'Eerste grote liefde' na 10 jaar nog niet vergeten.

Hallo Allemaal,





Soms overvalt het me ineens uit het niets, zoals vandaag.. terugdenken met een glimlach aan die eerste grote liefde. Ik doe deze post omdat ik mij afvraag of ik de enige ben die zich na 10 jaar zo voelt.. Ik zal even mijn verhaal doen want ik moet het kwijt.



We waren beiden jong toen het begon ( middelbaar), zij was jonger. We hebben een paar jaar een relatie gehad. Die verliep niet altijd zoals het zou moeten horen. Ze was zeker niet 'het perfect meisje', maar ze was mijn 'soulmate', wij maakten zoveel plezier samen ( jong zijn in al zijn glorie) en wij zagen elkaar doodgraag, een intense liefde waarbij twee personen een diepe connectie hebben. Heb met haar een super tijd gehad... Tot zij een misstap begin, waarop ik een miststap begin.. We vonden elkaar terug en ik was gelukkiger als ooit. 6 Maanden later was zij, onder mijn neus, op iemand ander verliefd geworden en ze waren een koppel (althans de bedoeling). Alles bleef even stilstaan op dat ogenblik en je overdramatiseert dat allemaal een beetje meer wanneer je jong bent =).



Ikzelf ben geen opgever en zo naïef als ik toen was, had allemaal plannen in mijn hoofd hoe ik haar zou kunnen terugwinnen. Dat lukte natuurlijk niet en dan liep je nog eens tegen de muur. Het advies van een relatietherapeut was mijn redding, ik ben beginnen aan mezelf te denken en heb een drastische beslissing genomen. Heb haar aangesproken, mij (eindelijk) kwaad gemaakt om wat gebeurd was en het contact volledig verbroken ( zij wou nog vrienden blijven). Van de ene op de andere dag was ze volledig uit mijn leven.



Achteraf gezien was dat de juiste beslissing en ikzelf vind dat ik de breuk voor mezelf vrij goed heb aangepakt, wetende hoe graag ik haar toen zag.



We gingen ieder onze weg, zij in haar relatie, ik in het vrijgezellenleven. Een jaar later ontmoette ik iemand nieuw, een super meisje en we kenden een super start van onze relatie, geweldig. Ik dacht echt, dit is ze! En ik had het bij het goede einde want bijna 10 jaar later ben ik nog steeds met haar samen =). Alleen ... ik denk nog steeds aan mn ex, mn eerste grote liefde. Het achtervolgt mij al jaren... Het is een speciaal gevoel, geen verliefdheid of verlangen, maar eerder een soort gemis dat vol onbeantwoorde vragen zit die niet beantwoord worden, maar die je je wel steeds blijft afvragen. Bv. zou zij ook zo hierover denken na bijna 10 jaar of zou zij hier nooit meer aan denken?



Volgens mij ( maar ik kan mis zijn) licht de oorzaak in het feit dat ik de eerste relatie nooit volledig heb voor mezelf kunnen afsluiten. Ik heb het contact ineens verbroken, zonder dat wij, eigenlijk ook door alle opgehitste emoties toen, nooit meer deftig hebben kunnen praten na de breuk. Het was te veel voor mij. Het was ook nooit mijn bedoeling om het contact voorgoed met haar te verbreken. Ik ben heel kwaad en teleurgesteld op haar geweest maar ze was jong en ik kan haar niets kwalijk nemen (enkel de manier waarop maar iedereen maakt fouten). Het feit dat het contact hier nooit werkelijk hersteld is geweest, komt door mijn vriendin die het niet zag zitten dat ik terug met haar zou praten.



Zo zijn we bijna 10 jaar later en wordt het wel eens tijd om te reflecteren. ik heb altijd gedacht dat die gedachten met de tijd wel zouden verdwijnen, maar na 10 jaar kan je toch wel stellen dat deze niet zullen verdwijnen als ik er niet iets mee doe. Mij ex is een zeer leuk en sociaal iemand,, iemand die overal plezier maakte en iemand waar ik zeer diepe gesprekken mee kon hebben. Ze was op emotioneel gebied zeer slim en we konden uren praten en zier diepe gesprekken voeren. Dat mis ik wel met mijn vriendin. Ik zie en heb haar héél graag, maar ze is niet mijn 'soulmate', ik kan met haar niet uren diepe gesprekken voelen en de relatie tot een zeer intens level brengen. Ik vind ook dat wij te weinig aan elkaar tonen dat we elkaar graag zien, maar zij is nu eenmaal zo. Ze heeft andere kwaliteiten die ook even belangrijk zijn in een relatie en ik ben oprecht als ik zeg dat ik haar graag zie. Maar misschien doet dat gemis mij terugdenken aan mijn ex en hoe het zou kunnen zijn? Wat ik zeker mis, is het voeren van zo'n diepe en leuke gesprekken zoals ik vroeger met mijn ex kon doen, of het eindeloos plezier maken.



Ik ben mijn ex dankbaar want heb veel van haar geleerd ( en hopelijk zij van mij ook). Ik ben er zeker van dat die ervaringen mij geholpen hebben in mijn huidige relatie en het feit dat die zo goed is. Ik zou haar dat graag zeggen, alleen gaat dat niet omdat ik 10 jaar geleden het contact verbroken heb. Ik heb dat gedaan om een welbepaalde gegronde reden, alleen verdient ze het ook niet dat zij door wat er gebeurd is, volledig uit mijn leven gebannen wordt. Ik voel ergens een nood om haar dat te zeggen (al jaren). Ik voel mij ook wel schuldig, we hadden misschien hele goede vrienden kunnen zijn, maar ik heb het contact nooit hersteld. Ze weet ook wel dat mijn vriendin in de tijd de reden was maar toch..



Ik heb ooit met mijn vriendin hier proberen open over te zijn , maar door haar houding lukte dat toen niet. Het is ook niet gemakkelijk om dit alles te verwoorden op de juiste manier, op een manier dat het haar niet 'bang' maakt want ik zie haar graag, niet mijn ex. We zijn ook wel om een reden uit elkaar gegaan.. Waarschijnlijk zal mijn vriendin na al die jaren hier wel anders tegenover staan, maar de stap om mij nogmaals helemaal bloot te geven na al die jaren is des te groter en moeilijker.



Langste de andere kant denk ik soms dan weer dat ik alles (en dan vooral de gedachten aan mijn ex) iets te veel romantiseer. De kans is bestaande dat zij, na al die jaren, niet meer op mij zit te wachten. Zij heeft jaren niet de keuze gehad, het was ik die geen contact met haar kon hebben. Dan kan ik zeker begrijpen dt ze zo iets heeft van, de boom in. Als je mijn persoonlijke mening vraagt, dan denk ik wel dat ze hier niet kwaad op mij zou over zijn en best nog wel eens iets zou willen gaan drinken, alleen denk ik dat ze daar niet zo'n 'nood' aan heeft als mij en als ze dit zou horen, dat dat haar zou afschrikken (vooral omwille van het feit dat ik daar na al die jaren nog aan denk). Deze gedachte maakt dan weer dat ik met al die gedachten niets doe en geen contact met mijn ex zoek. Ergens hoop ik dat ik ooit op iets stoot, waaruit ik kan afleiden dat ze er ook nog af en toe aan denkt en het oprecht jammer vind dat we geen vrienden meer zijn. Ik wil niet, als ze dat zelf niet echt wil of niet echt als een gemis heeft gezien, als een 'freak' plots haar leven na 10 jaar binnenkomen.



Ondertussen blijven al die gedachten wel in mijn hoofd spoken en blijf ik er aan denken, bijna 10 jaar lang en dat wil ik ook niet meer, toch zeker de frequentie minderen...



Excuses voor het lange verhaal, maar ik hoop dat er mensen zijn die zich wel ergens in dit verhaal kunnen vinden en die weten of ervaring hebben hoe dit aan te pakken ! Dank!