Reizen
alle pijlers
Alleen reizen zonder je gezin
dinsdag 4 februari 2020 09:38
na aanleiding van een topic over als alleenstaande ouder reizen met je kind(eren), ben ik erg benieuwd of er hier moeders/vaders zijn die ook wel eens gewoon alleen op vakantie gaan zonder hun gezin of kinderen.
Hoe kijk je er tegenaan?
Laat je dan juist als ouder je kind(eren) in de steek, of is het juist goed op even voor wat ‘me-time’ te kiezen?
En zo ja, vanaf welke leeftijd kind vind je normaal? En hoe lang ga je weg? En zou je dan ook voor een verre vliegvakantie gaan (6+ uur vliegen bijv of 10+) of blijf je dan toch het liefste zo dicht mogelijk in de buurt?
Ik ben me zelf een beetje aan het oriënteren om even alleen weg te gaan, maar ben dan ook weer heel bang een slechte moeder te zijn. Vandaar dat ik benieuwd ben naar ervaringen!
Hoe kijk je er tegenaan?
Laat je dan juist als ouder je kind(eren) in de steek, of is het juist goed op even voor wat ‘me-time’ te kiezen?
En zo ja, vanaf welke leeftijd kind vind je normaal? En hoe lang ga je weg? En zou je dan ook voor een verre vliegvakantie gaan (6+ uur vliegen bijv of 10+) of blijf je dan toch het liefste zo dicht mogelijk in de buurt?
Ik ben me zelf een beetje aan het oriënteren om even alleen weg te gaan, maar ben dan ook weer heel bang een slechte moeder te zijn. Vandaar dat ik benieuwd ben naar ervaringen!
donderdag 6 februari 2020 06:32
Tja, ik blijf het bijzonder vinden dat men vergelijkingen blijft maken wb meer of minder werk en meer of minder salaris inbreng.Whomi schreef: ↑05-02-2020 22:30Mijn man werkt meer, verdient meer en legt meer in qua vaste lasten, spaargeld enz. Ik vind het dan niet netjes als ik daar dan een paar duizend euro van gebruik voor iets voor mezelf. Of mijn man me dat zou gunnen, maakt me niet uit. Ik wil het zelf niet. We werken beide voor ons gezin, ons thuis. Maar we werken niet beide voor mijn persoonlijke vakantie’s. Daar werk ik zelf voor. En daarom houden we dus ook ieder een deel van ons salaris voor onszelf, waar we dit soort dingen voor onszelf van betalen.
Wij zijn een team, het maakt niet uit wat iemand wel of niet inbrengt, zolang vaste lasten ed betaald kunnen worden is alles goed.
Ik heb jarenlang thuis gezeten met de kids. Toen 'verdiende' ik niets.
Maar man en ik vonden het juist heel waardevol dat het kon. Dat is niet in geld/salaris uit te drukken.
Als hij een laptop/telefoon/lens/etc wil kopen zeg ik daar ook niets van.
We kijken even of het kan, maar dat is het.
Maar goed, ik dwaal af TO.
Je weet hoe ik erover denk.
donderdag 6 februari 2020 07:04
Dit gaat over werk. Het topic gaat over vakantie voor je eigen plezier. Daar zit nogal een verschil in, vind ik.zeefietser1 schreef: ↑06-02-2020 05:08Dan zit ik hier in ieder geval tussen allemaal slechte vaders. Een ieder waar ik nu mee vaar heeft kinderen (ikzelf niet had een stiefzoon) en ook kleinkinderen. We varen allemaal al jaren en waar ik dan maar een half jaar per jaar weg ben, is de rest filipijns en soomige daarvan doen 6 maand varen. 2 maand thuis, ook met kinderen. Gaat allemaal prima, dus waarom zou mama dan niet eens een weekje weg kunnen.
Oh hier laatst ook een vrouwelijke kok, geen man meer, wou niks met de kinderen uit te staan hebben. Kinderen waren 8 en 10 en mama zat dus op zee. Oma ging af en toe even bij de kinderen kijken. Ging op zich ook prima, maakt haar dat dan een slechte moeder. Er moet toch geld op tafel komen.
donderdag 6 februari 2020 07:06
Hier zou dat scheef lopen, omdat ik veel meer aan mezelf uit geef dan mijn man. Hij heeft dan ook veel meer spaargeld van “zichzelf” dan ik. Voor mijn gevoel is het dan niet eerlijk en dat is hoe wij er tegenaan kijken. En voor ons werkt dit prima.Felidaes schreef: ↑06-02-2020 06:32Tja, ik blijf het bijzonder vinden dat men vergelijkingen blijft maken wb meer of minder werk en meer of minder salaris inbreng.
Wij zijn een team, het maakt niet uit wat iemand wel of niet inbrengt, zolang vaste lasten ed betaald kunnen worden is alles goed.
Ik heb jarenlang thuis gezeten met de kids. Toen 'verdiende' ik niets.
Maar man en ik vonden het juist heel waardevol dat het kon. Dat is niet in geld/salaris uit te drukken.
Als hij een laptop/telefoon/lens/etc wil kopen zeg ik daar ook niets van.
We kijken even of het kan, maar dat is het.
Maar goed, ik dwaal af TO.
Je weet hoe ik erover denk.
donderdag 6 februari 2020 09:04
Gewoon doen TO. Mijn moeder ging 1 a 2x per jaar alleen op vakantie zonder ons. Soms met een vriendin maar meestal gewoon helemaal alleen. Dat vind ze heerlijk.
Mijn oom en tante kwamen dan logeren of mijn oma. Dat vonden wij super gezellig en mijn alleenstaande moeder had de tijd van haar leven.
Ze bleef meestal een week weg maar soms ook anderhalve week.
Toen mijn vader nog leefde gingen ze ook al zonder mij op vakantie, ik was 8 maanden toen ze me voor het eerst bij mijn oma achterlieten voor een weekje Spanje. Ik kan je zeggen dat mijn band met mijn moeder er niet minder om geworden is hoor. Sterker nog, we zijn nog steeds super hecht.
Mijn moeder is geen oer moeder, ze vond het altijd heel fijn om zonder ons op stap te zijn. Zeker toen we nog heel klein waren. Ik herken dat want ik vind kleine kinderen ook pas leuk vanaf een jaar of 8.
Mijn oom en tante kwamen dan logeren of mijn oma. Dat vonden wij super gezellig en mijn alleenstaande moeder had de tijd van haar leven.
Ze bleef meestal een week weg maar soms ook anderhalve week.
Toen mijn vader nog leefde gingen ze ook al zonder mij op vakantie, ik was 8 maanden toen ze me voor het eerst bij mijn oma achterlieten voor een weekje Spanje. Ik kan je zeggen dat mijn band met mijn moeder er niet minder om geworden is hoor. Sterker nog, we zijn nog steeds super hecht.
Mijn moeder is geen oer moeder, ze vond het altijd heel fijn om zonder ons op stap te zijn. Zeker toen we nog heel klein waren. Ik herken dat want ik vind kleine kinderen ook pas leuk vanaf een jaar of 8.
donderdag 6 februari 2020 10:56
Ja maar huh? Jij vroeg toch
Dan is dat wat ik zeg dus een antwoord. Wij hebben geld genoeg (inmiddels) en ook eigen geld. Maar ons 'eigen' geld is geen duizenden euro's. Het grootste deel van ons geld gooien we op een hoop, voor vakanties, grote toekomstplannen, studies van de kinderen, wat dan ook. Wij verdienen ongeveer evenveel. Als ik zou willen, zou ik financieel best een reis van 2000 euro kunnen maken. Maar ja, dan zou ik me inderdaad schuldig voelen naar mijn man, want dat zou hoe dan ook ergens anders minder geld betekenen. Geen noodzakelijk geld, maar gewoon een kwestie van andere afspraken.Hier snap ik dan toch echt helemaal niets van. Ik hoor dit wel vaker en ik kan mij gewoon niet voorstellen dat mensen dit echt zo voelen.
Wat maakt het uit als jij meer geld uitgeeft dan je man of ander lid van je gezin?
donderdag 6 februari 2020 14:09
Nee dat vraag ik niet.Kastanjez schreef: ↑06-02-2020 10:56Ja maar huh? Jij vroeg toch
Dan is dat wat ik zeg dus een antwoord. Wij hebben geld genoeg (inmiddels) en ook eigen geld. Maar ons 'eigen' geld is geen duizenden euro's. Het grootste deel van ons geld gooien we op een hoop, voor vakanties, grote toekomstplannen, studies van de kinderen, wat dan ook. Wij verdienen ongeveer evenveel. Als ik zou willen, zou ik financieel best een reis van 2000 euro kunnen maken. Maar ja, dan zou ik me inderdaad schuldig voelen naar mijn man, want dat zou hoe dan ook ergens anders minder geld betekenen. Geen noodzakelijk geld, maar gewoon een kwestie van andere afspraken.
Ik vraag waarom het uitmaakt of je meer geld uitgeeft dan je partner.
Niet of je wel of niet het geld hebt. Als je het niet hebt, kan je het ook niet uitgeven.
Ik denk dat we een lichte vorm van miscommunicatie hebben.
Prima dat mensen goede afspraken maken natuurlijk, maar dat hele schuldig voelen vind ik zo gek.
vrijdag 7 februari 2020 12:08
Bedankt voor de reacties, wat goed om te lezen dat zoveel mensen naast het ouderschap, toch soms even tijd voor zichzelf nemen, of het dan een week vakantie is; een lang weekend of een dag en een nacht.
Ik heb ondertussen mijn vakantie geboekt en alles met de kleine goed geregeld. Hij is nog zo klein dat hij het vast niet eens mee krijgt dat ik er niet ben.
Ik heb ondertussen mijn vakantie geboekt en alles met de kleine goed geregeld. Hij is nog zo klein dat hij het vast niet eens mee krijgt dat ik er niet ben.
maandag 17 februari 2020 17:32
Ik ga regelmatig alleen, dus zonder kinderen maar ook zonder mijn man, weg. De eerste keer was toen mijn jongste zoon een jaar oud was, dat bleek achteraf toch iets te vroeg. Hoewel er heel goed voor hem gezorgd was door mijn man en schoonmoeder, raakte hij in paniek toen ik, nadat ik hem had begroet bij thuiskomst (ik was vier nachten weg geweest voor werk), met mijn rolkoffertje naar de gang liep om dat weg te zetten. Ik was zo ook vertrokken; met dat koffertje achter me aan naar de gang. Dat vond ik erg sneu, hij was natuurlijk nog te jong om het te kunnen uitleggen. En kennelijk maakte het dus nogal uit of ik weg was of mijn man; die reist voor zijn werk de hele wereld af en de kinderen weten niet anders dan dat hij er heel vaak niet is. Daar hebben ze nooit moeilijk over gedaan.
Mijn zoons zijn nu bijna 15 en 16. Ik ben in de loop der jaren, sinds ze dus ietsje groter waren en ik in elk geval kon uitleggen dat ik ergens naartoe ging en gewoon weer terug zou komen, regelmatig een of meerdere dagen weg geweest, het langst in mijn eentje was acht dagen, naar een kookcursus in Italië. Daar heb ik mijn gezin ook wel echt gemist, en dat vond ik een heel goed gevoel. In die tijd waren de kinderen kleuters en vooral de jongste sliep heel erg slecht (nog steeds overigens, maar hij houdt ons niet meer 's nachts wakker, zoals jaren wel het geval was), ik had het zo nodig om zo nu en dan alleen al qua slaap bij te tanken. Het slaapgebrek brak me bovendien behoorlijk op, lichamelijk en psychisch, en ik vond daarom het gezinsleven lang niet altijd een feest. Dus dat gevoel van missen en naar huis willen, deed mij juist wel goed.
Samen met mijn man ben ik een aantal keren een paar dagen tot een week weg geweest, dan kwam mijn schoonmoeder in huis en sprongen mijn ouders ook in. Ook met vriendinnen ben ik af en toe een lang weekend weg geweest. Over een paar maanden ga ik weer een week weg zonder man en kinderen, in mijn eentje naar Italië om te koken. Dat vind ik leuker samen met mijn man of een vriendin, maar dat kan natuurlijk niet altijd. De jongens zijn het logeren bij opa en oma thuis ontgroeid en mijn schoonmoeder is te zeer op leeftijd om een dikke week voor die pubers te zorgen. Dan maar apart.
Ik zie totaal niet in waarom je als moeder dan wel partner niet in je eentje, los van gezin en partner, op reis zou kunnen gaan.
Los trouwens van reizen, ik heb in de loop der jaren ook regelmatig in mijn eentje in het zomerhuisje van mijn ouders geslapen, om ongestoord bij te kunnen tanken. En ik heb de nacht ook al eens doorgebracht in mijn bedrijfsruimte, op de slaapbank. En dat zal in de toekomst nog wel vaker gaan gebeuren; mijn man is momenteel langdurig in het buitenland en ik ben dus continu beschikbaar voor de kinderen, de wekker gaat elke ochtend vroeg vanwege hun schooltijden. Als mijn man eind volgende maand weer voor wat langere tijd thuis is, piep ik er zeker af en toe een nachtje tussenuit.
Een vraag van TO was ook of het uitmaakt hoe ver je weg gaat. Dat speelt voor mij wel een rol. Ik zal niet snel samen met mijn man heel ver van de kinderen weggaan. Ik wil toch binnen afzienbare tijd wel thuis kunnen zijn, als er iets gebeurt. Europa kan wat mij betreft. Maar ook gevoelsmatig zou ik niet veel verder dan pakweg op maximaal 4-5 uur vliegen weg willen zijn van de kinderen. Dat voelt voor mij niet goed.
Mijn zoons zijn nu bijna 15 en 16. Ik ben in de loop der jaren, sinds ze dus ietsje groter waren en ik in elk geval kon uitleggen dat ik ergens naartoe ging en gewoon weer terug zou komen, regelmatig een of meerdere dagen weg geweest, het langst in mijn eentje was acht dagen, naar een kookcursus in Italië. Daar heb ik mijn gezin ook wel echt gemist, en dat vond ik een heel goed gevoel. In die tijd waren de kinderen kleuters en vooral de jongste sliep heel erg slecht (nog steeds overigens, maar hij houdt ons niet meer 's nachts wakker, zoals jaren wel het geval was), ik had het zo nodig om zo nu en dan alleen al qua slaap bij te tanken. Het slaapgebrek brak me bovendien behoorlijk op, lichamelijk en psychisch, en ik vond daarom het gezinsleven lang niet altijd een feest. Dus dat gevoel van missen en naar huis willen, deed mij juist wel goed.
Samen met mijn man ben ik een aantal keren een paar dagen tot een week weg geweest, dan kwam mijn schoonmoeder in huis en sprongen mijn ouders ook in. Ook met vriendinnen ben ik af en toe een lang weekend weg geweest. Over een paar maanden ga ik weer een week weg zonder man en kinderen, in mijn eentje naar Italië om te koken. Dat vind ik leuker samen met mijn man of een vriendin, maar dat kan natuurlijk niet altijd. De jongens zijn het logeren bij opa en oma thuis ontgroeid en mijn schoonmoeder is te zeer op leeftijd om een dikke week voor die pubers te zorgen. Dan maar apart.
Ik zie totaal niet in waarom je als moeder dan wel partner niet in je eentje, los van gezin en partner, op reis zou kunnen gaan.
Los trouwens van reizen, ik heb in de loop der jaren ook regelmatig in mijn eentje in het zomerhuisje van mijn ouders geslapen, om ongestoord bij te kunnen tanken. En ik heb de nacht ook al eens doorgebracht in mijn bedrijfsruimte, op de slaapbank. En dat zal in de toekomst nog wel vaker gaan gebeuren; mijn man is momenteel langdurig in het buitenland en ik ben dus continu beschikbaar voor de kinderen, de wekker gaat elke ochtend vroeg vanwege hun schooltijden. Als mijn man eind volgende maand weer voor wat langere tijd thuis is, piep ik er zeker af en toe een nachtje tussenuit.
Een vraag van TO was ook of het uitmaakt hoe ver je weg gaat. Dat speelt voor mij wel een rol. Ik zal niet snel samen met mijn man heel ver van de kinderen weggaan. Ik wil toch binnen afzienbare tijd wel thuis kunnen zijn, als er iets gebeurt. Europa kan wat mij betreft. Maar ook gevoelsmatig zou ik niet veel verder dan pakweg op maximaal 4-5 uur vliegen weg willen zijn van de kinderen. Dat voelt voor mij niet goed.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 6 maart 2020 07:39
Lekker gaan.
Ik doe meestal een paar dagen citytrip, man gaat naar een Spaans eiland.
Hij vindt het één leuk, ik het ander. Netto gezien doe je dus meer waar je zin in hebt, want anders sta je steeds op elkaar te wachten.
Plus nog wel vier weken gezinsvakantie. Ik heb veel adv, waardoor ik tijd heb voor die citytrips.
We zijn één keer twee weken samen weg geweest. Toen had ik wel als eis dat we maximaal een dag rijden zouden hebben qua afstand.
Opa&oma kwamen toen in ons huis. Zoon ging al naar school, dus hadden ze een beetje hun handen vrij.
Ik doe meestal een paar dagen citytrip, man gaat naar een Spaans eiland.
Hij vindt het één leuk, ik het ander. Netto gezien doe je dus meer waar je zin in hebt, want anders sta je steeds op elkaar te wachten.
Plus nog wel vier weken gezinsvakantie. Ik heb veel adv, waardoor ik tijd heb voor die citytrips.
We zijn één keer twee weken samen weg geweest. Toen had ik wel als eis dat we maximaal een dag rijden zouden hebben qua afstand.
Opa&oma kwamen toen in ons huis. Zoon ging al naar school, dus hadden ze een beetje hun handen vrij.
Betty White: "Once you go blackberry... Hmmmmmhmmmm"
vrijdag 6 maart 2020 07:43
Ik ga 3x pj met school op reis en doe dat vnl voor de leuk ( niet om me op te laden, dat dan weer niet
), ik kan namelijk ook gewoon nee zeggen tegen die tripjes. Hoe zit het dan?
