Als een ouder komt te overlijden

auroraatje dinsdag 9 juli 2024 13:04

Ik ben zo bang voor het moment dat ik 1 of beide ouders kwijtraak. Ik kan me een leven zonder hen niet voorstellen. Maar mijn ouders worden inmiddels ook een dagje ouder en ik weet dat het ooit gaat gebeuren.

Hoe ga je door als het zo ver is?

Sterrenstof74 donderdag 25 juli 2024 17:46

Bijna onvoorstelbaar, maar je gaat door. Uiteindelijk....
Mijn vader overleed enkele jaren geleden geheel plotseling. Ach, wat was ik verdrietig. Hij was mijn vangnet mocht het nodig zijn. En ineens was dat weg en werd ik het vangnet van mijn moeder

Wekenlang dacht ik nooit meer normaal te functioneren. En toch gebeurde het. Werk, thuiswonend kind en vriendinnen die me af en toe op sleeptouw namen, zorgen daar voor. En heel veel janken, muziek luisteren, wandelen en tegen mijn vader praten.

auroraatje donderdag 25 juli 2024 19:46

LucyvanPelt schreef: ↑
25-07-2024 17:40
mijn moeder is overleden toen ze ver in de 80 was. Ze was van haar appartementje naar een RVT verhuisd en wilde niet meer leven. (ze was niet ziek en zeker niet dement) Een paar weken later is ze gestorven in haar slaap. Ik was verdrietig maar eigenlijk ook blij voor haar.

Ja, zoiets speelt nu ook bij mijn oma van 95, die is ook echt klaar met het leven.

Stippeltje donderdag 25 juli 2024 20:09

yellowpino schreef: ↑
09-07-2024 21:40
Dank je. Ik huil heel veel. Bij het horen van bepaalde muziek, op momenten dat ik in de auto zit en haar dan tijdens de rit even zou bellen etc. Ik denk aan dingen die we samen hebben gedaan, waar we samen zijn geweest en dan komen de tranen weer. Er valt zo'n gat in mijn dagelijks leven omdat ik veel voor haar deed en dat is nu opeens allemaal weg. Ik kan ook heel moeilijk afscheid nemen van dingen van haar en heb een schuldgevoel. Van had ik maar.... Het is nog maar kort geleden maar merk dat iedereen verwacht dat je het leven weer oppakt. En dat moet ook maar lukt me gewoon nog niet elke dag even goed. Ik heb nog een lange weg te gaan.

Heel herkenbaar. Mijn vader is inmiddels 20 jaar dood, maar de eerste tijd na zijn overlijden zat hij nog zo vooraan in mijn systeem dat ik ooit eens huilend de bieb ben uitgelopen. De aanleiding, er was een nieuw boek aangekocht van onze favoriete schrijver en in m´n automatisme nd wilde ik pa even bellen om m dat te vertellen. Toen ik me realiseerde dat dat nooit meer kon en pa nooit dat boek zou lezen ben ik zó de bieb uitgelopen. Ook een keer bij het tuincentrum omdat daar het nummer Len Renny Len op de radio kwam en ik dat lied in die tijd echt niet trok. Echt, gun jezelf de tijd om te rouwen en te wennen aan je nieuwe leven "erna", de zon gaat écht ooit weer een keer voor je schijnen maar dat die hele zon voor nu je gestolen kan worden is heel normaal. Daar heeft de rest van de wereld misschien weinig begrip voor, want rouw wordt nu eenmaal erg lastig gevonden in onze maatschappij. Maar dat is dan toch echt het probleem van de ander, niet van jou. Jij hebt al genoeg op je bordje

In ieder geval heel veel sterkte, vertrouw me als ik zeg dat het leven beter wordt en de rouw minder rauw binnenkomt maar dat kost nu eenmaal tijd. Gun jezelf die tijd

Ik ben een oud-gediende die haar wachtwoord kwijt is... en aangezien m'n e-mailadres niet meer bestaat heb ik nu een nieuwe nick.

Jufjoke vrijdag 26 juli 2024 12:21

Sterrenstof74 schreef: ↑
25-07-2024 17:46
Bijna onvoorstelbaar, maar je gaat door. Uiteindelijk....
Mijn vader overleed enkele jaren geleden geheel plotseling. Ach, wat was ik verdrietig. Hij was mijn vangnet mocht het nodig zijn. En ineens was dat weg en werd ik het vangnet van mijn moeder

Hier precies hetzelfde. Ineens was de dynamiek tussen mij en mijn moeder helemaal veranderd. Ik vond dat best moeilijk, naast het grote gemis van mijn vader. Maar dan blijkt toch dat je het aankunt. Ik heb het overleefd, ik heb gerouwd, gesteund, ben gegroeid als mens en het leven draait nog steeds door.

Sky vrijdag 26 juli 2024 17:28

Mijn vader is een paar jaar geleden overleden. Waar ik zelf heel bang voor ben, is dat als mijn moeder overlijdt, ik niemand mee heb die onvoorwaardelijk van me houdt.
Ik geloof zelf niet echt in onvoorwaardelijke liefde, alleen wel van ouders naar kinderen. Zelf heb ik geen kinderen en ben single, dat vind ik normaal geen probleem, maar als mijn moeder zal overlijden, is er niemand meer die me van vroeger kent, die weet hoe ik was als kind enzovoort. Ze is mijn steun en toeverlaat. Ook al ben ik halverwege de 40 en mijn moeder begin 80, ik heb het gevoel dat ik haar nog erg nodig heb.
Nu is mijn vader overleden en mijn leven is nog niet erg veranderd daardoor. Mijn moeder woont nog steeds in het huis waar ze samen woonden en is topfit. Maar dat kan snel veranderen natuurlijk. Als allebei mijn ouders er dus niet meer zullen zijn, zal de klap nog veel groter zijn.

Anoniem_66d449c3dc708 zaterdag 27 juli 2024 11:00

Wat een rijkdom dat jij, TO, je ouders nog hebt, en ze ook nog eens heel veel voor je betekenen.

Niet elke situatie is zo, er zijn ook kinderen die al van heel jong voor hun ouders zorgen.

Heb je het wegvallen van je ouders al eens bespreekbaar gemaakt? Ik denk dat het niet makkelijk zal zijn, maar wel voor wat verheldering kan zorgen als je van elkaar weet hoe je daar tegenover staat. En hoe zo’n periode kort na het overlijden van een ouder eruit ziet.

En vooral: tel je zegeningen en geniet van je ouders.

Ravintola zaterdag 27 juli 2024 11:10

Mijn vader was al zo’n tijd ziek dat ik hem eigenlijk alleen maar gunde om niet meer te lijden. Zijn aandoening deed niet perse pijn, maar beperkte hem lichamelijk wel erg en dat viel hem zwaar. Het was een langgerekt afscheid en eigenlijk heb ik meer gerouwd toen hij er nog was. Het is oké.

yellowpino zaterdag 27 juli 2024 11:11

Sky schreef: ↑
26-07-2024 17:28
Mijn vader is een paar jaar geleden overleden. Waar ik zelf heel bang voor ben, is dat als mijn moeder overlijdt, ik niemand mee heb die onvoorwaardelijk van me houdt.
Ik geloof zelf niet echt in onvoorwaardelijke liefde, alleen wel van ouders naar kinderen. Zelf heb ik geen kinderen en ben single, dat vind ik normaal geen probleem, maar als mijn moeder zal overlijden, is er niemand meer die me van vroeger kent, die weet hoe ik was als kind enzovoort. Ze is mijn steun en toeverlaat. Ook al ben ik halverwege de 40 en mijn moeder begin 80, ik heb het gevoel dat ik haar nog erg nodig heb.
Nu is mijn vader overleden en mijn leven is nog niet erg veranderd daardoor. Mijn moeder woont nog steeds in het huis waar ze samen woonden en is topfit. Maar dat kan snel veranderen natuurlijk. Als allebei mijn ouders er dus niet meer zullen zijn, zal de klap nog veel groter zijn.

Dit is dus precies waar ik nu in zit nu mijn moeder, de laatste ouder is overleden. Ben ook single en geen kinderen. Wel een zus die zo anders in het proces zit en met wie ik het niet kan delen. En ook niet over vroeger kan praten. Dat hele stuk is weg en vooral doet me erg veel merk ik.

Sky zaterdag 27 juli 2024 13:37

Yellowpino,

ik snap je volledig. Echt. Ik denk dat ik er ook zo in zal komen te staan als mijn moeder is overleden.
Je hebt niemand meer om over vroeger te praten, niemand meer die je als kind heeft gekend. Daar zie ik erg tegenop.

auroraatje zaterdag 7 september 2024 08:08

We hebben gister te horen gekregen dat de kanker van een van mijn ouders agressiever is geworden. Ik ben momenteel echt aan het flippen van binnen. Zoveel paniek dat hij er misschien binnenkort niet meer is.

Ik kan me gewoon niet voorstellen dat het leven dan ook 'gewoon' doorgaat.

yellowpino zaterdag 7 september 2024 08:20

auroraatje schreef: ↑
07-09-2024 08:08
We hebben gister te horen gekregen dat de kanker van een van mijn ouders agressiever is geworden. Ik ben momenteel echt aan het flippen van binnen. Zoveel paniek dat hij er misschien binnenkort niet meer is.

Ik kan me gewoon niet voorstellen dat het leven dan ook 'gewoon' doorgaat.

Wat ontzettend naar. Heel veel sterkte!

canis-felis zaterdag 7 september 2024 09:47

Wat een naar nieuws, TO

Misschien helpt het een beetje om hier te blijven schrijven.

Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.

auroraatje zaterdag 7 september 2024 16:07

canis-felis schreef: ↑
07-09-2024 09:47
Wat een naar nieuws, TO Misschien helpt het een beetje om hier te blijven schrijven.

Ja, misschien zal ik af en toe een update plaatsen.

Enigme maandag 9 september 2024 00:05

Het overkwam mij bijna 18jr geleden.. ik was net 23.. mijn vader was 57. Hij stierf na een kort maar heel heftig ziektebed van enkele weken (uitgezaaide alvleesklierkanker).

Verdriet en rouw is persoonlijk en heel grillig... In de loop der jaren went het gemis.. maar het doet altijd pijn. Naarmate de tijd verstrijkt.. zijn er ook ineens dagen dat ik niet meer aan hem denk.. en dus ook niet aan het gemis en verdriet. Ik kan soms overvallen worden door momenten.. als ik graag iets met hem had willen delen... als er iets is met mijn moeder.. als ik zijn kleinkinderen op zie groeien terwijl hij ze nooit heeft mogen ontmoeten.. dat doet zeer, hij zou zo'n toffe opa zijn geweest..

kerst en oud en nieuw zijn standaard gevuld met mooie maar ook pijnlijke herinneringen (dat was zijn ziekte periode).

Ik moet er niet aan denken dat ik mijn moeder ook ooit kwijt ga raken... ik had een goede band met mijn vader, hij was dol op mij en ik op hem.. en met mijn moeder is de band na het verliezen van mijn vader nog hechter geworden..

Maar mijn ouders.. en het leven zelf hebben me voldoende tools gegeven om dat te dragen. Ik hoop alleen dat het nog minimaal 15jr duurt

Actieve topics