Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
dinsdag 26 juni 2018 om 20:32
Zijn er spullen die je vader heeft gemaakt die mee kunnen? En maak vooral veel foto's van alles. Hij wist wellicht ook wel dat dat geen huis voor de rest van je leven zou zijn.Lady_Day schreef: ↑26-06-2018 12:12Ik heb besloten om te verhuizen. Ik wil wel samenwonen met mijn vriend, maar het ziet er naar uit dat dat nog wel even gaat duren. Intussen woon ik al een tijdje niet meer prettig in mijn huis. Ik ben nu toch actief op zoek. Hoeft niet per se volgende maand, maar ik moet wel mijn move maken.
Ik kwam gisteravond thuis van een bezichtiging en moest zo huilen. Dat zou betekenen dat ik dit huis wat mijn vader gerenoveerd heb achter moet laten. Dan kom ik in een huis waar hij nooit geweest is. Een tijdje geleden schreef iemand (Momo?) hier ook over. Het is een raar gevoel, en het voelt een beetje als verraad.
Maar ik moet verder, ik moet gewoon rust hebben. Ik heb een drukke, hectische baan en een lawaaiig huis. Ik kom gewoon niet tot rust. Nooit. Ik moet weg en ik vind het zo erg...
dinsdag 26 juni 2018 om 20:36
Eigenlijk kwam het wel goed uit, want dankzij m'n eigen kanker kon ik de ziektewet in. Dat ik daarnaast ook een autisme diagnose heb gekregen is nog 'n extra bonus. Kan nu in elk geval rustig aan doen. Gek genoeg ben ik afgelopen jaar pas écht van mijn geweldige huis en tuin gaan genieten. Werken gaf me altijd zoveel stress en thuis was er ook altijd wel iets wat moest, nu is de druk er af. De kleine klusjes die ik zelf kan geven me zelfs voldoening. (En uitrusten in m'n nieuwe intex zwembadje ook!)
Oh wat die extreme overgangsklachten betreft kon de oncoloog me ook niet gerust stellen. Ze zei dat er zelfs vrouwen zijn die er tot in hun 70-er jaren last van houden. De kankerverwekkende hormoontabletten die ik nu slik geven wel wat verlichting, dus ook al stop ik daar na een maand weer mee, het is wel iets om als tijdelijke kuur te gebruiken als ik nog 'ns op vakantie wil.
dinsdag 26 juni 2018 om 21:12
Lady, net als de anderen denk ik ook dat je vader het eens zal zijn met je besluit te verhuizen. Hij weet vast dat je zo veel last hebt van je buren dat het je opbreekt.
Dapper dat je dat besluit hebt genomen. Ik hoop wel dat je dingen mee kan nemen die hij gemaakt heeft.
Dapper dat je dat besluit hebt genomen. Ik hoop wel dat je dingen mee kan nemen die hij gemaakt heeft.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
dinsdag 26 juni 2018 om 21:17
Zijn ook mooie plannenredbulletje schreef: ↑26-06-2018 21:15In september ga ik een weekje met mn moeder naar Spanje.
Verder moet ik financieel eerst bijkomen. Wellicht volgend jaar Scandinavie, omdat ik echt naar die leegte snak. Maar ik hoop ook ooit nog ns naar Amerika terug te gaan. Wellicht wel Texas...
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
dinsdag 26 juni 2018 om 21:50
Dank je,
dinsdag 26 juni 2018 om 22:01
Ik ben een paar weken geleden met mijn dochter geweest en het heeft ons heel goed gedaan. Veel plezier!Blondie456 schreef: ↑26-06-2018 19:13Ik ga morgen samen met mijn zoon van 25 fijn een week naar Rhodos. Ik heb er zin in om er even tussenuit te zijn.
dinsdag 26 juni 2018 om 22:04
dinsdag 26 juni 2018 om 22:09
Je vader zit in je hart niet in je huis, en als jij in je huidige huis geen rust vindt en het niet voelt als thuis.. Dan moet je het verkopen. ( mijn vader zou zeggen voor een goede prijs verkopen).Lady_Day schreef: ↑26-06-2018 12:12Ik heb besloten om te verhuizen. Ik wil wel samenwonen met mijn vriend, maar het ziet er naar uit dat dat nog wel even gaat duren. Intussen woon ik al een tijdje niet meer prettig in mijn huis. Ik ben nu toch actief op zoek. Hoeft niet per se volgende maand, maar ik moet wel mijn move maken.
Ik kwam gisteravond thuis van een bezichtiging en moest zo huilen. Dat zou betekenen dat ik dit huis wat mijn vader gerenoveerd heb achter moet laten. Dan kom ik in een huis waar hij nooit geweest is. Een tijdje geleden schreef iemand (Momo?) hier ook over. Het is een raar gevoel, en het voelt een beetje als verraad.
Maar ik moet verder, ik moet gewoon rust hebben. Ik heb een drukke, hectische baan en een lawaaiig huis. Ik kom gewoon niet tot rust. Nooit. Ik moet weg en ik vind het zo erg...
Tot rust komen is noodzaak en heerlijk. Woon zelf in een hele rustige omgeving en dat was met alle hectiek en ellende heel fijn.
dinsdag 26 juni 2018 om 22:12
Mooie plannen en gun het je van harte! Je hebt het zwaar voor je kiezen gehad en nu nog die heftige overgangsklachten na kanker. (Heb je alles gehad krijg je dat nog).redbulletje schreef: ↑26-06-2018 21:15In september ga ik een weekje met mn moeder naar Spanje.
Verder moet ik financieel eerst bijkomen. Wellicht volgend jaar Scandinavie, omdat ik echt naar die leegte snak. Maar ik hoop ook ooit nog ns naar Amerika terug te gaan. Wellicht wel Texas...
dinsdag 26 juni 2018 om 22:34
Je diagnose is sinds kort? Geeft dat je rust? Begrijp je jezelf nu misschien beter?redbulletje schreef: ↑26-06-2018 20:36Eigenlijk kwam het wel goed uit, want dankzij m'n eigen kanker kon ik de ziektewet in. Dat ik daarnaast ook een autisme diagnose heb gekregen is nog 'n extra bonus. Kan nu in elk geval rustig aan doen. Gek genoeg ben ik afgelopen jaar pas écht van mijn geweldige huis en tuin gaan genieten. Werken gaf me altijd zoveel stress en thuis was er ook altijd wel iets wat moest, nu is de druk er af. De kleine klusjes die ik zelf kan geven me zelfs voldoening. (En uitrusten in m'n nieuwe intex zwembadje ook!)
Oh wat die extreme overgangsklachten betreft kon de oncoloog me ook niet gerust stellen. Ze zei dat er zelfs vrouwen zijn die er tot in hun 70-er jaren last van houden. De kankerverwekkende hormoontabletten die ik nu slik geven wel wat verlichting, dus ook al stop ik daar na een maand weer mee, het is wel iets om als tijdelijke kuur te gebruiken als ik nog 'ns op vakantie wil.
Dat van die overgansklachtne vind ik wel echt heel heftig hoor. Vakantieplannen binnenkort?
woensdag 27 juni 2018 om 20:47
Voel me vandaag even heel alleen. Het is 5 maanden geleden precies. Alles gaat maar door en dat moet ook natuurlijk, Maarja... Dus ben ik net maar plantjes gaan kopen om de boel wat op te vrolijken. Het helpt niet echt.
Pfff soms voel ik me net manisch depressief. Ene moment best wel weer happy en ander moment helemaal blegh.
Pfff soms voel ik me net manisch depressief. Ene moment best wel weer happy en ander moment helemaal blegh.
woensdag 27 juni 2018 om 21:28
Diagnose sinds vorig jaar september. Puzzelstukjes vielen daardoor wel heel erg op z'n plaats.
Maar die overgangsklachten zijn zwaar irritant. Vooral ook omdat ik veel ben aangekomen sinds de operatie en lijnen weinig effect heeft. Terwijl ik uiteraard wel continu schreeuwende honger heb. Hormonen zijn gewoon kut.
woensdag 27 juni 2018 om 22:48
Sinala, heel herkenbaar. Hier 5,5 maand geleden. Ik heb vandaag echt een leuke dag gehad (zakenreis) maar ik kom terug in mijn hotel en ik heb weer een moment dat ik het niet kan geloven dat mijn vader niet meer bestaat. Tranen! Gekmakend gevoel is het. Maar houd je vast aan het feit dat je je in ieder geval best wel weer happy kán voelen.Sinala26 schreef: ↑27-06-2018 20:47Voel me vandaag even heel alleen. Het is 5 maanden geleden precies. Alles gaat maar door en dat moet ook natuurlijk, Maarja... Dus ben ik net maar plantjes gaan kopen om de boel wat op te vrolijken. Het helpt niet echt.
Pfff soms voel ik me net manisch depressief. Ene moment best wel weer happy en ander moment helemaal blegh.
donderdag 28 juni 2018 om 00:54
Manisch depressief. Ja, zo voelt het wel af en toe. Blij dat ik weer energie heb en niet meer continu verdrietig, maar af en toe ineens een diepe dip met tranen. En daarna weer leeg en verloren. Ik mis mijn moeder nog zo erg, in alles.
Goed om te lezen dat enkelen van jullie er lekker op uit gaan. Dat verzet de zinnen. Soms kan het helpen om naar de ’next stage’ te komen met het rouwproces. We moeten door, he.
Veel beterschap, Redbulletje. Het moet heel pittig zijn vooral met je hormonen zo van slag. Hopelijk kom je snel weer in balans. Fijn dat je in elk geval wat rust hebt.
Hier ook bijna 5 maanden na het overlijden. Ik vind het ineens weer wat moeilijker. Heb veel flashbacks van alles; de ontdekking van haar ziekte, de laatste fase, de dood, de uitvaart etc. Allerlei details waar ik maanden nauwelijks aan heb gedacht.
Vraag me ineens af of ik wel genoeg voor haar heb gedaan? Was ik er wel voor haar? Het knaagt. Terwijl ik verstandelijk weet dat het allemaal redelijk is gegaan. Ze is rustig gestorven omringt met liefde. Maar toch voel ik een soort van sluimerend schuldgevoel. Zo maar ineens. Hebben jullie dat ook?
Goed om te lezen dat enkelen van jullie er lekker op uit gaan. Dat verzet de zinnen. Soms kan het helpen om naar de ’next stage’ te komen met het rouwproces. We moeten door, he.
Veel beterschap, Redbulletje. Het moet heel pittig zijn vooral met je hormonen zo van slag. Hopelijk kom je snel weer in balans. Fijn dat je in elk geval wat rust hebt.
Hier ook bijna 5 maanden na het overlijden. Ik vind het ineens weer wat moeilijker. Heb veel flashbacks van alles; de ontdekking van haar ziekte, de laatste fase, de dood, de uitvaart etc. Allerlei details waar ik maanden nauwelijks aan heb gedacht.
Vraag me ineens af of ik wel genoeg voor haar heb gedaan? Was ik er wel voor haar? Het knaagt. Terwijl ik verstandelijk weet dat het allemaal redelijk is gegaan. Ze is rustig gestorven omringt met liefde. Maar toch voel ik een soort van sluimerend schuldgevoel. Zo maar ineens. Hebben jullie dat ook?
donderdag 28 juni 2018 om 06:54
Ja, ik heb dat ook soms. Een week voordat mijn vader in het ziekenhuis terecht kwam had ik een raar gevoel er over. De avond er voor had mijn moeder de HAP al gebeld, omdat het niet ging. Ze werden afgescheept met iets. Toen ik dat hoorde besloot ik de nacht daarna bij mijn ouders te overnachten. Ik had mijn slaapspullen al meegenomen naar mijn werk, dan kon ik meteen door. Maar die avond was het ontzettend koud en de bus kwam niet opdagen en ik ben naar huis gegaan. De volgende ochtend hoorde ik dat het weer een dramanacht was geweest. Ze zijn zelfs nog naar het ziekenhuis gereden en heeft mijn vader, terwijl hij een ontzettende pijnaanval had, nog 2 uur op zo'n houten stoeltje moeten zitten.TeunTeun schreef: ↑28-06-2018 00:54Vraag me ineens af of ik wel genoeg voor haar heb gedaan? Was ik er wel voor haar? Het knaagt. Terwijl ik verstandelijk weet dat het allemaal redelijk is gegaan. Ze is rustig gestorven omringt met liefde. Maar toch voel ik een soort van sluimerend schuldgevoel. Zo maar ineens. Hebben jullie dat ook?
Toen ik dit hoorde vond ik dat zó erg. Mijn ouders zijn van de generatie dat je blindelings vertrouwt op een arts. Ik niet. En als ik er was, had ik echt gepusht voor opname, want het kon echt niet niet meer. Mijn vader kon toen al 2 maanden niet meer liggen.
Niet dat het resultaat anders was geweest, tegen de kanker konden we niet op maar het feit dat hij extra pijn heeft geleden wat ik wellicht had kunnen voorkomen, dat vind ik heel erg en voel ik me ook wel schuldig over.
Na zijn dood hem ik hem nog wel eens verteld dat het me spijt dat ik er die nacht niet was. Ik weet dat hij het me nooit kwalijk zou nemen en ik heb heel veel dingen wél gedaan (heb ook geleerd echt assertief te worden). Maar toch voelde het goed om het naar hem uit te spreken. Ik hoop dat hij het hoort.
Verder is het heel stil hier. Nog steeds geen tekens. Niets. Hij voelt ver weg.
donderdag 28 juni 2018 om 08:49
Daar baal ik dus ook van. Mijn vader geloofde en ik geloof dat mócht hij ergens verder leven, hij alles in zijn macht zou doen om mij een teken te geven. Waarom gebeurt dat dan niet? Bestaat er dan toch niets na de dood?Verder is het heel stil hier. Nog steeds geen tekens. Niets. Hij voelt ver weg.
donderdag 28 juni 2018 om 09:46
TeunTeun; herkenbaar van het schuldgevoel. Volgens mij hoort dat er ook bij. ik hoor dat bijna van iedereen wel. Ik had het heel erg. Maar later kon ik daar toch weer anders naar kijken. en nu kijk ik heel tevreden terug op het laatste stuk. Al zal het nooit helemaal ok zijn. Het was ook echt het laatste. En ik zou nu nog zoveel tegen mijn moeder willen zeggen. En dat had ik toen moeten doen. Alleen kon dat toen helemaal niet op de manier zoals ikhet nu in mijn hoofd heb. Maar het knaagt zeker.
donderdag 28 juni 2018 om 09:47
Heel herkenbaar dit. Maar het feit dat je je ook weer even happy kunt voelen is al winst moet je maar denken. Knuffel voor jouSinala26 schreef: ↑27-06-2018 20:47Voel me vandaag even heel alleen. Het is 5 maanden geleden precies. Alles gaat maar door en dat moet ook natuurlijk, Maarja... Dus ben ik net maar plantjes gaan kopen om de boel wat op te vrolijken. Het helpt niet echt.
Pfff soms voel ik me net manisch depressief. Ene moment best wel weer happy en ander moment helemaal blegh.
donderdag 28 juni 2018 om 12:45
Alles hier is zo herkenbaar... nu bijna 9 maanden geleden hier. Vandaag mijn laatste werkdag(ochtend) ivm een verhuizing naar de andere kant van het land. Heb me net toch zitten huilen in de auto terug naar huis! Echt als een klein kind met grote uithalen janken om mijn moeder. Getriggerd door Gordon op de radio ‘kon ik nog maar even bij je zijn’. Terwijl het eigenlijk best goed met me gaat. Maar nu eventjes niet.
