Break-up, maar nog hoop?

Hallo allemaal,



Dit is mijn allereerste berichtje hier op dit forum, waar ik nooit had gedacht dat ik zou komen, maar ik zie niet veel andere mogelijkheden meer.



Goed, hier is mijn verhaal. Ik zal het zo kort mogelijk proberen te houden:



Vijftien maanden lang heb ik een hele toffe relatie gehad met een vrouw die 150 km bij me vandaan woont, en met wie het nu sinds vorige week dinsdag uit is gegaan. Het probleem is dat we allebei erg van elkaar houden en dit eigenlijk niet wilden. Maar omdat ik lang heb getwijfeld over mijn gevoelens jegens haar en vooral over de toekomst, heeft ze eieren voor haar geld moeten kiezen. Immers, dit maakte haar erg onzeker, en daarnaast wil zij echt iets opbouwen en ergens naartoe werken (kinderen, om precies te zijn). Gezien haar leeftijd (bijna 33) gaat de spreekwoordelijke klok namelijk tikken.



Ik ben in de loop van de tijd zielsveel van haar gaan houden, maar heb steeds twijfels gehouden. Twijfels over:



1) Mijn (gebrek aan) verliefdheid.



2) Mijn gebrek aan "vergelijkingsmateriaal" (het was mijn eerste echte, volwaardige relatie, en hoe weet ik dan wat ik wil/moet voelen, en of dit voor eeuwig zou kunnen zijn?)



3) De toekomst. Ik wil wel degelijk kinderen, maar kan niet verzekeren dat ik ze over 2 jaar (al) zou willen. En het is dus erg moeilijk/zwaar om hier een toezegging over te doen, afgezien van gevoelens voor de persoon. Je moet hier namelijk echt aan toe zijn, en dat ben ik nu nog niet. Zij heeft echter al precies in haar hoofd wanneer het moet plaatsvinden, en twee jaar is volgens mij zo'n beetje het maximum voor haar.



Met heel veel moeite hebben we vorige week toch maar besloten uit elkaar te gaan (hoewel, zij heeft eigenlijk uiteindelijk de stekker eruit getrokken), maar wel met de voetnoot dat we niet wisten waar het nog zou eindigen. Dat was de enige manier waarop we zo'n break-up konden verdragen, maar voor mezelf gold ook dat ik nog echt hoop had dat het goed kon komen.



Afgelopen vrijdag had ik haar echter aan de telefoon en toen leek het alsof ze er totaal geen vertrouwen meer in had dat het goed kon komen. Altijd was haar stelling geweest dat ze van mij wilde horen dat ik echt voor haar wilde gaan en iets met haar op wilde bouwen (samenwonen, om te beginnen), maar gezien de bovenstaande problemen heb ik dit nooit gekund. Maar toen ik aan de telefoon vroeg of ze me dan niet terug wilde als ik haar binnenkort ook echt die belofte zou kunnen doen, zei ze dat de risico's waarschijnlijk te groot zouden zijn. Want: "wie zegt dat de twijfels niet over een jaar of twee terug zouden komen, en dan zou de klap veel groter zijn..."



Ik viel toen echt een beetje van mijn stoel. Natuurlijk heeft haar zelfvertrouwen deuken gekregen, maar ik ging ervan uit dat ze nog van me houdt (zoals ze zegt) en dat ze daarom, wanneer ik zou zeggen inderdaad voor haar te willen gaan, ze dolblij zou zijn. Maar nu lijkt het alsof ze alle hoop al heeft opgegeven en ik verworden ben tot de slechte uitkomst van een kansberekening. Als je van iemand houdt en met iemand er echt voor wil gaan (en die persoon zegt dit ook te willen), dan ga je dit toch niet uit de weg omdat de kansen op succes wellicht 5 of 10% minder groot zijn dan met potentiële toekomstige partners?



Ik weet eigenlijk niet meer goed wat mijn vraag was...



O ja... eigenlijk heb ik het idee dat we veel te weinig gepraat hebben. Want het blijkt dat haar kinderwens van behoorlijk cruciaal belang is geweest bij haar beslissing om te stoppen met de relatie (nu ze nog tijd heeft om een andere partner te vinden met wie ze kinderen kan krijgen) en dit ook lijkt te zijn bij haar hele risico-analyse (want als het over 1 of 2 jaar misgaat, wordt het natuurlijk steeds moeilijker om kinderen te krijgen). En volgens mij is het dan het best om echt alles op tafel te gooien over dit onderwerp zodat er geen dramatische beslissingen worden genomen op basis van "verkeerde informatie".



Want ze zegt dus dat het haar er vooral om gaat dat mijn twijfels over mijn gevoelens weggaan, maar een bevestiging hiervan lijkt al niet meer te gaan werken...



Het probleem is alleen dat zij nu juist afstand wil nemen en niet met mij wil praten (hoewel we tot nu toe nog wel ge-smst hebben). Ze wil rust vinden in haar leven...



Maar ik ben zo bang dat ze nu echt een leven zonder mij gaat opbouwen en al bezig is mij te verwerken terwijl dit misschien helemaal niet hoeft of had gehoeven. Dan hebben we het 15 maanden lang zo ontzettend leuk gehad... dat kun je toch niet zomaar weggooien? Houdt ze dan wel genoeg van mij, vraag ik me af...



In ieder geval voel ik me behoorlijk depri. Ik ben volledig lamgeslagen en kan de hele dag niets meer uitvoeren. Ik loop rond met een knoop in mijn maag en zit mijn brein te breken hoe ik/we hier uit kunnen komen. En of/hoe ik haar terug kan veroveren. Als iemand een idee heeft: u roept maar...



Tja, ik wilde het kort houden, maar is niet gelukt. Bedankt voor de aandacht in ieder geval.



Ik ga maar weer even verder piekeren nu...

quote:funnylittlefrog schreef op 22 december 2008 @ 19:17:

Hey Bart,



Heb je topic ook even gelezen.

Loslaten is heel moeilijk. Dat allereerst. Gun jezelf daarvoor ook de tijd. Je zegt voortdurend er heel dichtbij te zitten om er 100% voor te kunnen gaan. Wat moet er dan gebeuren zodat je dat kan? Waardoor zouden jouw twijfels kunnen verdwijnen?



Hallo flf,



Thanks voor je reactie ook...



Tja, ik moet gaan inzien (en dit moet zo blijven), dat er geen andere vrouwen voor mij zijn, dat ik echt alleen met haar verder wil en er voor de rest niemand meer interessant is. Dat we bij elkaar horen. Dat het niet uitmaakt dat zij mijn eerste relatie is... En nu ik haar kwijt ben, voel ik dit ook. Misschien was dit juist wat er nodig was om dit in te zien. Aan de andere kant: misschien is het geen kwestie van inzien, op dit moment, maar van mijn pijn/emoties die de boel vertroebelen...



quote:Als je nu terug gaat dan vang je het gat van de pijn wel op, en het is misschien romantisch om te roepen dat je er toch voor wilt gaan. Misschien hebben jullie weer een paar leuke weken, maar de twijfel gaat terug komen. Zekerheid en garanties bestaan niet,

maar zoals eerder gezegd; een soort van oergevoel moet er zijn.



Tja, dat zou kunnen. Maar ik wil inderdaad niet nu meteen teruggaan. Ik snap ook dat dat niet eerlijk is (voor mezelf en voor haar). Ik wil eerst echt de volle overtuiging hebben dat het goed zit. Misschien dat het oergevoel er al was, maar dat ik het niet kon vinden



quote:Maar ik wil niet meer. Ik wil niet iemand die twijfelt. Dit geldt waarschijnlijk ook voor je vriendin.



Dit geldt inderdaad voor haar. En daar heb ik alle begrip voor. Ik heb simpelweg nog de hoop dat die twijfel in de toekomst weg gaat. En pas op dat moment zou ik weer een poging wagen haar te veroveren. En misschien is dat het ook wel deels: ik heb haar nooit echt hoeven veroveren. Als ik moet vechten voor haar liefde en die ook krijg, dan is er misschien toch een andere/spannendere basis.



quote:Laat haar gaan, geef haar de ruimte om de liefde van haar leven te vinden. Door nu terug te gaan, doe je jullie allebei te kort. Ergens loopt er iemand voor je rond die het wel voor je is. Waarbij er geen twijfels zullen zijn. Over een tijdje zul je zien dat dit ergens goed voor is geweest. Je kunt nu je kracht laten zien, en door de pijn heenbreken. Niet terugvluchten naar het vertrouwde, maar een open weg in slaan. Waar je gaat uitkomen weet niemand. Het kan overal zijn. Misschien ooit zelfs wel terug bij haar. Maar voor nu, laat het los.



Allemaal goede opmerkingen. Ik wil alleen dat "ooit" al best wel snel zou kunnen zijn. Niet nu meteen, dat is niet verstandig, maar wellicht over een maand. Of twee. Als ik dan nog steeds mijn leven met haar wil delen, dan moet dat toch wel iets betekenen? Maar alleen al het doorkomen van die tijd wordt en hel...[/quote]



quote:Veel sterkte, tis niet gemakkelijk.Thanks!

quote:Summerdance schreef op 22 december 2008 @ 19:29:

Bart, ben ontzettend blij dat we het nog een keer geprobeerd hebben

Ik was er namelijk de eerste keer voor mijn gevoel nog niet klaar mee

Het was niet afgesloten





Ok, goed te horen. Ik hoop alleen dat dit ook voor mijn vriendin geldt. Dat ze er nog niet volledig klaar mee is. En de mogelijkheid in haar hoofd open laat om het nog een keer te proberen.



Maar heb ook een beetje het gevoel dat er dan helemaal teveel druk op de relatie komt te staan, omdat de tijd dan nog meer voor haar begint te dringen m.b.t. haar gedroomde toekomstbeeld.



Toch, in principe heb ik de overtuiging dat als het bij mij écht goed zit (en ik voor haar en "de kinderen" kan gaan), ik haar dit ook kan laten voelen en dat er dan eigenlijk geen reden zou moeten zijn dat het fout gaat...



Tja, het lijkt erop dat ik al jullie advies om haar los te laten in de wind sla, en te koppig ben, maar het is voor mij nu eenmaal nog niet zo simpel of duidelijk. Wel, dat ik haar voorlopig even los moet laten.



En als dan blijkt dat ik niet meer naar haar verlang en de twijfels (dus) gegrond waren, kan ik iets afsluiten. Zo niet, dan moet ik maar weer over de volgende mogelijke stap gaan nadenken. Over hoe en of ik haar nog kan/mag veroveren...

quote:Sensy12 schreef op 22 december 2008 @ 19:34:

Call me stupid maar ik vind dat je redelijk normaal handelt/hebt gehandeld. Gevoelens kunnen groeien en daar heb je de tijd voor genomen. Je hebt bij voorbaat niet gezegd:"Geen klik. Weg ermee" en ook tijdens de relatie heb je niet gezegd"Dit is voor eeuwig".



Hey Sensy,



Bedankt voor je opmerkingen. Verfrissend om ook een ander standpunt te horen (niets ten nadele van alle andere reacties hoor...).



Ik heb getwijfeld (alweer die twijfel ) of ik mijn onzekerheden wel bij mijn vriendin op haar bord kon leggen en of ik niet gewoon zelf hier uit moest komen. Uiteindelijk heb ik toch voor de eerlijkheid gekozen, maar heb er wel spijt van in de zin dat ik haar hiermee pijn heb gedaan.



Maar inderdaad, ik wilde het de kans geven om te groeien. Wat ook gebeurd is, maar toch bleef ik onzeker over de toekomst. Is zij echt de ware, de enige voor mij? Dat idee. Terwijl dit w/s in iedere relatie pas na verloop van jaren duidelijk wordt. Je moet het avontuur toch aangaan en zien waar het schip strandt.



Toch had ik het gevoel dat ik dit moest weten, vooral omdat zij al zo met de toekomst bezig was/is. En dit legde een erg grote druk op de relatie en versterkte misschien mijn onzekerheden.



quote:Ik zou het niet eens twijfels willen noemen: je weet het gewoon niet. Dat is geen twijfel maar een antwoord op een vraag die niet te beantwoorden is. Met of zonder relatie.



Ja, misschien had ik zelf in de gesprekken ook andere woordkeuzes moeten gebruiken. Twijfels klinkt zo zwaar, zo persoonlijk. Dan voelt ze alsof ze te min is... niet goed genoeg etc. Ik vond het gewoon moeilijk om mijn toekomst in zekere zin vast te leggen, voor de rest van mijn leven. Dat is best wel heavy als je een jaar een relatie hebt.



quote:Wat ik ermee wil zeggen is dat het hele hollywood-liefde-gevoel juist erg vertroebelend kan werken. Geef jezelf inderdaad de tijd om een liefde tot bloei te laten komen. En nogmaals: alles kan, van liefde op het eerste gezicht tot een liefde die langzaam groeit dat je je niet eens meer kunt herinneren wanneer die liefde ontstaan is.



Tja, misschien kijk ik wel teveel films. Maarre, je opmerkingen zijn hoopvol. Heb je toevallig ook daadwerkelijk ervaring met die laatste mogelijkheid: een liefde, die langzaam groeit en in iets heel moois is geëindigd? (ok, dat laatste heb ik zelf toegevoegd, maar daar moet ik tenslotte naartoe ).



quote:Het enige wat telt: willen jullie NU bij elkaar zijn even los van alle wensen? Morgen telt niet want misschien ben jij of is zij er niet meer.Ik wil zeker nu bij haar zijn. Zo ontzettend graag. En zij ook het liefste bij mij, dat weet ik. Maar niet als zij het gevoel heeft dat er twijfel is bij mij. Maar goed, dat zou dan voor mij niet meer mee tellen, omdat ik dan in het NU zou leven (waarmee de twijfels weg of onzichtbaar zouden zijn). Ik denk alleen dat dit stadium gepasseerd is. Zo vrijblijvend kan zij er niet meer naar kijken (en ik misschien ook niet). Ze wil weten dat ze iets met haar partner aan het opbouwen is. Zo niet, dan kan ze geen rust vinden in de relatie. Dus, als ik nog kans bij haar wil hebben, zal ik echt zover moeten zijn dat ik haar een echte toekomst kan/wil bieden. Dat moment kan nog komen, wat mij betreft...

quote:palientje schreef op 22 december 2008 @ 20:13:

Bedankt voor je reactie. Ik denk zelf dat het voor jou misschien moeilijk is om je te binden. En dat komt omdat je heel lang alleen bent geweest, en ook alleen hebt gewoond.



Dat zou kunnen. En ik kan ook goed alleen/op mezelf zijn, wat het moeilijk maakt om erachter te komen of het "niet missen" in het begin kwam door een gebrek aan liefde/verliefdheid of door mijn aard. Maar zij is ook lang op zichzelf geweest, en daar heeft ze juist genoeg van. Ze is toe aan de volgende stap, het "echte" leven,



quote:En dan kun je haar wel met andere kinderen in haar armen zien. Het gaat erom of jij haar die topvrouw vindt, die mooie vrouw, waar jij je graag samen wil binden, en een kind ziet samen van haar en jou.



Oh, maar dat bedoelde ik ook: dat ik ons als gezinnetje voor me zie. Dat het idee aan een gezamenlijk kind goed voel(de) op die momenten.



quote:Waarschijnlijk zijn er toch punten van haar kant waar jij het niet zo goed mee kunt vinden.



Dat is het gekke: ik kan eigenlijk niets aan haar bedenken waar ik het niet goed mee kan vinden. Het is gewoon een supermeid, waar ik het altijd leuk mee heb. Goed, er zijn altijd kleine dingetjes die voor irritaties kunnen zorgen, maar dit is hoogstens een paar keer voor gekomen in onze hele relatie. Misschien is dat het probleem: dat we nooit een keer flink ruzie hebben gemaakt of dat het soms botst tussen ons. Dat hoor je ook wel eens. Misschien zorgt dat in zekere zin voor een gebrek aan spanning of zo.



quote:En zeg nou eerlijk zo oud papa/ mama worden is ook niet alles. En alleen is ook maar alleen.



Dat klopt. En zelf wil ook niet al te lang wachten. Over een jaar of 3, 4, zie ik mezelf er toch zeker ook wel aan beginnen (als voor de rest alles goed gaat), maar het blijft moeilijk om nu alvast je handtekening te zetten, als het ware, dat je over twee jaar kinderen wilt, als je er nu nog niet aan toe bent...



quote:Ik hoop dat je geen spijt krijgt van je gemaakte keuze. STerkte in ieder geval en houd je taai!Thanks. Ik hoop dat ik de wijsheid vind om het juiste te doen. Voor ons allebei.

quote:Probeer nou eens niet zover vooruit te denken, niet zoveel voor haar in te vullen, niet zoveel te plannen

Ware liefde laat zich niet plannen.



Maar tijd is in dit geval je allerbeste raadgever.



Ik denk dat je je vinger er goed op hebt gelegd. Dat plannen, invullen, vooruitdenken zorgde nu ook juist voor zoveel onrust in mijn hoofd tijdens de relatie. Ik moet "het" los proberen te laten (ik zeg expres niet "haar" ). En dan maar zien hoe het eventueel nog kan gaan lopen.



Ik ga mijn best doen. Bedankt voor je goede zorgen

quote:cappi schreef op 23 december 2008 @ 17:36:

[...]





Beetje erg zwart wit, sorry Bart erg lullig allemaal maar ik kan me haar beslissing wel voorstellen, je weet niet wat je wilt met als gevolg dat zij blijkbaar het gevoel heeft gehad dat je er niet voor wou / kon gaan. Je kan niet van haar verwachten dat ze blijft wachten totdat jij weet wat je wilt. Hou je nou echt van haar of vind je het moeilijk te accepteren dat zij de stekker eruit heeft getrokken en op zoek gaat naar iemand die wel voor haar gaat?



Dat ik van haar houd weet ik zeker. Al maandenlang. En het is niet alleen dat ik het moeilijk vind dat ze de stekker eruit heeft getrokken. Als mijn twijfels zouden overheersen en ik echt het gevoel zou hebben (gehad) dat we beter af zijn zonder elkaar/samen geen toekomst hebben etc., dan zou het het mij niet uitmaken wie de stekker eruit trekt.



Er bekruipt me gewoon steeds meer het gevoel dat we bij elkaar horen en dat ik haar echt de rest van mijn leven bij me wil hebben. Maja... die kans zou nu wel eens voorgoed verkeken kunnen zijn.



Anyway, ze heeft net ge-smst. Ze wil vanavond bellen. Tof om haar stem weer te horen enzo, maar ook best spannend. Hopelijk zeg ik niet de verkeerde dingen...



Bedankt weer, allemaal. Ik weet dat het grote merendeel van de mensen hier vindt dat er geen toekomst meer voor ons is; dat ik niet genoeg voor haar voel, en gehoor zou moeten geven aan mijn twijfels etc., maar zo zie ik het zelf (nog?) niet. Maar afstand/rust lijkt me wel belangrijk, ja. Toch waardeer ik alle input zeker, hoor!