Geef jij aan bedelaars?

dreuvel schreef: ↑

30-11-2025 14:38

Waaraan herken je de daklozen?
Ik neem aan dat ze proberen er normaal uit te zien, zeker als ze een baan hebben.

Ik ken sommigen van gezicht in mijn stad. En sommige bedelaars hebben inmiddels wel een dak boven hun hoofd, staan onder bewind en 'krijgen' zo eens in de zoveel tijd nieuwe kleding of een kapper. Iemand die ik ken van mijn vrijwilligerswerk (buurthuis) heeft veel psychische problematiek en is verslaafd. Hij jat fietsen (maar van alles, ook een radio kreeg ik laatst aangeboden) en verkoopt die. En bedelt. Ik heb hem een paar dagen in een nieuwe outfit gezien, maar denk dat hij minder inkomsten had daarmee want loopt inmiddels weer in zijn oude kloffie. Tja.

Lori schreef: ↑

29-11-2025 18:21

Denk toch vooral dat mensen erg selectief kijken (of luisteren). Ze hebben ooit een verhaal gehoord over mensen die met grote auto's worden opgehaald en dat geldt dan ineens voor alle dakloze personen. Dat zijn wel flinke criminele organisaties dan, als dit jaar in 57 gemeenten al ruim 28.000 dakloze mensen leven.

Algemeen: Dat zijn inderdaad flinke organisaties en een steeds groter wordend probleem. Dit is een al wat ouder rapport:

https://www.ecpat.org.uk/trafficking-fo ... -in-europe

Ik voel me schuldig als ik bedelaars op straat voorbijloop. Of schuldig is misschien niet helemaal het goede woord want het is niet mijn schuld, maar in elk geval opgelaten en later verdrietig. Als iemand mij rechtstreeks aanspreekt en ik heb cash op zak, geef ik geld. Als ik flink wat cash heb, geef ik ook best wat, een tientje of 20 euro. Ik denk altijd maar, hoe zal het voelen om mensen letterlijk om geld te moeten vragen op straat, verschrikkelijk. En stel dat het mijn kind zou zijn, dan zou ik hopen dat mensen ook helpen.
Vroeger dacht ik dat het verkeerd was om geld te geven, dat zou bedelen in stand houden. Ik ben daar anders over gaan denken na het boek A streetcat named Bob. Bobs 'baasje' was dan wel geen bedelaar maar straatmuzikant en daklozenkrantverkoper omdat hij geen andere inkomsten had, maar in zijn verhaal maakt hij wel helder, vind ik, dat iets geven als je het kunt missen niet fout is en een verschil kan maken.
Hoe dan ook, een ingewikkeld iets. Een Britse vrouw vroeg mij tijdens een vakantie (ik geloof dat het in Kroatië was) een keer om geld, geen haveloos type of zo, een heel gewone vrouw. Ze zat in nood, ik gaf haar geld. Later kwam ze nog even terug om te bedanken, dat hoefde helemaal niet natuurlijk, maar achteraf vind ik dat ik door had moeten vragen en haar verhaal had moeten willen weten. Ik voel geld geven dan toch ook weer als afkopen van mijn rotgevoel en ook dat voelt weer niet goed. Was er maar voor iedereen genoeg van alles en voor iedereen een huis...

Yella78 schreef: ↑

30-11-2025 23:15

Ik voel me schuldig als ik bedelaars op straat voorbijloop. Of schuldig is misschien niet helemaal het goede woord want het is niet mijn schuld, maar in elk geval opgelaten en later verdrietig. Als iemand mij rechtstreeks aanspreekt en ik heb cash op zak, geef ik geld. Als ik flink wat cash heb, geef ik ook best wat, een tientje of 20 euro. Ik denk altijd maar, hoe zal het voelen om mensen letterlijk om geld te moeten vragen op straat, verschrikkelijk. En stel dat het mijn kind zou zijn, dan zou ik hopen dat mensen ook helpen.
Vroeger dacht ik dat het verkeerd was om geld te geven, dat zou bedelen in stand houden. Ik ben daar anders over gaan denken na het boek A streetcat named Bob. Bobs 'baasje' was dan wel geen bedelaar maar straatmuzikant en daklozenkrantverkoper omdat hij geen andere inkomsten had, maar in zijn verhaal maakt hij wel helder, vind ik, dat iets geven als je het kunt missen niet fout is en een verschil kan maken.
Hoe dan ook, een ingewikkeld iets. Een Britse vrouw vroeg mij tijdens een vakantie (ik geloof dat het in Kroatië was) een keer om geld, geen haveloos type of zo, een heel gewone vrouw. Ze zat in nood, ik gaf haar geld. Later kwam ze nog even terug om te bedanken, dat hoefde helemaal niet natuurlijk, maar achteraf vind ik dat ik door had moeten vragen en haar verhaal had moeten willen weten. Ik voel geld geven dan toch ook weer als afkopen van mijn rotgevoel en ook dat voelt weer niet goed. Was er maar voor iedereen genoeg van alles en voor iedereen een huis...

Als iedereen dat écht zou willen, is er genoeg. Helaas is het voor velen nooit genoeg. Terwijl voor anderen het minimale al meer is dan wat ze zouden wensen.

Was afgelopen week o.a. in een grote zuid-Europse stad en daar veel bedelaars gezien. Of veel, in ieder geval, het viel me op.
Oudere vrouwen die bij een kerk op de grond mompelend bedelen met hun hand omhoog. Ik vermoed dat ze toch wel wat geld kregen af en toe.

Ik geef niet zo vaak aan bedelaars. Laatst heb ik in een bibliotheek in New York een 50 dollar biljet op tafel gelegd voor de neus van een vrouw die als een zobie voor zich uit zat te staren. Ik denk dakloos want ze probeerde ook te slapen in die stoel maar werd wakker gemaakt door de beveiliging. Bibliotheken in Amerika fungeren ook als daklozenopvang, dus ik denk dat ik goed zat

Nee, ik ben niet blijven wachten, ik heb het biljet gedropt toen ik opstond om de bibiliotheek te verlaten. Ze vroeg er niet om namelijk...

In Nederland heb ik nog nooit aan een bedelaar gegeven. Moet er wel bij zeggen dat ik in een gehucht woon en niet vaak in de grote stad kom en dus ook niet zo vaak bedelaars zie.

In Amerika had ik er meer moeite mee, ook omdat je weet dat je daar makkelijk dakloos kan worden, mensen met een normaal leven die hun baan verliezen en geen vangnet hebben.
Soms gaf ik daar wel wat, zeker bedelaars die een hond of kat bij zich hadden, dat trek ik echt slecht. Vaak kocht ik dan ook wel voer voor het dier en gaf dat samen met wat dollars.

Je kan moeilijk iedere bedelaar wat geven daar maar voelde me echt iedere keer schuldig als ik voorbij liep.

Ik geef vaak wel. De professionele bende bedelaars pik je er zo uit dus die geef ik niet.

Maar voor de rest geef ik liever aan mensen die het direct (dus bedelaars) kunnen gebruiken dan aan bepaalde goede doelen waar je soms niet weet waar het terecht komt of aan de strijkstok blijft hangen. Ik eet er niet perse minder om. Als je met ze in gesprek gaat zijn het vaak schrijnende gevallen, die echt niet voor de lol bedelen.

https://youtu.be/h_CcmHLkxDc?si=hqNsGiU4pOzzrJtW