Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
maandag 7 mei 2018 om 03:47
Gecondoleerd met het verlies van je ouders en welkom bij de club, Christiana. Al is het waarschijnlijk niet een club waar je bij had willen zitten. Wat moeten het zware jaren voor je zijn geweest. Hopelijk vind je hier herkenning en steun die je komende tijd hard nodig zal hebben. Ook voor de anderen veel kracht en steun toegewenst.
Go with the flow. We kunnen het verdriet en gemis helaas niet wegdrukken. Inmiddels weet ik van mezelf dat als ik een drukke periode heb met veel prikkels en sociaal gedoe, ik achteraf ook doodmoe ben. En extra verdrietig.
Terwijl voor het overlijden van mijn moeder ik juist de gezelligheid altijd opzocht en ervan kon genieten. Nu zit ik heel snel op een grens en raak overprikkeld. Ik zoek het nu ook niet actief op, maar ontloop het ook niet helemaal.
Na een weekend, met de gebruikelijk hectiek van het gezin thuis, sportclubjes etc, weet ik dat ik op maandag vaak een terugval-dag heb in mijn verdriet. Ik werk gelukkig voor mezelf en kan mijn werk zelf wat indelen, dus weet dat ik op die dag niet teveel in moet plannen. Ik doe het rustig aan, zoek geen contact op, als het niet moet, luister muziek of zit in stilte. Ik probeer wat werk tussendoor te verzetten. En zo niet, dan is dat ook goed en haal ik het op een ander moment in. Nog steeds, heel vaak, komen de tranen, die ik vaak in het weekend weggedrukt heb, denk ik. Ik mis haar nog zo. Zal het ooit wennen?
Go with the flow. We kunnen het verdriet en gemis helaas niet wegdrukken. Inmiddels weet ik van mezelf dat als ik een drukke periode heb met veel prikkels en sociaal gedoe, ik achteraf ook doodmoe ben. En extra verdrietig.
Terwijl voor het overlijden van mijn moeder ik juist de gezelligheid altijd opzocht en ervan kon genieten. Nu zit ik heel snel op een grens en raak overprikkeld. Ik zoek het nu ook niet actief op, maar ontloop het ook niet helemaal.
Na een weekend, met de gebruikelijk hectiek van het gezin thuis, sportclubjes etc, weet ik dat ik op maandag vaak een terugval-dag heb in mijn verdriet. Ik werk gelukkig voor mezelf en kan mijn werk zelf wat indelen, dus weet dat ik op die dag niet teveel in moet plannen. Ik doe het rustig aan, zoek geen contact op, als het niet moet, luister muziek of zit in stilte. Ik probeer wat werk tussendoor te verzetten. En zo niet, dan is dat ook goed en haal ik het op een ander moment in. Nog steeds, heel vaak, komen de tranen, die ik vaak in het weekend weggedrukt heb, denk ik. Ik mis haar nog zo. Zal het ooit wennen?
maandag 7 mei 2018 om 09:21
Hier een aantal rustige dagen. En die waren ook wel even welkom. We zijn er een paar dagen tussen uit. En dat was ook wel nodig na het plotselinge overlijden en een verhuizing er achter aan.
Het is lekker weer, er is goed eten en ik kom zowaar aan wat ontspanning toe. Ik weet dat het wipwapje morgen weer de andere kant op kan slaan, maar vind wel kracht in dit soort dagen
Verder doe ik sowieso waar ik zin in heb..werk heb ik bewust in een opbouwfase weer opgebouwd en sociale verplichtingen die letterlijk zo voelen sla ik gewoon over. En dan nog presteren om alles te vergeten en idd snel overprikkeld te zijn. Heel herkenbare posts.
Ik gun jullie ook allemaal wat zonnestraaldagen, want oh wat zijn dit soort dagen fijn. En begrijp me niet verkeerd want dat kutgevoel zit er nog steeds, maar blijkbaar kabbelt dat gevoel rustig mee...
Het is lekker weer, er is goed eten en ik kom zowaar aan wat ontspanning toe. Ik weet dat het wipwapje morgen weer de andere kant op kan slaan, maar vind wel kracht in dit soort dagen
Verder doe ik sowieso waar ik zin in heb..werk heb ik bewust in een opbouwfase weer opgebouwd en sociale verplichtingen die letterlijk zo voelen sla ik gewoon over. En dan nog presteren om alles te vergeten en idd snel overprikkeld te zijn. Heel herkenbare posts.
Ik gun jullie ook allemaal wat zonnestraaldagen, want oh wat zijn dit soort dagen fijn. En begrijp me niet verkeerd want dat kutgevoel zit er nog steeds, maar blijkbaar kabbelt dat gevoel rustig mee...
maandag 7 mei 2018 om 10:22
Welkom, Christiana. Wat een zware jaren voor jou, zeg. Mantelzorgen is niet niks en dan ook nog dealen met de nasleep. Ondanks dat het een eenzaam proces blijft helpt het wel als je lieve mensen om je heen hebt. Ik hoop dat dat het geval is voor je.
Ik snap die opluchting na de dood van je moeder wel. Het zien lijden van een geliefde gaat door merg en been. Dan is loslaten zelfs nog makkelijker
Ik snap die opluchting na de dood van je moeder wel. Het zien lijden van een geliefde gaat door merg en been. Dan is loslaten zelfs nog makkelijker
maandag 7 mei 2018 om 22:59
Bedankt voor jullie lieve reacties en herkenbare dingen. Zoals overprikkeld zijn en drukte weren. Zit in een nieuwe baan (vorig jaar werd bedrijf gesloten waar ik 25 jaar werkte). En merk dat het mij moeite kost om te focussen en heb een hoofd vol watten.. Heb ook moeite om vergaderingen te volgen, zaken die in mijn ogen totaal onbelangrijk zijn.
En ben ontzettend moe... waarschijnlijk ook herkenbaar bij jullie.
En ben ontzettend moe... waarschijnlijk ook herkenbaar bij jullie.
maandag 7 mei 2018 om 23:06
Dat over het clubje waar je eigenlijk niet bij wil horen, klopt de reden is niet leuk maar wel samen met mensen die in het zelfde schuitje zitten. Heb 2 lieve zussen waar ik mee kan delen en partner en kinderen. In vriendenkring ben ik helaas de eerste met verlies van ouders. En mantelzorg en verpleeghuis komt helemaal nog niet voor in mijn vriendenkring, waar dan ook begrip ontbreekt helaas.. vriendenkring dunt aardig uit zo..
maandag 7 mei 2018 om 23:07
Oh ja, die dingen die totaal onbelangrijk zijn... herkenbaar. Ik vind heel veel dingen op mijn werk 'gezeik'. Ik heb ook een wattenhoofd en vergeet constant dingen. En ja, die vermoeidheid, ook heel herkenbaar. Ik slaap ook niet goed (en niet lang genoeg) dus dat helpt ook niet.
Het is voor mij nu 3,5 maand geleden en ik heb zo mijn rituelen (kaarsje aan, veel naar foto's kijken) en ik vraag mij af of het nu tijd wordt om daar mee te stoppen. Of afbouwen. Als ik daar aan denk voel ik me schuldig. Alsof mijn vader het niet waard was om verdrietig over te zijn. Maar ik ben zo moe van het zo ontzettend verdrietig zijn.
Het is voor mij nu 3,5 maand geleden en ik heb zo mijn rituelen (kaarsje aan, veel naar foto's kijken) en ik vraag mij af of het nu tijd wordt om daar mee te stoppen. Of afbouwen. Als ik daar aan denk voel ik me schuldig. Alsof mijn vader het niet waard was om verdrietig over te zijn. Maar ik ben zo moe van het zo ontzettend verdrietig zijn.
dinsdag 8 mei 2018 om 06:55
Ja die rituelen. Ik zit er ook een beetje mee. Heb dus ook zo’n rouwhoekje (gehad) met foto, kaarsje, schelpen etc. Twee weken geleden had mijn man het even opgeruimd om de muren te verven. Nu is dat klaar en kan het weer ingericht worden. Maar wil ik dat nog wel? Misschien voldoet een klein kaarsje ook. Mnder prominent. Niet omdat ik minder ‘verdrietig’ ben, maar meer als teken van doorgaan met het leven, het durven loslaten.
Het hebben van zo’n plekje in huis heeft me wel veel geholpen, de afgelopen maanden. Het gaf een beetje houvast en een soort van rouwritueel. Maar ik denk dat het nu zijn werk heeft gedaan.
Het hebben van zo’n plekje in huis heeft me wel veel geholpen, de afgelopen maanden. Het gaf een beetje houvast en een soort van rouwritueel. Maar ik denk dat het nu zijn werk heeft gedaan.
dinsdag 8 mei 2018 om 07:12
Mooi gezegd, Teun. Ik heb mijn vaders foto op de schouw in mijn slaapkamer staan. Zijn brilletje ligt er naast en ik laat dat ook zo. Er staat een kaarsje bij, die ik, zodra ik thuis kom, obsessief aansteek. (Smeltend ijs in de tas moet wachten, mijn vader komt eerst.)
Ja, loslaten inderdaad. Het échte loslaten. Ik merk nu dat ik daar eigenlijk helemaal niet zo mee bezig ben geweest. Heb er juist alles aan gedaan om hem toch nog bij me te houden.
Ja, loslaten inderdaad. Het échte loslaten. Ik merk nu dat ik daar eigenlijk helemaal niet zo mee bezig ben geweest. Heb er juist alles aan gedaan om hem toch nog bij me te houden.
dinsdag 8 mei 2018 om 10:05
Christiana: wat een heftig verhaal zeg. Toen mijn moeder overleed had ik juist het gevoel dat het nu pas ging beginnen. Al die jaren kon ik het nog ontkennen en hopen dat het nog jaren ging duren.
Ik wil nog een klein hoekje inrichten. Ik heb wel een foto staan, maar doe er niet echt iets mee. Ik zie het meer als haar aanwezigheid bij ons.
Ik liep gisteren in de stad en zag een vrouw die van achteren gezien dezelfde bouw en kleding als mijn moeder had. Dat ik echt even zo’n moment van herkenning had, soort automatisme of zo. Dat is wel een vreemde gewaarwording. Hebben jullie dat ook al eens meegemaakt?
Ik wil nog een klein hoekje inrichten. Ik heb wel een foto staan, maar doe er niet echt iets mee. Ik zie het meer als haar aanwezigheid bij ons.
Ik liep gisteren in de stad en zag een vrouw die van achteren gezien dezelfde bouw en kleding als mijn moeder had. Dat ik echt even zo’n moment van herkenning had, soort automatisme of zo. Dat is wel een vreemde gewaarwording. Hebben jullie dat ook al eens meegemaakt?
dinsdag 8 mei 2018 om 18:24
Klopt. Ik heb echt ook nog van die vlagen van ongeloof, van het kán gewoon niet waar zijn.
Voor mij voelt dit als het meest verschrikkelijke liefdesverdriet. Het is maar goed dat er geen Facebook en Instagram voor de doden is, want anders zat ik daar continu mijn vader te stalken.
Ik zoek hem nog steeds alsof ik hem verloren ben als een bos sleutels. Hij móet gewoon ergens zijn.
Vorige week ging het juist net ietsje beter. Ik had echt het idee dat ik een grote stap vooruit had gedaan. En deze week weer 2 terug.
Mijn beste vriendin is haar vader 2 maanden voor mij verloren, en haar moeder 4 jar geleden. Zij was net zo hecht met haar ouders als ik ben. Zij voelde echt dat na 1,5 jaar de boel wel weer gestabiliseerd was. Ik houd me daar maar aan vast, dat het mij ook gaat lukken want er zijn dagen dat ik me gewoon niet kan voorstellen mij ooit weer goed, laat staan gelukkig, te voelen.
Ik ben blij dat dit forum er is. Ik ben continu omringd door mensen, zelfs lieve mensen, en toch voel ik me steeds ontzettend alleen. Hier lezen en schrijven helpt mij zo. Dank iedereen!
Voor mij voelt dit als het meest verschrikkelijke liefdesverdriet. Het is maar goed dat er geen Facebook en Instagram voor de doden is, want anders zat ik daar continu mijn vader te stalken.
Ik zoek hem nog steeds alsof ik hem verloren ben als een bos sleutels. Hij móet gewoon ergens zijn.
Vorige week ging het juist net ietsje beter. Ik had echt het idee dat ik een grote stap vooruit had gedaan. En deze week weer 2 terug.
Mijn beste vriendin is haar vader 2 maanden voor mij verloren, en haar moeder 4 jar geleden. Zij was net zo hecht met haar ouders als ik ben. Zij voelde echt dat na 1,5 jaar de boel wel weer gestabiliseerd was. Ik houd me daar maar aan vast, dat het mij ook gaat lukken want er zijn dagen dat ik me gewoon niet kan voorstellen mij ooit weer goed, laat staan gelukkig, te voelen.
Ik ben blij dat dit forum er is. Ik ben continu omringd door mensen, zelfs lieve mensen, en toch voel ik me steeds ontzettend alleen. Hier lezen en schrijven helpt mij zo. Dank iedereen!
dinsdag 8 mei 2018 om 22:07
Ach, lieve stofmuis, het is ook niet niks. Ik denk ook dat het zo gaat, op en neer, dan weer erger en dan weer een klein beetje. Een aantal pagina's terug staat zo'n mooi verhaal over rouw als golven. En hoe je eerst aan het watertrappelen bent om je hoofd boven water te houden. En die golven die komen en komen maar. En hoe het uiteindelijk dan toch, heel langzaam maar zeker, verandert.
Het verlies van jouw broer is natuurlijk supergecompliceerd. Je ouders hebben natuurlijk ook hun eigen verdriet.
Wellicht dat je het al gemeld hebt hoor, maar mijn hersenen zijn net een vergiet tegenwoordig, maar heb jij professionele hulp er bij?
Niet dat je er iets aan hebt, maar je bent vaak in mijn gedachten
Het verlies van jouw broer is natuurlijk supergecompliceerd. Je ouders hebben natuurlijk ook hun eigen verdriet.
Wellicht dat je het al gemeld hebt hoor, maar mijn hersenen zijn net een vergiet tegenwoordig, maar heb jij professionele hulp er bij?
Niet dat je er iets aan hebt, maar je bent vaak in mijn gedachten
dinsdag 8 mei 2018 om 22:53
Ik ben even niet geweest. Ik ben begonnen met een nieuwe baan en erg druk met iets anders leuks/nieuws/spannends. En als dat soort nieuwe dingen allemaal spelen...dan mis ik mijn mijn moeder het meeste.
Er speelt nu zoveel. Ik moet zoveel keuzes maken en wennen aan bepaalde dingen. Met mijn moeder kon ik zo goed en fijn praten. Ze hoefde maar naar me te kijken en wist al bijna wat er bij me speelde. En zo iemand is er niet meer. Zelfs mijn man niet. Terwijl hij ook lief en betrokken is. Maar mijn moeder kon me echt lezen. Zo fijn was dat. ik voel me zo verloren, zo eenzaam. ik vind de meeste contacten nu vooral even oppervlakkig. Niet leuk. En ik ben straks al 1,5 jaar 'op weg'.
Ik heb veel gemist hier. Ik heb de laatste 2 pagina;s bijgelezen. Schrikken; zo een paniekaanval Lady. Herkenbaar ook. De aanvallen, en sowieso de paniek. Dat paniekgevoel is er meestal wel af. Vlamt nu weer even op. Maar niet meer zo hevig als in het begin.
En verder ook veel verdriet bij anderen. Allemaal even een hart onder de riem voor jullie. Hoe ga jij nu Stofmuis?
Er speelt nu zoveel. Ik moet zoveel keuzes maken en wennen aan bepaalde dingen. Met mijn moeder kon ik zo goed en fijn praten. Ze hoefde maar naar me te kijken en wist al bijna wat er bij me speelde. En zo iemand is er niet meer. Zelfs mijn man niet. Terwijl hij ook lief en betrokken is. Maar mijn moeder kon me echt lezen. Zo fijn was dat. ik voel me zo verloren, zo eenzaam. ik vind de meeste contacten nu vooral even oppervlakkig. Niet leuk. En ik ben straks al 1,5 jaar 'op weg'.
Ik heb veel gemist hier. Ik heb de laatste 2 pagina;s bijgelezen. Schrikken; zo een paniekaanval Lady. Herkenbaar ook. De aanvallen, en sowieso de paniek. Dat paniekgevoel is er meestal wel af. Vlamt nu weer even op. Maar niet meer zo hevig als in het begin.
En verder ook veel verdriet bij anderen. Allemaal even een hart onder de riem voor jullie. Hoe ga jij nu Stofmuis?
woensdag 9 mei 2018 om 16:21
Ik voel me echt rot deze week. Verloren en eenzaam. Zelfs de eerste weken na mijn vaders dood waren niet zo moeilijk. Ik merk dat ik ongeduldig begin te worden. Ik wil niet de hele tijd zo in en in verdrietig zijn maar ik kan de tranen gewoon niet tegen houden. Op dit soort momenten kan ik me gewoon echt niet voorstellen dat ik me ooit weer 'okay' ga voelen. Ik heb de hele tijd zo'n onrustig gevoel en kan nergens mijn draai vinden.
Noerie, dat is ook het frustrerende he? Je kunt nog zo'n lieve man (of zus/broer/vriend/vriendin) hebben, dat staat los van het gemis van je moeder. Daarom geloof ik ook niet in zo'n verlies 'een plekje' geven. Dat is m.i. gewoon onmogelijk. Alsof je de overledenen weg kunt stoppen om af en toe even te komen kijken of alles er nog okay bij staat en dan gewoon weer verder met je leven.
Noerie, dat is ook het frustrerende he? Je kunt nog zo'n lieve man (of zus/broer/vriend/vriendin) hebben, dat staat los van het gemis van je moeder. Daarom geloof ik ook niet in zo'n verlies 'een plekje' geven. Dat is m.i. gewoon onmogelijk. Alsof je de overledenen weg kunt stoppen om af en toe even te komen kijken of alles er nog okay bij staat en dan gewoon weer verder met je leven.
woensdag 9 mei 2018 om 16:40
Het is ook nog maar heel kort Lady...het is zwaar en dat blijft het ook gerust nog wel. Maar er komen weken dat je je wel wat beter voelt. en daarna weer niet. Maar dat af en toe wel is al zo fijn.
En inderdaad, het is gewoon voor altijd anders. Een ouder is er zo lang geweest....het kost ook gewoon heel veel tijd om aan de nieuwe situatie te wennen.En alles moet weer zijn plek vinden. Je relatie met je moeder, hoe je moeder haar leven lijdt, gewoontes die niet meer hetzelfde zijn...
ik vond de 1e 10 maanden echt heel moeilijk. Daarna werd het beter. en nu in het tweede jaar leef ik weer gewoon maar nog steeds heb ik echt moeilijke weken. Niet meer zo moeilijk als jij nu, maar toch. Verzet je er maar niet tegen. Je moet er doorheen. eromheen gaat niet, er overheen ook niet helaas.
En inderdaad, het is gewoon voor altijd anders. Een ouder is er zo lang geweest....het kost ook gewoon heel veel tijd om aan de nieuwe situatie te wennen.En alles moet weer zijn plek vinden. Je relatie met je moeder, hoe je moeder haar leven lijdt, gewoontes die niet meer hetzelfde zijn...
ik vond de 1e 10 maanden echt heel moeilijk. Daarna werd het beter. en nu in het tweede jaar leef ik weer gewoon maar nog steeds heb ik echt moeilijke weken. Niet meer zo moeilijk als jij nu, maar toch. Verzet je er maar niet tegen. Je moet er doorheen. eromheen gaat niet, er overheen ook niet helaas.
woensdag 9 mei 2018 om 17:19
Dankjewel voor je geruststellende woorden, Noerie. Voor mij voelt 3,5 maand nu al echt best lang. Ik ben er gewoon zo'n beetje 24 uur per dag mee bezig. Zelfs op mijn werk, wat druk en leuk is, kan ik het niet loslaten. De gedachte dat ik mijn vader nooit meer zal zien komt continu op.
Er komt zoveel naar boven weer. De horror van zijn ziek zijn. De vele nachten waar hij huilend van de pijn in zijn stoel zat. Ik, naarstig googlen wat het zou kunnen zijn. Van dokter naar dokter en niemand die het wist. Ik aan de slag met vitamines en wietolie, en later hele schema's maken voor het innemen van zijn opiaten - tot op het gevaarlijke af. Continu heen en weer racen tussen mijn ouders en mijn eigen huis, ondertussen ook nog aan een nieuwe baan beginnen en een LAT-relatie in stand zien te houden.
Ik heb zo veel paniek en machteloosheid gevoeld. Het voelt allemaal nu zo nutteloos ondanks dat ik voor hem door het vuur ging. Ik heb bij dokters geleurd en gezeurd om hem zo goed mogelijke pijnstilling te geven. Ik sprak voor hem wanneer hij dat niet meer kon. Ik vertelde hem dat ik hem ging redden, maar tegen de longkanker kon ik niet op. En nu is het stil.
Er komt zoveel naar boven weer. De horror van zijn ziek zijn. De vele nachten waar hij huilend van de pijn in zijn stoel zat. Ik, naarstig googlen wat het zou kunnen zijn. Van dokter naar dokter en niemand die het wist. Ik aan de slag met vitamines en wietolie, en later hele schema's maken voor het innemen van zijn opiaten - tot op het gevaarlijke af. Continu heen en weer racen tussen mijn ouders en mijn eigen huis, ondertussen ook nog aan een nieuwe baan beginnen en een LAT-relatie in stand zien te houden.
Ik heb zo veel paniek en machteloosheid gevoeld. Het voelt allemaal nu zo nutteloos ondanks dat ik voor hem door het vuur ging. Ik heb bij dokters geleurd en gezeurd om hem zo goed mogelijke pijnstilling te geven. Ik sprak voor hem wanneer hij dat niet meer kon. Ik vertelde hem dat ik hem ging redden, maar tegen de longkanker kon ik niet op. En nu is het stil.
lady_day wijzigde dit bericht op 09-05-2018 17:48
0.09% gewijzigd
woensdag 9 mei 2018 om 18:52
Dit is zo herkenbaar. Al die klote behandelingen en maar hopen dat ze beter wordt. En ze werd er alleen maar doodziek van. Doodziek en het heeft niks geholpen. Ik kan daar echt boos om worden.
Mijn moeder wilde die behandelingen helemaal niet. Maar we zeiden steeds, misschien ben je er dan wel langer. Heb je nog een goede tijd. De laatste behandeling had ze inderdaad niet moeten doen. Hadden we dat maar nooit gedaan, wat een ellende. Achteraf snap ik pas waarom ze het niet wou.
Mijn moeder wilde die behandelingen helemaal niet. Maar we zeiden steeds, misschien ben je er dan wel langer. Heb je nog een goede tijd. De laatste behandeling had ze inderdaad niet moeten doen. Hadden we dat maar nooit gedaan, wat een ellende. Achteraf snap ik pas waarom ze het niet wou.
woensdag 9 mei 2018 om 19:05
Je doet wat je kan omdat je niet wilt loslaten. Beetje 'doel heiligt de middelen'. Je wil ook niet opgeven. Wat als het wél helpt. Zo kun je jezelf mooi voor de gek houden, zo tussen hoop en vrees.
Mijn vader had de 'mazzel' dat zijn pijn bijna niet te bestrijden was. Hij had al de sterkste pijnstilling mogelijk (inclusief ruggenprik) en was daardoor ook niet mobiel. Anders had ik hem zeker geprobeerd ervan te overtuigen dat bestralen/chemo nog wel zin had. Ik weet zeker dat hij dat voor mij/ons ook nog gedaan had. Wat een hel was dat geweest, al die ellende om zijn leven een paar maanden te rekken. En hij was toch dood gegaan.
Wie weet wat jouw moeder allemaal bespaard is gebleven Tinkeltje
Mijn vader had de 'mazzel' dat zijn pijn bijna niet te bestrijden was. Hij had al de sterkste pijnstilling mogelijk (inclusief ruggenprik) en was daardoor ook niet mobiel. Anders had ik hem zeker geprobeerd ervan te overtuigen dat bestralen/chemo nog wel zin had. Ik weet zeker dat hij dat voor mij/ons ook nog gedaan had. Wat een hel was dat geweest, al die ellende om zijn leven een paar maanden te rekken. En hij was toch dood gegaan.
Wie weet wat jouw moeder allemaal bespaard is gebleven Tinkeltje
woensdag 9 mei 2018 om 23:08
Hier ook weer even niks laten horen, hele drukme week gehad en nu weer moeilijk... over een klein uurtje jarig, 2de keer al zonder mijn lieve mams.. zo onwerkelijk dat ze me niet eens meer 25 ziet worden... vorig jaar heb ik de heledag alleen maar gehuild, het voelt nu anders maar toch doet het zn pijn...
Dikke knuffel voor iedereen
Dikke knuffel voor iedereen
donderdag 10 mei 2018 om 01:01
Lady, dikke knuffel voor jou...
en voor de rest ook natuurkijk
Het is allemaal zo herkenbaar, de eenzaamheid vooral. Ik zei vandaag tegen mijn broer wat is dit eenzaam zo zwaar en naar die pijn voelt soms als niet te dragen.
Ik zie ook zo tegen moederdag op de reclames maken me zo verdrietig de eerste keer in 47 jaar dat ik niet naar mijn ouderlijk huis ga naar mijn moeder afschuweljk .....
Lady het verdriet van jou nu ook over je moeder is heel,zwaar ik weet zo goed toen mijn vader overleed vond ik het verdriet van mijn moeder zo hartbrekend....
Maar ik voelde me toen niet zo verdomd eenzaam als nu ik was ook veel jonger ander leven ik weet het niet het verdriet was net zo groot maar die eenzaamheid maakt het extra zwaar.
Soms voel ik me echt alleen op,de,wereld ondanks iedereen om me heen.
De woorden hier van troost van sinala en lamvshop,, infinity die wat verder zijn doen me zoveel daar hou ik me echt aan vast, en natuurlijk de erkenning en herkenning van en bij iedereen dank jullie
en voor de rest ook natuurkijk
Het is allemaal zo herkenbaar, de eenzaamheid vooral. Ik zei vandaag tegen mijn broer wat is dit eenzaam zo zwaar en naar die pijn voelt soms als niet te dragen.
Ik zie ook zo tegen moederdag op de reclames maken me zo verdrietig de eerste keer in 47 jaar dat ik niet naar mijn ouderlijk huis ga naar mijn moeder afschuweljk .....
Lady het verdriet van jou nu ook over je moeder is heel,zwaar ik weet zo goed toen mijn vader overleed vond ik het verdriet van mijn moeder zo hartbrekend....
Maar ik voelde me toen niet zo verdomd eenzaam als nu ik was ook veel jonger ander leven ik weet het niet het verdriet was net zo groot maar die eenzaamheid maakt het extra zwaar.
Soms voel ik me echt alleen op,de,wereld ondanks iedereen om me heen.
De woorden hier van troost van sinala en lamvshop,, infinity die wat verder zijn doen me zoveel daar hou ik me echt aan vast, en natuurlijk de erkenning en herkenning van en bij iedereen dank jullie
