Balans houden in vriendschap

Lieve mensen,

Volgens mij komt dit onderwerp vaker voorbij.
Maar nu zie ik het even niet scherp.

Ik heb een vriendin met medische problemen en die worstelt met gevoelens van angst, depressie en wanhoop.
Ze kan zich niet makkelijk uiten, ik ben haar enige vertrouwenspersoon.
We appen dagelijks, over koetjes en kalfjes en soms krijg ik een emotioneel beladen bericht.

En ik merk dat ik het slecht trek. De vriendschap is natuurlijk niet gelijkwaardig nu, op zich vind ik dat geen probleem. Het is normaal gesproken een lieve meid, we hebben altijd lol samen. Ik wil haar steunen. Maar ik moet goed op mezelf passen, want ik merk dat ik zelf somber word, me zorgen over haar maak en niet meer toekom aan de dingen die ik graag doe. Ik ben normaal geen apper, ben graag alleen en hecht veel waarde aan een drama-vrij leven voor zover mogelijk.

Op zich valt het qua 'drama' echt wel mee, ze houdt zich heel flink maar heeft gewoon veel angst en weinig sociale steun. Ik had eigenlijk niet verwacht dat het zo belastend is om iemand in die situatie te steunen, ik dacht natuurlijk je kan altijd bij me terecht, maar het werkt dus niet op deze manier.

Wat kan ik nu het beste doen? Ik heb aangegeven dat ik er voor haar wil zijn, maar dan liever bijvoorbeeld een keer met haar bel ipv dagelijks appen. Ook heb ik gezegd dat ze er goed aan doet om ook met anderen haar gevoelens te (leren) delen omdat ik er niet altijd voor haar kan zijn.

Is dat redelijk van mij?

Ze reageerde er wel goed op. Maar ze vindt bellen lastig, omdat ze emotioneel wordt en niet altijd haar gevoelens wil bespreken. Maarja, ik heb mijn grenzen en daar heb ik rekening mee te houden. We hebben nu even een pauze genomen in ons contact. Dat geeft me lucht en doet me goed, maar ik ben ook onzeker over hoe nu verder.

Vinden jullie het redelijk als ik vervolgens mijn poot stijf houd en niet meer via app communiceer met haar, maar blijf bij mijn voorstel om te bellen of bijvoorbeeld een uurtje samen thee te drinken? En anders dus maar niet? Zijn er nog andere opties?

Grenzen aangeven vind ik lastig. Helemaal als ik eigenlijk maar bar weinig kan aanbieden. Ik wil de vriendschap niet op het spel zetten.

Oh ja vergeten te vermelden, ivm haar medische situatie heeft zij aangegeven liever niet af te spreken. Dat maakt het dus lastig.

Noia schreef: ↑

24-11-2022 15:26

Het was ook niet bedoeld als verwijt hoor! Ik herken het wel, want ik heb ook mijn dingen waar ik zelf in doorsla soms, en dan vind ik het fijn als iemand me daar op wijst. Soms heb ik het ook als ik er dan achteraf op terugkijk, dat ik denk: ik heb het moeilijker voor mijzelf gemaakt dan nodig was.

Hoop dat het wat lichter voor je gaat voelen uiteindelijk.

(En ja, het is zeker begrijpelijk dat het jou raakt.)

Volgende keer heb ik vast minder gedoe nodig om er te komen.

Maarja achteraf kijkt men een koe in de kont. Als iemand leert fietsen zeg je ook niet, doe niet zo moeilijk met die zijwieltjes joh.

Ik ga mezelf niet afwijzen daarover.

Het voelt nu al lichter en ik respecteer haar en onze vriendschap alleen maar meer. Er stond iets tussen ons in, angst om de ander kwijt te raken door iets verkeerd te doen. En nu is dat uitgesproken en begrijpen we elkaar beter, dat voelt echt goed. En ik leerde iets over mezelf.

Ik denk als je een vriendin wil steunen die ergens doorheen gaat wat zwaar is, dat je vroeg of laat zo'n soort gesprek met elkaar moet hebben. Waarin je eerlijk durft te zijn.

Ik weet nu al dat ik dat een volgende keer ook weer moeilijk zal vinden. Maar dit was alvast een goede leerervaring.

Allemaal bedankt voor jullie hulp.