Ben ik dom of ben ik dom?

Hem duidelijk zeggen: je bent pas welkom als je gescheiden bent, nu even niet! Mijn onderbuik gevoel zegt ook dat deze man misschien wel helemaal geen goede keuze voor je is. Over je vraag ben ik dom of ben ik dom? Nee niet dom, hooguit stom of naief. Ik hoorde van de week op tv bij opgelicht dat de meest hooggeschoolde mensen zich eerder ergens in laten luizen dan laaggeschoolde. Hooggeschoolden zijn naiever doordat ze zich proberen in te leven in anderen en mee te gaan in het denken.......Heb ik dus maar gehoord, als ik naar mezelf kijk klopt dit wel al heb ik mezelf bijgeschaafd. Ik trap niet snel ergens meer in. Of jij hoog of laaggeschoold bent weet ik niet, maar dit is gewoon even verkeer denken.

Je bent niet dom. Wel maakt deze man gebruik van je en dat is niet goed voor jou en ook niet voor je zoon. Stop met deze relatie. Hij is wellicht welkom wanneer zijn scheiding rond is, als het dan goed voelt en hij er echt voor jou kan zijn.

Wat goed van je, Lente.

Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is nu, dat je je alleen voelt en hem mist. Maar als hij echt achter de woorden staat die hij allemaal tegen je heeft uitgesproken, dan komt hij nadat hij alles heeft geregeld bij je terug. Zoniet, dan weet je dat hij nooit helemaal voor jou zou hebben gekozen.



Sterkte (f)

hoi lente



Ik vind het heel knap van je dat je deze beslissing hebt genomen, ondat dat het je een naar gevoel en leeg gevoel geeft is het op dit moment wel het beste...

Hij moet nog zoveel dingen afsluiten en daar hoort de scheiding bij.. Als hij helemaal los is van zijn ex vrouw en er ook gewoon voor kans kiezen om bij jou te zijn is er pas de mogelijheid om samen een toekomst op te bouwen. Met de hoop dat je dan ook bij zijn eigen kinderen betrokken wordt.



Als zo leest begrijpt deze man jou standpunt ook wel en hopelijk gaat hij er dan ook echt voor.



Heel fijn dat ook goed met jou zoon gaat...

Dat je weinig vrienden hebt geeft niet, je bent sterk genoeg, je hebt deze beslissing ook helemaal zelf gemaakt!!! Dat is knap



en dan heb je altijd dit forum nog lekker van je afschrijven daar is het voor!!!



Succes....

Hoi Lente, heeft hij nu ook gezegd waarom hij nog steeds niet gescheiden is?

Je doet het goed, ondanks je pijn. En hij weet dat hij terug kan komen als hij definitief gescheiden is, dat zou dus een kwestie van tijd zijn.

Dat je je nu ongelukkig en verdrietig voelt is alleen maar heel vervelend en had voorkomen kunnen worden. Daar mag je best emotioneel over zijn. Ik herken het ook wel van toen mijn ex ook aan zijn ex bleef hangen waardoor wij nooit echt kans hebben gehad om iets op te bouwen en dat ook voor een aantal jaar lang. De pijn zul je best nog een tijd blijven voelen...

Mijn idee: als je weer verder gaat met hem, vraag hem dan inzage in de papieren rondom... ja, rondom wat eigenlijk. Er is dus nog niet eens een scheiding aangevraagd. Nou ja, de zaken die hij rondom zijn kinderen heeft geregeld naar eigen zeggen en inzicht in zijn financiele zaken.

Laat hem maar zien dat hij werkelijk bezig is uit die relatie te komen maar dat hem dat niet lukt wegens chantage of whatever.

Ingeval hij dit niet wil/kan laten zien zou ik zijn mooie woorden maar laten voor wat ze zijn: mooie woorden en meer niet.



Er rommelt wel wat: het is niet erg gebruikelijk dat een man bij zijn vrouw weggaat en bij zijn vriendin gaat wonen. Maar goed, jij mag best inzicht hebben. Zou je zelf toch ook geven aan je partner als je in een onmogelijke situatie zit en hij om duidelijkheid vraagt?

quote:lente45 schreef op 08 februari 2009 @ 13:09:

Hoi,



Hier ben ik weer. Ik heb op dit moment zoooooooooooooo moeilijk. Ik dacht dat ik met mijn beslissing, welke natuurlijk goed is, wat makkelijker zou krijgen, maar het is niet zo. Ik zit alleen thuis, heb niemand met wie ik mijn verhaal kan delen en voel me zo verschrikkelijk alleen. Er zit zoveel pijn in mijn hart en ziel. Het is niet te beschrijven. Ik wens dit aan niemand toe. Twee jaar van liefde en hoop waren voor niets. En het grappigste is dat ik deze relatie enkele keren heb verbroken omdat ik wist dat er niets kan worden, maar werd telkens weer door hem overtuigd dat wij een toekomst samen hebben. Telkens weer kwam hij naar mij toe met redenen waarom wij niet moeten stoppen. En ik ben niet dom, dat weet ik heel goed. Ik heb alles voor en nadelen gezien, maar wat doe je in godsnaam als iemand tegen je zegt dat je verkeerde beslissing neemt en alles kapot maakt? Dan vraag je je af of je toch een verkeerde stap neemt en kans mist om iets mooi op te bouwen met de persoon die zo goed bij je past. Ik weet het niet meer. Mijn hoofd bonkt, mijn hart is zo opgezwollen van pijn, mijn ziel zoekt wanhopig naar een oplossing...en alles wat er op dit moment aanwezig is, is een grote leegte. Ik heb nog nooit zulke pijn gehad...Liefdesverdriet doet altijd pijn en dat is natuurlijk verdrietig. Maar de gevoelens die jij beschrijft vind ik eerlijk gezegd wel wat ver gaan. Weet je zeker dat het verbreken van de relatie het enige is waar je nu mee zit?

Ik begrijp je pijn wel, je voelt dat als je alles hebt gegeven en het toch op niks is uitgelopen. Ik denk dat veel vrouwen dit gevoel wel kennen (er zijn ook andere topics over, bijv Relatie over - loslaten is zo moeilijk.

Heb je niet ergens nog de hoop dat het goed kan komen als hij daadwerkelijk de scheiding gaat doorzetten?

quote:lente45 schreef op 08 februari 2009 @ 15:01:

Dank voor jullie reacties,



Ik ben eigenlijk nog verbaasd dat iemand reageert op mijn verhaal. Want als ik mezelf als een gevallen vrouw zie, wat moet dan ander denken? Maar ja, je kan nooit voorspellen wat het in het leven gaat gebeuren. Ik sta versteld van mijzelf dat ik zoiets heb toegelaten, maar dat neemt de pijn niet weg. En ja, mijn grote pijn komt alleen hierdoor. En waarom? Omdat onze relatie en eigenlijk ons hele contact was vanaf de eerste moment heel bijzonder. Iedereen die ons kende heeft dat gezien en gemerkt, dus ik had ook op een gegeven moment zoiets van, ja, dat is het. het gaat ons lukken, misschien zijn dingen niet op een conventionele manier gegaan, maar wij zijn voor elkaar gemaakt en het zit goed. Blijkbaar was ik zo verblind dat ik de realiteit zelf niet heb gezien.



Gelukkig, het had dus veel erger kunnen zijn. Het enige wat helpt in tijden van liefdesverdriet is afleiding zoeken, blijven ademhalen en vooral gaan relativeren. Was het nou echt zo leuk als je je nu meent te herinneren? Wat heb je nou echt aan een man die zich niet wil en kan binden? Hoe zou jij het vinden als jouw zoon zich later zo gaat gedragen als je ex?



Het goede nieuws: alle liefdesverdriet gaat uieindelijk over. Het slechte nieuws: het duurt altijd even. Sterkte.

Tsja, als je naast je relatie ook je maatje kwijt bent, dan is dat heel k*t! Je kunt hem niet meer even bellen als je je slecht voelt, ook omdat hij de aanleiding is voor het feit dat je je klote voelt.



Maar heb je mijn vraag gemist of je denkt dat hij nu wel echt de scheiding zal doorzetten en dat het misschien dan nog goed kan komen?

Hoe is het zover gekomen dat je helemaal niemand meer hebt buiten je kind? Heb je je mede door deze relatie geïsoleerd?



Gelukkig biedt juist een kind mogelijkheden tot het bouwen aan nieuwe vriendschappen. Op heel onverwachte momenten kun jij iets voor iemand anders betekenen waarvan je ziet dat ze het moeilijk heeft of biedt iemand anders je haar hulp aan, en daar kan een vriendschap uit voortrollen.

Of ga eens borrelen met een collega. (Bij wijze van spreken dan, snap ook wel dat dat met een kind van tevoren geregeld moet worden).



En anders is er altijd nog het forum voor aanspraak. Kletsgroepjes genoeg.



Het klinkt me heel triest in de oren dat het zoveel voor je betekent dat mensen hier met je willen communiceren. Wat is er gebeurd met je zelfbeeld, waar, en hoe?

quote:lente45 schreef op 08 februari 2009 @ 16:01:

Dank nogmaals voor jullie reacties. het betekent zoveel voor mij dat iemand überhaupt met mij wil communiceren.

Het ergste is dat ik iemand ben die eigenlijk niet eens op zoek naar een relatie was. Hij was mijn vriend, ik was zijn vriend. Wij hebben elkaar in moeilijke tijden gesteund. Er waren gevoelens, dat wel, maar ik deed niets ermee, totdat hij meer wilde. Hij heeft me overtuigd dat dit een betekenis heeft. En wat nu? Hoe moet ik verder in godsnaam? Helemaal alleen. Ik heb hier niemand. Letterlijk niemand. Hij was, naast mijn kind, enige persoon met wie ik kon praten, mijn gevoelens delen, mijn alles,,,



Fijn dat je hier je verhaal kwijt kunt maar hier krijg ik het een beetje benauwd van, to say the least. We kunnen namelijk ook communiceren zonder dat jij je opstelt als een deurmat. Dus doe ons allebei een plezier en hou op met dat onderdanige.



Dat gezegd hebbende houdt het leven natuurlijk niet op na een verbroken relatie. Als ik me niet vergis heb je een zoon, een gezond lichaam en een huis. Daarnaast heb je ook een baan neem ik aan? Dan is dat een heel aardig begin. Misschien aardig om je te realiseren dat heel wat mensen het moeten doen met minder. Het lijkt me verstandig om binnenkort naar de huisarts te gaan en te vertellen dat je zo verdrietig bent. Je huisarts kan je vast voorzien van goed advies. Daarnaast adviseer ik je om vrijwilligerswerk te gaan doen met mensen die het minder goed hebben. Dat is een prima manier om je eigen leed wat te relativeren. Je zult nu zelf een aantal stappen moeten nemen, een ander kan het niet voor je doen.

Hoi Lente45, ik herken het wel dat je zo goed als niemand meer hebt, door omstandigheden zoals bijvoorbeeld verhuizen maar ook andere zaken. In mijn geval heb ik heel hard moeten vechten om te komen waar ik ben. Nu gaat alles goed maar in de opbouwfase, waarin je eigenlijk alleen jezelf hebt en dan iemand leert kennen ben je voorzichtig. Je hebt veel te verliezen omdat je graag dat contact wil maar zelf weet dat je ook veel dan te verliezen hebt. Meestal meer dan de ander. De ander heeft vaak weinig te verliezen en de man uit jouw voorbeeld zelfs erg weinig want hij heeft nog een vrouw... Er is helaas dan, zonder dat je dat zelf wilt, zonder dat je juist de ander gaat claimen, zonder dat je iets anders doet dan wat anderen doen, toch iets wat de ander opvat als ongelijkwaardig. Dat is hun eigen probleem als zij daar niet mee om kunnen gaan. Het hoeft namelijk niet ongelijkwaardig te zijn maar de ander maakt het in dat opzicht helaas zo. In deze situatie zien andere posters het blijkbaar op die manier...



De meeste mensen hebben behoefte aan iemand om hen heen waar ze eventueel op terug kunnen vallen, waar ze mee kunnen kletsen of samen zijn. Maar doordat deze persoon dan meestal eerst de enige is, dat is bij opbouwen van contacten vanaf niets nu eenmaal het geval, is het erg moeilijk om de gelijkwaardigheid te behouden. En de ander snapt niet zo goed wat hij doet met zijn beloften. Als iemand jou, uit zichzelf, beloofd dat hij bij jou wil zijn, samen iets wil opbouwen, dan ga je dat toch op een gegeven moment geloven. Het is niet zo dat je dan paranoia in het leven zou moeten staan en denken dat de ander daar toch niets van meent. Je weet alleen dat je dan meer te verliezen hebt en als een ander jou juist dan laat geloven dat hij wel met jou verder wil maar opnieuw je vertrouwen beschaamd en achteraf blijkt dat het allemaal loze beloften waren waar hij niets van meende, komt dat extra hard aan omdat je verder niets hebt om op terug te vallen. En je erg je best hebt gedaan om eerst zeker te weten dat de ander echt het beste met je voorhad voordat je je openstelde.



Zo ik het lees heb jij dat bewust geprobeerd gelijkwaardig te houden, je hebt het eerst aangezien en alleen! omdat hij aangaf samen met jou iets te willen is er uiteindelijk meer gebeurd. Jij hebt ook meerdere keren aangegeven dat het zo niet gaat werken, omdat hij zijn scheiding niet doorzet bijvoorbeeld, maar elke keer heeft hij jou geprobeerd van zijn goede wil te overtuigen. Je had misschien beter moeten weten, maar helaas is het zo dat je het leven ook niet kan leven zonder vertrouwen in de oprechtheid van anderen. Je kijkt naar het gedrag en je probeert daar zo goed en kwaad als het gaat de voor- en nadelen van te zien. En de loze beloften van een ander zijn toch aan hen en niet aan jou. Jij hebt je best gedaan in jouw omstandigheden. En zal dat waarschijnlijk een volgende keer weer ietsjes beter, eerst scheiden bijvoorbeeld en alles afgehandeld en dan echt iemand die stappen neemt om er samen wat van te maken. Je weet het gewoonweg niet altijd vantevoren en tegenwoordig gaat bijna niets nog volgens bepaalde regeltjes...



Om dan uiteindelijk alsnog iemand weer te verliezen terwijl je nu weer gewend bent geraakt aan iemand in je leven is dubbel zo moeilijk. Je wordt weer geconfronteerd met de eenzaamheid en i.p.v. dat je contacten zich opbouwen en je vooruit gaat, vanuit een basis thuis met iemand die je steunt, moet je opnieuw vanaf niets beginnen en ga je weer terug naar af. Je hebt nu veel verloren maar mensen die zelf niet die gelijkwaardigheid in stand kunnen houden als ze aan de goedbedeeldere kant zitten (dus wel meer mensen om zich heen hebben of die noodzaak minder hebben) daar is spijtig genoeg niets aan te doen. Knap van je dat je ondanks dat, toch kiest voor wat jouw gevoel ingeeft en dat je ondanks dat je veel te verliezen hebt toch probeert het oprechte te doen.



Het gaat hier denk ik niet, zoals Wuiles zegt, om materiele zaken zoals een huis of fysieke zaken zoals gezondheid maar om het feit dat mensen daadwerkelijk om je geven, dat er iemand is waar je bij terecht kan en dat je niet alleen op de wereld bent. Het kan zeker geen kwaad om te kijken naar anderen die het minder hebben, die zijn er altijd maar eenzaamheid is een erg zware last en dat valt niet snel te vergelijken. Toch helpt relativeren, ook dit, wel een beetje.



En ik kan vanuit persoonlijke ervaring zeggen dat ik liever ziek was met mensen om mij heen dan gezond maar alleen op de wereld. Geen idee of mensen dat snappen maar ik denk dat liefde en begrip belangrijker zijn dan alles wat er verder in het leven is. Gelukkig kun je met een goede gezondheid en steeds minder zorgen beter op zoek naar andere mensen die wel bij je passen en waar je zoals bij vriendschap, ook iets aan hebt.



Je hebt het hiervoor ook gered in je eentje en zal dat nu ook weer kunnen hoor! Het is lastig maar gewoon naar nieuwe wegen blijven zoeken.



Dat dat, zoals sommigen hier suggeren, te maken heeft met een laag zelfbeeld of je opstellen als deurmat, dat denk ik niet. Naar mijn idee geef jij de feiten weer. Dat een buitenstaander daar het benauwd van krijgt en daar zelf iets ongelijkwaardigs van maakt is weinig aan te doen denk ik. Ik vind het nogal heftig eigenlijk, dat iemand het benauwd krijgt, op een forum, als iemand anders hier zijn blijdschap uit dat er toch nog gecommuniceerd kan worden. Het is jammer dat dat blijkbaar het geval is, en ja het zou anders moeten. Maar ik denk dat communicatie in het dagelijks leven niet altijd even diepgaand is. En dat je vaak toch niet bij anderen terecht kan met jouw problemen. Dat is namelijk ook mijn ervaring.



En ik denk dat Lente45 gewoon even blij was dat ze hier mensen vond die aandacht hadden voor haar verhaal. Dat houdt verder toch geen verantwoordelijkheid in voor de posters hier op het forum?



Ik vraag mij nu, vanuit persoonlijke motieven, dus ook wel af waarom Wuiles het zo benauwd krijgt?

Ook ik krijg niet de indruk dat Lente zich opstelt als deurmat. Ik lees hier het verhaal van iemand die het moeilijk heeft na het verbreken van een relatie waarna daaruit veel onbegrip uit voortkomt (en terecht). Het zijn veel waarom-vragen waar je mee blijft zitten en als je alleen bent, dan is de stap om in een diep gat te vallen niet erg groot.

Onze steun blijft beperkt tot hier het forum en zodra je je computer uitzet, dan zit je weer met jezelf opgescheept in de chaos van een gebroken hart en dromen die als een zeepbel uiteen gespat zijn. Ga er maar aan staan...

quote:lente45 schreef op 08 februari 2009 @ 18:39:

Wuiles, ik stel me niet als een onderdanige, ik zeg gewoon wat ik voel en hoe ik me voel. Jij komt heel erg bot over met je reactie. Ik hoop voor je dat je nooit zoiets meemaakt. En je kan je adviezen hier neerzetten, wat ik allemaal moet doen want anderen hebben misschien moeilijker dan ik, maar dat is niet de bedoeling geweest van mijn verhaal. Ik zocht een beetje steun en een vriendelijke woord van een medemens en als jij hiermee moeite mee hebt dan moet je niet reageren, lijkt mij tenminste.





Jij schreef:



"Ik ben eigenlijk nog verbaasd dat iemand reageert op mijn verhaal. Want als ik mezelf als een gevallen vrouw zie, wat moet dan ander denken?"



en



"het betekent zoveel voor mij dat iemand überhaupt met mij wil communiceren"



Dat vind ik onderdanige reacties en daar heb ik bezwaar tegen. Getuige je reactie naar mij heb je nu iets meer vechtlust dan eerder vandaag. Ik hoop dat je die vechtlust gebruikt om jezelf uit deze ellende te praten in plaats van te volharden in



" En wat nu? Hoe moet ik verder in godsnaam? Helemaal alleen. Ik heb hier niemand. Letterlijk niemand. Hij was, naast mijn kind, enige persoon met wie ik kon praten, mijn gevoelens delen, mijn alles,,,"

Eens met Wuiles, ik ben zelf ook gerust eenzaam te noemen, heb mijn vriendenkring bepaald nog niet op orde, en het verrast me wel eens dat mensen mij leuk vinden, maar om op een forum de eerste twee quotes te gaan schrijven, dat vind ik niet getuigen van een sterk zelfbeeld.



De enige weg uit eenzaamheid is keihard knokken. Ja, je gaat het een hele tijd in je eentje moeten doen, met als je geluk hebt een paar leuke kennissen. Vriendschappen opbouwen kost tijd, soms blijk je niet zo goed bij elkaar te passen en lijkt het verloren tijd, en moet je jezelf weer bij elkaar rapen en alsmaar vooruit kijken.

Kan me voorstellen dat dat moeilijk is als je net je grote liefde hebt verloren.



Ik werk met een doelgroep van buitenlanders en die adviseren we inderdaad vrijwilligerswerk te gaan doen, of naar een buurthuis te gaan voor sociale contacten. Het is van megabelang dat je voor je toekomst zorgt dat een verbroken relatie niet meer het einde van je contact met de mensheid lijkt.