Break-up, maar nog hoop?

Hallo allemaal,



Dit is mijn allereerste berichtje hier op dit forum, waar ik nooit had gedacht dat ik zou komen, maar ik zie niet veel andere mogelijkheden meer.



Goed, hier is mijn verhaal. Ik zal het zo kort mogelijk proberen te houden:



Vijftien maanden lang heb ik een hele toffe relatie gehad met een vrouw die 150 km bij me vandaan woont, en met wie het nu sinds vorige week dinsdag uit is gegaan. Het probleem is dat we allebei erg van elkaar houden en dit eigenlijk niet wilden. Maar omdat ik lang heb getwijfeld over mijn gevoelens jegens haar en vooral over de toekomst, heeft ze eieren voor haar geld moeten kiezen. Immers, dit maakte haar erg onzeker, en daarnaast wil zij echt iets opbouwen en ergens naartoe werken (kinderen, om precies te zijn). Gezien haar leeftijd (bijna 33) gaat de spreekwoordelijke klok namelijk tikken.



Ik ben in de loop van de tijd zielsveel van haar gaan houden, maar heb steeds twijfels gehouden. Twijfels over:



1) Mijn (gebrek aan) verliefdheid.



2) Mijn gebrek aan "vergelijkingsmateriaal" (het was mijn eerste echte, volwaardige relatie, en hoe weet ik dan wat ik wil/moet voelen, en of dit voor eeuwig zou kunnen zijn?)



3) De toekomst. Ik wil wel degelijk kinderen, maar kan niet verzekeren dat ik ze over 2 jaar (al) zou willen. En het is dus erg moeilijk/zwaar om hier een toezegging over te doen, afgezien van gevoelens voor de persoon. Je moet hier namelijk echt aan toe zijn, en dat ben ik nu nog niet. Zij heeft echter al precies in haar hoofd wanneer het moet plaatsvinden, en twee jaar is volgens mij zo'n beetje het maximum voor haar.



Met heel veel moeite hebben we vorige week toch maar besloten uit elkaar te gaan (hoewel, zij heeft eigenlijk uiteindelijk de stekker eruit getrokken), maar wel met de voetnoot dat we niet wisten waar het nog zou eindigen. Dat was de enige manier waarop we zo'n break-up konden verdragen, maar voor mezelf gold ook dat ik nog echt hoop had dat het goed kon komen.



Afgelopen vrijdag had ik haar echter aan de telefoon en toen leek het alsof ze er totaal geen vertrouwen meer in had dat het goed kon komen. Altijd was haar stelling geweest dat ze van mij wilde horen dat ik echt voor haar wilde gaan en iets met haar op wilde bouwen (samenwonen, om te beginnen), maar gezien de bovenstaande problemen heb ik dit nooit gekund. Maar toen ik aan de telefoon vroeg of ze me dan niet terug wilde als ik haar binnenkort ook echt die belofte zou kunnen doen, zei ze dat de risico's waarschijnlijk te groot zouden zijn. Want: "wie zegt dat de twijfels niet over een jaar of twee terug zouden komen, en dan zou de klap veel groter zijn..."



Ik viel toen echt een beetje van mijn stoel. Natuurlijk heeft haar zelfvertrouwen deuken gekregen, maar ik ging ervan uit dat ze nog van me houdt (zoals ze zegt) en dat ze daarom, wanneer ik zou zeggen inderdaad voor haar te willen gaan, ze dolblij zou zijn. Maar nu lijkt het alsof ze alle hoop al heeft opgegeven en ik verworden ben tot de slechte uitkomst van een kansberekening. Als je van iemand houdt en met iemand er echt voor wil gaan (en die persoon zegt dit ook te willen), dan ga je dit toch niet uit de weg omdat de kansen op succes wellicht 5 of 10% minder groot zijn dan met potentiële toekomstige partners?



Ik weet eigenlijk niet meer goed wat mijn vraag was...



O ja... eigenlijk heb ik het idee dat we veel te weinig gepraat hebben. Want het blijkt dat haar kinderwens van behoorlijk cruciaal belang is geweest bij haar beslissing om te stoppen met de relatie (nu ze nog tijd heeft om een andere partner te vinden met wie ze kinderen kan krijgen) en dit ook lijkt te zijn bij haar hele risico-analyse (want als het over 1 of 2 jaar misgaat, wordt het natuurlijk steeds moeilijker om kinderen te krijgen). En volgens mij is het dan het best om echt alles op tafel te gooien over dit onderwerp zodat er geen dramatische beslissingen worden genomen op basis van "verkeerde informatie".



Want ze zegt dus dat het haar er vooral om gaat dat mijn twijfels over mijn gevoelens weggaan, maar een bevestiging hiervan lijkt al niet meer te gaan werken...



Het probleem is alleen dat zij nu juist afstand wil nemen en niet met mij wil praten (hoewel we tot nu toe nog wel ge-smst hebben). Ze wil rust vinden in haar leven...



Maar ik ben zo bang dat ze nu echt een leven zonder mij gaat opbouwen en al bezig is mij te verwerken terwijl dit misschien helemaal niet hoeft of had gehoeven. Dan hebben we het 15 maanden lang zo ontzettend leuk gehad... dat kun je toch niet zomaar weggooien? Houdt ze dan wel genoeg van mij, vraag ik me af...



In ieder geval voel ik me behoorlijk depri. Ik ben volledig lamgeslagen en kan de hele dag niets meer uitvoeren. Ik loop rond met een knoop in mijn maag en zit mijn brein te breken hoe ik/we hier uit kunnen komen. En of/hoe ik haar terug kan veroveren. Als iemand een idee heeft: u roept maar...



Tja, ik wilde het kort houden, maar is niet gelukt. Bedankt voor de aandacht in ieder geval.



Ik ga maar weer even verder piekeren nu...

Hallo Roland,



Bedankt voor je reactie...



quote:Roland1971 schreef op 22 december 2008 @ 07:21:

[...]



En hiermee ga je dus het schip in. Je hebt je vriendin al die tijd niet genoeg zekerheid geboden, en als ik het goed begrijp is zij wel duidelijk geweest in wat ze wilde. En houden van iemand in combi met onzekerheid over de toekomst met die persoon is toch wel lichtelijk slopend.



Dat klopt, en dat besef ik ook. Ik vind/vond het ook vreselijk om haar pijn te doen, maar ik moest ook eerlijk zijn wanneer ze naar mijn gevoelens informeerde. Ik hield alleen wel steeds de hoop dat mijn twijfels minder zouden worden. En dit zijn ze ook geworden, op het gebied van mijn gevoelens voor haar. Maar niet op het gebied van de toekomst. Ik vind het namelijk heel wat om nu al te zeggen dat ik zeker weet dat ik kinderen met haar zal willen (hoewel ik naar mijn gevoel bijna zover ben dat ik dit weet), en daarnaast de termijn waarbinnen ik ze zou willen. Ik bedoel, laten we eerst maar even gaan samenwonen, dat is ook weer een hele aparte discipline. En zo gaat het ook normaal gesproken, volgens mij. Maar omdat nu tijd zo'n cruciale factor is, lijk ik dit soort belangrijke beslissingen/gevoelens te moeten forceren. En dat voelt niet zo prettig.



Maar goed, het zou zo sneu zijn dat wanneer (indien) ik er eindelijk uit ben voor mezelf, dat het dan voor haar te laat zou kunnen zijn. Dat er al teveel kapot gemaakt is in haar vertrouwen. In dat geval zou juist die eerlijkheid me de das om hebben gedaan.



quote:Houdt ze dan wel genoeg van mij, vraag ik me af... zeg je nog. Nou, als ze niet zoveel van je had gehouden had ze er al veel eerder een punt achter gezet. Maar met jou doorgaan, zoveel van je houden en dan toch niet weten of het uiteindelijk goed zou komen, dat kon ze niet meer opbrengen.



Helemaal gelijk, en misschien was dat niet een hele eerlijke opmerking. Maar ik had het specifiek over de potentiële mogelijkheid dat ik over, zeg, een maand zekerheid voor mezelf zou hebben en dat aan haar zou mededelen. Ik bedoel, ik ben altijd eerlijk geweest over mijn twijfels, dus wanneer ik zou zeggen dat deze weg zijn, dan zou ze hier ook van op aankunnen (ik geef te veel om haar om haar aan het lijntje te houden of valse beloftes te doen etc.).



Dat ze niet met me door kan gaan zolang die twijfels aanwezig blijven, snap ik uiteraard. Maar ik had gehoopt dat ze de deur toch nog een klein beetje op een kiertje zou houden. Maar misschien is die optie er ook nog wel, maar was dat gesprek gewoon nog te kort na de break-up. Ik bedoel, ik kan er ook wel inkomen dat ze sceptisch is als ik zoiets voorstel na eerst een jaar die twijfels te hebben geuit.



quote:Het enige wat je nog zou kunnen proberen is naar haar toe gaan en praten, maar dan alleen maar als jij je inmiddels kunt vinden in haar verwachtingen. Je hebt niet het recht haar weer naar je toe te trekken als jij nog steeds niet precies weet wat jij met haar wilt.



Klopt helemaal. Ik ben ook niet van plan te gaan spelen met haar gevoelens. Als ik nu "ja" zeg, ga ik er helemaal voor. Maar een deel van het probleem is dat ik de verwachtingen nog wat preciezer zou willen weten. Wat verwacht ze van het moeder/ouderschap? Hoe gaat ze haar leven dan indelen? En is het echt zo dat ze binnen twee jaar een kind wil en moet ik die "garantie" kunnen geven als ik "ja" zeg? Of is het al genoeg dát ik ze wil (met haar) en dat ik volledig voor haar ga? Dat soort verplichtingen vind ik nl. vrij heavy en stel dat ze inderdaad zo stellig een toezegging over kinderen verwacht is het goed mogelijk dat het sowieso over en sluiten is, ook al zou ik vol voor haar willen gaan.



Maar ja, dit lijk ik haar dus niet meer te kunnen vragen. Dan zou ik er dus naartoe moeten gaan zodra ik vol voor haar wil gaan, maar dan moet ik ter plekke eerst nog vragen wat zij exact van mijn verwacht. Dat maakt het een beetje gecompliceerd.



quote:Ennieweej, sterkte. Dit soort dingen zijn voor niemand leuk.Thanks! Nee, inderdaad, het hakt er behoorlijk in...

quote:superstar_2 schreef op 22 december 2008 @ 07:24:

Soms is houden van alleen niet genoeg.

Jullie hebben duidelijk verschillende verwachtingen voor de toekomst.

Zij wil samenwonen en kinderen en dat het liefst zo snel mogelijk en jij bent er nog niet aan toe.



Klopt. Zij is gewoon al een paar stappen verder. Ook woonde zij al veel langer op zichzelf dan ik bijvoorbeeld.



Samenwonen zou ik al wel zien zitten, maar ik kan het nu niet meer los zien van kinderen en alles wat erbij komt. Als ik voor haar kies, moet het ook echt voor altijd zijn (of aanvoelen). Om samenwonen even te "proberen" wordt al lastig bijvoorbeeld. Eerst gezien onze leeftijd (weinig kans voor foutmarge, wil ze daarna nog relatie opbouwen en kinderen krijgen), maar nu (ook) omdat ik er vanwege vroegere twijfels echt zeker van moet zijn en haar niet steeds opnieuw tegen die deur aan kan laten lopen.



En tja, kinderen wil ik ook wel, maar weet nog niet 100% zeker (al wel bijna) of ik dit met haar zou willen, en dan nog helemaal niet wanneer precies (toch wel binnen 5 jaar, maar dit is al te lang voor haar). Het idee dat ik dit over een paar jaar zou "moeten" werkt niet ontspannend.



quote:Wel goed dat je dat eerlijk gezegd hebt want een kind is natuurlijk niet zomaar iets daar moet je beiden aan toe zijn.



Precies. Dat neem ik ook zeer serieus. Dus ondanks dat ik van mezelf weet dat ik ze in de toekomst wel zou willen, wil ik er eerst wel echt klaar voor zijn, en ik weet uiteraard nog niet wanneer dat is. Het komende jaar zie ik dat in ieder geval nog niet gebeuren (heeft natuurlijk ook met stabiele woon/werksituatie te maken).



quote:Dat ze even afstand wil nemen vind ik niet zo raar,ook zij heeft tijd nodig om de dingen op te rij te zetten voor haarzelf en dat gaat meestal niet in een week.



Ja, en ergens hoop ik ook dat ze het kinderverhaal later wat kan relativeren (hoewel ik weet dat het een sterke wens is van haar), aangezien het nu extra moeilijk voor haar is omdat iedereen in haar omgeving ineens kinderen krijgt, en ze er dus steeds mee geconfronteerd wordt.



quote:Of er nog hoop is? Geen idee..

Je moet haar geen beloftes doen waar je eigenlijk zelf niet achter staat om haar maar niet te verliezen



Klopt, en dat is de reden dat ik in het verleden altijd eerlijk mijn twijfels heb geuit. En nu denk ik het ineens goed te voelen, maar dat komt natuurlijk ook omdat ik extra emotioneel ben en haar inderdaad niet kwijt wil. Aan de andere kant, misschien was dit er wel voor nodig. Dat ik nu echt merk hoe het (leven) voelt als ik haar niet meer heb ("You don't know what you got till it's gone...").



quote:dus misschien is het voor jou ook tijd om eens goed te overdenken wat je nu echt wilt.

Sterkte



Ja, dat zeg ik mezelf ook soms. Want die twijfels zijn er de afgelopen tijd niet voor niets geweest. Ik mis haar ontzettend en hou enorm veel van haar, maar misschien kan ik nu niet helder denken en moet ik me eerst ook een beetje los zien te maken.



Ik ben alleen een beetje bang dat ik dat teveel doe en haar echt ga verwerken. Want als je maar lang genoeg wacht, dan gebeurt dit waarschijnlijk wel, als natuurlijk helingsproces. Het hele "you complete me"-verhaal hoeft namelijk niet waar te zijn. Oftewel, mensen redden het alleen en/of met verschillende/andere partners waarschijnlijk ook prima, maar de vraag is wat de beste keus zal zijn en of ik dan niet iets heel waardevols verlies...



Bedankt voor je steun in ieder geval. Het blijft moeilijk...

quote:elninjoo schreef op 22 december 2008 @ 07:30:

Je bent gedumpt voor 'n kinderwens. Zij is jou dus niet waard! Kies eieren voor je geld en probeer over haar heen te komen.



Als ik op mijn meest cynisch ben, dan denk ik dit ook wel eens een fractie van een seconde, maar volgens mij is het niet zo simpel. In principe heeft ze mij gedumpt vanwege de aanhoudende twijfels over mijn gevoelens voor haar. Dit gekoppeld aan haar toekomstplannen... en dat ze het gevoel wil hebben dat ze iets met haar partner aan het opbouwen is, heeft haar doen besluiten om ermee te stoppen.



Soms heb ik wel het gevoel dat ze wat minder rigide zou kunnen zijn over de kinderwens. Want, dit kun je nooit heel precies uitstippelen. De toekomst loopt altijd anders dan je verwacht; ook met andere partners hoeft het niet makkelijk(er) te worden m.b.t. het kinderverhaal, bijvoorbeeld. Maar goed, ik heb ook een kinderwens, alleen bij mij is deze nog niet zo urgent. Dus in theorie zou het allemaal wel "compatibel" kunnen zijn en zouden we nog een toekomst samen kunnen hebben...

quote:zusenzo schreef op 22 december 2008 @ 08:30:

Bart, wil je voor altijd bij haar blijven?

Met haar kinderen krijgen?



Tja, dat zijn de grote vragen...



Hier ben ik dus al die tijd nog onzeker over geweest, maar nu begin ik steeds meer het gevoel te krijgen dat het antwoord hierop "ja" is. Zeker als je het me nu vraagt. Dan kijk ik nog eens naar een foto waarop ze een pasgeboren neefje in haar armen heeft, en dan denk ik: dat ziet er goed uit... daarmee (moeder en kind) zou ik wel een gezinnetje willen vormen...



En dit heb ik ook tegen haar gezegd (in min of meer dezelfde bewoordingen) op de dag van onze break-up (en volgens mij ook tijdens het telefoongesprek op vrijdag j.l.), maar ook dat dit gevoel nog niet constant genoeg is, en dat ik er sowieso nu misschien nog niet op kan vertrouwen omdat ik zo emotioneel ben nu, zo vlak na de break-up. Misschien wil ik het nu wel te graag willen, als je begrijpt wat ik bedoel .



Maar inderdaad... hier zal ik achter moeten zien te komen. En dat kan misschien alleen als ik zelf ook eerst een beetje afstand neem.

quote:superstar_2 schreef op 22 december 2008 @ 08:44:

Ik denk Bart dat het idd goed is om zelf ook even afstand te nemen om goed en helder op een rijtje te krijgen wat je nu precies wilt.

Zoals je zelf ook al zegt die twijfels waren er niet voor niets en die verdwijnen ook niet zomaar..



Waarschijnlijk heb je gelijk. Ugh, ik word van binnen van de ene naar de andere kant geslingerd. Misschien wil ik haar inderdaad wel zo graag bij me houden dat ik gevoelens forceer. Dat ik bang ben dat ik erachter kom dat die twijfels inderdaad terecht waren; omdat dit zou betekenen dat ik haar voorgoed kwijt zou raken... en ik hou zoveel van haar.



Toch maar afstand nemen dan, denk ik. Om het helder te kunnen zien. Dat is voor iedereen het eerlijkste.

quote:zusenzo schreef op 22 december 2008 @ 08:45:

Idd als je deze vragen, voor jezelf maar ook voor haar kan beantwoorden, dan pas kan je verder gaan lijkt mij.

Succes ermee igg.



Waar ik je wel voor wil waarschuwen is, dat je het niet gaat overanalyseren, soms moet je gewoon een stap nemen zonder daar teveel bij na te denken en gewoon op je gevoel af tegaan.

Op de manier hoe je nu bezig bent word het zo zakelijk.



Thanks. En ja, dat is juist mijn makke. De hele tijd al geweest: dat ik alles probeer te analyseren. Wat het betekent dat ik dit voel, of dat, of liever: juist niet. Maar dat begon ook deels omdat mijn gevoelens voor haar niet voldoende of duidelijk genoeg waren: dan ga je dat weer uit elkaar plukken. En dan denk je natuurlijk ook weer: in relaties moet je voelen, niet denken. Je weet/voelt het gewoon als het goed zit. Aan de andere kant verloopt niet iedere relatie hetzelfde en zou het ook kunnen groeien...



Ik vind het erg moeilijk om met analyseren op te houden. Juist omdat het zulke belangrijke beslissingen zijn. Stel, bijvoorbeeld, dat ik op dit moment op mijn gevoel af zou gaan, dan zou ik over anderhalf uur bij mijn vriendin voor de deur staan en op één knie mijn eeuwige liefde verklaren, wellicht met gitaar in de hand. Maar dat is ook weer niet de bedoeling, natuurlijk, omdat ik het nu een beetje door een gekleurde bril zie/voel, waarschijnlijk.



Maar bedankt voor de tip. Ik ga het proberen



Ben erg blij dat iedereen met me mee denkt...

quote:Roland1971 schreef op 22 december 2008 @ 09:07:

Maar als ik het een beetje begrijp ben je ooit een relatie met haar begonnen terwijl je daar zelf misschien nog niet aan toe was; een relatie zal namelijk nooit lukken als je er niet voor 100% voor gaat, los van de kinderwens.



Dat klopt wel een beetje. Ik miste vanaf het begin de vlinders/verliefdheid te veel. En dit gevoel is vrij lang gebleven. Ik heb getwijfeld of ik er wel mee door moest gaan, maar voor de rest klopte alles, dus ik wilde het een kans geven. En ondanks dat twijfels bleven, groeide mijn gevoelens voor haar wel degelijk. Maar inderdaad, het was wel een probleem dat ik er niet echt voor 100% voor durfde te gaan.



Toch heb ik nu het idee dat het wel goed zit (of erg de goede kant op gaat) en dat ik mijn (ex-)vriendin binnenkort "een" ja-woord zou kunnen geven. Of dit ondanks of dankzij de break-up is (w/s het laatste) en of dit een "eerlijk" gevoel is op dit moment, weet ik alleen niet.



quote:Nah jammer, maar soms zit het mee, en soms zit het tegen en moet je - ondanks alle liefde - toch iemand loslaten.Tja, en dan zal ik het ook vast wel overleven (al zie ik nu nog niet hoe), maar ik ben er voorlopig nog niet uit...

quote:superstar_2 schreef op 22 december 2008 @ 09:23:

Bart,als je nu eens heel eerlijk bent zie je haar dan meer als een "gewone" vriendin waar je veel van houd of echt als de vrouw van je leven.Ja, dat weet ik dus niet. Ik heb het gevoel dat er een verschuiving aan het plaatsvinden is. Een half jaar geleden had ik dat eerste gekozen, maar nu... tja... sowieso krijg ik meer "verliefde" momenten. Dat ik vertederd raak als ik naar haar kijk, of trots ben dat ze bij me hoort. De "vrouw van mijn leven" is moeilijk. Dat zou ze kunnen zijn. Maar dat voel ik dus nog niet voor 100%. En ik weet niet of dit besef überhaupt tot op die hoogte kan groeien (als het er niet meteen is), maar daar heb ik dus nog hoop op.

quote:Roland1971 schreef op 22 december 2008 @ 09:39:

Ik zou haar laten gaan als ik jou was, je bent er nog steeds niet uit maar 'hoopt' dat je ooit voor 100% voor haar zult gaan; da's natuurlijk nog steeds niet eerlijk tegenover haar, geef haar dan de kans op nieuwe kansen, op haar 'voorwaarden'...



Nee, maar op die basis zou ik ook niet bij haar aankloppen. Pas als ik zelf voor 100% zeker ben dat ik helemaal voor haar wil gaan... En op dit moment heb ik wel het gevoel dat ik hier heel dichtbij zit. Als ik van mijn gevoel nu uitga, dan zou ik het zo maar voor me zien dat ik er over een paar weken helemaal uitben, in positieve zin. Maar nogmaals, dit kan natuurlijk gekleurd zijn door de emotionele situatie van de break-up. Vandaar dat afstand nu sowieso raadzaam is, waarschijnlijk.



En als het gaat om "de vrouw van mijn leven" in de zin van "de ware"... ik denk dat weinig mensen dit zo sterk voelen/weten. Zij zelf wist in het begin ook niet of ik wel "de ware" was. Maar na verloop van tijd werd het voor haar wel duidelijk dat ze met mij een toekomst wilde opbouwen.

quote:pom508 schreef op 22 december 2008 @ 09:55:

Vijftien maanden lang heb je haar, buiten een leuke relatie, ook altijd gevoed met jouw twijfel over jullie relatie. In deze periode kon jij haar steeds geen zekerheid bieden. Nu zij de stekker uit de relatie trekt vanwege jouw twijfel, besef je pas echt (volgens mij nog niet echt helemaal) wat die twjifel heeft gedaan met jullie relatie.......... de twijfel heeft hem om zeep geholpen.



Dat besef ik heel goed. Sterker nog, dit was de reden van de grootste onrust in mijn hoofd. Vanwege het aanvankelijke gebrek aan verliefdheid wilde ik z.s.m. duidelijkheid bij mijzelf krijgen of mijn gevoelens voldoende groeiden of dat er totaal geen hoop was in dat opzicht. En die duidelijkheid kreeg ik niet, wat ik moeilijk genoeg vond, want ik wil haar niet onnodig aan het lijntje houden. Enerzijds namen mijn gevoelens wel toe, maar nog niet zo snel dat mijn twijfels daar drastisch door afnamen.



quote:Dat zij pas jouw eerste lange relatie is, dat zij al veel langer zelfstandig is, dat jij niet echt verliefd bent geweest op haar zijn feitelijk niet echt argumenten die ter zake doen nu.



Nou ja, ze doen wel terzake in de zin dat ze de oorzaak zijn van mijn twijfel. Daarbij noemde ze expliciet het ontbreken van gevoelens (verliefdheid etc.) of mijn twijfels daarover als grootste reden voor de break-up. Daarmee moest het goed zitten.



quote:Steeds weer heb jij toch laten merken niet echt te gaan voor jullie relatie.

Zij heeft eigenlijk een beslissing genomen, omdat jij dat niet deed.



Klopt, maar niet omdat ik zeker wist dat er een beslissing genomen moest worden, maar dit niet durfde, maar omdat ik nog steeds hoop had dat mijn gevoelens nog voldoende zouden toenemen (omdat dit toch al wel was gebeurd). Maar voor haar had het al te lang geduurd.



quote:Ik kan niet anders dan lezen, dat dit toch een logisch gevolg is van jouw continue input dat jij het niet weet met deze relatie. Het is niet vreemd dat zij nu laat merken dat het een definitieve breuk is.



Dat vind ik ook helemaal niet vreemd. Maar ik keek er wel een beetje van op dat ze de mogelijkheid helemaal niet toe lijkt te staan dat we toch met elkaar verder kunnen wanneer ik in de toekomst haar wel de beloftes en overtuiging kan bieden waar ze al die tijd naar op zoek was.



quote:Mogelijk kan er nog wel een doorstart komen, maar dan zul je echt voor de volle 100% moeten gaan voor deze relatie en kinderwens en dat kun je niet. Tenminste dat lees ik nergens terug.



Wat ik zeg, als ik mijn gevoel op dit moment zou volgen, zou ik daartoe bereid zijn, maar ik denk niet dat ik het al helder kan zien. Als zij er echter definitief een punt achter heeft gezet (en volgens mij is dat nog niet het geval) dan weet ik meteen dat ik zal moeten gaan verwerken...



quote:Natuurlijk heb je veel verdriet van deze breuk, niet meer dan begrijpelijk, maar ik hoop wel dat je er iets van geleerd hebt.



Tja, ik heb geleerd dat eerlijk zijn over onzekerheden en twijfels alleen maar moeilijkheden veroorzaakt. Misschien had ik mezelf en/of haar wijs moeten maken dat er geen twijfels waren om er inderdaad vol voor te gaan, maar zo zit ik niet in elkaar.



Nogmaals, dat het haar pijn doet en onzeker maakt wanneer ik steeds twijfel uit, dat besefte ik maar al te goed. Dat maakte het voor mij juist extra moeilijk. Maar het feit dat er toch vooruitgang was (hoewel niet zozeer dat ik er 100% voor kon gaan) betekende dat ik ons niet op wilde geven.



De enige les die ik hieruit kan trekken is eigenlijk dat ik er voortaan niet voor moet gaan als het niet meteen helemaal goed voelt. Dan moet je wel relaties (zoals deze) doorstrepen die misschien nog kunnen groeien, maar er zitten teveel haken en ogen aan.



Toch ben ik nog niet van plan deze relatie volledig op te geven. De gevoelens zijn wel degelijk toegenomen en ik sluit niet uit dat ik er toch achter kom zij de vrouw is met wie ik de rest van mijn leven wil delen. Maar natuurlijk hangt het dan helemaal van haar af of ze me terug wil nemen of niet...