Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
donderdag 28 juni 2018 om 16:50
Lente 
Ik denk dat het in vlagen bij zulke veranderingen een rol blijft spelen. Ik kan nu al met moeite m'n tranen verbijten als ik eraan denk dat ik straks eindelijk mijn masterdiploma ga halen en dat de helft van mijn kinderen daar niet bij zijn, dat er op mijn gezin na uberhaupt geen familie is die daarbij is.
En momenteel heeft mijn zoon het moeilijk op school, dat maakt een soort oerinstinct in me los om hem te beschermen en voor hen te vechten, maar dat komt zo dichtbij m'n gevoel om mijn andere kinderen dat ik dat vechten soms ook gewoon jankend doe. En dat schaam ik me dan ontzettend voor dat mensen dat zien.
Ik denk dat het in vlagen bij zulke veranderingen een rol blijft spelen. Ik kan nu al met moeite m'n tranen verbijten als ik eraan denk dat ik straks eindelijk mijn masterdiploma ga halen en dat de helft van mijn kinderen daar niet bij zijn, dat er op mijn gezin na uberhaupt geen familie is die daarbij is.
En momenteel heeft mijn zoon het moeilijk op school, dat maakt een soort oerinstinct in me los om hem te beschermen en voor hen te vechten, maar dat komt zo dichtbij m'n gevoel om mijn andere kinderen dat ik dat vechten soms ook gewoon jankend doe. En dat schaam ik me dan ontzettend voor dat mensen dat zien.
donderdag 28 juni 2018 om 19:22
Selune schreef: ↑28-06-2018 16:50En momenteel heeft mijn zoon het moeilijk op school, dat maakt een soort oerinstinct in me los om hem te beschermen en voor hen te vechten, maar dat komt zo dichtbij m'n gevoel om mijn andere kinderen dat ik dat vechten soms ook gewoon jankend doe. En dat schaam ik me dan ontzettend voor dat mensen dat zien.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
donderdag 28 juni 2018 om 21:56
Lente
Selue
Hier gaat het even echt kut. Ik zit helemaal niet lekker in m'n vel en ben niet happy meer. Normaal kon ik dan altijd mama bellen en het er over hebben of wat troostende woorden horen waardoor ik me vaak wel weer goed voelde maar dat kan nu niet meer, waardoor ik alleen maar nog minder happy word.
Komende week is mijn diploma-uitreiking en ik kijk er zo enorm tegenop, ik wil niet.
Ik wil gewoon mijn mama terug.
Selue
Hier gaat het even echt kut. Ik zit helemaal niet lekker in m'n vel en ben niet happy meer. Normaal kon ik dan altijd mama bellen en het er over hebben of wat troostende woorden horen waardoor ik me vaak wel weer goed voelde maar dat kan nu niet meer, waardoor ik alleen maar nog minder happy word.
Komende week is mijn diploma-uitreiking en ik kijk er zo enorm tegenop, ik wil niet.
Ik wil gewoon mijn mama terug.
donderdag 28 juni 2018 om 22:02
Woepsie, het is ook nog zo vers. Ik snap dat gevoel heel goed. Een soort kinderlijk verlangen. Ik had dat de eerste maanden ook (en ik ben mid 40!!!). Op zo'n moment wilde ik helemaal niks, alleen mijn vader. En dat kon niet. Wat kun je je dan verloren voelen he? Ik heb geen remedie voor je, helaas, maar wel een dikke
zaterdag 30 juni 2018 om 20:46
Echt een superzomerdag en ik heb het niet op kunnen brengen om naar buiten te gaan. Niet eens om boodschappen te doen. Gelukkig heb ik altijd wel wat liggen.
De hele dag geen mens gesproken en ik voel me alleen. Ik snap niet wat er gebeurd is. Ik ben een introvert en ik hield er altijd ontzettend van om alleen te zijn. Maar tegenwoordig niet meer. Herkent iemand dit?
De hele dag geen mens gesproken en ik voel me alleen. Ik snap niet wat er gebeurd is. Ik ben een introvert en ik hield er altijd ontzettend van om alleen te zijn. Maar tegenwoordig niet meer. Herkent iemand dit?
zaterdag 30 juni 2018 om 21:09
zaterdag 30 juni 2018 om 21:12
Dat gevoel herken ik wel van de eerste maanden. Op mijn partimedag vond ik het heerlijk om mijn eigen ding te doen maar die eerste maanden ging dat echt niet. Alles was stom. Ik voelde me echt rusteloos. Soms lukte zelfs verdrietig zijn niet. Het enige wat ik nog een beetje fijn vond was de pedicure/massage. Maar ik ben niet rijk genoeg om dat iedere week te doen.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
zaterdag 30 juni 2018 om 21:41
Ik ben ook ontzettend rusteloos als ik alleen ben. Ik kan me thuis ook niet goed meer ontspannen. Te veel prikkels van alle kanten. Ik heb besloten dat ik het komend jaar ga verhuizen, ondanks dat dit huis vol zit met herinneringen aan mijn vader. Ik ga ook kijken of ik fulltime kan werken (werk nu 0.8) want mijn vrije dag begint me ook tegen te staan.
Morgen maar naar mijn moeder. Klinkt heel suf, maar dan heb ik weer een doel. Gelukkig is de dag weer bijna voorbij. Kan ik slapen.
Morgen maar naar mijn moeder. Klinkt heel suf, maar dan heb ik weer een doel. Gelukkig is de dag weer bijna voorbij. Kan ik slapen.
zondag 1 juli 2018 om 00:16
Lieve dames,
Ik heb nog niet alles terug gelezen, maar graag schrijf ik mee..
Ik ben vorige maand mijn vader verloren na een heftige strijd tegen hersenkanker ( zie mijn vorige topic )
Mijn moeder en ik hebben hem tot en met het eind verzorgd en hij is uiteindelijk thuis gestorven.
Hebben jullie ook dat je alles steeds maar terug ziet als een soort film in je hoofd waar je maar niet uit kunt komen?
Het voelt ook zo oneerlijk ik ben 30 jaar en als ik dan een collega van 36 over haar oma hoor praten dan denk ik echt serieus?! Je hebt zelfs nog een oma?! Weet dat het niet zo werkt natuurlijk maar kan daar op dat moment zo pissig over zijn...
Verder wil ik iedereen veel sterkte wensen en het voelt ergens fijn om te weten dat ik niet alleen ben..
Ik heb nog niet alles terug gelezen, maar graag schrijf ik mee..
Ik ben vorige maand mijn vader verloren na een heftige strijd tegen hersenkanker ( zie mijn vorige topic )
Mijn moeder en ik hebben hem tot en met het eind verzorgd en hij is uiteindelijk thuis gestorven.
Hebben jullie ook dat je alles steeds maar terug ziet als een soort film in je hoofd waar je maar niet uit kunt komen?
Het voelt ook zo oneerlijk ik ben 30 jaar en als ik dan een collega van 36 over haar oma hoor praten dan denk ik echt serieus?! Je hebt zelfs nog een oma?! Weet dat het niet zo werkt natuurlijk maar kan daar op dat moment zo pissig over zijn...
Verder wil ik iedereen veel sterkte wensen en het voelt ergens fijn om te weten dat ik niet alleen ben..
zondag 1 juli 2018 om 07:58
Welkom Kaas, en uiteraard gecondoleerd. Ik heb je topic net even terug gelezen. Wat ontzettend heftig zeg
Die film... ja, heb ik ook heel sterk gehad. Maar dat heb ik nu, 5,5 maand later, niet meer zo. Op het moment dat je er in zit, zit je in overlevingsstand en heb je helemaal geen tijd om dingen te verwerken. Dat komt dan later. Ik denk dat dat die 'film' ook is. Ik probeerde met die film ook de puzzelstukjes in elkaar te krijgen. Ik moest en zou het begrijpen en het frustreerde me zo dat niet alles te begrijpen viel.
Ik heb het hele verhaal meerdere malen compleet uitgeschreven en ook uitvoerig verteld aan een ieder die ook maar enigszins een luisterend oor wilde bieden. En nu voel ik die behoefte helemaal niet meer zo.
Dat wat jij schrijft over die collega met een oma, dat herken ik wel. Een vriendin van mij, mid 40 heeft zelfs nog een opa en oma en ook nog beide ouders.
Ik kan er momenteel heel slecht tegen als ik mensen zie of hoor die niet lief zijn voor hun ouders. Ik had een paar weken geleden een klusjesman over de vloer. Zijn vader hielp mee. En zijn vader, in de 70, was natuurlijk niet meer zo snel en ik merkte dat hij zijn geduld met pa aan het verliezen was. Dat vond ik wel moeilijk om te zien. Vooral ook omdat ik me er zelf ook wel in herkende.
Die film... ja, heb ik ook heel sterk gehad. Maar dat heb ik nu, 5,5 maand later, niet meer zo. Op het moment dat je er in zit, zit je in overlevingsstand en heb je helemaal geen tijd om dingen te verwerken. Dat komt dan later. Ik denk dat dat die 'film' ook is. Ik probeerde met die film ook de puzzelstukjes in elkaar te krijgen. Ik moest en zou het begrijpen en het frustreerde me zo dat niet alles te begrijpen viel.
Ik heb het hele verhaal meerdere malen compleet uitgeschreven en ook uitvoerig verteld aan een ieder die ook maar enigszins een luisterend oor wilde bieden. En nu voel ik die behoefte helemaal niet meer zo.
Dat wat jij schrijft over die collega met een oma, dat herken ik wel. Een vriendin van mij, mid 40 heeft zelfs nog een opa en oma en ook nog beide ouders.
Ik kan er momenteel heel slecht tegen als ik mensen zie of hoor die niet lief zijn voor hun ouders. Ik had een paar weken geleden een klusjesman over de vloer. Zijn vader hielp mee. En zijn vader, in de 70, was natuurlijk niet meer zo snel en ik merkte dat hij zijn geduld met pa aan het verliezen was. Dat vond ik wel moeilijk om te zien. Vooral ook omdat ik me er zelf ook wel in herkende.
zondag 1 juli 2018 om 08:54
Ja die eerste weken zijn blijkbaar k#$$%...
Ik had even een ander topic geopend. Mocht iemand nog ideeën hebben.
psyche/rouw-op-je-dak/list_messages/413 ... #p28697247
Gisteren had ik een enorme jankdag. Alle liedjes vd uitvaart nog es afgedraaid. Het komt steeds meer binnen dat ik niet effe kan bellen of appen
Ik had even een ander topic geopend. Mocht iemand nog ideeën hebben.
psyche/rouw-op-je-dak/list_messages/413 ... #p28697247
Gisteren had ik een enorme jankdag. Alle liedjes vd uitvaart nog es afgedraaid. Het komt steeds meer binnen dat ik niet effe kan bellen of appen
zondag 1 juli 2018 om 09:22
Oh Koekie... ik heb met je te doen. Het is zo heftig
In de eerste weken heb ik heel vaak nog tegen mijn vader gepraat. Dan stak ik een kaarsje aan en dan vertelde ik hem de dingen die ik kwijt moest. En als het vlammetje dan 'danste' dan stelde ik me voor hoe hij zou antwoorden. Dan voelde hij toch nog iets van dichtbij.
De eerste weken waren een soort achtbaan, maar om heel eerlijk te zijn (en sorry, ik wil je niet bang maken, maar zo ging het voor mij) vond ik het na een maand of 3 echt zwaar worden. Dan is 'iedereen' het eigenlijk al weer vergeten en toen werd ik heel ongeduldig. Het idee van 'nooit meer' vond ik echt ondraaglijk en ik vond het ook allemaal veel te lang duren, die rouw. En ik miste hem zo ontzettend. Nog steeds.
Ik merkte een paar weken geleden dat het toch ietsje begint te veranderen. Het begint een heel klein beetje te 'wennen' of zo. Maar ik mis hem nog steeds verschrikkelijk en ik heb ook nog dagen waar ik de hele dag loop te janken. Gisteren nog. Maar dan steek ik weer een kaarsje aan en praat tegen hem. Het helpt wel een beetje, ook al voelt hij tegenwoordig heel ver weg.
In de eerste weken heb ik heel vaak nog tegen mijn vader gepraat. Dan stak ik een kaarsje aan en dan vertelde ik hem de dingen die ik kwijt moest. En als het vlammetje dan 'danste' dan stelde ik me voor hoe hij zou antwoorden. Dan voelde hij toch nog iets van dichtbij.
De eerste weken waren een soort achtbaan, maar om heel eerlijk te zijn (en sorry, ik wil je niet bang maken, maar zo ging het voor mij) vond ik het na een maand of 3 echt zwaar worden. Dan is 'iedereen' het eigenlijk al weer vergeten en toen werd ik heel ongeduldig. Het idee van 'nooit meer' vond ik echt ondraaglijk en ik vond het ook allemaal veel te lang duren, die rouw. En ik miste hem zo ontzettend. Nog steeds.
Ik merkte een paar weken geleden dat het toch ietsje begint te veranderen. Het begint een heel klein beetje te 'wennen' of zo. Maar ik mis hem nog steeds verschrikkelijk en ik heb ook nog dagen waar ik de hele dag loop te janken. Gisteren nog. Maar dan steek ik weer een kaarsje aan en praat tegen hem. Het helpt wel een beetje, ook al voelt hij tegenwoordig heel ver weg.
zondag 1 juli 2018 om 13:37
Lady, dat rusteloze en moeilijk alleen kunnen zijn heb ik ook. Ik vind het echt moeilijk om stil te zitten en niks te doen, het liefst ben ik heel de dag bezig, ondanks dat dat eigenlijk te vermoeiend is.
Alleen thuis zijn vind ik echt rot, alleen slapen vind ik ver-schrikkelijk. Normaal gesproken houd ik daar al niet van en dan gaat het hondje mee naar bed maar nu is het hondje ook niet goed genoeg meer en voel ik me alsnog zo rot..
Ik denk dat het wel een goede keuze is om te gaan verhuizen, ga je dan ook meteen samenwonen of dat nog even niet? Kun je, wat bulletje eerder al zei volgens mij, niet iets meenemen wat je pap gemaakt heeft? Een tafel of de keukenkastjes ofzo? Vergeten zul je hem natuurlijk sowieso nooit maar dan heb je nog echt iets tastbaars met sterke herinnering.
Welkom kaas
Dat boos zijn op anderen is heel normaal en dat mag je zeker ook denken! Gisteren was ik eten bij schoonfamilie en vertelde tantes hoe ze waren shoppen met hun dochters en hoe zwaar ze de puberteit vinden enzo, dat hakte er wel echt heel hard in. Het besef dat ik nooit meer met m'n moeder zou gaan shoppen. Hoewel ik voor hun alleen maar blij ben dat ze het kunnen wil ik toch een soort van zeggen van joh, koester het nou want voor je het weet is het voorbij..
Die film herken ik zelf niet echt maar dat komt denk ik omdat ik steeds genoeg tijd had om het bewust mee te maken, mijn moeder was 8 maanden ziek en is gestorven middels euthanasie.
Jouw topic heb ik niet gelezen, is het snel gegaan bij jullie?
Koekie, die jankdagen zeker laten komen en goed uit janken. Het is ook klote.
En dankjewel iedereen voor de knuffels, daardoor voelde ik me toch even minder alleen.
Alleen thuis zijn vind ik echt rot, alleen slapen vind ik ver-schrikkelijk. Normaal gesproken houd ik daar al niet van en dan gaat het hondje mee naar bed maar nu is het hondje ook niet goed genoeg meer en voel ik me alsnog zo rot..
Ik denk dat het wel een goede keuze is om te gaan verhuizen, ga je dan ook meteen samenwonen of dat nog even niet? Kun je, wat bulletje eerder al zei volgens mij, niet iets meenemen wat je pap gemaakt heeft? Een tafel of de keukenkastjes ofzo? Vergeten zul je hem natuurlijk sowieso nooit maar dan heb je nog echt iets tastbaars met sterke herinnering.
Welkom kaas
Dat boos zijn op anderen is heel normaal en dat mag je zeker ook denken! Gisteren was ik eten bij schoonfamilie en vertelde tantes hoe ze waren shoppen met hun dochters en hoe zwaar ze de puberteit vinden enzo, dat hakte er wel echt heel hard in. Het besef dat ik nooit meer met m'n moeder zou gaan shoppen. Hoewel ik voor hun alleen maar blij ben dat ze het kunnen wil ik toch een soort van zeggen van joh, koester het nou want voor je het weet is het voorbij..
Die film herken ik zelf niet echt maar dat komt denk ik omdat ik steeds genoeg tijd had om het bewust mee te maken, mijn moeder was 8 maanden ziek en is gestorven middels euthanasie.
Jouw topic heb ik niet gelezen, is het snel gegaan bij jullie?
Koekie, die jankdagen zeker laten komen en goed uit janken. Het is ook klote.
En dankjewel iedereen voor de knuffels, daardoor voelde ik me toch even minder alleen.
zondag 1 juli 2018 om 14:18
Woepsie, ik ben ook moe, omdat ik de hele tijd bezig ben. En tussendoor op forum want ik kan me nergens op concentreren.
Alleen slapen vind ik dan weer niet zo erg. Mijn kat komt altijd bij me liggen en begint dan heel hard te knorren. Dat vind ik dan wel ontspannend.
M.b.t. verhuizen, nee ik ga niet samenwonen. Dat wil ik op zich wel, maar ik vind mijn vriend te traag. Hij zou nu al zijn huis te koop moeten zetten. Hij moet eerst aan dat idee wennen. Tegen de tijd dat hij gewend is, heb ik al lang iets anders. Hij mag bij mij komen wonen, geen probleem, maar ik ga niet wachten. En ik neem zeker wat mee dat mijn vader gemaakt heeft. Ik heb gelukkig nog een paar losstaande boekenkasten. Ik heb foto's van mijn keuken, als ik een keer geld teveel heb laat ik het zo namaken.
Alleen slapen vind ik dan weer niet zo erg. Mijn kat komt altijd bij me liggen en begint dan heel hard te knorren. Dat vind ik dan wel ontspannend.
M.b.t. verhuizen, nee ik ga niet samenwonen. Dat wil ik op zich wel, maar ik vind mijn vriend te traag. Hij zou nu al zijn huis te koop moeten zetten. Hij moet eerst aan dat idee wennen. Tegen de tijd dat hij gewend is, heb ik al lang iets anders. Hij mag bij mij komen wonen, geen probleem, maar ik ga niet wachten. En ik neem zeker wat mee dat mijn vader gemaakt heeft. Ik heb gelukkig nog een paar losstaande boekenkasten. Ik heb foto's van mijn keuken, als ik een keer geld teveel heb laat ik het zo namaken.
zondag 1 juli 2018 om 20:36
Lady Day
Toevallig had ik het gisteren met een oude buurman van ons over dat eenzame gevoel. Hij is 4 jaar geleden weduwnaar geworden, en heeft sinds 1 jaar weer een partner.
Hij was altijd iemand die riep dat ze hem wel in een hutje op de hei mochten zetten, helemaal alleen. Want zei hij, alleen is iets anders dan eenzaam.
Na de dood van zijn vrouw ging hij vereenzamen, hij vloog tegen de muren op.
Ik heb hem moeten beloven om niet achter de geraniums te blijven hangen als hier alles achter de rug is.
Ik ben ook introvert, geen echte prater. Dus het risico is er wel.
Toevallig had ik het gisteren met een oude buurman van ons over dat eenzame gevoel. Hij is 4 jaar geleden weduwnaar geworden, en heeft sinds 1 jaar weer een partner.
Hij was altijd iemand die riep dat ze hem wel in een hutje op de hei mochten zetten, helemaal alleen. Want zei hij, alleen is iets anders dan eenzaam.
Na de dood van zijn vrouw ging hij vereenzamen, hij vloog tegen de muren op.
Ik heb hem moeten beloven om niet achter de geraniums te blijven hangen als hier alles achter de rug is.
Ik ben ook introvert, geen echte prater. Dus het risico is er wel.
Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg
maandag 2 juli 2018 om 10:23
Koekie en Kaas gecondoleerd met jullie verlies. Ik schrijf hier af en toe ook mee en lees dan ook weer bij ( moet ik nog deel doen maar door de discussie met Yogo haakte ik ff af) mijn vader is 8 mdn gekeden overleden. Het gaat hier met vallen en opstaan.
Lady ik las dat je de beslissing hebt genomen om te verhuizen! Dapper en hooelijk vind je gauw een mooi plekje waar je beter je rust kunt vinden maar ook aanspraak hebt die gezellig en fijn is.
Hihi heb je het tuin virus al te pakken of toch maar zonder tuin?
Teunteun hoe is het met jou? En christina? En Bulletje.
Lieve groet,
Lady ik las dat je de beslissing hebt genomen om te verhuizen! Dapper en hooelijk vind je gauw een mooi plekje waar je beter je rust kunt vinden maar ook aanspraak hebt die gezellig en fijn is.
Hihi heb je het tuin virus al te pakken of toch maar zonder tuin?
Teunteun hoe is het met jou? En christina? En Bulletje.
Lieve groet,
