Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
maandag 2 juli 2018 om 10:52
Hallo, ik ben ook even afgehaakt maar ik lees nog wel mee. Mijn moeder is in januari overleden, ze was 85 en kon echt niet meer. Dat heftige verdriet heb ik nooit zo gehad, eigenlijk. Maar dat kwam denk ik omdat mijn moeder na o.a. een tia en ernstige ziekte al jaren mijn moeder van vroeger niet meer was.
Maar die moeheid... tjee wat kan ik verschrikkelijk moe zijn. Echt het gevoel dat ik niet eens meer van de bank kan komen. Ik ben net terug van vakantie, maar echt geholpen voor de moeheid heeft dat niet.
Wel zijn de beelden van haar laatste dagen minder, daar had ik ook wel last van.
Lady_Day succes met de verhuizing en de voorbereiding daarvan!
Verder sterkte voor iedereen.
Maar die moeheid... tjee wat kan ik verschrikkelijk moe zijn. Echt het gevoel dat ik niet eens meer van de bank kan komen. Ik ben net terug van vakantie, maar echt geholpen voor de moeheid heeft dat niet.
Wel zijn de beelden van haar laatste dagen minder, daar had ik ook wel last van.
Lady_Day succes met de verhuizing en de voorbereiding daarvan!
Verder sterkte voor iedereen.
The owls are not what they seem
maandag 2 juli 2018 om 11:01
Ik heb na een tijdje meelezen toch maar mezelf aangemeld.
Lijkt me fijn om even van me af te schrijven.
Ik lees zo veel herkenbare dingen! Fijn om te weten dat ik normaal ben Haha.
Mijn moeder is in aug vorig jaar compleet onverwachts overleden. Zaterdagavond hebben we nog app contact gehad, zondagochtend heb ik haar gevonden.
Ze was al wel haar hele leven ziek, en de laatste jaren zeer ernstig. Ik heb geen broers of zussen of vader dus deed alle mantelzorg met mijn man.
Nou ja, vond het fijn om bekende dingen te lezen hier.
Lijkt me fijn om even van me af te schrijven.
Ik lees zo veel herkenbare dingen! Fijn om te weten dat ik normaal ben Haha.
Mijn moeder is in aug vorig jaar compleet onverwachts overleden. Zaterdagavond hebben we nog app contact gehad, zondagochtend heb ik haar gevonden.
Ze was al wel haar hele leven ziek, en de laatste jaren zeer ernstig. Ik heb geen broers of zussen of vader dus deed alle mantelzorg met mijn man.
Nou ja, vond het fijn om bekende dingen te lezen hier.
maandag 2 juli 2018 om 19:36
Gecondoleerd hagelslag ontzettend heftig. Lijkt me heel moeilijk om dit niet met een vader of broer/zus te kunnen delen. Kunnen jij en je man elkaar goed troosten?
Fijn lady_day dat je gaat verhuizen, kan misschien met wat noeste arbeid je zinnen iets verzetten.
Mooi ook van dat gesprek met het kaarsje, ik snap wat je bedoeld met hij lijkt zover weg..
Sorry voor de late reactie, mijn moeder is dit weekend bij mij geweest en we hebben heel veel gepraat.
Dar was fijn maar inderdaad wat ik hierboven ook lees, rouwen is ontzettend vermoeiend..
Zelf wist ik ook dat mijn vader terminaal was.. Wat het lastig maakt is dat ik meer beelden van het laatste vreselijke jaar op mijn netvlies heb staan, dan al die jaren waarin we goede maatjes waren. Ik hoop inderdaad dat dit nog verdwijnt.
Fijn lady_day dat je gaat verhuizen, kan misschien met wat noeste arbeid je zinnen iets verzetten.
Mooi ook van dat gesprek met het kaarsje, ik snap wat je bedoeld met hij lijkt zover weg..
Sorry voor de late reactie, mijn moeder is dit weekend bij mij geweest en we hebben heel veel gepraat.
Dar was fijn maar inderdaad wat ik hierboven ook lees, rouwen is ontzettend vermoeiend..
Zelf wist ik ook dat mijn vader terminaal was.. Wat het lastig maakt is dat ik meer beelden van het laatste vreselijke jaar op mijn netvlies heb staan, dan al die jaren waarin we goede maatjes waren. Ik hoop inderdaad dat dit nog verdwijnt.
maandag 2 juli 2018 om 23:17
LadyL0101 jouw ervaring is met mijn moeder hetzelfde. Mijn moeder is in april op 80 jarige leeftijd overleden.. een jaar daarvoor is zij getroffen door 3 hersenbloedingen in 24 uur gevolgd door een week coma.. haar leven was het laatste jaar lijden met de laatste maanden heel veel pijn.. hoor haar nog gillen van de pijn. Haar aftakeling toe moeten zien was verschrikkelijk. Nog geen jaar daarvoor is mijn vader overleden met een kort en heftig ziekbed. Die moeheid heel herkenbaar het verdriet ook net als jij fysiek minder heftig dan andere forumsters hier beschrijven.. huilen kan Ik niet.. Maar de glans is eraf. En een dof gevoel..LadyL0101 schreef: ↑02-07-2018 10:52Hallo, ik ben ook even afgehaakt maar ik lees nog wel mee. Mijn moeder is in januari overleden, ze was 85 en kon echt niet meer. Dat heftige verdriet heb ik nooit zo gehad, eigenlijk. Maar dat kwam denk ik omdat mijn moeder na o.a. een tia en ernstige ziekte al jaren mijn moeder van vroeger niet meer was.
Maar die moeheid... tjee wat kan ik verschrikkelijk moe zijn. Echt het gevoel dat ik niet eens meer van de bank kan komen. Ik ben net terug van vakantie, maar echt geholpen voor de moeheid heeft dat niet.
Wel zijn de beelden van haar laatste dagen minder, daar had ik ook wel last van.
Lady_Day succes met de verhuizing en de voorbereiding daarvan!
Verder sterkte voor iedereen.
Kreeg zaterdag post binnen gericht aan de erven van... pijnlijk maar weet dat het zo is.
Ik ben eerste generatie geworden.
Morgen een mijlpaal diploma uitreiking van onze dochter. Ga de armband van mijn moeder omdoen. Dan is ze er voor mijn gevoel bij.
maandag 2 juli 2018 om 23:22
Welkom akelig om je moeder zo te moeten vinden. Heb zelf 2 jaar moeten mantelzorgen voor mijn ouders. ( beide ouders uiteindelijk tegelijk opgenomen in verpleeghuis).. Weet wat het is en naast hoe mooi het is ook hoe zwaar en slopend het is.Broodjehagelslag schreef: ↑02-07-2018 11:01Ik heb na een tijdje meelezen toch maar mezelf aangemeld.
Lijkt me fijn om even van me af te schrijven.
Ik lees zo veel herkenbare dingen! Fijn om te weten dat ik normaal ben Haha.
Mijn moeder is in aug vorig jaar compleet onverwachts overleden. Zaterdagavond hebben we nog app contact gehad, zondagochtend heb ik haar gevonden.
Ze was al wel haar hele leven ziek, en de laatste jaren zeer ernstig. Ik heb geen broers of zussen of vader dus deed alle mantelzorg met mijn man.
Nou ja, vond het fijn om bekende dingen te lezen hier.
maandag 2 juli 2018 om 23:30
Dat herken ik maar dan tijdens het lange proces van aftakeling en lijden van mijn moeder, voooral geestelijk en wij daarom telkens een beetje afscheid moesten nemen. ( ik heb wat gevloekt en ben ontzettend boos geweest in die periode huilen kon ik toen al niet en nog steeds niet).
maandag 2 juli 2018 om 23:39
Mantelzorg wordt zo onderschat. Natuurlijk is het fijn dat je je ouders kunt helpen, maar ondertussen heb je vaak ook nog een baan, een relatie, een gezin, sport, sociale verplichtingen en weet ik veel wat.
Het is gewoon heel moeilijk om alle ballen in de lucht te houden, want je hebt gewoon niet oneindig veel tijd, of energie. Zelfs van een maand bijna continu in het ziekenhuis was ik gesloopt. En daar heb je in ieder geval nog de basiszorg, alhoewel ik continu moest vechten om de meest lullige dingen gedaan te kunnen krijgen. Ik was helemaal gesloopt, en 6 maanden later nog steeds, want alles raast gewoon door. Een baan die te druk is, op zoek naar een rustige woning en dan ook nog het verdriet er bij. En alle dingen die ik leuk zou moeten vinden boeien me gewoon niet zo meer.
Het is maar goed dat ik niet geweten heb hoe dit zou zijn.
Het is gewoon heel moeilijk om alle ballen in de lucht te houden, want je hebt gewoon niet oneindig veel tijd, of energie. Zelfs van een maand bijna continu in het ziekenhuis was ik gesloopt. En daar heb je in ieder geval nog de basiszorg, alhoewel ik continu moest vechten om de meest lullige dingen gedaan te kunnen krijgen. Ik was helemaal gesloopt, en 6 maanden later nog steeds, want alles raast gewoon door. Een baan die te druk is, op zoek naar een rustige woning en dan ook nog het verdriet er bij. En alle dingen die ik leuk zou moeten vinden boeien me gewoon niet zo meer.
Het is maar goed dat ik niet geweten heb hoe dit zou zijn.
maandag 2 juli 2018 om 23:57
Ik denk dat het laatste voor ons allemaal geld.. Je gaat maar door simpel omdat je geen andere keus hebt.Lady_Day schreef: ↑02-07-2018 23:39Mantelzorg wordt zo onderschat. Natuurlijk is het fijn dat je je ouders kunt helpen, maar ondertussen heb je vaak ook nog een baan, een relatie, een gezin, sport, sociale verplichtingen en weet ik veel wat.
Het is gewoon heel moeilijk om alle ballen in de lucht te houden, want je hebt gewoon niet oneindig veel tijd, of energie. Zelfs van een maand bijna continu in het ziekenhuis was ik gesloopt. En daar heb je in ieder geval nog de basiszorg, alhoewel ik continu moest vechten om de meest lullige dingen gedaan te kunnen krijgen. Ik was helemaal gesloopt, en 6 maanden later nog steeds, want alles raast gewoon door. Een baan die te druk is, op zoek naar een rustige woning en dan ook nog het verdriet er bij. En alle dingen die ik leuk zou moeten vinden boeien me gewoon niet zo meer.
Het is maar goed dat ik niet geweten heb hoe dit zou zijn.
En het zou familie makkelijker gemaakt kunnen worden door de basiszorg en pijn bestrijding wel goed in orde te hebben. Jij hebt die ervaring met het ziekenhuis, ik helaas met de revalidatie en het verpleeghuis.
En waarom bij het overlijden van een naaste maar 2 verlofdagen?? Wie kan tussendoor of vlak erna meteen goed geconcentreerd weer aan het werk?
Helaas ik ken ze niet.. En al het papierwerk wat op je afkomt..
Mantelzorg naast gezin, kinderen en werk sloopt maar alles en iedereen gaat er vanuit dat je het maar even doet..
Een verandering in de samenleving mag best. Rouw hoort bij het leven net als een geboorte.
dinsdag 3 juli 2018 om 00:04
Over het gebrek aan adequate pijnbestrijding kan ik me nog steeds ontzettend kwaad maken. Als dat op orde was geweest, had het ons zo veel stress gescheeld en mijn vader pijn.
Verlof... sja... Eigenlijk werd ik de dag na het overlijden van mijn vader op kantoor verwacht en de dag na zijn crematie ook. Op papier. Gelukkig was mijn werkgever iets schappelijker, hoewel ik ook wel voelde dat het niet te lang moest duren, dus ik heb na de crematie letterlijk 2 dagen vrij genomen en ben vervolgens weer fulltime aan de bak gegaan. Ik merk dat het me op begint te breken. Ik ben zo ontzettend moe en toch kan ik niet slapen. Maar ja, vrij nemen is ook geen optie, want we zitten in een reorganisatie en als ik me niet laat zien kan ik zo maar buiten de boot vallen.
Rouw hoort zeker bij het leven, maar men wil er i.h.a. niet teveel last van hebben.
Verlof... sja... Eigenlijk werd ik de dag na het overlijden van mijn vader op kantoor verwacht en de dag na zijn crematie ook. Op papier. Gelukkig was mijn werkgever iets schappelijker, hoewel ik ook wel voelde dat het niet te lang moest duren, dus ik heb na de crematie letterlijk 2 dagen vrij genomen en ben vervolgens weer fulltime aan de bak gegaan. Ik merk dat het me op begint te breken. Ik ben zo ontzettend moe en toch kan ik niet slapen. Maar ja, vrij nemen is ook geen optie, want we zitten in een reorganisatie en als ik me niet laat zien kan ik zo maar buiten de boot vallen.
Rouw hoort zeker bij het leven, maar men wil er i.h.a. niet teveel last van hebben.
dinsdag 3 juli 2018 om 00:28
Rouwen is psychisch ziek zijn, dus alle reden voor 'n langdurige ziekmelding.Christiana schreef: ↑02-07-2018 23:57
En waarom bij het overlijden van een naaste maar 2 verlofdagen?? Wie kan tussendoor of vlak erna meteen goed geconcentreerd weer aan het werk?
dinsdag 3 juli 2018 om 02:37
Nog steeds aan het meelezen en veel sterkte voor iedereen. Hier net de 5 maanden mijlpaal voorbij. Nog steeds zo’n gemis. Mijn lieve moeder. Afgelopen dagen ben ik wat grieperig dus ben er veel mee bezig en somber. Soms vind ik het zo vreemd dát ik er nog zovéél mee bezig ben, na al die maanden. Gelukkig lees ik hier veel herkenning en weet ik dat het normaal is.
Iemand zei het hier al eerder, vroeger droeg men maanden/jarenlang zwarte kleren als teken van rouw. Zodat iedereen in de maatschappij wist in welke situatie en gemoedstoestand je zat. Ik zou het niet willen, hoor. Maar het gaf wel meer begrip en respect van de omgeving, denk ik.
Elke dag hoop ik nog steeds op een teken van mijn moeder. Of ten minste een mooie droom. Er is niets. Soms lijkt het dat mijn moeder in mijn hoofd tegen mij spreekt, maar dan bedenk ik mij dat het mijn eigen innerlijke stem is. Die ik zelf stuur, omdat ik het zo graag wil! Al die jaren van ‘open mind’ en hoop op meer tussen hemel en aarde, engelen, geloof, spiritueel en holistisch leven etc. Waar is het goed voor geweest? Ze is er niet meer... en het is stil. Ik zit een beetje in een bozige fase, waarschijnlijk omdat ik grieperig ben.
Iemand zei tegen me, dat het teken misschien ooit komt als je er klaar voor bent. Op een onverwachts moment. Niet als je er wanhopig naar verlangt. Erom smeekt. Wat ik vooral wil weten is of het goed met haar gaat. Dat ze gelukkig is op de plek waar ze nu is en dat we misschien ooit weer samen zullen zijn, na een lang en mooi leven.
Iemand zei het hier al eerder, vroeger droeg men maanden/jarenlang zwarte kleren als teken van rouw. Zodat iedereen in de maatschappij wist in welke situatie en gemoedstoestand je zat. Ik zou het niet willen, hoor. Maar het gaf wel meer begrip en respect van de omgeving, denk ik.
Elke dag hoop ik nog steeds op een teken van mijn moeder. Of ten minste een mooie droom. Er is niets. Soms lijkt het dat mijn moeder in mijn hoofd tegen mij spreekt, maar dan bedenk ik mij dat het mijn eigen innerlijke stem is. Die ik zelf stuur, omdat ik het zo graag wil! Al die jaren van ‘open mind’ en hoop op meer tussen hemel en aarde, engelen, geloof, spiritueel en holistisch leven etc. Waar is het goed voor geweest? Ze is er niet meer... en het is stil. Ik zit een beetje in een bozige fase, waarschijnlijk omdat ik grieperig ben.
Iemand zei tegen me, dat het teken misschien ooit komt als je er klaar voor bent. Op een onverwachts moment. Niet als je er wanhopig naar verlangt. Erom smeekt. Wat ik vooral wil weten is of het goed met haar gaat. Dat ze gelukkig is op de plek waar ze nu is en dat we misschien ooit weer samen zullen zijn, na een lang en mooi leven.
dinsdag 3 juli 2018 om 06:20
Heel herkenbaar, Teun. Ook ik geloofde altijd dat er meer was tussen hemel en aarde. En ik weet zeker dat mijn vader me een teken gegeven had. Hij had het zelfs beloofd. En er is niks, helemaal niks. Alleen leegte en stilte. Ook ik denk soms dat ik hem hoor in mijn hoofd, maar dat is gewoon mijn innerlijke stem, of de vermoeidheid waardoor ik hallucineer of zo.
Bulletje, rouwen kan dan misschien wel psychisch ziek zijn, maar ik kan het me niet permitteren ziek te zijn momenteel. Financieel niet, maar ook professioneel niet. In mijn geval zou dat echt wel betekenen dat ik uitgerangeerd ben binnen mijn bedrijf en misschien ook mijn vak. Voor mij 10 anderen hoor. Ik heb het onlangs nog gezien binnen het bedrijf waar ik werk. Dus ga ik maar door op koffie en de hoop dat door de chaos niet gezien wordt dat ook ik steken laat vallen.
Bulletje, rouwen kan dan misschien wel psychisch ziek zijn, maar ik kan het me niet permitteren ziek te zijn momenteel. Financieel niet, maar ook professioneel niet. In mijn geval zou dat echt wel betekenen dat ik uitgerangeerd ben binnen mijn bedrijf en misschien ook mijn vak. Voor mij 10 anderen hoor. Ik heb het onlangs nog gezien binnen het bedrijf waar ik werk. Dus ga ik maar door op koffie en de hoop dat door de chaos niet gezien wordt dat ook ik steken laat vallen.
dinsdag 3 juli 2018 om 08:56
Lady wat lijkt me dat moeilijk zeg, als je zo hard door moet denderen.. Heb je al vakantie opgenomen in oktober? Dan staat het alvast en heb je misschien iets om naar uit te kijken? En misschien als je nog langer wacht kun je pas in december vakantie opnemen, of werkt het niet zo?
Morgen heb ik mijn diploma-uitreiking. Aan de ene kant wil ik dat het voorbij is en wil ik het negeren, aan de andere kant wil ik het wel echt vieren en ben ik trots op mezelf. Het is ook mijn eerste diploma (gestopt met de havo, gestopt met de eerste opleiding, nu eindelijk iets afgemaakt) en dus een rete zwaar jaar geweest.
Heeft iemand tips, of woorden, zodat ik er morgen hopelijk toch een beetje van kan genieten?
Ik heb samen met mama mijn jurk nog uitgezocht en doe haar (dagelijkse) sieraden om zodat ze er toch een beetje bij is maar toch, ik wil dat zìj er bij is..
Morgen heb ik mijn diploma-uitreiking. Aan de ene kant wil ik dat het voorbij is en wil ik het negeren, aan de andere kant wil ik het wel echt vieren en ben ik trots op mezelf. Het is ook mijn eerste diploma (gestopt met de havo, gestopt met de eerste opleiding, nu eindelijk iets afgemaakt) en dus een rete zwaar jaar geweest.
Heeft iemand tips, of woorden, zodat ik er morgen hopelijk toch een beetje van kan genieten?
Ik heb samen met mama mijn jurk nog uitgezocht en doe haar (dagelijkse) sieraden om zodat ze er toch een beetje bij is maar toch, ik wil dat zìj er bij is..
dinsdag 3 juli 2018 om 09:06
Ik heb nog geen vakantie opgenomen want als 1 van de projecten uitloopt, dan kan ik niet weg. Het klinkt nu net alsof ik een heel belangrijke baan heb, dat is niet zo. Ik heb eigenlijk gewoon een BS baan. Ik heb alleen geen back up (collega vertrokken en wordt niet vervangen).
Woepsie, om heel eerlijk te zijn denk ik dat het morgen echt heel dubbel voor je gaat zijn. Natuurlijk mag je trots zijn op je prestatie. Dat is echt knap gedaan, zeker onder die zware omstandigheden. Maar het is wel confronterend, want degene die je er bij wilt hebben, je moeder, die is er niet.
Ik denk dan maar als het morgen toch nog zwaar en dubbel is, dat je gewoon afgestudeerd blijft. Ook overmorgen, ook volgende week, ook volgend jaar en dat je dus nog heel veel tijd hebt om trots op jezelf te mogen zijn en het te kunnen vieren. Ik hoop dat je er morgen toch nog van kan genieten, Woepsie, maar mocht dat niet zo zijn, dan komt dat op een later tijdstip nog wel.
Woepsie, om heel eerlijk te zijn denk ik dat het morgen echt heel dubbel voor je gaat zijn. Natuurlijk mag je trots zijn op je prestatie. Dat is echt knap gedaan, zeker onder die zware omstandigheden. Maar het is wel confronterend, want degene die je er bij wilt hebben, je moeder, die is er niet.
Ik denk dan maar als het morgen toch nog zwaar en dubbel is, dat je gewoon afgestudeerd blijft. Ook overmorgen, ook volgende week, ook volgend jaar en dat je dus nog heel veel tijd hebt om trots op jezelf te mogen zijn en het te kunnen vieren. Ik hoop dat je er morgen toch nog van kan genieten, Woepsie, maar mocht dat niet zo zijn, dan komt dat op een later tijdstip nog wel.
dinsdag 3 juli 2018 om 09:25
Herkenbaar...Elke dag hoop ik nog steeds op een teken van mijn moeder. Of ten minste een mooie droom. Er is niets. Soms lijkt het dat mijn moeder in mijn hoofd tegen mij spreekt, maar dan bedenk ik mij dat het mijn eigen innerlijke stem is. Die ik zelf stuur, omdat ik het zo graag wil! Al die jaren van ‘open mind’ en hoop op meer tussen hemel en aarde, engelen, geloof, spiritueel en holistisch leven etc. Waar is het goed voor geweest?
