Relaties
alle pijlers
Accepteren of eruit stappen?
dinsdag 9 februari 2010 om 11:16
Hoi Viva-dames,
ik lees al een tijdje op dit forum mee en heb besloten nu maar es zelf de stoute schoenen aan te trekken om jullie mijn probleem voor te leggen. Het is een vrij lang verhaal, maar ik hoop dat jullie je kijk erop zouden willen geven.
Ik (27) ben al 5 jaar samen met mijn vriend (ook 27). We wonen sinds twee jaar samen. Onze relatie is goed, er is alleen één vrij groot aspect wat voor mij een schaduw over onze relatie werpt; het beroep van mijn vriend.
Mijn vriend werkt voor een scheepsbedrijf (naam en exacte werkzaamheden wil ik liever niet hier neerzetten i.v.m. anonimiteit) en is voor zijn werk erg veel weg. Laten we zeggen dat hij van de 52 weken, er 30 in Nederland is. In die 30 weken kan hij werkzaamheden verrichten op het bedrijf, die andere 22 weken zit hij in het buitenland. Dit werk is niet geheel zonder gevaren, dus ik maak me soms ook wel eens zorgen als hij weer op pad is.
Dit werk is waar hij altijd van gedroomd heeft, van jongs af aan wilde hij dit. Ik leerde hem echter kennen toen hij nog studeerde. Toen wij twee jaar een relatie hadden is hij dit werk gaan doen. Ik heb aangegeven dat het voor mij moeilijk zou zijn, er zouden veel nadelen aan vast zitten (je ziet elkaar amper, dit werk drukt een grote stempel op je relatie) maar dat hij er helemaal voor moest gaan als hij dit wil.
Nou merk ik echter dat ik er steeds meer moeite mee krijg, met zijn werk. Alles staat me er aan tegen. Het elkaar zo weinig zien, het dan weer aan elkaar moeten wennen, het (zij het niet zeer ernstige) gevaar, de werkzaamheden zelf, de manier waarop mijn vriend zich compleet met zijn werk identificeert.
Soms voelt het voor mij of ik een soort optie ben hij er graag bij heeft. Hij heeft ook letterlijk gezegd 'ik wil doen wat ik graag wil, maar ik wil jou daarbij'.
Nou ben ik van mening dat het absoluut een vereiste is, dat iemand moet doen wat hij graag wil. Dat doe ik zelf ook altijd, daar moet je in een relatie ruimte voor hebben. De baan van mijn vriend maakt de relatie voor mij op bepaalde momenten echter dermate klote, dat ik voor mijzelf niet weet of ik dit wil.
Daarbij komt, dat we een jaar geleden, toen ik heb aangegeven dat ik het er soms moeilijk mee heb, een soort compromis gesloten hebben. Hij zou dit nog drie jaar doen en daarna iets zoeken waarbij een relatie beter te combineren valt. Nu wil hij daar echter op terug komen, omdat hij toch een functie aan wil nemen (iets wat voor hem het ultieme is) die nog 5 jaar duurt, waarbij hij nog meer weg zou zijn.
Ik wordt heen en weer geslingerd tussen mijn vrije geest, de sterke onafhankelijke vrouw die zelf haar boontjes dopt en haar wederhelft steunt in wat hij doet, en het zielige meisje dat voelt dat ze op de tweede plek gezet wordt.
Ik moet voor mezelf zo goed nadenken of dit wel is wat ik wil. Zelf heb ik een leuk eigen leven met veel vrienden, een prachtbaan en leuke activiteiten. Het is dus absoluut niet zo dat ik afhankelijk ben van mijn vriend. Ik vermaak me goed als hij er niet is. Hoe onze relatie er echter nu uitziet, is niet zoals ik een fijne relatie zie.
Het wordt voor mij extra moeilijk omdat mijn vriend aangegeven heeft misschien wel te willen stoppen met dit werk als ik anders echt bij hem wegga. Ik weet dan alleen dat ik het mezelf nooit zou vergeven andermans passie af te nemen doordat ik iets niet trek. Zoals het nu gaat is het alleen niet meer te doen voor mij. Wellicht had ik eerder de stap moeten zetten bij hem weg te gaan, maar naast dit (ik geef toe, grote) aspect is onze relatie perfect.
Help lieve dames, ik zit volledig in de knoop!
ik lees al een tijdje op dit forum mee en heb besloten nu maar es zelf de stoute schoenen aan te trekken om jullie mijn probleem voor te leggen. Het is een vrij lang verhaal, maar ik hoop dat jullie je kijk erop zouden willen geven.
Ik (27) ben al 5 jaar samen met mijn vriend (ook 27). We wonen sinds twee jaar samen. Onze relatie is goed, er is alleen één vrij groot aspect wat voor mij een schaduw over onze relatie werpt; het beroep van mijn vriend.
Mijn vriend werkt voor een scheepsbedrijf (naam en exacte werkzaamheden wil ik liever niet hier neerzetten i.v.m. anonimiteit) en is voor zijn werk erg veel weg. Laten we zeggen dat hij van de 52 weken, er 30 in Nederland is. In die 30 weken kan hij werkzaamheden verrichten op het bedrijf, die andere 22 weken zit hij in het buitenland. Dit werk is niet geheel zonder gevaren, dus ik maak me soms ook wel eens zorgen als hij weer op pad is.
Dit werk is waar hij altijd van gedroomd heeft, van jongs af aan wilde hij dit. Ik leerde hem echter kennen toen hij nog studeerde. Toen wij twee jaar een relatie hadden is hij dit werk gaan doen. Ik heb aangegeven dat het voor mij moeilijk zou zijn, er zouden veel nadelen aan vast zitten (je ziet elkaar amper, dit werk drukt een grote stempel op je relatie) maar dat hij er helemaal voor moest gaan als hij dit wil.
Nou merk ik echter dat ik er steeds meer moeite mee krijg, met zijn werk. Alles staat me er aan tegen. Het elkaar zo weinig zien, het dan weer aan elkaar moeten wennen, het (zij het niet zeer ernstige) gevaar, de werkzaamheden zelf, de manier waarop mijn vriend zich compleet met zijn werk identificeert.
Soms voelt het voor mij of ik een soort optie ben hij er graag bij heeft. Hij heeft ook letterlijk gezegd 'ik wil doen wat ik graag wil, maar ik wil jou daarbij'.
Nou ben ik van mening dat het absoluut een vereiste is, dat iemand moet doen wat hij graag wil. Dat doe ik zelf ook altijd, daar moet je in een relatie ruimte voor hebben. De baan van mijn vriend maakt de relatie voor mij op bepaalde momenten echter dermate klote, dat ik voor mijzelf niet weet of ik dit wil.
Daarbij komt, dat we een jaar geleden, toen ik heb aangegeven dat ik het er soms moeilijk mee heb, een soort compromis gesloten hebben. Hij zou dit nog drie jaar doen en daarna iets zoeken waarbij een relatie beter te combineren valt. Nu wil hij daar echter op terug komen, omdat hij toch een functie aan wil nemen (iets wat voor hem het ultieme is) die nog 5 jaar duurt, waarbij hij nog meer weg zou zijn.
Ik wordt heen en weer geslingerd tussen mijn vrije geest, de sterke onafhankelijke vrouw die zelf haar boontjes dopt en haar wederhelft steunt in wat hij doet, en het zielige meisje dat voelt dat ze op de tweede plek gezet wordt.
Ik moet voor mezelf zo goed nadenken of dit wel is wat ik wil. Zelf heb ik een leuk eigen leven met veel vrienden, een prachtbaan en leuke activiteiten. Het is dus absoluut niet zo dat ik afhankelijk ben van mijn vriend. Ik vermaak me goed als hij er niet is. Hoe onze relatie er echter nu uitziet, is niet zoals ik een fijne relatie zie.
Het wordt voor mij extra moeilijk omdat mijn vriend aangegeven heeft misschien wel te willen stoppen met dit werk als ik anders echt bij hem wegga. Ik weet dan alleen dat ik het mezelf nooit zou vergeven andermans passie af te nemen doordat ik iets niet trek. Zoals het nu gaat is het alleen niet meer te doen voor mij. Wellicht had ik eerder de stap moeten zetten bij hem weg te gaan, maar naast dit (ik geef toe, grote) aspect is onze relatie perfect.
Help lieve dames, ik zit volledig in de knoop!
dinsdag 9 februari 2010 om 11:21
Maar waarom wil je vriend iets opgeven waarvan hij al van kinds af aan van heeft gedroomd? Het klinkt mij een beetje in de oren alsof je hem onder druk zet. Neem een ding van mij aan: als je vriend een baan zoekt, waar hij minder gelukkig in is, dan heeft dat straks ook zijn weerslag thuis en dan ga je van de regen in de drup.
dinsdag 9 februari 2010 om 11:24
Tja, zoals je zelf al zei, hier moet je zelf over na gaan denken, of je dit nog zo wil.
Hij heeft dit altijd al gewild, het is zijn passie, je kunt hem niet dwingen om ermee op te houden, dat lijkt me de relatie uiteindelijk ook niet ten goede te doen.
Misschien kun je jezelf een soort van "nadenk-ultimatum" stellen. Dat je hier de komende twee maanden of zo heel hard over na gaat denken en dat je dan de knoop doorhakt - of je gaat voor de volle 100% achter hem, inclusief zijn passie, staan, of je breekt de relatie af. De beslissing is aan jou, niet aan hem.
Hij heeft dit altijd al gewild, het is zijn passie, je kunt hem niet dwingen om ermee op te houden, dat lijkt me de relatie uiteindelijk ook niet ten goede te doen.
Misschien kun je jezelf een soort van "nadenk-ultimatum" stellen. Dat je hier de komende twee maanden of zo heel hard over na gaat denken en dat je dan de knoop doorhakt - of je gaat voor de volle 100% achter hem, inclusief zijn passie, staan, of je breekt de relatie af. De beslissing is aan jou, niet aan hem.
dinsdag 9 februari 2010 om 11:25
accepteer dat jullie relatie zo is of stap eruit. Je moet niet van hem verwachten zijn baan op te geven, zit je daarna met een depressieve vent thuis die de hele dag op je lip zit en je geen tijd meer hebt voor jezelf!
geniet van je vrije eigen tijd en geniet daarna van elkaar, lijkt me heerlijk zo een relatie. Beetje latten
geniet van je vrije eigen tijd en geniet daarna van elkaar, lijkt me heerlijk zo een relatie. Beetje latten
dinsdag 9 februari 2010 om 11:25
Juist als jij 'n vrije en onafhankelijke vrouw bent, is het toch geen probleem dat je vriend vaak lang van huis is? Je klinkt helemaal niet onafhankelijk als je liever 'n man hebt die elke avond bij jou op de bank komt zitten.
Jij kunt nu gewoon je eigen leven leiden compleet met vrienden en hobby's en de keren dat je je vriend ziet kun je juist qualitytime met elkaar hebben. Wellicht wel intensiever dan relaties waarbij je beiden 's avonds voor de tv en computer hangt en in 'n sleur zit.
Jij kunt nu gewoon je eigen leven leiden compleet met vrienden en hobby's en de keren dat je je vriend ziet kun je juist qualitytime met elkaar hebben. Wellicht wel intensiever dan relaties waarbij je beiden 's avonds voor de tv en computer hangt en in 'n sleur zit.
dinsdag 9 februari 2010 om 11:26
Als jij het niet aankunt dan moet je toch overwegen om weg te gaan denk ik. Mijn ex zat in de marine en daarmee had ik hetzelfde probleem, vaak weg, weinig aanknopingspunten omdat hij zich helemaal met zijn werk identificeerde en daardoor niet echt een sociaal leven samen.
Uiteindelijk heb ik het uitgemaakt, voornamelijk vanwege zijn gesloten karakter in combinatie met de geheimen van het leger, waardoor er vrijwel geen gespreksonderwerp over bleef. Bovendien ben ik gewoon high maintance, ik wil veel bij mij lief zijn, en veel delen. Als jij dat ook zo ervaart is het wellicht kiezen of delen.
Of kun je vijf jaar wachten?
Uiteindelijk heb ik het uitgemaakt, voornamelijk vanwege zijn gesloten karakter in combinatie met de geheimen van het leger, waardoor er vrijwel geen gespreksonderwerp over bleef. Bovendien ben ik gewoon high maintance, ik wil veel bij mij lief zijn, en veel delen. Als jij dat ook zo ervaart is het wellicht kiezen of delen.
Of kun je vijf jaar wachten?
dinsdag 9 februari 2010 om 11:26
Dat je het niet meer weet lijkt me een groot probleem, zeker met de voors en tegens die je noemt.
Je wil hem niet tegenhouden in hetgeen hij graag doet, maar als je weg zou gaan zou hij dat alsnog doen. Het mes snijdt dus aan twee kanten.
Ik heb dan nog wel een vraag: wat zou er aan je leven veranderen als je bij hem weggaat? Wil je een man die elke dag thuis is? Of zou je juist voorlopig voor je vrijheid kiezen?
Bij de eerste beslissing denk ik dat je een keus voor jezelf moet maken, jij wordt niet gelukkig van de omstandigheden die zijn werk met zich meebrengt.
Maar als je juist voor je vrijheid zou kiezen, lijkt me dat je meer verliest dan wint. Want door zijn werk heb je die vrijheid al en ook nog eens een leuke man voor 22 weken per jaar.
Bestaat er niet een groepje vrouwen van collega's van hem waarmee je ervaringen kunt delen? Of denk ik nu te simpel?
Je wil hem niet tegenhouden in hetgeen hij graag doet, maar als je weg zou gaan zou hij dat alsnog doen. Het mes snijdt dus aan twee kanten.
Ik heb dan nog wel een vraag: wat zou er aan je leven veranderen als je bij hem weggaat? Wil je een man die elke dag thuis is? Of zou je juist voorlopig voor je vrijheid kiezen?
Bij de eerste beslissing denk ik dat je een keus voor jezelf moet maken, jij wordt niet gelukkig van de omstandigheden die zijn werk met zich meebrengt.
Maar als je juist voor je vrijheid zou kiezen, lijkt me dat je meer verliest dan wint. Want door zijn werk heb je die vrijheid al en ook nog eens een leuke man voor 22 weken per jaar.
Bestaat er niet een groepje vrouwen van collega's van hem waarmee je ervaringen kunt delen? Of denk ik nu te simpel?
dinsdag 9 februari 2010 om 11:28
Als hij 30 weken per jaar in Nederland is en dan tijd voor jou heeft/veel bij je is, zie ik ook je probleem niet zo. Hoe lang is hij meestal achter elkaar weg?
Natuurlijk mis je hem als hij weg is, maar probeer er juist van te genieten dat je lekker je eigen dingen kan doen als hij weg is en dat jullie weer superblij zijn om elkaar te zien als hij weer terug is. Veel mannen werken misschien wel het hele jaar in Nederland en slapen thuis, maar zijn de hele week van vroeg tot laat aan het werk. Ik zie dan niet zoveel verschil met jouw relatie.
Je mag hem zeker niet vragen/dwingen zijn passie op te geven voor jou!
Natuurlijk mis je hem als hij weg is, maar probeer er juist van te genieten dat je lekker je eigen dingen kan doen als hij weg is en dat jullie weer superblij zijn om elkaar te zien als hij weer terug is. Veel mannen werken misschien wel het hele jaar in Nederland en slapen thuis, maar zijn de hele week van vroeg tot laat aan het werk. Ik zie dan niet zoveel verschil met jouw relatie.
Je mag hem zeker niet vragen/dwingen zijn passie op te geven voor jou!
dinsdag 9 februari 2010 om 11:29
wat negatief, ik vind at ze helemaal niet klinkt als iemand die haar vriend onder druk zet, maar als iemand die hier zelf moeite mee heeft en hem juist niet wil beperken..
ik maak uit het verhaal op dat zijn afwezigheid het grootste probleem is? klopt dat?
tja, als hij voor zijn volgende baan nog meer afwezig gaat zijn, vrees ik dat jij daar niet gelukkig van gaat worden
en hij niet als hij zijn droombaan opgeeft, dus uit elkaar gaan met de mededeling dat je niet wilt dat hij zijn baan opgeeft als je het uitmaakt.. zou ik zeggen..
ik maak uit het verhaal op dat zijn afwezigheid het grootste probleem is? klopt dat?
tja, als hij voor zijn volgende baan nog meer afwezig gaat zijn, vrees ik dat jij daar niet gelukkig van gaat worden
en hij niet als hij zijn droombaan opgeeft, dus uit elkaar gaan met de mededeling dat je niet wilt dat hij zijn baan opgeeft als je het uitmaakt.. zou ik zeggen..
dinsdag 9 februari 2010 om 11:30
Ik kan me voorstellen dat dit een groot probleem voor je is. 22 weken weg per jaar is ontzettend veel! De kans is natuurlijk aanwezig dat je vriend ongelukkig wordt als hij voor ander werk kiest en dat dat een negatieve invloed heeft op jullie relatie. Dan is hij misschien altijd thuis, maar niet gelukkig.
Ik zou op een rijtje zetten wat jij wilt in het leven en in een relatie. Wat je vriend wil is duidelijk. Zijn passie volgen en zijn passie is zijn werk. Maar wat wil jij en hoe verwerkelijk je dat?
Ik zou op een rijtje zetten wat jij wilt in het leven en in een relatie. Wat je vriend wil is duidelijk. Zijn passie volgen en zijn passie is zijn werk. Maar wat wil jij en hoe verwerkelijk je dat?
dinsdag 9 februari 2010 om 11:32
Tja, aan risico's tijdens werktijden (inclusief forenzen...) kun je weinig doen. Indien dat een probleem is, dan zijn militairen, politie-agenten, ambulance personeel, bouwvakkers, havenarbeiders etc etc etc allemaal off-limits. Dat betekent uiteindelijk dat je alleen nog kantoorpersoneel kunt daten.
Ik kan mezelf wel voorstellen dat je moeite hebt met de lange periodes van afwezigheid. Uit wat je schrijft maak ik op dat je de tijd zonder hem goed weet te vullen... maar je wilt meer. Hoeveel meer? Hebben jullie al over compromissen gesproken, zijn er uberhaupt opties die er voor zorgen dat hij zijn tijd van huis beter kan spreiden over het jaar?
Heb je tegen hem al gezegd dat, zoals het nu gaat niet meer te doen is voor jou? Als je al een keer een compromis hebt gesloten, waar hij nu op terug wil kom, dan heb je natuurlijk ook een redelijke indicatie van hoe hij erin staat. Ik denk wel dat hij er recht op heeft te weten wat de consequenties zijn van een keuze voor een nieuwe functie waarbij hij nog vaker van huis is. Zodra hij weet wat die consequenties zijn (dat jij hier emotioneel zo onder lijd dat je bij hem weg wilt), dan heb je in ieder geval een goede start gemaakt met het creeren van duidelijkheid over wat jullie afzonderlijke plannen zijn voor de toekomst, en of die plannen matchen.
Ik kan mezelf wel voorstellen dat je moeite hebt met de lange periodes van afwezigheid. Uit wat je schrijft maak ik op dat je de tijd zonder hem goed weet te vullen... maar je wilt meer. Hoeveel meer? Hebben jullie al over compromissen gesproken, zijn er uberhaupt opties die er voor zorgen dat hij zijn tijd van huis beter kan spreiden over het jaar?
Heb je tegen hem al gezegd dat, zoals het nu gaat niet meer te doen is voor jou? Als je al een keer een compromis hebt gesloten, waar hij nu op terug wil kom, dan heb je natuurlijk ook een redelijke indicatie van hoe hij erin staat. Ik denk wel dat hij er recht op heeft te weten wat de consequenties zijn van een keuze voor een nieuwe functie waarbij hij nog vaker van huis is. Zodra hij weet wat die consequenties zijn (dat jij hier emotioneel zo onder lijd dat je bij hem weg wilt), dan heb je in ieder geval een goede start gemaakt met het creeren van duidelijkheid over wat jullie afzonderlijke plannen zijn voor de toekomst, en of die plannen matchen.
dinsdag 9 februari 2010 om 11:32
Lijkt me inderdaad moeilijk. De kans dat jullie misschien uit elkaar gaan groeien ligt inderdaad wel op de loer, als ik het begrijp. Maar dan zal dat komen omdat jij verder gaat met je eigen leven terwijl hij hard aan het werk is.
Ik denk dat je het hem zijn nieuwe baan zeker niet moet gaan ontzeggen, want dit gaat aan je knagen. Daarbij zul je dit misschien bij toekomstige ruzies naar je hoofd geslingerd krijgen dat hij zijn baan voor jou opgegeven heeft.
Zoals je zegt, wil je een zelfstandige, onafhankelijke vrouw zijn waar je nu ook enorm van geniet. Je vriend houdt van je en heeft je er echt niet bij genomen - ook al denk je dit.
Mijn man is zelf een work-a-holic, het enige voordeel is, is dat hij 's nachts wel in mijn bed ligt. Ik heb hier ook enorm aan moeten wennen, maar nu na 10 jaar zou ik niet meer anders willen. Ik heb alle vrijheid en een hele fijne relatie. Ik zou geen man willen hebben die om 17 uur thuis zit voor de buis. Misschien moet je jezelf afvragen of zo'n relatie wel wat voor je is. Want reken maar dat je dan heel veel vrijheid in moet leveren. Maar dat is een keuze die je zelf moet maken.
Ik denk dat je het hem zijn nieuwe baan zeker niet moet gaan ontzeggen, want dit gaat aan je knagen. Daarbij zul je dit misschien bij toekomstige ruzies naar je hoofd geslingerd krijgen dat hij zijn baan voor jou opgegeven heeft.
Zoals je zegt, wil je een zelfstandige, onafhankelijke vrouw zijn waar je nu ook enorm van geniet. Je vriend houdt van je en heeft je er echt niet bij genomen - ook al denk je dit.
Mijn man is zelf een work-a-holic, het enige voordeel is, is dat hij 's nachts wel in mijn bed ligt. Ik heb hier ook enorm aan moeten wennen, maar nu na 10 jaar zou ik niet meer anders willen. Ik heb alle vrijheid en een hele fijne relatie. Ik zou geen man willen hebben die om 17 uur thuis zit voor de buis. Misschien moet je jezelf afvragen of zo'n relatie wel wat voor je is. Want reken maar dat je dan heel veel vrijheid in moet leveren. Maar dat is een keuze die je zelf moet maken.
dinsdag 9 februari 2010 om 11:36
Bedankt voor jullie reacties!
Waar het hem voor mij vooral in zit is dat ik, zoals ik al eerder las bij PlayingTheAngel, weinig aanknopingspunten vind, omdat ik zijn werk niet goed begrijp. Daarbij voelt het voor mij alsof we na een lange periode meer van elkaar verwijderd zijn.
Hij deed dit werk nog niet toen ik hem leerde kennen. Dat is misschien ook het lastige. De eerste twee jaar waren ideaal. We zagen elkaar regelmatig maar gaven elkaar toch de vrijheid.
In het begin van zijn werk vond ik het heeeerlijk. Tijd voor allerlei zaken en elkaar af en toe zien. Ik merk de laatste tijd echter dat ik het lastiger begin te vinden. Ik mis ons. De tijden dat we samen zijn is het 'wennen' . Tegen de tijd dat we gewend zijn moet hij alweer weg.
Ik zou zelf ook nooit willen dat hij zijn baan opgeeft, opgeeft waar hij van droomde. Dat maakt het er echter niet makkelijker op. Ik hou zielsveel van hem en er spelen zoveel gevoelens mee.
Waar het hem voor mij vooral in zit is dat ik, zoals ik al eerder las bij PlayingTheAngel, weinig aanknopingspunten vind, omdat ik zijn werk niet goed begrijp. Daarbij voelt het voor mij alsof we na een lange periode meer van elkaar verwijderd zijn.
Hij deed dit werk nog niet toen ik hem leerde kennen. Dat is misschien ook het lastige. De eerste twee jaar waren ideaal. We zagen elkaar regelmatig maar gaven elkaar toch de vrijheid.
In het begin van zijn werk vond ik het heeeerlijk. Tijd voor allerlei zaken en elkaar af en toe zien. Ik merk de laatste tijd echter dat ik het lastiger begin te vinden. Ik mis ons. De tijden dat we samen zijn is het 'wennen' . Tegen de tijd dat we gewend zijn moet hij alweer weg.
Ik zou zelf ook nooit willen dat hij zijn baan opgeeft, opgeeft waar hij van droomde. Dat maakt het er echter niet makkelijker op. Ik hou zielsveel van hem en er spelen zoveel gevoelens mee.
dinsdag 9 februari 2010 om 11:37
Ik zou om te beginnen de situatie iets objectiever beschrijven. Als jouw partner tweeëntwintig weken in het buitenland verblijft dan zal hij de overige dertig weken niet alleen maar aan het werk zijn. Bovendien zijn er doorgaans, soms beperkte maar toch, mogelijkheden om je partner in het buitenland op te zoeken tijdens verloven. Tot slot zal zijn salaris waarschijnlijk een aardige pleister op de absentie-wonde zijn. Het is dus niet alleen maar kommer en kwel.
Ik zou hem zijn leven en zijn droombaan gunnen. Of denk je dat jullie relatie zal verbeteren wanneer hij als trambestuurder aan de slag zou gaan?
Ik zou hem zijn leven en zijn droombaan gunnen. Of denk je dat jullie relatie zal verbeteren wanneer hij als trambestuurder aan de slag zou gaan?
dinsdag 9 februari 2010 om 11:42
quote:Jazzie_1 schreef op 09 februari 2010 @ 11:16:
Ik wordt heen en weer geslingerd tussen mijn vrije geest, de sterke onafhankelijke vrouw die zelf haar boontjes dopt en haar wederhelft steunt in wat hij doet, en het zielige meisje dat voelt dat ze op de tweede plek gezet wordt.
Ik moet voor mezelf zo goed nadenken of dit wel is wat ik wil.Ik begrijp heel goed wat je bedoelt. Je wil je vriend helemaal niet onder druk zetten of chanteren, je wil gewoon gelukkig zijn met hem en op deze manier gaat dat helaas niet. Ik denk dat de zin "Ik moet voor mezelf zo goed nadenken of dit wel is wat ik wil" heel duidelijk aangeeft hoe je deze keuze moet maken: zelf, onafhankelijk van hem. Hij weet dat het voor jou moeilijk is, dus hij weet ook wel dat jij er over nadenkt (lijkt me). Beslis voor jezelf, vertel je vriend uiteindelijk wat je besloten hebt en leg je daarbij neer (dus of je nou bij hem blijft of weggaat: geen verwijten, dat werkt niet). Ikzelf zou het heel jammer vinden als mijn vriend niet door zou hebben dat het voor mij belangrijk is om meer tijd samen door te brengen, of daar in elk geval geen actie voor te ondernemen. Maar dat is nou eenmaal de situatie. Misschien is het wel zo dat deze relatie op dit moment voor jou niet werkt. Wil niet zeggen dat jullie niet bij elkaar passen, maar nu wordt jij er niet gelukkiger van.
Ik wordt heen en weer geslingerd tussen mijn vrije geest, de sterke onafhankelijke vrouw die zelf haar boontjes dopt en haar wederhelft steunt in wat hij doet, en het zielige meisje dat voelt dat ze op de tweede plek gezet wordt.
Ik moet voor mezelf zo goed nadenken of dit wel is wat ik wil.Ik begrijp heel goed wat je bedoelt. Je wil je vriend helemaal niet onder druk zetten of chanteren, je wil gewoon gelukkig zijn met hem en op deze manier gaat dat helaas niet. Ik denk dat de zin "Ik moet voor mezelf zo goed nadenken of dit wel is wat ik wil" heel duidelijk aangeeft hoe je deze keuze moet maken: zelf, onafhankelijk van hem. Hij weet dat het voor jou moeilijk is, dus hij weet ook wel dat jij er over nadenkt (lijkt me). Beslis voor jezelf, vertel je vriend uiteindelijk wat je besloten hebt en leg je daarbij neer (dus of je nou bij hem blijft of weggaat: geen verwijten, dat werkt niet). Ikzelf zou het heel jammer vinden als mijn vriend niet door zou hebben dat het voor mij belangrijk is om meer tijd samen door te brengen, of daar in elk geval geen actie voor te ondernemen. Maar dat is nou eenmaal de situatie. Misschien is het wel zo dat deze relatie op dit moment voor jou niet werkt. Wil niet zeggen dat jullie niet bij elkaar passen, maar nu wordt jij er niet gelukkiger van.
dinsdag 9 februari 2010 om 11:46
Ter verduidelijking;
in de 30 weken dat hij in Nederland is, heeft hij er natuurlijk een aantal 'vrij' of vakantie, dat zijn er zo'n 5. Dan zijn er nog 25 weken over, waarvan hij ongeveer de helft van de tijd 's ochtends naar zn werk gaat en 'savonds terugkomt. De andere helft werkt hij door heel Nederland. Soms is hij dan savonds wel terug, maar soms blijft hij ook daar waar de klus geklaard moet worden, slapen, omdat het twee uur reizen is van onze woonplaats naar waar hij moet zijn.
in de 30 weken dat hij in Nederland is, heeft hij er natuurlijk een aantal 'vrij' of vakantie, dat zijn er zo'n 5. Dan zijn er nog 25 weken over, waarvan hij ongeveer de helft van de tijd 's ochtends naar zn werk gaat en 'savonds terugkomt. De andere helft werkt hij door heel Nederland. Soms is hij dan savonds wel terug, maar soms blijft hij ook daar waar de klus geklaard moet worden, slapen, omdat het twee uur reizen is van onze woonplaats naar waar hij moet zijn.
dinsdag 9 februari 2010 om 11:51
mijn vent is ook lang van huis voor zijn werk. Misschien is het verschil wel dat hij bij mij vanaf dag een heel duidelijk is geweest: zijn werk is zijn passie en hij is niet van plan het op te even voor een relatie, hoe moeilijk het af en toe ook kan zijn. Zijn werk is een gedeelte van hem en dat veranderd niet doordat hij mij heeft leren kennen. Zelf ben ik hier ook makkelijk in: ik weet hoe het is om zo ontzettend veel plezier in je werk te hebben dat je het altijd wilt blijven doen. Zelf werk ik onregelmatig en ik verwacht van hem ook dat hij dat accepteert: als hij thuis is heeft ie kans dat ik op de meest onhandige tijden lig te slapen en we elkaar alsnog niet veel kunnen zien.
Bij ons werkt het wederzijdse begrip nog prima, ik hoop dat dat zo blijft. Je dilemma is lastig er is namelijk geen leuke oplossing: accepteren is moeilijk omdat je hem meer wilt zien, uitmaken is moeilijk, hem zijn baan laten opgeven is moeilijk.... pffff
Bij ons werkt het wederzijdse begrip nog prima, ik hoop dat dat zo blijft. Je dilemma is lastig er is namelijk geen leuke oplossing: accepteren is moeilijk omdat je hem meer wilt zien, uitmaken is moeilijk, hem zijn baan laten opgeven is moeilijk.... pffff
dinsdag 9 februari 2010 om 12:00
Als dit niet jouw idee is van hoe jij je leven met je partner ziet, kunnen wij allemaal wel vinden dat je "toch nog 22 weken samen hebt en dus niet moet zeuren", maar dat maakt jouw wens niet anders.
Ben het wel met de rest eens dat je niet van hem kunt of moet willen verlangen dat hij een andere ban gaat zoeken.
Dus rest inderdad de keuze : accepteren, omdat dat wat je wel hebt opweegt tegen het missen, en je je prima weet te vermaken in de tijd dat hij er niet is,
Of besluiten dat je toch liever iemand hebt met wie je echt je dagelijks leven kunt delen, deze relatie verbreken en iemand ontmoeten die wel wat meer een 9-5 baan heeft.
Jij bent de enige die die keuze kan maken. maar denk daarbij ook eens aan hoe je je toekomst ziet. Willen jullie kinderen? want dan sta jij ook alleen voor het grootste deel van zorg en opvoeding en is die vrijheid bijna verdwenen.
( Ik heb ooit een relatie met een horeca-man geprobeerd. We woonden redelijk ver van elkaar af, en hij moest werken als ik vrij was en omgekeerd. anderen zijn daar vast prima gelukkig mee, maar ik vond het best vervelend om wel een relatie te hebben, maar alsnog alles alleen te moeten doen, en ook ons sexleven had te lijden onder totaakl verschillende ritmes. Anders dan bij jou, maar als ik vrij ben wil ik helemaal vrij zijn en als ik een relatie heb ook echt mijn leven delen. in jouw geval zou ik dus kiezen voor weggaan).
Ben het wel met de rest eens dat je niet van hem kunt of moet willen verlangen dat hij een andere ban gaat zoeken.
Dus rest inderdad de keuze : accepteren, omdat dat wat je wel hebt opweegt tegen het missen, en je je prima weet te vermaken in de tijd dat hij er niet is,
Of besluiten dat je toch liever iemand hebt met wie je echt je dagelijks leven kunt delen, deze relatie verbreken en iemand ontmoeten die wel wat meer een 9-5 baan heeft.
Jij bent de enige die die keuze kan maken. maar denk daarbij ook eens aan hoe je je toekomst ziet. Willen jullie kinderen? want dan sta jij ook alleen voor het grootste deel van zorg en opvoeding en is die vrijheid bijna verdwenen.
( Ik heb ooit een relatie met een horeca-man geprobeerd. We woonden redelijk ver van elkaar af, en hij moest werken als ik vrij was en omgekeerd. anderen zijn daar vast prima gelukkig mee, maar ik vond het best vervelend om wel een relatie te hebben, maar alsnog alles alleen te moeten doen, en ook ons sexleven had te lijden onder totaakl verschillende ritmes. Anders dan bij jou, maar als ik vrij ben wil ik helemaal vrij zijn en als ik een relatie heb ook echt mijn leven delen. in jouw geval zou ik dus kiezen voor weggaan).
dinsdag 9 februari 2010 om 12:15
Return_of_Kreng; dat is juist. Ik weet voor mezelf niet meer of dit is wat ik wil. In den beginne leek het allemaal zo leuk. Lekker veel feesten, tijd voor vrienden etc. Het vrije leven met relatie waar ik altijd zo van gedroomd had. Nu ik ouder word en het 'vrijheid-blijheid' er langzaam een beetje af gaat, merk ik echter dat mijn behoeftes veranderen. Daarbij komt dat ik ook zeker in de toekomst kinderen zou willen. Hoe dat er dan uit zou zien, dat vraag ik me ook af.
Miepje, het is idd geen makkelijke keuze! Heel goed dat bij jullie dat wederzijds begrip er wel is. Heb jij er nooit moeite met de situatie gehad? Hoe denk jij over de situatie, mochten jullie ooit kinderen willen?
Miepje, het is idd geen makkelijke keuze! Heel goed dat bij jullie dat wederzijds begrip er wel is. Heb jij er nooit moeite met de situatie gehad? Hoe denk jij over de situatie, mochten jullie ooit kinderen willen?
dinsdag 9 februari 2010 om 12:16
quote:Jazzie_1 schreef op 09 februari 2010 @ 11:46:
Ter verduidelijking;
in de 30 weken dat hij in Nederland is, heeft hij er natuurlijk een aantal 'vrij' of vakantie, dat zijn er zo'n 5. Dan zijn er nog 25 weken over, waarvan hij ongeveer de helft van de tijd 's ochtends naar zn werk gaat en 'savonds terugkomt. De andere helft werkt hij door heel Nederland. Soms is hij dan savonds wel terug, maar soms blijft hij ook daar waar de klus geklaard moet worden, slapen, omdat het twee uur reizen is van onze woonplaats naar waar hij moet zijn.
Heeft hij geen dubbel leven? Mensen die voor hun werk naar 't buitenland worden uitgezonden en dan 24/7 door moeten werken, hebben doorgaans vele malen meer weken vrij als ze in Nederland zijn.
Als je geen raakvlakken meer met elkaar hebt dan is de koek gewoon op. Daar zal 'n andere baan niets aan veranderen.
Ter verduidelijking;
in de 30 weken dat hij in Nederland is, heeft hij er natuurlijk een aantal 'vrij' of vakantie, dat zijn er zo'n 5. Dan zijn er nog 25 weken over, waarvan hij ongeveer de helft van de tijd 's ochtends naar zn werk gaat en 'savonds terugkomt. De andere helft werkt hij door heel Nederland. Soms is hij dan savonds wel terug, maar soms blijft hij ook daar waar de klus geklaard moet worden, slapen, omdat het twee uur reizen is van onze woonplaats naar waar hij moet zijn.
Heeft hij geen dubbel leven? Mensen die voor hun werk naar 't buitenland worden uitgezonden en dan 24/7 door moeten werken, hebben doorgaans vele malen meer weken vrij als ze in Nederland zijn.
Als je geen raakvlakken meer met elkaar hebt dan is de koek gewoon op. Daar zal 'n andere baan niets aan veranderen.
