Altijd de luisteraar in vriendschappen

Quote Kanarie79 ;"Fijn HansHier, dat je iemand hebt ontmoet die zowel kan praten als luisteren, zo iemand moet je koesteren hoor! Er zijn er volgens mij niet veel van! En natuurlijk vind ik je mailtjes interessant, ik heb er veel aan om te horen hoe andere 'luisteraars' met dit 'probleem' omgaan."



Okay, hier deel twee. Ik had dus deze persoon ontmoet op mijn werk, en ik kwam er achter dat er inderdaad dingen waren waren we goed over konden praten. De persoon bleek in staat goed te vertellen en ook nog eens te luisteren. ( Zoals de meesten hier, ben ik meer een luisteraar dan prater.)

Dus leuk om zo 'n collega te hebben dacht ik. We hadden toevallig ook nog eenzelfde, vrij uniek probleem waarover we van gedachten konden wisselen.

Dit was dus een collega, ik ben erg voorzichtig met het woord 'vriend', hoewel ik de collega duidelijk meer als vriend zag. Ik had bijvoorbeeld haar mail adress en tel. niet. ( Alleen werk email adres.)

Vroeg daar bewust niet naar, omdat ik vind dat zoiets min of meer automatisch gedeeld moet worden, Zij had wel mijn tel. nummer en email adres.(I.v.m. het werk) Ze zou gaan verhuizen naar het buitenland, en ik nam een andere baan. Bood wel aan te helpen pakken en zo. Dit was een paar maanden geleden.

Ik stuurde nog drie mailtjes naar haar werk om te vragen hoe het ging, ze hulp bij het pakken nodig had enz. Geen antwoord. Weer twee maanden later hoorde ik via via dat ze waarschijnlijk al verhuisd is. Ik dacht nog dat ze even zonder internet zat of zo en erg druk was enz.

Nu moet ik helaas wel inzien dat ze waarschijnlijk gewoon niet meer van zich laat horen.

Ik ga hierover niet huilen, maar het was toch wel een teleurstelling te realiseren dat ik weer zo stom / naief was geweest te denken dat hier een redelijke vriendschap uit voor zou komen. Ik snap er ook geen *** van, gewoon niets zeggen en verdwijnen.

Om even terug te komen op het Topic: Gesprekken zijn waarschijnlijk overschat. Ook 'goede' gesprekken zijn vaak niet meer dan gesproken woorden. Bla bla bla dus. Wat blijft er over, naast een gesprek? Juist ja : Daden. Hierover later meer ( misschien, ik weet uiteindelijk niet of....ha!)

Wow, dat staat wel even heel heavy als je dat zo zwart-wit tikt, vind je niet? Maar wel een goed inzicht.

Het werkt vast ook goed, mensen vinden het fijn als iemand aandacht voor ze heeft en naar ze luistert. Maar je moet ook van JEZELF houden, en niet IEDEREEN hoeft van je te houden.

Al die mensen die jou alleen maar als 'vuilnisbak' gebruiken voor hun problemen en geen aandacht terug geven, die houden niet echt van je, die zijn veel te veel met zichzelf bezig.



Maar ik herken het wel, hoor, ik kan ook wel zo denken. Rationeel weet je dat het niet klopt, maar het is wel erg eng om meer ruime voor jezelf op te eisen.

Heb je nog meer kunnen 'oefenen' met meer over jezelf praten? Ik denk dat dat wel goed kan helpen, echt ervaren dat mensen je helemaal niet stom vinden of je laten vallen.

Wat 'goede gesprekken' betreft: Dit is ook niet echt een maatstaaf om de kwaliteit van een vriendschap te meten.

Naast de woorden zijn er dus daden.

Had een vriend, die niet echt een prater is , maar ook niet echt een luisteraar (!?) Iemand die afspraken vaak niet nakwam, zonder uitleg, en daar geen moeite mee had.

Mailt en belde vrijwel nooit, ook niet nadat ik zelf wel van me liet horen. Maar gaf me, toen ik eens bij hem was, spontaan een van zijn akoestische gitaren, wat ik wel waardeerde.

Ondertussen is de vriendschap helemaal verwaterd door zijn passiviteit.

Toen ik een jaar of tien geleden veel reisde, kwam ik vaak mensen tegen die me gewoon bij hen thuis uitnodigden voor meerdere dagen, zonder me te kennen.

Praktische daden dus.

Moraal; Dat gesprekken voeren is maar een klein deel van een relatie. De meeste mensen kunnen leren een gesprek gaande te houden, maar dat is op zich geen doel op zich, lijkt me.



Quote Kanarie:

Ja, ik denk dat het inderdaad een controletrekje is. Ik denk dat er bij mij achter zit: als ik maar heel aardig ben voor mensen en goed naar ze luister en help hun problemen op te lossen, dan zullen ze hopelijk een beetje van mij houden. Want als ik gewoon mezelf ben, dan houdt er niemand van mij.

Dus luisteren in de hoop liefde te krijgen...



Kanarie, ik zou ophouden jezelf te forceren 'aardig' te zijn, wees zoveel mogelijk jezelf, en als je denkt dat de mensen je niet interessant of wat dan ook vinden, is dat niet perse een probleem. Als je bewust de 'aardige, behulpzame luisteraar' speelt, geef je mensen ook niet echt het juiste beeld van je.

Je bent wel heel eerlijk naar jezelf toe, dat vind ik best goed.

Ik herken het ook wel (en ik denk wel meer mensen); die behoefte om aardig gevonden te worden, zelfs door mensen die je zelf niet eens aardig vind! Dat verander je ook niet van de een op de andere dag.



Wat voor mij wel een eye opener was, was het besef dat IK ook mensen niet aardig mocht vinden. Dat ik niet alleen maar bezig moest zijn met zorgen dat de ander me aardig vond, maar zelf ook kon denken 'jij bent vervelend, ik heb helemaal geen zin om met jou om te gaan'. En daarna volgde dan ook de gedachte 'en het kan me niets schelen wat jij van mij vindt!'.

Want je wil eigenlijk dat die stomme lul jou aardig vindt omdat je jezelf anders niet aardig vindt. En dan helpt het om te denken 'Jij bent een stomme lul! Ik wil niet eens wat met je te maken hebben!'.



En hoe je merkt dat mensen wel echt van je houden? Als je merkt dat zij er ook voor jou zijn, en jij niet alleen voor hen.

Als je meer gaat 'eisen' van een vriendschap ipv alleen maar te geven, dan zal je merken dat de meeste mensen je helemaal niet in de steek zullen laten. Sommige wel misschien, maar dat waren dan al nooit goede vrienden.

Dat weet je zelf waarschijnlijk al lang, verstandelijk dan. Maar je moet het echt ervaren om te weten dat het waar is.

Het heeft bij mij ook lange geduurd maar door vele ervaringen (vrienden die me trouw bleven, die me helemaal niet meteen onaardig vonden als ik eens egoistisch was, die begrip toonden en me hielpen) ben ik me steeds zelfverzekerder gaan voelen.

Maar het gaat in kleine stapjes, ik ben er nog niet helemaal vanaf, maar het helpt erg om me er van bewust te zijn. Ik hoop dat je ook wat van die stapjes kunt gaan nemen, ook al is het doodeng.

En haha, ik had in het begin precies hetzelfde, van dat snelle praten! Anders moet je dat ook eens gaan uittesten, expres veel langzamer praten en kijken of mensen dan wel echt minder luisteren.

Wat ik hiervoor al schreef en wat je nu zelf al merkt; het werkt het beste als je het zelf ervaart.

quote:Jasmina schreef op 11 juli 2009 @ 14:59:



Wat ik hiermee wil aangeven, is dat het probleem niet alleen bij jou ligt, maar zeker ook bij anderen. Mensen zijn nou eenmaal erg egocentrisch ingesteld. Als je met iemand praat, probeer dan bij te houden hoe lang deze persoon aan het woord is. Geef advies of wat dan ook. En neem dan zelf het woord. Net zo lang als diegene heeft gepraat. En als die persoon niet wil luisteren: praat door en zeg gewoon: nu ben ik aan het woord! Dit ga ik ook proberen in het vervolg.



Bedenk dat jouw verhalen minstens zo interessant zijn als die van anderen en dat iedereen het nodig heeft om zijn ei kwijt te kunnen.



Of het egocentrisme is weet ik niet. Van mezelf ben ik vrij open en extravert. Soms is het dan moeilijk je voor te stellen dat een ander dan niet is, en misschien wat meer tijd of stimulans nodig heeft zijn/haar ei kwijt te kunnen. Het is niet per se onwil, meer dat de ander misschien verwacht dat wanneer je iets kwijt wil, het wel in de groep gooit.



(Overigens krijg ik wel complimenten dat ik een goeie luisteraar ben, ook al praat ik ook veel)

Hoe gaat het nu, Kanarie?