Met name omdat ze niets doet met de aanreikingen die ze van haar psycholoog krijgt en het feit dat ze na haar paniekoproep lekker ging liggen slapen zodra Verli naar haar toe was gegaan.Een rasechte drama queen zou ik haar niet willen noemen (ik ken er een aantal die erger zijn namelijk
) Maar ze is wel iemand die, de laatste tijd, veel aandacht opeist/claimt, op een vervelende manier. Ik heb veel voor mijn vrienden over, maar ik bedank er toch voor als ze denkt mij te kunnen claimen.
dinsdag 14 december 2010 om 14:48
In mijn omgeving heb ik iemand die hulp nodig heeft. Die persoon krijgt het op alle mogelijke (professionele) manieren aangereikt, maar doet er niets mee. Ondertussen blijft die persoon wel aandacht opeisen, pleegt emotionele chantage en heeft de oude levensstijl opgepakt die die persoon al jarenlang in problemen brengt.
dinsdag 14 december 2010 om 14:50
Volgens mij is het een heel goede zet om je handen er vanaf te trekken. Ik heb wel ervaring met dit soort problemen. Je eerste neiging is om proberen oplossingen te vinden. Maar vaak werkt dat juist averechts. Ze moet haar eigen verantwoordelijkheid krijgen, of en wanneer ze hem neemt is vers 2. Jullie moeten die verantwoordelijkheid in elk geval niet nemen. Daar wordt zij niet beter van en jullie alleen maar slechter.
dinsdag 14 december 2010 om 14:59
Verli, ik ben het eens met Fleurtje. Ik heb wel te maken gehad met dit soort dingen omdat ik buddy ben. Van de 5 hebben er 3 gedreigd met zelfmoord. En dat waren niet eens vrienden van mij, je schrikt je kapot. En opeens lijkt het alsof jij verantwoordelijk bent voor het leven van een ander. Dat ben je niet.
Je hebt het hartstikke goed gedaan, echt chapeau hoor! En wat een lieve vriendin ben je! En misschien als je je rot voelt...niet doen, je kan jezelf in de spiegel aankijken, omdat je het goed gedaan hebt. Dat zij in de war is en het niet goed ziet is wederom haar probleem. Rot voor je, maar ik heb diep respect voor je hoe je dit opgepakt hebt. Ik hoop jij ook.
Je hebt het hartstikke goed gedaan, echt chapeau hoor! En wat een lieve vriendin ben je! En misschien als je je rot voelt...niet doen, je kan jezelf in de spiegel aankijken, omdat je het goed gedaan hebt. Dat zij in de war is en het niet goed ziet is wederom haar probleem. Rot voor je, maar ik heb diep respect voor je hoe je dit opgepakt hebt. Ik hoop jij ook.
dinsdag 14 december 2010 om 15:14
quote:Aubrey schreef op 14 december 2010 @ 14:48:
In mijn omgeving heb ik iemand die hulp nodig heeft. Die persoon krijgt het op alle mogelijke (professionele) manieren aangereikt, maar doet er niets mee. Ondertussen blijft die persoon wel aandacht opeisen, pleegt emotionele chantage en heeft de oude levensstijl opgepakt die die persoon al jarenlang in problemen brengt.
Dat is ook exact de reden dat ik er klaar mee ben. Als zij die hulp wel zou aannemen en zich er voor 100% zou gaan inzetten, dan zou ik er ook 100% voor haar zijn. Maar heb (een aantal weken geleden) ook aangegeven richting haar dat als ze geen actie onderneemt, dat ik de vriendschap op een lager pitje ga zetten.
Andere vriendin had schijnbaar exact hetzelfde gezegd tegen haar, in diezelfde periode (dat kreeg ik pas afgelopen vrijdag van haar te horen). Dus dat zijn dan 2 mensen, die onafhankelijk van elkaar dezelfde mening hebben en ook nog eens de enige 2 personen die van haar geestelijke gezondheidsproblemen weten.
In mijn omgeving heb ik iemand die hulp nodig heeft. Die persoon krijgt het op alle mogelijke (professionele) manieren aangereikt, maar doet er niets mee. Ondertussen blijft die persoon wel aandacht opeisen, pleegt emotionele chantage en heeft de oude levensstijl opgepakt die die persoon al jarenlang in problemen brengt.
Dat is ook exact de reden dat ik er klaar mee ben. Als zij die hulp wel zou aannemen en zich er voor 100% zou gaan inzetten, dan zou ik er ook 100% voor haar zijn. Maar heb (een aantal weken geleden) ook aangegeven richting haar dat als ze geen actie onderneemt, dat ik de vriendschap op een lager pitje ga zetten.
Andere vriendin had schijnbaar exact hetzelfde gezegd tegen haar, in diezelfde periode (dat kreeg ik pas afgelopen vrijdag van haar te horen). Dus dat zijn dan 2 mensen, die onafhankelijk van elkaar dezelfde mening hebben en ook nog eens de enige 2 personen die van haar geestelijke gezondheidsproblemen weten.
dinsdag 14 december 2010 om 15:26
jee wat jammer dat ze zo reageerde. Een soort angst om haar gezicht te verliezen t.o. haar zus ofzo?
Maar neemt niet weg dat ze jou niet netjes heeft behandeld...
Heb je het tegen haar gezegd? ik zou gewoon zeggen dat je teleurgesteld bent in haar. En ik zou ook zelfs boos op haar durven zijn hoor, misschien opent dat haar ogen iets meer?
Ik heb dit soort dramascenes ook wel eens meegemaakt. En ook dat er een dag later niks aan de hand leek te zijn..En de naasten maar in de rats zitten...
Ik vind dat je het goed hebt gedaan, je was er voor haar toen ze het vroeg...Maar nu moet ze het toch zelf doen!
Maar neemt niet weg dat ze jou niet netjes heeft behandeld...
Heb je het tegen haar gezegd? ik zou gewoon zeggen dat je teleurgesteld bent in haar. En ik zou ook zelfs boos op haar durven zijn hoor, misschien opent dat haar ogen iets meer?
Ik heb dit soort dramascenes ook wel eens meegemaakt. En ook dat er een dag later niks aan de hand leek te zijn..En de naasten maar in de rats zitten...
Ik vind dat je het goed hebt gedaan, je was er voor haar toen ze het vroeg...Maar nu moet ze het toch zelf doen!
dinsdag 14 december 2010 om 15:45
Ik vond dat je het heel lief hebt aangepakt, en ik denk ook dat je er niet meer aan kunt doen dan je gedaan hebt .
Verder ben ik zelf ook niet altijd even, ehm, stabiel. En ik herken wel dat hulp vragen,en dan later afwijzen. Maar het duurde ook heel lang bij mij voor ik begreep dat er toch echt hulp nodig was. Bij mij zijn het vlagen van emoties, en hysterica, en als het weg is, dacht ik elke keer oprecht dat het wegbleef(wat wel zo was, voor circa 24 uur ofzo), en dan begon het weer van voren af aan. Het duurt denk ik ook gewoon een tijd voor je dat doorhebt, en jij hebt alles gedaan o m haar te helpen. Je bent NIET verantwoordelijk voor het leven van een ander, nooit. En je hebt alles gedaan in jouw macht om haar te helpen
Verder ben ik zelf ook niet altijd even, ehm, stabiel. En ik herken wel dat hulp vragen,en dan later afwijzen. Maar het duurde ook heel lang bij mij voor ik begreep dat er toch echt hulp nodig was. Bij mij zijn het vlagen van emoties, en hysterica, en als het weg is, dacht ik elke keer oprecht dat het wegbleef(wat wel zo was, voor circa 24 uur ofzo), en dan begon het weer van voren af aan. Het duurt denk ik ook gewoon een tijd voor je dat doorhebt, en jij hebt alles gedaan o m haar te helpen. Je bent NIET verantwoordelijk voor het leven van een ander, nooit. En je hebt alles gedaan in jouw macht om haar te helpen
woensdag 15 december 2010 om 01:51
hi verli, je bent erg lief voor je vriendin. En er kan niet van jou of iemand anders worden verwacht dat je het even oplost. Tegelijkertijd beschrijf je ook mijn? grootste angst; als je dit niet doet...dan Die hulp waar je het over hebt, ik heb helaas mogen ervaren dat dit nou niet bepaald zaligmakend. Een opname? wie zegt dat zij daaar voor in aanmerking komt. Het is niet jouw taak, niet jouw probleem en dat zou het zeker niet moeten worden, maar de uitkomst: ok ik help je deze keer, maar als je dit of dat niet doet dan ben ik er een beetje klaar mee... Nogmaals je bent superlief en het zegt nogal wat dat zij je dusdanig in vertrouwen heeft genomen..ipv haar familie / andere vrienden.. Als het gaat om psychische problematiek, dan is het niet 1-2-3 over, wel of geen hv.
Ik snap het niet. wat is nu de bedoeling? Moet je je vrienden in vertrouwen nemen, zeggen hoe je je echt voelt? Of moet je toch maar mooi weer spelen, zodat jij je geen zorgen hoeft te maken dat ze je verlaten, moe van je worden en zij kunnen zeggen: ooooooh nou zeg, heb ik toch effe niet zien aankomen terwijl je onder een bruggetje hangt?
Verli, dit is absoluut geen aanval op jou. Jij hebt je oprecht zorgen gemaakt en alles in jouw vermogen gedaan, ik wou dat ik zulke lieve vriendinnnen had...of eh ws heb ik ze ook. ik weet het niet. Ik wil / durf mijn vriendinnen daar echt niet mee te "belasten" en als ik er al iets over zeg dan benadruk ik wel heel erg dat ik echt inet voor de trein zal springen..maar toch bij deze de vraag; wat zou je willen? De niet zo mooie waarheid, alleen op voorwaarde dat... of liever toch eigenlijk niet?
Ik snap het niet. wat is nu de bedoeling? Moet je je vrienden in vertrouwen nemen, zeggen hoe je je echt voelt? Of moet je toch maar mooi weer spelen, zodat jij je geen zorgen hoeft te maken dat ze je verlaten, moe van je worden en zij kunnen zeggen: ooooooh nou zeg, heb ik toch effe niet zien aankomen terwijl je onder een bruggetje hangt?
Verli, dit is absoluut geen aanval op jou. Jij hebt je oprecht zorgen gemaakt en alles in jouw vermogen gedaan, ik wou dat ik zulke lieve vriendinnnen had...of eh ws heb ik ze ook. ik weet het niet. Ik wil / durf mijn vriendinnen daar echt niet mee te "belasten" en als ik er al iets over zeg dan benadruk ik wel heel erg dat ik echt inet voor de trein zal springen..maar toch bij deze de vraag; wat zou je willen? De niet zo mooie waarheid, alleen op voorwaarde dat... of liever toch eigenlijk niet?
woensdag 15 december 2010 om 09:06
@Poisenivy: ik zie het ook zeker niet als een aanval hoor
Ik vraag juist om feedback om o.a. ook beter te kunnen relativeren.
Ik zit momenteel in tweestrijd.
Kijk, voor mij persoonlijk, is een vriendschap een relatie die in balans is. Geven en ontvangen. Ik heb er geen problemen mee, om vaker te geven dan te ontvangen, maar de weegschaal is al een aantal jaren wel heel erg uit balans.
Het is niet mijn bedoeling om haar onder druk te zetten, o.i.d. maar ik moet mijn eigen grenzen gaan bewaken, want ik voel dat ik dit niet langer trek op deze manier. Ze vraagt al te lang teveel aandacht en energie van mij, wat ik haar gewoonweg niet meer kan geven. En als het nou zo zou zijn dat ze mijn energie gebruikt om weer wat positiever in het leven te staan, zou ik het nog niet zo erg vinden, maar ze wordt steeds negatiever, lijkt het wel. En dat trek ik dus niet meer.
Ik vind het heel erg moeilijk om haar steeds verder te zien afglijden, zowel lichamelijk als geestelijk. Om de vriendschap nu op een lager pitje te zetten, voelt voor mij ook alsof ik haar laat vallen op een moment dat ze juist mensen nodig heeft. Maar is dat ook zo? Of ben ik mezelf een schuldgevoel aan het aanpraten? Of denk ik misschien wel belangrijker voor haar te zijn, dan ik in werkelijkheid ben?
Ik heb zelf geen ervaring met therapie o.i.d., dus ik zou eerlijk gezegd ook niet weten of dat het juiste voor haar is. Maar aan de andere kant denk ik, dat het beter voor haar is dan helemaal niets.
Ik vraag juist om feedback om o.a. ook beter te kunnen relativeren.
Ik zit momenteel in tweestrijd.
Kijk, voor mij persoonlijk, is een vriendschap een relatie die in balans is. Geven en ontvangen. Ik heb er geen problemen mee, om vaker te geven dan te ontvangen, maar de weegschaal is al een aantal jaren wel heel erg uit balans.
Het is niet mijn bedoeling om haar onder druk te zetten, o.i.d. maar ik moet mijn eigen grenzen gaan bewaken, want ik voel dat ik dit niet langer trek op deze manier. Ze vraagt al te lang teveel aandacht en energie van mij, wat ik haar gewoonweg niet meer kan geven. En als het nou zo zou zijn dat ze mijn energie gebruikt om weer wat positiever in het leven te staan, zou ik het nog niet zo erg vinden, maar ze wordt steeds negatiever, lijkt het wel. En dat trek ik dus niet meer.
Ik vind het heel erg moeilijk om haar steeds verder te zien afglijden, zowel lichamelijk als geestelijk. Om de vriendschap nu op een lager pitje te zetten, voelt voor mij ook alsof ik haar laat vallen op een moment dat ze juist mensen nodig heeft. Maar is dat ook zo? Of ben ik mezelf een schuldgevoel aan het aanpraten? Of denk ik misschien wel belangrijker voor haar te zijn, dan ik in werkelijkheid ben?
Ik heb zelf geen ervaring met therapie o.i.d., dus ik zou eerlijk gezegd ook niet weten of dat het juiste voor haar is. Maar aan de andere kant denk ik, dat het beter voor haar is dan helemaal niets.
woensdag 15 december 2010 om 09:22
Jij moet je sowieso terugtrekken want kan haar niet redden.
Wat er kan gebeuren is dat zij zich realiseert dat ze destructief bezig is en dan komt ze mettertijd wel weer bij je terug.
Of , zij is eigenlijk al zo ziekelijk dat ze zichzelf niet kan redden en jullie vriendschap niet meer gelijkwaardig is.
Ook dan hoef jij haar nooit helemaal te laten vallen maar er te dicht bovenop zitten is niet goed.
Afstand nemen dus.
X
Wat er kan gebeuren is dat zij zich realiseert dat ze destructief bezig is en dan komt ze mettertijd wel weer bij je terug.
Of , zij is eigenlijk al zo ziekelijk dat ze zichzelf niet kan redden en jullie vriendschap niet meer gelijkwaardig is.
Ook dan hoef jij haar nooit helemaal te laten vallen maar er te dicht bovenop zitten is niet goed.
Afstand nemen dus.
X
woensdag 15 december 2010 om 09:30
NB En waarom er te dicht bovenop zitten niet goed is, zij kan de verantwoordelijkheden en alles wat jullie aandragen afwijzen.
Daar kan ze boos op worden etc.
Dat weerhoudt haar er van na te denken over haar eigen fuctioneren. Als het ziekelijk wordt, wordt je als 'buitenstaander' een pion.
Wat mij ook verrastte dat ze zó suicidaal was en toen jij kwam, zij rustig ging slapen.
Riekt naar theatraliteit.
Daar kan ze boos op worden etc.
Dat weerhoudt haar er van na te denken over haar eigen fuctioneren. Als het ziekelijk wordt, wordt je als 'buitenstaander' een pion.
Wat mij ook verrastte dat ze zó suicidaal was en toen jij kwam, zij rustig ging slapen.
Riekt naar theatraliteit.
woensdag 15 december 2010 om 09:38
quote:verli schreef op 15 december 2010 @ 09:06:
Ik vind het heel erg moeilijk om haar steeds verder te zien afglijden, zowel lichamelijk als geestelijk. Om de vriendschap nu op een lager pitje te zetten, voelt voor mij ook alsof ik haar laat vallen op een moment dat ze juist mensen nodig heeft. Maar is dat ook zo? Of ben ik mezelf een schuldgevoel aan het aanpraten? Of denk ik misschien wel belangrijker voor haar te zijn, dan ik in werkelijkheid ben?
Ik denk niet dat het een illusie is dat je belangrijk voor haar bent. Ze had actieve zelfmoordgedachten en belde jou, dat betekend dat ze jou vertrouwd en dat ze verwachte dat jij haar kon helpen.
Ze zou je absoluut niet gebeld hebben als jullie vriendschap niets voorstelde.
Het lijkt er erg op dat ze aan het struisvogelpolitieken is, ze zwakt alle eerdere noodkreten af. Wellicht is dat uit angst dat haar familie op de hoogte komt van hetgeen er aan de hand is. Misschien is de ergste 'nood' ook wel eventjes geweken en is ze al weer een beetje aan de andere kant van het diepe dal.
Feit blijft natuurlijk dat ze hulp nodig heeft. Hulp die jij haar niet kan geven maar waarvoor ze zich moet wenden tot een professional.
Of je de vriendschap op een lager pitje moet zetten is een keuze die je zelf moet maken. Als jij haar problematiek niet meer trekt dan is dat een gegronde reden. Je zou haar ook kunnen zeggen dat je nog wel contact wil maar niet langer drama's over je heen uitgestort wilt krijgen als ze niet bereid is hulp te zoeken.
Hoe dan ook: sterkte, want leuk is dit niet.
En, voor wat het waard is: ik vind dat je correct en integer hebt gehandeld, dus neem jezelf niets kwalijk.
Ik vind het heel erg moeilijk om haar steeds verder te zien afglijden, zowel lichamelijk als geestelijk. Om de vriendschap nu op een lager pitje te zetten, voelt voor mij ook alsof ik haar laat vallen op een moment dat ze juist mensen nodig heeft. Maar is dat ook zo? Of ben ik mezelf een schuldgevoel aan het aanpraten? Of denk ik misschien wel belangrijker voor haar te zijn, dan ik in werkelijkheid ben?
Ik denk niet dat het een illusie is dat je belangrijk voor haar bent. Ze had actieve zelfmoordgedachten en belde jou, dat betekend dat ze jou vertrouwd en dat ze verwachte dat jij haar kon helpen.
Ze zou je absoluut niet gebeld hebben als jullie vriendschap niets voorstelde.
Het lijkt er erg op dat ze aan het struisvogelpolitieken is, ze zwakt alle eerdere noodkreten af. Wellicht is dat uit angst dat haar familie op de hoogte komt van hetgeen er aan de hand is. Misschien is de ergste 'nood' ook wel eventjes geweken en is ze al weer een beetje aan de andere kant van het diepe dal.
Feit blijft natuurlijk dat ze hulp nodig heeft. Hulp die jij haar niet kan geven maar waarvoor ze zich moet wenden tot een professional.
Of je de vriendschap op een lager pitje moet zetten is een keuze die je zelf moet maken. Als jij haar problematiek niet meer trekt dan is dat een gegronde reden. Je zou haar ook kunnen zeggen dat je nog wel contact wil maar niet langer drama's over je heen uitgestort wilt krijgen als ze niet bereid is hulp te zoeken.
Hoe dan ook: sterkte, want leuk is dit niet.
En, voor wat het waard is: ik vind dat je correct en integer hebt gehandeld, dus neem jezelf niets kwalijk.
woensdag 15 december 2010 om 09:42
quote:campari schreef op 15 december 2010 @ 09:30:
Wat mij ook verrastte dat ze zó suicidaal was en toen jij kwam, zij rustig ging slapen.
Riekt naar theatraliteit.Dat vond ik eigenlijk niet zo verrassend. Ze moet doodmoe en uitgeput zijn geraakt van alle angsten. Haar angst was waarschijnlijk dermate hoog dat ze zich niet over kon geven aan rust of slaap. Toen TO er was voelde ze zich veilig en kon ze zich eindelijk overgeven aan een broodnodige slaap.
Wat mij ook verrastte dat ze zó suicidaal was en toen jij kwam, zij rustig ging slapen.
Riekt naar theatraliteit.Dat vond ik eigenlijk niet zo verrassend. Ze moet doodmoe en uitgeput zijn geraakt van alle angsten. Haar angst was waarschijnlijk dermate hoog dat ze zich niet over kon geven aan rust of slaap. Toen TO er was voelde ze zich veilig en kon ze zich eindelijk overgeven aan een broodnodige slaap.
woensdag 15 december 2010 om 09:47
quote:Guinevieve schreef op 15 december 2010 @ 09:42:
[...]
Dat vond ik eigenlijk niet zo verrassend. Ze moet doodmoe en uitgeput zijn geraakt van alle angsten. Haar angst was waarschijnlijk dermate hoog dat ze zich niet over kon geven aan rust of slaap. Toen TO er was voelde ze zich veilig en kon ze zich eindelijk overgeven aan een broodnodige slaap.
Daar zou je gelijk in hebben ware het niet dat Verli zich uitgezogen voelt.
Daar heb ik toch wel m'n bedenkingen bij.
Iemand die depressief is baart zorgen maar zuigt niet.
[...]
Dat vond ik eigenlijk niet zo verrassend. Ze moet doodmoe en uitgeput zijn geraakt van alle angsten. Haar angst was waarschijnlijk dermate hoog dat ze zich niet over kon geven aan rust of slaap. Toen TO er was voelde ze zich veilig en kon ze zich eindelijk overgeven aan een broodnodige slaap.
Daar zou je gelijk in hebben ware het niet dat Verli zich uitgezogen voelt.
Daar heb ik toch wel m'n bedenkingen bij.
Iemand die depressief is baart zorgen maar zuigt niet.
woensdag 15 december 2010 om 10:33
quote:PoisenIvy schreef op 15 december 2010 @ 01:51:
Als het gaat om psychische problematiek, dan is het niet 1-2-3 over, wel of geen hv.
Ik snap het niet. wat is nu de bedoeling? Moet je je vrienden in vertrouwen nemen, zeggen hoe je je echt voelt? Of moet je toch maar mooi weer spelen, zodat jij je geen zorgen hoeft te maken dat ze je verlaten, moe van je worden en zij kunnen zeggen: ooooooh nou zeg, heb ik toch effe niet zien aankomen terwijl je onder een bruggetje hangt?
Ik weet dat ik haar problemen niet 1-2-3 kan oplossen, ga ik ook niet doen en ik wil het het ook niet. Ik had alleen, misschien wel wat naïviteit van mijn kant, gehoopt dat ze nu wel de proffesionele hulp zou zoeken. Ze zei dat ze er helemaal klaar mee was met haar problemen en dat ze niet meer wilde vluchten voor zichzelf. Dat ze klaar was voor de confrontatie met zichzelf.
Andere vriendin en ik hebben haar beloofd om haar te ondersteunen, waar nodig. Niet meer, niet minder. Ik geloofde haar, maar misschien wilde ik het wel te graag geloven...
Als het gaat om psychische problematiek, dan is het niet 1-2-3 over, wel of geen hv.
Ik snap het niet. wat is nu de bedoeling? Moet je je vrienden in vertrouwen nemen, zeggen hoe je je echt voelt? Of moet je toch maar mooi weer spelen, zodat jij je geen zorgen hoeft te maken dat ze je verlaten, moe van je worden en zij kunnen zeggen: ooooooh nou zeg, heb ik toch effe niet zien aankomen terwijl je onder een bruggetje hangt?
Ik weet dat ik haar problemen niet 1-2-3 kan oplossen, ga ik ook niet doen en ik wil het het ook niet. Ik had alleen, misschien wel wat naïviteit van mijn kant, gehoopt dat ze nu wel de proffesionele hulp zou zoeken. Ze zei dat ze er helemaal klaar mee was met haar problemen en dat ze niet meer wilde vluchten voor zichzelf. Dat ze klaar was voor de confrontatie met zichzelf.
Andere vriendin en ik hebben haar beloofd om haar te ondersteunen, waar nodig. Niet meer, niet minder. Ik geloofde haar, maar misschien wilde ik het wel te graag geloven...
