Wat doe ik verkeerd?

Tot een jaar of 3 geleden had ik ‘alles’ volgens anderen: leuke carrière, een partner die me op handen droeg en een fantastisch huis in onze hoofdstad. Ik was alleen niet gelukkig, de man die me op handen droeg werd steeds meer claimerig en die zogenaamde carrière putte me volledig uit.

Het gevolg was dat ik mijn relatie beëindigde met alle drama nadien, alle afwikkeling en zoektocht nr nieuw huis alleen heb gedaan, me schuldig voelde naar ex, maar ook vond dat hij mij manipuleerde met zijn destructief gedrag. Binnen no time toch alles geregeld: nieuw huis, genieten van het vrijgezellenleven en balast overboord gegooid.

Enkele maanden later de klap: burn out en depressie. Alles wat ik doe en zeg herkauw ik tot in den treuren en alles wat ‘niet leuk’ is in mijn leven is mijn eigen fout. Nu merk ik dat ik daardoor toch wel een tijdlang een makkelijk doelwit ben geweest voor ‘foute’ mannen.

Begrijp me niet verkeerd, ik haat geen mannen, heb meer vrienden dan vriendinnen, maar qua relaties heb ik de slechtste radar ooit. Iedere keer neem ik me voor er gewoon niet meer aan te beginnen, maar ja, ik heb ook zo mijn behoeftes. Huisje, boompje, beestje hoeft voor mij niet, maar schijnbaar blijkt dat voor mannen die ik ontmoet een soort vrijbrief te zijn om maar met me te sollen. Op het moment dat ik me dat realiseer en de ‘relatie’ beëindig, begint de ellende.

Hoe komt het dat afgewezen mensen ineens zo veranderen? Het absolute dieptepunt was een ex scharrel die me al een tijdje lastig viel (wilde mijn nee niet horen) en hij heeft me een paar weken geleden ernstig mishandeld. Buiten het feit dat ik hem een absolute loser vind wat dit betreft, blijf ik mezelf maar de schuld geven. Ik had duidelijker moeten zijn(heb meermaals nee gezegd en een honderdtal telefoontjes niet beantwoord, alles geblokkeerd), ben naïef dat ik agressie niet had verwacht, hoe kan ik zo dom zijn, etc, etc.

Enkele dagen geleden wilde ik deze nare periode afsluiten en had een leuke avond met een kennis. In the heat of the moment hoorde ik wat gekke geluiden. Wat bleek: hij was met zijn foon stiekem aan het filmen.

Nu ben ik weer zo teleurgesteld in mezelf. Hoe heb ik toch weer zo’n sneu exemplaar weten te vinden?

Ja, ik heb een slecht zelfbeeld. Maar dat zit bij mij en ik vind absoluut niet dat ik zo kan en mag behandeld worden. Maar schijnbaar kom ik toch weer bij dit soort sujets terecht en laat ik het weer gebeuren.

Hoe kan ik het tij keren? Is het het feit dat ik mezelf ‘te onafhankelijk’ presenteer? Of dat ik alle negatieve signalen negeer?

Ik wil helemaal geen ‘all in’ relatie, maar wel een gelijkwaardige vriendschap met eventueel een spannend seksleven. Is dat zo vreemd?

Moosey schreef: ↑

12-07-2019 10:45

Oh, geloof maar dat het zelfverzekerd/onafhankelijk overkomen juist niet het probleem is. Het soort grensoverschrijdende eikels wat jij beschrijft is absoluut niet geïnteresseerd in onafhankelijke vrouwen, die ruiken je onzekerheid op 10 meter afstand en dat is wat ze aantrekt.

Dus ik denk dat daar inderdaad de oplossing ligt. Werk aan je zelfbeeld (met psych, klikt het wel tussen jullie?) oefen in grenzen aangeven (begin maar ns met de filmer te vertellen dat-ie lekker een nieuw kabeltje mag kopen) en blijf inderdaad een tijdje van de mannen vandaan. Ben je wel ns echt langere tijd zonder man geweest? Ik kan t je aanraden, echt. En nee, juist ook niet daten/flirten (nou ja, flirten mag altijd, maar zo der intentie om daar verder iets mee te doen) want telkens als je je met een man inlaat ga je weer twijfelen aan jezelf (wat vindt-ie van me, ben ik wel leuk genoeg, zeg ik wel de goede dingen) terwijl je eerst ns moet leren om jezelf te zien door je eigen ogen, en niet die van iemand anders.

Durf je een termijn met jezelf af te spreken waarin je manloos gaat blijven?

Hier heb je wel een paar goede punten, dank je. Emotioneel ben ik vaak ‘ongrijpbaar’’ en ik geef vanaf het begin aan wat ik niet wil. Maar hier zit denk ik al een probleem, gezien het feit dat meerdere mensen die hier reageren ook niet snappen wat ik bedoel. Dus dit zal ik toch anders moeten leren formuleren. Daarnaast ben ik wel het ‘zorgzame type’ en hier worden mijn grenzen vaak niet gerespecteerd, waarop ik niet daadkrachtig genoeg handel. Ik ga je advies wbt het kabeltje opvolgen btw, thanks. Zo simpel is het soms.

En ja, ik vind mezelf niets waard, dat zullen bepaalde types idd ruiken en misbruik van maken. Ik twijfel niet of ‘hij’ me wel leuk genoeg vindt, maar ik vind mezelf gaandeweg een relatie niet leuk genoeg meer.

Verder heb ik tot 3 jaar geleden 2 lange relaties gehad met daartussen 3 jaar (wel wat korte flings) single en ook daarna 2 jaar.
Ik kan heel goed zonder man en vind inderdaad ook dat het nu eens tijd is om te reflecteren en mijn wonden te likken.

Aan daten doe ik sowieso niet. Lijkt me nu ook zeker niet verstandig.

Jane Doe schreef: ↑

12-07-2019 20:49

Eerlijk gezegd lukt het me niet goed er een touw aan vast te knopen. Daarmee bedoel ik wat je precies wil.
Maar zou me zo kunnen voorstellen dat je ok met je leven zou willen zijn en uiteindelijk een partner vinden waar je gelukkig mee bent. Een die je met respect behandeld. Als dat zo is ga dan niet voor minder. Ook niet tijdelijk.
Een begin zou kunnen zijn dat je bij de eerste niet pluis gevoelens het contact afkapt en niet over je grens laat gaan. Door aan jezelf te twijfelen. En je hoeft niets (aardig)uit te leggen aan iemand die raar met je omgaat. Dat heeft diegene nl helemaal niet verdiend.Veel plezier met je nieuwe kabeltje;)

Dat aan mezelf twijfelen is inderdaad een groot punt voor me.
En inderdaad voorlopig maar even rustig aan, maar even alles op zijn plek laten vallen.

Dank je dat je de moeite hebt genomen dit bericht te schrijven.

En dat kabeltje is inderdaad een welkome aanwinst

na 2 opvallende gebeurtenissen afgelopen week heb ik dit topic nog eens doorgelezen. Allereerst kreeg ik vorige week een brief van het OM dat de mishandeling binnenkort behandeld gaat worden met vragen voor mij omtrent spreekrecht (nee!!!) etc. en ik raak to h weer van slag. Ja, ik vind het niet okay wat deze gast gedaan heeft, maar ik vind het nog steeds heftig om iemand dan 'voor het leven te tekenen', maar ja, dat heeft hij bij mij natuurlijk ook gedaan.

Daarnaast heb ik afgelopen weekend voor het eerst sinds tijden een super leuke avond gehad met 3 vrienden wat me ontzettend goed deed. Voor de duidelijkheid: ja, dat waren mannen en nee, daar zat niets met gekke bedoelingen bij. Het was zo'n fijne avond en ik was ècht 'one of the guys'. Maar toch raak ik daar weer door verward: Waarom lukt het mij in vriendschappen wèl en in relaties niet?