Afhankelijke vriend

Sinds een paar maandjes woon ik samen met een goede vriend. ik huurde een kamer en hij een 2kamer appartement en we bedachten dat het veel goedkoper was om zijn appartement te delen, en veel gezelliger ook nog. We begonnen als friends with some.. benefits. Ik heb vanaf het begin gezegd dat ik geen toekomstbeloften wil doen mede omdat ik net uit een lange relatie kom en omdat ik niet echt verliefd op hem ben. Ik heb ook nog stuff goin' on met iemand anders. Dat weet hij ook al vanaf het begin en dat was al zo voor dit. Hij reageerde daar heel rationeel op en ik ken hem ook niet anders als dat, dus ik dacht dat het wel los zou lopen. En in het begin deed het dat ook wel.



We maakten wel eens grapjes over toekomst en misschien zelfs een baby maar nooit op een hele serieuze manier. Als je samenleeft en in 1 bed slaapt geeft dat wel een stelletjesachtig samenleef idee maar goed, ik ben er altijd duidelijk over geweest dat ik niet uit was op een relatie of een huisje boompje beestje ding. Hij ook niet, zei hij toen. Maar, hij doet steeds meer alsof we al een fullblown relatie hebben. In theorie vind ie het ok, en weet ie alles wel en is hij het ook wel met me eens, maar gevoelsmatig lijkt hij toch heel anders te reageren. Ik blijf af en toe herhalen dat ik geen toekomstbeloften doe, dat ik niet weet hoe lang ik hier blijf wonen etc. etc. Het is moeilijk er wat over te zeggen tegen hem, omdat als we erover praten hij het wel met mee eens is, dat rationeel misschien ook wel is. Maar gevoelsmatig duidelijk niet.



Als ik naar mijn vriend ga (die natuurlijk ook weet van de situatie) reageert ie wat emotioneel, geraakt. Hij zegt niets. Maar keert in zichzelf, is zichtbaar aangedaan, hoe zeg je dat? En als ik erover wil praten, vermijd hij het onderwerp. Gister begon ik er weer over en zei ik iets van jamaar, jij bent toch ook niet echt verliefd op mij? Dan zegt ie 'hoezo?' en gaat hij er niet op in. Hij maakt regelmatig opmerkingen waar uit blijkt dat hij ervanuitgaat dat ik voor altijd blijf.



Natuurlijk heb ik het wel overwogen om een relatie met hem aan te gaan. Maar als ik eerlijk ben naar mezelf, vind ik hem gewoon geen relatiemateriaal zeg maar. Hij blowt, is erg chaotisch, lijkt niet echt doelen te hebben in zijn leven en hij is erg depri en pessimistisch, soms ronduit hopeloos. De hele dynamiek begint een beetje vervelend aan te voelen. Plakkerig, afhankelijk. Ik denk dat hij er toch veel meer van denkt/hoopt dan ik kan of wil bieden. Tegelijkertijd is stoppen met blowen voor hem niet eens echt bespreekbaar bijvoorbeeld. Mjah, ik vind sowieso dat ik niet aan een relatie moet beginnen als ik zoveel niet ok vind aan iemand. Je moet niet een relatie instappen met iemand die je niet leuk genoeg vind met als insteek ik verbeter hem wel, lijkt me. Hij heeft erg veel bevestiging nodig en ik vind dat hij een beetje om de waarheid heen probeert te leven, niet dat ie die niet krijgt, maar hij negeert m nogal... Ik geef wel om hem, hou in a way ook wel van hem, maar zie een toekomst met hem als enige partner niet echt zitten, en zou ik meerdere partners hebben wat hij op zich acceptabel vind (hij mag dat ook, ik zou erg opgelucht zijn als hij een vriendin kreeg, zelfs) zou hij het waarschijnlijk niet trekken dat hij gewoon nooit de partner zou worden waar ik het meeste voor voel, hij is niet echt in emotioneel in staat tot een open relatiestructuur, denk ik. Oppervlakkig misschien, maar daaronder niet.



Heeft iemand ooit in een vergelijkbare situatie gezeten? Tips? Het is lastig, want keihard zijn durf ik haast niet, hij is zo depri dat ik bang ben dat ie zichzelf wat aan zou kunnen doen als ik zonder hem emotioneel voor te bereiden hier weg ga. En ik wil ook niet dan maar een relatie aangaan uit omdat het zo lullig voor hem is. Ergens vind ik het ook oneerlijk van hem om dat te verwachten want hij wil er ook niet echt wat voor doen of laten maar lijkt wel te denken dat ie ergens recht op heeft ofzo... (Totdat je het vraagt, maar gedrag en wat ie zegt lopen hier nogal uiteen).



We hebben al meerdere gesprekken hierover gehad. Maar na zeggen dat het wel goed zit, doet ie weer net zo. En sindsdien vermijd ie het onderwerp zeer hardnekkig.

Toch wel.



Verhaal neemt een leuke wending.... We hebben het hier uitgebreid over gehad en hij snapt wel dat ik geen relatie wil op dit moment. Hij heeft gevraagd of ik open zou staan voor een relatie, als hij zou stoppen met blowen en het af en toe drugs ding en als hij zich laat behandelen voor zijn depressie en slaapproblemen (< voortkomend uit depressie en mede oorzaak voor het vele blowen). Hij zei dat hij wilde laten zien dat hij ook een serieuze man kan en wil zijn. Hij vroeg of ik hem die kans zou willen geven. Nou, mijn antwoord daarop is een hele grote JA.



De reden dat ik geen relatie wilde aangaan was zijn levensstijl, niet de persoon daaronder. Hij begrijpt dat dat niet betekent dat we nu dus meteen een relatie hebben. Wel heb ik toegezegd (en dat doe ik ook) hem erbij te helpen. Een goede psycholoog voor hem zoeken voor zijn depressieve gevoelens, als hij wil ga ik zelfs een keer mee, we gaan elke week zwemmen (ik vermoed dat dat helpt om beter in zijn vel te komen zitten, een beetje beweging, ff eruit...) en ik ben het huis aan het opknappen zodat het hier ook wat gezelliger en geordender is.



Dat gesprek was al een tijdje terug inmiddels (net na dit topic) en ik denk voordat ik hier helemaal blij kom doen om niks, eventjes afwachten hoe het gaat. Maar het gaat goed. Hij weet dat ik niet halsoverkop met mijn andere relatie zal stoppen. (Dat zou ook niet eerlijk zijn naar andere relatie partner) en vind dat ok.

Nee. Zoals ik al zei 'Hij weet dat ik niet halsoverkop met mijn andere relatie zal stoppen. (Dat zou ook niet eerlijk zijn naar andere relatie partner) en vind dat ok.'



Met mijn andere relatie partner heb ik de afspraak, dat als 1 van ons een monogame relatie wil beginnen, dat ok is. Het is geen heel intensieve relatie, we zien elkaar ongeveer 1x in de 2 weken. Hij is wel heel belangrijk voor mij, maar we hebben het gehad over een toekomst idee en eventueel samenwonen en hij weet niet of hij dat wil. Wanneer de relatie met mijn huisgenoot zich verder zou ontwikkelen, dan zou ik hem nog steeds 1x in de 2 weken zien en veranderd er voor hem dus niets (op het moment dat ik wat met hem kreeg, woonde ik ook samen met iemand anders). Misschien zou het helpen als je je eerst in polyamoury zou verdiepen voordat je je vooroordelen uit. Als je zo bevooroordeeld doet zie je natuurlijk ook niet zoveel van wat hier echt speelt, maar kee, dan doe je dat lekker niet. Het boeit mij al een tijdje niet meer wat mensen van mijn relatiekeuzes vinden, zolang ik zelf weet dat ik eerlijk ben.



Als ik zou stoppen met een relatie, dan ligt de reden in die relatie zelf, niet in het ontstaan van een andere relatie. Inruilen is niet nodig als je polyamoureus bent, relaties kunnen naast elkaar bestaan, mits alle betrokkenen zich daar prettig bij voelen en er openheid en eerlijkheid over is (met de mogelijkheid tot het bespreken van grenzen, maken van afspraken over tijd bijvoorbeeld, tijd is schaarser dan liefde). Mijn huidige partner is ook volledig op de hoogte van alle ontwikkelingen so far, daar wordt heel open over gesproken en andersom met mijn huisgenoot ook, die weet ook precies wat voor relatie ik nu heb en wat daarin de afspraken en eventuele toekomstmogelijkheden zijn.



Als mijn huidige partner mij eerder had gevraagd om samen te gaan wonen had ik waarschijnlijk ja gezegd en nu niet meer. Dus in zoverre heeft het wel een gevolg voor hem. Maar goed, als je het toekomstbeeld bewust vaag houdt en niet duidelijk uitspreekt een intentie voor verder groeien daarin te hebben, dan ontneem je iemand ook geen toekomstwens door je eigen toekomst wel wat meer te definieren. Als je zelf het allemaal niet weet, worden je mogelijkheden uiteindelijk gewoon dat wat er over blijft. Dat geldt voor mij ook. Voor iedereen lijkt me. Anyway, niet met een ander gaan samenwonen, want misschien wil hij later alsnog samen gaan wonen als hij er misschien uit is, vind ik ook niet heel realistisch om te verwachten.



En verder hangt het er natuurlijk ook wel vanaf hoe dit zich ontwikkeld. Ik zet me er 100% voor in, en zorg dat dit in ieder geval een goede kans heeft, maar het is ook wat hij wil en gaat doen. Natuurlijk valt er aan mij ook zat te verbeteren (kan overkomen alsof ik denk van niet) maar dat doe ik ook.

Je kritiek is dan ook niet bijzonder concreet. Waarom mist het houden van volgens jou? Waaruit trek je die conclusie? Wat zou voor jou wel zo over komen? En inderdaad, als mensen verschillende behoeften hebben en daar pas later achter komen wordt het al snel een zooitje, maar dat geldt voor monogame relaties net zo goed. En een toonzetting als de jouwe komt niet bijzonder opbouwend over. Je bent best heel veroordelend. Misschien niet over poly maar wel over mij. Je denkt nogal wat te concluderen.

Dat iemand kritiek heeft betekent ter harte nemen overigens niet hetzelfde als het er volledig mee eens zijn. Ik vind gewoon niet dat je gelijk hebt en vind dat er wel houden van is. Misschien is mijn toon wat te zakelijk, daar ben ik me wel van bewust. Mijn dagboek ziet er heel anders uit. Maar er is zeker wel sprake van houden van. Ik heb ook wel eens een afspraak met andere partner uitgesteld om met huisgenoot naar begraafplaats te gaan bijvoorbeeld. Er is veel onderling begrip. Maar je kan niet, als je in polyrelaties zit altijd de behoeften van de ene persoon laten voorgaan op die van de ander. Ik heb er heel lang over nagedacht maar afstand nemen was het beste voor alle betrokkenen wat ik kon bedenken. Wanneer het echt nodig was geweest was ik hier weg gegaan. Ik heb voldoende plaatsen om tijdelijk naartoe te gaan (partner, mijn exvriend die ongeveer mijn beste vriend is geworden, ouders) totdat ik wat anders heb, dus mocht het toch te zwaar zijn voor hem, dan doe ik dat alsnog.



Als er houden van ontbreekt volgens jou, dan zou ik graag willen weten waarom je dat denkt. Dat je dat denkt alleen zegt mij niet zoveel, want ik denk het niet en andere betrokkenen denken het ook niet. En de mensen op een polyforum reageren erg anders, dus vandaar mijn vermoeden dat misschien gebrek aan kennis van poly een rol speelden. Als dat niet zo is, dan daarvoor mijn excuses.



Volgens mij uit houden van zich bij ons in het er voor elkaar zijn, eerlijkheid en rekening houden met elkaar. Ik vind niet dat ik alleen rekening zou moeten houden met mijn partners, maar ook met mezelf. Ik kan niet zomaar een relatie aangaan, als ik denk dat dat gewoon (nog) geen goed idee is. En iemand die depressief is, dat ligt gewoon best wel lastig. Ik weet ook niet of hij dan een relatie wil zodat hij daar niet mee bezig hoeft te zijn (wat denk ik niet gaat werken) of dat hij een relatie wil om gebalanceerdere redenen. Het lijkt me wel belangrijk dat hij er iets mee doet, want zolang hij depressief is, kan hij zelf ook niet echt vanuit een gezonde basis beslissingen nemen. Ongeacht of we een relatie ontwikkelen of niet, zal ik hem daarin blijven steunen.

quote:Thila schreef op 24 februari 2010 @ 11:43:

Met mijn andere relatie partner heb ik de afspraak, dat als 1 van ons een monogame relatie wil beginnen, dat ok is.



Dus nu wil je wél een monogame relatie beginnen?

Maar zo bén je toch helemaal niet? Tenminste, dat roep je voortdurend in je eerdere postsNee, dat wil ik ook niet. Maar om aan te geven wat de situatie is, en wat voor afspraken en voorwaarden we daaraan hebben verbonden. Een monogame relatie in de verre toekomst zie ik niet als onmogelijk, maar als je al meerdere relaties hebt, ligt zoiets natuurlijk anders (het zou betekenen dat je de 1 laat vallen voor de ander, eigenlijk). Maar we hebben ervoor gekozen omdat we allebei nog niet wisten wat we wilden voor de toekomst, elkaar geen toekomstbeloften te doen, anders dan de intentie te hebben elkaar te blijven zien.

quote:Thila schreef op 24 februari 2010 @ 12:05:

Maar kan jouw samenwoonvriend dat wel aan dan? Wel een relatie, maar geen monogamie van jouw kant?

Dat moet de praktijk nog uit gaan wijzen maar hij zegt dat hij er nog nooit zo naar gekeken had, toen ik uitlegde wat poly is en dat hij het een mooi idee vind en het wel wil proberen. Het is wel de eerste keer dat hij echt een polyrelatie zou aangaan, dus het zal wel soms moeilijk zijn, of even wennen op zijn minst. Hij heeft wel meerdere seks contacten naast elkaar gehad, maar dat is toch wel wat anders dan meerdere relaties. Op dit moment is hij veel aan het msnen met een vrouw die ook poly is en ze gaan waarschijnlijk daten. Dat lijkt me wel leuker voor hem. Ik kan me zo voorstellen dat het minder leuk is als de ander meer relaties heeft, maar jij niet... Als hij het toch niets blijkt te vinden moeten we de hele situatie even opnieuw bekijken. Maar het ziet er op dit moment wel positief uit.



Hij vroeg wel hoe ik er in sta op het moment dat ik aan kinderen zou gaan denken. Ik denk dat wanneer ik moeder zou worden, ik het erg druk ga hebben. Werken, een kindje opvoeden, vriendschappen en ook nog hobby's. Ik denk dat je dan gewoon geen tijd hebt om meerdere relaties te onderhouden. Maar sowieso wil ik de eerste 5 jaar nog echt geen moeder worden dus dat is een heel ver weg plan. En dit is natuurlijk nog veel te pril om nu al te gaan toezeggen dat we kinderen gaan krijgen over zoveel jaar. Eerst maar eens zien hoe dit zich verder gaat ontwikkelen....



Ik heb er wel op aangedrongen dat hij het moet zeggen als hij iets moeilijk vind, dat we er over kunnen praten en dat een gesprek met andere partner erbij natuurlijk ook een mogelijkheid is. Het kan helpen als je de andere partner even ziet en niet alleen rationeel weet, maar ook echt voelt dat diegene positieve intenties heeft en rekening met je wil houden.

@ Capibara Sorry, ik verwarde jou met de vorige postster. Maar eerlijkheid en zorgvuldigheid?



Waarom vind je dat dan? Waar had ik zorgvuldiger kunnen zijn? Ik heb wel vooraf alles besproken met hem. En hij was toen ook heel erg voor een vrijer vriendschappelijk contact met een beetje extra. Hij wilde toen zelf ook helemaal geen relatie. Hij heeft nooit laten merken diepere gevoelens voor mij te hebben, niet tijdens onze vriendschap, en niet tijdens de vooraf-gesprekken over samenwonen. Ik ben gewoon heel benieuwd naar wat ik daar anders had kunnen doen. Ik sta echt wel open voor je kritiek, maar ik zie gewoon niet wat ik dan wel had moeten doen.



Op het forum waar ik actief ben is weinig begrip voor vreemdgangers en is de heersende ethiek er juist 1 waarbij open en eerlijk handelen voorop staat. Ik herken wel wat je zegt trouwens. Ik ben ook een keer op andere fora wezen kijken en vond de sfeer daar ethisch gezien niet echt tof. Er zijn inderdaad wel polykringen die erg laatdunkend doen over monogamie. Vaak zijn dit ook mensen van een generatie ouder dan ik. Op het forum waar ik kom zitten mensen van mijn eigen leeftijd (ik ben 25) en dat geeft een heel ander soort sfeer lijkt het. Ik ben het volledig met je eens dat het niet tof is een monogaam iemand zo poly... nouja ongeveer door zijn/haar strot te duwen. It takes two (of meer haha) maar eerst beloven dat je monogaam bent en dan ineens vreemdgaan en daar in polyamoury rechtvaardiging voor zoeken... Nee... Dat is niet zo netjes.



Ik zou zulke fora ook niet bijzonder serieus nemen dus.... Het is vaak een beetje rechtvaardiging zoeken voor vreemdgangers en de uberpoly's die poly ongeveer als een religie zien en er vage spirituele verhaaltjes over ophangen... nou, dat is ook niet echt mijn ding. Ik denk ook dat het alternatieve groeperingen eigen is, om een beetje verdedigend te doen over hun mores, lekker makkelijk scoren dus, voor de vreemdganger, maar niet terecht, wat mij betreft.



Maar... bij ons is er geen sprake van vreemdgaan, ik was al poly toen huisgenoot en ik besloten om het huis te gaan delen en heb ook nooit gelogen daarover en uitdrukkelijk aangegeven dat monogamie geen optie was, sterker, dat een relatie (ook een poly relatie) op dat moment geen optie was. Dus eerlijkheid was er wel. Zorgvuldigheid, had duidelijk beter gekund, alleen weet ik niet echt hoe...... We hebben het er wel over gehad vooraf nml, zeer uitgebreid zelfs. En ik had toen ook nog geen idee van zijn depressiviteit (dat leek toen nog wel mee te vallen, maar ja, je ziet natuurlijk ook veel meer van iemand als je een huis deelt dan als je alleen maar af en toe een biertje drinkt of wat gezelligs gaat doen). Als iemand tips heeft hoe ik het nu wel zorgvuldiger kan doen, graag.

quote:Thila schreef op 24 februari 2010 @ 12:32:

Ik denk niet dat het goed uitpakt als ik heel eerlijk ben.

Je 'bent' polygaam of je bent het niet. Dat kun je niet 'proberen' te zijn. Volgens mij gaat er dan veel te veel knagen.



Denk ik.

Hmm dat denk ik eigenlijk niet. Ik ken de opvatting wel, poly als geaardheid. Maar zelf kan ik bijvoorbeeld zowel monogame als polyamoureuze relaties hebben. Voordat ik hiermee begon, heb ik een relatie van 6 jaar gehad, grotendeels gelukkig, die volledig monogaam was. Daarvoor ook 2,5 jaar monogaam. En nu nog, stel dat het uit zou gaan met mijn partner, zou ik opnieuw heroverwegen of ik poly verder zou gaan, of op zoek naar een monogame relatie. Ik zie het meer als iets wat je doet, dan als iets wat je bent. (Ok, het helpt niet als je jaloers aangelegd bent, waarschijnlijk, en om monogaam te zijn helpt het niet als je steeds van allemaal mensen te gelijk houdt en daar perse wat mee wilt doen...).



Ik merk wel dat ik mijn leven dan gewoon anders in zou richten. Bij een monogame relatie, heb je vaak nog wel heel veel close vriendschappen. En als je naar topics over maatje van vriend ofzoiets ook in deze pijler kijkt, zie je hoe dun die lijn soms is. Seks met anderen vind ik niet zo heel erg belangrijk. Dat kan ik wel missen als het zou moeten en verder vind ik het vooral logisch dat je je aan je afspraken houdt. Wat die ook zijn.