Relaties
alle pijlers
Accepteren of eruit stappen?
dinsdag 9 februari 2010 om 11:16
Hoi Viva-dames,
ik lees al een tijdje op dit forum mee en heb besloten nu maar es zelf de stoute schoenen aan te trekken om jullie mijn probleem voor te leggen. Het is een vrij lang verhaal, maar ik hoop dat jullie je kijk erop zouden willen geven.
Ik (27) ben al 5 jaar samen met mijn vriend (ook 27). We wonen sinds twee jaar samen. Onze relatie is goed, er is alleen één vrij groot aspect wat voor mij een schaduw over onze relatie werpt; het beroep van mijn vriend.
Mijn vriend werkt voor een scheepsbedrijf (naam en exacte werkzaamheden wil ik liever niet hier neerzetten i.v.m. anonimiteit) en is voor zijn werk erg veel weg. Laten we zeggen dat hij van de 52 weken, er 30 in Nederland is. In die 30 weken kan hij werkzaamheden verrichten op het bedrijf, die andere 22 weken zit hij in het buitenland. Dit werk is niet geheel zonder gevaren, dus ik maak me soms ook wel eens zorgen als hij weer op pad is.
Dit werk is waar hij altijd van gedroomd heeft, van jongs af aan wilde hij dit. Ik leerde hem echter kennen toen hij nog studeerde. Toen wij twee jaar een relatie hadden is hij dit werk gaan doen. Ik heb aangegeven dat het voor mij moeilijk zou zijn, er zouden veel nadelen aan vast zitten (je ziet elkaar amper, dit werk drukt een grote stempel op je relatie) maar dat hij er helemaal voor moest gaan als hij dit wil.
Nou merk ik echter dat ik er steeds meer moeite mee krijg, met zijn werk. Alles staat me er aan tegen. Het elkaar zo weinig zien, het dan weer aan elkaar moeten wennen, het (zij het niet zeer ernstige) gevaar, de werkzaamheden zelf, de manier waarop mijn vriend zich compleet met zijn werk identificeert.
Soms voelt het voor mij of ik een soort optie ben hij er graag bij heeft. Hij heeft ook letterlijk gezegd 'ik wil doen wat ik graag wil, maar ik wil jou daarbij'.
Nou ben ik van mening dat het absoluut een vereiste is, dat iemand moet doen wat hij graag wil. Dat doe ik zelf ook altijd, daar moet je in een relatie ruimte voor hebben. De baan van mijn vriend maakt de relatie voor mij op bepaalde momenten echter dermate klote, dat ik voor mijzelf niet weet of ik dit wil.
Daarbij komt, dat we een jaar geleden, toen ik heb aangegeven dat ik het er soms moeilijk mee heb, een soort compromis gesloten hebben. Hij zou dit nog drie jaar doen en daarna iets zoeken waarbij een relatie beter te combineren valt. Nu wil hij daar echter op terug komen, omdat hij toch een functie aan wil nemen (iets wat voor hem het ultieme is) die nog 5 jaar duurt, waarbij hij nog meer weg zou zijn.
Ik wordt heen en weer geslingerd tussen mijn vrije geest, de sterke onafhankelijke vrouw die zelf haar boontjes dopt en haar wederhelft steunt in wat hij doet, en het zielige meisje dat voelt dat ze op de tweede plek gezet wordt.
Ik moet voor mezelf zo goed nadenken of dit wel is wat ik wil. Zelf heb ik een leuk eigen leven met veel vrienden, een prachtbaan en leuke activiteiten. Het is dus absoluut niet zo dat ik afhankelijk ben van mijn vriend. Ik vermaak me goed als hij er niet is. Hoe onze relatie er echter nu uitziet, is niet zoals ik een fijne relatie zie.
Het wordt voor mij extra moeilijk omdat mijn vriend aangegeven heeft misschien wel te willen stoppen met dit werk als ik anders echt bij hem wegga. Ik weet dan alleen dat ik het mezelf nooit zou vergeven andermans passie af te nemen doordat ik iets niet trek. Zoals het nu gaat is het alleen niet meer te doen voor mij. Wellicht had ik eerder de stap moeten zetten bij hem weg te gaan, maar naast dit (ik geef toe, grote) aspect is onze relatie perfect.
Help lieve dames, ik zit volledig in de knoop!
ik lees al een tijdje op dit forum mee en heb besloten nu maar es zelf de stoute schoenen aan te trekken om jullie mijn probleem voor te leggen. Het is een vrij lang verhaal, maar ik hoop dat jullie je kijk erop zouden willen geven.
Ik (27) ben al 5 jaar samen met mijn vriend (ook 27). We wonen sinds twee jaar samen. Onze relatie is goed, er is alleen één vrij groot aspect wat voor mij een schaduw over onze relatie werpt; het beroep van mijn vriend.
Mijn vriend werkt voor een scheepsbedrijf (naam en exacte werkzaamheden wil ik liever niet hier neerzetten i.v.m. anonimiteit) en is voor zijn werk erg veel weg. Laten we zeggen dat hij van de 52 weken, er 30 in Nederland is. In die 30 weken kan hij werkzaamheden verrichten op het bedrijf, die andere 22 weken zit hij in het buitenland. Dit werk is niet geheel zonder gevaren, dus ik maak me soms ook wel eens zorgen als hij weer op pad is.
Dit werk is waar hij altijd van gedroomd heeft, van jongs af aan wilde hij dit. Ik leerde hem echter kennen toen hij nog studeerde. Toen wij twee jaar een relatie hadden is hij dit werk gaan doen. Ik heb aangegeven dat het voor mij moeilijk zou zijn, er zouden veel nadelen aan vast zitten (je ziet elkaar amper, dit werk drukt een grote stempel op je relatie) maar dat hij er helemaal voor moest gaan als hij dit wil.
Nou merk ik echter dat ik er steeds meer moeite mee krijg, met zijn werk. Alles staat me er aan tegen. Het elkaar zo weinig zien, het dan weer aan elkaar moeten wennen, het (zij het niet zeer ernstige) gevaar, de werkzaamheden zelf, de manier waarop mijn vriend zich compleet met zijn werk identificeert.
Soms voelt het voor mij of ik een soort optie ben hij er graag bij heeft. Hij heeft ook letterlijk gezegd 'ik wil doen wat ik graag wil, maar ik wil jou daarbij'.
Nou ben ik van mening dat het absoluut een vereiste is, dat iemand moet doen wat hij graag wil. Dat doe ik zelf ook altijd, daar moet je in een relatie ruimte voor hebben. De baan van mijn vriend maakt de relatie voor mij op bepaalde momenten echter dermate klote, dat ik voor mijzelf niet weet of ik dit wil.
Daarbij komt, dat we een jaar geleden, toen ik heb aangegeven dat ik het er soms moeilijk mee heb, een soort compromis gesloten hebben. Hij zou dit nog drie jaar doen en daarna iets zoeken waarbij een relatie beter te combineren valt. Nu wil hij daar echter op terug komen, omdat hij toch een functie aan wil nemen (iets wat voor hem het ultieme is) die nog 5 jaar duurt, waarbij hij nog meer weg zou zijn.
Ik wordt heen en weer geslingerd tussen mijn vrije geest, de sterke onafhankelijke vrouw die zelf haar boontjes dopt en haar wederhelft steunt in wat hij doet, en het zielige meisje dat voelt dat ze op de tweede plek gezet wordt.
Ik moet voor mezelf zo goed nadenken of dit wel is wat ik wil. Zelf heb ik een leuk eigen leven met veel vrienden, een prachtbaan en leuke activiteiten. Het is dus absoluut niet zo dat ik afhankelijk ben van mijn vriend. Ik vermaak me goed als hij er niet is. Hoe onze relatie er echter nu uitziet, is niet zoals ik een fijne relatie zie.
Het wordt voor mij extra moeilijk omdat mijn vriend aangegeven heeft misschien wel te willen stoppen met dit werk als ik anders echt bij hem wegga. Ik weet dan alleen dat ik het mezelf nooit zou vergeven andermans passie af te nemen doordat ik iets niet trek. Zoals het nu gaat is het alleen niet meer te doen voor mij. Wellicht had ik eerder de stap moeten zetten bij hem weg te gaan, maar naast dit (ik geef toe, grote) aspect is onze relatie perfect.
Help lieve dames, ik zit volledig in de knoop!
dinsdag 9 februari 2010 om 12:26
Ik snap niet dat iedereen hier erover begint dat ze hem zijn baan moet gunnen. De topictitel is toch niet voor niks 'accepteren of eruit stappen', met andere woorden, ze is totaal niet van plan om van hem te vragen om die baan op te geven, maar het lijkt mij wel logisch dat ze de vrijheid heeft om zelf geen genoegen meer te nemen met die relatie. Dat ze wist waar ze aan begin, ja, en? Mag je daar dan nooit meer op terugkomen? Als blijkt dat je niet gelukkig bent in deze situatie móet je er maar in blijven omdat je daar nou eenmaal ooit voor gekozen hebt?
Het lastige is alleen wel dat als je besluit de relatie te verbreken, je vriend daarop weer kan besluiten om zijn baan op te geven om zijn relatie te redden, dat is namelijk wat hij nu zegt te gaan doen. In dat geval zou ik, als je dan toch besluit te blijven, van tevoren wel heel duidelijk maken dat dat zijn eigen initiatief en zijn eigen keuze is en dat je daar achteraf geen verwijten over wil.
Het lastige is alleen wel dat als je besluit de relatie te verbreken, je vriend daarop weer kan besluiten om zijn baan op te geven om zijn relatie te redden, dat is namelijk wat hij nu zegt te gaan doen. In dat geval zou ik, als je dan toch besluit te blijven, van tevoren wel heel duidelijk maken dat dat zijn eigen initiatief en zijn eigen keuze is en dat je daar achteraf geen verwijten over wil.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
dinsdag 9 februari 2010 om 12:34
Susan, bedankt voor je fijne post. Je snapt mijn dilemma.
Mensen veranderen, daarmee ook hun visie op een relatie. Wat eens voldoende was, kan op een gegeven moment niet meer voldoen. Dat punt lijk ik nu bereikt te hebben.
Verder weet ik voor vrijwel 100% zekerheid dat hij geen dubbelleven heeft. Uit bepaalde informatie weet ik exact welke opdrachten hij waar heeft. Ik heb mezelf ook wel eens achter de oren gekrabt, maar er is mij, o.a. door vriendinnen/ vrouwen van zijn collega's bevestigd dat hun partner ook zat waar die van mij zat, ze reizen vaak samen etc. Lijkt me sterk dat hij en zijn collega's er hetzelfde dubbelleven op nahouden en op exact dezelfde tijden op dezelfde plek zijn. Hij belt mij altijd, houdt mij goed op de hoogte. ik ben goed van vertrouwen en heb geen reden te vermoeden dat er iets niet klopt. Het lijkt inderdaad dat hij veel werkt, ook als hij in Nederland is. Het is een heftige baan, tijdrovend. Dat is exact waarom ik momenteel twijfel of ik dit wel wil.
Mensen veranderen, daarmee ook hun visie op een relatie. Wat eens voldoende was, kan op een gegeven moment niet meer voldoen. Dat punt lijk ik nu bereikt te hebben.
Verder weet ik voor vrijwel 100% zekerheid dat hij geen dubbelleven heeft. Uit bepaalde informatie weet ik exact welke opdrachten hij waar heeft. Ik heb mezelf ook wel eens achter de oren gekrabt, maar er is mij, o.a. door vriendinnen/ vrouwen van zijn collega's bevestigd dat hun partner ook zat waar die van mij zat, ze reizen vaak samen etc. Lijkt me sterk dat hij en zijn collega's er hetzelfde dubbelleven op nahouden en op exact dezelfde tijden op dezelfde plek zijn. Hij belt mij altijd, houdt mij goed op de hoogte. ik ben goed van vertrouwen en heb geen reden te vermoeden dat er iets niet klopt. Het lijkt inderdaad dat hij veel werkt, ook als hij in Nederland is. Het is een heftige baan, tijdrovend. Dat is exact waarom ik momenteel twijfel of ik dit wel wil.
dinsdag 9 februari 2010 om 13:05
even een klein beetje extra uitleg. Mijn vent is vier maanden weg en vervolgens twee maanden thuis. Ik kom uit een vergelijkbare thuissituatie waarbij mijn vader veel van huis was. In die zin heb ik van heel dichtbij de impact die het heeft mogen ervaren. Ik ben dus met mijn volle verstand in deze relatie gestapt. Daarbij heb ik de luxe dat het al vanaf het begin van mijn relatie zo is, ik heb niet twee jaar in de heerlijke positie gezeten dat ik hem thuis had. Daardoor is er voor mij geen overgang, wat bij jou wel het geval is. Daarnaast heb ik nooit de hoop gehad dat het over een paar jaar anders wordt. Ik heb het gevoel dat jij je daar aan vast hebt kunnen houden de eerste tijd omdat vriendlief zelf ook vertelde dat het tijdelijk was. In die zin heb ik het makkelijk want ik weet waar ik aan toe ben.
Natuurlijk is het regelmatig moeilijk aan het eind van de vier maanden dat hij weg is wil ik de hele dag tegen iedereen vertellen hoe rot ik me voel en kan ik iedereen die het over haar relatie heeft wel uitschelden en wordt ik chagrijnig van romantische films. Daar heeft niet iedereen begrip voor, simpelweg omdat het gevoel van gemist zo moeilijk over te brengen is bij een ander (er wordt al snel gezegd dat je hier toch voor gekozen hebt).
Hoe ik het wil hebben met kinderen heb ik geen idee van. Ik wil op termijn graag kinderen en ik hoop dat het me gegund is. Bij wat moeilijker zwanger raken is het niet zo handig dat je maar twee derde van de tijd kunt oefenen. Ik denk dat we tegen de tijd dat we hier aan toe zijn zullen gaan kijken wat de opties zijn. Ik zit niet te springen om te stoppen met werken aangezien ik me heel erg goed voel op mijn werk maar als het niet anders is dan moet dat maar. Wie weet wil mijn vent tegen die tijd heel graag een andere baan om meer thuis te kunnen zijn maar ik ga er niet vanuit. Dat zou een cadeautje zijn.
Hoe moeilijk het ook is, als dit de liefde van mijn leven blijft zal ik moeten geven. Kinderen en beiden ons droomwerk houden zijn niet te combineren, kinderopvang is niet te vinden en ik wil mijn kinderen niet te pas en te onpas bij opa en oma afleveren. Ik wil niet dat mijn kinderen zoveel bij mijn of zijn ouders zijn dat ze een opvoedende rol krijgen dus dat is een keuze van mij. IK kan me hier bij neerleggen maar ik kan me heel goed indenken dat jij dat niet zou kunnen. Het is heftig en soms ook erg eenzaam omdat niet iedereen inziet welke gevoelens het met zich mee brengt allemaal...
Het is en blijft een irritante keuze waarbij je voor je gevoel alleen maar kunt verliezen....
Ik ben wel benieuwd waar je nu het meeste behoefte aan hebt. Wil je een luisterend oor? wil je tips en adviezen? wil je een schop onder je kont? wil je overzicht in je hoofd?
Natuurlijk is het regelmatig moeilijk aan het eind van de vier maanden dat hij weg is wil ik de hele dag tegen iedereen vertellen hoe rot ik me voel en kan ik iedereen die het over haar relatie heeft wel uitschelden en wordt ik chagrijnig van romantische films. Daar heeft niet iedereen begrip voor, simpelweg omdat het gevoel van gemist zo moeilijk over te brengen is bij een ander (er wordt al snel gezegd dat je hier toch voor gekozen hebt).
Hoe ik het wil hebben met kinderen heb ik geen idee van. Ik wil op termijn graag kinderen en ik hoop dat het me gegund is. Bij wat moeilijker zwanger raken is het niet zo handig dat je maar twee derde van de tijd kunt oefenen. Ik denk dat we tegen de tijd dat we hier aan toe zijn zullen gaan kijken wat de opties zijn. Ik zit niet te springen om te stoppen met werken aangezien ik me heel erg goed voel op mijn werk maar als het niet anders is dan moet dat maar. Wie weet wil mijn vent tegen die tijd heel graag een andere baan om meer thuis te kunnen zijn maar ik ga er niet vanuit. Dat zou een cadeautje zijn.
Hoe moeilijk het ook is, als dit de liefde van mijn leven blijft zal ik moeten geven. Kinderen en beiden ons droomwerk houden zijn niet te combineren, kinderopvang is niet te vinden en ik wil mijn kinderen niet te pas en te onpas bij opa en oma afleveren. Ik wil niet dat mijn kinderen zoveel bij mijn of zijn ouders zijn dat ze een opvoedende rol krijgen dus dat is een keuze van mij. IK kan me hier bij neerleggen maar ik kan me heel goed indenken dat jij dat niet zou kunnen. Het is heftig en soms ook erg eenzaam omdat niet iedereen inziet welke gevoelens het met zich mee brengt allemaal...
Het is en blijft een irritante keuze waarbij je voor je gevoel alleen maar kunt verliezen....
Ik ben wel benieuwd waar je nu het meeste behoefte aan hebt. Wil je een luisterend oor? wil je tips en adviezen? wil je een schop onder je kont? wil je overzicht in je hoofd?
dinsdag 9 februari 2010 om 13:07
Ik denk dat je er gewoon eens met je partner over moet praten
Gewoon aan de keuken tafel, en dan zonder verwijten
Eerlijk zeggen dat het je steeds zwaarder gaat vallen allemaal
iets wat ik me op zich ook wel kan voorstellen
Dat je hem inderdaad niet wil belemmeren in wat hij het liefste doet maar dat dat nu in conflict raakt met wat jou gekukkig maakt.
Misschien kunnen er duidelijke afspraken gemaakt worden voor de tijd dat hij wel in Nederland is.
Ik moet zeggen, ik heb ooit een lief gehad en die was duiker, dat hield in dat hij vaak onder booreilanden werkte, en ik trok het ook slecht
Hele weken weg.
Grote voordeel was wel dat hij maar 8 maanden werkte en de rest van het jaar vrij was.
En toch....toch was het niet wat ik zocht, wat mij gelukkig maakte
We hebben erover gesproken en zijn niet tot een besluit gekomen waarbij we beide gelukkig waren en dus zijn we uit elkaar gegaan...
Nu jaren later kom ik hem nog wel eens tegen, hij doet nog steeds hetzelfde werk en heeft ondertussen een vrouw en een zoontje
Zij vindt dat leven dus geen probleem...
Dus ik denk dat je voor jezelf goed duidelijk moet hebben wat jij verwacht in je relatie en het daar vervolgens met hem over hebben...
Gewoon aan de keuken tafel, en dan zonder verwijten
Eerlijk zeggen dat het je steeds zwaarder gaat vallen allemaal
iets wat ik me op zich ook wel kan voorstellen
Dat je hem inderdaad niet wil belemmeren in wat hij het liefste doet maar dat dat nu in conflict raakt met wat jou gekukkig maakt.
Misschien kunnen er duidelijke afspraken gemaakt worden voor de tijd dat hij wel in Nederland is.
Ik moet zeggen, ik heb ooit een lief gehad en die was duiker, dat hield in dat hij vaak onder booreilanden werkte, en ik trok het ook slecht
Hele weken weg.
Grote voordeel was wel dat hij maar 8 maanden werkte en de rest van het jaar vrij was.
En toch....toch was het niet wat ik zocht, wat mij gelukkig maakte
We hebben erover gesproken en zijn niet tot een besluit gekomen waarbij we beide gelukkig waren en dus zijn we uit elkaar gegaan...
Nu jaren later kom ik hem nog wel eens tegen, hij doet nog steeds hetzelfde werk en heeft ondertussen een vrouw en een zoontje
Zij vindt dat leven dus geen probleem...
Dus ik denk dat je voor jezelf goed duidelijk moet hebben wat jij verwacht in je relatie en het daar vervolgens met hem over hebben...
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
dinsdag 9 februari 2010 om 13:07
Je bent 27. Ik weet niet of je ooit kinderen wil, maar besef wel dat de situatie dan nog veel sterker gaat spelen.
Als je nadenkt over de toekomst samen, dan zou ik dit ook meenemen.
Dan vormt de tijd dat hij weg is juist minder vrijheid voor jou, want je zult altijd oppas moeten regelen. Je zult ook meemaken dat veel van de hoogtijdagen voor de kinderen zonder papa gevierd gaan worden. Maar misschien wil je helemaal geen kinderen, en dan is mijn posting overbodig
Als je nadenkt over de toekomst samen, dan zou ik dit ook meenemen.
Dan vormt de tijd dat hij weg is juist minder vrijheid voor jou, want je zult altijd oppas moeten regelen. Je zult ook meemaken dat veel van de hoogtijdagen voor de kinderen zonder papa gevierd gaan worden. Maar misschien wil je helemaal geen kinderen, en dan is mijn posting overbodig
dinsdag 9 februari 2010 om 13:47
dinsdag 9 februari 2010 om 14:17
quote:Jazzie_1 schreef op 09 februari 2010 @ 11:16:
........
Dit werk is waar hij altijd van gedroomd heeft, van jongs af aan wilde hij dit. Ik leerde hem echter kennen toen hij nog studeerde. Toen wij twee jaar een relatie hadden is hij dit werk gaan doen. Ik heb aangegeven dat het voor mij moeilijk zou zijn, er zouden veel nadelen aan vast zitten (je ziet elkaar amper, dit werk drukt een grote stempel op je relatie) maar dat hij er helemaal voor moest gaan als hij dit wil.
Keuze moment 1
Nou merk ik echter dat ik er steeds meer moeite mee krijg, met zijn werk. Alles staat me er aan tegen. Het elkaar zo weinig zien, het dan weer aan elkaar moeten wennen, het (zij het niet zeer ernstige) gevaar, de werkzaamheden zelf, de manier waarop mijn vriend zich compleet met zijn werk identificeert.
Soms voelt het voor mij of ik een soort optie ben hij er graag bij heeft. Hij heeft ook letterlijk gezegd 'ik wil doen wat ik graag wil, maar ik wil jou daarbij'.
........
Daarbij komt, dat we een jaar geleden, toen ik heb aangegeven dat ik het er soms moeilijk mee heb, een soort compromis gesloten hebben. Hij zou dit nog drie jaar doen en daarna iets zoeken waarbij een relatie beter te combineren valt. Nu wil hij daar echter op terug komen, omdat hij toch een functie aan wil nemen (iets wat voor hem het ultieme is) die nog 5 jaar duurt, waarbij hij nog meer weg zou zijn.
Keuze 2
Ik wordt heen en weer geslingerd tussen mijn vrije geest, de sterke onafhankelijke vrouw die zelf haar boontjes dopt en haar wederhelft steunt in wat hij doet, en het zielige meisje dat voelt dat ze op de tweede plek gezet wordt.
Je hebt al meerdere keren gekozen in je relatie.
Wat ik vooral lees, is dat je jezelf op de tweede plek voelt staan.
Dit is in tegenstelling met hetgeen je verder schrijft en wat je overtuiging is, je moet je passie niet opgeven voor je relatie.
Zoek eens uit waarom jij dan alsnog vind dat je op de tweede plak komt of als een optie erbij.
Als je dat weet, heeft hij misschien de mogelijkheid daar iets aan of mee te doen.
Succes en sterkte.
........
Dit werk is waar hij altijd van gedroomd heeft, van jongs af aan wilde hij dit. Ik leerde hem echter kennen toen hij nog studeerde. Toen wij twee jaar een relatie hadden is hij dit werk gaan doen. Ik heb aangegeven dat het voor mij moeilijk zou zijn, er zouden veel nadelen aan vast zitten (je ziet elkaar amper, dit werk drukt een grote stempel op je relatie) maar dat hij er helemaal voor moest gaan als hij dit wil.
Keuze moment 1
Nou merk ik echter dat ik er steeds meer moeite mee krijg, met zijn werk. Alles staat me er aan tegen. Het elkaar zo weinig zien, het dan weer aan elkaar moeten wennen, het (zij het niet zeer ernstige) gevaar, de werkzaamheden zelf, de manier waarop mijn vriend zich compleet met zijn werk identificeert.
Soms voelt het voor mij of ik een soort optie ben hij er graag bij heeft. Hij heeft ook letterlijk gezegd 'ik wil doen wat ik graag wil, maar ik wil jou daarbij'.
........
Daarbij komt, dat we een jaar geleden, toen ik heb aangegeven dat ik het er soms moeilijk mee heb, een soort compromis gesloten hebben. Hij zou dit nog drie jaar doen en daarna iets zoeken waarbij een relatie beter te combineren valt. Nu wil hij daar echter op terug komen, omdat hij toch een functie aan wil nemen (iets wat voor hem het ultieme is) die nog 5 jaar duurt, waarbij hij nog meer weg zou zijn.
Keuze 2
Ik wordt heen en weer geslingerd tussen mijn vrije geest, de sterke onafhankelijke vrouw die zelf haar boontjes dopt en haar wederhelft steunt in wat hij doet, en het zielige meisje dat voelt dat ze op de tweede plek gezet wordt.
Je hebt al meerdere keren gekozen in je relatie.
Wat ik vooral lees, is dat je jezelf op de tweede plek voelt staan.
Dit is in tegenstelling met hetgeen je verder schrijft en wat je overtuiging is, je moet je passie niet opgeven voor je relatie.
Zoek eens uit waarom jij dan alsnog vind dat je op de tweede plak komt of als een optie erbij.
Als je dat weet, heeft hij misschien de mogelijkheid daar iets aan of mee te doen.
Succes en sterkte.
woensdag 10 februari 2010 om 10:55
Zoals al eerder gezegd is door jou en andere forumsters, dat steeds aan elkaar wennen geen goed teken is.
Als hij terug is na zo'n periode in het buitenland, hebben jullie nog wel genoeg gespreksstof? Of vallen er stiltes?
Zijn jullie gesprekken nog wel spontaan?
Zijn jullie nog op de hoogte van elkaars 'leven'?
Ik heb het idee dat jij het gevoel hebt dat jullie langs elkaar leven. Het voelt meer als huisgenoten i.p.v geliefden.
Als hij terug is na zo'n periode in het buitenland, hebben jullie nog wel genoeg gespreksstof? Of vallen er stiltes?
Zijn jullie gesprekken nog wel spontaan?
Zijn jullie nog op de hoogte van elkaars 'leven'?
Ik heb het idee dat jij het gevoel hebt dat jullie langs elkaar leven. Het voelt meer als huisgenoten i.p.v geliefden.
Autopsies tonen onomstotelijk de injectieschade aan.
woensdag 10 februari 2010 om 11:07
woensdag 10 februari 2010 om 11:12
Dat wennen vind ik juist heel normaal. Mijn man is ook zeer regelmatig naar het buitenland ivm werk. Als ik dan 2 weken huishouden, kinderen en werk heb gedraaid en hij komt er weer bij moeten we allebei echt even aanpassen hoor. In het begin kregen we zelfs ruzie omdat we wederzijdse verwachtingen hadden van het weer bij elkaar zijn, die gewoon niet op elkaar aansloten.
Ik denk dat het wel goed is om eens te kijken naar de oorsprong van je onvrede. Alleen het vaak van huis zijn terwijl je hier in het begin geen moeite mee had lijkt me niet iets wat opeens een punt wordt. Maar als je aangeeft ook weinig gespreksonderwerpen etc te hebben, ja dan wordt het wel moeilijker. Maar is het vele weg dan niet meer een mooie reden dan de daadwerkelijke aanleiding?
Ik denk dat het wel goed is om eens te kijken naar de oorsprong van je onvrede. Alleen het vaak van huis zijn terwijl je hier in het begin geen moeite mee had lijkt me niet iets wat opeens een punt wordt. Maar als je aangeeft ook weinig gespreksonderwerpen etc te hebben, ja dan wordt het wel moeilijker. Maar is het vele weg dan niet meer een mooie reden dan de daadwerkelijke aanleiding?
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
woensdag 10 februari 2010 om 13:26
Hey iedereen!
misschien is het dat wel, dat ik het gevoel heb dat we steeds meer langs elkaar heen leven ja.. In het begin was het alleen maar leuk als hij terug kwam en doken we asap het bed in
.
Nu is het veel meer aftasten, proberen weer op een lijn te komen..
Bah, ik voel me echt zo verward =(.
Fijn om hier mn hart te kunnen luchten!
misschien is het dat wel, dat ik het gevoel heb dat we steeds meer langs elkaar heen leven ja.. In het begin was het alleen maar leuk als hij terug kwam en doken we asap het bed in
.Nu is het veel meer aftasten, proberen weer op een lijn te komen..
Bah, ik voel me echt zo verward =(.
Fijn om hier mn hart te kunnen luchten!
