Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou uit je depressie?
woensdag 1 maart 2017 om 21:19
Ik wil hier graag een mooi en positief topic van maken.
Ik zit middenin een ernstig depressie (aldus diagnose psycholoog) en het is soms heel moeilijk om het licht aan het einde van de tunnel te zien. Psycholoog heeft geadviseerd dat ik vooral verder ga met mijn studie, dus ik werk nu vanuit huis aan mijn verslagen. Ik heb volgende week donderdag een deadline en dat begint nu echt steeds meer op een dodenlijn te lijken... hoe dichter ik bij de deadline kom hoe minder er uit mijn vingers komt. Ik ben doodsbang om niet goed genoeg te zijn, waardoor ik helemaal blokkeer tijdens het typen van mijn verslagen. En dat terwijl het de laatste loodjes zijn... maar die zijn duidelijk het zwaarst. Ik heb een hele rits aan tegenslagen met school achter de rug en als ik zo doorga heb ik donderdag de volgende tegenslag. Ik ben daar ook enorm boos over en zou mezelf het liefst een flinke schop onder m'n kont verkopen maar ook dat heeft tot nu toe nog niet echt effect.
Ik heb psychologische hulp, maar dat is maar 1x per week (nu al 2 weken niet gehad, aangezien psych op vakantie was). Ik heb nu 5 sessies gehad, maar goed dat zet nog geen zoden aan de dijk. We zijn nu bezig met cognitieve gedragstherapie vanuit de 4 g's (gebeurtenis, gedachte, gevoel, gedrag). En vervolgens mijn gedachtes omdraaien. Maar dat is verdomde moeilijk, als ik m'n gedachte aanpas dan nog krijg ik m'n gevoel niet mee lijkt het wel. Zal ik ook allemaal met de psycholoog bespreken hoor, maar toch.
Ik ben benieuwd wie hier ervaring mee heeft (gehad) en wat jou helpt / heeft geholpen om met depressie om te gaan / eruit te komen? Wat zorgde ervoor dat je leven weer wat mooier werd?
Edit: Mocht iemand ook een depressie hebben of een depressie hebben gehad wees dan vooral welkom om hier je verhaal te delen. Zo helpen we elkaar.
Ik zit middenin een ernstig depressie (aldus diagnose psycholoog) en het is soms heel moeilijk om het licht aan het einde van de tunnel te zien. Psycholoog heeft geadviseerd dat ik vooral verder ga met mijn studie, dus ik werk nu vanuit huis aan mijn verslagen. Ik heb volgende week donderdag een deadline en dat begint nu echt steeds meer op een dodenlijn te lijken... hoe dichter ik bij de deadline kom hoe minder er uit mijn vingers komt. Ik ben doodsbang om niet goed genoeg te zijn, waardoor ik helemaal blokkeer tijdens het typen van mijn verslagen. En dat terwijl het de laatste loodjes zijn... maar die zijn duidelijk het zwaarst. Ik heb een hele rits aan tegenslagen met school achter de rug en als ik zo doorga heb ik donderdag de volgende tegenslag. Ik ben daar ook enorm boos over en zou mezelf het liefst een flinke schop onder m'n kont verkopen maar ook dat heeft tot nu toe nog niet echt effect.
Ik heb psychologische hulp, maar dat is maar 1x per week (nu al 2 weken niet gehad, aangezien psych op vakantie was). Ik heb nu 5 sessies gehad, maar goed dat zet nog geen zoden aan de dijk. We zijn nu bezig met cognitieve gedragstherapie vanuit de 4 g's (gebeurtenis, gedachte, gevoel, gedrag). En vervolgens mijn gedachtes omdraaien. Maar dat is verdomde moeilijk, als ik m'n gedachte aanpas dan nog krijg ik m'n gevoel niet mee lijkt het wel. Zal ik ook allemaal met de psycholoog bespreken hoor, maar toch.
Ik ben benieuwd wie hier ervaring mee heeft (gehad) en wat jou helpt / heeft geholpen om met depressie om te gaan / eruit te komen? Wat zorgde ervoor dat je leven weer wat mooier werd?
Edit: Mocht iemand ook een depressie hebben of een depressie hebben gehad wees dan vooral welkom om hier je verhaal te delen. Zo helpen we elkaar.
dinsdag 14 maart 2017 om 14:52
quote:Jempo schreef op 14 maart 2017 @ 14:51:
[...]
Ja herkenbaar. Vriendinnen zeggen ook tegen mij dat ik veel meer straal en enorm gegroeid ben in een korte periode. Dat ze echt zien dat ik hier sterker uitkom. Maar zelf voel ik dat nog niet zo en ik krijg er ook nog niets concreets positiefs voor terug, zoals een goed cijfer o.i.d.Ik herken dat gevoel heel erg. Ik zie (of wil ik het zelf niet zien?) het zelf niet zo.
[...]
Ja herkenbaar. Vriendinnen zeggen ook tegen mij dat ik veel meer straal en enorm gegroeid ben in een korte periode. Dat ze echt zien dat ik hier sterker uitkom. Maar zelf voel ik dat nog niet zo en ik krijg er ook nog niets concreets positiefs voor terug, zoals een goed cijfer o.i.d.Ik herken dat gevoel heel erg. Ik zie (of wil ik het zelf niet zien?) het zelf niet zo.
dinsdag 14 maart 2017 om 14:55
quote:ikbennietgek12 schreef op 13 maart 2017 @ 13:28:
Waarom laat je het moeten niet los Jempo?
Mbt school moet ik weinig van mezelf.
Ik heb een aantal deadlines die ik probeer te halen.
Over 2 maanden heb ik een studiereis van 1 nachtje.
Ik weet nog niet of ik daaraan mee wil doen.
Vind het zo lastig om echt 2 dagen uit mijn omgeving te zijn.
Verder gaat het wel redelijk, van stress krijg ik het spaans benauwd.
Morgen op mijn werk overleggen of ik daar nog een jaar stage mag lopen.
School snapt ook dat ik niet kan solliciteren voor een andere werkplek.
School vind ik dan ook echt heel zwaar.
Mensen hiervoor nog tips?
Wat voor een tips zoek je precies?
Wat je studiereis betreft: misschien op papier voor jezelf zetten wat jullie gaan doen, dit visualiseren zodat je goed voorbereid bent. En dan bedenken wat het ergste zou zijn wat er kan gebeuren?
Ik heb denk ik een ander soort depressie, ik vlucht juist het liefst weg van mijn omgeving. Zo'n studiereis lijkt me heerlijk. Zo zie je maar weer dat iedereen een depressie anders ervaart.
Wat handig als je stage kan lopen op je werk! Ik duim voor je!
Waarom laat je het moeten niet los Jempo?
Mbt school moet ik weinig van mezelf.
Ik heb een aantal deadlines die ik probeer te halen.
Over 2 maanden heb ik een studiereis van 1 nachtje.
Ik weet nog niet of ik daaraan mee wil doen.
Vind het zo lastig om echt 2 dagen uit mijn omgeving te zijn.
Verder gaat het wel redelijk, van stress krijg ik het spaans benauwd.
Morgen op mijn werk overleggen of ik daar nog een jaar stage mag lopen.
School snapt ook dat ik niet kan solliciteren voor een andere werkplek.
School vind ik dan ook echt heel zwaar.
Mensen hiervoor nog tips?
Wat voor een tips zoek je precies?
Wat je studiereis betreft: misschien op papier voor jezelf zetten wat jullie gaan doen, dit visualiseren zodat je goed voorbereid bent. En dan bedenken wat het ergste zou zijn wat er kan gebeuren?
Ik heb denk ik een ander soort depressie, ik vlucht juist het liefst weg van mijn omgeving. Zo'n studiereis lijkt me heerlijk. Zo zie je maar weer dat iedereen een depressie anders ervaart.
Wat handig als je stage kan lopen op je werk! Ik duim voor je!
dinsdag 14 maart 2017 om 14:58
quote:Peacy schreef op 14 maart 2017 @ 14:52:
[...]
Ik herken dat gevoel heel erg. Ik zie (of wil ik het zelf niet zien?) het zelf niet zo.
Dat tussen haakjes moet je niet zeggen, ook jij wil beter worden! Het is voor een ander gewoon makkelijker om (objectief) naar jou te kijken i.p.v. jij naar jezelf.
Toen ik 20 kilo was afgevallen had ik het zelf ook alleen maar door, doordat de weegschaal het aangaf en m'n broek van m'n kont ging afzakken. Maar als ik aan mijn lijf voel, dan voel ik echt geen verschil. Echt apart is dat.
[...]
Ik herken dat gevoel heel erg. Ik zie (of wil ik het zelf niet zien?) het zelf niet zo.
Dat tussen haakjes moet je niet zeggen, ook jij wil beter worden! Het is voor een ander gewoon makkelijker om (objectief) naar jou te kijken i.p.v. jij naar jezelf.
Toen ik 20 kilo was afgevallen had ik het zelf ook alleen maar door, doordat de weegschaal het aangaf en m'n broek van m'n kont ging afzakken. Maar als ik aan mijn lijf voel, dan voel ik echt geen verschil. Echt apart is dat.
dinsdag 14 maart 2017 om 15:01
quote:Jempo schreef op 14 maart 2017 @ 14:58:
[...]
Dat tussen haakjes moet je niet zeggen, ook jij wil beter worden! Het is voor een ander gewoon makkelijker om (objectief) naar jou te kijken i.p.v. jij naar jezelf.
Toen ik 20 kilo was afgevallen had ik het zelf ook alleen maar door, doordat de weegschaal het aangaf en m'n broek van m'n kont ging afzakken. Maar als ik aan mijn lijf voel, dan voel ik echt geen verschil. Echt apart is dat.
Ik denk dat dat het inderdaad is. Haha, inderdaad, eigenlijk mag ik dat tussen haakjes niet zeggen. Helemaal gelijk in.
Ik ben nu 50 kilo afgevallen en soms zie ik het echt niet
[...]
Dat tussen haakjes moet je niet zeggen, ook jij wil beter worden! Het is voor een ander gewoon makkelijker om (objectief) naar jou te kijken i.p.v. jij naar jezelf.
Toen ik 20 kilo was afgevallen had ik het zelf ook alleen maar door, doordat de weegschaal het aangaf en m'n broek van m'n kont ging afzakken. Maar als ik aan mijn lijf voel, dan voel ik echt geen verschil. Echt apart is dat.
Ik denk dat dat het inderdaad is. Haha, inderdaad, eigenlijk mag ik dat tussen haakjes niet zeggen. Helemaal gelijk in.
Ik ben nu 50 kilo afgevallen en soms zie ik het echt niet
woensdag 15 maart 2017 om 12:36
@ikbennietgek Tips om te dealen met deadlines kan ik ook hard gebruiken! Ik ben erg benieuwd wat je psycholoog zegt over je studiereis! De mijne zou waarschijnlijk zeggen dat ik gewoon moet gaan, omdat ik alleen zo mijn angsten kan overwinnen, ben benieuwd of dat bij jou psycholoog ook zo is. Ik kan het me goed voorstellen dat het overweldigend is voor je en dat je dan ook snel over je eigen grenzen heengaat.
Ik heb een aantal hele moeilijke gesprekken gehad de afgelopen dagen. I.v.m. herkenbaarheid wil ik er niet te diep op ingaan, maar er zijn wel een aantal punten waarvan ik heel benieuwd ben hoe jullie daar tegenaan kijken.
De conclusie van de gesprekken was dat school vindt dat ik te weinig zelfstandigheid en professionaliteit laat zien. Communicatie verloopt moeizaam. Vanuit school zijn er grote twijfels of ik wel bachelor-niveau heb. Zij hebben geadviseerd dat ik stop met de studie.
Ik heb toen ook aangegeven dat er nu een diagnose depressie ligt en dat het dus zeker niet aan mijn kwaliteiten of intelligentie ligt. Dat ik zelf veel angsten ervaar en veel blokkeer op de stage, omdat ik depressief ben. Zij zagen het anders, zij hadden meer het idee dat ik de capaciteiten niet had, dat ze mij misschien overvragen en dat het daardoor overweldigend is voor mij. Ik liet toen weten dat ik de eerste drie jaar van mijn studie vloeiend ben doorgegaan en dat de studieproblemen zijn ontstaan toen er een opstapeling van heftige gebeurtenissen waren in mijn privéleven, dus dat ik daar een oorzaak in zie. Sindsdien zijn ook de slaapproblemen ontstaan, waardoor ik 's nachts maar een paar uurtjes slaap en minder concentratie heb waardoor alles veel moeizamer gaat. School gaf toen aan dat ze het niet willen bagatelliseren, maar dat iedereen weleens een slechte nacht heeft en dat het dan zo wel professioneel en vanzelfsprekend is als je dan gewoon naar het werk gaat. Ik heb toen aangegeven dat ik dat een vreemde opmerking vond, want ik heb mij nog nooit ziek gemeld hiervoor en mijn problemen zitten niet bij het uit bed komen 's ochtends. Maar in elk geval voel ik me weer erg onbegrepen en ik weet gewoon niet wat ik nou verkeerd doe en hoe ik ervoor zorg dat mensen mij beter begrijpen...
Het stomme is dat ik nu ook heel erg ga twijfelen aan mezelf.
Ik heb een aantal hele moeilijke gesprekken gehad de afgelopen dagen. I.v.m. herkenbaarheid wil ik er niet te diep op ingaan, maar er zijn wel een aantal punten waarvan ik heel benieuwd ben hoe jullie daar tegenaan kijken.
De conclusie van de gesprekken was dat school vindt dat ik te weinig zelfstandigheid en professionaliteit laat zien. Communicatie verloopt moeizaam. Vanuit school zijn er grote twijfels of ik wel bachelor-niveau heb. Zij hebben geadviseerd dat ik stop met de studie.
Ik heb toen ook aangegeven dat er nu een diagnose depressie ligt en dat het dus zeker niet aan mijn kwaliteiten of intelligentie ligt. Dat ik zelf veel angsten ervaar en veel blokkeer op de stage, omdat ik depressief ben. Zij zagen het anders, zij hadden meer het idee dat ik de capaciteiten niet had, dat ze mij misschien overvragen en dat het daardoor overweldigend is voor mij. Ik liet toen weten dat ik de eerste drie jaar van mijn studie vloeiend ben doorgegaan en dat de studieproblemen zijn ontstaan toen er een opstapeling van heftige gebeurtenissen waren in mijn privéleven, dus dat ik daar een oorzaak in zie. Sindsdien zijn ook de slaapproblemen ontstaan, waardoor ik 's nachts maar een paar uurtjes slaap en minder concentratie heb waardoor alles veel moeizamer gaat. School gaf toen aan dat ze het niet willen bagatelliseren, maar dat iedereen weleens een slechte nacht heeft en dat het dan zo wel professioneel en vanzelfsprekend is als je dan gewoon naar het werk gaat. Ik heb toen aangegeven dat ik dat een vreemde opmerking vond, want ik heb mij nog nooit ziek gemeld hiervoor en mijn problemen zitten niet bij het uit bed komen 's ochtends. Maar in elk geval voel ik me weer erg onbegrepen en ik weet gewoon niet wat ik nou verkeerd doe en hoe ik ervoor zorg dat mensen mij beter begrijpen...
Het stomme is dat ik nu ook heel erg ga twijfelen aan mezelf.
woensdag 15 maart 2017 om 15:46
Het ligt allemaal nog wel iets complexer, maar ik ben een beetje bang voor mijn privacy dus wil daar niet te diep op ingaan. 
In elk geval voel ik me erg rot nu. Ik heb dinsdag nog een gesprek met de decaan, maar zoals het er nu uitziet begin ik in september met een nieuwe stage en ga ik dan nu keihard werken om die depressie kwijt te raken.
Nu eerst lekker naar buiten, wandelen met de hond richting de stembus!
In elk geval voel ik me erg rot nu. Ik heb dinsdag nog een gesprek met de decaan, maar zoals het er nu uitziet begin ik in september met een nieuwe stage en ga ik dan nu keihard werken om die depressie kwijt te raken.Nu eerst lekker naar buiten, wandelen met de hond richting de stembus!
donderdag 16 maart 2017 om 08:29
Nog geen tijd gehad uitgebreid te reageren.
Allereerst wat vervelend dat school zo reageert. Ze hebben er duidelijk geen verstand van. Natuurlijk heb je kwaliteiten, dat heb je laten zien. Is het een idee om nu de helft vd vakken te doen? Je gaat iedere dag naar school en stage. Je bent dus een doorzetter en dat is ook professioneel. Weten ze op stage dat je depressief bent? Door open erover te zijn krijg je misschien wat meer begrip.
Mijn school, werk en omgeving weten van mijn depressie. Naar mijn werk doe ik regelmatig een update hoe het gaat. En eens in de paar weken praten we. De directrice zei een keer een dag op de bank liggen is ook werken aan herstel. En eigenlijk klopt dat wel.
Ik zou geen overhaaste beslissingen nemen bij de decaan. Kan misschien een ouder mee? Iemand die met je meedenkt. Ik kon de eerste tijd echt geen keuze maken en was zo vergeetachtig dat ik daarna alles vergeten was.
Hoe staan je ouders hierin? Steunen ze je een beetje? Zou fijn zijn als je daar een vangnet hebt.
Allereerst wat vervelend dat school zo reageert. Ze hebben er duidelijk geen verstand van. Natuurlijk heb je kwaliteiten, dat heb je laten zien. Is het een idee om nu de helft vd vakken te doen? Je gaat iedere dag naar school en stage. Je bent dus een doorzetter en dat is ook professioneel. Weten ze op stage dat je depressief bent? Door open erover te zijn krijg je misschien wat meer begrip.
Mijn school, werk en omgeving weten van mijn depressie. Naar mijn werk doe ik regelmatig een update hoe het gaat. En eens in de paar weken praten we. De directrice zei een keer een dag op de bank liggen is ook werken aan herstel. En eigenlijk klopt dat wel.
Ik zou geen overhaaste beslissingen nemen bij de decaan. Kan misschien een ouder mee? Iemand die met je meedenkt. Ik kon de eerste tijd echt geen keuze maken en was zo vergeetachtig dat ik daarna alles vergeten was.
Hoe staan je ouders hierin? Steunen ze je een beetje? Zou fijn zijn als je daar een vangnet hebt.
maandag 2 oktober 2017 om 16:17
Hoi, ik vond het goed om even een update te geven. Ik ben inmiddels afgestudeerd en heb een baan gevonden waar ik voor gestudeerd heb! Daarnaast ben ik begonnen met een premaster. Ik ben wel blij dat ik die studie heb afgerond, maar het is nu allemaal nog steeds veel en zwaar en ik haal niet veel voldoening uit mijn leven. Ik heb het gevoel dat ik alles maar half-half kan doen doordat ik te weinig tijd heb. Sociaal leven heb ik sowieso bijna niet meer op het moment.
Vanavond heb ik een deadline en ik merk dat mijn depressie op dit soort momenten het ergst is. Maar ik blijf knokken zodat het hopelijk over een paar jaar beter gaat.
@ikbennietgek Ben jij hier nog? Hoe gaat het met je?
Vanavond heb ik een deadline en ik merk dat mijn depressie op dit soort momenten het ergst is. Maar ik blijf knokken zodat het hopelijk over een paar jaar beter gaat.
@ikbennietgek Ben jij hier nog? Hoe gaat het met je?
maandag 2 oktober 2017 om 16:29
maandag 2 oktober 2017 om 16:29
Tijdens mijn depressie heb ik geen enkele negatieve gedachte serieus genomen en het allemaal gegooid op die depressie en echt met gedachten van, doe ff normaal tot rot op met die onzin of nee, dat wil ik niet!!! Met de tijd werd het allemaal veel milder blijkbaar omdat ik nergens in meeging.
Voor mij heeft het zo'n anderhalf jaar geduurd en toen kwam ik in een periode terecht van net niet, maar toch, daar heb ik mezelf uit moeten slepen met wilskracht en daar heb ik het af en toe nog weleens moeilijk mee, maar het gaat wel weer.
Ga in ieder geval dagelijks douchen en kleed jezelf aan! Neem dat als verplichte stap, dan hoef je nergens over na te denken als je eens naar buiten moet. Ik maakte de fout om vaak pas om een uur of 4 onder de douche te stappen of helemaal niet en dat heeft een hoop invloed gehad op hoe ik mijn dagen doorbracht, dus wat er ook gebeurt, zorg dat je klaar bent voor de dag en wat komen gaat.
Ik wens je het allerbeste en een snel herstel.
Voor mij heeft het zo'n anderhalf jaar geduurd en toen kwam ik in een periode terecht van net niet, maar toch, daar heb ik mezelf uit moeten slepen met wilskracht en daar heb ik het af en toe nog weleens moeilijk mee, maar het gaat wel weer.
Ga in ieder geval dagelijks douchen en kleed jezelf aan! Neem dat als verplichte stap, dan hoef je nergens over na te denken als je eens naar buiten moet. Ik maakte de fout om vaak pas om een uur of 4 onder de douche te stappen of helemaal niet en dat heeft een hoop invloed gehad op hoe ik mijn dagen doorbracht, dus wat er ook gebeurt, zorg dat je klaar bent voor de dag en wat komen gaat.
Ik wens je het allerbeste en een snel herstel.
maandag 2 oktober 2017 om 16:38
Gefeliciteerd Jempo met het vinden van een baan en knap van je dat je gewoon doorknokt.
Probeer erachter te komen waar jij gelukkig van wordt.
Bij mij was dat juist een sociaal leven, datgene waar jij nu bijna helemaal geen tijd voor hebt dat was voor mij nu precies het enige waarvan ik echt gelukkig word.
Sterkte en succes.
Probeer erachter te komen waar jij gelukkig van wordt.
Bij mij was dat juist een sociaal leven, datgene waar jij nu bijna helemaal geen tijd voor hebt dat was voor mij nu precies het enige waarvan ik echt gelukkig word.
Sterkte en succes.
maandag 2 oktober 2017 om 16:39
Wat lief, dankjewel! Omdat mijn hogeschool te laat was met het aanleveren van mijn diploma kon ik pas een maand later beginnen met mijn premaster. Hierdoor moet ik de gemiste studieweken inhalen. Het gaat om een fulltime premaster. Daarnaast werk ik nog 3 dagen in de week. Een erg volle agenda dus. Ik maak wel altijd een goede planning voor mezelf en doe ook dagelijks yoga en meditatie. Toch voel ik me eigenlijk altijd gehaast en dat heeft niet zo'n goede invloed op mijn depressie.
Mijn ouders zeggen dat zoveel mensen studeren naast hun baan en dat die het ook gewoon kunnen, dus dat het mij ook gewoon lukt. Soms heb ik ook wel ineens zo'n energieboost, dan ga ik er gewoon voor. Maar ik heb ook nog vaak zo'n gevoel dat ik het leven niet aankan, zoals nu.
maandag 2 oktober 2017 om 16:44
Wat een goede praktische tip! Ik merk inderdaad dat ik vaak 'meega' in de negatieve gedachten. Ik ga dit echt proberen, bedankt Cateau!Cateautje schreef: ↑02-10-2017 16:29Tijdens mijn depressie heb ik geen enkele negatieve gedachte serieus genomen en het allemaal gegooid op die depressie en echt met gedachten van, doe ff normaal tot rot op met die onzin of nee, dat wil ik niet!!! Met de tijd werd het allemaal veel milder blijkbaar omdat ik nergens in meeging.
maandag 2 oktober 2017 om 16:46
Andere mensen kunnen ook soms dingen aan die ik dus niet kan...en omgekeerd.
Laat je niet door anderen aanpraten waar jouw persoonlijke grens ligt, maar probeer oprecht naar jezelf te luisteren en erachter te komen hoe hoog jij voor jouzelf de lat kunt leggen zonder er aan onderdoor te gaan.
En als dat wat lager is dan dat je ouders deden dan maakt dat jou niet slechter of beter.
Dan is dat nog steeds oke.
Laat je niet door anderen aanpraten waar jouw persoonlijke grens ligt, maar probeer oprecht naar jezelf te luisteren en erachter te komen hoe hoog jij voor jouzelf de lat kunt leggen zonder er aan onderdoor te gaan.
En als dat wat lager is dan dat je ouders deden dan maakt dat jou niet slechter of beter.
Dan is dat nog steeds oke.
maandag 2 oktober 2017 om 16:48
Lief dankjewel! Ik hoop ook dat het harde werken van nu mij uiteindelijk over een paar jaar meer ademvrijheid en een sociaal leven gaat geven. Ik woon nu namelijk op het platteland bij mijn ouders. Ik ken hier helemaal niemand helaas. De (hbo)baan die ik nu heb, daar verdien ik heel weinig mee, vandaar ook dat ik graag wilde doorstuderen. Met een universitaire master hoop ik meer kans te hebben op een beter betaalde baan, waarmee ik hopelijk een huisje kan huren in of in de buurt van de stad, waar ik meer sociale contacten kan opdoen.shisha schreef: ↑02-10-2017 16:38Gefeliciteerd Jempo met het vinden van een baan en knap van je dat je gewoon doorknokt.
Probeer erachter te komen waar jij gelukkig van wordt.
Bij mij was dat juist een sociaal leven, datgene waar jij nu bijna helemaal geen tijd voor hebt dat was voor mij nu precies het enige waarvan ik echt gelukkig word.
Sterkte en succes.
Uiteindelijk is dat wel wat maakt dat ik mezelf overeind hou, ik heb wel weer wat hoop gekregen voor de toekomst gelukkig. Het is nu gewoon keihard doorbikkelen en dat vind ik weleens verdrietig. Vriendinnen wonen in de stad op kamers, studeren overdag of hebben een bijbaan en gaan 's avonds naar de bioscoop of lekker stappen, hebben vriendjes, dat mis ik allemaal nu wel. Ik hoop dat ik dat over een paar jaar allemaal kan gaan inhalen.
jempo wijzigde dit bericht op 02-10-2017 16:53
18.71% gewijzigd
maandag 2 oktober 2017 om 16:48
Uiteindelijk hielp medicatie, opname en daarna groepstherapie mij.
En het zoeken in kleine dingen: de zon die schijnt, een kindje dat lacht, een lekkere koek etc.
Nu helpt, om terugval te voorkomen, vooral rust, regelmaat en reinheid.
Ik leef in een bepaalde structuur.
Ik sta elke ochtend op, doe mijn taken, en zorg ervoor dat ik elke dag douche en kook (deed ik niet toen ik erg depressief was).
En het zoeken in kleine dingen: de zon die schijnt, een kindje dat lacht, een lekkere koek etc.
Nu helpt, om terugval te voorkomen, vooral rust, regelmaat en reinheid.
Ik leef in een bepaalde structuur.
Ik sta elke ochtend op, doe mijn taken, en zorg ervoor dat ik elke dag douche en kook (deed ik niet toen ik erg depressief was).
maandag 2 oktober 2017 om 16:59
Hierbij raak je de kern van het probleem eigenlijk. Ik had namelijk als ik alleen naar mijn hart luister graag die fulltime studie willen doen, zodat ik daarnaast nog een sociaal leven kon behouden. Hier heb ik thuis veel discussies over gehad, want mijn ouders vonden dat ik moest gaan werken. Ik voel me daarin ook bezwaard, omdat ik grotendeels om de zakken van mijn ouders teer. En het studeren geeft mij ook een studieschuld, waar mijn ouders zich erg veel zorgen over maken. Het studeren is echt iets wat ik dolgraag wilde en ik ben er trots op dat ik dat niet heb opgegeven, ondanks dat mijn ouders het af hadden geraden. Ik snap ook wel dat het leven geven en nemen is en dat je niet alles kunt hebben. Maar nu betrap ik mezelf erop dat ik nu ook niet meer geniet van het cadeautje dat ik mezelf heb gegeven genaamd studeren.shisha schreef: ↑02-10-2017 16:46Andere mensen kunnen ook soms dingen aan die ik dus niet kan...en omgekeerd.
Laat je niet door anderen aanpraten waar jouw persoonlijke grens ligt, maar probeer oprecht naar jezelf te luisteren en erachter te komen hoe hoog jij voor jouzelf de lat kunt leggen zonder er aan onderdoor te gaan.
En als dat wat lager is dan dat je ouders deden dan maakt dat jou niet slechter of beter.
Dan is dat nog steeds oke.
maandag 2 oktober 2017 om 17:03
Wat mooiDaremanda schreef: ↑02-10-2017 16:48Uiteindelijk hielp medicatie, opname en daarna groepstherapie mij.
En het zoeken in kleine dingen: de zon die schijnt, een kindje dat lacht, een lekkere koek etc.
Nu helpt, om terugval te voorkomen, vooral rust, regelmaat en reinheid.
Ik leef in een bepaalde structuur.
Ik sta elke ochtend op, doe mijn taken, en zorg ervoor dat ik elke dag douche en kook (deed ik niet toen ik erg depressief was).
Ik schrijf ook in 5 minute journal, dankbaar zijn voor de kleine dingen werkt zeker goed! Die kleine dingen in het leven moet ik ook meer blijven onthouden eigenlijk. Mijn leven draait alleen nog maar om werk, studie en geld. Echt zonde.
maandag 2 oktober 2017 om 17:06
Ja dat klopt, het is inderdaad veel. Toch was ik in de zomervakantie toen ik de hele dag thuis zat veel depressiever dan nu. Ik heb nu in elk geval het gevoel dat ik doelen heb waar ik voor werk (geld verdienen, zelfstandig worden). Maar gezond voel ik me nog niet helaas.SweetChili schreef: ↑02-10-2017 16:55Een fulltime studie volgen + drie dagen in de week werken, dan kom je dus al uit op 64 uur werk per week.
En je hebt nog steeds een depressie?
maandag 2 oktober 2017 om 17:09
Dat klopt helemaal wat je zegt. Ik snap het ook absoluut vanuit mijn ouders. Het is ook gewoon dat zij niet willen dat ik zo jong al schulden heb, wat vriendinnen van mij wel allemaal hebben. Ik ben 23.SweetChili schreef: ↑02-10-2017 17:06Maar de enige reden dat je die studie kan doen is omdat je bij je ouders woont en zij heel veel voor je doen wn betalen. Snap vanuit je ouders wel dat dit zo niet eeuwig door kan gaan.
Hoe oud ben je?
