Relaties
alle pijlers
Als een ouder komt te overlijden
dinsdag 9 juli 2024 om 13:04
donderdag 25 juli 2024 om 17:46
Bijna onvoorstelbaar, maar je gaat door. Uiteindelijk....
Mijn vader overleed enkele jaren geleden geheel plotseling. Ach, wat was ik verdrietig. Hij was mijn vangnet mocht het nodig zijn. En ineens was dat weg en werd ik het vangnet van mijn moeder
Wekenlang dacht ik nooit meer normaal te functioneren. En toch gebeurde het. Werk, thuiswonend kind en vriendinnen die me af en toe op sleeptouw namen, zorgen daar voor. En heel veel janken, muziek luisteren, wandelen en tegen mijn vader praten.
Mijn vader overleed enkele jaren geleden geheel plotseling. Ach, wat was ik verdrietig. Hij was mijn vangnet mocht het nodig zijn. En ineens was dat weg en werd ik het vangnet van mijn moeder
Wekenlang dacht ik nooit meer normaal te functioneren. En toch gebeurde het. Werk, thuiswonend kind en vriendinnen die me af en toe op sleeptouw namen, zorgen daar voor. En heel veel janken, muziek luisteren, wandelen en tegen mijn vader praten.
donderdag 25 juli 2024 om 19:46
LucyvanPelt schreef: ↑25-07-2024 17:40mijn moeder is overleden toen ze ver in de 80 was. Ze was van haar appartementje naar een RVT verhuisd en wilde niet meer leven. (ze was niet ziek en zeker niet dement) Een paar weken later is ze gestorven in haar slaap. Ik was verdrietig maar eigenlijk ook blij voor haar.
Ja, zoiets speelt nu ook bij mijn oma van 95, die is ook echt klaar met het leven.
donderdag 25 juli 2024 om 20:09
Heel herkenbaar. Mijn vader is inmiddels 20 jaar dood, maar de eerste tijd na zijn overlijden zat hij nog zo vooraan in mijn systeem dat ik ooit eens huilend de bieb ben uitgelopen. De aanleiding, er was een nieuw boek aangekocht van onze favoriete schrijver en in m´n automatisme nd wilde ik pa even bellen om m dat te vertellen. Toen ik me realiseerde dat dat nooit meer kon en pa nooit dat boek zou lezen ben ik zó de bieb uitgelopen. Ook een keer bij het tuincentrum omdat daar het nummer Len Renny Len op de radio kwam en ik dat lied in die tijd echt niet trok. Echt, gun jezelf de tijd om te rouwen en te wennen aan je nieuwe leven "erna", de zon gaat écht ooit weer een keer voor je schijnen maar dat die hele zon voor nu je gestolen kan worden is heel normaal. Daar heeft de rest van de wereld misschien weinig begrip voor, want rouw wordt nu eenmaal erg lastig gevonden in onze maatschappij. Maar dat is dan toch echt het probleem van de ander, niet van jou. Jij hebt al genoeg op je bordjeyellowpino schreef: ↑09-07-2024 21:40Dank je. Ik huil heel veel. Bij het horen van bepaalde muziek, op momenten dat ik in de auto zit en haar dan tijdens de rit even zou bellen etc. Ik denk aan dingen die we samen hebben gedaan, waar we samen zijn geweest en dan komen de tranen weer. Er valt zo'n gat in mijn dagelijks leven omdat ik veel voor haar deed en dat is nu opeens allemaal weg. Ik kan ook heel moeilijk afscheid nemen van dingen van haar en heb een schuldgevoel. Van had ik maar.... Het is nog maar kort geleden maar merk dat iedereen verwacht dat je het leven weer oppakt. En dat moet ook maar lukt me gewoon nog niet elke dag even goed. Ik heb nog een lange weg te gaan.
In ieder geval heel veel sterkte, vertrouw me als ik zeg dat het leven beter wordt en de rouw minder rauw binnenkomt maar dat kost nu eenmaal tijd. Gun jezelf die tijd 
Ik ben een oud-gediende die haar wachtwoord kwijt is... en aangezien m'n e-mailadres niet meer bestaat heb ik nu een nieuwe nick.
vrijdag 26 juli 2024 om 12:21
Hier precies hetzelfde. Ineens was de dynamiek tussen mij en mijn moeder helemaal veranderd. Ik vond dat best moeilijk, naast het grote gemis van mijn vader. Maar dan blijkt toch dat je het aankunt. Ik heb het overleefd, ik heb gerouwd, gesteund, ben gegroeid als mens en het leven draait nog steeds door.Sterrenstof74 schreef: ↑25-07-2024 17:46Bijna onvoorstelbaar, maar je gaat door. Uiteindelijk....
Mijn vader overleed enkele jaren geleden geheel plotseling. Ach, wat was ik verdrietig. Hij was mijn vangnet mocht het nodig zijn. En ineens was dat weg en werd ik het vangnet van mijn moeder
vrijdag 26 juli 2024 om 17:28
Mijn vader is een paar jaar geleden overleden. Waar ik zelf heel bang voor ben, is dat als mijn moeder overlijdt, ik niemand mee heb die onvoorwaardelijk van me houdt.
Ik geloof zelf niet echt in onvoorwaardelijke liefde, alleen wel van ouders naar kinderen. Zelf heb ik geen kinderen en ben single, dat vind ik normaal geen probleem, maar als mijn moeder zal overlijden, is er niemand meer die me van vroeger kent, die weet hoe ik was als kind enzovoort. Ze is mijn steun en toeverlaat. Ook al ben ik halverwege de 40 en mijn moeder begin 80, ik heb het gevoel dat ik haar nog erg nodig heb.
Nu is mijn vader overleden en mijn leven is nog niet erg veranderd daardoor. Mijn moeder woont nog steeds in het huis waar ze samen woonden en is topfit. Maar dat kan snel veranderen natuurlijk. Als allebei mijn ouders er dus niet meer zullen zijn, zal de klap nog veel groter zijn.
Ik geloof zelf niet echt in onvoorwaardelijke liefde, alleen wel van ouders naar kinderen. Zelf heb ik geen kinderen en ben single, dat vind ik normaal geen probleem, maar als mijn moeder zal overlijden, is er niemand meer die me van vroeger kent, die weet hoe ik was als kind enzovoort. Ze is mijn steun en toeverlaat. Ook al ben ik halverwege de 40 en mijn moeder begin 80, ik heb het gevoel dat ik haar nog erg nodig heb.
Nu is mijn vader overleden en mijn leven is nog niet erg veranderd daardoor. Mijn moeder woont nog steeds in het huis waar ze samen woonden en is topfit. Maar dat kan snel veranderen natuurlijk. Als allebei mijn ouders er dus niet meer zullen zijn, zal de klap nog veel groter zijn.
zaterdag 27 juli 2024 om 11:00
Wat een rijkdom dat jij, TO, je ouders nog hebt, en ze ook nog eens heel veel voor je betekenen.
Niet elke situatie is zo, er zijn ook kinderen die al van heel jong voor hun ouders zorgen.
Heb je het wegvallen van je ouders al eens bespreekbaar gemaakt? Ik denk dat het niet makkelijk zal zijn, maar wel voor wat verheldering kan zorgen als je van elkaar weet hoe je daar tegenover staat. En hoe zo’n periode kort na het overlijden van een ouder eruit ziet.
En vooral: tel je zegeningen en geniet van je ouders.
Niet elke situatie is zo, er zijn ook kinderen die al van heel jong voor hun ouders zorgen.
Heb je het wegvallen van je ouders al eens bespreekbaar gemaakt? Ik denk dat het niet makkelijk zal zijn, maar wel voor wat verheldering kan zorgen als je van elkaar weet hoe je daar tegenover staat. En hoe zo’n periode kort na het overlijden van een ouder eruit ziet.
En vooral: tel je zegeningen en geniet van je ouders.
zaterdag 27 juli 2024 om 11:10
zaterdag 27 juli 2024 om 11:11
Dit is dus precies waar ik nu in zit nu mijn moeder, de laatste ouder is overleden. Ben ook single en geen kinderen. Wel een zus die zo anders in het proces zit en met wie ik het niet kan delen. En ook niet over vroeger kan praten. Dat hele stuk is weg en vooral doet me erg veel merk ik.Sky schreef: ↑26-07-2024 17:28Mijn vader is een paar jaar geleden overleden. Waar ik zelf heel bang voor ben, is dat als mijn moeder overlijdt, ik niemand mee heb die onvoorwaardelijk van me houdt.
Ik geloof zelf niet echt in onvoorwaardelijke liefde, alleen wel van ouders naar kinderen. Zelf heb ik geen kinderen en ben single, dat vind ik normaal geen probleem, maar als mijn moeder zal overlijden, is er niemand meer die me van vroeger kent, die weet hoe ik was als kind enzovoort. Ze is mijn steun en toeverlaat. Ook al ben ik halverwege de 40 en mijn moeder begin 80, ik heb het gevoel dat ik haar nog erg nodig heb.
Nu is mijn vader overleden en mijn leven is nog niet erg veranderd daardoor. Mijn moeder woont nog steeds in het huis waar ze samen woonden en is topfit. Maar dat kan snel veranderen natuurlijk. Als allebei mijn ouders er dus niet meer zullen zijn, zal de klap nog veel groter zijn.
zaterdag 7 september 2024 om 08:08
zaterdag 7 september 2024 om 08:20
Wat ontzettend naar. Heel veel sterkte!auroraatje schreef: ↑07-09-2024 08:08We hebben gister te horen gekregen dat de kanker van een van mijn ouders agressiever is geworden. Ik ben momenteel echt aan het flippen van binnen. Zoveel paniek dat hij er misschien binnenkort niet meer is.
Ik kan me gewoon niet voorstellen dat het leven dan ook 'gewoon' doorgaat.
zaterdag 7 september 2024 om 16:07
canis-felis schreef: ↑07-09-2024 09:47Wat een naar nieuws, TO
Ja, misschien zal ik af en toe een update plaatsen.
maandag 9 september 2024 om 00:05
Het overkwam mij bijna 18jr geleden.. ik was net 23.. mijn vader was 57. Hij stierf na een kort maar heel heftig ziektebed van enkele weken (uitgezaaide alvleesklierkanker).
Verdriet en rouw is persoonlijk en heel grillig... In de loop der jaren went het gemis.. maar het doet altijd pijn. Naarmate de tijd verstrijkt.. zijn er ook ineens dagen dat ik niet meer aan hem denk.. en dus ook niet aan het gemis en verdriet. Ik kan soms overvallen worden door momenten.. als ik graag iets met hem had willen delen... als er iets is met mijn moeder.. als ik zijn kleinkinderen op zie groeien terwijl hij ze nooit heeft mogen ontmoeten.. dat doet zeer, hij zou zo'n toffe opa zijn geweest..
kerst en oud en nieuw zijn standaard gevuld met mooie maar ook pijnlijke herinneringen (dat was zijn ziekte periode).
Ik moet er niet aan denken dat ik mijn moeder ook ooit kwijt ga raken... ik had een goede band met mijn vader, hij was dol op mij en ik op hem.. en met mijn moeder is de band na het verliezen van mijn vader nog hechter geworden..
Maar mijn ouders.. en het leven zelf hebben me voldoende tools gegeven om dat te dragen. Ik hoop alleen dat het nog minimaal 15jr duurt
Verdriet en rouw is persoonlijk en heel grillig... In de loop der jaren went het gemis.. maar het doet altijd pijn. Naarmate de tijd verstrijkt.. zijn er ook ineens dagen dat ik niet meer aan hem denk.. en dus ook niet aan het gemis en verdriet. Ik kan soms overvallen worden door momenten.. als ik graag iets met hem had willen delen... als er iets is met mijn moeder.. als ik zijn kleinkinderen op zie groeien terwijl hij ze nooit heeft mogen ontmoeten.. dat doet zeer, hij zou zo'n toffe opa zijn geweest..
kerst en oud en nieuw zijn standaard gevuld met mooie maar ook pijnlijke herinneringen (dat was zijn ziekte periode).Ik moet er niet aan denken dat ik mijn moeder ook ooit kwijt ga raken... ik had een goede band met mijn vader, hij was dol op mij en ik op hem.. en met mijn moeder is de band na het verliezen van mijn vader nog hechter geworden..
Maar mijn ouders.. en het leven zelf hebben me voldoende tools gegeven om dat te dragen. Ik hoop alleen dat het nog minimaal 15jr duurt
dinsdag 7 januari 2025 om 14:51
Het is alweer even geleden dat ik hier schreef. Mijn vader is er gelukkig nog en krijgt ook nog levensverlengende behandeling, maar van die behandeling wordt hij ook erg ziek. Het is erg lastig om hem zo te zien aftakelen. 
Ik hoop echt dat hij weer een opleving krijgt als de chemo achter de rug is en dat dit niet zo blijft zoals het nu is.
vandaag komt het allemaal weer even heel hard binnen. Fijn dat ik hier af en toe even mijn hart kan luchten.
Ik hoop echt dat hij weer een opleving krijgt als de chemo achter de rug is en dat dit niet zo blijft zoals het nu is.
vandaag komt het allemaal weer even heel hard binnen. Fijn dat ik hier af en toe even mijn hart kan luchten.
dinsdag 7 januari 2025 om 16:52
maandag 13 januari 2025 om 14:15
Vandaag ook weer langsgeweest. Ze zijn allebei zo verdrietig en van streek en leveren zoveel zelfstandigheid in. Toen ik thuiskwam ben ik zelf ook even ingestort. Het is zo moeilijk om te zien
Ik doe het niet vaak maar heb maar een rustgevend tabletje genomen, want ik raakte zelf ook steeds meer van streek en leek er maar niet uit te komen.
Ik doe het niet vaak maar heb maar een rustgevend tabletje genomen, want ik raakte zelf ook steeds meer van streek en leek er maar niet uit te komen.
dinsdag 14 januari 2025 om 13:28
MaanZon schreef: ↑09-07-2024 13:54Ik denk dat je nu vanuit de 'theorie' niets zinvols kan zeggen daarover.
Er zijn heel veel mensen die denken ' als ik dit-en dat beleef/mij dat overkomt, dan overleef ik het niet', en toch gebeurd dat wel. (dat ze het overleven en er weer goed uitkomen)
Ja, natuurlijk is het verlies van een ouder heftig en met niets vergelijkbaar, maar ook in de rouw breekt later weer een andere fase aan.
Ik was 8 toen mijn moeder overleed en ik herinner me nog dat ik dacht 'wat moet ik doen als mn vader ook overlijdt? Dat red ik niet!'
En toen ik 16 was overleed mijn vader, en toch redt je het ook dan weer.
Heel raar, maar soms ben ik nu (45 jaar) 'blij' dat ik dat gehad heb, en het niet nog een keer mee hoef te maken.
Ik ben mijn leven zonder ouders al zo lang gewend dat ik niet meer beter weet, en als iemand, voor mijn idee al 'op leeftijd' het heeft over zijn/haar ouders, dan kan ik helemaal een verbaasd gevoel hebben dat een ouder iemand zelfs nog ouders heeft.
dinsdag 14 januari 2025 om 13:33
Sterkte.auroraatje schreef: ↑07-01-2025 14:51Het is alweer even geleden dat ik hier schreef. Mijn vader is er gelukkig nog en krijgt ook nog levensverlengende behandeling, maar van die behandeling wordt hij ook erg ziek. Het is erg lastig om hem zo te zien aftakelen.
Ik hoop echt dat hij weer een opleving krijgt als de chemo achter de rug is en dat dit niet zo blijft zoals het nu is.
vandaag komt het allemaal weer even heel hard binnen. Fijn dat ik hier af en toe even mijn hart kan luchten.
Mijn vader heeft vanmiddag ook een gesprek met de artsen.
Al een tijdje levensverlengende behandelingen gehad, maar dat lijkt nu uitgewerkt.
Mijn moeder overleed na 2 jaar ziek zijn op mijn 21e.
Ikzelf ben nu 44 en wil er beter voor mijn vader wezen dan ik er voor mijn moeder kon zijn. Het lijkt me toch heel anders omdat ik nu ik ouder ben.
justagirly wijzigde dit bericht op 14-01-2025 16:39
0.22% gewijzigd
dinsdag 14 januari 2025 om 15:29
Wat rot dat jij ook in die situatie zit. Ook voor jou heel veel sterkte en ik hoop dat ze toch nog iets voor je vader kunnen betekenenjustagirly schreef: ↑14-01-2025 13:33Sterkte.
Mijn vader heeft vanmiddag ook een gesprek meteen artsen.
Al een tijdje levensverlengende behandelingen gehad, maar dat lijkt nu uitgewerkt.
Mijn moeder overleed na 2 jaar ziek zijn op mijn 21e.
Ikzelf ben nu 44 en wil er beter voor mijn vader wezen dan ik er voor mijn moeder kon zijn. Het lijkt me toch heel anders omdat ik nu ik ouder ben.
dinsdag 14 januari 2025 om 17:30
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
