Relaties
alle pijlers
40 en weduwe
zondag 27 mei 2007 om 10:50
Hallo allemaal,
Ik ben sinds maart dit jaar weduwe. Mijn man had een ernstige vorm van botkanker en is in maart overleden. Ik had een topic op het gezondheidsforum. (Mijn man heeft kanker en daardoor een dwarslaesie, in maart 2007 afgesloten) en schrijf nu nog regelmatig in het topic Mijn man heeft kanker, geopend door Mimsey, voor haar en mijn verhaal. Nu het niet zo goed gaat bij Mims en haar Hero heb ik besloten hier verder te gaan omdat ik soms de berichten te confronterend vind en omdat ik vind dat Mims haar verhaal daar lekker moet kunnen vertellen zonder dat er steeds iemand praat over als het al wel fout gegaan is en waar je dan tegenaan loopt. Ook voor haar volgens mij best confronterend. En tja, ik ben nu eenmaal weduwe geworden en moet de draad alleen weer zien op te pakken. Op het relatietopic zijn meer mensen die, door een scheiding, of door andere zaken, alleen verder moeten en hun relatie moeten missen. Dus vandaar dat ik nu hier verder ga. Voor diegene die willen weten wat er laatst allemaal gespeeld heeft, lees even bij op het forum gezondheid, topic: Mijn man heeft kanker.
Vandaag heb ik een moeilijke dag. Het is hier meimarkt in de stad. Een evenement waar ik altijd met Ray en zijn zoontje naartoe ging. Van de ene kant wil ik er wel naartoe omdat ik verschillende vrienden daar heb die proberen allerlei spulletjes te verkopen. Maar ik krijg het niet opgebracht, nog niet. Ik loop hier weer met de tranen net onder mijn winpers, maar ze komen niet. Ik zou wel willen janken, maar mijn tranen zijn opgedroogd. Het is frustrerend. En de komende week heb ik nog zoveel te doen wat ik eigenlijk gewoon niet zonder Ray WIL doen, maar ja het moet.... Mijn oude huis, wat we verhuurd hadden toen we gingen samenwonen, moet leeg. De vloer hier in huis is naar zijn grootje omdat het aquarium gelekt heeft en doordat de vloer eruit moet, moeten er ook andere beslissingen eerder genomen worden. (nieuwe keuken, die Ray en ik al gepland hadden, nieuwe kozijnen omdat de andere toch aan vervanging toezijn) Want zeg nou zelf, als er dan toch gesloopt moet worden dan kun je maar beter zorgen dat een en ander meteen mee geregeld wordt zodat je niet een jaar in de troep zit. Maar het is eigenlijk te vroeg. Mijn gedachten blijven rondtollen, ik heb geen rust en mis Ray verschrikkelijk. Dat wilde ik even delen....
Ik ben sinds maart dit jaar weduwe. Mijn man had een ernstige vorm van botkanker en is in maart overleden. Ik had een topic op het gezondheidsforum. (Mijn man heeft kanker en daardoor een dwarslaesie, in maart 2007 afgesloten) en schrijf nu nog regelmatig in het topic Mijn man heeft kanker, geopend door Mimsey, voor haar en mijn verhaal. Nu het niet zo goed gaat bij Mims en haar Hero heb ik besloten hier verder te gaan omdat ik soms de berichten te confronterend vind en omdat ik vind dat Mims haar verhaal daar lekker moet kunnen vertellen zonder dat er steeds iemand praat over als het al wel fout gegaan is en waar je dan tegenaan loopt. Ook voor haar volgens mij best confronterend. En tja, ik ben nu eenmaal weduwe geworden en moet de draad alleen weer zien op te pakken. Op het relatietopic zijn meer mensen die, door een scheiding, of door andere zaken, alleen verder moeten en hun relatie moeten missen. Dus vandaar dat ik nu hier verder ga. Voor diegene die willen weten wat er laatst allemaal gespeeld heeft, lees even bij op het forum gezondheid, topic: Mijn man heeft kanker.
Vandaag heb ik een moeilijke dag. Het is hier meimarkt in de stad. Een evenement waar ik altijd met Ray en zijn zoontje naartoe ging. Van de ene kant wil ik er wel naartoe omdat ik verschillende vrienden daar heb die proberen allerlei spulletjes te verkopen. Maar ik krijg het niet opgebracht, nog niet. Ik loop hier weer met de tranen net onder mijn winpers, maar ze komen niet. Ik zou wel willen janken, maar mijn tranen zijn opgedroogd. Het is frustrerend. En de komende week heb ik nog zoveel te doen wat ik eigenlijk gewoon niet zonder Ray WIL doen, maar ja het moet.... Mijn oude huis, wat we verhuurd hadden toen we gingen samenwonen, moet leeg. De vloer hier in huis is naar zijn grootje omdat het aquarium gelekt heeft en doordat de vloer eruit moet, moeten er ook andere beslissingen eerder genomen worden. (nieuwe keuken, die Ray en ik al gepland hadden, nieuwe kozijnen omdat de andere toch aan vervanging toezijn) Want zeg nou zelf, als er dan toch gesloopt moet worden dan kun je maar beter zorgen dat een en ander meteen mee geregeld wordt zodat je niet een jaar in de troep zit. Maar het is eigenlijk te vroeg. Mijn gedachten blijven rondtollen, ik heb geen rust en mis Ray verschrikkelijk. Dat wilde ik even delen....
woensdag 27 februari 2008 om 19:29
Hallo allemaal,
Ik ben weer terug van vakantie. 3 dagen geskied en toen een blessure. Gelukkig niks ernstigs. Daardoor wel tijd gehad voor nadenken. En te beseffen dat ik me leeg voel. Ik heb veel lol gehad, aan de buitenkant, heb veel gelachen met de mensen uit het hotel en met mijn lieve buuf met wie ik was skiën. Maar het voelt zo aan de oppervlakte. Ik denk steeds terug aan vorig jaar, de laatste dagen met Ray thuis. Het gedoe met de katheter de blaasontsteking en dat ik het niet vertrouwde, maandag al niet. Dat ik vond dat ie naar het ziekenhuis moest, maar hij kreeg weer pillen en een nieuwe katheter. Zo ongerust dat ik was. Ik voelde dat het einde naderde. Ik voelde het, maar was er niet tegen opgewassen. Dus wilde ik alles goed doen, wilde ik medische hulp die op dat moment gewoon ook niet meer te krijgen was. Ik voelde dat ik op het punt stond afscheid te moeten gaan nemen van mijn grote liefde. Ik voelde het, maar durfde het niet uit te spreken. Heb aan allerlei dingen gedacht onder andere aan dat we misschien toch wel voor de 1e chemo naar de fertiliteitskliniek hadden moeten gaan, dan kon ik misschien toch nog een kindje van mijn grote liefde krijgen. En natuurlijk, verstandelijk gezien hebben we de juiste keuze gemaakt. Maar ik heb altijd kinderen gewild. Heb op mijn 28e gehoord dat dat niet makkelijk zou zijn. Had me er verstandelijk dan ook al bij neergelegd. Voelde de twijfels toen ik Ray leerde kenne. Dat was de vader van mijn kind. Maar hij wilde geen kinderen meer. Hij had er al een en had daarbij bijna zijn vrouw verloren bij de bevalling. Hij durfde het niet meer aan. Dus weer, verstandelijk gezien, mezelf erbij neergelegd. En toen werd ie ziek en vroegen ze dus of ie nog naar de fertiliteitspoli wilde voor als we nog kinderen wilden. Nee zei ik, ja zei hij...... Gepraat, gehuild en weer verstandelijk de beslissing genomen. Ik zei nog tegen hem: "hoe zie je dat??? Jij aan de chemo ik aan de IVF?? En stel dat het lukt, ik zwanger, wie moet jou dan verzorgen, omdraaien en verschonen. Dus nee, zwanger worden dat kon niet meer. En nu heb ik dus gedroomd dat ik toch zwanger was, uit het potje van Ray. En ik was zo gelukkig. Niemand die me geloofde dat het van Ray was, maar dat was wel zo. Ik werd heel gelukkig wakker met mijn handen op mijn buik. 2 minuten en toen kwam het besef. Ik ben niet zwanger, Ray is er niet meer. Ik zal ook nooit meer zwanger raken. Ik ben te oud, ben een DES-dochter en hoe moet ik in godsnaam een kind op de wereld zetten, alleen en met zoveel verdriet om mijn verloren liefde. Dat kan toch niet. Maar het doet zo'n pijn. Alles doet zo'n pijn. Ik zag de droom als een boodschap. Iemand die me probeerde iets te vertellen. Misschien wel dat er iemand die ik liefheb zwanger was. En die avond kreeg ik van iemand inderdaad een telefoontje dat ze zwanger was. Ik kan er nog niet veel meer over zeggen, maar ik denk dat dat dan inderdaad de boodschap was. Ik ben blij voor haar, maar heb ook verdriet. Verdriet dat Ray er niet meer is en dat we ook nooit meer samen een kindje zullen hebben. Waarom spelen nu die hormonen/moedergevoelens de kop op? Ik snap het niet. Dacht toch echt dat achter me te hebben. Dat ik Ray zou missen in deze tijd, tja daar heb ik me op voorbereid, voor zover dat mogelijk is dan. Maar ik heb even het gevoel nu een dubbel verdriet te voelen. Alsof ik mijn laatste kans op mijn eigen kindje gemist heb. Raar hoor. Waarom nu....
Ach ik tik maar even gewoon wat ik voel. Misschien voor jullie ook totaal onbegrijpelijk. Maar ik moest het even kwijt en ik krijg het gewoon niet uit mijn strot als ik iemand bel.
Ik ben weer terug van vakantie. 3 dagen geskied en toen een blessure. Gelukkig niks ernstigs. Daardoor wel tijd gehad voor nadenken. En te beseffen dat ik me leeg voel. Ik heb veel lol gehad, aan de buitenkant, heb veel gelachen met de mensen uit het hotel en met mijn lieve buuf met wie ik was skiën. Maar het voelt zo aan de oppervlakte. Ik denk steeds terug aan vorig jaar, de laatste dagen met Ray thuis. Het gedoe met de katheter de blaasontsteking en dat ik het niet vertrouwde, maandag al niet. Dat ik vond dat ie naar het ziekenhuis moest, maar hij kreeg weer pillen en een nieuwe katheter. Zo ongerust dat ik was. Ik voelde dat het einde naderde. Ik voelde het, maar was er niet tegen opgewassen. Dus wilde ik alles goed doen, wilde ik medische hulp die op dat moment gewoon ook niet meer te krijgen was. Ik voelde dat ik op het punt stond afscheid te moeten gaan nemen van mijn grote liefde. Ik voelde het, maar durfde het niet uit te spreken. Heb aan allerlei dingen gedacht onder andere aan dat we misschien toch wel voor de 1e chemo naar de fertiliteitskliniek hadden moeten gaan, dan kon ik misschien toch nog een kindje van mijn grote liefde krijgen. En natuurlijk, verstandelijk gezien hebben we de juiste keuze gemaakt. Maar ik heb altijd kinderen gewild. Heb op mijn 28e gehoord dat dat niet makkelijk zou zijn. Had me er verstandelijk dan ook al bij neergelegd. Voelde de twijfels toen ik Ray leerde kenne. Dat was de vader van mijn kind. Maar hij wilde geen kinderen meer. Hij had er al een en had daarbij bijna zijn vrouw verloren bij de bevalling. Hij durfde het niet meer aan. Dus weer, verstandelijk gezien, mezelf erbij neergelegd. En toen werd ie ziek en vroegen ze dus of ie nog naar de fertiliteitspoli wilde voor als we nog kinderen wilden. Nee zei ik, ja zei hij...... Gepraat, gehuild en weer verstandelijk de beslissing genomen. Ik zei nog tegen hem: "hoe zie je dat??? Jij aan de chemo ik aan de IVF?? En stel dat het lukt, ik zwanger, wie moet jou dan verzorgen, omdraaien en verschonen. Dus nee, zwanger worden dat kon niet meer. En nu heb ik dus gedroomd dat ik toch zwanger was, uit het potje van Ray. En ik was zo gelukkig. Niemand die me geloofde dat het van Ray was, maar dat was wel zo. Ik werd heel gelukkig wakker met mijn handen op mijn buik. 2 minuten en toen kwam het besef. Ik ben niet zwanger, Ray is er niet meer. Ik zal ook nooit meer zwanger raken. Ik ben te oud, ben een DES-dochter en hoe moet ik in godsnaam een kind op de wereld zetten, alleen en met zoveel verdriet om mijn verloren liefde. Dat kan toch niet. Maar het doet zo'n pijn. Alles doet zo'n pijn. Ik zag de droom als een boodschap. Iemand die me probeerde iets te vertellen. Misschien wel dat er iemand die ik liefheb zwanger was. En die avond kreeg ik van iemand inderdaad een telefoontje dat ze zwanger was. Ik kan er nog niet veel meer over zeggen, maar ik denk dat dat dan inderdaad de boodschap was. Ik ben blij voor haar, maar heb ook verdriet. Verdriet dat Ray er niet meer is en dat we ook nooit meer samen een kindje zullen hebben. Waarom spelen nu die hormonen/moedergevoelens de kop op? Ik snap het niet. Dacht toch echt dat achter me te hebben. Dat ik Ray zou missen in deze tijd, tja daar heb ik me op voorbereid, voor zover dat mogelijk is dan. Maar ik heb even het gevoel nu een dubbel verdriet te voelen. Alsof ik mijn laatste kans op mijn eigen kindje gemist heb. Raar hoor. Waarom nu....
Ach ik tik maar even gewoon wat ik voel. Misschien voor jullie ook totaal onbegrijpelijk. Maar ik moest het even kwijt en ik krijg het gewoon niet uit mijn strot als ik iemand bel.
woensdag 27 februari 2008 om 19:34
Ik snap je wel, als je toen die beslissing had genomen, had je nu mogelijk nog een stukje Ray fysiek bij je kunnen dragen.
Dat kan behoorlijk pijn doen, dat besef.
Denk dat je toen nog zo'n grenzeloze hoop had, dat je het niet nodig vond, dat Ray toch wel zou overleven.
Het komt wel heel dichtbij nu, de dag van zijn overlijden. Ben je al helemaal klaar voor de bijeenkomst?
Dat kan behoorlijk pijn doen, dat besef.
Denk dat je toen nog zo'n grenzeloze hoop had, dat je het niet nodig vond, dat Ray toch wel zou overleven.
Het komt wel heel dichtbij nu, de dag van zijn overlijden. Ben je al helemaal klaar voor de bijeenkomst?
woensdag 27 februari 2008 om 19:44
Hai Romilda.
Je typt niet zomaar wat hoor Dat is je gevoel! Dat is er gewoon en dat mag je hier neerzetten. Het zijn alleen zulke grootse gevoelens, dat ik me er maar een fractie van kan voorstellen. Loodzwaar lijkt het me om het gemis altijd bij je te dragen. Om wensen aan de kant te moeten zetten omdat dat nou eenmaal zo moest. En dat het nu dan weer door je hoofd spookt.
Misschien de stomste tip ooit, want ik weet helemaal niet of je er op zit te wachten, of dat je hem al honderd keer heb gehad en het een stom idee vind, maar toch: Zou het niet fijn voor je zijn om een huisdier te hebben. Geen goudvis, maar een dikke spinnende kat, die er altijd is om tegen aan te kletsen? Of een grote hond, waar je mee kan wandelen en knuffelen?
Misschien heb je al een dier, of vind je het helemaal niks, maar ik vind altijd zo'n troost in mijn katten. Die veroordelen me niet, vinden het niet erg als ik huil. Ze kunnen me aankijken met een blik, dat ik denk dat ze me soms zelfs begrijpen.... Geen vervanging van Ray, absoluut niet. Maar misschien een soort van vriend erbij.
Kalm aan meis Pruttel
Je typt niet zomaar wat hoor Dat is je gevoel! Dat is er gewoon en dat mag je hier neerzetten. Het zijn alleen zulke grootse gevoelens, dat ik me er maar een fractie van kan voorstellen. Loodzwaar lijkt het me om het gemis altijd bij je te dragen. Om wensen aan de kant te moeten zetten omdat dat nou eenmaal zo moest. En dat het nu dan weer door je hoofd spookt.
Misschien de stomste tip ooit, want ik weet helemaal niet of je er op zit te wachten, of dat je hem al honderd keer heb gehad en het een stom idee vind, maar toch: Zou het niet fijn voor je zijn om een huisdier te hebben. Geen goudvis, maar een dikke spinnende kat, die er altijd is om tegen aan te kletsen? Of een grote hond, waar je mee kan wandelen en knuffelen?
Misschien heb je al een dier, of vind je het helemaal niks, maar ik vind altijd zo'n troost in mijn katten. Die veroordelen me niet, vinden het niet erg als ik huil. Ze kunnen me aankijken met een blik, dat ik denk dat ze me soms zelfs begrijpen.... Geen vervanging van Ray, absoluut niet. Maar misschien een soort van vriend erbij.
Kalm aan meis Pruttel
woensdag 27 februari 2008 om 19:47
Tja, de bijeenkomst. Ik heb donderdag en vrijdag vrij genomen. Ik heb de uitnodigingen gestuurd en een aantal afmeldingen gehad. Ik heb al bloemen besteld maar wilook nog een advertentie plaatsen, maar kan geen tekst bedenken die ik erbij wil zetten....
Ik heb geen woorden voor wat ik voel en kan het dus ook niet. Ik zal zo eens kijken op de web-site van de krant wanneer de tekst aangeleverd moet worden.. Verder moet ik nog een afspraak maken met de parochie en dan moeten we nog een mooie tekst uitzoeken die wordt voorgelezen. Kortom nee ik ben er nog niet helemaal klaar voor.
liefs Rommel
Ik heb geen woorden voor wat ik voel en kan het dus ook niet. Ik zal zo eens kijken op de web-site van de krant wanneer de tekst aangeleverd moet worden.. Verder moet ik nog een afspraak maken met de parochie en dan moeten we nog een mooie tekst uitzoeken die wordt voorgelezen. Kortom nee ik ben er nog niet helemaal klaar voor.
liefs Rommel
woensdag 27 februari 2008 om 19:52
Pruttel, ik heb tussen het typen door gezocht naar een lief klein knuffelhondje, maar ik ben zoveel van huis...En katten ben ik allergisch voor. Nu had ik van iemand gehoord die een maltezertje had die geleerd had op de kattenbak te gaan als ie lang van huis was. Dus ikke naar maltezertjes gezocht. Dus nee, geen gekke suggestie. Bovendien hadden we een maltezertje toen ik klein was. Dat was zo'n lieve hond (was geen zuiver ras, maar hij was zo lief!). Maar een pup dan moet ik een paar weken vrijnemen om hem/haar te laten wennen en op te voeden en een asiel-kleintje die zijn al bejaard of meteen weg. Bovendien krijg ik die vast niet meer op een kattenbak
Maar met dat idee ben ik wel al een paar maanden bezig. Het bijkomend probleem is dat Mark weer panisch is voor honden, dus hoe ga ik dat dan weer aan de steel steken. Hond nemen en Mark niet meer komen is ook geen optie.
Kortom web-sites bekijken en het uiteindelijk toch nogmaar niet doen.
Maar met dat idee ben ik wel al een paar maanden bezig. Het bijkomend probleem is dat Mark weer panisch is voor honden, dus hoe ga ik dat dan weer aan de steel steken. Hond nemen en Mark niet meer komen is ook geen optie.
Kortom web-sites bekijken en het uiteindelijk toch nogmaar niet doen.
woensdag 27 februari 2008 om 20:03
donderdag 28 februari 2008 om 08:06
Van een hond krijg je inderdaad ontzettend veel liefde en troost (eigen ervaring), maar ja, het moet wel in je leven passen.
Ik gun je zo erg iets wat je een beetje verlichting van al deze moeilijke gevoelens geeft; die ook zo begrijpelijk zijn trouwens.
Ook een stukje rouwproces..
Sterkte met alles en heel veel liefs van deze kant.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 2 maart 2008 om 19:47
Hallo allemaal,
Ik heb een aantal stappen genomen. Ik heb een afspraak met de gyn, ik wil weten of mijn tijd voorbij is. Ik denk het wel gezien het feit dat ik een DES-dochter ben en al 2 x het voorstadium van baarmoederhalskanker heb gehad en dus ook 2 x behandeld ben. Maar ik denk als ik zekerheid heb en het definitief is dat ik geen eigen kindje zal hebben ik daar dan toch ook beter afscheid van kan nemen. En als het wel nog kan, tja, ik ben met een aantal mensen aan het praten over de mogelijkheden om alleen aan een kindje te beginnen. Maar ik weet zeker dat ik dan dus spijt heb dat we niet naar de fertiliteitspoli zijn gegaan. Overigens komt dit niet uit de lucht vallen. Toen ik 35 was heb ik een aantal stappen ondernomen om iets met kinderen in mijn leven te doen. Ik ben bezig geweestmet pleegzorg en heb een aantal info-avonden bijgewoond. Ik stond op de wachtlijst voor de cursus die je moet volgen voordat je pleegkinderen mocht opvangen. Daar heb ik van afgezien omdat ik inmiddels Ray had leren kennen en hij daar niet achter stond zo in het begin van onze prille relatie. Verder heb ik toen ook de mogelijkheden bekeken om een kindje te adopteren en om alleen een kindje te krijgen en heb dat om dezelfde reden dus stopgezet. Maar de twijfels die ik toen had, zijn nu nog wat sterker. Ik wilde een jonge moeder zijn en ben dat nu dus helemaal niet meer. Ik had altijd zoiets van zeker voor mijn 30e. Die grens schuif je steeds op als de situatie niet zo loopt zoals je gehoopt had. Kortom ik ben er in het verleden al veel mee bezig geweest. Ook heb ik het financieel bekeken en die situatie is nu wel beter dan 6 jaar geleden. Bovendien heb ik 2 vriendinnen die graag elk een dagje op mijn kindje zouden willen passen. De ene doet dat nu al als officieel werk, de ander heeft zelf een groot gezin en de jongste is een half jaar.
Maar goed, eerst maar even de gyn afwachten.
Ik heb ook gereageerd op 2 advertenties bij asiels voor een hond maar iemand die fulltime werkt komt niet in aanmerking voor adoptie van een hond.
Nu ik het zo schrijf klinkt het allemaal heel klinisch. Maar ook voor wat betreft een hondje wil ik toch maar even wachten.
En verder zit ik in de maalstroom van gevoelens over vorig jaar. Ray lag toen voor t laatst in het ziekenhuis. Een hele moeilijke tijd.... Ik heb vanacht ook gedroomd over Ray. Ik loop dan ook al de hele dag met koppijn rond. En dan denk ik weer dat ik nog te vol zit met verdriet. Net was er iemand op TV die 5 weken geleden haar nieuwe partner had verloren en die 6 jaar daarvoor haar man had verloren. Die zei ook heel stellig dat ze nooit meer aan een relatie begon. Dat ze dat niet meer durfde. Maar vooral ook dat ze haar kinderen dat niet meer wilde aandoen. Die hebben al 2x een vader verloren. En toen was ik weer terug bij het gevoel een kind te willen. Vicieuse cirkel dus.... Misschien wel weer een warrig verhaal maar tja, ik schrijf maar gewoon wat in me opkomt.....
Ik heb een aantal stappen genomen. Ik heb een afspraak met de gyn, ik wil weten of mijn tijd voorbij is. Ik denk het wel gezien het feit dat ik een DES-dochter ben en al 2 x het voorstadium van baarmoederhalskanker heb gehad en dus ook 2 x behandeld ben. Maar ik denk als ik zekerheid heb en het definitief is dat ik geen eigen kindje zal hebben ik daar dan toch ook beter afscheid van kan nemen. En als het wel nog kan, tja, ik ben met een aantal mensen aan het praten over de mogelijkheden om alleen aan een kindje te beginnen. Maar ik weet zeker dat ik dan dus spijt heb dat we niet naar de fertiliteitspoli zijn gegaan. Overigens komt dit niet uit de lucht vallen. Toen ik 35 was heb ik een aantal stappen ondernomen om iets met kinderen in mijn leven te doen. Ik ben bezig geweestmet pleegzorg en heb een aantal info-avonden bijgewoond. Ik stond op de wachtlijst voor de cursus die je moet volgen voordat je pleegkinderen mocht opvangen. Daar heb ik van afgezien omdat ik inmiddels Ray had leren kennen en hij daar niet achter stond zo in het begin van onze prille relatie. Verder heb ik toen ook de mogelijkheden bekeken om een kindje te adopteren en om alleen een kindje te krijgen en heb dat om dezelfde reden dus stopgezet. Maar de twijfels die ik toen had, zijn nu nog wat sterker. Ik wilde een jonge moeder zijn en ben dat nu dus helemaal niet meer. Ik had altijd zoiets van zeker voor mijn 30e. Die grens schuif je steeds op als de situatie niet zo loopt zoals je gehoopt had. Kortom ik ben er in het verleden al veel mee bezig geweest. Ook heb ik het financieel bekeken en die situatie is nu wel beter dan 6 jaar geleden. Bovendien heb ik 2 vriendinnen die graag elk een dagje op mijn kindje zouden willen passen. De ene doet dat nu al als officieel werk, de ander heeft zelf een groot gezin en de jongste is een half jaar.
Maar goed, eerst maar even de gyn afwachten.
Ik heb ook gereageerd op 2 advertenties bij asiels voor een hond maar iemand die fulltime werkt komt niet in aanmerking voor adoptie van een hond.
Nu ik het zo schrijf klinkt het allemaal heel klinisch. Maar ook voor wat betreft een hondje wil ik toch maar even wachten.
En verder zit ik in de maalstroom van gevoelens over vorig jaar. Ray lag toen voor t laatst in het ziekenhuis. Een hele moeilijke tijd.... Ik heb vanacht ook gedroomd over Ray. Ik loop dan ook al de hele dag met koppijn rond. En dan denk ik weer dat ik nog te vol zit met verdriet. Net was er iemand op TV die 5 weken geleden haar nieuwe partner had verloren en die 6 jaar daarvoor haar man had verloren. Die zei ook heel stellig dat ze nooit meer aan een relatie begon. Dat ze dat niet meer durfde. Maar vooral ook dat ze haar kinderen dat niet meer wilde aandoen. Die hebben al 2x een vader verloren. En toen was ik weer terug bij het gevoel een kind te willen. Vicieuse cirkel dus.... Misschien wel weer een warrig verhaal maar tja, ik schrijf maar gewoon wat in me opkomt.....
zondag 2 maart 2008 om 20:52
Hai Mamzelle
Ja ik ben gewoon volledig aan het werk en over het algemeen gaat dat best goed. Natuurlijk zo wel eens mijn dipjes maar daar hebben ze begrip voor. Dan wordt de deur van onze kamer dichtgegooid en kan ik een potje janken. Maar op moeilijke dagen die ik aan zie komen neem ik ook vrij. Komende week werk ik tot en met woensdag. Donderdag en vrijdag ben ik vrij. Ook de 14e, de dag van de begrafenis heb ik vrij.
Gelukkig maar, want thuiszitten.... dan kun je zoveel piekeren.....
Ja ik ben gewoon volledig aan het werk en over het algemeen gaat dat best goed. Natuurlijk zo wel eens mijn dipjes maar daar hebben ze begrip voor. Dan wordt de deur van onze kamer dichtgegooid en kan ik een potje janken. Maar op moeilijke dagen die ik aan zie komen neem ik ook vrij. Komende week werk ik tot en met woensdag. Donderdag en vrijdag ben ik vrij. Ook de 14e, de dag van de begrafenis heb ik vrij.
Gelukkig maar, want thuiszitten.... dan kun je zoveel piekeren.....
donderdag 6 maart 2008 om 19:15
Hallo allemaal,
Een jaar is voorbij. Een jaar dat soms heel snel ging maar soms ook stilstond. En eigenlijk lijkt het allemaal nog zo kort geleden. Ik herinner me zoveel dingen van die laatste dagen. Alsof elke minuut in mijn geheugen gegrift staat. Maar met het verstrijken van de tijd komen ook de mooie herinneringen vaker naar voren. Het ritme van de ziekte heb ik eindelijk weer los kunnen laten, het dagelijkse ritme is er weer voor in de plaatsgekomen. Maar dat ritme heeft een leegte die er voorheen niet was. Ik weet ook niet goed wat te schrijven. Vandaar dat ik een tekst van het liedje ijs van Guus meeuwis hier wil neerzetten. Dat omschrijft het beste hoe ik me voel....
Het ijs is nog te dun
Praten lukt me zo af en toe
Als ik het maar met mijn vrienden doe
Mijn tranen hoog, een gebogen rug
Ik krijg je niet terug
Ik kom er heus wel overheen
Als ik mezelf de tijd maar gun
Maar nu ben ik het liefst alleen
Het ijs is nog te dun
De dagen schrijden aan mij voorbij
Als een sombere lange rij
Ik doe mijn best om door te gaan
Dus ik sluit achteraan
Ik kom er heus wel overheen
Als ik mezelf de tijd maar gun
Maar nu ben ik het liefst alleen
Het ijs is nog te dun
En ik besta wel
Dus ik weet wel
Dat ik rustig verder leef
Want ik moet wel
En ik wil wel
Als ik jou mijn plekje geef
Want langzaam voel ik mijn handen weer
De tinteling in mijn vingers weer
En pak ik straks mijn leven op
Als de winter is gestopt
Ik kom er heus wel overheen
Als ik mezelf de tijd maar gun
Maar nu ben ik het liefst alleen
Het ijs is nog te dun
Maar nu ben ik het liefst alleen
Het ijs is nog te dun
Een jaar is voorbij. Een jaar dat soms heel snel ging maar soms ook stilstond. En eigenlijk lijkt het allemaal nog zo kort geleden. Ik herinner me zoveel dingen van die laatste dagen. Alsof elke minuut in mijn geheugen gegrift staat. Maar met het verstrijken van de tijd komen ook de mooie herinneringen vaker naar voren. Het ritme van de ziekte heb ik eindelijk weer los kunnen laten, het dagelijkse ritme is er weer voor in de plaatsgekomen. Maar dat ritme heeft een leegte die er voorheen niet was. Ik weet ook niet goed wat te schrijven. Vandaar dat ik een tekst van het liedje ijs van Guus meeuwis hier wil neerzetten. Dat omschrijft het beste hoe ik me voel....
Het ijs is nog te dun
Praten lukt me zo af en toe
Als ik het maar met mijn vrienden doe
Mijn tranen hoog, een gebogen rug
Ik krijg je niet terug
Ik kom er heus wel overheen
Als ik mezelf de tijd maar gun
Maar nu ben ik het liefst alleen
Het ijs is nog te dun
De dagen schrijden aan mij voorbij
Als een sombere lange rij
Ik doe mijn best om door te gaan
Dus ik sluit achteraan
Ik kom er heus wel overheen
Als ik mezelf de tijd maar gun
Maar nu ben ik het liefst alleen
Het ijs is nog te dun
En ik besta wel
Dus ik weet wel
Dat ik rustig verder leef
Want ik moet wel
En ik wil wel
Als ik jou mijn plekje geef
Want langzaam voel ik mijn handen weer
De tinteling in mijn vingers weer
En pak ik straks mijn leven op
Als de winter is gestopt
Ik kom er heus wel overheen
Als ik mezelf de tijd maar gun
Maar nu ben ik het liefst alleen
Het ijs is nog te dun
Maar nu ben ik het liefst alleen
Het ijs is nog te dun
