hotelkamer: laat jij wel eens eten bezorgen?

Ik kom zo weinig in hotels, dat ik gewoon de "etiquetten" niet ken. Vaak is het hele idee van een hotel dat je daar vooral slaapt, en buiten de deur gaat eten (of in hun eigen restaurant ofzo). Maar als je gewoon lekker iets op je kamer wil opeten (wat ze ook in het restaurant niet verkopen), kan je dan eten halen of laten bezorgen, of zou je dat alleen mogen in een studio of appartement ofzo, waar meer keukenfaciliteit bij zit?

Ik moet misschien komende 2 nachten naar een hotel omdat mijn zoon ineens paniekgedachten kreeg bij het kamp waar hij straks heen moet. Het is 1,5 uur rijden van huis, en de kans bestaat dat hij de hele dag wel mee wil doen, maar daar absoluut niet wil slapen. Dus ik overweeg om maar vast een hotelkamer te boeken voor die 2 nachtjes, zodat ik op loopafstand zit en hem 'savonds kan ophalen en de volgende ochtend voor het ontbijt weer aflever. Dan is hij er alleen bij voor het slapen, en moet ik verder mijn eigen eten regelen enzo. Ik heb dan geen zin om alleen de stad in te gaan, zeker niet met corona nu. En ik vind het hotel duur genoeg; ik hoef niet steeds de horeca in.

Een goedkoper alternatief is 2 nachten in ons kleine bijzettentje gaan slapen op een camping ergens in de buurt, maar dan heb ik wel heel weinig comfort... Die hotelkamer is lekker dichtbij enzo, en nog "relatief" betaalbaar. Dus ik ga niet voor een studio ofzo. Airbnb was ook niet echt veel voordeliger, en dan zit je in iemands huis. Vind ik ook erg ongezellig... Dus wat doe ik dan met mijn eetmomenten zonder de mensen van het hotel voor hun hoofd te stoten?

Okee, nu kan ik wel gillen van machteloosheid.

Ik haal zoon op van de bus. Afgetrokken kopje; zegt als eerste: “ik wilde helemaal niet slapen maar ze luisterde niet”.

Na AL het zorgvuldige contact, de complimentjes en het vertrouwen dat ik de medewerker heb gegeven, heeft ze NOG niet begrepen dat als mijn zoon op de 2e dag zegt dat hij die nacht niet wil slapen, het betekent dat zijn eigen middelen en reserves op zijn en dat hij om hulp vraagt.

Ze heeft het 2x weggewimpeld en gezegd dat hij moest doorzetten.
De arme jongen heeft een keer gezegd; “ ik wil niet meer huilen” , en daarmee heeft hij aangegeven dat hij geruststelling nodig had en het gevoel niet meer aan kon. Hij zat zonder ADD medicatie al 1,5 dag in een rollercoaster! En zij zegt achteraf doodleuk dat ze dacht dat hij weer dapper wilde zijn.

Ik lag godverdomme op een steenworp afstand om dit op te vangen, en heb ALLE info gegeven om duidelijk te maken dat iedereen de situatie zal onderschatten als ze uitgaan van een “normale” situatie. Ik heb een super concreet voorbeeld gegeven van hoe ik dit ook met vallen en opstaan heb moeten leren en dat zelfs IK situaties wel eens onderschat heb. Mijn zoon heeft ASS en ADD. Achteraf was het dus allemaal; “Talk to the hand”, en “wij weten het zelf toch wel beter”.

Ik dacht dat we gingen bouwen aan zelfvertrouwen en vertrouwen. Mijn zoon heeft nu vooral de boodschap gekregen dat je niet op de medewerkers kan rekenen.

Sorry dat dit ff niet meer gaat over het eten bezorgen.

Hetisniewaarzeg schreef: ↑

23-09-2020 13:16

Lees nu op p.7 dat je zoontje ADD medicatie gebruikt T.S.



Bovenstaande heb ik ge-quote uit mijn post, hoop dat het nu duidelijk is.

Hetisniewaarzeg

Dat had ik gezien hoor. Goed dat je serieus de moeite hebt genomen om terug te lezen.

makreel schreef: ↑

23-09-2020 13:15

Volgens mij komt elk kind met een afgetrokken koppie terug van kamp, maar dat terzijde. En een schorre stem en een tas vol schone was, want drie dagen in dezelfde onderbroek en t-shirt waar je soep van kunt koken.

Heb je de lerares al gesproken? En gevraagd waarom ze jouw advies heeft genegeerd?
En waarom kreeg hij zijn ADD-medicijnen niet?

Het klinkt best ingewikkeld: als hij zegt 'ik wil niet meer huilen' bedoelt hij niet: ik wil stoer zijn en leuk meedoen, maar 'ik kan niet meer en ik wil dat je m'n moeder belt'. En als hij zegt 'ik wil niet slapen' moet ze ook jou bellen. Terwijl er waarschijnlijk een hele klas met kinderen staat te gillen dat ze niet willen slapen maar keten.
Ik kan me voorstellen dat de juf die vertaling van wat je zoon zegt, niet zou verzinnen als jij niet van tevoren zegt dat als hij dit zegt, hij eigenlijk dat bedoelt.

Die medicatie wil hij alleen om zich te kunnen focussen op lastige school taken zodat hij zijn werk af krijgt. Het remt enorm zijn eetlust en hij eet er heel slecht door (en heeft al een super lichte bouw). Dus hij wilde medicijn vrij, net als in het weekend en vakanties. Dat wist de juf.

Je hebt helemaal gelijk dat het moeilijk is om te begrijpen dat dit voor mijn zoon ECHT belangrijke communicatie is.

Maar daarom moet een medewerker open staan voor inbreng van de ouders. Ik weet dat je dat makkelijk onderschat, dus dat is juist steeds de kern van mijn boodschap geweest.

Ik heb al in de eerste week sowieso gevraagd wanneer we een gesprek gingen inplannen met IB’er en nieuw lerares omdat er best wel wat dingen spelen op de achtergrond. Wij weten niet wat de lerares van vorig jaar en de IB ‘er van vorig jaar hebben overgedragen.

Reactie was dat ze de tijd tot en met het kamp wilde gebruiken om de kinderen zelf te leren kennen. Mijn reactie was dat er al een aantal jaar een heel team van deskundigen afwisselend meedraait, en dat school onderdeel is van dat team dat wij moeten managen. Dus dat we graag info overdragen om ze bij te praten. Dat het niet alleen gaat om de vraag vanuit school;
mijn zoon geeft op school bijzonder weinig problemen. De medewerkster vond dat ze nu al een klik met hem had.

Na het 15 minuten gesprek heb ik gevraagd of ik een samenvatting van het gesprek mocht maken zodat ze de belangrijkste aandachtspunten voor kamp op 1 A4 zou hebben. Geen reactie...

Vlak voor het slapen de eerste nacht belde de medewerker dat alles prima ging en dat zoon zou blijven slapen.

Ik vroeg of ze het hem letterlijk gevraagd had op een rustig moment, omdat je hem echt de ruimte moet geven om er mee te komen. Nou nee: ze had alleen wat van die suggestieve vragen zo van; ga je lekker slapen en zie ik je morgen weer? Ik zei dat we hem beloofd hebben dat we naar hem zouden luisteren, dat hij zich onder druk gezet kan voelen, en dat ze het juist wel letterlijk moet vragen. Voorbeeld gegeven van een situatie die zoon afgrijselijk had gevonden, waarbij ik zelf niet door had. Gezegd dat hij makkelijk te overrulen is en snel sociaal wenselijk gedrag laat zien, terwijl hij het heel anders kan ervaren. Ze is het toen letterlijk gaan vragen en zoon zei vol overtuiging dat hij bleef slapen.
Als hij het kan, kiest hij dus niet voor de makkelijkste weg.

Dus; een dag later moet hij een aantal keer huilen en zegt dat hij niet wil slapen...

Wat had ik nog meer moeten zeggen om duidelijk te maken dat hij dan om hulp vraagt?!

Ik ben trouwens nadat hij dit gezegd had, en ik even doorgevraagd heb, naar zijn juf gestapt. Nou: toen werd er dus van alles weggewimpeld: dat hij het maar 2x had gevraagd, dat hij zelf gezegd had dat hij niet meer wilde huilen en dat ze dacht dat het dus wel weer goed zat. Omdat hij er bij was, heb ik natuurlijk niet gezegd; “godeverdomme; ik zat om de hoek! Kon je niet even bellen of hem gewoon serieus nemen?!”.

Ik vond dat ze het te veel wegwimpelde, en ben daarom ook langs de IB’er van vorig jaar gelopen die mee op kamp was en wist waar ik had gezeten. Ik heb tegen haar ook gezegd dat ze van “de situatie” wist maar dat zoon nu duidelijk zei dat hij het echt gezegd had, maar dat er niets mee gedaan was. Dat ik ongelukkig was met de afwimpelende reactie van de lerares en dat dit me wel iets lijkt om op terug te komen.

Rosalind schreef: ↑

23-09-2020 14:09

Ik snap dat je je rot voelt TO.
Van de andere kant had je zelf ook met de juf afgesproken dat je na een eerste goede nacht naar huis zou gaan, omdat je dan het vertrouwen had dat de tweede nacht ook wel goed zou gaan. Wist de juf dat je de tweede nacht ook best gebleven?
Ik zou even een pas op de plaats nemen en zoon nog eens precies vragen hoe het gegaan is, en hoe hij zich nu voelt, als hij uitgerust is. In mijn ervaring komen kinderen vaak doodmoe thuis van een kamp en dan komt er even weinig positiefs uit.

Ik heb haar laten weten dat ik nog een nachtje bleef, dat ik heel veel vertrouwen in haar had na ons telefoontje de nacht ervoor dus dat ik gewoon een beetje ging genieten van het mooie weer, maar dat ze me altijd kon benaderen als er nog iets was.

Ik weet dat ik dit serieus kan nemen; hij heeft het echt gezegd, en er is niet gebeurd wat hij verwachtte (en wat we beloofden) dat er zou gebeuren.

Dat doet niets af aan de leuke kamp momenten; die waren er zeker ook. Maar dit was voor hem ontzettend belangrijk, en dus was dit het aller eerste wat hij zei toen ik hem zag.

We zijn ZO bezig om hem te leren om hulp te vragen als hij dat echt nodig heeft. Dat vind ik zo erg. Hij deed echt alles goed, stelde zich niet aan, deed mee, heeft doorgezet wat hij kon. Want dat wilde hij zelf ook.

We gaan naar psychoducatie om te leren om samen dingen op te lossen. Hij is over sommige dingen te onzeker om zelfstandige stappen te zetten. Hij heeft dit vertrouwen en zelfvertrouwen ontzettend hard nodig om verder te durven groeien. Hij hangt emotioneel nog enorm aan ons omdat hij veel dingen als onveilig ervaart en ze niet kan overzien. Dat is waar we nu aan werken. Dat kan niet zonder hulp van school.
Zijn nachtmerries komen uit de onzekerheid dat hij niet altijd weet wat er zal komen; als er overdag veel spanning is, is hij ‘snachts al bang om bang te worden. Dat het ene, spannende gevoel, een nog veel grotere en onbeheersbare angst in zijn dromen oproept.

De eerste nacht was al een super ervaring. Ik vind het jammer dat zo’n lerares dat weer afbreekt door te grote stappen te willen zetten.

makreel schreef: ↑

23-09-2020 15:28

Zit je zoon op speciaal onderwijs? Of is dit een 'gewone' basisschool?

Gewoon onderwijs.
Juist omdat we hem goed steunen hebben ze daar geen klachten; alle leraressen tot nu toe hebben een klik met hem gehad omdat hij gezellig is en geen aandachttrekker of ruziemaker. Hij doet goed mee, past zich aan en je kan met hem lachen.

Sinds hij nu bijna 1 jaar medicijnen tegen ADD gebruikt, kan hij ook echt laten zien hoe slim hij is en krijgt hij al zijn werk af (en wat pluswerk).

Het punt is dat de bedrading in zijn hoofd wel anders in elkaar zit, dus dat sommige dingen hem veel meer moeite kosten.
De nieuwe lerares vindt hem zo’n “enig kind!”, maar gaat blijkbaar heel erg prat op haar eigen kennis. Ze had net een master pedagogiek gehaald in de zomervakantie.

Ik weet echt niet wat ze wilde bewijzen, maar ze heeft alleen aangetoond dat je mijn zoon inderdaad over zijn grenzen heen kan duwen tot sociaal wenselijk gedrag, zoals ik haar al verteld heb. Ze heeft hem niet laten vertellen hoe naar hij zich voelde en dat het helemaal niet over ging. Hij was 2 nachten bang: ook de eerste nacht viel tegen en dat heeft hij ook gezegd. Dat heeft ze dus helemaal niet tegen mij gezegd; ze zei dat hij even had gehuild maar dat het snel over was. Dat laatste was dus haar projectie.

Zij zegt feitelijk over alle momenten die mijn zoon heeft aangekaart dat ze tegengas heeft gegeven en dat hij er uiteindelijk niet meer op terug is gekomen. En dat het dus goed was.

Ik vind het zo naar dat hij gewoon heerlijk bij mij had kunnen slapen, en dat zij dat wist, maar zonodig een punt wilde maken, en mij dus ook niet om raad heeft gevraagd. En ze heeft mijn zoon niet de keus gegeven het experiment te stoppen terwijl alles al klaar stond voor plan B en wij hadden gezegd dat hij het echt zelf mocht aangeven.

Hij zei net dat zijn buikpijn nu over was nu hij thuis is. Ik wist niet dat hij ook nog buikpijn had...

Als ik hem vertel dat ik 2 dagen on hem heen gecirkeld heb om mijn belofte te houden, vrees ik dat hij de lerares echt nooit meer vertrouwt, want zij wist het. Dus om haar niet te ondermijnen, houd ik voorlopig mijn kop.

Bedankt voor jullie reacties. Het helpt wel een beetje dat onbekende forummers de situatie gewoon begrijpen. Hoe moeilijk zou het dan voor school
En een IB’er kunnen zijn?

Het is lastig balanceren tussen mijn boosheid of frustratie laten zien, en de lijnen goed houden in de hoop op samenwerking komend jaar. Ik heb echt lopen tieren in het bos tijdens het uitlaten van de hond net. Ik weet gewoon niet welke toon ik nu moet aanslaan. Ik heb alles gezegd en aangeboden, wat zou dan nu ineens het verschil maken?

Wissewis schreef: ↑

23-09-2020 22:59

Pfff ... Die juf daar schiet je dit jaar dus ook niks mee op.

Mijn vertrouwen zou toch echt grotendeels weg zijn als ze dit na eindeloos veel uitleg én contact in 't begin van 't jaar presteert.

Zit hij nu in 't eerste jaar VO en ziet hij ook andere leerkrachten?
Of zit ie in groep 7 of 8 en ziet hij alleen en enkel haar?

Hij is 10...
n
Net in groep 7 gestart en nu 2 jaar bij haar.

-Bladora- schreef: ↑

24-09-2020 23:21

Ok, het gaat hier al een tijdje niet meer over, maar wilde toch nog even mijn ervaring laten weten.

Ik werk al jaren in 4 en 5 sterren hotels in Nederland en andere plekken in Europa. Eten bestellen is gewoon normaal. Niet zo classy, maar hey, we zijn gekkere dingen gewend. In sommige hotels wordt het door de butler of concierge gewoon naar je kamer gebracht. Housekeeping ruimt de verpakkingen wel weer op. Die vallen meestal in het niet bij de shopping bags van veel gasten.

Toch nog leuk om te horen!