Relaties
alle pijlers
2,5 jaar relatie, hij voelt geen mentale klik meer
maandag 16 maart 2009 om 19:18
Hee iedereen,
Ik ben nieuw hier... en ik zit met een "probleem". En wel een relatieprobleem.
Ik vraag me af hoe jullie er tegen aan kijken...hoe jullie het zien. 't is wel een heel verhaal! Ff voor de info, ik ben zelf 20 jaar, mijn (ex) vriend 23 jaar.
Mijn vriend heeft het na 2,5 jaar verkering, waarvan één jaar samenwonen uit gemaakt. naar eigen zeggen omdat hij denkt dat de "mentale klik" er niet meer is. Hij houdt nog wel van mij, vindt mij in alle opzichten nog een ontzettend leuke meid, maar hij heeft het gevoel dat hij niet met mij kan praten zoals hij zou willen. Dit is volgens hem ook de enige reden van het "uitmaken".
Nu is het zo dat mijn (ex) vriend en ik inderdaad hele verschillende personen zijn, en zo ook in communicatie. Ik ben een extravert persoon, emotioneel en open. Ik praat makkelijk, ook over moeilijke onderwerpen. Hij is een binnenvetter, vindt het lastig om zijn gevoelens te uiten, en is over het algemeen vrij nuchter. Laat weinig emotie zien.
Wat het praten betreft, je moet natuurlijk wel gedeelde interesses hebben, elkaar een beetje aanvullen, en op "dezelfde golflengte" zitten. Mijn vriend en ik zijn allebei intelligente personen, hebben redelijke mensenkennis en 't hart op de juiste plaats. Gedeelde passies hebben we ook, maar we kunnen ook allebei helemaal gek zijn van iets wat de ander verschrikkelijk vindt.
voor zover lijkt het naar mijn idee op een normale (ex) relatie, je kunt nooit allebei totale eenheid zijn... en dat zou ik daarbij ook helemaal niet willen.
Ook hebben we op sexueel vlak niks te klagen, het is hartstikke fijn, we luisteren naar elkaar, verrassen elkaar en 't is nooit saai.
Het samenwonen was echter wel een redelijke bump om te nemen.. Hij wil graag z'n eigen ding doen, z'n eigen leven leiden en daar geen commentaar op krijgen, terwijl je dat met samenwonen dus NIET kan doen. Ik ben meer de persoon die denkt aan het "ons" in plaats van aan m'n eigen ik. Dit botste dus regelmatig en daar werd ik op een gegeven moment helemaal gek van. Het ging op een gegeven moment wel beter, nadat ik hem dat duidelijk had gemaakt, en hij hield ook meer rekening met mij. Gelukkig, want anders had ik het ook niet getrokken.
Nu maakte hij het twee weken geleden ineens uit en ik snapte er totaal niks van... Hij blijft erop hameren dat het "t praten" is waarom hij dr klaar mee is.. en dat hij doordat hij dat mist minder verliefd op mij is dan voorheen... en dat hij nog wel van mij houdt.
Ik vind het argument van hem dat hij niet met mij kan praten echt bull bull bull bull shit. Ik heb hem gevraagd waarom hij daar dan niet na drie maanden is achter gekomen en het toen uit heeft gemaakt, want ik vind praten, een klik hebben op dat gebied ook heel erg belangrijk!
Nooit is het makkelijk geweest om met hem te praten, maar ik heb dat na een tijdje geaccepteerd omdat ik ook weet dat het voor een deel in zijn karakter zit. En ik wil hem niet veranderen, ik vind hem een heel mooi persoon, ook met zijn mindere kanten. Natuurlijk hadden wij wel goede gesprekken en konden wij met elkaar lachen, maar blijkbaar niet op de manier zoals hij dat wil.
Nu heb ik hem gevraagd wat hij dan het voorbeeld van een goed gesprek vindt, en wat volgens hem de reden is dat hij niet (meer) met mij kan praten zoals hij dat graag wilt. Hij noemde een voorbeeld van zijn ex collega waar hij dan zo goed mee kon praten, en waar hij tijdens de nachtdiensten echt leuke gesprekken mee kon hebben. Toen heb ik hem verteld dat, zoiets natuurlijk niet een goed voorbeeld is... aangezien je een collega alleen maar ziet tijdens dienst, niet goed kent, alles is nieuw aan diegene ( hij werkte daar voor een half jaar) en je hebt elkaar natuurlijk meer te vertellen omdat je wel met elkaar opgescheept zit. Toen ik hem vroeg waar ze het dan over hadden werd hij boos en zei hij: "dit is nou precies één van de redenen waarom ik niet met jou kan praten"! ...??
De afgelopen twee weken is het dus uit.. maar hij stond iedere keer weer voor m'n deur, smste mij... en liet mij weten bij mij te willen zijn...
Ik vind dit heel erg moeilijk. Ik hou ondanks alles nog steeds erg veel van hem... wil hem niet kwijt, maar wil ook niet op de oude voet verder..
Afgelopen week zijn we een middag/avond samen geweest en was het als vanouds.. hij zei dat hij van me hield, me zo leuk vond, en we hadden (naar mijn mening) hele leuke gesprekken.
Daarna merkte ik aan hem dat hij twijfelde over het besluit dat hij genomen had; het uitmaken.
Ik probeer ook kritisch naar mezelf te kijken en op wat voor manier ik hem geremd kan hebben in het communiceren, maar zover ik weet heb ik altijd geprobeerd om open tegenover hem te staan daarin... en hem alle ruimte te geven.. maar hij wou nooit graag praten over dingen waar ik over begon, vond veel dingen die ik vertelde niet interessant en kapte vaak gesprekken af.
Zijn moeder is ernstig ziek en daar praat hij nooit over.. Ik heb hem vaak gevraagd of hij er wat over kwijt wou, en ben er vaak ook over begonnen op een voorzichtige manier maar dan zei hij dat hij er het liever niet over wou hebben en dan liet ik het zo... ik wou hem niet opdringen.
Ik ben meerdere malen benaderd door zijn moeder of hij wel tegen mij praatte over dat soort dingen omdat ze zich zorgen maakte of hij wel genoeg praatte...ze had het idee dat hij er teveel mee rondliep. Thuis praat hij ook niet of nauwelijks...
Hij geeft de afgelopen twee weken vaak nog aan dat hij gek op mij is, bij mij wilt zijn.. me mist.. dus ik zit echt in tweestrijd. Ik wil graag daar op in gaan, maar ik ben ook bang dat hij weer afstand neemt als ik "toehap".
Ik heb natuurlijk lang niet genoeg verteld om jullie een goed beeld te geven van de situatie.. maar ik ben toch heel erg benieuwd hoe jullie er over denken?
Denken jullie dat hij gelijk zou kunnen hebben en dat een mentale klik na 2,5 jaar kan verdwijnen en dat dit ook het einde betekent van je relatie? Of zijn jullie van mening dat dit (misschien) op te lossen valt? Aangezien hij nog wel gek op mij is op alle andere (belangrijke) fronten... en ik het idee heb dat hij het eigenlijk wel wilt goedmaken maar niet weet hoe het verbeteren moet.
Alvast heel erg bedankt voor het lezen, en hoop op een reactie!
Ik ben nieuw hier... en ik zit met een "probleem". En wel een relatieprobleem.
Ik vraag me af hoe jullie er tegen aan kijken...hoe jullie het zien. 't is wel een heel verhaal! Ff voor de info, ik ben zelf 20 jaar, mijn (ex) vriend 23 jaar.
Mijn vriend heeft het na 2,5 jaar verkering, waarvan één jaar samenwonen uit gemaakt. naar eigen zeggen omdat hij denkt dat de "mentale klik" er niet meer is. Hij houdt nog wel van mij, vindt mij in alle opzichten nog een ontzettend leuke meid, maar hij heeft het gevoel dat hij niet met mij kan praten zoals hij zou willen. Dit is volgens hem ook de enige reden van het "uitmaken".
Nu is het zo dat mijn (ex) vriend en ik inderdaad hele verschillende personen zijn, en zo ook in communicatie. Ik ben een extravert persoon, emotioneel en open. Ik praat makkelijk, ook over moeilijke onderwerpen. Hij is een binnenvetter, vindt het lastig om zijn gevoelens te uiten, en is over het algemeen vrij nuchter. Laat weinig emotie zien.
Wat het praten betreft, je moet natuurlijk wel gedeelde interesses hebben, elkaar een beetje aanvullen, en op "dezelfde golflengte" zitten. Mijn vriend en ik zijn allebei intelligente personen, hebben redelijke mensenkennis en 't hart op de juiste plaats. Gedeelde passies hebben we ook, maar we kunnen ook allebei helemaal gek zijn van iets wat de ander verschrikkelijk vindt.
voor zover lijkt het naar mijn idee op een normale (ex) relatie, je kunt nooit allebei totale eenheid zijn... en dat zou ik daarbij ook helemaal niet willen.
Ook hebben we op sexueel vlak niks te klagen, het is hartstikke fijn, we luisteren naar elkaar, verrassen elkaar en 't is nooit saai.
Het samenwonen was echter wel een redelijke bump om te nemen.. Hij wil graag z'n eigen ding doen, z'n eigen leven leiden en daar geen commentaar op krijgen, terwijl je dat met samenwonen dus NIET kan doen. Ik ben meer de persoon die denkt aan het "ons" in plaats van aan m'n eigen ik. Dit botste dus regelmatig en daar werd ik op een gegeven moment helemaal gek van. Het ging op een gegeven moment wel beter, nadat ik hem dat duidelijk had gemaakt, en hij hield ook meer rekening met mij. Gelukkig, want anders had ik het ook niet getrokken.
Nu maakte hij het twee weken geleden ineens uit en ik snapte er totaal niks van... Hij blijft erop hameren dat het "t praten" is waarom hij dr klaar mee is.. en dat hij doordat hij dat mist minder verliefd op mij is dan voorheen... en dat hij nog wel van mij houdt.
Ik vind het argument van hem dat hij niet met mij kan praten echt bull bull bull bull shit. Ik heb hem gevraagd waarom hij daar dan niet na drie maanden is achter gekomen en het toen uit heeft gemaakt, want ik vind praten, een klik hebben op dat gebied ook heel erg belangrijk!
Nooit is het makkelijk geweest om met hem te praten, maar ik heb dat na een tijdje geaccepteerd omdat ik ook weet dat het voor een deel in zijn karakter zit. En ik wil hem niet veranderen, ik vind hem een heel mooi persoon, ook met zijn mindere kanten. Natuurlijk hadden wij wel goede gesprekken en konden wij met elkaar lachen, maar blijkbaar niet op de manier zoals hij dat wil.
Nu heb ik hem gevraagd wat hij dan het voorbeeld van een goed gesprek vindt, en wat volgens hem de reden is dat hij niet (meer) met mij kan praten zoals hij dat graag wilt. Hij noemde een voorbeeld van zijn ex collega waar hij dan zo goed mee kon praten, en waar hij tijdens de nachtdiensten echt leuke gesprekken mee kon hebben. Toen heb ik hem verteld dat, zoiets natuurlijk niet een goed voorbeeld is... aangezien je een collega alleen maar ziet tijdens dienst, niet goed kent, alles is nieuw aan diegene ( hij werkte daar voor een half jaar) en je hebt elkaar natuurlijk meer te vertellen omdat je wel met elkaar opgescheept zit. Toen ik hem vroeg waar ze het dan over hadden werd hij boos en zei hij: "dit is nou precies één van de redenen waarom ik niet met jou kan praten"! ...??
De afgelopen twee weken is het dus uit.. maar hij stond iedere keer weer voor m'n deur, smste mij... en liet mij weten bij mij te willen zijn...
Ik vind dit heel erg moeilijk. Ik hou ondanks alles nog steeds erg veel van hem... wil hem niet kwijt, maar wil ook niet op de oude voet verder..
Afgelopen week zijn we een middag/avond samen geweest en was het als vanouds.. hij zei dat hij van me hield, me zo leuk vond, en we hadden (naar mijn mening) hele leuke gesprekken.
Daarna merkte ik aan hem dat hij twijfelde over het besluit dat hij genomen had; het uitmaken.
Ik probeer ook kritisch naar mezelf te kijken en op wat voor manier ik hem geremd kan hebben in het communiceren, maar zover ik weet heb ik altijd geprobeerd om open tegenover hem te staan daarin... en hem alle ruimte te geven.. maar hij wou nooit graag praten over dingen waar ik over begon, vond veel dingen die ik vertelde niet interessant en kapte vaak gesprekken af.
Zijn moeder is ernstig ziek en daar praat hij nooit over.. Ik heb hem vaak gevraagd of hij er wat over kwijt wou, en ben er vaak ook over begonnen op een voorzichtige manier maar dan zei hij dat hij er het liever niet over wou hebben en dan liet ik het zo... ik wou hem niet opdringen.
Ik ben meerdere malen benaderd door zijn moeder of hij wel tegen mij praatte over dat soort dingen omdat ze zich zorgen maakte of hij wel genoeg praatte...ze had het idee dat hij er teveel mee rondliep. Thuis praat hij ook niet of nauwelijks...
Hij geeft de afgelopen twee weken vaak nog aan dat hij gek op mij is, bij mij wilt zijn.. me mist.. dus ik zit echt in tweestrijd. Ik wil graag daar op in gaan, maar ik ben ook bang dat hij weer afstand neemt als ik "toehap".
Ik heb natuurlijk lang niet genoeg verteld om jullie een goed beeld te geven van de situatie.. maar ik ben toch heel erg benieuwd hoe jullie er over denken?
Denken jullie dat hij gelijk zou kunnen hebben en dat een mentale klik na 2,5 jaar kan verdwijnen en dat dit ook het einde betekent van je relatie? Of zijn jullie van mening dat dit (misschien) op te lossen valt? Aangezien hij nog wel gek op mij is op alle andere (belangrijke) fronten... en ik het idee heb dat hij het eigenlijk wel wilt goedmaken maar niet weet hoe het verbeteren moet.
Alvast heel erg bedankt voor het lezen, en hoop op een reactie!
maandag 16 maart 2009 om 19:31
Sneu, inderdaad, dat hij daar nu mee afkomt. Het zal bij hem wel al langer gespeeld hebben en met die woordenwisseling wat samenwonen betreft extra opgeborreld zijn?
Ik zie het zo: als hij vindt dat jullie niet goed kunnen praten, is hij daar 50% mede verantwoordelijk voor. Ik lees uit jouw verhaal niet direct dat jij daar moeilijk over deed.
Wat mist hij/stoort hem dan precies wat het praten betreft? Jouw antwoorden, jouw aanpak. Of dat je te direct bent? Omdat hij de gesprekken dan vlug afkapt, zoals je zegt. Nou ja, ik zou dan ook stoppen met praten als ik eerlijk ben.
Of denk je zelf ook dat er nog meer meespeelt?
Ik zie het zo: als hij vindt dat jullie niet goed kunnen praten, is hij daar 50% mede verantwoordelijk voor. Ik lees uit jouw verhaal niet direct dat jij daar moeilijk over deed.
Wat mist hij/stoort hem dan precies wat het praten betreft? Jouw antwoorden, jouw aanpak. Of dat je te direct bent? Omdat hij de gesprekken dan vlug afkapt, zoals je zegt. Nou ja, ik zou dan ook stoppen met praten als ik eerlijk ben.
Of denk je zelf ook dat er nog meer meespeelt?
maandag 16 maart 2009 om 19:35
Er vielen mij meteen een aantal dingen op in je verhaal waardoor ik meteen dacht; is hij niet verliefd op een ander/heeft hij niet iets met een ander?
Reden waarom ik dit denk, is omdat hij vertelde zo goed met een collega te kunnen praten. Vervolgens reageert hij boos als jij je zienswijze mbt dat praten wilt toelichten. Dat vind ik vrij typerend. Bovendien geef jij aan dat je niet begrijpt waarom hij nu ineens een probleem ziet in jullie manier van communiceren, het komt vrij onverwachts en het is in jouw ogen ook niet logisch. Dat ben ik met je eens, vandaar mijn gedachte.
Natuurlijk kun je op een bepaald moment voor jezelf constateren dat die mentale klik er niet meer is, maar ik zou daarbij toch aan andere dingen denken. Bovendien zeg jij dat het eigenlijk prima zit op dat gebied. Dat jij extravert bent en een makkelijke prater en hij niet, dat hoeft niet zozeer een struikelblok te zijn binnen een relatie. Er is meer dan voldoende positiefs wat dat compenseert en het ligt er ook maar aan hoe je ermee omgaat.
Het kan zijn dat hij idd in een twijfelfase zit, misschien vraagt hij zich af of hij dit wel wil de rest van zijn leven. Veel mensen hebben zo'n moment, je vraagt je af of dit het wel is. Toch vind ik het bijzonder dat hij er zo abrupt een punt achter zet, en er nooit eerder een issue van gemaakt heeft.
Reden waarom ik dit denk, is omdat hij vertelde zo goed met een collega te kunnen praten. Vervolgens reageert hij boos als jij je zienswijze mbt dat praten wilt toelichten. Dat vind ik vrij typerend. Bovendien geef jij aan dat je niet begrijpt waarom hij nu ineens een probleem ziet in jullie manier van communiceren, het komt vrij onverwachts en het is in jouw ogen ook niet logisch. Dat ben ik met je eens, vandaar mijn gedachte.
Natuurlijk kun je op een bepaald moment voor jezelf constateren dat die mentale klik er niet meer is, maar ik zou daarbij toch aan andere dingen denken. Bovendien zeg jij dat het eigenlijk prima zit op dat gebied. Dat jij extravert bent en een makkelijke prater en hij niet, dat hoeft niet zozeer een struikelblok te zijn binnen een relatie. Er is meer dan voldoende positiefs wat dat compenseert en het ligt er ook maar aan hoe je ermee omgaat.
Het kan zijn dat hij idd in een twijfelfase zit, misschien vraagt hij zich af of hij dit wel wil de rest van zijn leven. Veel mensen hebben zo'n moment, je vraagt je af of dit het wel is. Toch vind ik het bijzonder dat hij er zo abrupt een punt achter zet, en er nooit eerder een issue van gemaakt heeft.
maandag 16 maart 2009 om 19:37
Moeilijke situatie. Je zegt dat je niet meer op de oude voet verder wilt. Wat ik heel logisch en begrijpelijk vind. Maar hij dan? Wil hij wel op de oude voet verder? Hij was tenslotte degene die het allemaal niet meer zo zag zitten. Vind hij ineens dat wat jullie hadden (probleem met praten) bij nader inzien toch allemaal wel meevallen? Ik zou hem vragen wat hij wil en verwacht. En petje af meid, dat je je niet meteen bij het eerste huil-sms'je in zijn armen stort. Even afwachten inderdaad of hij het wel meent. Sterkte!
maandag 16 maart 2009 om 19:55
quote:Julus schreef op 16 maart 2009 @ 19:36:
Was hij in de afgelopen paar maanden wat afstandelijker, had je het idee dat hij er met zijn gedachten niet bij was? Was hij sneller geirriteerd of boos op je, terwijl dat voorheen nooit zo was? Heeft hij zich afgezonderd/veel tijd voor zichzelf willen hebben?
Dit heb ik mij allemaal afgevraagd, ben ik in mijn hoofd ook één voor één langsgeweest.. pff ik heb er wat over na zitten denken!
Ook heb ik mij afgevraagd of hij misschien iemand anders leuker vindt, waardoor ik voor hem minder belangrijk ben. Hij zegt dat het totaal niet het geval is. Want dat heb ik natuurlijk gevraagd.
Wat betreft jouw opties hierboven.. Hij was inderdaad geïrriteerder, maar afstandelijker niet. Nog steeds in dezelfde mate intiem, ook wel vrolijk, dagjes weg geweest samen, op zijn manier mij verrassen ( hij had mijn fiets gespoten haha, heel studentikoos) dus wat dat betreft zou ik het niet weten.. En als hij geïrriteerd was of humeurig vroeg ik altijd meteen waar hij mee zat, ik laat niet over mij heen lopen. Tuurlijk ben ik ook wel een bitch af en toe, ik bijt wel van me af... als iemand rot doet.. maar dat doet hij ook andersom. Niet veel raars zoals ik het inschat...
Wat wel een issue was bij ons, dat als ik ergens over wou praten, ik gaf aan ergens mee te zitten... dat hij dan nooit, nooit, maar dan ook nooit de tijd wou nemen om het er over te hebben.
9 van de 10 keer als ik hem vertelde dat ik ergens mee zat, of dat ik hem ergens op aan sprak was zijn eerste reactie: "hier heb ik dus he-le-maal geen zin in!".
Hij wou nooit bekritiseerd worden.. daar werd ik af en toe wel wanhopig van... en dan kwamen de tranen vrij snel bij mij.. dat is wel een kritiek puntje voor mijzelf. ik kon mijn emoties niet goed in bedwang houden als hij op zo'n botte manier mij afsloot van hem en het gesprek. Dan kwamen de tranen, ging hij daar op in door me te sarren: "oh ga maar lekker janken"... en nog meer van dat kinderachtige gedoe om mij een rot gevoel te geven..
IK heb mezelf ook wel eens betrapt op het idee dat hij waarschijnlijk te veel geconfronteerd werd met zichzelf door mij. Ik was heel open over dingen de me dwars zaten, en natuurlijk zeikte ik niet over elk wissewasje.. maar over dingen als niet komen opdagen terwijl ik dacht dat hij kwam eten.. of over het feit dat hij studeert maar noooit naar school gaat, terwijl zijn ouders denken van wel.. dagenlang in bed blijven liggen tot 17.00.. en dan pas weer om 05.00 in bed liggen. kortom; een vrij nutteloos leven leiden, niet werken, niet studeren, alleen maar in bed liggen. Iets waar ik, en vast meer met mij echt een hekel aan hebben. Daar sprak ik hem op aan.. liet hem weten dat ik zoiets heel onaantrekkelijk vond..
Natuurlijk heb ik ook pogingen gedaan om hem op een positieve manier te motiveren om school weer op te pakken, een baantje te zoeken... proberen te achterhalen waarom hij niet lekker in z'n vel zat.. maar hij wou het er nooit over hebben. Daar voelde ik me wel heel machteloos over.
Ik heb de zachte aanpak wel geprobeerd, maar ik had een half jaar later echt zoiets van jee, jij hebt ECHT een schop onder je kont nodig! En daarbij wil ik zijn moeder niet zijn....
Ik ben nog zo jong, hij is nog zo jong... maar we zijn allebei toch wel oud genoeg om onze verantwoordelijkheden te kennen? Mijn leven is hartstikke leuk zonder hem.... maar hij maakt het net dat beetje speciaal.. wat misschien raar lijkt als je het bovenstaande leest.. ik heb het hier natuurlijk niet over zijn leuke kanten..
maargoed, dat is de issue ook niet.. Ik baal er wel van.. misschie nmoet ik het ook maar loslaten.. als hij niet wil dan houdt het op.. maar ik merk aan mezelf dat ik het zo graag wil begrijpen..
Was hij in de afgelopen paar maanden wat afstandelijker, had je het idee dat hij er met zijn gedachten niet bij was? Was hij sneller geirriteerd of boos op je, terwijl dat voorheen nooit zo was? Heeft hij zich afgezonderd/veel tijd voor zichzelf willen hebben?
Dit heb ik mij allemaal afgevraagd, ben ik in mijn hoofd ook één voor één langsgeweest.. pff ik heb er wat over na zitten denken!
Ook heb ik mij afgevraagd of hij misschien iemand anders leuker vindt, waardoor ik voor hem minder belangrijk ben. Hij zegt dat het totaal niet het geval is. Want dat heb ik natuurlijk gevraagd.
Wat betreft jouw opties hierboven.. Hij was inderdaad geïrriteerder, maar afstandelijker niet. Nog steeds in dezelfde mate intiem, ook wel vrolijk, dagjes weg geweest samen, op zijn manier mij verrassen ( hij had mijn fiets gespoten haha, heel studentikoos) dus wat dat betreft zou ik het niet weten.. En als hij geïrriteerd was of humeurig vroeg ik altijd meteen waar hij mee zat, ik laat niet over mij heen lopen. Tuurlijk ben ik ook wel een bitch af en toe, ik bijt wel van me af... als iemand rot doet.. maar dat doet hij ook andersom. Niet veel raars zoals ik het inschat...
Wat wel een issue was bij ons, dat als ik ergens over wou praten, ik gaf aan ergens mee te zitten... dat hij dan nooit, nooit, maar dan ook nooit de tijd wou nemen om het er over te hebben.
9 van de 10 keer als ik hem vertelde dat ik ergens mee zat, of dat ik hem ergens op aan sprak was zijn eerste reactie: "hier heb ik dus he-le-maal geen zin in!".
Hij wou nooit bekritiseerd worden.. daar werd ik af en toe wel wanhopig van... en dan kwamen de tranen vrij snel bij mij.. dat is wel een kritiek puntje voor mijzelf. ik kon mijn emoties niet goed in bedwang houden als hij op zo'n botte manier mij afsloot van hem en het gesprek. Dan kwamen de tranen, ging hij daar op in door me te sarren: "oh ga maar lekker janken"... en nog meer van dat kinderachtige gedoe om mij een rot gevoel te geven..
IK heb mezelf ook wel eens betrapt op het idee dat hij waarschijnlijk te veel geconfronteerd werd met zichzelf door mij. Ik was heel open over dingen de me dwars zaten, en natuurlijk zeikte ik niet over elk wissewasje.. maar over dingen als niet komen opdagen terwijl ik dacht dat hij kwam eten.. of over het feit dat hij studeert maar noooit naar school gaat, terwijl zijn ouders denken van wel.. dagenlang in bed blijven liggen tot 17.00.. en dan pas weer om 05.00 in bed liggen. kortom; een vrij nutteloos leven leiden, niet werken, niet studeren, alleen maar in bed liggen. Iets waar ik, en vast meer met mij echt een hekel aan hebben. Daar sprak ik hem op aan.. liet hem weten dat ik zoiets heel onaantrekkelijk vond..
Natuurlijk heb ik ook pogingen gedaan om hem op een positieve manier te motiveren om school weer op te pakken, een baantje te zoeken... proberen te achterhalen waarom hij niet lekker in z'n vel zat.. maar hij wou het er nooit over hebben. Daar voelde ik me wel heel machteloos over.
Ik heb de zachte aanpak wel geprobeerd, maar ik had een half jaar later echt zoiets van jee, jij hebt ECHT een schop onder je kont nodig! En daarbij wil ik zijn moeder niet zijn....
Ik ben nog zo jong, hij is nog zo jong... maar we zijn allebei toch wel oud genoeg om onze verantwoordelijkheden te kennen? Mijn leven is hartstikke leuk zonder hem.... maar hij maakt het net dat beetje speciaal.. wat misschien raar lijkt als je het bovenstaande leest.. ik heb het hier natuurlijk niet over zijn leuke kanten..
maargoed, dat is de issue ook niet.. Ik baal er wel van.. misschie nmoet ik het ook maar loslaten.. als hij niet wil dan houdt het op.. maar ik merk aan mezelf dat ik het zo graag wil begrijpen..
maandag 16 maart 2009 om 20:00
quote:Zamirah schreef op 16 maart 2009 @ 19:45:
Mmmm....een MAN die klaagt dat er niet gepraat wordt....kweenie hoor. Volgens mij is dat geen mannenklacht maar een vrouwenklacht.
Speel jij trouwens gitaar, Ibanez? ( vanwege je nick hè.)
Jaa joh.. ik vond het ook een opvallende reden om het uit te maken
Maargoed, hij kan ook niet over zo heel veel meer klagen.. want het zit verder goed tussen ons, en ik ben natuurlijk een topwijf .. maarja.. als ik zo m'n eigen posts terug lees denk ik ook van ja... hij wil gewoon niet. Hij wil mij wel, maar hij wil niet naar zichzelf kijken... en tja.. als ik zijn leven zo heb beschreven net, zie ik ook wel dat hij gewoon niet in de fase zit waar het allemaal goed gaat.. Er voor hem zijn helpt blijkbaar ook niet.. of kritiek hebben.
Ik speel inderdaad gitaar haha.. ik moest een naam hebben en ik had m'n gitaar in m'n handen Jij ook?
Mmmm....een MAN die klaagt dat er niet gepraat wordt....kweenie hoor. Volgens mij is dat geen mannenklacht maar een vrouwenklacht.
Speel jij trouwens gitaar, Ibanez? ( vanwege je nick hè.)
Jaa joh.. ik vond het ook een opvallende reden om het uit te maken
Maargoed, hij kan ook niet over zo heel veel meer klagen.. want het zit verder goed tussen ons, en ik ben natuurlijk een topwijf .. maarja.. als ik zo m'n eigen posts terug lees denk ik ook van ja... hij wil gewoon niet. Hij wil mij wel, maar hij wil niet naar zichzelf kijken... en tja.. als ik zijn leven zo heb beschreven net, zie ik ook wel dat hij gewoon niet in de fase zit waar het allemaal goed gaat.. Er voor hem zijn helpt blijkbaar ook niet.. of kritiek hebben.Ik speel inderdaad gitaar haha.. ik moest een naam hebben en ik had m'n gitaar in m'n handen Jij ook?
maandag 16 maart 2009 om 20:23
quote:Ibanez schreef op 16 maart 2009 @ 19:18:
Hee iedereen,
Ik ben nieuw hier... en ik zit met een "probleem". En wel een relatieprobleem.
Ik vraag me af hoe jullie er tegen aan kijken...hoe jullie het zien. 't is wel een heel verhaal! Ff voor de info, ik ben zelf 20 jaar, mijn (ex) vriend 23 jaar.
Mijn vriend heeft het na 2,5 jaar verkering, waarvan één jaar samenwonen uit gemaakt. naar eigen zeggen omdat hij denkt dat de "mentale klik" er niet meer is. Hij houdt nog wel van mij, vindt mij in alle opzichten nog een ontzettend leuke meid, maar hij heeft het gevoel dat hij niet met mij kan praten zoals hij zou willen. Dit is volgens hem ook de enige reden van het "uitmaken".
Nu is het zo dat mijn (ex) vriend en ik inderdaad hele verschillende personen zijn, en zo ook in communicatie. Ik ben een extravert persoon, emotioneel en open. Ik praat makkelijk, ook over moeilijke onderwerpen. Hij is een binnenvetter, vindt het lastig om zijn gevoelens te uiten, en is over het algemeen vrij nuchter. Laat weinig emotie zien.
Wat het praten betreft, je moet natuurlijk wel gedeelde interesses hebben, elkaar een beetje aanvullen, en op "dezelfde golflengte" zitten. Mijn vriend en ik zijn allebei intelligente personen, hebben redelijke mensenkennis en 't hart op de juiste plaats. Gedeelde passies hebben we ook, maar we kunnen ook allebei helemaal gek zijn van iets wat de ander verschrikkelijk vindt.
voor zover lijkt het naar mijn idee op een normale (ex) relatie, je kunt nooit allebei totale eenheid zijn... en dat zou ik daarbij ook helemaal niet willen.
Ook hebben we op sexueel vlak niks te klagen, het is hartstikke fijn, we luisteren naar elkaar, verrassen elkaar en 't is nooit saai.
Het samenwonen was echter wel een redelijke bump om te nemen.. Hij wil graag z'n eigen ding doen, z'n eigen leven leiden en daar geen commentaar op krijgen, terwijl je dat met samenwonen dus NIET kan doen. Ik ben meer de persoon die denkt aan het "ons" in plaats van aan m'n eigen ik. Dit botste dus regelmatig en daar werd ik op een gegeven moment helemaal gek van. Het ging op een gegeven moment wel beter, nadat ik hem dat duidelijk had gemaakt, en hij hield ook meer rekening met mij. Gelukkig, want anders had ik het ook niet getrokken.
Nu maakte hij het twee weken geleden ineens uit en ik snapte er totaal niks van... Hij blijft erop hameren dat het "t praten" is waarom hij dr klaar mee is.. en dat hij doordat hij dat mist minder verliefd op mij is dan voorheen... en dat hij nog wel van mij houdt.
Ik vind het argument van hem dat hij niet met mij kan praten echt bull bull bull bull shit. Ik heb hem gevraagd waarom hij daar dan niet na drie maanden is achter gekomen en het toen uit heeft gemaakt, want ik vind praten, een klik hebben op dat gebied ook heel erg belangrijk!
Nooit is het makkelijk geweest om met hem te praten, maar ik heb dat na een tijdje geaccepteerd omdat ik ook weet dat het voor een deel in zijn karakter zit. En ik wil hem niet veranderen, ik vind hem een heel mooi persoon, ook met zijn mindere kanten. Natuurlijk hadden wij wel goede gesprekken en konden wij met elkaar lachen, maar blijkbaar niet op de manier zoals hij dat wil.
Nu heb ik hem gevraagd wat hij dan het voorbeeld van een goed gesprek vindt, en wat volgens hem de reden is dat hij niet (meer) met mij kan praten zoals hij dat graag wilt. Hij noemde een voorbeeld van zijn ex collega waar hij dan zo goed mee kon praten, en waar hij tijdens de nachtdiensten echt leuke gesprekken mee kon hebben. Toen heb ik hem verteld dat, zoiets natuurlijk niet een goed voorbeeld is... aangezien je een collega alleen maar ziet tijdens dienst, niet goed kent, alles is nieuw aan diegene ( hij werkte daar voor een half jaar) en je hebt elkaar natuurlijk meer te vertellen omdat je wel met elkaar opgescheept zit. Toen ik hem vroeg waar ze het dan over hadden werd hij boos en zei hij: "dit is nou precies één van de redenen waarom ik niet met jou kan praten"! ...??
De afgelopen twee weken is het dus uit.. maar hij stond iedere keer weer voor m'n deur, smste mij... en liet mij weten bij mij te willen zijn...
Ik vind dit heel erg moeilijk. Ik hou ondanks alles nog steeds erg veel van hem... wil hem niet kwijt, maar wil ook niet op de oude voet verder..
Afgelopen week zijn we een middag/avond samen geweest en was het als vanouds.. hij zei dat hij van me hield, me zo leuk vond, en we hadden (naar mijn mening) hele leuke gesprekken.
Daarna merkte ik aan hem dat hij twijfelde over het besluit dat hij genomen had; het uitmaken.
Ik probeer ook kritisch naar mezelf te kijken en op wat voor manier ik hem geremd kan hebben in het communiceren, maar zover ik weet heb ik altijd geprobeerd om open tegenover hem te staan daarin... en hem alle ruimte te geven.. maar hij wou nooit graag praten over dingen waar ik over begon, vond veel dingen die ik vertelde niet interessant en kapte vaak gesprekken af.
Zijn moeder is ernstig ziek en daar praat hij nooit over.. Ik heb hem vaak gevraagd of hij er wat over kwijt wou, en ben er vaak ook over begonnen op een voorzichtige manier maar dan zei hij dat hij er het liever niet over wou hebben en dan liet ik het zo... ik wou hem niet opdringen.
Ik ben meerdere malen benaderd door zijn moeder of hij wel tegen mij praatte over dat soort dingen omdat ze zich zorgen maakte of hij wel genoeg praatte...ze had het idee dat hij er teveel mee rondliep. Thuis praat hij ook niet of nauwelijks...
Hij geeft de afgelopen twee weken vaak nog aan dat hij gek op mij is, bij mij wilt zijn.. me mist.. dus ik zit echt in tweestrijd. Ik wil graag daar op in gaan, maar ik ben ook bang dat hij weer afstand neemt als ik "toehap".
Ik heb natuurlijk lang niet genoeg verteld om jullie een goed beeld te geven van de situatie.. maar ik ben toch heel erg benieuwd hoe jullie er over denken?
Denken jullie dat hij gelijk zou kunnen hebben en dat een mentale klik na 2,5 jaar kan verdwijnen en dat dit ook het einde betekent van je relatie? Of zijn jullie van mening dat dit (misschien) op te lossen valt? Aangezien hij nog wel gek op mij is op alle andere (belangrijke) fronten... en ik het idee heb dat hij het eigenlijk wel wilt goedmaken maar niet weet hoe het verbeteren moet.
Alvast heel erg bedankt voor het lezen, en hoop op een reactie!Je kunt praten, okay. Kun je ook luisteren?
Hee iedereen,
Ik ben nieuw hier... en ik zit met een "probleem". En wel een relatieprobleem.
Ik vraag me af hoe jullie er tegen aan kijken...hoe jullie het zien. 't is wel een heel verhaal! Ff voor de info, ik ben zelf 20 jaar, mijn (ex) vriend 23 jaar.
Mijn vriend heeft het na 2,5 jaar verkering, waarvan één jaar samenwonen uit gemaakt. naar eigen zeggen omdat hij denkt dat de "mentale klik" er niet meer is. Hij houdt nog wel van mij, vindt mij in alle opzichten nog een ontzettend leuke meid, maar hij heeft het gevoel dat hij niet met mij kan praten zoals hij zou willen. Dit is volgens hem ook de enige reden van het "uitmaken".
Nu is het zo dat mijn (ex) vriend en ik inderdaad hele verschillende personen zijn, en zo ook in communicatie. Ik ben een extravert persoon, emotioneel en open. Ik praat makkelijk, ook over moeilijke onderwerpen. Hij is een binnenvetter, vindt het lastig om zijn gevoelens te uiten, en is over het algemeen vrij nuchter. Laat weinig emotie zien.
Wat het praten betreft, je moet natuurlijk wel gedeelde interesses hebben, elkaar een beetje aanvullen, en op "dezelfde golflengte" zitten. Mijn vriend en ik zijn allebei intelligente personen, hebben redelijke mensenkennis en 't hart op de juiste plaats. Gedeelde passies hebben we ook, maar we kunnen ook allebei helemaal gek zijn van iets wat de ander verschrikkelijk vindt.
voor zover lijkt het naar mijn idee op een normale (ex) relatie, je kunt nooit allebei totale eenheid zijn... en dat zou ik daarbij ook helemaal niet willen.
Ook hebben we op sexueel vlak niks te klagen, het is hartstikke fijn, we luisteren naar elkaar, verrassen elkaar en 't is nooit saai.
Het samenwonen was echter wel een redelijke bump om te nemen.. Hij wil graag z'n eigen ding doen, z'n eigen leven leiden en daar geen commentaar op krijgen, terwijl je dat met samenwonen dus NIET kan doen. Ik ben meer de persoon die denkt aan het "ons" in plaats van aan m'n eigen ik. Dit botste dus regelmatig en daar werd ik op een gegeven moment helemaal gek van. Het ging op een gegeven moment wel beter, nadat ik hem dat duidelijk had gemaakt, en hij hield ook meer rekening met mij. Gelukkig, want anders had ik het ook niet getrokken.
Nu maakte hij het twee weken geleden ineens uit en ik snapte er totaal niks van... Hij blijft erop hameren dat het "t praten" is waarom hij dr klaar mee is.. en dat hij doordat hij dat mist minder verliefd op mij is dan voorheen... en dat hij nog wel van mij houdt.
Ik vind het argument van hem dat hij niet met mij kan praten echt bull bull bull bull shit. Ik heb hem gevraagd waarom hij daar dan niet na drie maanden is achter gekomen en het toen uit heeft gemaakt, want ik vind praten, een klik hebben op dat gebied ook heel erg belangrijk!
Nooit is het makkelijk geweest om met hem te praten, maar ik heb dat na een tijdje geaccepteerd omdat ik ook weet dat het voor een deel in zijn karakter zit. En ik wil hem niet veranderen, ik vind hem een heel mooi persoon, ook met zijn mindere kanten. Natuurlijk hadden wij wel goede gesprekken en konden wij met elkaar lachen, maar blijkbaar niet op de manier zoals hij dat wil.
Nu heb ik hem gevraagd wat hij dan het voorbeeld van een goed gesprek vindt, en wat volgens hem de reden is dat hij niet (meer) met mij kan praten zoals hij dat graag wilt. Hij noemde een voorbeeld van zijn ex collega waar hij dan zo goed mee kon praten, en waar hij tijdens de nachtdiensten echt leuke gesprekken mee kon hebben. Toen heb ik hem verteld dat, zoiets natuurlijk niet een goed voorbeeld is... aangezien je een collega alleen maar ziet tijdens dienst, niet goed kent, alles is nieuw aan diegene ( hij werkte daar voor een half jaar) en je hebt elkaar natuurlijk meer te vertellen omdat je wel met elkaar opgescheept zit. Toen ik hem vroeg waar ze het dan over hadden werd hij boos en zei hij: "dit is nou precies één van de redenen waarom ik niet met jou kan praten"! ...??
De afgelopen twee weken is het dus uit.. maar hij stond iedere keer weer voor m'n deur, smste mij... en liet mij weten bij mij te willen zijn...
Ik vind dit heel erg moeilijk. Ik hou ondanks alles nog steeds erg veel van hem... wil hem niet kwijt, maar wil ook niet op de oude voet verder..
Afgelopen week zijn we een middag/avond samen geweest en was het als vanouds.. hij zei dat hij van me hield, me zo leuk vond, en we hadden (naar mijn mening) hele leuke gesprekken.
Daarna merkte ik aan hem dat hij twijfelde over het besluit dat hij genomen had; het uitmaken.
Ik probeer ook kritisch naar mezelf te kijken en op wat voor manier ik hem geremd kan hebben in het communiceren, maar zover ik weet heb ik altijd geprobeerd om open tegenover hem te staan daarin... en hem alle ruimte te geven.. maar hij wou nooit graag praten over dingen waar ik over begon, vond veel dingen die ik vertelde niet interessant en kapte vaak gesprekken af.
Zijn moeder is ernstig ziek en daar praat hij nooit over.. Ik heb hem vaak gevraagd of hij er wat over kwijt wou, en ben er vaak ook over begonnen op een voorzichtige manier maar dan zei hij dat hij er het liever niet over wou hebben en dan liet ik het zo... ik wou hem niet opdringen.
Ik ben meerdere malen benaderd door zijn moeder of hij wel tegen mij praatte over dat soort dingen omdat ze zich zorgen maakte of hij wel genoeg praatte...ze had het idee dat hij er teveel mee rondliep. Thuis praat hij ook niet of nauwelijks...
Hij geeft de afgelopen twee weken vaak nog aan dat hij gek op mij is, bij mij wilt zijn.. me mist.. dus ik zit echt in tweestrijd. Ik wil graag daar op in gaan, maar ik ben ook bang dat hij weer afstand neemt als ik "toehap".
Ik heb natuurlijk lang niet genoeg verteld om jullie een goed beeld te geven van de situatie.. maar ik ben toch heel erg benieuwd hoe jullie er over denken?
Denken jullie dat hij gelijk zou kunnen hebben en dat een mentale klik na 2,5 jaar kan verdwijnen en dat dit ook het einde betekent van je relatie? Of zijn jullie van mening dat dit (misschien) op te lossen valt? Aangezien hij nog wel gek op mij is op alle andere (belangrijke) fronten... en ik het idee heb dat hij het eigenlijk wel wilt goedmaken maar niet weet hoe het verbeteren moet.
Alvast heel erg bedankt voor het lezen, en hoop op een reactie!Je kunt praten, okay. Kun je ook luisteren?
maandag 16 maart 2009 om 20:42
Ik denk dat jullie te jong zijn om nu al deze problemen te hebben en zelfs te begrijpen, dat bedoel ik niet lullig. Maak eerst heel veel meer mee in je leven tijdens studie/werk/vrienden/familie/wat dan ook. Daarna zul je volgens mij inzicht krijgen in dit issue. Dat zal dan later zijn.
Neem allebei afstand, laat hem zijn eigen ding doen, ook als je samenwoont is dat belangrijk en je klinkt mij een beetje bitchy in de oren, maar ik zie ook dat je het heel erg goed bedoelt allemaal. Ga gewoon ff je eigen gang, je bent nog zo jong, samenwonen op je 20e joh, er zijn zoveel meer zaken in je leven waarmee je mee bezig kunt zijn.
Ja, ik denk ook dat hij die ene collega misschien wat leuker dan normaal vindt, alleen denk ik vooral dat hij geen zin heeft in dat in zijn ogen kleffe 'samenwoon-we delen onze gedachten-gedoe'. Hij mag op zijn leeftijd toch ook wel proeven van het leven? Net als jij! Wel denk ik dat hij heel veel om je geeft, hij komt toch terug naar je, mist je et cetera. Ga wel je eigen gang beiden en wie weet over 4 jaar dat je het samen nog eens probeert.
Succes.
Neem allebei afstand, laat hem zijn eigen ding doen, ook als je samenwoont is dat belangrijk en je klinkt mij een beetje bitchy in de oren, maar ik zie ook dat je het heel erg goed bedoelt allemaal. Ga gewoon ff je eigen gang, je bent nog zo jong, samenwonen op je 20e joh, er zijn zoveel meer zaken in je leven waarmee je mee bezig kunt zijn.
Ja, ik denk ook dat hij die ene collega misschien wat leuker dan normaal vindt, alleen denk ik vooral dat hij geen zin heeft in dat in zijn ogen kleffe 'samenwoon-we delen onze gedachten-gedoe'. Hij mag op zijn leeftijd toch ook wel proeven van het leven? Net als jij! Wel denk ik dat hij heel veel om je geeft, hij komt toch terug naar je, mist je et cetera. Ga wel je eigen gang beiden en wie weet over 4 jaar dat je het samen nog eens probeert.
Succes.
maandag 16 maart 2009 om 21:03
Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik ook niet alles van TO heb gelezen.
Ik weet niet of je ook zo praat, veel woorden gebruiken en weinig zeggen?
Wat ik verder vind, jullie zijn ook erg jong begonnen met verkering, ik kan me wel voorstellen dat je als je begin 20 bent dan gaat denken: Is dit het nu....
Die jongen wil verder gaan kijken, en omdat jullie zo jong waren/zijn kan het ook gewoon zijn dat jullie uit elkaar zijn gegroeid.
Toen jullie een relatie begonnen, waren jullie geestelijk en emotioneel nog volop in de groei, nu blijkt het dus dat jullie allebei een andere kant op zijn gegaan.
Ik weet niet of je ook zo praat, veel woorden gebruiken en weinig zeggen?
Wat ik verder vind, jullie zijn ook erg jong begonnen met verkering, ik kan me wel voorstellen dat je als je begin 20 bent dan gaat denken: Is dit het nu....
Die jongen wil verder gaan kijken, en omdat jullie zo jong waren/zijn kan het ook gewoon zijn dat jullie uit elkaar zijn gegroeid.
Toen jullie een relatie begonnen, waren jullie geestelijk en emotioneel nog volop in de groei, nu blijkt het dus dat jullie allebei een andere kant op zijn gegaan.
maandag 16 maart 2009 om 21:42
Ook ik vond het een lang lap tekst
En inderdaad, praten doe je makkelijk maar ook zoals hierboven al gevraagd...luister je ook?
En ik bedoel dan ook echt luisteren, niet horen.
Het is natuurlijk kul als je zegt dat je als je samenwoont er geen eigen leven meer op na kunt houden.
Maar zoals je op mij overkomt lijk jij allemaal te weten hoe HIJ zich moet gedragen
Hij moet praten, hij moet meer denken in een ons gevoel, jij vind het niet kunnen praten echt bull shit, en nadat jij hem dingen duidelijk had gemaakt ging het samenwonen wel
VOOR JOU!!!
Misschien heeft hij het gevoel gehad dat hij zijn eigen grenzen heel erg heeft moeten verleggen om aan jou eisen pakket (lees veel veel veel praten) te voldoen.
Hij heeft het geprobeerd maar hij kan het niet.
IK heb mezelf ook wel eens betrapt op het idee dat hij waarschijnlijk te veel geconfronteerd werd met zichzelf door mij. Ik was heel open over dingen de me dwars zaten, en natuurlijk zeikte ik niet over elk wissewasje.. maar over dingen als niet komen opdagen terwijl ik dacht dat hij kwam eten.. of over het feit dat hij studeert maar noooit naar school gaat, terwijl zijn ouders denken van wel.. dagenlang in bed blijven liggen tot 17.00.. en dan pas weer om 05.00 in bed liggen. kortom; een vrij nutteloos leven leiden, niet werken, niet studeren, alleen maar in bed liggen. Iets waar ik, en vast meer met mij echt een hekel aan hebben. Daar sprak ik hem op aan.. liet hem weten dat ik zoiets heel onaantrekkelijk vond..
Ik geloof dat als mijn lief tegen me zou zeggen dat ik een nutteloos leven leidt en hij dat heel onaantrekkelijk vind ik ook niet echt heel gelukkig zou zijn binnen een relatie...
Je schrijft dat je hem niet wilt veranderen, maar dat lees ik nergens terug als ik eerlijk ben.
Jij kan je ook aanpassen, eens wat minder praten, wat meer voor jezelf houden, dus wat meer zijn manier van denken respecteren
Ik denk, dat hij er na 2,5 jaar is achtergekomen dat een relatie met jou gewoon niet gaat werken.
Jij verwacht van hem iets wat hij je niet kan geven
En hij verwacht van jou iets wat jij hem niet kan geven
Daar doet het houden van niets aan af...maar soms is liefde niet genoeg....
(en excuses voor het hele lange verhaal)
En inderdaad, praten doe je makkelijk maar ook zoals hierboven al gevraagd...luister je ook?
En ik bedoel dan ook echt luisteren, niet horen.
Het is natuurlijk kul als je zegt dat je als je samenwoont er geen eigen leven meer op na kunt houden.
Maar zoals je op mij overkomt lijk jij allemaal te weten hoe HIJ zich moet gedragen
Hij moet praten, hij moet meer denken in een ons gevoel, jij vind het niet kunnen praten echt bull shit, en nadat jij hem dingen duidelijk had gemaakt ging het samenwonen wel
VOOR JOU!!!
Misschien heeft hij het gevoel gehad dat hij zijn eigen grenzen heel erg heeft moeten verleggen om aan jou eisen pakket (lees veel veel veel praten) te voldoen.
Hij heeft het geprobeerd maar hij kan het niet.
IK heb mezelf ook wel eens betrapt op het idee dat hij waarschijnlijk te veel geconfronteerd werd met zichzelf door mij. Ik was heel open over dingen de me dwars zaten, en natuurlijk zeikte ik niet over elk wissewasje.. maar over dingen als niet komen opdagen terwijl ik dacht dat hij kwam eten.. of over het feit dat hij studeert maar noooit naar school gaat, terwijl zijn ouders denken van wel.. dagenlang in bed blijven liggen tot 17.00.. en dan pas weer om 05.00 in bed liggen. kortom; een vrij nutteloos leven leiden, niet werken, niet studeren, alleen maar in bed liggen. Iets waar ik, en vast meer met mij echt een hekel aan hebben. Daar sprak ik hem op aan.. liet hem weten dat ik zoiets heel onaantrekkelijk vond..
Ik geloof dat als mijn lief tegen me zou zeggen dat ik een nutteloos leven leidt en hij dat heel onaantrekkelijk vind ik ook niet echt heel gelukkig zou zijn binnen een relatie...
Je schrijft dat je hem niet wilt veranderen, maar dat lees ik nergens terug als ik eerlijk ben.
Jij kan je ook aanpassen, eens wat minder praten, wat meer voor jezelf houden, dus wat meer zijn manier van denken respecteren
Ik denk, dat hij er na 2,5 jaar is achtergekomen dat een relatie met jou gewoon niet gaat werken.
Jij verwacht van hem iets wat hij je niet kan geven
En hij verwacht van jou iets wat jij hem niet kan geven
Daar doet het houden van niets aan af...maar soms is liefde niet genoeg....
(en excuses voor het hele lange verhaal)
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
dinsdag 17 maart 2009 om 13:49
Oke, tijd om te reageren
ten eerst wou ik ff zeggen; inderdaad het zijn hele lappen tekst! Dit, omdat ik het graag goed uit wou leggen.
Thanx voor de reacties, ik heb nu iig ongezouten meningen en dat was mijn bedoeling Ik snap dat sommigen van jullie vraagtekens zetten bij het feit of ik zelf wel kan luisteren...écht luisteren.
want zo komt dat inderdaad niet over! Misschien geef ik hem( of anderen) niet de "luister" ruimte die ze nodig hebben.. dat zou best goed kunnen.
En ook zit er wat in dat ik wat meer zijn manier van denken moet respecteren.. dat ik te overtuigd ben van mijn eigen gelijk.
Hiermee komt het natuurlijk niet goed, dat weet ik zelf ook wel. Maar negatieve of positieve reacties.. ik krijg er wel meer inzicht door.
ten eerst wou ik ff zeggen; inderdaad het zijn hele lappen tekst! Dit, omdat ik het graag goed uit wou leggen.
Thanx voor de reacties, ik heb nu iig ongezouten meningen en dat was mijn bedoeling Ik snap dat sommigen van jullie vraagtekens zetten bij het feit of ik zelf wel kan luisteren...écht luisteren.
want zo komt dat inderdaad niet over! Misschien geef ik hem( of anderen) niet de "luister" ruimte die ze nodig hebben.. dat zou best goed kunnen.
En ook zit er wat in dat ik wat meer zijn manier van denken moet respecteren.. dat ik te overtuigd ben van mijn eigen gelijk.
Hiermee komt het natuurlijk niet goed, dat weet ik zelf ook wel. Maar negatieve of positieve reacties.. ik krijg er wel meer inzicht door.
