Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
vrijdag 6 april 2018 om 21:39
In mijn ogen is de situatie toch een beetje anders. In mijn ogen hoef je het juist niet zelf te doen. Je kunt het samen doen met je moeder. Jullie horen bij elkaar en zijn bezorgd om elkaar. Steunen elkaar. Houden elkaar in de gaten. Misschien kun je je verhaal bij elkaar kwijt. Zo zie ik dat dan.Lady_Day schreef: ↑06-04-2018 18:26Aannames... vriendin van mij heeft haar ouders en zusje op zeer jonge leeftijd verloren. Zij heeft het heel moeilijk gehad, en toch heeft ze ZELF een nieuwe basis gemaakt. Sterker nog, ze is een van de meest positieve personen die ik ken.
Ik vind het niet raar dat je hier zo mee zit. Ik vind het zonder vader al ontzettend moeilijk. En dan heb ik nog een moeder (waar ik ook veel zorgen om heb, btw). Ik heb een leuke baan, een leuk huis, leuke vrienden, een leuke relatie, geen financiële zorgen en dan nog jank ik elke dag mijn ogen uit mijn hoofd als ik terug naar huis rijd. Ik mis mijn vader zo ontzettend, mijn hart doet er letterlijk pijn van, en van mij hoeft het niet meer zo. Maar dat is geen optie. Ik móet verder en dat zal ik toch echt zelf moeten doen.
Dus ja, je hebt het niet makkelijk, maar jij laat je geluk en ongeluk zó afhangen van andere mensen. Jij zit in een slachtofferrol, terwijl ik denk dat als je zelf het heft in handen neemt, je wel degelijk een basis can creëren, je wel degelijk gelukkig(er) kan worden. Ik vind het zo zonde.
Maar ik heb niet iemand die mij in de gaten houd. Dat is wat er is weggevallen. En de rest heeft zijn eigen leven.
vrijdag 6 april 2018 om 22:05
Mijn moeder heeft haar eigen verdriet. Tuurlijk zorgen we wel voor elkaar, maar ik laat me echt niet gaan bij haar hoor. Ik moet sterk zijn voor haar want míjn verdriet kan ze er echt niet bij gebruiken.
En ik vergelijk mijn situatie ook echt niet 1 op 1 met de jouwe. Ik doelde meer op mijn vriendin, die geen familie meer heeft. Die is zij als kind verloren. Maar ondanks alle teleurstellingen en tegenslagen die zij heeft moeten doorstaan staat zij enorm positief in het leven en is zij enorm goed 'terecht gekomen'.
En ik vergelijk mijn situatie ook echt niet 1 op 1 met de jouwe. Ik doelde meer op mijn vriendin, die geen familie meer heeft. Die is zij als kind verloren. Maar ondanks alle teleurstellingen en tegenslagen die zij heeft moeten doorstaan staat zij enorm positief in het leven en is zij enorm goed 'terecht gekomen'.
vrijdag 6 april 2018 om 22:14
Yogo: ik zou willen zeggen dat ik het wel herken, maar ik weet nu al dat je gaat zeggen dat jouw situatie toch anders is. Voor mijn moeder overleed was die basis van onvoorwaardelijkheid er niet. Ik heb hier veel hulp bij gehad. Ik voel me altijd zo alleen en in de steek gelaten. Maar niemand kan dat gemis opvullen. Dat is een gemis dat tot in het diepste van mijn ziel zit en dat kan niemand meer opvullen. En dat vraag ik ook van niemand. Ik heb zoveel mensen de schuld gegeven dat ze me in de steek lieten, maar zij hebben er geen schuld aan.
Ik zal altijd met deze leegte blijven zitten en ik heb besloten dat ik niet in het verleden wil blijven hangen en dat ik dat los wil laten. En dat zit in mij en niet in mensen om me heen. Die basis moet ik zelf gaan leggen, in mij zelf. Ik heb een gezin en ik moet een basis voor mijn gezin leggen. Als ik altijd teleurgesteld ben in andere mensen is dat niet goed voor mijn gezin en voor mijn zoon.
In relatie tot het overlijden van mijn moeder, heeft dat het juist makkelijker gemaakt. Ik moet het zelf doen en eerlijk gezegd: ik voel me heel erg sterk hierin. Ik heb me nog nooit zo sterk en trots gevoeld in mijn eigen basis. En zoveel vertrouwen hierin gehad en dat ik oprecht niemand nodig heb, behalve mijn gezin.
Na de uitvaart ging iedereen naar huis en ik bleef achter. En het lijkt alsof ik de enige ben die wat om mijn moeder gaf en dat ze vergeten zou worden. Een verre kennis zei: ze leeft voort in jou. Daar heb ik over nagedacht en dat klopt. Ik mag haar verhaal vertellen en ze leeft voort in mij. In mijn genen, doordat ze mij opgevoed heeft, door mijn herinneringen aan haar, wat ik allemaal doorgeef aan mijn zoon. Waardoor ze weer voortleeft in hem. En dat vind ik een mooie gedachte.
Voor je gaat zeggen je hebt nog familie en vrienden om je heen. Met familie kan ik niet praten en daar heb ik ook geen behoefte aan. Ze hebben nooit wat laten horen en nu ineens wel. Ik heb mijn eigen leven opgebouwd en heb geen behoefte aan hen. Vriendinnen bellen ook niet spontaan. Maar ze zijn er voor me als ik ze app of bel en dat is ook basis.
Het valt me trouwens op dat je steeds hebt over dat jullie met feestdagen met z’n drieeen zijn en dat niemand aandacht heeft voor jullie verdriet. Voelt je vriend dit dan ook zo? Kijk je uit dat je je gevoelens niet projecteert op je kind en hij hetzelfde gaat voelen?
Ik zal altijd met deze leegte blijven zitten en ik heb besloten dat ik niet in het verleden wil blijven hangen en dat ik dat los wil laten. En dat zit in mij en niet in mensen om me heen. Die basis moet ik zelf gaan leggen, in mij zelf. Ik heb een gezin en ik moet een basis voor mijn gezin leggen. Als ik altijd teleurgesteld ben in andere mensen is dat niet goed voor mijn gezin en voor mijn zoon.
In relatie tot het overlijden van mijn moeder, heeft dat het juist makkelijker gemaakt. Ik moet het zelf doen en eerlijk gezegd: ik voel me heel erg sterk hierin. Ik heb me nog nooit zo sterk en trots gevoeld in mijn eigen basis. En zoveel vertrouwen hierin gehad en dat ik oprecht niemand nodig heb, behalve mijn gezin.
Na de uitvaart ging iedereen naar huis en ik bleef achter. En het lijkt alsof ik de enige ben die wat om mijn moeder gaf en dat ze vergeten zou worden. Een verre kennis zei: ze leeft voort in jou. Daar heb ik over nagedacht en dat klopt. Ik mag haar verhaal vertellen en ze leeft voort in mij. In mijn genen, doordat ze mij opgevoed heeft, door mijn herinneringen aan haar, wat ik allemaal doorgeef aan mijn zoon. Waardoor ze weer voortleeft in hem. En dat vind ik een mooie gedachte.
Voor je gaat zeggen je hebt nog familie en vrienden om je heen. Met familie kan ik niet praten en daar heb ik ook geen behoefte aan. Ze hebben nooit wat laten horen en nu ineens wel. Ik heb mijn eigen leven opgebouwd en heb geen behoefte aan hen. Vriendinnen bellen ook niet spontaan. Maar ze zijn er voor me als ik ze app of bel en dat is ook basis.
Het valt me trouwens op dat je steeds hebt over dat jullie met feestdagen met z’n drieeen zijn en dat niemand aandacht heeft voor jullie verdriet. Voelt je vriend dit dan ook zo? Kijk je uit dat je je gevoelens niet projecteert op je kind en hij hetzelfde gaat voelen?
vrijdag 6 april 2018 om 22:23
Ladyday: de huisarts heeft vantevoren gesproken en zij gaf ook aan dat de meeste mensen er tussenuit piepen als er niemand bij is. Dat is geruststellend, maar toch vind ik het soms heel moeilijk.
De thuiszorg vertelde dat het gehoor pas als laatste ophoudt. Ze weten niet precies wat mensen die gesedeerd worden nog meekrijgen, maar ze horen waarschijnlijk nog vrij veel. We hebben een pastoor laten komen voor de ziekenzalving. Het viel mij op dat ze daarna veel rustiger was. Dat gaf me echt een goed gevoel. Ik twijfelde heel erg of we dat moesten doen, omdat ze daar nogal onduidelijk over was op het laatst. Ze was daarna echt meer ontspannen en dat geeft me echt het gevoel dat ik het goed gedaan heb. Ik geloof zelf dat ze het allemaal gehoord heeft en daardoor rustig werd.
Ik voel me wel schuldig dat ik niet bij haar durfde te zitten. Maar ik heb vertrouwen dat ze trots op me was en dat ze vindt dat ik het goed gedaan heb.
De thuiszorg vertelde dat het gehoor pas als laatste ophoudt. Ze weten niet precies wat mensen die gesedeerd worden nog meekrijgen, maar ze horen waarschijnlijk nog vrij veel. We hebben een pastoor laten komen voor de ziekenzalving. Het viel mij op dat ze daarna veel rustiger was. Dat gaf me echt een goed gevoel. Ik twijfelde heel erg of we dat moesten doen, omdat ze daar nogal onduidelijk over was op het laatst. Ze was daarna echt meer ontspannen en dat geeft me echt het gevoel dat ik het goed gedaan heb. Ik geloof zelf dat ze het allemaal gehoord heeft en daardoor rustig werd.
Ik voel me wel schuldig dat ik niet bij haar durfde te zitten. Maar ik heb vertrouwen dat ze trots op me was en dat ze vindt dat ik het goed gedaan heb.
vrijdag 6 april 2018 om 22:33
Ik denk dat mijn vader ook nog tot (bijna) het einde heeft kunnen horen. We bleven ook gewoon tegen hem praten. De laatste nacht van zijn leven was ik alleen met hem. Dat wist ik toen nog niet, dat het zijn laatste nacht zou zijn, maar het voelde toen al als heel bijzonder. Ik heb de hele nacht bij hem gezeten en hem gerust gesteld dat het met ons wel goed zou komen. Dat we voor elkaar zouden zorgen. Dat we van hem hielden. Dat we hem zouden missen, maar ook dat hij mocht gaan.
Hij kreeg toen al dormicum, maar ik heb hem nog wel wakker kunnen maken. Aan de ene kant vond ik dat best erg, hij lag lekker te slapen, maar ik wilde echt nog 1x iets tegen hem zeggen. Het was een heel lange nacht, en ik was al zo ontzettend moe, maar ik ben blij dat ik wakker ben gebleven.
Jouw moeder wist vast wel dat jij er was, ook al zat je niet naast haar. Tuurlijk was ze trots op je. Je hebt goed voor haar gezorgd.
Hij kreeg toen al dormicum, maar ik heb hem nog wel wakker kunnen maken. Aan de ene kant vond ik dat best erg, hij lag lekker te slapen, maar ik wilde echt nog 1x iets tegen hem zeggen. Het was een heel lange nacht, en ik was al zo ontzettend moe, maar ik ben blij dat ik wakker ben gebleven.
Jouw moeder wist vast wel dat jij er was, ook al zat je niet naast haar. Tuurlijk was ze trots op je. Je hebt goed voor haar gezorgd.
vrijdag 6 april 2018 om 22:46
Mijn moeder kreeg ook dormicum met morfine. Ik vond haar heel oncomfortabel en onrustig. Het duurde ook heel lang voor ze echt in slaap was. Ze werd steeds wat wakker, maar heel verward en onrustig dan. Daar kreeg ze ook nog medicatie voor.
Mijn moeder had trouwens naast die tumor ook longkanker. De laatste uren voor haar dood kwam er allemaal slijm omhoog uit haar longen. Het liep uit haar mond en neus. Misschien een persoonlijke vraag, maar was dat ook zo bij jouw vader? Ik heb toen het topic van je vader gelezen en begreep dat hij ook gesedeerd werd. Ik vond dat slijm zo akelig. De huisarts zei later dat het normaal was.
Mijn moeder had trouwens naast die tumor ook longkanker. De laatste uren voor haar dood kwam er allemaal slijm omhoog uit haar longen. Het liep uit haar mond en neus. Misschien een persoonlijke vraag, maar was dat ook zo bij jouw vader? Ik heb toen het topic van je vader gelezen en begreep dat hij ook gesedeerd werd. Ik vond dat slijm zo akelig. De huisarts zei later dat het normaal was.
vrijdag 6 april 2018 om 23:25
Mijn vader was heel rustig maar ik heb inderdaad vaker gehoord dat mensen toch nog lang onrustig kunnen zijn op morfine. Maar goed, mijn vader zat al een maand aan heel heftige pijnstilling. Eerst intraveneuze morfine via pomp. Hij ging door een hele cassette per dag. Toen dat niet meer hielp kreeg hij sufentanil via zijn rug (ruggenprik zeg maar) en later werd daar wederom morfine aan toegevoegd wat ze heel langzaam op gingen voeren. Eigenlijk verbaast het me dat mijn vader nog zo lang aanspreekbaar was. Hij kreeg echt idioot veel en sterke medicijnen.
Dat slijm herken ik niet. Mijn vader had inderdaad longkanker (uitgezaaid) maar daar is hij niet aan overleden. Hij had een kijkoperatie gehad zodat biopten afgenomen konden worden van zijn longweefsel omdat ze geen diagnose konden stellen (uit geen enkele test kwam longkanker, maar dat vermoeden was er wel). Tijdens die operatie heeft hij een bacterie te pakken gekregen welke een longontsteking veroorzaakte. Dat heeft hem uiteindelijk genekt.
Maar mijn vader had sowieso niet de klassieke kenmerken van (long)kanker. Hij had een goede eetlust, hij had best nog een goede conditie en had geen last van benauwdheid of hoesten.
In de laatste paar dagen voor zijn dood begon hij wel te hoesten, en dan kwam er bloed naar boven. Dat vond ik echt heel naar om te zien. Maar dat was de onbehandelde longontsteking.
En hij kreeg de dag voor zijn dood een rare geur. Toen hij net overleden was, was die geur nog sterker. Later rook ik dat ook bij iemand anders die een paar uur later kwam te overlijden. De geur van de dood. Ik zou het nu zo weer herkennen.
Dat slijm herken ik niet. Mijn vader had inderdaad longkanker (uitgezaaid) maar daar is hij niet aan overleden. Hij had een kijkoperatie gehad zodat biopten afgenomen konden worden van zijn longweefsel omdat ze geen diagnose konden stellen (uit geen enkele test kwam longkanker, maar dat vermoeden was er wel). Tijdens die operatie heeft hij een bacterie te pakken gekregen welke een longontsteking veroorzaakte. Dat heeft hem uiteindelijk genekt.
Maar mijn vader had sowieso niet de klassieke kenmerken van (long)kanker. Hij had een goede eetlust, hij had best nog een goede conditie en had geen last van benauwdheid of hoesten.
In de laatste paar dagen voor zijn dood begon hij wel te hoesten, en dan kwam er bloed naar boven. Dat vond ik echt heel naar om te zien. Maar dat was de onbehandelde longontsteking.
En hij kreeg de dag voor zijn dood een rare geur. Toen hij net overleden was, was die geur nog sterker. Later rook ik dat ook bij iemand anders die een paar uur later kwam te overlijden. De geur van de dood. Ik zou het nu zo weer herkennen.
zaterdag 7 april 2018 om 07:36
Mijn moeder had al 3 jaar longkanker en echt die rokershoest. Ze moest sowieso al heel vaak flink hoesten. 5 minuten voor ze in slaap gebracht werd stond ze nog te roken. Er zat gewoon nog heel veel slijm in de longen van het roken.
Het stonk heel erg, naar natte tabak of zo. Gewoon een nicotine lucht. Ik ging echt bijna over mijn nek van die lucht. Wat een vergif die sigaretten. Als je dat ruikt, zou je nooit weer een sigaret roken.
Die geur die jij omschrijft kan ik me niet herinneren. Misschien een beetje een muffige geur. Daarna heb ik haar helemaal ingesmeerd met haar favoriete body olie. Ze rook naar haar. Dat zei mijn broer ook, vond ik zo’n mooi compliment.
Het stonk heel erg, naar natte tabak of zo. Gewoon een nicotine lucht. Ik ging echt bijna over mijn nek van die lucht. Wat een vergif die sigaretten. Als je dat ruikt, zou je nooit weer een sigaret roken.
Die geur die jij omschrijft kan ik me niet herinneren. Misschien een beetje een muffige geur. Daarna heb ik haar helemaal ingesmeerd met haar favoriete body olie. Ze rook naar haar. Dat zei mijn broer ook, vond ik zo’n mooi compliment.
zaterdag 7 april 2018 om 07:53
Oh jee, moeilijk voor te stellen dat je met een ziekte als longkanker toch nog blijft roken. Aan de andere kant... je gaat er naar alle waarschijnlijkheid toch dood aan maar ja, met al die benauwdheid en het hoesten lijkt me dat zeer akelig.
Mijn vader was geen roker maar heeft wel altijd met giftige stoffen gewerkt. Wij zijn er altijd bang voor geweest dat hij longkanker zou krijgen. Ik las gisteren nog even wat emails terug van mijn moeder. Bijna 3 jaar geleden had hij ook al longonderzoeken gehad en ze zagen toen ook al 'gekke dingen' op de foto's. Precies op de plek wat later helemaal kapot gevreten was. Hij was al jaren ziek.
Wellicht kon je die doodsgeur niet waarnemen vanwege de sigarettenlucht. Ik heb er later met meerdere mensen over gesproken. Sommigen herkenden het niet, maar anderen zeer zeker wel.
Wat ik dan wel weer knap vind is dat jij haar nog verzorgd hebt. Vond je dat niet eng? Dat heb ik dan weer niet gedaan.
Mijn vader was geen roker maar heeft wel altijd met giftige stoffen gewerkt. Wij zijn er altijd bang voor geweest dat hij longkanker zou krijgen. Ik las gisteren nog even wat emails terug van mijn moeder. Bijna 3 jaar geleden had hij ook al longonderzoeken gehad en ze zagen toen ook al 'gekke dingen' op de foto's. Precies op de plek wat later helemaal kapot gevreten was. Hij was al jaren ziek.
Wellicht kon je die doodsgeur niet waarnemen vanwege de sigarettenlucht. Ik heb er later met meerdere mensen over gesproken. Sommigen herkenden het niet, maar anderen zeer zeker wel.
Wat ik dan wel weer knap vind is dat jij haar nog verzorgd hebt. Vond je dat niet eng? Dat heb ik dan weer niet gedaan.
zaterdag 7 april 2018 om 09:15
Mijn vriend vindt dat ook zo. Hij vindt het ook raar dat mensen zo aan ons voorbij gaan.Tinkeltje34 schreef: ↑06-04-2018 22:14Yogo: ik zou willen zeggen dat ik het wel herken, maar ik weet nu al dat je gaat zeggen dat jouw situatie toch anders is. Voor mijn moeder overleed was die basis van onvoorwaardelijkheid er niet. Ik heb hier veel hulp bij gehad. Ik voel me altijd zo alleen en in de steek gelaten. Maar niemand kan dat gemis opvullen. Dat is een gemis dat tot in het diepste van mijn ziel zit en dat kan niemand meer opvullen. En dat vraag ik ook van niemand. Ik heb zoveel mensen de schuld gegeven dat ze me in de steek lieten, maar zij hebben er geen schuld aan.
Ik zal altijd met deze leegte blijven zitten en ik heb besloten dat ik niet in het verleden wil blijven hangen en dat ik dat los wil laten. En dat zit in mij en niet in mensen om me heen. Die basis moet ik zelf gaan leggen, in mij zelf. Ik heb een gezin en ik moet een basis voor mijn gezin leggen. Als ik altijd teleurgesteld ben in andere mensen is dat niet goed voor mijn gezin en voor mijn zoon.
In relatie tot het overlijden van mijn moeder, heeft dat het juist makkelijker gemaakt. Ik moet het zelf doen en eerlijk gezegd: ik voel me heel erg sterk hierin. Ik heb me nog nooit zo sterk en trots gevoeld in mijn eigen basis. En zoveel vertrouwen hierin gehad en dat ik oprecht niemand nodig heb, behalve mijn gezin.
Na de uitvaart ging iedereen naar huis en ik bleef achter. En het lijkt alsof ik de enige ben die wat om mijn moeder gaf en dat ze vergeten zou worden. Een verre kennis zei: ze leeft voort in jou. Daar heb ik over nagedacht en dat klopt. Ik mag haar verhaal vertellen en ze leeft voort in mij. In mijn genen, doordat ze mij opgevoed heeft, door mijn herinneringen aan haar, wat ik allemaal doorgeef aan mijn zoon. Waardoor ze weer voortleeft in hem. En dat vind ik een mooie gedachte.
Voor je gaat zeggen je hebt nog familie en vrienden om je heen. Met familie kan ik niet praten en daar heb ik ook geen behoefte aan. Ze hebben nooit wat laten horen en nu ineens wel. Ik heb mijn eigen leven opgebouwd en heb geen behoefte aan hen. Vriendinnen bellen ook niet spontaan. Maar ze zijn er voor me als ik ze app of bel en dat is ook basis.
Het valt me trouwens op dat je steeds hebt over dat jullie met feestdagen met z’n drieeen zijn en dat niemand aandacht heeft voor jullie verdriet. Voelt je vriend dit dan ook zo? Kijk je uit dat je je gevoelens niet projecteert op je kind en hij hetzelfde gaat voelen?
Het is echt erg dat mensen geen interesse of aandacht aan ons besteden terwijl ze weten dat we er alleen voor staan. Er is geen betrokkenheid. Het is raar dat dit als normaal wordt gezien. Dat je blijkbaar alles alleen moet doen. Zonder mensen om je heen. Dat kan toch niet de bedoeling zijn.
Wij kennen eigenlijk niemand die geen back up of netwerk heeft. Iedereen heeft dat wel. Behalve wij dus.
zaterdag 7 april 2018 om 09:27
zaterdag 7 april 2018 om 09:32
We zijn dus inderdaad met z'n 3 en. Maar er is niemand bij ons gezin betrokken.
Als iemand van ons ziek is weet niemand dat.
Als we in het ziekenhuis zijn geweest vraagt niemand Hoe het was. Dat soort dingen.
Wij kennen meer mensen met een gezin. Die hebben buiten hun gezin gewoon andere mensen die betrokken zijn. Ze hebben buiten hun gezin een back up/netwerk. Doen daar veel dingen mee. Delen er belangrijke momenten mee en kunnen er terecht.
Dat is het verschil dat wij dat niet hebben.
Zijn die mensen dan trouwens onafhankelijk dan?
Als iemand van ons ziek is weet niemand dat.
Als we in het ziekenhuis zijn geweest vraagt niemand Hoe het was. Dat soort dingen.
Wij kennen meer mensen met een gezin. Die hebben buiten hun gezin gewoon andere mensen die betrokken zijn. Ze hebben buiten hun gezin een back up/netwerk. Doen daar veel dingen mee. Delen er belangrijke momenten mee en kunnen er terecht.
Dat is het verschil dat wij dat niet hebben.
Zijn die mensen dan trouwens onafhankelijk dan?
zaterdag 7 april 2018 om 10:54
Ik kan niet voor een ander spreken, dus ik weet niet of ze onafhankelijk zijn.
Maar jij geeft aan dat het jullie niet lukt om zo'n netwerk op te bouwen. Waar ligt dat dan aan denk je? Ik begrijp dat je niet werkt, dus je hebt geen collega's. Maar zou je daar verandering in aan kunnen brengen? Een aantal vrienden van mij ken ik omdat ze collega's waren/zijn.
En je vriend dan? Geen collega's, geen familie, geen vrienden?
Maar jij geeft aan dat het jullie niet lukt om zo'n netwerk op te bouwen. Waar ligt dat dan aan denk je? Ik begrijp dat je niet werkt, dus je hebt geen collega's. Maar zou je daar verandering in aan kunnen brengen? Een aantal vrienden van mij ken ik omdat ze collega's waren/zijn.
En je vriend dan? Geen collega's, geen familie, geen vrienden?
zaterdag 7 april 2018 om 13:33
Ik ga niet meer reageren op jouw post yogo, het heeft namelijk geen zin.yogonaise schreef: ↑06-04-2018 20:43Daar hebben dus veel mensen last van. Alleen praten ze er niet veel over door bv onbegrip uit de omgeving.
Ik pak de draad ook al lang op. Ik ben namelijk niet in de gelegenheid om de hele dag met een dekbed over mijn hoofd in bed te blijven liggen. We staan er als gezin alleen voor. Geen back up of netwerk om op terug te vallen. Dus ik moet wel. En ga zo dus vaak over mijn grenzen heen.
Ik merk in al jouw reacties dat je zoveel afweer hebt dat mijn woorden nooit de laag bereiken waar het antwoord en de verlichting ligt. En dus komt er nooit een echt gesprek dat ergens toe leidt. Jij blijft volharden dat de 'oplossing' bij anderen ligt en daarmee blijf je maar tegen die 'lantaarnpaal' aanlopen. En dat zal helaas zo blijven net zo lang tot jij een ander inzicht krijgt en een andere route gaat lopen.
Wat me ook opvalt is dat je, voor iemand die beweert zelf heel veel interesse en empathie voor anderen te hebben, dat helemaal niet toont op dit topic. Je reageert alleen maar op mensen die iets over jou schrijven en al je berichten gaan alleen maar over jou, jou en jouw misere.
Nu kun je zeggen dat dit 'anders' is omdat dit internet is, maar juist hier zou je kunnen beginnen te ervaren hoe interactie tussen mensen werkt en hoe je -al is maar digitaal- ècht contact maakt en dingen kunt delen. Daar heb je toch zo'n behoefte aan?
Ik krijg, eerlijk gezegd, het idee dat het er in het 'echte leven' net zo aan toe gaat als hier en dat dat ook een reden is dat mensen er snel genoeg van hebben en je daardoor liever mijden. En tragisch genoeg denk ik dat je dat zelf helemaal niet in de gaten hebt. Omdat je zo vol bent van jezelf en alle onrecht die jou ten deel valt, heb je amper nog oog voor een echt contact, een interactie waar bèide partijen iets uithalen. Ik denk dat jij dat anders beleeft, maar ik kan me -op basis van wat je hier te berde brengt- heel goed voorstellen dat je omgeving dat niet meer trekt en je liever uit de weg gaat dan weer dezelfde klaagzangen en verhulde verwijten te moeten aanhoren.
Hoe dan ook, ik haak hier af. Al mijn goede bedoelingen ten spijt, het heeft geen zin. En wat geen zin heeft, moet je mee ophouden. Toch?
Desondanks wens ik je alle goeds en je kleintje een gelukkige, onbevangen toekomst!
anoniem_255433 wijzigde dit bericht op 07-04-2018 13:44
0.10% gewijzigd
zaterdag 7 april 2018 om 13:43
Wat ik al eerder zei ieder heeft zijn eigen leven. Dus wel vrienden maar die zijn verder niet zo betrokken. Je ziet elkaar eens in 6 weken. Wat je binnen die 6 weken meemaakt dat weet niemand. Op speciale dagen wordt niet eraan gedacht enz.Lady_Day schreef: ↑07-04-2018 10:54Ik kan niet voor een ander spreken, dus ik weet niet of ze onafhankelijk zijn.
Maar jij geeft aan dat het jullie niet lukt om zo'n netwerk op te bouwen. Waar ligt dat dan aan denk je? Ik begrijp dat je niet werkt, dus je hebt geen collega's. Maar zou je daar verandering in aan kunnen brengen? Een aantal vrienden van mij ken ik omdat ze collega's waren/zijn.
En je vriend dan? Geen collega's, geen familie, geen vrienden?
Mijn vriend heeft verder ook geen familie.
Collega's wel maar die ziet hij niet buiten werk. Daarbuiten heeft ieder zijn eigen leven.
Het is gewoon heel moeilijk als direct familie en back up / netwerk ontbreekt helaas.
zaterdag 7 april 2018 om 14:23
Niet liegen yogo. Je vriend heeft in elk geval nog beide ouders en ik meen ook nog een sibling,
En overigens leeft jouw moeder ook nog gewoon.
Dat jullie inmiddels in onmin met iedereen leven, is bijzonder jammer voor jullie, maar het is niet zo dat er helemaal geen familie is. Daarmee wek je de indruk dat ze allemaal overleden zijn en dat is gewoon niet waar.
zaterdag 7 april 2018 om 14:33
Ergens wil ik wel meeschrijven, maar ook weer niet. Jullie verdriet snijdt zo.
Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt als Lady_Day, mijn vader is nu een jaar dood. De zorgen om mijn moeder nemen heel langzaam iets af; het lijkt de laatste twee, drie weken iets beter met haar te gaan.
En ik....Tja. Het gat is zo immens groot. Ik mis mijn vader vreselijk, soms doet het gewoon lichamelijk pijn.
Ik praat er niet veel over, wat moeten mensen ermee. Dat voelt soms eenzaam, maar ik doe het zelf. En het werkt ook wel. Overigens praat ik wel over mijn vader als dat zo uitkomt (dat zou hij hebben gevonden, of gezegd o.i.d.) maar niet over mijn verdriet.
Ik ben een week na zijn dood weer gaan werken en dat is altijd goed gegaan. Een fijne afleiding.
To, hoe gaat het met jou?
Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt als Lady_Day, mijn vader is nu een jaar dood. De zorgen om mijn moeder nemen heel langzaam iets af; het lijkt de laatste twee, drie weken iets beter met haar te gaan.
En ik....Tja. Het gat is zo immens groot. Ik mis mijn vader vreselijk, soms doet het gewoon lichamelijk pijn.
Ik praat er niet veel over, wat moeten mensen ermee. Dat voelt soms eenzaam, maar ik doe het zelf. En het werkt ook wel. Overigens praat ik wel over mijn vader als dat zo uitkomt (dat zou hij hebben gevonden, of gezegd o.i.d.) maar niet over mijn verdriet.
Ik ben een week na zijn dood weer gaan werken en dat is altijd goed gegaan. Een fijne afleiding.
To, hoe gaat het met jou?
zaterdag 7 april 2018 om 15:47
Ladyday: ik las al een paar keer dat he je frustreert dat er niet eerder iets ontdekt is. Mijn moeder had eigenlijk al eerder voor een scan naar het ziekenhuis gemoeten, maar de huisarts had daar niks mee gedaan. Misschien was de longkanker dan niet ongeneeslijk geweest. Ik ben daar nooit zo mee bezig geweest. Daar had ik helemaal niks aan. Ik kan me wel voorstellen dat dat anders is als je vader heel snel na de diagnose overlijdt.
zaterdag 7 april 2018 om 16:54
Ze zijn verder niet betrokken dus wat dat betreft heeft hij ook geen familie.OopjenCoppit schreef: ↑07-04-2018 14:23Niet liegen yogo. Je vriend heeft in elk geval nog beide ouders en ik meen ook nog een sibling,
En overigens leeft jouw moeder ook nog gewoon.
Dat jullie inmiddels in onmin met iedereen leven, is bijzonder jammer voor jullie, maar het is niet zo dat er helemaal geen familie is. Daarmee wek je de indruk dat ze allemaal overleden zijn en dat is gewoon niet waar.
Anders zouden we ook niet alleen zijn met bv feestdagen.
Het is zo dat als er geen directe back up is dat het lastig is. Omdat mensen die verder van je af staan hun eigen leven hebben. En ook niet zo betrokken zijn. Het is een grote leegte.
zaterdag 7 april 2018 om 17:11
Je moet gewoon niet liegen yogo of de suggestie blijven wekken dat die mensen zijn overleden. Nog niet zo lang geleden ging jouw vriend nog gewoon naar zijn ouders en een maand geleden opende jij een topic over de heisa die jij maakte omdat je moeder op jouw zoontjes verjaardag wilde komen. Doen alsof die familie allemaal dood is is echt niet oke. Al helemaal niet in dit topic! 
zaterdag 7 april 2018 om 17:17
Tegen LadyDay die je uitlegt dat ze het verdriet om haar pas overleden vader niet met haar moeder kan delen en ze dus daarin ook alleen staat, zeg jij doodleuk 'dat ze haar moeder tenminste nog heeft.' Ik denk dan: hallo zeg! Hoe kun je het zeggen en hoe krijg je het uit je toetsenbord? Heb je eigenlijk wel door wat een ongelofelijk lompe en ongevoelige opmerking dat is?
Als jij mijn vriendin was en je had dit tegen mij gezegd dan had ik je onverbiddelijk de cold shoulder gegeven. Het zou mij niet verbazen als dat ook in jouw familie-en vriendenkring voorgevallen is. Vraag je in alle eerlijkheid eens af waaròm jullie er zo 'alleen' voorstaan en in hoeverre anderen daar 'schuld' in hebben.
Als jij mijn vriendin was en je had dit tegen mij gezegd dan had ik je onverbiddelijk de cold shoulder gegeven. Het zou mij niet verbazen als dat ook in jouw familie-en vriendenkring voorgevallen is. Vraag je in alle eerlijkheid eens af waaròm jullie er zo 'alleen' voorstaan en in hoeverre anderen daar 'schuld' in hebben.
zaterdag 7 april 2018 om 18:00
Je kunt er vanuit gaan dat alles wat ik schrijf over mijn moeder eigenlijk over mijn schoonfamilie gaat. Met mijn moeder is al jaren geen contact. Ik kan er niet op terug vallen.
Het bericht van de verjaardag ging niet over mijn moeder. Het was schoonfamilie die zo reageert.
Ik zie niet wat ik verkeerd zeg.
Ik las dat ze op WhatsApp kijkt hoe laat haar moeder online was. Ze is bezorgd om haar moeder. Houdt haar in de gaten. En dat zal andersom ook zo zijn.
Ook vertelt ze dat haar moeder geen prater is maar zij wel. Ze praat dan met haar moeder over wat er gebeurd is.
Als ik zoiets lees word ik daar verdrietig van omdat ik dat zelf niet heb. Er is niet iemand die zoveel om ons geeft en ons (onvoorwaardelijk ) steunt.niemand die ons in de gaten houdt. ik denk dat het zeker verschil uitmaakt als dat er wel is. Het is een groot gapend gat wat achterblijft. Maar ik word hierin helaas niet begrepen.
Het bericht van de verjaardag ging niet over mijn moeder. Het was schoonfamilie die zo reageert.
Ik zie niet wat ik verkeerd zeg.
Ik las dat ze op WhatsApp kijkt hoe laat haar moeder online was. Ze is bezorgd om haar moeder. Houdt haar in de gaten. En dat zal andersom ook zo zijn.
Ook vertelt ze dat haar moeder geen prater is maar zij wel. Ze praat dan met haar moeder over wat er gebeurd is.
Als ik zoiets lees word ik daar verdrietig van omdat ik dat zelf niet heb. Er is niet iemand die zoveel om ons geeft en ons (onvoorwaardelijk ) steunt.niemand die ons in de gaten houdt. ik denk dat het zeker verschil uitmaakt als dat er wel is. Het is een groot gapend gat wat achterblijft. Maar ik word hierin helaas niet begrepen.
anoniem_155509 wijzigde dit bericht op 07-04-2018 18:13
4.05% gewijzigd
zaterdag 7 april 2018 om 18:02
Wie begon er over het slijm uit de neus en mond? Dat had mijn moeder ook, nadat ze sliep en dan na twee dagen ofzo. In totaal heeft ze 7 dagen geslapen. Ik veegde het slijm steeds weg met een doekje. Mijn neefje, toen 2,5 heeft nog heel lang volgehouden dat ik moest weten waar oma was, want ik moest tenslotte haar neusje schoonvegen.....
Ik vond haar er niet eng uit zien of raar ruiken. Ze sliep gewoon. Mijn neefje wilde op een gegeven moment de kamer niet meer in, ze lag gewoon in de huiskamer. Wat we pas na een dag begrepen toen iemand op zijn hoogte ging zitten en zag dat haar ogen niet goed dicht waren. Ze lag op haar zij, die ogen zeiden niets meer en zagen er leeg uit. Geen wonder dat neefje bang was. Dus toen hebben we haar omgedraaid, zodat hij de ogen niet meer zag.
Toen ze in slaap was ben ik niet meer van haar zijde geweken. Mijn moeder had in de verpleging gezeten en was als de dood dat ze alleen zou moeten sterven. Dus die had mij gevraagd er op te letten dat ze niet alleen was. Ik ben daar boos om geworden, tegen haar, omdat inderdaad vaak mensen ertussen uit knijpen als net iedereen weg is. Toen vroeg ze of ik in elk geval mijn best wilde doen, dus dat heb ik gedaan. Alleen 's nachts was er iemand anders bij. Ik was er dus ook bij toen ze haar laatste adem uit blies. Mijn vader lag boven te slapen en die kwam toen ik hem riep, die heeft het ook nog gehoord geloof ik. Ik hoorde het wel aankomen.
Daarna heb ik geholpen haar te wassen en aankleden. Wat ik ook deed als de thuiszorg kwam voor de verzorging. Leek me altijd doodeng, maar toen deed ik het gewoon. Het hoorde erbij.
Mocht ook mee naar het mortuarium om haar op te maken maar dat wilde ik niet. Wilde toen ook mijn vader niet alleen laten.
Volgens mij heeft dat helpen wel enorm geholpen in het proces, wat vaak gezegd wordt dat je het dan hebt gezien, ervaren en begrepen. Alsof er dan geen twijfel meer over mogelijk is.
Een collega van mij heeft haar beide ouders verloren in een auto-ongeluk in het buitenland. De lichamen zagen er zo slecht uit dat ze meteen de kist in zijn gelegd en die kist is niet meer open gegaan. Die heeft ze dus niet meer gezien. Kan me indenken dat dat een grote twijfel met zich mee brengt
Ik vond haar er niet eng uit zien of raar ruiken. Ze sliep gewoon. Mijn neefje wilde op een gegeven moment de kamer niet meer in, ze lag gewoon in de huiskamer. Wat we pas na een dag begrepen toen iemand op zijn hoogte ging zitten en zag dat haar ogen niet goed dicht waren. Ze lag op haar zij, die ogen zeiden niets meer en zagen er leeg uit. Geen wonder dat neefje bang was. Dus toen hebben we haar omgedraaid, zodat hij de ogen niet meer zag.
Toen ze in slaap was ben ik niet meer van haar zijde geweken. Mijn moeder had in de verpleging gezeten en was als de dood dat ze alleen zou moeten sterven. Dus die had mij gevraagd er op te letten dat ze niet alleen was. Ik ben daar boos om geworden, tegen haar, omdat inderdaad vaak mensen ertussen uit knijpen als net iedereen weg is. Toen vroeg ze of ik in elk geval mijn best wilde doen, dus dat heb ik gedaan. Alleen 's nachts was er iemand anders bij. Ik was er dus ook bij toen ze haar laatste adem uit blies. Mijn vader lag boven te slapen en die kwam toen ik hem riep, die heeft het ook nog gehoord geloof ik. Ik hoorde het wel aankomen.
Daarna heb ik geholpen haar te wassen en aankleden. Wat ik ook deed als de thuiszorg kwam voor de verzorging. Leek me altijd doodeng, maar toen deed ik het gewoon. Het hoorde erbij.
Mocht ook mee naar het mortuarium om haar op te maken maar dat wilde ik niet. Wilde toen ook mijn vader niet alleen laten.
Volgens mij heeft dat helpen wel enorm geholpen in het proces, wat vaak gezegd wordt dat je het dan hebt gezien, ervaren en begrepen. Alsof er dan geen twijfel meer over mogelijk is.
Een collega van mij heeft haar beide ouders verloren in een auto-ongeluk in het buitenland. De lichamen zagen er zo slecht uit dat ze meteen de kist in zijn gelegd en die kist is niet meer open gegaan. Die heeft ze dus niet meer gezien. Kan me indenken dat dat een grote twijfel met zich mee brengt
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zaterdag 7 april 2018 om 18:08
In dat topic gaat het uitvoerig over jouw eigen moeder. Zo schrijf je daar zelf over.yogonaise schreef: ↑07-04-2018 18:00Je kunt er vanuit gaan dat alles wat ik schrijf over mijn moeder eigenlijk over mijn schoonfamilie gaat. Met mijn moeder is al jaren geen contact. Ik kan er niet op terug vallen.
Het bericht van de verjaardag ging niet over mijn moeder. Het was schoonfamilie die zo reageert.
Of zit je daar ook al te liegen?
zaterdag 7 april 2018 om 18:11
Het ging eigenlijk over mijn schoonfamilie in werkelijkheid. Maar omdat ik al veel daarover heb geschreven heb ik er maar mijn moeder van gemaakt. Anders zou ik denk ik meteen commentaar krijgen. Vandaar.OopjenCoppit schreef: ↑07-04-2018 18:08In dat topic gaat het uitvoerig over jouw eigen moeder. Zo schrijf je daar zelf over.
Of zit je daar ook al te liegen?
