Wat heeft jou echt geholpen?

Danae schreef: ↑

30-08-2025 11:03

Dat iets bewezen effectief is betekent inderdaad niet dat het voor iedereen werkt, maar het is niet zo dat dat dan helemaal niets zegt voor het individu. Het geeft voor het individu aan dat de kans groter is dat het werkt (vergeleken met niet bewezen effectieve dingen) en het dus de moeite waard is om het uit te proberen. Ik ben het ermee eens dat het veel te overdreven 'geadverteerd' wordt dat bewegen (voor iedereen) helpt, maar dat het onderzoek niets betekent voor het individu is ook niet zo. Bewezen effectieve dingen zijn goed om uit te proberen en een kans te geven. Als je merkt dat het voor jou niet of juist averechts werkt dan zeker ermee stoppen. Liefst dit alles in overleg met een hulpverlener uiteraard.

Juist. Als mensen het zo brengen zul je mij lang zo fel niet zien reageren.

Maar bij TO gebeurt het tegenovergestelde: ze voelt zich slecht doordat ze niet beweegt.

Daarbij schreef ze: ik weet dat bewegen helpt (of iets dergelijks).
En daar reageer ik dan op.

Lizz schreef: ↑

30-08-2025 10:37

Ik denk dat daar wel een groot pijnpunt zit ja.
Ook buiten mijn extra donkere periodes vind ik het lastig om iets bedenken waar ik blij van word of waar ik het gevoel heb dat ik ergens echt aan bijdraag.

Kan dan ook echt bewondering hebben voor mensen die passies hebben en deze ook uitvoeren en daarmee dan ook iets bijdragen aan de wereld/gemeenschap.
Misschien wil ik hier wel iets “te groot” maar het zo me zo fijn lijken om echt ergens blij of warm van te worden.

Hoop dat mijn verhaal een beetje duidelijk is

Heel duidelijk. Ik heb de afgelopen jaren geleerd (dat is een lang proces geweest) dat de lat voor mij niet hoog hoeft te liggen. Mijn bijdrage aan de maatschappij is mijn vrijwilligerswerk, een paar dagen per maand. Ik voel me niet meer schuldig dat ik met mijn IVA "op de zak van de maatschappij teer", want het geeft me zoveel rust dat ik niet meer hoef te werken.

Mijn ambitie is tegenwoordig om gewoon op te staan, vaker dan een keer per week te douchen, een paar keer per maand iets leuks doen, zoals naar een museum of wandelen in de natuur. En mijn passies zijn koken, schrijven, muziek luisteren en films kijken. Allemaal dingen die ik thuis kan doen.

Als ik een depressie heb, wordt het allemaal minder natuurlijk. Ik heb een omgekeerde dagschommeling,, ik voel me 's ochtends dus beter dan 's avonds. Dan komt de wanhoop, de verdoving (drank, snijden) en het gevoel dat het geen zin heeft, het leven. Dan moet de hulpverlening weer aangeslingerd worden. Ik ben alleen, dus geen partner die me bij kan staan.

Ik zit alweer een paar dagen binnen, dat voelt op dit moment even veilig. En ook daar voel ik me niet meer schuldig over. Dit is mijn leven en daar doe ik het mee.

Lieneke . Wow, wat ben jij een sterke vrouw!

Lizz schreef: ↑

30-08-2025 10:37

Ik denk dat daar wel een groot pijnpunt zit ja.
Ook buiten mijn extra donkere periodes vind ik het lastig om iets bedenken waar ik blij van word of waar ik het gevoel heb dat ik ergens echt aan bijdraag.

Kan dan ook echt bewondering hebben voor mensen die passies hebben en deze ook uitvoeren en daarmee dan ook iets bijdragen aan de wereld/gemeenschap.
Misschien wil ik hier wel iets “te groot” maar het zo me zo fijn lijken om echt ergens blij of warm van te worden.

Hoop dat mijn verhaal een beetje duidelijk is

Je woorden zijn duidelijk, ik begrijp wat je bedoelt.
Wat iemand hier al omschreef, er is niet persee 1 oplossing om voort te gaan. Ik geloof wel dat er meerdere wegen kunnen zijn om uit te proberen of wellicht met hernieuwde vonk te benaderen als je ze al eens hebt geprobeerd.

Bijvoorbeeld Familie opstellingen. Bij deze sessies kun je leren over familie verhoudingen. Best veel van wat we bij ons dragen is beinvloed vanuit onze jeugd, hoe we onze ouders zien. En broers/ zussen etc. Het kan goede inzichten geven.

Wat verder kan helpen als je het soms als zo doelloos ervaart is leren verbinden met het moment, de handeling, de beweging die je doet.
Het kan zijn dat je erg veel in je ‘hoofd’ zit. Daardoor neemt het denken continu over en ervaar je nooit met je ‘hele’ lijf.
Want je gaat door je dagelijkse leven met het commentaar in je hoofd.
Je vertelde dat je verschillende therapieen hebt gedaan.
Soms is het bewust worden van wat er gebeurt in jezelf tijdens dagelijkse handelingen en vooral ook gedachten die je krijgt erg belangrijk.

Lizz schreef: ↑

30-08-2025 16:26

Fijn om te horen dat je zo ver bent dat je geaccepteerd hebt dat dit het nu voor jou is, en dat je daar je weg in hebt gevonden.

Zelf ben ik nog niet zover, en ergens wil ik dat ook helemaal niet. Ik weet uit betere periodes dat ik me ook anders kan voelen. En daar wil ik me aan vasthouden, al lukt dat steeds minder goed.

Hele dikke knuffel en hopelijk komt jouw betere periode ook weer heel snel

Ik heb ook goede periodes, gelukkig! Soms blijft de depressie wel een jaar weg, en ik kan ook echt wel genieten van dingen. Ben dan ook echt dankbaar dat ik me dan wat beter voel. En de valkuil: denken dat dit de laatste keer was. Me niet meer voor kunnen stellen hoe kut ik me gevoeld heb.

Hetzelfde als bij jou dus. Je wilt het gewoon zo graag vasthouden, dat je je normaal voelt. En misschien lukt het accepteren je nooit helemaal, want het is ook gewoon een ernstige ziekte.

Er is inderdaad geen pasklare oplossing om van depressie af te komen. Wat ik me afvraag; heb je een diagnose? Bijvoorbeeld chronische depressie? Wordt de hulpverlening daarop afgestemd?

En een dikke knuffel terug!