Bindingsangst?

Is het bindingsangst of overdondert hij je gewoon? Is het bindingsangst of gaat het je gewoon te snel?



Ik zou er niet teveel de naam bindingsangst aan willen geven. Wellicht is het intuitie, of gaat het je simpelweg te snel.



Een oplossing zou kunnen zijn jouw eigen tempo aanhouden

Mijn eerste reactie: "klinkt hartstikke gezond dat je even alleen wil zijn!" En daar moet je je potverdorie ook helemaal niet rot of raar of schuldig of wat dan ook over moeten voelen.



Jullie kennen elkaar net twee weken en je weet al dat jullie goed bij elkaar passen en dat hij 'echt' een betrouwbare lieve leuke man is? Dat kan ik niet rijmen. Daarvoor ken je elkaar te kort. Het kan dus wel jouw indruk van hem zijn, maar méér dan dat is het niet (nog niet). Je leert iemand niet kennen in zo'n korte tijd. Een vriend van mij heeft wel eens gesteld: een relatie is net als een zwangerschap: de eerste 3 maanden moet je het er eigenlijk nog niet over hebben, want dan kan het nog alle kanten opgaan.. Nu is het 'er 3 maanden niet over hebben' met een zwangerschap natuurlijk behoorlijk achterhaald. Maar waar het om gaat is het volgende: die eerste 3 maanden zijn een soort 'uitprobeertijd', dat is de periode waarin je elkaar beter leert kennen en gaat uitvogelen of je wel echt bij elkaar past. Stop dus nog even met labels plakken zoals 'bindingsangst', het is niet gek als je het benauwd krijgt als het allemaal erg snel gaat. Kwestie van even een stap naar achteren te doen en te kijken wat er gebeurt.



Dat je je gespannen voelt is een veeg teken: ga bij jezelf na wat deze spanning veroorzaakt en maak dingen gelijk bespreekbaar met hem. Begin nu met praten, want het wordt alleen maar moeilijker als je er later mee begint. De termen 'angst' en 'paniek' zijn indicatoren waar je iets mee moet doen. Ik ken ze van dichtbij en voor mij is het een teken dat ik begin kwijt te raken wat ík wil, dat ik mezelf niet serieus genoeg neem en dat ik dus 'terug moet gaan' naar mezelf...



Ik hoop dat je hier iets mee kan..

Hey Blijerd,

Ik sluit me aan bij Elessare, je kent de beste meneer niet na twee weken, dus je weet helemaal niet of jullie goed bij elkaar passen.



Geniet van je tijd samen maar wees ook blij als je weer even op jezelf kan zijn.



Sommige mensen willen inderdaad 24/7 bij elkaar zijn als ze verliefd zijn, en anderen niet, zo simpel is het



Vind het niet gek hoor als er ineens iemand in je huis zit, in je leven zit dat je daar een beetje van in de stress raakt.



Maar het klinkt een beetje of je de afgelopen dagen een beetje boven je kunnen hebt geleefd...



Blijf gewoon jezelf meis, en als je ruimte nodig hebt, gewoon zeggen



Zeg, ik vind je een leuke vent maar ik heb ff MIJ tijd nodig.

Als hij dat snapt zou ik zeker niet zo snel opgeven...



Succes!

Ehmmm... Hij komt toch niet nét uit een relatie, hè?

Oké... Het klonk me even allemaal heel bekend in de oren: het praten over samenwonen enzo.. Ik was even bang voor een rebound verhaal..



Meid, geniet gewoon van de aandacht die je krijgt en blijf bewust dingen doen die je voorheen ook deed. Sociale activiteiten, sport, hobbies etc etc.. Hij vind je leuk om wie en hoe je bent, dus blijf vooral zo



En als alles in je lijf roept: dit gaat te snel! Dan is het de plicht aan jezelf om daar gehoor aan te geven.. En wat eerder al gezegd is, en daar sluit ik me dus bij aan: als hij een goede vent is, heeft hij daar begrip voor.

Brrr....zou ook de kriebels krijgen als je 'ineens zo intens met een bijna vreemde omgaat'...lekker ff een adempauze, de boel laten bezinken en goed naar je gevoel luisteren.

Misschien een tip: letten op je (onderbuik-)gevoel als je hem straks weer ziet!

Blijerd, ik heb ook zo'n situatie gekend...vanaf week 1 leek het wel alsof we al samenwoonden... voelde heel fijn, maar ook wel heel raar, en heftig! Zeker als je dit niet gewend bent (dat iemand anders zó verliefd is en jou als een prinsesje behandeld) kan dit nogal overrompelen. Enerzijds is het heel fijn anderzijds kan het je het gevoel geven dat het je veeeeel te snel gaat en dat je misschien de spanning die je juist in het begin zo graag wil voelen bij elkaar (het hele proces van elkaar leren kennen, aftasten..) een beetje gaat missen. Het kan zijn dat het je nu een beetje benauwd, anderzijds denk ik het feit dat je nu aangeeft dat je denkt niet meer verliefd te zijn ook wel iets zegt... een soort onderbuikgevoel bij jou dat je niet helemaal kunt plaatsen. Zolang je niet helemaal zeker bent van je gevoel, en je het het voordeel van de twijfel wilt geven, probeer het dan wat rustiger aan te doen. Dan kom je er snel genoeg achter wat je écht voelt..