Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
zaterdag 15 december 2018 00:17
Tinkeltje ik voel me altijd zo in de greep ervan, voel me totaal bevroren kan niet eten bah herkenbaar?
Ladyday veel sterkte hoop dat je poes snel daar bij kan zijn ik zou daar ook heel ongelukkig van worden....
Tinkel ik heb het zelfde met dat jaar alsmdst maar voorbij is, maar dat slaat nergens op wrs
Redbulletje vind je het net zo kut als vorig jaar ?
Knuffels voor iedereen
Ladyday veel sterkte hoop dat je poes snel daar bij kan zijn ik zou daar ook heel ongelukkig van worden....
Tinkel ik heb het zelfde met dat jaar alsmdst maar voorbij is, maar dat slaat nergens op wrs
Redbulletje vind je het net zo kut als vorig jaar ?
Knuffels voor iedereen
zondag 16 december 2018 12:03
Vooral de 1e alinea voel ik precies zo. Dat nutteloze gevoel. Wat moet ik nou toch met mn leven. Mn werk is niet meer zo leuk. Mn vrienden zijn er, vooral als het hen uitkomt en ik wil veel vaker mn verhaal kwijt dan dat ik denk te kunnen. Mn rouwverwerkingsclubje is afgelopen terwijl ik daar veel steun aan had.Lady_Day schreef: ↑14-12-2018 08:26Ik heb weinig interesse in de toekomst en dingen die 'leuk' zouden moeten zijn, zoals op vakantie gaan, daar heb ik geen zin in. Alles voelt heel nutteloos. Ik worstel heel erg met 'zingeving' merk ik. En toch kan ik me ook weer niet neerleggen bij het idee dat het leven compleet zinloos is.
Ook heb ik een grote angst om nooit meer gelukkig te worden. Als de rest van mijn leven zo wordt als het afgelopen jaar, dan hoeft het van mij niet. Ik weet ook echt wel dat het de rouw is die spreekt. Het geforceerd moeten wennen aan iets waar ik niet aan wennen wil. (...)
Gisteren knapte er echt iets in mij. Ik begon keihard te brullen 'en ik zorg altijd voor iedereen en er is niemand die aan mij vraagt hoe het gaat'. Dat is natuurlijk niet waar, zeker hier op het forum is er veel aandacht. Maar IRL vind ik soms echt wel moeilijk. Ik kan mijn verdriet er niet kwijt.
Zorgen om mn vader die alleen achterblijft. Mn vader heeft geen broers of zussen. Mn moeder had er n heleboel maar hebben we geen contact mee. We blijven echt met zn 2tjes achter.
Gisteren was mn vriend met zijn zus over mijn schoonvader aan t praten. 2 jaar geleden kanker gehad en nu een plek van ong. 10 cm gevonden dus we zitten allemaal weer flink in spanning, ook omdat ze weten hoe t met mn moeder afgelopen is natuurlijk. Zij overlegden over eea en dan kan ik zo stinkjaloers zijn dat ik geen broers en zussen heb om dat mee te delen. Als mn vader ooit overlijdt is mn familie weg, dan was het dat dan....
En ook gaan we oud en nieuw bij mn vader zitten. Vrienden zijn druk met welk feest ze gaan bezoeken of weekendje weg of gezellig met de vriendengroep bla bla. En ik denk alleen.. hoe komen we de avond zo goed mogelijk door... vader wil niet dat ik mn feestje afzeg om bij hem te zijn. Maar als ik dan vraag wat ie gaat doen dan is het "een beetje patience op de computer spelen, dan is het hopelijk snel 12uur"... dan kan ik t niet aanzien om hem alleen te laten.
En nu is t pas een half jaar geleden, ook de zomervakantie is ie met ons mee geweest. Maar dat kan ik de komende 10jaar niet zo blijven doen. Vind ik lastig..
zondag 16 december 2018 12:20
Ben blij dat mijn moeder best veel vrienden heeft en wat familie die haar vaak meenemen en uitnodigen. Gelukkig is ze ook één van de kerstdagen onder de pannen. Het zijn teveel dagen achter elkaar in december (ben ook nog jarig vlak voor kerst) ik heb echt m'n alleentijd nodig tussendoor. Af en toe 'n dagje weg met m'n moeder of een korte vakantie vind ik verder wel leuk, maar op dit moment zit ik zelf te slecht in m'n vel dus wil niet eens weg.
zondag 16 december 2018 13:44
Koekie, ik herken het hoor, je zo verantwoordelijk voelen. Mijn moeder had al een aanbod gehad van een vriendin maar ik weet dat ze liever thuis is. Ik ga naar haar toe. We doen verder niets met kerst, maar het zijn toch beladen dagen.
Mijn moeder zal haar eigen weg moeten vinden, net als jouw vader. We kunnen ze niet eeuwig 'entertainen'. Ik denk dat ze het al heel fijn vinden dat als er wat is, dat ze gewoon kunnen bellen dat we er voor ze zijn. Ze snappen echt wel dat wij ook een eigen leven hebben.
Bulletje, net als jij heb ik ook alleen tijd en rust nodig. Ik word helemaal gek als ik continu mensen om me heen heb. Ik zit nu bij mijn vriend en ondanks dat ik hem heel goed kan hebben, wil ik me toch af kunnen zonderen. Ik heb net de logeerkamer wat anders ingericht. Het is nu een heel prettig plekje en 'van mij' voor zo lang ik het nodig heb.
Mijn moeder zal haar eigen weg moeten vinden, net als jouw vader. We kunnen ze niet eeuwig 'entertainen'. Ik denk dat ze het al heel fijn vinden dat als er wat is, dat ze gewoon kunnen bellen dat we er voor ze zijn. Ze snappen echt wel dat wij ook een eigen leven hebben.
Bulletje, net als jij heb ik ook alleen tijd en rust nodig. Ik word helemaal gek als ik continu mensen om me heen heb. Ik zit nu bij mijn vriend en ondanks dat ik hem heel goed kan hebben, wil ik me toch af kunnen zonderen. Ik heb net de logeerkamer wat anders ingericht. Het is nu een heel prettig plekje en 'van mij' voor zo lang ik het nodig heb.
zondag 16 december 2018 14:18
Ik weet dat ik hem inderdaad niet echt kan helpen. Kan daar 3x per week op bezoek gaan maar hij moet het toch zelf doen. Met kerst heeft ie zich bij n alleenstaanden clubje aangeloten om samen te brunchen en 15km te wandelen. Erg fijn dat ie dat onderneemt. Maar op dagen dat dat clubje niks heeft... tja dan vind ik dat ik wel iets moet doen zeg maar.
En ik heb inderdaad ook vaak stilte om me heen. Zit liever alleen even te verdrinken in mn verdriet dan dat ik mensen ga bellen. Gezelligheid opzoeken doe ik zowiezo weinig. Ik vind ook gewoon niks gezellig nu.
En ik heb inderdaad ook vaak stilte om me heen. Zit liever alleen even te verdrinken in mn verdriet dan dat ik mensen ga bellen. Gezelligheid opzoeken doe ik zowiezo weinig. Ik vind ook gewoon niks gezellig nu.
zondag 16 december 2018 22:08
Ik vind zo'n opmerking van 'je kan me altijd bellen als er iets is' zo ingewikkeld. Ik kan me niet voorstellen dat er iemand is die daar iets mee kan. Wanneer bel je dan daadwerkelijk? Wanneer is er iets waarvoor je een ander kunt bellen? Ja tuurlijk als je keuken onder water staat bel de loodgieter of als je ineens naar de spoedeisende hulp moet en je hebt vervoer nodig bel je een taxi of als je kind niet mee kan vraag je of de buren even opletten, maar verder, buiten die logische praktische momenten?
selune wijzigde dit bericht op 16-12-2018 23:18
1.19% gewijzigd
Forever is a hell of a long time
zondag 16 december 2018 23:08
Na bijna een jaar is 'de omgeving' er echt wel klaar mee hoor. Sterker nog, dat begon na een maand of 2 al. Mijn moeder zal me niet snel bellen als ze er helemaal doorheen zit, maar ik weet dat ze het wel doet als ze mij echt nodig heeft. Ik kan ook niet voor elk wissewasje en elke traan op en neer scheuren, dat weet zij ook en verlangt zij ook niet. Dus als ze belt, dan weet ik dat het ernstig is. En ik heb liever dat ze me belt dan dat ze een hele nacht in hevige paniek wakker ligt.
Ik weet niet of het is omdat ik het druk met andere dingen heb gehad, maar ik heb wel het gevoel dat ik toch weer een stapje verder ben in het rouwproces. Ik heb nu af en toe momenten van enige berusting. Zo'n stapje volgt voor mij vaak na een slechtere periode van ongeloof, boosheid en veel verdriet. Het gemis, dat wordt niet minder. Ik vrees dat dit altijd zo blijft.
Ik weet niet of het is omdat ik het druk met andere dingen heb gehad, maar ik heb wel het gevoel dat ik toch weer een stapje verder ben in het rouwproces. Ik heb nu af en toe momenten van enige berusting. Zo'n stapje volgt voor mij vaak na een slechtere periode van ongeloof, boosheid en veel verdriet. Het gemis, dat wordt niet minder. Ik vrees dat dit altijd zo blijft.
zondag 16 december 2018 23:18
Ja preciesSelune schreef: ↑16-12-2018 22:08Ik vind zo'n opmerking van 'je kan me altijd bellen als er iets is' zo ontwikkeld. Ik kan me niet voorstellen dat er iemand is die daar iets mee kan. Wanneer bel je dan daadwerkelijk? Wanneer is er iets waarvoor je een ander kunt bellen? Ja tuurlijk als je keuken onder water staat bel de loodgieter of als je ineens naar de spoedeisende hulp moet en je hebt beboet nodig bel je een taxi of als je kind niet mee kan vraag je of de buren even opletten, maar verder, buiten die logische praktische momenten?
Vorige week las ik een artikel waarin stond; Afval kun je verwerken en een vaas bloemen een plekje geven. Rouwverdriet is er altijd. Het wordt alleen zachter"
Dat vond ik n hele mooie...
zondag 16 december 2018 23:26
Ja mooi, Koekie.... Elk graadje zachter is mooi meegenomen. Die hele heftige, paniekerige rouw, wat is dat afschuwelijk. Ik heb letterlijk nachten gehad waarin ik naar adem moest happen. Echt gekmakend. Dat heb ik niet meer. Wel veel momenten waarin het me overvalt. En heel lang het ongeloof. Ook dat wordt minder.
Wat ik dan wel weer 'ongelooflijk' vind is dat het al bijna een jaar geleden is dat hij kwam te overlijden.
Wat ik dan wel weer 'ongelooflijk' vind is dat het al bijna een jaar geleden is dat hij kwam te overlijden.
zondag 16 december 2018 23:35
Die verantwoordelijkheid voor de achterblijvende ouder vind ik ook soms moeilijk en zwaar wegen. Wat je zegt, Lady, jouw moeder en mijn vader moeten hun eigen weg erin vinden.
We kunnen hoogstens wat afleiding bieden, een luisterend oor of hulp bij praktische zaken. We zijn er voor hen, maar in beperkte mate. Dat gat kunnen wij niet opvullen, of het verdriet wegnemen. Mijn vader is zijn levensmaatje na ruim 50 jaar kwijt en niets zal dat kunnen vervangen
Ik vind het moeilijk om niet gelijk in oplossingen voor hem te duiken, bijvoorbeeld familie te pushen om hem uit te nodigen voor de kerst. Hij zou dat absoluut niet willen en hij lijkt sterk genoeg om zijn eigen invulling te vinden. Dat hebben mijn ouders altijd gedaan en mij daarvoor niet nodig. Maar het is moeilijk en ik voel me zo vaak schuldig.
Ik woon helaas erg ver van hem vandaag, al hebben we gelukkig goed contact (beter dan ooit) en ik voel dat ik er voor hem kan zijn, al is het allemaal niet perfect. Hij en ik waren altijd wat op gespannen voet, tegenstrijdige persoonlijkheden. Ik was geen makkelijke puber en hij is nogal direct en ongepolijst, zal ik maar zeggen. Mijn moeder was altijd ons filter, onze katalysator. We hebben als volwassenen een goede, normale verhouding en het verlies van mijn moeder heeft ons zeker closer gebracht, maar we moeten niet te lang samen zijn want dan beginnen we elkaar op de zenuwen te werken. Over een paar weken komt hij ons bezoeken voor een aantal weken. De eerste keer zonder mijn moeder. Gemengde gevoelens.
We kunnen hoogstens wat afleiding bieden, een luisterend oor of hulp bij praktische zaken. We zijn er voor hen, maar in beperkte mate. Dat gat kunnen wij niet opvullen, of het verdriet wegnemen. Mijn vader is zijn levensmaatje na ruim 50 jaar kwijt en niets zal dat kunnen vervangen
Ik vind het moeilijk om niet gelijk in oplossingen voor hem te duiken, bijvoorbeeld familie te pushen om hem uit te nodigen voor de kerst. Hij zou dat absoluut niet willen en hij lijkt sterk genoeg om zijn eigen invulling te vinden. Dat hebben mijn ouders altijd gedaan en mij daarvoor niet nodig. Maar het is moeilijk en ik voel me zo vaak schuldig.
Ik woon helaas erg ver van hem vandaag, al hebben we gelukkig goed contact (beter dan ooit) en ik voel dat ik er voor hem kan zijn, al is het allemaal niet perfect. Hij en ik waren altijd wat op gespannen voet, tegenstrijdige persoonlijkheden. Ik was geen makkelijke puber en hij is nogal direct en ongepolijst, zal ik maar zeggen. Mijn moeder was altijd ons filter, onze katalysator. We hebben als volwassenen een goede, normale verhouding en het verlies van mijn moeder heeft ons zeker closer gebracht, maar we moeten niet te lang samen zijn want dan beginnen we elkaar op de zenuwen te werken. Over een paar weken komt hij ons bezoeken voor een aantal weken. De eerste keer zonder mijn moeder. Gemengde gevoelens.
zondag 16 december 2018 23:39
Het was geen aanval Lady. Ik begreep je opmerking over je moeder en ik vind dat je het allemaal heel erg goed doet. Superknap en lief hoe je er voor je moeder en je vriend bent! En ja de omgeving is er al heel snel klaar mee inderdaad.
Het was een oprechte vraag, want ik snap het serieus niet. Ik zou niet weten wanneer dan dat punt is dat je echt iemand nodig hebt. Ik zit er regelmatig heel erg doorheen, maar dan bel ik niet iemand, wat zou je moeten zeggen. Maar wanneer dan wel. Ik overleef het heus wel, dus wat maakt dan dat je iemand echt nodig hebt en wel belt.
Wat fijn dat je wel het gevoel hebt weer een stap gemaakt te hebben Lady. Ja het gemis blijft, maar ook dat braver van voren, wordt dragelijker. Behapbaarder. Berusting is fijn.
Hoe is het nu met je vriend, ga je daar weer heen deze week? Dikke
Het was een oprechte vraag, want ik snap het serieus niet. Ik zou niet weten wanneer dan dat punt is dat je echt iemand nodig hebt. Ik zit er regelmatig heel erg doorheen, maar dan bel ik niet iemand, wat zou je moeten zeggen. Maar wanneer dan wel. Ik overleef het heus wel, dus wat maakt dan dat je iemand echt nodig hebt en wel belt.
Wat fijn dat je wel het gevoel hebt weer een stap gemaakt te hebben Lady. Ja het gemis blijft, maar ook dat braver van voren, wordt dragelijker. Behapbaarder. Berusting is fijn.
Hoe is het nu met je vriend, ga je daar weer heen deze week? Dikke
Forever is a hell of a long time
zondag 16 december 2018 23:57
Selune, zo had ik het ook niet opgevat hoor, maar het geeft meer aan dat 'je kunt me altijd bellen' toch gelimiteerd is. En ook al belt mijn moeder me, ik kan eigenlijk zo weinig betekenen voor haar, alleen even het acute voor dat moment weg nemen.
Ik heb wel nachten gehad waar ik echt wel iemand had willen bellen, al was het alleen maar om even het scherpste randje van de acute paniek eraf te halen. Ik zou niet weten wie ik had moeten bellen, trouwens. Ik heb toen veel geschreven met een vriendin die haar man verloren is 5 jaar geleden en die de paniek begrijpt. Het hielp mij dat zij mijn mails las. Ze hoefde er niet eens op te reageren, want wat valt er te zeggen?
Schuldgevoel.. ja, heb ik ook. En het slaat nergens op want ik kan mijn vader niet vervangen. Wat ik ook zeg of doe en hoe vaak ik ook naar mijn moeder ga, ik kan die leegte niet opvullen. Ik kan het niet beter voor haar maken. Dat geeft me een groot gevoel van onmacht, maar langzaamaan begin ik ook dat te beseffen. Dat ik niet faal, maar dat het buiten mijn kunnen ligt.
Teun, ik kan me voorstellen dat je met gemengde gevoelens tegen het bezoek van je vader aankijkt, maar ik kan me ook voorstellen dat het toch heel fijn is om samen te zijn.
Selune, ik ben nu nog bij vriend. Ik ga morgen weer naar huis. Woensdag dagje thuis werken bij mijn moeder, donderdag t/m zaterdag weer hier en dan is er weer een week voorbij. Vriend is nu enigszins mobiel. Hij kan niet autorijden en niet te lang staan maar hij kan wel naar de wc en wat te eten pakken etc. Ik bekijk het nu echt per week. Volgende week is het kerst en dan wordt er op mijn werk ook niet zoveel van me verwacht, dus dat is fijn. Ik kan gewoon heen en weer rijden (is uurtje rijden) als het moet. Ik moet de dingen wat meer loslaten, wat heel moeilijk is als je een control freak bent
Ik heb wel nachten gehad waar ik echt wel iemand had willen bellen, al was het alleen maar om even het scherpste randje van de acute paniek eraf te halen. Ik zou niet weten wie ik had moeten bellen, trouwens. Ik heb toen veel geschreven met een vriendin die haar man verloren is 5 jaar geleden en die de paniek begrijpt. Het hielp mij dat zij mijn mails las. Ze hoefde er niet eens op te reageren, want wat valt er te zeggen?
Schuldgevoel.. ja, heb ik ook. En het slaat nergens op want ik kan mijn vader niet vervangen. Wat ik ook zeg of doe en hoe vaak ik ook naar mijn moeder ga, ik kan die leegte niet opvullen. Ik kan het niet beter voor haar maken. Dat geeft me een groot gevoel van onmacht, maar langzaamaan begin ik ook dat te beseffen. Dat ik niet faal, maar dat het buiten mijn kunnen ligt.
Teun, ik kan me voorstellen dat je met gemengde gevoelens tegen het bezoek van je vader aankijkt, maar ik kan me ook voorstellen dat het toch heel fijn is om samen te zijn.
Selune, ik ben nu nog bij vriend. Ik ga morgen weer naar huis. Woensdag dagje thuis werken bij mijn moeder, donderdag t/m zaterdag weer hier en dan is er weer een week voorbij. Vriend is nu enigszins mobiel. Hij kan niet autorijden en niet te lang staan maar hij kan wel naar de wc en wat te eten pakken etc. Ik bekijk het nu echt per week. Volgende week is het kerst en dan wordt er op mijn werk ook niet zoveel van me verwacht, dus dat is fijn. Ik kan gewoon heen en weer rijden (is uurtje rijden) als het moet. Ik moet de dingen wat meer loslaten, wat heel moeilijk is als je een control freak bent
maandag 17 december 2018 00:23
Ja dat ken ik. Ik ben ook een controlfreak en dat gaat met heel veel dingen in het leven nu eenzaam niet. Ik heb het niet in de hand. Kies ook je momenten voor jezelf, blijf voor jezelf zorgen ook. Hoe heb je het nu opgelost met je kat?
Ik heb weleens dat ik zo alleen ben, mee zo eenzaam voel dat ik het niet meer weet. Maar ik zou niet weten wie te bellen, juist omdat niemand er iets aan kan doen. Ik zou wel dan soms heel graag in letterlijke zin niet alleen zijn. Soms doet een knuffel me al zoveel, maar ja dat is geen heel vaak niet mogelijk. Dan maar een deken en proberen het gevoel te hebben dat er warmte is.
Het opvullen van de leegte gaat niet inderdaad. Dat kan niemand. Ik ervaar dat als iets heel vreemds. Ik heb heus mooie momenten. Maar dat gat, die enorme leegte die er ook is, die is er altijd.
Ik zou willen dat deze maand en de winter in fastforward gingen. Ik heb er heel veel last van dit jaar. Enorm verdrietig en het voelt allemaal zo vreselijk koud en eenzaam.
Ik heb weleens dat ik zo alleen ben, mee zo eenzaam voel dat ik het niet meer weet. Maar ik zou niet weten wie te bellen, juist omdat niemand er iets aan kan doen. Ik zou wel dan soms heel graag in letterlijke zin niet alleen zijn. Soms doet een knuffel me al zoveel, maar ja dat is geen heel vaak niet mogelijk. Dan maar een deken en proberen het gevoel te hebben dat er warmte is.
Het opvullen van de leegte gaat niet inderdaad. Dat kan niemand. Ik ervaar dat als iets heel vreemds. Ik heb heus mooie momenten. Maar dat gat, die enorme leegte die er ook is, die is er altijd.
Ik zou willen dat deze maand en de winter in fastforward gingen. Ik heb er heel veel last van dit jaar. Enorm verdrietig en het voelt allemaal zo vreselijk koud en eenzaam.
Forever is a hell of a long time
maandag 17 december 2018 05:22
Jullie allemaal veel licht en warmte toegewenst. Het zijn moeilijke tijden voor mensen in rouw, of het verlies nu kort of lang geleden is. Hopelojk neemt dit forum jullie eenzaamheid een klein beetje weg en voel je je gehoord.
Ondanks lieve familie en vrienden om mij heen, kan ik eigenlijk met niemand echt diep over het verlies van mijn moeder praten. Men luistert wel even en komt met goedbedoelde adviezen of relativeringen. Zelfs met mijn vader of broer is het al gauw weer naar de orde van de dag. Al kunnen we bijvoorbeeld wel weer prima praten over bijzondere herinneringen aan mijn moeder. Veilige onderwerpen. Maar de pijn en het gemis van elke dag zonder haar, wordt meestal snel weggewuifd, dus van: het is nu eenmaal zo, we moeten door. Wees sterk, het komt allemaal goed. Ze was een goede vrouw en moeder, blabla.
Maar soms wil ik zwelgen in mijn verdriet, huilen, stampen op de grond van frustratie omdat ze er niet meer is. Dat ze dood is. Nooit meer terug komt. En dat ik na bijna 11 maanden nog steeds niet kan accepteren dat ze er niet meer is. En dat ik haar zo verschikkelijk mis. En niemand die mij hoort en begrijpt, lijkt wel. Ik had mij voorgenomen het allemaal niet weg te slikken. Maar dat doe ik nu dus wel. Want ik wil niet als die overgevoelige, hysterische vrouw overkomen. Maar men moest eens weten.
Ondanks lieve familie en vrienden om mij heen, kan ik eigenlijk met niemand echt diep over het verlies van mijn moeder praten. Men luistert wel even en komt met goedbedoelde adviezen of relativeringen. Zelfs met mijn vader of broer is het al gauw weer naar de orde van de dag. Al kunnen we bijvoorbeeld wel weer prima praten over bijzondere herinneringen aan mijn moeder. Veilige onderwerpen. Maar de pijn en het gemis van elke dag zonder haar, wordt meestal snel weggewuifd, dus van: het is nu eenmaal zo, we moeten door. Wees sterk, het komt allemaal goed. Ze was een goede vrouw en moeder, blabla.
Maar soms wil ik zwelgen in mijn verdriet, huilen, stampen op de grond van frustratie omdat ze er niet meer is. Dat ze dood is. Nooit meer terug komt. En dat ik na bijna 11 maanden nog steeds niet kan accepteren dat ze er niet meer is. En dat ik haar zo verschikkelijk mis. En niemand die mij hoort en begrijpt, lijkt wel. Ik had mij voorgenomen het allemaal niet weg te slikken. Maar dat doe ik nu dus wel. Want ik wil niet als die overgevoelige, hysterische vrouw overkomen. Maar men moest eens weten.
maandag 17 december 2018 06:51
Dat inderdaad Teun, men moest eens weten. Maar niemand wil het echt weten. Dat was precies wat me gisterenavond/vannacht zo dwars zat.
Duufje hoe zijn de afgelopen dagen gegaan? Ben je deze afgelopen week goed doorgekomen? voor jou.
Duufje hoe zijn de afgelopen dagen gegaan? Ben je deze afgelopen week goed doorgekomen?
voor jou.
selune wijzigde dit bericht op 17-12-2018 07:58
1.05% gewijzigd
Forever is a hell of a long time
maandag 17 december 2018 07:35
Ik heb hetzelfde, Teun. Ik kan best eens met iemand over mijn vader praten, maar de gesprekken blijven altijd veilig. En dan inderdaad van het is nu eenmaal zo, mijn vader had ook niet gewild dat we zo verdrietig zouden zijn, hij had er vrede mee, we moeten sterk zijn en doorgaan. Alle cliché's die je je kunt bedenken. En ook ik ben voor de buitenwereld die sterke vrouw maar ondertussen jank ik wat af op de fiets, in de auto (vooral schreeuwen), onder de douche. Dan zijn we een jaar verder en nog steeds zo veel tranen.
In het afgelopen jaar heb ik me ook zo ontzettend vervreemd gevoeld van alles. Ik zit weinig op Social Media maar als ik dan toch kijk is iedereen bezig met kerstbomen, borrels en kadootjes. Niet dat ik er ooit veel aan deed, maar ik sta echt aan de zijlijn dit jaar. Ik wil het ook niet, want ik vind het allemaal maar bs en oppervlakkig maar goed voor mijn sociale leven is het niet.
Ik word steeds meer een kluizenaar en kan steeds minder goed tegen meutes mensen en lawaai om me heen. Mijn huis in de stad is dan ook een plek waar ik me niet meer fijn voel. Ook dat moet ik verkopen in de komende maanden. Met de huidige idiote prijzen betekent dat wel dat ik even niets anders kan kopen. Ook daar heb ik stress van, maar ik heb heel sterk het gevoel dat ik ruimte moet creëren voor nieuwe dingen. En dat kan niet zo lang alles hetzelfde blijft. Ik wil niet nóg zo'n jaar hebben als 2018. Zo hoeft het voor mij niet.
Het is zo eenzaam he... en toch zo gek want er zijn zoveel mensen die rouwen in stilte. Je wilt inderdaad niet als die hysterische vrouw overkomen dus zet je maar een masker op zodat niemand ziet dat je 'er nog steeds niet' overheen bent. Want ja, daar vinden mensen wel wat van (en ik baal dan van mezelf dat ik me daar ook nog iets van aantrek). Het is eigenlijk te gek voor woorden.
Een voor iedereen die het nodig heeft in deze donkere dagen.
In het afgelopen jaar heb ik me ook zo ontzettend vervreemd gevoeld van alles. Ik zit weinig op Social Media maar als ik dan toch kijk is iedereen bezig met kerstbomen, borrels en kadootjes. Niet dat ik er ooit veel aan deed, maar ik sta echt aan de zijlijn dit jaar. Ik wil het ook niet, want ik vind het allemaal maar bs en oppervlakkig maar goed voor mijn sociale leven is het niet.
Ik word steeds meer een kluizenaar en kan steeds minder goed tegen meutes mensen en lawaai om me heen. Mijn huis in de stad is dan ook een plek waar ik me niet meer fijn voel. Ook dat moet ik verkopen in de komende maanden. Met de huidige idiote prijzen betekent dat wel dat ik even niets anders kan kopen. Ook daar heb ik stress van, maar ik heb heel sterk het gevoel dat ik ruimte moet creëren voor nieuwe dingen. En dat kan niet zo lang alles hetzelfde blijft. Ik wil niet nóg zo'n jaar hebben als 2018. Zo hoeft het voor mij niet.
Het is zo eenzaam he... en toch zo gek want er zijn zoveel mensen die rouwen in stilte. Je wilt inderdaad niet als die hysterische vrouw overkomen dus zet je maar een masker op zodat niemand ziet dat je 'er nog steeds niet' overheen bent. Want ja, daar vinden mensen wel wat van (en ik baal dan van mezelf dat ik me daar ook nog iets van aantrek). Het is eigenlijk te gek voor woorden.
Een
voor iedereen die het nodig heeft in deze donkere dagen.
maandag 17 december 2018 10:11
Ik doe sinds een paar weken Mindfulness en ik vind dat dat mij helpt.
Het lost uiteraard niets of maar het zorgt wel voor meer rust in mijn hoofd, niet continu aan 10 dingen tegelijk denken en accepteren wat het is (en dat is hoor mij dat het momenteel heel kut is)
Het heeft er voor gezorgd dat ik nu even niet werk. Ik zag verschrikkelijk op tegen de dagen rondom kerst op mijn werk en te weten dat dat nu niet hoeft maar ik alleen aan mijzelf en mijn gezin hoef te denken doet me goed.
Ik hoop in het nieuwe jaar op mijn eigen manier weer verder te kunnen zonder me idd druk te maken wat een ander van mij vind of denkt
Het lost uiteraard niets of maar het zorgt wel voor meer rust in mijn hoofd, niet continu aan 10 dingen tegelijk denken en accepteren wat het is (en dat is hoor mij dat het momenteel heel kut is)
Het heeft er voor gezorgd dat ik nu even niet werk. Ik zag verschrikkelijk op tegen de dagen rondom kerst op mijn werk en te weten dat dat nu niet hoeft maar ik alleen aan mijzelf en mijn gezin hoef te denken doet me goed.
Ik hoop in het nieuwe jaar op mijn eigen manier weer verder te kunnen zonder me idd druk te maken wat een ander van mij vind of denkt
maandag 17 december 2018 10:41
Ik vind mezelf ook zo'n ontzettende trut dat ik me wél druk maak wat een ander van me vindt. Ik schaam me daar eigenlijk voor. Mensen vinden altijd wel wat namelijk en de keuzes die ik tot nu toe in mijn leven heb gemaakt zijn niet altijd even conventioneel.
Ik weet niet waarom het me zo boeit. Ik weet niet waarom ik de drang heb om tegen allerlei truttigheden aan te schoppen waar ik toch niets mee van doen heb. Ik voel me net een opstandige puber soms.
Ik weet niet waarom het me zo boeit. Ik weet niet waarom ik de drang heb om tegen allerlei truttigheden aan te schoppen waar ik toch niets mee van doen heb. Ik voel me net een opstandige puber soms.
maandag 17 december 2018 10:49
Ik voelde me een aansteller, een slappeling een collega waar je niets aan hebt.
En ik schaamde me dat ik me ziek had gemeld, nu zouden ze het allemaal wel over mij hebben.
Maar het lukt beter omdat los te laten. Ook als is het zo en doen ze dat dan is dat zo. Ik heb geprobeerd en het ging niet. Nu kies ik voor mezelf dan kunnen ze straks weer echt op mij rekenen ipv nu half half.
En ik schaamde me dat ik me ziek had gemeld, nu zouden ze het allemaal wel over mij hebben.
Maar het lukt beter omdat los te laten. Ook als is het zo en doen ze dat dan is dat zo. Ik heb geprobeerd en het ging niet. Nu kies ik voor mezelf dan kunnen ze straks weer echt op mij rekenen ipv nu half half.
maandag 17 december 2018 10:56
Daar heb je helemaal gelijk in, Lalize.
Bij mij binnen het bedrijf is daar echt geen ruimte voor. Ik weet nog zo goed dat ik ooit in een workshop zat en daar was de leus iets van 'ziekte overkomt je maar verzuim is een keuze'. Echt, zum kotzen.
Ik heb zelf heel veel last van concentratiestoornissen gehad. En heel vergeetachtig terwijl ik normaal gesproken een goed geheugen heb. Gelukkig gaat dat wel iets beter.
De enige reden dat ik nog wel mijn werk heb kunnen doen is omdat ik geen vaste werktijden heb en ook niet op locatie hoef te zijn. Dan kon ik zo gedurende de dag/avond/nacht aan dingen werken tijdens korte 'spurts'.
Bij mij binnen het bedrijf is daar echt geen ruimte voor. Ik weet nog zo goed dat ik ooit in een workshop zat en daar was de leus iets van 'ziekte overkomt je maar verzuim is een keuze'. Echt, zum kotzen.
Ik heb zelf heel veel last van concentratiestoornissen gehad. En heel vergeetachtig terwijl ik normaal gesproken een goed geheugen heb. Gelukkig gaat dat wel iets beter.
De enige reden dat ik nog wel mijn werk heb kunnen doen is omdat ik geen vaste werktijden heb en ook niet op locatie hoef te zijn. Dan kon ik zo gedurende de dag/avond/nacht aan dingen werken tijdens korte 'spurts'.
maandag 17 december 2018 11:06
Ik doe nu Mindfulness, ben bij de poh ggz en een psychosomatische therapeut. Ze kunnen me dus niet verwijten dat ik gewoon kerst vakantie zit te vieren of zo. Het voelt ook als alles behalve vakantie.
De laatste weken was ik zoveel aan het huilen op m'n werk en kon ik mijn taken niet uitvoeren, ze konden niet op mijn rekenen en hadden meer 'last' van mij aanwezigheid dan profijt. Maar ik zit gelukkig in de softe sector waar ik nu wel de tijd krijg die ik nodig heb gelukkig.
En met name de Mindfulness brengt me echt veel rust en door die rust wat acceptatie. Ik zou zeggen probeer het eens.. Kan om te beginnen al simpel thuis met de vgz app. Ik doe het veel tijdens wandelen in t bos.
De laatste weken was ik zoveel aan het huilen op m'n werk en kon ik mijn taken niet uitvoeren, ze konden niet op mijn rekenen en hadden meer 'last' van mij aanwezigheid dan profijt. Maar ik zit gelukkig in de softe sector waar ik nu wel de tijd krijg die ik nodig heb gelukkig.
En met name de Mindfulness brengt me echt veel rust en door die rust wat acceptatie. Ik zou zeggen probeer het eens.. Kan om te beginnen al simpel thuis met de vgz app. Ik doe het veel tijdens wandelen in t bos.
maandag 17 december 2018 11:07
Soms durf ik dit topic niet goed te openen merk ik. Ik voel me een harde bitch en afwijkend als ik soms een tijdje niets bij rouw kan voelen. Dat mijn moeder gewoon vreselijk ver weg voelt en ik er niets mee kan. Alsof ze al jaren en jaren dood is en mijn leven onveranderd. Ik schaam me daar soms voor. En weet niet goed wat dat is, in mij.
Maar gisteren hield ik voor het eerst haar bus as vast. En na het bizarre besef dat ik haar lichaam, dat mij gebaard heeft, op dat moment droeg en hoe raar en wreed dat was, voelde ik ineens wel veel... Woede. Dat ze gewoon weg is. Dat ze me op deze leeftijd zonder ouders achter heeft gelaten. Dat dit is waar ze het me mee laat doen. Tot hier ging de ouderlijke begeleiding in mijn leven, ajus. Dat haar 2e man op deze manier nog een vrouw aan kanker heeft moeten kwijtraken en hij kapot gaat nu. Hoe we het afgelopen jaar closer waren dan ooit... En dat nog steeds betekende dat ze niet 1 keer de vraag kon stellen hoe het voor mij was, of ik me wel redde en zou redden, hoe ik me voelde. Want ze trok andermans emoties niet. Veel van de boosheid (zo niet alle) is boosheid waar ze niets aan kon doen. Maar ik voel het wel. Ik ben even zó boos.
En misschien ben ik wel de grote afwijkende in dit topic qua gevoel en wisselingen daarin of zo. Maar ik moest dit echt even ergens kwijt.
Maar gisteren hield ik voor het eerst haar bus as vast. En na het bizarre besef dat ik haar lichaam, dat mij gebaard heeft, op dat moment droeg en hoe raar en wreed dat was, voelde ik ineens wel veel... Woede. Dat ze gewoon weg is. Dat ze me op deze leeftijd zonder ouders achter heeft gelaten. Dat dit is waar ze het me mee laat doen. Tot hier ging de ouderlijke begeleiding in mijn leven, ajus. Dat haar 2e man op deze manier nog een vrouw aan kanker heeft moeten kwijtraken en hij kapot gaat nu. Hoe we het afgelopen jaar closer waren dan ooit... En dat nog steeds betekende dat ze niet 1 keer de vraag kon stellen hoe het voor mij was, of ik me wel redde en zou redden, hoe ik me voelde. Want ze trok andermans emoties niet. Veel van de boosheid (zo niet alle) is boosheid waar ze niets aan kon doen. Maar ik voel het wel. Ik ben even zó boos.
En misschien ben ik wel de grote afwijkende in dit topic qua gevoel en wisselingen daarin of zo. Maar ik moest dit echt even ergens kwijt.
maandag 17 december 2018 11:17
Volgens mij is woede juist heel normaal en een standaard stap in een rouwproces.
Maar al was dat niet zo als jij dat zo voelt dan is dat gewoon zo.
Jezelf raar vinden helpt sowieso niet.
Mijn poh zegt dat ze bij mij ook veel woede ziet dat niet ge-uit wordt. Ik voel zelf helemaal geen woede. Ik zou heel graag iemand hebben om heel boos op te zijn en uit te schelden maar ik heb toch vooral het gevoel dat de artsen echt hebben gedaan wat ze konden en zelf ook anders hadden gewild.
Maar al was dat niet zo als jij dat zo voelt dan is dat gewoon zo.
Jezelf raar vinden helpt sowieso niet.
Mijn poh zegt dat ze bij mij ook veel woede ziet dat niet ge-uit wordt. Ik voel zelf helemaal geen woede. Ik zou heel graag iemand hebben om heel boos op te zijn en uit te schelden maar ik heb toch vooral het gevoel dat de artsen echt hebben gedaan wat ze konden en zelf ook anders hadden gewild.
maandag 17 december 2018 11:55
Boos ben ik niet meer op mijn moeder. Het is goed zo. Wel heel boos geweest, toen ze steeds verder aftakelde. Maar nog wel dingen probeerde te doen die ze eigenlijk niet meer kon. En veel hulp weigerde, terwijl het duidelijk niet meer ging. Toen was ik zó boos. En daar vonden mensen dan weer wat van, en dat raakte me wel. Omdat het mijn kwetsbare plek was, denk ik, want normaal gesproken boeit het me niet zo wat mensen denken.
Dus ja, boosheid hoort erbij, ergens in het traject. Alle emoties zijn normaal, wat je voelt dat voel je. Laat maar komen.
Ik heb inmiddels een ander traject lopen, een sollicitatie bij een ander bedrijf. Ik heb een stressvolle baan en zou wel minder uren willen werken, maar daar is mijn leidinggevende niet enthousiast over. En ik inmiddels ook wat minder over hem en het werk. Ik dacht dat het misschien door het afgelopen jaar kwam, met alle emoties, maar het gebrek aan energie blijft. En toen kwam er een vacature voorbij. Maar ik twijfel enorm.... Over alles... Nou ja, we gaan zien wat het wordt.
Dus ja, boosheid hoort erbij, ergens in het traject. Alle emoties zijn normaal, wat je voelt dat voel je. Laat maar komen.
Ik heb inmiddels een ander traject lopen, een sollicitatie bij een ander bedrijf. Ik heb een stressvolle baan en zou wel minder uren willen werken, maar daar is mijn leidinggevende niet enthousiast over. En ik inmiddels ook wat minder over hem en het werk. Ik dacht dat het misschien door het afgelopen jaar kwam, met alle emoties, maar het gebrek aan energie blijft. En toen kwam er een vacature voorbij. Maar ik twijfel enorm.... Over alles... Nou ja, we gaan zien wat het wordt.
The owls are not what they seem
