Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
zondag 29 april 2018 om 01:26
Klopt, ik vond het ook een beetje gek toen ze dat vroegen. Toen toch maar ja gezegd omdat ik dacht nu kan het nog, tot op de dag van vandaag de vingerafdruk niet gehad, ze waren het vergeten... Ik zei altijd dat ik niets wilde hebben van haar as maar toen ze eenmaal dood was wilde ik dat wel. Ik wilde dus ook heel graag een hart hangerje waar het as in kon met haar vingerafdruk erop, helaas is hem dat niet geworden.Engelsdropspikkels schreef: ↑29-04-2018 01:16Oh ik was ook zo verbaasd toen ze vroeg of we een vingerafdruk wilden ... daar had ik echt nog nooit van gehoord we hebben het wel gedaan maar weet eigenlijk ook niet wat ermee te doen
Maar wel een hartje met een infinity tekentje erop, ligt vaak alleen maar in een doosje, speciale dagen doe ik hem wel om.
zondag 29 april 2018 om 01:29
Jee war erg vergeten .... bij iemand die ik ken hadden ze vergeten de sieraden af te doen voor het cremeren alles weg.... kregen ze schadevergoeding nou dan heb je watinfinity37 schreef: ↑29-04-2018 01:26Klopt, ik vond het ook een beetje gek toen ze dat vroegen. Toen toch maar ja gezegd omdat ik dacht nu kan het nog, tot op de dag van vandaag de vingerafdruk niet gehad, ze waren het vergeten... Ik zei altijd dat ik niets wilde hebben van haar as maar toen ze eenmaal dood was wilde ik dat wel. Ik wilde dus ook heel graag een hart hangerje waar het as in kon met haar vingerafdruk erop, helaas is hem dat niet geworden.
Maar wel een hartje met een infinity tekentje erop, ligt vaak alleen maar in een doosje, speciale dagen doe ik hem wel om.
Ik zit ook te twijfelen over een ketting ofzo pffff
zondag 29 april 2018 om 01:43
Net voordat mijn moeder naar het uitvaartcentrum werd gebracht, deed mijn vader bij mijn overleden moeder haar trouwring af en gaf hem direct aan mij. Meer dan 50 jaar heeft zij die ring dag en nacht gedragen en nu had ik hem ineens in mijn handen. Ik vond het zo heftig. Ik heb helemaal niet zoveel met sieraden maar deze ring, haar trouwring, betekent heel veel voor me.
Afgelopen weken, maanden inmiddels, wist ik niet zo goed wat er mee te doen. Ik wilde hem wel dragen maar heb ook mijn eigen trouwring en om er nu continu twee te dragen, vind ik ook niets.
Dus heb ik hem deze week laten vermaken. Een goudsmid heeft er met wit goud twee golfjes opgezet met een steentje in het midden. Ineens is het mijn eigen ring geworden. Ik ben er zo blij mee en weet ook zeker dat mijn moeder dit prachtig gevonden zou hebben.
Afgelopen weken, maanden inmiddels, wist ik niet zo goed wat er mee te doen. Ik wilde hem wel dragen maar heb ook mijn eigen trouwring en om er nu continu twee te dragen, vind ik ook niets.
Dus heb ik hem deze week laten vermaken. Een goudsmid heeft er met wit goud twee golfjes opgezet met een steentje in het midden. Ineens is het mijn eigen ring geworden. Ik ben er zo blij mee en weet ook zeker dat mijn moeder dit prachtig gevonden zou hebben.
zondag 29 april 2018 om 01:48
Mooi! Ik draag ook 2 ringen van mama fijn heTeunTeun schreef: ↑29-04-2018 01:43Net voordat mijn moeder naar het uitvaartcentrum werd gebracht, deed mijn vader bij mijn overleden moeder haar trouwring af en gaf hem direct aan mij. Meer dan 50 jaar heeft zij die ring dag en nacht gedragen en nu had ik hem ineens in mijn handen. Ik vond het zo heftig. Ik heb helemaal niet zoveel met sieraden maar deze ring, haar trouwring, betekent heel veel voor me.
Afgelopen weken, maanden inmiddels, wist ik niet zo goed wat er mee te doen. Ik wilde hem wel dragen maar heb ook mijn eigen trouwring en om er nu continu twee te dragen, vind ik ook niets.
Dus heb ik hem deze week laten vermaken. Een goudsmid heeft er met wit goud twee golfjes opgezet met een steentje in het midden. Ineens is het mijn eigen ring geworden. Ik ben er zo blij mee en weet ook zeker dat mijn moeder dit prachtig gevonden zou hebben.
zondag 29 april 2018 om 07:17
Wij zijn ook mee de ovenruimte ingegaan. Ik vond het een beetje vreemd. Het is gewoon een mechanisch proces, niks moois of ceremonieels aan. Ik ben wel blij dat ik er bij was, maar het was net een soort fabrieksproces. Wat ook logisch is. Toen we weg gingen bij het uitvaartcentrum vond ik het vreemd om mijn moeder achter te laten. Ik heb gevraagd hoe lang het proces van de crematie duurde en dat was na 1,5 uur klaar. Toen we weg gingen, was er dus al weinig meer van haar over.
Ik heb voor haar dood een aantal sieraden van haar gekregen, erfstukken uit de familie. De rest moeten we nog verdelen. Ik kreeg ze eigenlijk een beetje stiekem in mijn handen gedrukt, omdat mijn moeder bang was dat een ander ze mee zou nemen. Het zijn gouden sieraden en ik draag geen goud. Vermaken wil ik het ook niet, omdat ze van mijn oma zijn geweest.
Ik heb voor haar dood een aantal sieraden van haar gekregen, erfstukken uit de familie. De rest moeten we nog verdelen. Ik kreeg ze eigenlijk een beetje stiekem in mijn handen gedrukt, omdat mijn moeder bang was dat een ander ze mee zou nemen. Het zijn gouden sieraden en ik draag geen goud. Vermaken wil ik het ook niet, omdat ze van mijn oma zijn geweest.
zondag 29 april 2018 om 07:30
Ik wist helemaal niet dat je de ovenruimte mee in mocht!
Wat ik mooi vind om te lezen is dat ondanks dat we allemaal anders zijn, we in de basis min of meer dezelfde ervaringen hebben.
Ik heb heel lang gedacht 'dood is dood' en dingen als iets met de as doen vond ik dan ook maar onzin. Voor mijn verjaardag wil ik graag een beetje as in een beeldje van een vogeltje laten doen. Eigenlijk heel kitsch, maar ik wil het wel graag.
Teunteun, wat mooi!!
Wat ik mooi vind om te lezen is dat ondanks dat we allemaal anders zijn, we in de basis min of meer dezelfde ervaringen hebben.
Ik heb heel lang gedacht 'dood is dood' en dingen als iets met de as doen vond ik dan ook maar onzin. Voor mijn verjaardag wil ik graag een beetje as in een beeldje van een vogeltje laten doen. Eigenlijk heel kitsch, maar ik wil het wel graag.
Teunteun, wat mooi!!
zondag 29 april 2018 om 07:48
Wat mooi om al die ervaringen hier te lezen, iedereen is door hetzelfde heen gegaan.
Wij hebben mijn moeder tot aan de deur van de ovenruimte gebracht, ik en mijn man, mijn broertje en zijn vriendin, haar zus en man en mijn vader. Daar stonden we allemaal om haar heen, hielden elkaars handen vast en toen zijn we weggegaan. Was heel emotioneel.
Ik bewaar een beetje van de as. De kinderen willen een sieraad met wat van de as, maar ik vind het lastig want ze zijn nog klein (6 en bijna 9), dus ik moet nog denken wat we kunnen doen. En ik heb voor mijn 18e verjaardag de trouwring van mijn moeders vader gekregen, die ze hebben laten vermaken met een steentje erop. Die ring wil ik nu laten aanpassen met de as van mama erin verwerkt op de een of andere manier. Maar ik heb het nog niet kunnen regelen. Lukt me gewoon nog niet.
Ik heb mijn moeder na haar overlijden aangekleed, samen met mijn tante. En toen hebben we haar ringen af gedaan. De trouwring heeft mijn vader en haar andere ring heb ik toen automatisch om gedaan. Mijn vader zei toen dat ik die moest houden. Die heb ik dus ook vaak om.
En wat me heel dierbaar is, is een beeld dat mama door haar vriendin heeft laten maken vlak voor haar overlijden. Van een blad uit een boom in haar tuin. We zijn vrijdag naar een tijdelijke woning verhuisd, tot ons nieuwe huis klaar is in de zomer, en dat beeld staat, samen met een kaart die ik van haar kreeg en een foto, hier ook op het dressoir. Dat is mijn manier om mama ook een beetje in dit huis bij me te hebben.
Wij hebben mijn moeder tot aan de deur van de ovenruimte gebracht, ik en mijn man, mijn broertje en zijn vriendin, haar zus en man en mijn vader. Daar stonden we allemaal om haar heen, hielden elkaars handen vast en toen zijn we weggegaan. Was heel emotioneel.
Ik bewaar een beetje van de as. De kinderen willen een sieraad met wat van de as, maar ik vind het lastig want ze zijn nog klein (6 en bijna 9), dus ik moet nog denken wat we kunnen doen. En ik heb voor mijn 18e verjaardag de trouwring van mijn moeders vader gekregen, die ze hebben laten vermaken met een steentje erop. Die ring wil ik nu laten aanpassen met de as van mama erin verwerkt op de een of andere manier. Maar ik heb het nog niet kunnen regelen. Lukt me gewoon nog niet.
Ik heb mijn moeder na haar overlijden aangekleed, samen met mijn tante. En toen hebben we haar ringen af gedaan. De trouwring heeft mijn vader en haar andere ring heb ik toen automatisch om gedaan. Mijn vader zei toen dat ik die moest houden. Die heb ik dus ook vaak om.
En wat me heel dierbaar is, is een beeld dat mama door haar vriendin heeft laten maken vlak voor haar overlijden. Van een blad uit een boom in haar tuin. We zijn vrijdag naar een tijdelijke woning verhuisd, tot ons nieuwe huis klaar is in de zomer, en dat beeld staat, samen met een kaart die ik van haar kreeg en een foto, hier ook op het dressoir. Dat is mijn manier om mama ook een beetje in dit huis bij me te hebben.
zondag 29 april 2018 om 08:19
Voordat m’n moeder in slaap werd gebracht vroeg ze mij haar armbanden en ring af te doen en zelf om te doen. Ze zei: “die doe je nooit meer af hè”. Armbanden heb ik tot op de dag van vandaag om dag en nacht. Met sporten draag ik er een zweetbandje om. De ring was me te klein, die heb ik samen met de trouwring van m’n broer samen laten smelten tot één grotere ring. Is me erg dierbaar.
M’n nichtjes hebben de vingerafdruk van m’n broer laten tatoeëren, moest wel met toestemming/begeleiding van m’n schoonzus omdat ze nog net minderjarig waren. M’n broer heeft het nog gezien, hij was al in de hospice. Was heel mooi en emotioneel. Nu ben ik altijd bij jullie zei hij
.
M’n nichtjes hebben de vingerafdruk van m’n broer laten tatoeëren, moest wel met toestemming/begeleiding van m’n schoonzus omdat ze nog net minderjarig waren. M’n broer heeft het nog gezien, hij was al in de hospice. Was heel mooi en emotioneel. Nu ben ik altijd bij jullie zei hij
.
Geniet!
zondag 29 april 2018 om 08:45
Ja, hier keek ik ook van op. Maar ik ben er nu 'blij' om dat we het gedaan hebben. Ik ga een tattoo laten zetten van zijn vingerafdruk.Engelsdropspikkels schreef: ↑29-04-2018 01:16Oh ik was ook zo verbaasd toen ze vroeg of we een vingerafdruk wilden ... daar had ik echt nog nooit van gehoord we hebben het wel gedaan maar weet eigenlijk ook niet wat ermee te doen
Time spent with a cat is never wasted
zondag 29 april 2018 om 09:12
Wat een verdrietige en herkenbare verhalen. En wat een respect heb ik voor jullie allemaal hoe jullie ermee omgaan. Ik volg het topic al een tijdje en moet zeggen dat veel reacties mijn ogen openen dat ik mijn rouw moet toelaten.
Mijn sterke vader is ruim een jaar geleden overleden. Hij was 57. Ik heb voor zijn overlijden dag en nacht voor hem gezorgd. En na zijn sterven ben ik gelijk aan het werk gegaan. Sporten na het werk, slapen en masker weer op voor de volgende dag. Terwijl je kapot bent van binnen. En nu al die maanden later lukt dat niet meer.
Ook wij hebben mijn vader geen seconde alleen gelaten. Hij is thuis gebleven tot de crematie. We hebben hem zelf gewassen en aangekleed, zelf de morfinepomp weggehaald. En zelf in de oven gedaan. Dat maakt hem hopelijk trots. En nu hoop ik vooral dat hij van boven kan meekijken en onze beschermengel is<3
Mijn sterke vader is ruim een jaar geleden overleden. Hij was 57. Ik heb voor zijn overlijden dag en nacht voor hem gezorgd. En na zijn sterven ben ik gelijk aan het werk gegaan. Sporten na het werk, slapen en masker weer op voor de volgende dag. Terwijl je kapot bent van binnen. En nu al die maanden later lukt dat niet meer.
Ook wij hebben mijn vader geen seconde alleen gelaten. Hij is thuis gebleven tot de crematie. We hebben hem zelf gewassen en aangekleed, zelf de morfinepomp weggehaald. En zelf in de oven gedaan. Dat maakt hem hopelijk trots. En nu hoop ik vooral dat hij van boven kan meekijken en onze beschermengel is<3
anoniem_176004 wijzigde dit bericht op 29-04-2018 10:51
Reden: spelfouten
Reden: spelfouten
1.75% gewijzigd
zondag 29 april 2018 om 10:18
Graciak, wat mooi dat jullie tot het 'bittere eind' bij hem zijn gebleven en voor hem hebben gezorgd. Als hij inderdaad vanaf boven mee heeft kunnen kijken, zou hij ongetwijfeld trots en tevreden zijn.
Rouwen kan inderdaad op verschillende manieren, maar ik hoor toch wel vaak dat als je de rouw in het begin niet toelaat, dat je later alsnog wel de klap krijgt. Maar ik snap heel goed dat je jezelf zo druk houdt dat er geen ruimte voor het verdriet/gemis overblijft.
Ik zit zelf nu heel erg te worstelen met of er na de dood iets is of niet. Aan de ene kant hoop ik het wel, want dan is mijn vader nog steeds een beetje bij mij. De eerste weken praatte ik heel veel tegen hem en had ik ook het idee dat hij mij hoorde. Of dat wilde ik graag. Nu is dat anders. Hij voelt voor mij heel ver weg, behalve als ik in mijn ouderlijk huis ben. Dan zie ik hem nog zo zitten in de stoel of bij de vijver staan de vissen te voeren.
Ik merk heel erg in mijn omgeving dat men verbaasd is dat ik er nog zo'n 'last' van heb. Alsof ik zeur dat ik verdriet heb. Ik merk dat ik er nu ook gewoon niet meer over begin. Dan kom ik liever hier waar ik niet hoef te doen alsof alles fantastisch is.
Rouwen kan inderdaad op verschillende manieren, maar ik hoor toch wel vaak dat als je de rouw in het begin niet toelaat, dat je later alsnog wel de klap krijgt. Maar ik snap heel goed dat je jezelf zo druk houdt dat er geen ruimte voor het verdriet/gemis overblijft.
Ik zit zelf nu heel erg te worstelen met of er na de dood iets is of niet. Aan de ene kant hoop ik het wel, want dan is mijn vader nog steeds een beetje bij mij. De eerste weken praatte ik heel veel tegen hem en had ik ook het idee dat hij mij hoorde. Of dat wilde ik graag. Nu is dat anders. Hij voelt voor mij heel ver weg, behalve als ik in mijn ouderlijk huis ben. Dan zie ik hem nog zo zitten in de stoel of bij de vijver staan de vissen te voeren.
Ik merk heel erg in mijn omgeving dat men verbaasd is dat ik er nog zo'n 'last' van heb. Alsof ik zeur dat ik verdriet heb. Ik merk dat ik er nu ook gewoon niet meer over begin. Dan kom ik liever hier waar ik niet hoef te doen alsof alles fantastisch is.
zondag 29 april 2018 om 10:31
Ik heb een motormaaier (al bijna 25 jaar dezelfde) en de eerste keer van het seizoen kreeg ik m nooit aangetrokken al stond ik een half uur vergeefs op allerlei manieren aan dat startkoord te sjorren. Meestal moest mijn vader er uiteindelijk aan te pas komen. Nu kan dat niet meer en gisteren wilde ik beginnen met maaien (eerste keer dit jaar) dus ik vroeg pap of ie wilde helpen met starten en na een paar slappe trekjes was ie al aan!
zondag 29 april 2018 om 11:00
Ja Lady-Day, dat idee heb ik ook. Sommige mensen kunnen zich niet voorstellen hoe intens dit verdriet is. En dat is voor henzelf misschien maar goed ook. Dan hebben ze waarschijnlijk nog nooit zo'n gemis meegemaakt.
Ik ben daar ook erg mee bezig of er iets is na dit leven. Heb veel boeken gelezen over ervaringen van artsen en hospicemedewerkers. Ook heb ik tijdens het overlijdensproces van mijn vader en kort daarna van beide opa's dingen meegemaakt die ik niet kan verklaren.
van de week had ik nog zo'n ervaring: mijn moeder rijdt voor mij in haar eigen auto vanuit het ziekenhuis. En ik denk een ogenblik 'wat gek, het lijkt of mijn vader naast haar zit'. Maar goed geen aandacht aan besteed, ik dacht ik word goed gek hier. 's avonds belt mijn moeder en zegt: 'misschien vind je me gek worden, maar toen we naar huis reden zag ik je vader naast je zitten.'
@redbulletje Mooi! Hij kwam je even helpen.
@Sempie daar wordt het tijd voor merk ik idd.
Ik ben daar ook erg mee bezig of er iets is na dit leven. Heb veel boeken gelezen over ervaringen van artsen en hospicemedewerkers. Ook heb ik tijdens het overlijdensproces van mijn vader en kort daarna van beide opa's dingen meegemaakt die ik niet kan verklaren.
van de week had ik nog zo'n ervaring: mijn moeder rijdt voor mij in haar eigen auto vanuit het ziekenhuis. En ik denk een ogenblik 'wat gek, het lijkt of mijn vader naast haar zit'. Maar goed geen aandacht aan besteed, ik dacht ik word goed gek hier. 's avonds belt mijn moeder en zegt: 'misschien vind je me gek worden, maar toen we naar huis reden zag ik je vader naast je zitten.'
@redbulletje Mooi! Hij kwam je even helpen.
@Sempie daar wordt het tijd voor merk ik idd.
zondag 29 april 2018 om 11:06
zondag 29 april 2018 om 11:10
Hier draag ik haar trouwring dagelijks. Binnenkort ga ik zelf trouwen en ik twijfel of ik haar ring zal blijven dragen of niet. Op de bruiloft komen in principe geen ooms/tantes maar ik wil wel de zus van mijn moeder vragen. Gewoon omdat dat fijn voelt.
Ik geloof wel dat ze nog ergens meekijken maar ik denk niet dat we nog interactie met ze kunnen hebben. Daarom geloof ik ook niet in kwade geesten die je kwaad kunnen doen. Ik heb ook echt momenten dat ik haar aanwezigheid wel voel ofzo...
Ik geloof wel dat ze nog ergens meekijken maar ik denk niet dat we nog interactie met ze kunnen hebben. Daarom geloof ik ook niet in kwade geesten die je kwaad kunnen doen. Ik heb ook echt momenten dat ik haar aanwezigheid wel voel ofzo...
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
zondag 29 april 2018 om 11:34
Ik “voel” ze ook op bepaalde momenten, dat geeft me een bepaalde rust.
Toen ik zelf voor borstcontrole ging (moet ik jaarlijks) en ik zat in de wachtkamer me rot te voelen hoorde ik m’n moeders fluitje. Ze floot altijd naar me ipv roepen. Ik echt als een idioot om me heen te kijken, andere mensen schrokken ervan. En prompt werd ik opgeroepen voor m’n mammogram. Voor mij was ze er gewoon
Toen ik zelf voor borstcontrole ging (moet ik jaarlijks) en ik zat in de wachtkamer me rot te voelen hoorde ik m’n moeders fluitje. Ze floot altijd naar me ipv roepen. Ik echt als een idioot om me heen te kijken, andere mensen schrokken ervan. En prompt werd ik opgeroepen voor m’n mammogram. Voor mij was ze er gewoon
Geniet!
zondag 29 april 2018 om 12:46
Er zijn te veel verhalen voor mij om er niet in te geloven. Ik geloofde er altijd wel in, of wilde er in geloven, en ik had verwacht dat ik wel 'vreemde' dingen zou meemaken. Maar tot nu toe niet. Mijn moeder, die er niet in gelooft, heeft wel al een paar gekke dingen meegemaakt die zij niet kan verklaren, maar tegelijkertijd zegt ze dat ze het zich verbeeld moet hebben, of dat het toeval was. Maar 'toevallig' hebben die gekke dingen wel te maken met mijn vader.
Ik ben er een beetje jaloers op, ik wil ook zo graag dat hij even bij mij komt buurten.
Ik had gisteren echt een goeie dag. Wat was dat heerlijk om niet de hele dag met zo'n brok in de keel te zitten. Vandaag is het iets minder want ik zit weer even in de ongeloofsfase, maar terugdenkend aan gisteren geeft me echt moed. Ik had dat echt even nodig. Baby steps!
Ik ben er een beetje jaloers op, ik wil ook zo graag dat hij even bij mij komt buurten.
Ik had gisteren echt een goeie dag. Wat was dat heerlijk om niet de hele dag met zo'n brok in de keel te zitten. Vandaag is het iets minder want ik zit weer even in de ongeloofsfase, maar terugdenkend aan gisteren geeft me echt moed. Ik had dat echt even nodig. Baby steps!
zondag 29 april 2018 om 18:02
Nou, misschien toch een teken? Ik wilde een wasje draaien, deed mijn wasmachine het niet. Ik draaide aan alle knoppen. Niets. Dikke paniek want ik had een volle mand wit en een volle mand bont. Ik had de tranen in de ogen staan en riep 'papa help mij' en warempel... de machine sprong aan. Mijn vader was altijd degene die klusjes in mijn huis deed. Nou, wie of wat het ook was.. bedankt 
zondag 29 april 2018 om 18:49
Over tekens; wij zochten een nieuw huis en waren al 3x bij een huis gaan kijken dat eigenlijk aan alle eisen voldeed. Maar ik kon de knoop niet doorhakken. Nog veel andere huizen bekeken maar niks was het. Bij nog een bezichting bij dat eerste huis pakte ik haar ring beet en zei ‘mama help me nou’ en ineens wist ik het: dit wordt ons huis! Het voelde ineens helemaal goed.
