Bij schoonouders in voorhuis

Als mede-introvert krijg het al benauwd als ik je verhaal lees. Ik heb ook tijd voor mezelf nodig als ik opsta en thuiskom, omdat ik anders overprikkeld raak, en in het weekend heb ik het liefst maar 1 sociale verplichting en verder ga ik mijn eigen gang. Andere mensen kosten energie, hoe gezellig het ook is, en als ze dan ook vinden dat je raar bent en je maar aan moet passen aan hun extraverte karakters snap ik dat je je ongelukkig en gestressed voelt. Dat is geen gezonde situatie. Er is niks mis met jou, maar je moet wel je eigen grenzen bewaken. Dat kan alleen door ergens anders te gaan wonen of je minder aan te trekken van wat zij van je verwachten en je eigen gang te gaan. Maar dat ga je denk ik ook niet lang volhouden. Heb je het wel duidelijk kunnen uitleggen aan je man? Zou hij überhaupt weg kunnen of durven uit dat huis? En begrijpt hij jou voldoende?

viva-amber schreef: ↑

10-12-2017 08:11

Doordat je man zich niet los heeft gemaakt van zijn ouders worden jullie behandeld als kinderen. Kinderen kun je dingen opleggen en verwachtingen, kinderen hebben geen recht op privacy ouders moeten altijd weten hoe het met hun gaat in de buitenwereld en zich met beslissingen bemoeien of beslissingen voor ze maken. Jullie of in ieder geval jij bent volwassen waardoor het botst met deze mensen. Daarnaast ben je ook een een bedreiging voor dit gezin want wanneer jij je onafhankelijk opstelt dan zal in hun ogen zoon lief op termijn wel volgen. De dynamiek begint niet bij jou maar bij je vriend die nog onder de plak zit bij zijn ouders. Logisch ook dat dat nu tot ruzies tussen jullie leidt. Heb je weleens relatietherapie overwogen om hier uit te komen?

Het is namelijk niet alleen jouw probleem. Het is het probleem van jullie samen.

Inderdaad. Er speelt hier zoveel door elkaar, het is zo complex, dat dit echt niet alleen op jou (TO) terug te brengen is.

Je hebt wel zelf nogal wat domme keuzes gemaakt (snel trouwen (in GVG terwijl man financieel verweven is met zijn ouders), snel op de boerderij in gaan wonen, je zakelijk verbinden met je vriend en dáárom zo snel trouwen en nu niet zomaar weg kan/wil omdat je dus zakelijk verbonden bent, trouwen met een man die compleet verweven is met zijn ouders en geen eigen persoon is etc.) waardoor je nu met de gebakken peren zit. Dat is dus kut met peren.

Nu is het aan jou om in deze brei van ellende een oplossing te vinden. Even wat afstand door wekelijks bij je ouders te slapen is wel een goed begin. Maar geloof me: als jouw man zelf niet los wil komen van zijn ouders, niet zijn eigen persoon wil worden, dan is dit gewoon gedoemd te mislukken. Hoe vaak je ook bij je ouders gaat slapen.
Jij en je man zitten niet op één lijn, dat is funest voor een relatie en dat zul je dus echt moeten aanpakken. Daarnaast zul je echt moeten zorgen dat financieel en zakelijk alles duidelijk geregeld gaat worden en op papier komt. Vervolgens zul je iets aan je woonsituatie moeten doen: er moet gewoon meer privacy komen en duidelijke scheiding tussen jullie leefruimtes. Dus voor mijn part een chalet op een plek die niet in direct zicht van het woonhuis staat plus een hoge schutting.

Maar al dit is kansloos als jouw man zich als een klein kind blijft opstellen richting zijn ouders en dus niet een volwassen man wordt. Ik lees geen enkel teken dat jouw man daar oren naar heeft dus ik denk dat de hele situatie kansloos is. Als het daarop uitdraait dan is dat heel erg spijtig maar zie het dan maar als een wijze levensles en neem je verlies (en stel het aanpakken hiervan dus niet uit want dat worden dan weggegooide jaren en daar krijg je nog meer spijt van).

Het valt me op dat heel veel van wat je hier schrijft zich in jouw hoofd afspeelt. Jouw angsten, allerlei aannames die je doet, zorgen die je hebt om hun reacties, etc. Het lijkt erop dat je alles uitvergroot onder een vergrootglas en er dan uren naar zit te staren.

Bijvoorbeeld de kwetsende dingen die zij ooit zeiden en die jou nu nog steeds zo dwars zitten. Je vraagt je af waarom ze dat ontkennen. Voor jou is dat veel te groot en te belangrijk om los te laten. Maar ik denk dat het voor hen meer een losse opmerking tussendoor was, waar ze helemaal niet zoveel mee bedoelden als jij denkt/voelt dat zij deden. Gewoon wat gemopper tussendoor, want dan ben je het maar kwijt, en daarna weer over naar de orde van de dag. Dat zou namelijk goed verklaren waarom zij zich dat nu niet meer herinneren. Introverte mensen denken vaak goed na voordat ze spreken, terwijl extraverte mensen geneigd zijn er van alles uit te gooien zonder daar teveel bij stil te staan. En juist dat nadenken kan dan snel voor misverstanden zorgen, want zij zijn het allang vergeten, terwijl jij nu niet alleen nadent over hun woorden maar ook over wat die ontkenning te betekenen heeft.

Ik denk dat het prima is dat jij jezelf hebt geaccepteerd zoals jij bent. En je hoeft daar ook echt niet in te veranderen. Maar wat ik je wel zou willen adviseren is om toch weer eens met een psycholoog te gaan praten over de punten waarbij het je problemen oplevert en het je in de weg staat om lekker van het leven te genieten. Je hoeft namelijk echt niet meteen helemaal van karakter te veranderen, om wat beter te leren relativeren (niet alleen in je hoofd maar vooral in je gevoel) en daarmee met meer plezier en minder zorgen in het leven te kunnen staan.

Wanneer mensen doen alsof jij gek bent ipv je bezwaren serieus te nemen dan is het ook heel moeilijk om los te laten. Wat jij vindt , voelt, wilt en ervaart wordt als het ware ontkend en als niet waar weggezet...dat is gekmakend. Iemand hoeft het niet met je eens te zijn maar kan op zijn minst bevestigen dat jij bepaalde zaken wel als bemoeizuchtig of belastend hebt ervaren.

nina1966 schreef: ↑

06-12-2017 13:18

In den beginne kwam ma ook gewoon binnen vallen (zit je daar net naakt ofzo) Daar heb ik korte metten mee gemaakt. Gewoon het gesprek aangaan. Dat waar zij zat haar regels golden maar dat in de schuur mijn/onze regels golden. Nooit geen probleem meer geweest.

Dat was voor TO en man ook een goede strategie geweest. Omdat zij dat niet hebben gedaan is de situatie nu anders.

TO: maak eens een lijstje met de voordelen en nadelen van jouw woonsituatie, bedrijfssituatie (project) en natuurlijk je huwelijk.
Kijk daarna bij de nadelen hoe je die kan veranderen, verhinderen, omkeren in jouw voordeel. Eerst samen met je man en daarna misschien met een hulpverlener. Je zult wel het gesprek aan moeten gaan met je schoonouders, en je man ook. Anders verandert er voor jou niks. Succes!

TO, om de financiën zou ik me persoonlijk wel zorgen maken. Jij werkt nu minder in je baan, dat betekent minder inkomen, minder promotiekansen, minder pensioenopbouw. Jij werkt onbetaald in het boerenbedrijf, met het idee dat dat ooit lonend wordt. Dat kan een enorme misrekening zijn. Je mans financiën zijn verstrengeld met zijn ouders (heel ongezond en riskant!). Meestal is het zo dat de aangetrouwde partner (jij dus) bij boerenbedrijven nooit meeprofiteert van de winst door huwelijkse voorwaarden, maatschapconstructies enz. Jij draagt nu wel risico: minder betaald werken, minder inkomen, minder promotiekansen, minder pensioenopbouw. Als je huwelijk binnen twee jaar misloopt haal je de schade wel weer in: je bent jong en je weet wat hard werken is. Als je huwelijk na 20 of 40 jaar misloopt heb je een enorme schadepost! Dan zie jij niets van je investeringen terug en blijf je achter met een mager pensioentje, gebaseerd op een deeltijdbaan. Dat haal je nooit meer in! Jullie hebben dan ook geen afbetaalde koopwoning vanwege de woon- en bedrijfssituatie. Alles zal van je man zijn.

Boerenbedrijven gaan helemaal niet zo goed in Nl. Het is de vraag of je het ooit rendabel krijgt. Blijkbaar een slecht jaar gedraaid schrijf je zelf.
Zit je wel op 1 lijn met je man? Is er toekomst in het bedrijf of maar doormodderen omdat ze dat al 100 jaar zo doen?
Vwb het samenwonen met dat andere gezin, dat werkt niet voor jou, je moet daar weg of zij moeten daar weg. Waarschijnlijk is er geen geld voor uitkopen.
Waar werken jullie eigenlijk voor? Wat is je doel? Heb je inzicht in de bankzaken?

Cortana85 schreef: ↑

10-12-2017 10:18

Als mede-introvert krijg het al benauwd als ik je verhaal lees. Ik heb ook tijd voor mezelf nodig als ik opsta en thuiskom, omdat ik anders overprikkeld raak, en in het weekend heb ik het liefst maar 1 sociale verplichting en verder ga ik mijn eigen gang. Andere mensen kosten energie, hoe gezellig het ook is, en als ze dan ook vinden dat je raar bent en je maar aan moet passen aan hun extraverte karakters snap ik dat je je ongelukkig en gestressed voelt. Dat is geen gezonde situatie. Er is niks mis met jou, maar je moet wel je eigen grenzen bewaken. Dat kan alleen door ergens anders te gaan wonen of je minder aan te trekken van wat zij van je verwachten en je eigen gang te gaan. Maar dat ga je denk ik ook niet lang volhouden. Heb je het wel duidelijk kunnen uitleggen aan je man? Zou hij überhaupt weg kunnen of durven uit dat huis? En begrijpt hij jou voldoende?

Dit!
En eens met S Groot.
Denk goed na wat jij zou willen en handel daar naar.
Het gaat om jou en jouw man, niet om je schoonouders.
Ik vind dit een erg ongezonde situatie, en je maakt mij niet wijs dat je ivm de werkzaamheden, elders kan wonen.
Dat zou wat mij betreft de oplossing zijn.
Geen gehijg van schoonouders in je nek.

helpboer schreef: ↑

11-12-2017 06:25

Ik heb bepaalde specifieke kennis waarmee we meerwaarde kunnen geven aan het bedrijf dus er is het afgelopen jaar een hoop veranderd. Dat was voor mij ook de reden waarom ik er zo snel ingestapt ben. Wat betreft toekomstbeeld zitten we dus zeker op 1 lijn, alleen nu nog zorgen dat ik niet voor die tijd niet meer met mn schoonouders door 1 deur kan en dat mijn leven een beetje leuk blijft

Als je al zo betrokken bent bij het bedrijf regel dan ook de financiële kant goed. Is het een maatschap? Met maatschapsvoorwaarden? Jouw meerwaarde mag op termijn best na je toekomen.

Neem voor nu afstand van je schoonouders, geef het rust. De 2 dagen op jezelf is een begin.

Lenn12345 schreef: ↑

09-12-2017 19:32

Benieuwd hoe dit zou gaan lopen heb ik dit nog even opgezocht zo'n bizar verhaal blijft je gewoon bij.
LoVaKo waarom vind je het terecht dat ze zoveel klaagt. Twijfel over dit verhaal is meer op zijn plaats zeker omdat deze dame die getrouwd en wel weer gedeeltelijk bij haar ouders gaat wonen. Ouders die boos worden omdat hun kind stopt met roken het is om je dood te lachen

Ik zou ook de behoefte hebben om te klagen als ik in haar situatie zou zitten. Al zou ik er nooit ingekomen zijn en mocht dat wel zo zijn dan zou ik minder klagen en meer doen :') Maar goed iedereen is anders.
Over het trouwen heb ik meer het idee dat het voor het bedrijf was dan daadwerkelijk voor de relatie. En het roken... ja ook dat kan ik me prima voorstellen bij conservatieve boeren. Er zijn genoeg mensen die druk op je leggen om gezellig een glaasje wijn mee te drinken. Sommige rokers zijn net zo erg. Vooral als dat een 'dingetje' is die vader en zoon gemeen hadden, samen sjekkie roken ofzo. Het is zeker niet ondenkbaar.

Maar goed, ik vind dat TO niet goed heeft nagedacht en veel te snel de situatie ingestapt is. Is nu niks meer aan te doen, maar het is wel tijd om alles goed te regelen. Te beginnen met de financiele kant... voordat er (wie weet), kwaad bloed is.

helpboer schreef: ↑

11-12-2017 06:25

Ik heb bepaalde specifieke kennis waarmee we meerwaarde kunnen geven aan het bedrijf dus er is het afgelopen jaar een hoop veranderd. Dat was voor mij ook de reden waarom ik er zo snel ingestapt ben. Wat betreft toekomstbeeld zitten we dus zeker op 1 lijn, alleen nu nog zorgen dat ik niet voor die tijd niet meer met mn schoonouders door 1 deur kan en dat mijn leven een beetje leuk blijft

Zien jouw schoonouders de meerwaarde van jouw specifieke kennis ook? Staan zij open voor veranderingen? Of willen ze eigenlijk alles het liefste bij het oude houden 'want het is altijd zo gegaan'?

En andersom: je schrijft dat je er zo snel bent ingestapt vanwege jouw specifieke kennis. Ik stel me daarbij voor dat je vanuit een bepaalde interesse een specifieke studie hebt gedaan en dat je door met je man te trouwen van je studie je 'droombaan' hebt kunnen maken. Als dat zo is, is er meer in jullie leven met elkaar verweven dan alleen de woonsituatie en de gezamenlijke bankrekening. Heeft jouw tijdrovende sport hier wellicht ook mee te maken?

Dit zijn zo wat dingen die me door dat zinnetje over jouw specifieke kennis aan het denken hebben gezet. Jouw huwelijk was wellicht niet 'zomaar' een gevolg van verliefdheid/liefde die leidde tot de wens jullie levens te delen en samen een toekomst op te bouwen, maar het lijkt me bijna een verstandshuwelijk met voor jullie allebei een win-win situatie: voor je man doordat jij met jouw kennis de zaken op de boerderij professioneler/moderner kunt aanpakken, voor jou omdat je je droom kunt volgen.

En dan in combinatie met twee schoonouders die jullie tempo niet kunnen bijhouden, dat is vragen om moeilijkheden.