Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
donderdag 19 juli 2018 14:47
Gamayun, welkom, verdrietig dat je je hier aan moest sluiten.
Vorige week was ik net aan mijn man aan het vertellen dat het volgens mij wat beter ging toen ik toch ontzettend moest huilen..
Precies zoals in het begin, het moet er even uit.
Ik merk ook dat mensen het heel moeilijk vinden om bij iemand te zijn die duidelijk verdriet heeft.
De meesten negeren het en worden ongemakkelijk wanneer ik er over begin.
Maar jammer dan. Het hoort nu toch bij me.
We hebben vorige week de bus met as begraven in de tuin. Mooie nieuwe appelboom gekocht voor er bovenop.
Lady ik hoop dat je ook weer wat licht zult ervaren.
Ik begrijp wel wat je bedoelt, ik ben ook nog heel jaloers op mensen met een familie. Ik heb geen moeder, vader, broer of zus.
Wel mijn tante (en daar ben ik dan ook weer jaloers op, dat mijn nicht wel dr moeder heeft)
Maar goed, dat zal voor ieder gelden, denk ikzomaar.
Vorige week was ik net aan mijn man aan het vertellen dat het volgens mij wat beter ging toen ik toch ontzettend moest huilen..
Precies zoals in het begin, het moet er even uit.
Ik merk ook dat mensen het heel moeilijk vinden om bij iemand te zijn die duidelijk verdriet heeft.
De meesten negeren het en worden ongemakkelijk wanneer ik er over begin.
Maar jammer dan. Het hoort nu toch bij me.
We hebben vorige week de bus met as begraven in de tuin. Mooie nieuwe appelboom gekocht voor er bovenop.
Lady ik hoop dat je ook weer wat licht zult ervaren.
Ik begrijp wel wat je bedoelt, ik ben ook nog heel jaloers op mensen met een familie. Ik heb geen moeder, vader, broer of zus.
Wel mijn tante (en daar ben ik dan ook weer jaloers op, dat mijn nicht wel dr moeder heeft)
Maar goed, dat zal voor ieder gelden, denk ikzomaar.
donderdag 19 juli 2018 16:53
Ik merk ook dat mensen om me heen er wel een beetje klaar mee zijn. Niet dat er überhaupt veel mensen na de crematie er nog aandacht aan hebben besteed. Ik ben ook heel bewust bezig mezelf een beetje happy te maken en leuke dingen te doen etc als het even niet wil, maar sommige dagen ontbreekt de energie compleet en heb ik ook verschrikkelijke huilbuien. Dan is het wel moeilijk. Of als je wel een keer laat merken dat het zwaar is en je gevoel gebagatelliseerd wordt..is op zulke dagen ook moeilijk. Dan moet ik echt mezelf een flinke schop onder de kont geven! En flink wat relativeren.
Hoe gaan jullie hier mee om?
Hoe gaan jullie hier mee om?
donderdag 19 juli 2018 16:55
Lieve Gamayun, welkom, ook veel te jongGamayun schreef: ↑18-07-2018 23:49Vinden jullie het goed dat ik een beetje mee ga schrijven, ook al zijn jullie al lang 'samen'? Mijn mamma is maandag overleden. Ze is 61 jaar geworden. Ik ben er zo enorm verdrietig van. Ik heb een beetje gelezen in jullie topic hier en daar en er zijn mensen die een beetje hetzelfde meemaken en mee hebben gemaakt. Ik voel me niet attent, ik kan niet zo goed op iedereen reageren, maar ik denk dat ik misschien de komende tijd wel wat mee zou willen schrijven want ik heb geen idee hoe ik de komende tijd doorkom.
Ik hoop dat je hier de steun vindt die je nodig hebt. Enne..Hier moet helemaal niks 
knuffel!
donderdag 19 juli 2018 17:10
Heel herkenbaar, Sinala. Ik praat eigenlijk nooit meer over mijn vader tegen 'buitenstaanders'. Na een maand of 2 begon ik te merken dat 'men' er wel zat van was. Ik heb nog wat tegengesparteld, maar toen toch maar besloten om er gewoon niet meer over te beginnen. Het heeft er voor gezorgd dat ik me terug ben gaan trekken. Ik kan niet mooi weer spelen als ik zo verdrietig ben. Bovendien interesseren mij heel veel dingen gewoon niet zo. Verhalen over waar iemand allemaal geweest is op vakantie, het gaat het ene oor in en het andere oor uit. Ik vind het heel moeilijk om me er op te concentreren.
Wat doe ik? Ik kom hier veel. Ik lees ook wel eens posts terug van maanden geleden. Ik schrijf met een vriendin van mij. Haar man heeft 4,5 jaar geleden zelfmoord gepleegd. Ik heb veel boeken gelezen over rouw. Ik ben er continu mee bezig.
Ik moet wel zeggen dat bepaalde dingen minder worden. De eerste maanden deed ik, zodra ik thuis kwam, altijd meteen een kaarsje aan voor mijn vader. Daar ben ik mee gestopt, want een ritueel is okay, maar het mag niet dwangmatig worden. De eerste paar dagen voelde het als verraad. Nu denk ik er bijna niet meer aan. Heel af en toe als ik even met hem wil 'praten' steek ik em aan.
Zelfde met foto's kijken. Ik heb maanden lang elke dag naar foto's van mijn vader gekeken. Ik was zo bang om hem te 'vergeten' (alleen het idee al). Maar ook dat doe ik niet meer. Ik kijk af en toe naar een foto, maar niet meer meerdere malen per dag naar alle foto's vanuit het ziekenhuis.
Ik wil zelf niet relativeren hoor. Mijn vader verliezen is het ergste wat me ooit overkomen is. Een schop onder mijn kont gaat echt niet helpen. We hebben recht om te rouwen. Het is niet niks.
Wat doe ik? Ik kom hier veel. Ik lees ook wel eens posts terug van maanden geleden. Ik schrijf met een vriendin van mij. Haar man heeft 4,5 jaar geleden zelfmoord gepleegd. Ik heb veel boeken gelezen over rouw. Ik ben er continu mee bezig.
Ik moet wel zeggen dat bepaalde dingen minder worden. De eerste maanden deed ik, zodra ik thuis kwam, altijd meteen een kaarsje aan voor mijn vader. Daar ben ik mee gestopt, want een ritueel is okay, maar het mag niet dwangmatig worden. De eerste paar dagen voelde het als verraad. Nu denk ik er bijna niet meer aan. Heel af en toe als ik even met hem wil 'praten' steek ik em aan.
Zelfde met foto's kijken. Ik heb maanden lang elke dag naar foto's van mijn vader gekeken. Ik was zo bang om hem te 'vergeten' (alleen het idee al). Maar ook dat doe ik niet meer. Ik kijk af en toe naar een foto, maar niet meer meerdere malen per dag naar alle foto's vanuit het ziekenhuis.
Ik wil zelf niet relativeren hoor. Mijn vader verliezen is het ergste wat me ooit overkomen is. Een schop onder mijn kont gaat echt niet helpen. We hebben recht om te rouwen. Het is niet niks.
donderdag 19 juli 2018 17:17
Alle recht Lady! Recht op rouw en recht om het op je eigen manier te doen.
Zonder je vader en jezelf tekort te doen.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
donderdag 19 juli 2018 17:27
Rond een maand of 3 a 4 kreeg ik echt een zware dip. Ik snapte ook niet waarom ik me verdrietiger voelde dan in de eerste paar weken. Ook vond ik mezelf een enorme pieperd, want als ik er over begon kreeg ik ook wel vaak een rare reactie. Daardoor voelde ik me niet alleen verdrietig, maar ook nog eens een aansteller.
Nou, niet meer hoor. Het is nu 6 maanden geleden en ja, ik heb nog steeds echt verschrikkelijke dagen. Zeker niet elke dag meer, maar ze zijn er nog wel. So be it.
Nou, niet meer hoor. Het is nu 6 maanden geleden en ja, ik heb nog steeds echt verschrikkelijke dagen. Zeker niet elke dag meer, maar ze zijn er nog wel. So be it.
donderdag 19 juli 2018 18:55
Hier de komende maand 17 jaar en 3 jaar geleden dat mijn zoon en dochtertje overleden en ik heb nog steeds soms vreselijke dagen ertussen zitten. Meestal leef ik weer mijn normale leven, ik probeer heel bewust om een leuke moeder te zijn en blijven voor mijn andere kinderen, maar soms zijn er nog steeds dagen dat ik misselijk en naar ben van verdriet.
Iones jij vroeg hoe ik dit overleef. Nou ja zo denk ik. Bewust proberen om door te gaan. Om toch nog een leuk mens te zijn. Mijn kinderen hebben hun zusje verloren (mijn oudste hebben ze nooit gekend hij overleed voordat mijn dochter en zo'n geboren werden) en verdienen het om ondanks dat een zo normaal en fijn mogelijke jeugd te hebben. Dat heeft me er ook wel doorheen gesleept, want doordat we vrijwel geen familie hebben en mijn man het eerste jaar na dochters overlijden niet bij ons woonde (hij kon haar overlijden niet aan) heb ik me enorm eenzaam gevoeld. Ik stond letterlijk met lege handen, maar moest wel helemaal alleen voor mijn kinderen zorgen. Voor hen stond ik op een leefde ik verder. Nu is dat wel anders hoor, ik kan nu ook oprecht weer voelen dat het leven nu eenmaal doorgaat, maar in het begin leefde ik echt voor de kinderen.
Iones jij vroeg hoe ik dit overleef. Nou ja zo denk ik. Bewust proberen om door te gaan. Om toch nog een leuk mens te zijn. Mijn kinderen hebben hun zusje verloren (mijn oudste hebben ze nooit gekend hij overleed voordat mijn dochter en zo'n geboren werden) en verdienen het om ondanks dat een zo normaal en fijn mogelijke jeugd te hebben. Dat heeft me er ook wel doorheen gesleept, want doordat we vrijwel geen familie hebben en mijn man het eerste jaar na dochters overlijden niet bij ons woonde (hij kon haar overlijden niet aan) heb ik me enorm eenzaam gevoeld. Ik stond letterlijk met lege handen, maar moest wel helemaal alleen voor mijn kinderen zorgen. Voor hen stond ik op een leefde ik verder. Nu is dat wel anders hoor, ik kan nu ook oprecht weer voelen dat het leven nu eenmaal doorgaat, maar in het begin leefde ik echt voor de kinderen.
Forever is a hell of a long time
donderdag 19 juli 2018 19:00
Gamayun helaas welkom. Voel je niet bezwaard als je niet op mensen ingaat, gebruik dit topic wat het voor is, om te delen. Om het ergens kwijt te kunnen op je eigen manier en je eigen moment 
Broodjehagelslag wat mooi van die appelboom!
Sinala ik vind dat een van de moeilijkste dingen om te accepteren. Dat de wereld zo snel klaar is met iemand verdriet. Ik kan het soms nog weleens zeggen tegen mijn beste vriendin, maar zelfs daarin voel ik me wel bezwaard. Zoals nu heb ik haar uiteindelijk wel gevraagd om een beetje op de as van ons meiske te passen (klinkt wat stom, maar jullie snappen het denk ik wel) en dat doet ze dan ook hartstikke lief, maar ik voel wel dat anderen het lastig te begrijpen vinden dat het me nog zoveel pijn kan doen. Ik praat dus eigenlijk nauwelijks over het verdriet. Het is er en ik moet het ermee doen.
Broodjehagelslag wat mooi van die appelboom!
Sinala ik vind dat een van de moeilijkste dingen om te accepteren. Dat de wereld zo snel klaar is met iemand verdriet. Ik kan het soms nog weleens zeggen tegen mijn beste vriendin, maar zelfs daarin voel ik me wel bezwaard. Zoals nu heb ik haar uiteindelijk wel gevraagd om een beetje op de as van ons meiske te passen (klinkt wat stom, maar jullie snappen het denk ik wel) en dat doet ze dan ook hartstikke lief, maar ik voel wel dat anderen het lastig te begrijpen vinden dat het me nog zoveel pijn kan doen. Ik praat dus eigenlijk nauwelijks over het verdriet. Het is er en ik moet het ermee doen.
selune wijzigde dit bericht op 19-07-2018 20:24
0.65% gewijzigd
Forever is a hell of a long time
donderdag 19 juli 2018 21:10
Schrijf van je af hier! Er zijn er al wat jou voor gegaan in deze rottige ervaring. Ik ben er ook nog niet zo lang geleden bij gekomen hoor. Maar ik ben toch wel geïnteresseerd in hoe andere mensen met zoiets om gaan. Want ze laten het niet snel zien, dat durven ze niet.Gamayun schreef: ↑18-07-2018 23:49Vinden jullie het goed dat ik een beetje mee ga schrijven, ook al zijn jullie al lang 'samen'? Mijn mamma is maandag overleden. Ze is 61 jaar geworden. Ik ben er zo enorm verdrietig van. Ik heb een beetje gelezen in jullie topic hier en daar en er zijn mensen die een beetje hetzelfde meemaken en mee hebben gemaakt. Ik voel me niet attent, ik kan niet zo goed op iedereen reageren, maar ik denk dat ik misschien de komende tijd wel wat mee zou willen schrijven want ik heb geen idee hoe ik de komende tijd doorkom.
Heel veel sterkte met het verlies van je moeder. 61 is ook een leeftijd van niks.
Dit is zo slecht he! Ik merk dat nooit bij mezelf dat als iemand nog verdrietig is dat ik er klaar mee ben. Maar ik weet wel dat dit een beetje onze cultuur is. Komt nog voort van de vorige generaties. Die fout zal ik niet maken bij andere mensen. Daar waak ik voor.
donderdag 19 juli 2018 21:15
Soms komen mensen in de overleefmodus dank zij hun kinderen. En dan is het goed dat je die kinderen hebt omdat je dan tenminste doorgaat en omdat het ritme brengt. Anders zou je misschien verzanden in de slaapmodus als vlucht.Selune schreef: ↑19-07-2018 18:55Hier de komende maand 17 jaar en 3 jaar geleden dat mijn zoon en dochtertje overleden en ik heb nog steeds soms vreselijke dagen ertussen zitten. Meestal leef ik weer mijn normale leven, ik probeer heel bewust om een leuke moeder te zijn en blijven voor mijn andere kinderen, maar soms zijn er nog steeds dagen dat ik misselijk en naar ben van verdriet.
Iones jij vroeg hoe ik dit overleef. Nou ja zo denk ik. Bewust proberen om door te gaan. Om toch nog een leuk mens te zijn. Mijn kinderen hebben hun zusje verloren (mijn oudste hebben ze nooit gekend hij overleed voordat mijn dochter en zo'n geboren werden) en verdienen het om ondanks dat een zo normaal en fijn mogelijke jeugd te hebben. Dat heeft me er ook wel doorheen gesleept, want doordat we vrijwel geen familie hebben en mijn man het eerste jaar na dochters overlijden niet bij ons woonde (hij kon haar overlijden niet aan) heb ik me enorm eenzaam gevoeld. Ik stond letterlijk met lege handen, maar moest wel helemaal alleen voor mijn kinderen zorgen. Voor hen stond ik op een leefde ik verder. Nu is dat wel anders hoor, ik kan nu ook oprecht weer voelen dat het leven nu eenmaal doorgaat, maar in het begin leefde ik echt voor de kinderen.
Ik vind het erg dat je je zo eenzaam hebt moeten voelen in het begin, dat er niemand voor je was op dat moment. Dat is hard. Maar misschien dat je op een dat weer echt gelukkig zult zijn. Dat hoop ik voor je. Het is mooi dat dat je in ieder geval weer kunt voelen.
donderdag 19 juli 2018 21:41
Ik vind het dan toch wel een geruststellende gedachte dat ik niet de enige ben die er zo in staat en het zo ervaart. Bedankt voor jullie reacties, het helpt.
Iones dat is dan ook het enige positieve wat ik hier uithaal en me op wil richten. Zelf nooit zo. Maar realiseer me wel dat het echt niet altijd onwil is. Eerder onwetendheid. Gelukkig ook maar, ik gun dit gevoel niemand.
Iones dat is dan ook het enige positieve wat ik hier uithaal en me op wil richten. Zelf nooit zo. Maar realiseer me wel dat het echt niet altijd onwil is. Eerder onwetendheid. Gelukkig ook maar, ik gun dit gevoel niemand.
donderdag 19 juli 2018 22:02
Nee hoor, daar doe ik al jaren niet meer aan.redbulletje schreef: ↑19-07-2018 21:56Door vrolijke berichten van uitjes op Facebook te plaatsen wek je in je omgeving wellicht ook onterecht de indruk dat het al best wel goed met je gaat, waardoor ze minder doorvragen?
donderdag 19 juli 2018 22:34
Dit is dus precies wat ik de hele tijd al zeg. Veel mensen zijn er inderdaad al snel klaar mee en willen niet ermee geconfronteerd worden. Stel dat 1 van je ouders is overleden. Dan zijn de meeste mensen daar na korte tijd al klaar mee. Behalve meestal de mensen uit hetzelfde gezin. Die ook hetzelfde verlies ervaren. Meestal kun je het dan nog delen met de andere ouder of misschien een broer of zus. Of gedenk je samen bepaalde belangrijke momenten of haal je samen herinneringen op. Dat is het onvoorwaardelijk bij elkaar horen. Als dat ontbreekt is dat een groot verschil. Dan sta je dus behoorlijk alleen.
Je kunt vrienden vragen maar dat wordt ook overschat. Die hebben juist hun eigen leven en missen vaak die onvoorwaardelijkheid.
In deze maatschappij wordt dan maar heel snel gezegd dat je hulp moet zoeken. Terwijl een beetje oprechte aandacht en interesse al wonderen zou doen.
vrijdag 20 juli 2018 09:48
Bedankt nog voor alle eerdere reacties.
Vandaag precies 3 weken geleden is mijn moeder plots op 66-jarige leeftijd overleden. Ze had wel al een paar jaar kanker, maar had een zeldzame mutatie die niet snel groeide. Tot voor kort heeft ze met haar beperkingen nog van het leven kunnen genieten. Ze wilde nog erg graag. Nadat we samen nog gezellig op pad waren geweest, kreeg ze plots een herseninfarct. We waren snel in het ziekenhuis, maar 5 uur later was ze dood. Haar lijf kon de behandeling niet meer aan. Ik was heel de tijd bij haar wanneer dat kon en heb afscheid van haar kunnen nemen. Heb mijn armen om haar heen gehad en haar hand vast gehouden tot ze overleden was.
Mijn moeder was een geweldig positief mens en een grote lieverd. En mijn beste vriendin. We zijn close als gezin, vader en broer introvert en rustig, moeder en ik druk en aanwezig. Samen een perfecte match. Naast de uitjes als gezin, zijn mijn moeder en ik veel samen op pad geweest; winkelen was haar grote hobby, naar concerten, op vakantie, etc. Het gemis is erg groot. Ik ben continu in paniek, heb onrust, verdriet, vluchtneigingen en huil heel veel.
Ik heb afgelopen week met haar behandelend arts gesproken, die er die dag niet was, maar inmiddels natuurlijk alles heeft kunnen lezen en nagaan. We zijn bevestigd in de conclusie die we als leek al hadden getrokken. Haar hoofd wilde nog wel, maar haar lijf was brozer dan we hebben gerealiseerd. Door alle behandelingen, kuren, complicaties en pech in de laatste jaren, kon het deze tegenslag niet meer aan. Het is me ook duidelijk, dat hoe mam er eventueel ook uitgekomen was, het voor haar nooit meer leuk geweest zou zijn. Mijn moeder is altijd heel duidelijk geweest wanneer het voor haar niet meer hoefde en dat had na eventueel herstel het geval geweest. Ik heb daar ietwat 'rust' door gekregen, maar puur nog rationeel gezien. Emotioneel totaal nog niet. En ik weet inmiddels dat dat ook nog niet kan. Maar heb grote moeite met het omgaan met dit verdriet.
Ik voel me ontredderd, verloren, ben alle grip kwijt en heb zo'n pijn. En hoewel ik mijn vader en broer heb en een heel lieve man, voel ik me soms zo vreselijk alleen. Ben onzeker en bang. Bang dat ik het niet aankan zonder mijn moeder, bang dat ik deze gevoelens nooit meer weg gaan. Bang voor van alles.
Ik zal me zeker ook verdiepen in jullie verliezen, maar voor nu even alleen mijn eigen sores opgeschreven. Iedereen een dikke knuffel voor het verlies van zo'n essentieel iemand in je leven.
Vandaag precies 3 weken geleden is mijn moeder plots op 66-jarige leeftijd overleden. Ze had wel al een paar jaar kanker, maar had een zeldzame mutatie die niet snel groeide. Tot voor kort heeft ze met haar beperkingen nog van het leven kunnen genieten. Ze wilde nog erg graag. Nadat we samen nog gezellig op pad waren geweest, kreeg ze plots een herseninfarct. We waren snel in het ziekenhuis, maar 5 uur later was ze dood. Haar lijf kon de behandeling niet meer aan. Ik was heel de tijd bij haar wanneer dat kon en heb afscheid van haar kunnen nemen. Heb mijn armen om haar heen gehad en haar hand vast gehouden tot ze overleden was.
Mijn moeder was een geweldig positief mens en een grote lieverd. En mijn beste vriendin. We zijn close als gezin, vader en broer introvert en rustig, moeder en ik druk en aanwezig. Samen een perfecte match. Naast de uitjes als gezin, zijn mijn moeder en ik veel samen op pad geweest; winkelen was haar grote hobby, naar concerten, op vakantie, etc. Het gemis is erg groot. Ik ben continu in paniek, heb onrust, verdriet, vluchtneigingen en huil heel veel.
Ik heb afgelopen week met haar behandelend arts gesproken, die er die dag niet was, maar inmiddels natuurlijk alles heeft kunnen lezen en nagaan. We zijn bevestigd in de conclusie die we als leek al hadden getrokken. Haar hoofd wilde nog wel, maar haar lijf was brozer dan we hebben gerealiseerd. Door alle behandelingen, kuren, complicaties en pech in de laatste jaren, kon het deze tegenslag niet meer aan. Het is me ook duidelijk, dat hoe mam er eventueel ook uitgekomen was, het voor haar nooit meer leuk geweest zou zijn. Mijn moeder is altijd heel duidelijk geweest wanneer het voor haar niet meer hoefde en dat had na eventueel herstel het geval geweest. Ik heb daar ietwat 'rust' door gekregen, maar puur nog rationeel gezien. Emotioneel totaal nog niet. En ik weet inmiddels dat dat ook nog niet kan. Maar heb grote moeite met het omgaan met dit verdriet.
Ik voel me ontredderd, verloren, ben alle grip kwijt en heb zo'n pijn. En hoewel ik mijn vader en broer heb en een heel lieve man, voel ik me soms zo vreselijk alleen. Ben onzeker en bang. Bang dat ik het niet aankan zonder mijn moeder, bang dat ik deze gevoelens nooit meer weg gaan. Bang voor van alles.
Ik zal me zeker ook verdiepen in jullie verliezen, maar voor nu even alleen mijn eigen sores opgeschreven. Iedereen een dikke knuffel voor het verlies van zo'n essentieel iemand in je leven.
vrijdag 20 juli 2018 09:58
CL2 wat een pijn klinkt er door jouw woorden. Helaas ook zo herkenbaar. Gevoel en ratio gaan niet makkelijk samen hierin en dat zal ook nog wel even een tijdje zo blijven.
Het gevoel van angst en ontreddering wat jij omschrijft duurde bij mij zo’n 6 weken. Na 10 weken had het gevoel enigszins weer wat te landen. Volgende week is het hier 6 maanden geleden.
Ook voor jou zal wellicht een moment komen dat je denkt “jeetje, het is al .. weken geleden”. Bedenk dan, dat je de eerste weken ook bent doorgekomen. Dat gaat je alle komende weken ook helpen. Die gedachte helpt mij i.i.g. op hele moeilijke dagen / weken. Je bent sterker dan je denkt. En anderzijds hoef je helemaal niet sterk te zijn.
Ik wens je alle kracht en liefde.
Het gevoel van angst en ontreddering wat jij omschrijft duurde bij mij zo’n 6 weken. Na 10 weken had het gevoel enigszins weer wat te landen. Volgende week is het hier 6 maanden geleden.
Ook voor jou zal wellicht een moment komen dat je denkt “jeetje, het is al .. weken geleden”. Bedenk dan, dat je de eerste weken ook bent doorgekomen. Dat gaat je alle komende weken ook helpen. Die gedachte helpt mij i.i.g. op hele moeilijke dagen / weken. Je bent sterker dan je denkt. En anderzijds hoef je helemaal niet sterk te zijn.
Ik wens je alle kracht en liefde.
vrijdag 20 juli 2018 10:14
CL2
Sorry even voor de egopost: ik heb zojuist een verwijzing gevraagd voor een psycholoog. Het is helemaal op even. Ik heb nu ook psychosomatische klachten er bij. Ik balanceer al 2 jaar op een randje. Al 2 jaar heb ik het gevoel dat ik ieder moment onderuit kan gaan en dan lap ik mezelf even op en door maar weer. Ik wil nu echt van dat gevoel af, dus er moet structureel wat gebeuren.
Sorry even voor de egopost: ik heb zojuist een verwijzing gevraagd voor een psycholoog. Het is helemaal op even. Ik heb nu ook psychosomatische klachten er bij. Ik balanceer al 2 jaar op een randje. Al 2 jaar heb ik het gevoel dat ik ieder moment onderuit kan gaan en dan lap ik mezelf even op en door maar weer. Ik wil nu echt van dat gevoel af, dus er moet structureel wat gebeuren.
vrijdag 20 juli 2018 10:17
Dankjewel Sinala. En klote dat het herkenbaar is. Bijna 6 maanden voor jou. Dat klinkt voor mij nu zo vreselijk ver weg, had jij dat ook in het begin?
Gevoel en ratio staan zo vreselijk haaks op elkaar inderdaad. Ik snap alles rondom haar gezondheid en de uitzichten die ze nog had, maar ik mis haar zo verschrikkelijk. Nu gaat het spelen in de dagelijkse dingen hè. De eerste week moet je van alles regelen voor het afscheid, de tweede week is het een soort van verdoofd bijkomen van alles en wat dingen regelen, deze week ga ik steeds in de ochtend naar het huis van pa en ma, lag een berg was en we zagen ineens dode planten enz. Dan ga je dat maar doen. Vandaag is boodschappendag. Sinds jaar en dag deden we samen op vrijdagochtend samen boodschappen. Nu hik ik er tegenaan om te gaan. Ben er gewoon een beetje naar van.
Ja, ik kom de weken wel door, maar hoe hè? Verdoofd, verdwaasd, weet niet precies hoe het te benoemen. Mijn vader, broer, man en de zus van mam vinden me ook zo sterk, omdat ik alles regel en doe en dat gesprek met die arts al heb gedaan, maar ik voel dat echt niet zo. Dat is geen valse bescheidenheid ofzo, ik voel het gewoon niet zo. Ik voel me zwak en een wrak. Ik sla wel op wat jij en anderen me ook zeggen, dat het straks beter wordt. En hoewel ik weet dat ik te snel wil, kan ik me dat zo niet voorstellen. Maar ik geloof wel dat er iets verlichting zal komen, want miljoenen anderen zijn mij voorgegaan.
Ook jij veel sterkte. 6 maanden is ook nog maar peanuts.
Gevoel en ratio staan zo vreselijk haaks op elkaar inderdaad. Ik snap alles rondom haar gezondheid en de uitzichten die ze nog had, maar ik mis haar zo verschrikkelijk. Nu gaat het spelen in de dagelijkse dingen hè. De eerste week moet je van alles regelen voor het afscheid, de tweede week is het een soort van verdoofd bijkomen van alles en wat dingen regelen, deze week ga ik steeds in de ochtend naar het huis van pa en ma, lag een berg was en we zagen ineens dode planten enz. Dan ga je dat maar doen. Vandaag is boodschappendag. Sinds jaar en dag deden we samen op vrijdagochtend samen boodschappen. Nu hik ik er tegenaan om te gaan. Ben er gewoon een beetje naar van.
Ja, ik kom de weken wel door, maar hoe hè? Verdoofd, verdwaasd, weet niet precies hoe het te benoemen. Mijn vader, broer, man en de zus van mam vinden me ook zo sterk, omdat ik alles regel en doe en dat gesprek met die arts al heb gedaan, maar ik voel dat echt niet zo. Dat is geen valse bescheidenheid ofzo, ik voel het gewoon niet zo. Ik voel me zwak en een wrak. Ik sla wel op wat jij en anderen me ook zeggen, dat het straks beter wordt. En hoewel ik weet dat ik te snel wil, kan ik me dat zo niet voorstellen. Maar ik geloof wel dat er iets verlichting zal komen, want miljoenen anderen zijn mij voorgegaan.
Ook jij veel sterkte. 6 maanden is ook nog maar peanuts.
vrijdag 20 juli 2018 10:20
Hartstikke sterk van je Tinkeltje. Het is niet gek, het is heel krachtig hulp in te schakelen. SuccesTinkeltje33 schreef: ↑20-07-2018 10:14CL2
Sorry even voor de egopost: ik heb zojuist een verwijzing gevraagd voor een psycholoog. Het is helemaal op even. Ik heb nu ook psychosomatische klachten er bij. Ik balanceer al 2 jaar op een randje. Al 2 jaar heb ik het gevoel dat ik ieder moment onderuit kan gaan en dan lap ik mezelf even op en door maar weer. Ik wil nu echt van dat gevoel af, dus er moet structureel wat gebeuren.
