Relaties
alle pijlers
Break-up, maar nog hoop?
maandag 22 december 2008 om 06:51
Hallo allemaal,
Dit is mijn allereerste berichtje hier op dit forum, waar ik nooit had gedacht dat ik zou komen, maar ik zie niet veel andere mogelijkheden meer.
Goed, hier is mijn verhaal. Ik zal het zo kort mogelijk proberen te houden:
Vijftien maanden lang heb ik een hele toffe relatie gehad met een vrouw die 150 km bij me vandaan woont, en met wie het nu sinds vorige week dinsdag uit is gegaan. Het probleem is dat we allebei erg van elkaar houden en dit eigenlijk niet wilden. Maar omdat ik lang heb getwijfeld over mijn gevoelens jegens haar en vooral over de toekomst, heeft ze eieren voor haar geld moeten kiezen. Immers, dit maakte haar erg onzeker, en daarnaast wil zij echt iets opbouwen en ergens naartoe werken (kinderen, om precies te zijn). Gezien haar leeftijd (bijna 33) gaat de spreekwoordelijke klok namelijk tikken.
Ik ben in de loop van de tijd zielsveel van haar gaan houden, maar heb steeds twijfels gehouden. Twijfels over:
1) Mijn (gebrek aan) verliefdheid.
2) Mijn gebrek aan "vergelijkingsmateriaal" (het was mijn eerste echte, volwaardige relatie, en hoe weet ik dan wat ik wil/moet voelen, en of dit voor eeuwig zou kunnen zijn?)
3) De toekomst. Ik wil wel degelijk kinderen, maar kan niet verzekeren dat ik ze over 2 jaar (al) zou willen. En het is dus erg moeilijk/zwaar om hier een toezegging over te doen, afgezien van gevoelens voor de persoon. Je moet hier namelijk echt aan toe zijn, en dat ben ik nu nog niet. Zij heeft echter al precies in haar hoofd wanneer het moet plaatsvinden, en twee jaar is volgens mij zo'n beetje het maximum voor haar.
Met heel veel moeite hebben we vorige week toch maar besloten uit elkaar te gaan (hoewel, zij heeft eigenlijk uiteindelijk de stekker eruit getrokken), maar wel met de voetnoot dat we niet wisten waar het nog zou eindigen. Dat was de enige manier waarop we zo'n break-up konden verdragen, maar voor mezelf gold ook dat ik nog echt hoop had dat het goed kon komen.
Afgelopen vrijdag had ik haar echter aan de telefoon en toen leek het alsof ze er totaal geen vertrouwen meer in had dat het goed kon komen. Altijd was haar stelling geweest dat ze van mij wilde horen dat ik echt voor haar wilde gaan en iets met haar op wilde bouwen (samenwonen, om te beginnen), maar gezien de bovenstaande problemen heb ik dit nooit gekund. Maar toen ik aan de telefoon vroeg of ze me dan niet terug wilde als ik haar binnenkort ook echt die belofte zou kunnen doen, zei ze dat de risico's waarschijnlijk te groot zouden zijn. Want: "wie zegt dat de twijfels niet over een jaar of twee terug zouden komen, en dan zou de klap veel groter zijn..."
Ik viel toen echt een beetje van mijn stoel. Natuurlijk heeft haar zelfvertrouwen deuken gekregen, maar ik ging ervan uit dat ze nog van me houdt (zoals ze zegt) en dat ze daarom, wanneer ik zou zeggen inderdaad voor haar te willen gaan, ze dolblij zou zijn. Maar nu lijkt het alsof ze alle hoop al heeft opgegeven en ik verworden ben tot de slechte uitkomst van een kansberekening. Als je van iemand houdt en met iemand er echt voor wil gaan (en die persoon zegt dit ook te willen), dan ga je dit toch niet uit de weg omdat de kansen op succes wellicht 5 of 10% minder groot zijn dan met potentiële toekomstige partners?
Ik weet eigenlijk niet meer goed wat mijn vraag was...
O ja... eigenlijk heb ik het idee dat we veel te weinig gepraat hebben. Want het blijkt dat haar kinderwens van behoorlijk cruciaal belang is geweest bij haar beslissing om te stoppen met de relatie (nu ze nog tijd heeft om een andere partner te vinden met wie ze kinderen kan krijgen) en dit ook lijkt te zijn bij haar hele risico-analyse (want als het over 1 of 2 jaar misgaat, wordt het natuurlijk steeds moeilijker om kinderen te krijgen). En volgens mij is het dan het best om echt alles op tafel te gooien over dit onderwerp zodat er geen dramatische beslissingen worden genomen op basis van "verkeerde informatie".
Want ze zegt dus dat het haar er vooral om gaat dat mijn twijfels over mijn gevoelens weggaan, maar een bevestiging hiervan lijkt al niet meer te gaan werken...
Het probleem is alleen dat zij nu juist afstand wil nemen en niet met mij wil praten (hoewel we tot nu toe nog wel ge-smst hebben). Ze wil rust vinden in haar leven...
Maar ik ben zo bang dat ze nu echt een leven zonder mij gaat opbouwen en al bezig is mij te verwerken terwijl dit misschien helemaal niet hoeft of had gehoeven. Dan hebben we het 15 maanden lang zo ontzettend leuk gehad... dat kun je toch niet zomaar weggooien? Houdt ze dan wel genoeg van mij, vraag ik me af...
In ieder geval voel ik me behoorlijk depri. Ik ben volledig lamgeslagen en kan de hele dag niets meer uitvoeren. Ik loop rond met een knoop in mijn maag en zit mijn brein te breken hoe ik/we hier uit kunnen komen. En of/hoe ik haar terug kan veroveren. Als iemand een idee heeft: u roept maar...
Tja, ik wilde het kort houden, maar is niet gelukt. Bedankt voor de aandacht in ieder geval.
Ik ga maar weer even verder piekeren nu...
Dit is mijn allereerste berichtje hier op dit forum, waar ik nooit had gedacht dat ik zou komen, maar ik zie niet veel andere mogelijkheden meer.
Goed, hier is mijn verhaal. Ik zal het zo kort mogelijk proberen te houden:
Vijftien maanden lang heb ik een hele toffe relatie gehad met een vrouw die 150 km bij me vandaan woont, en met wie het nu sinds vorige week dinsdag uit is gegaan. Het probleem is dat we allebei erg van elkaar houden en dit eigenlijk niet wilden. Maar omdat ik lang heb getwijfeld over mijn gevoelens jegens haar en vooral over de toekomst, heeft ze eieren voor haar geld moeten kiezen. Immers, dit maakte haar erg onzeker, en daarnaast wil zij echt iets opbouwen en ergens naartoe werken (kinderen, om precies te zijn). Gezien haar leeftijd (bijna 33) gaat de spreekwoordelijke klok namelijk tikken.
Ik ben in de loop van de tijd zielsveel van haar gaan houden, maar heb steeds twijfels gehouden. Twijfels over:
1) Mijn (gebrek aan) verliefdheid.
2) Mijn gebrek aan "vergelijkingsmateriaal" (het was mijn eerste echte, volwaardige relatie, en hoe weet ik dan wat ik wil/moet voelen, en of dit voor eeuwig zou kunnen zijn?)
3) De toekomst. Ik wil wel degelijk kinderen, maar kan niet verzekeren dat ik ze over 2 jaar (al) zou willen. En het is dus erg moeilijk/zwaar om hier een toezegging over te doen, afgezien van gevoelens voor de persoon. Je moet hier namelijk echt aan toe zijn, en dat ben ik nu nog niet. Zij heeft echter al precies in haar hoofd wanneer het moet plaatsvinden, en twee jaar is volgens mij zo'n beetje het maximum voor haar.
Met heel veel moeite hebben we vorige week toch maar besloten uit elkaar te gaan (hoewel, zij heeft eigenlijk uiteindelijk de stekker eruit getrokken), maar wel met de voetnoot dat we niet wisten waar het nog zou eindigen. Dat was de enige manier waarop we zo'n break-up konden verdragen, maar voor mezelf gold ook dat ik nog echt hoop had dat het goed kon komen.
Afgelopen vrijdag had ik haar echter aan de telefoon en toen leek het alsof ze er totaal geen vertrouwen meer in had dat het goed kon komen. Altijd was haar stelling geweest dat ze van mij wilde horen dat ik echt voor haar wilde gaan en iets met haar op wilde bouwen (samenwonen, om te beginnen), maar gezien de bovenstaande problemen heb ik dit nooit gekund. Maar toen ik aan de telefoon vroeg of ze me dan niet terug wilde als ik haar binnenkort ook echt die belofte zou kunnen doen, zei ze dat de risico's waarschijnlijk te groot zouden zijn. Want: "wie zegt dat de twijfels niet over een jaar of twee terug zouden komen, en dan zou de klap veel groter zijn..."
Ik viel toen echt een beetje van mijn stoel. Natuurlijk heeft haar zelfvertrouwen deuken gekregen, maar ik ging ervan uit dat ze nog van me houdt (zoals ze zegt) en dat ze daarom, wanneer ik zou zeggen inderdaad voor haar te willen gaan, ze dolblij zou zijn. Maar nu lijkt het alsof ze alle hoop al heeft opgegeven en ik verworden ben tot de slechte uitkomst van een kansberekening. Als je van iemand houdt en met iemand er echt voor wil gaan (en die persoon zegt dit ook te willen), dan ga je dit toch niet uit de weg omdat de kansen op succes wellicht 5 of 10% minder groot zijn dan met potentiële toekomstige partners?
Ik weet eigenlijk niet meer goed wat mijn vraag was...
O ja... eigenlijk heb ik het idee dat we veel te weinig gepraat hebben. Want het blijkt dat haar kinderwens van behoorlijk cruciaal belang is geweest bij haar beslissing om te stoppen met de relatie (nu ze nog tijd heeft om een andere partner te vinden met wie ze kinderen kan krijgen) en dit ook lijkt te zijn bij haar hele risico-analyse (want als het over 1 of 2 jaar misgaat, wordt het natuurlijk steeds moeilijker om kinderen te krijgen). En volgens mij is het dan het best om echt alles op tafel te gooien over dit onderwerp zodat er geen dramatische beslissingen worden genomen op basis van "verkeerde informatie".
Want ze zegt dus dat het haar er vooral om gaat dat mijn twijfels over mijn gevoelens weggaan, maar een bevestiging hiervan lijkt al niet meer te gaan werken...
Het probleem is alleen dat zij nu juist afstand wil nemen en niet met mij wil praten (hoewel we tot nu toe nog wel ge-smst hebben). Ze wil rust vinden in haar leven...
Maar ik ben zo bang dat ze nu echt een leven zonder mij gaat opbouwen en al bezig is mij te verwerken terwijl dit misschien helemaal niet hoeft of had gehoeven. Dan hebben we het 15 maanden lang zo ontzettend leuk gehad... dat kun je toch niet zomaar weggooien? Houdt ze dan wel genoeg van mij, vraag ik me af...
In ieder geval voel ik me behoorlijk depri. Ik ben volledig lamgeslagen en kan de hele dag niets meer uitvoeren. Ik loop rond met een knoop in mijn maag en zit mijn brein te breken hoe ik/we hier uit kunnen komen. En of/hoe ik haar terug kan veroveren. Als iemand een idee heeft: u roept maar...
Tja, ik wilde het kort houden, maar is niet gelukt. Bedankt voor de aandacht in ieder geval.
Ik ga maar weer even verder piekeren nu...
maandag 22 december 2008 om 10:42
maandag 22 december 2008 om 10:43
Als je zover van elkaar vandaan woont en je wilt een toekomst opbouwen samen dient het vertrouwen in elkaar net even wat groter te zijn dan wanneer je bijvoorbeeld in dezelfde plaats woont. Je kunt namelijk minder makkelijk "terug" als het misloopt, 1 van jullie moet namelijk huis en baan opgeven als je gaat samenwonen. Jullie zoeken daarom beiden naar zekerheid, jij in eerste instantie, zij nu. Ik begrijp jou wel enigszins, al heb je te lang en te openlijk getwijfeld aan de essentie van je relatie. Haar begrijp ik heel goed, als ik uitga van het feit dat ze diep in haar hart nu meer twijfelt aan jouw gevoel dan aan de haalbaarheid van haar kinderwens. Als iemand zo openlijk twijfelt aan of je "het" wel voor hem bent sloopt dat je vertrouwen en je zekerheid en zorgt ervoor dat je uitermate zelfbeschermend wordt. Jij wilde eerlijk zijn maar als je zoveel tijd van je relatie aan het analyseren bent maak je meer kapot dan je lief is.
Wat iedereen al zegt: laat je niet door angst haar helemaal kwijt te raken leiden en een beslissing nemen waar je later spijt van krijgt en waar je haar nogmaals mee kwetst. Neem de tijd voor jezelf te bepalen wat je nou echt wilt, soms moet je daarvoor eerst door de eerste weken van liefdesverdriet heen omdat die je objectiviteit t.o.v. je ware gevoelens kan beïnvloeden. Ik geloof niet dat je zoals Elninjoo zegt gedumpt bent voor een kinderwens; je hebt je (ex-)vriendin geen reden gegeven om zeker te zijn van jouw liefde voor haar en dus is de basis van de relatie onzeker en dat zorgt ervoor dat mensen dan, hoe verdrietig ze ook zijn, ervoor kiezen niet verder door te willen.
Wat iedereen al zegt: laat je niet door angst haar helemaal kwijt te raken leiden en een beslissing nemen waar je later spijt van krijgt en waar je haar nogmaals mee kwetst. Neem de tijd voor jezelf te bepalen wat je nou echt wilt, soms moet je daarvoor eerst door de eerste weken van liefdesverdriet heen omdat die je objectiviteit t.o.v. je ware gevoelens kan beïnvloeden. Ik geloof niet dat je zoals Elninjoo zegt gedumpt bent voor een kinderwens; je hebt je (ex-)vriendin geen reden gegeven om zeker te zijn van jouw liefde voor haar en dus is de basis van de relatie onzeker en dat zorgt ervoor dat mensen dan, hoe verdrietig ze ook zijn, ervoor kiezen niet verder door te willen.
maandag 22 december 2008 om 10:53
quote:Bart1977 schreef op 22 december 2008 @ 10:33:
Tja, ik heb geleerd dat eerlijk zijn over onzekerheden en twijfels alleen maar moeilijkheden veroorzaakt. Misschien had ik mezelf en/of haar wijs moeten maken dat er geen twijfels waren om er inderdaad vol voor te gaan, maar zo zit ik niet in elkaar.
Zo zwart-wit is het allemaal niet, je moet altijd eerlijk blijven en zeker als je twijfelt. Maar jij hebt 15 maanden lang getwijfeld en daar zit hem de kneep, niet in het wel of niet eerlijk zijn over je twijfels. Je had inderdaad eerder een beslissing moeten nemen, dat is iets wat je eruit moet halen voor jezelf èn de ander. Nagaan of de twijfel in jezelf zit en of je die altijd zou voelen bij alles en iedereen (ook op andere vlakken dan relaties) of dat je twijfel echt puur op deze relatie en deze vrouw sloeg.
Tja, ik heb geleerd dat eerlijk zijn over onzekerheden en twijfels alleen maar moeilijkheden veroorzaakt. Misschien had ik mezelf en/of haar wijs moeten maken dat er geen twijfels waren om er inderdaad vol voor te gaan, maar zo zit ik niet in elkaar.
Zo zwart-wit is het allemaal niet, je moet altijd eerlijk blijven en zeker als je twijfelt. Maar jij hebt 15 maanden lang getwijfeld en daar zit hem de kneep, niet in het wel of niet eerlijk zijn over je twijfels. Je had inderdaad eerder een beslissing moeten nemen, dat is iets wat je eruit moet halen voor jezelf èn de ander. Nagaan of de twijfel in jezelf zit en of je die altijd zou voelen bij alles en iedereen (ook op andere vlakken dan relaties) of dat je twijfel echt puur op deze relatie en deze vrouw sloeg.
maandag 22 december 2008 om 12:53
Je zegt dat je lang hebt getwijfeld jegens de gevoelens over haar en vooral over de toekomst.
Tja, waarom had je dan een relatie met haar? En wat versta je überhaupt onder een relatie?
Een relatie is meer dan leuk en gezellig bij elkaar zitten…
Als je het allemaal niet weet en al zoveel twijfelt kun je beter stoppen met de relatie, om haar dan al niet te kwetsen. En dat heb je naar mijn gevoel al wel gedaan.
Je zegt dat je wel kinderen wilt, vaak heb je al wel het gevoel bij iemand of je wel of geen kinderen met diegene wilt, zo niet, dan heb je daar wel je redenen voor, en ook dan de relatie stoppen en iemand niet langer aan het lijntje houden.
Als het goed voelt, voelt het goed, geniet er dan van en ga niet op alle slakken zout leggen, zo niet weggaan.
Zij heeft inderdaad echt het gevoel nodig dat je echt voor haar wilt gaan in alle opzichten, en dat heb je haar niet gegeven. En om bepaalde redenen heb je dat gewoon niet gekund.
En als zij daar naar moet vragen dan is het einde zoek.
Iedereen heeft op den duur een stuk zekerheid nodig voor in de toekomst, ook jij!
Je zegt dat je er op hoopt dat je twijfels minder zullen worden, ik denk dat je dat hoopt voor haar, maar zodra jullie weer bij elkaar zullen zijn, zullen waarschijnlijk de twijfels weer toeslaan. Omdat je al vanaf het begin van jullie relatie hebt getwijfeld, en dat is al helemaal niet eerlijk. Over eerlijkheid gesproken…als man van 31 geloof ik moet je toch wel een keer weten wat je wil in je leven?
Tja, waarom had je dan een relatie met haar? En wat versta je überhaupt onder een relatie?
Een relatie is meer dan leuk en gezellig bij elkaar zitten…
Als je het allemaal niet weet en al zoveel twijfelt kun je beter stoppen met de relatie, om haar dan al niet te kwetsen. En dat heb je naar mijn gevoel al wel gedaan.
Je zegt dat je wel kinderen wilt, vaak heb je al wel het gevoel bij iemand of je wel of geen kinderen met diegene wilt, zo niet, dan heb je daar wel je redenen voor, en ook dan de relatie stoppen en iemand niet langer aan het lijntje houden.
Als het goed voelt, voelt het goed, geniet er dan van en ga niet op alle slakken zout leggen, zo niet weggaan.
Zij heeft inderdaad echt het gevoel nodig dat je echt voor haar wilt gaan in alle opzichten, en dat heb je haar niet gegeven. En om bepaalde redenen heb je dat gewoon niet gekund.
En als zij daar naar moet vragen dan is het einde zoek.
Iedereen heeft op den duur een stuk zekerheid nodig voor in de toekomst, ook jij!
Je zegt dat je er op hoopt dat je twijfels minder zullen worden, ik denk dat je dat hoopt voor haar, maar zodra jullie weer bij elkaar zullen zijn, zullen waarschijnlijk de twijfels weer toeslaan. Omdat je al vanaf het begin van jullie relatie hebt getwijfeld, en dat is al helemaal niet eerlijk. Over eerlijkheid gesproken…als man van 31 geloof ik moet je toch wel een keer weten wat je wil in je leven?
maandag 22 december 2008 om 13:46
een kinderwens zou voor mij ook een belangrijke reden kunnen zijn om mijn relatie te beeindigen. Zeker als je wat ouder wordt.
is het niet de angst die nog wil wachten i.p.v je wens? Ik denk dat de enige manier om haar terug te krijgen is, om ook een duidelijke volgende stp te zetten (samenwonen bijvoorbeeld) Dan heeft zij het idee dat je het echt meent.
sterkte!
is het niet de angst die nog wil wachten i.p.v je wens? Ik denk dat de enige manier om haar terug te krijgen is, om ook een duidelijke volgende stp te zetten (samenwonen bijvoorbeeld) Dan heeft zij het idee dat je het echt meent.
sterkte!
maandag 22 december 2008 om 14:47
quote:pom508 schreef op 22 december 2008 @ 09:55:
Vijftien maanden lang heb je haar, buiten een leuke relatie, ook altijd gevoed met jouw twijfel over jullie relatie. In deze periode kon jij haar steeds geen zekerheid bieden. Nu zij de stekker uit de relatie trekt vanwege jouw twijfel, besef je pas echt (volgens mij nog niet echt helemaal) wat die twjifel heeft gedaan met jullie relatie.......... de twijfel heeft hem om zeep geholpen. Ik denk dat je dat dan ook van haar kunt zeggen, als zij steeds de kinderen op tafel gooide.
Dat zij pas jouw eerste lange relatie is, dat zij al veel langer zelfstandig is, dat jij niet echt verliefd bent geweest op haar zijn feitelijk niet echt argumenten die ter zake doen nu.
Steeds weer heb jij toch laten merken niet echt te gaan voor jullie relatie.
Zij heeft eigenlijk een beslissing genomen, omdat jij dat niet deed. Ik kan niet anders dan lezen, dat dit toch een logisch gevolg is van jouw continue input dat jij het niet weet met deze relatie. Het is niet vreemd dat zij nu laat merken dat het een definitieve breuk is.
Mogelijk kan er nog wel een doorstart komen, maar dan zul je echt voor de volle 100% moeten gaan voor deze relatie en kinderwens en dat kun je niet. Tenminste dat lees ik nergens terug.
Natuurlijk heb je veel verdriet van deze breuk, niet meer dan begrijpelijk, maar ik hoop wel dat je er iets van geleerd hebt.
Vijftien maanden lang heb je haar, buiten een leuke relatie, ook altijd gevoed met jouw twijfel over jullie relatie. In deze periode kon jij haar steeds geen zekerheid bieden. Nu zij de stekker uit de relatie trekt vanwege jouw twijfel, besef je pas echt (volgens mij nog niet echt helemaal) wat die twjifel heeft gedaan met jullie relatie.......... de twijfel heeft hem om zeep geholpen. Ik denk dat je dat dan ook van haar kunt zeggen, als zij steeds de kinderen op tafel gooide.
Dat zij pas jouw eerste lange relatie is, dat zij al veel langer zelfstandig is, dat jij niet echt verliefd bent geweest op haar zijn feitelijk niet echt argumenten die ter zake doen nu.
Steeds weer heb jij toch laten merken niet echt te gaan voor jullie relatie.
Zij heeft eigenlijk een beslissing genomen, omdat jij dat niet deed. Ik kan niet anders dan lezen, dat dit toch een logisch gevolg is van jouw continue input dat jij het niet weet met deze relatie. Het is niet vreemd dat zij nu laat merken dat het een definitieve breuk is.
Mogelijk kan er nog wel een doorstart komen, maar dan zul je echt voor de volle 100% moeten gaan voor deze relatie en kinderwens en dat kun je niet. Tenminste dat lees ik nergens terug.
Natuurlijk heb je veel verdriet van deze breuk, niet meer dan begrijpelijk, maar ik hoop wel dat je er iets van geleerd hebt.
maandag 22 december 2008 om 14:59
quote:Bart1977 schreef op 22 december 2008 @ 07:56:
Maar goed, het zou zo sneu zijn dat wanneer (indien) ik er eindelijk uit ben voor mezelf, dat het dan voor haar te laat zou kunnen zijn. Dat er al teveel kapot gemaakt is in haar vertrouwen. In dat geval zou juist die eerlijkheid me de das om hebben gedaan.
Draai het eens om... Hoe sneu zou het voor haar zijn als je er uiteindelijk uit bent dat je toch (nog) geen kinderen wilt hebben, en het zou na al die jaren van twijfel te laat voor haar kunnen zijn om nog met iemand anders een gezinnetje op te bouwen...
Maar goed, het zou zo sneu zijn dat wanneer (indien) ik er eindelijk uit ben voor mezelf, dat het dan voor haar te laat zou kunnen zijn. Dat er al teveel kapot gemaakt is in haar vertrouwen. In dat geval zou juist die eerlijkheid me de das om hebben gedaan.
Draai het eens om... Hoe sneu zou het voor haar zijn als je er uiteindelijk uit bent dat je toch (nog) geen kinderen wilt hebben, en het zou na al die jaren van twijfel te laat voor haar kunnen zijn om nog met iemand anders een gezinnetje op te bouwen...
maandag 22 december 2008 om 16:06
quote:Summerdance schreef op 22 december 2008 @ 10:27:
Hey Bart, heb net je verhaal helemaal gelezen.
Het komt me zo herkenbaar voor allemaal...
Ik ben 2 jaar lang samen geweest die net zo stond te twijfelen als dat jij nu doet.
Voor je (ex) vriendin is dat killing
Wel horen dat je samen bent, de samen dingen doen, maar je niet 100% verbonden voelen
Dat maakt een vrouw (en een man ook denk ik) ontzettend onzeker.
Laat haar los.
Hallo Summer,
Bedankt voor je input...
Ik vond het ook vreselijk om haar dit te moeten aandoen, maar betekent dit dan dat het nooit meer goed kan komen? Dit waren niet echt de woorden die ik wilde horen (hoewel de kans ergens aanwezig is dat ze waar zijn, natuurlijk). Gelooft hier dan niemand dat gevoelens kunnen groeien in een relatie?
quote:Als je nu nog niet weet of je met haar verder wilt denk ik dat het ook niet gaat komen.
Nou ja, zoals ik al zei, als ik het nu zou moeten zeggen, zou ik juist wél voor haar gaan, maar als je ziet waar ik "vandaan" kom, moet ik het waarschijnlijk sowieso eerst de tijd geven, wil ik duidelijk kunnen voelen.
quote:Maar je moet denk ik wel een soort oergevoel hebben van JA dit is het, met haar kan ik de wereld aan en mijn leven is niet compleet zonder haar naast mijn zijde
Dat gevoel is er bij jou geloof ik niet
Je WILT het wel heel graag, (net als mijn ex) maar gevoel kan je niet afdwingen
Ik wil het ook niet dwingen. Dat zou voor niemand eerlijk zijn. Maar ik merk bij mezelf wel dat het gegroeid is, bijvoorbeeld, en laatst sprak ik met een oude vriendin die dit ook op de voet gevolgd heeft, en die zei ook dat ik in mijn relatie steeds trotser en met steeds meer liefde over haar ging praten.
En dat hele oergevoel is er misschien niet (vanaf het begin geweest), maar ik voel wel de dingen die erna komen: "met haar kan ik de wereld aan" en "mijn leven is niet compleet zonder haar naast mijn zijde."
Natuurlijk was het ideaal geweest als de vonk en verliefdheid er meteen waren geweest, maar er is toch geen blauwdruk voor de liefde? Soms ben je meteen superverliefd en is dat snel weer voorbij en botst het daarnaast op vele vlakken waardoor het uit gaat. En soms zijn er minder vlinders in het begin, maar moet de relatie rijpen als een goede wijn. Ok, dat is niet echt helemaal naar wens gebeurd in het verleden, maar toch.
Iemand dichtbij me vertelde me dat hij voor zijn huidige vriendin, met wie hij een gelukkig gezinnetje en prachtig kind heeft, ook niet zoveel verliefdheid voelde als in eerdere relaties, maar dat bleek dus uiteindelijk toch de vrouw in zijn leven te zijn geworden.
En als ik dan naar mijn eigen relatie kijk: die is - als ik bij haar was, weg van mijn eigen twijfelachtige gedachten - altijd leuk geweest. We hadden had altijd zo tof samen, voelden elkaar aan, zaten constant aan elkaar (of in omhelzingen enzo), konden lachen, hadden gelijke interesses, zaten elkaar te plagen, voelden ons heel erg op ons gemak bij elkaar... En is gewoon heel veel liefde gekomen. En als ze dan met haar hoofd op mijn schoot lag, en ik keek naar haar en streelde haar haar achter haar oren... dan voelde ik me echt wel verliefd en super op mijn plaats... En onze eerste vakantie, naar Spanje, was een groot succes. Echt heel tof, en als dat een relatietest, was dan hebben we die gehaald.
Maar als zij dan weg was, was het altijd vaak zo dat ik vond dat ik haar te weinig miste (vóór de vakantie vooral, want inmiddels wel anders is geworden) en dat ik daardoor weer twijfels kreeg of "het" allemaal wel genoeg was.
Dus ja, het punt is sowieso dat ik/we uit een lange periode van onzekerheid/twijfels komen, maar betekent dit dat het niet toch in iets heel moois kan eindigen?
quote:Heb verdriet en gun haar en jezelf de kans op iemand waarbij dat oer gevoel er wel is.
Heel veel liefs en sterkte, SummerDank je Summer. Ik hoop echt dat dit niet het einde is, maar ik zal alle reacties hier in ieder geval in mijn achterhoofd houden...
Hey Bart, heb net je verhaal helemaal gelezen.
Het komt me zo herkenbaar voor allemaal...
Ik ben 2 jaar lang samen geweest die net zo stond te twijfelen als dat jij nu doet.
Voor je (ex) vriendin is dat killing
Wel horen dat je samen bent, de samen dingen doen, maar je niet 100% verbonden voelen
Dat maakt een vrouw (en een man ook denk ik) ontzettend onzeker.
Laat haar los.
Hallo Summer,
Bedankt voor je input...
Ik vond het ook vreselijk om haar dit te moeten aandoen, maar betekent dit dan dat het nooit meer goed kan komen? Dit waren niet echt de woorden die ik wilde horen (hoewel de kans ergens aanwezig is dat ze waar zijn, natuurlijk). Gelooft hier dan niemand dat gevoelens kunnen groeien in een relatie?
quote:Als je nu nog niet weet of je met haar verder wilt denk ik dat het ook niet gaat komen.
Nou ja, zoals ik al zei, als ik het nu zou moeten zeggen, zou ik juist wél voor haar gaan, maar als je ziet waar ik "vandaan" kom, moet ik het waarschijnlijk sowieso eerst de tijd geven, wil ik duidelijk kunnen voelen.
quote:Maar je moet denk ik wel een soort oergevoel hebben van JA dit is het, met haar kan ik de wereld aan en mijn leven is niet compleet zonder haar naast mijn zijde
Dat gevoel is er bij jou geloof ik niet
Je WILT het wel heel graag, (net als mijn ex) maar gevoel kan je niet afdwingen
Ik wil het ook niet dwingen. Dat zou voor niemand eerlijk zijn. Maar ik merk bij mezelf wel dat het gegroeid is, bijvoorbeeld, en laatst sprak ik met een oude vriendin die dit ook op de voet gevolgd heeft, en die zei ook dat ik in mijn relatie steeds trotser en met steeds meer liefde over haar ging praten.
En dat hele oergevoel is er misschien niet (vanaf het begin geweest), maar ik voel wel de dingen die erna komen: "met haar kan ik de wereld aan" en "mijn leven is niet compleet zonder haar naast mijn zijde."
Natuurlijk was het ideaal geweest als de vonk en verliefdheid er meteen waren geweest, maar er is toch geen blauwdruk voor de liefde? Soms ben je meteen superverliefd en is dat snel weer voorbij en botst het daarnaast op vele vlakken waardoor het uit gaat. En soms zijn er minder vlinders in het begin, maar moet de relatie rijpen als een goede wijn. Ok, dat is niet echt helemaal naar wens gebeurd in het verleden, maar toch.
Iemand dichtbij me vertelde me dat hij voor zijn huidige vriendin, met wie hij een gelukkig gezinnetje en prachtig kind heeft, ook niet zoveel verliefdheid voelde als in eerdere relaties, maar dat bleek dus uiteindelijk toch de vrouw in zijn leven te zijn geworden.
En als ik dan naar mijn eigen relatie kijk: die is - als ik bij haar was, weg van mijn eigen twijfelachtige gedachten - altijd leuk geweest. We hadden had altijd zo tof samen, voelden elkaar aan, zaten constant aan elkaar (of in omhelzingen enzo), konden lachen, hadden gelijke interesses, zaten elkaar te plagen, voelden ons heel erg op ons gemak bij elkaar... En is gewoon heel veel liefde gekomen. En als ze dan met haar hoofd op mijn schoot lag, en ik keek naar haar en streelde haar haar achter haar oren... dan voelde ik me echt wel verliefd en super op mijn plaats... En onze eerste vakantie, naar Spanje, was een groot succes. Echt heel tof, en als dat een relatietest, was dan hebben we die gehaald.
Maar als zij dan weg was, was het altijd vaak zo dat ik vond dat ik haar te weinig miste (vóór de vakantie vooral, want inmiddels wel anders is geworden) en dat ik daardoor weer twijfels kreeg of "het" allemaal wel genoeg was.
Dus ja, het punt is sowieso dat ik/we uit een lange periode van onzekerheid/twijfels komen, maar betekent dit dat het niet toch in iets heel moois kan eindigen?
quote:Heb verdriet en gun haar en jezelf de kans op iemand waarbij dat oer gevoel er wel is.
Heel veel liefs en sterkte, SummerDank je Summer. Ik hoop echt dat dit niet het einde is, maar ik zal alle reacties hier in ieder geval in mijn achterhoofd houden...
maandag 22 december 2008 om 16:22
quote:Madhe schreef op 22 december 2008 @ 10:33:
[...]
Noem mij naief, maar ik denk dat je het echt wel weet als het de vrouw van je leven is. Als je het niet weet is zij het waarschijnlijk niet. Hoe verdrietig dit ook is. Het lijkt erop dat je twijfels niet voor niets aanwezig zijn.
Ik weet dat dit de ideale situatie is, maar is het voor iedereen zo dat hij/zij meteen weet of iemand de juiste/ware is? Bij mijn vriendin heeft het zich ook wel moeten ontwikkelen. Bij haar waren in het begin ook lichte twijfels, maar sinds de vakantie was zij zo veel om mij gaan geven en zoveel liefde gaan voelen dat het voor haar duidelijk was dat ze met mij wat op wilde bouwen. Kan het niet zo zijn, dat mijn ontwikkeling gewoon trager gaat?
In het begin heb ik ook vaak gedacht: het moet er meteen zijn, ik moet het meteen weten, anders is het er niet, maar na veel gesprekken met anderen (over hun relaties bijvoorbeeld) ben ik er ook achter gekomen dat er veel meer zijn die niet meteen zo'n sprookjesklik hebben, of de hele dag vlinders, maar dat het dan toch nog tot iets heel moois kan uitgroeien.
quote:Ik wil je heel veel succes wensen met je verdriet want dit is voor niemand ooit makkelijk. Je houdt wel van haar en dan is loslaten niet het eerste wat in je opkomt.
Dank je voor je steun. Nee, het voelt zo onnatuurlijk. Dat afscheid was echt vreselijk - als ik er nu weer aan denk, komt alles weer naar boven. Twee mensen die zoveel van elkaar houden en diep ongelukkig afscheid van elkaar nemen...
quote:Toch zie ik in je posts meer redenaties dan gevoelens terug. Dat wijst misschien ook wel ergens op.
Oh, ik kan eindeloos over haar of mijn gevoelens voor haar praten, hoor, maar ik heb geen zin om steeds in huilen uit te barsten. Ze is echt wel meer dan zomaar een vriendin.
quote:Voor haar is het natuurlijk ook heel zwaar om die afstand te nemen, je los te laten, want blijkbaar wist zij duidelijk dat ze met je verder wilde. Dat haar kinderwens zwaarder weegt en dat ze daarom die keus moet maken is alleen eerlijk van haar. Succes.Het is ook eerlijk, en ik vind het ook knap van haar, want we vreesden allebei w/s wel dat dit er aan kon komen. Ik voelde dat zij voor het eind van het jaar toch wel duidelijkheid wilde hebben, maar inderdaad, zoiets laat zich niet forceren en zet dan juist weer heel erge druk op de relatie/mijn gevoelens. Oftewel, ik was er nog steeds niet uit en dit was voor haar reden genoeg om te stoppen. En begrijpelijk. Voor mij was het alleen niet per se het eindstation (van mijn gevoelens) geweest. Helemaal nu ik besef dat ik haar waarschijnlijk nooit meer bij me zal hebben... dat voelt zo ontzettend kut. Het is alsof ik in een emotionele achtbaan of snelkookpan zit. Maar kan het niet zo zijn dat ik dit nodig had om mijn ogen te openen? Iets drastisch? Echt het idee dat ik haar kwijt ben?
[...]
Noem mij naief, maar ik denk dat je het echt wel weet als het de vrouw van je leven is. Als je het niet weet is zij het waarschijnlijk niet. Hoe verdrietig dit ook is. Het lijkt erop dat je twijfels niet voor niets aanwezig zijn.
Ik weet dat dit de ideale situatie is, maar is het voor iedereen zo dat hij/zij meteen weet of iemand de juiste/ware is? Bij mijn vriendin heeft het zich ook wel moeten ontwikkelen. Bij haar waren in het begin ook lichte twijfels, maar sinds de vakantie was zij zo veel om mij gaan geven en zoveel liefde gaan voelen dat het voor haar duidelijk was dat ze met mij wat op wilde bouwen. Kan het niet zo zijn, dat mijn ontwikkeling gewoon trager gaat?
In het begin heb ik ook vaak gedacht: het moet er meteen zijn, ik moet het meteen weten, anders is het er niet, maar na veel gesprekken met anderen (over hun relaties bijvoorbeeld) ben ik er ook achter gekomen dat er veel meer zijn die niet meteen zo'n sprookjesklik hebben, of de hele dag vlinders, maar dat het dan toch nog tot iets heel moois kan uitgroeien.
quote:Ik wil je heel veel succes wensen met je verdriet want dit is voor niemand ooit makkelijk. Je houdt wel van haar en dan is loslaten niet het eerste wat in je opkomt.
Dank je voor je steun. Nee, het voelt zo onnatuurlijk. Dat afscheid was echt vreselijk - als ik er nu weer aan denk, komt alles weer naar boven. Twee mensen die zoveel van elkaar houden en diep ongelukkig afscheid van elkaar nemen...
quote:Toch zie ik in je posts meer redenaties dan gevoelens terug. Dat wijst misschien ook wel ergens op.
Oh, ik kan eindeloos over haar of mijn gevoelens voor haar praten, hoor, maar ik heb geen zin om steeds in huilen uit te barsten. Ze is echt wel meer dan zomaar een vriendin.
quote:Voor haar is het natuurlijk ook heel zwaar om die afstand te nemen, je los te laten, want blijkbaar wist zij duidelijk dat ze met je verder wilde. Dat haar kinderwens zwaarder weegt en dat ze daarom die keus moet maken is alleen eerlijk van haar. Succes.Het is ook eerlijk, en ik vind het ook knap van haar, want we vreesden allebei w/s wel dat dit er aan kon komen. Ik voelde dat zij voor het eind van het jaar toch wel duidelijkheid wilde hebben, maar inderdaad, zoiets laat zich niet forceren en zet dan juist weer heel erge druk op de relatie/mijn gevoelens. Oftewel, ik was er nog steeds niet uit en dit was voor haar reden genoeg om te stoppen. En begrijpelijk. Voor mij was het alleen niet per se het eindstation (van mijn gevoelens) geweest. Helemaal nu ik besef dat ik haar waarschijnlijk nooit meer bij me zal hebben... dat voelt zo ontzettend kut. Het is alsof ik in een emotionele achtbaan of snelkookpan zit. Maar kan het niet zo zijn dat ik dit nodig had om mijn ogen te openen? Iets drastisch? Echt het idee dat ik haar kwijt ben?
maandag 22 december 2008 om 16:32
quote:superstar_2 schreef op 22 december 2008 @ 10:42:
Ik denk dat Summerdance wel gelijk heeft,je kunt nog zo graag willen dat het gevoel er is maar je kunt het niet afdwingen dat leid vroeg of laat tot nog meer troubles en verdriet.
Voorlopig even afstand nemen lijkt mij het beste voor jullie alletwee.
Gevoel is er op dit precieze moment zat, maar zoals gezegd weet ik niet of ik dat nu kan vertrouwen. Mijn verstand zal er toch weer een beetje bij moeten komen om het goed te kunnen beoordelen, ben ik bang.
Ik wil het ook zeker niet afdwingen. Hoewel ik zelf de potentiële pijn wel wil trotseren - en bij bijvoorbeeld 95% zekerheid het nog een keer te gaan proberen, wil ik dit haar absoluut niet aandoen. Zij verdient nu iemand die er totaal en zonder voorbehoud voor gaat. Dus ik wil ook zeker wachten tot ik dit kan en ook zo voel voordat ik überhaupt wat onderneem...
Maar zelfs deze afstand om ergens achter te komen voelt al zo verschrikkelijk. Ik wil haar gewoon hier bij me hebben, in mijn armen. Dat hoort zo. We horen bij elkaar te zijn. Dit is gewoon te raar voor woorden.
Ik denk dat Summerdance wel gelijk heeft,je kunt nog zo graag willen dat het gevoel er is maar je kunt het niet afdwingen dat leid vroeg of laat tot nog meer troubles en verdriet.
Voorlopig even afstand nemen lijkt mij het beste voor jullie alletwee.
Gevoel is er op dit precieze moment zat, maar zoals gezegd weet ik niet of ik dat nu kan vertrouwen. Mijn verstand zal er toch weer een beetje bij moeten komen om het goed te kunnen beoordelen, ben ik bang.
Ik wil het ook zeker niet afdwingen. Hoewel ik zelf de potentiële pijn wel wil trotseren - en bij bijvoorbeeld 95% zekerheid het nog een keer te gaan proberen, wil ik dit haar absoluut niet aandoen. Zij verdient nu iemand die er totaal en zonder voorbehoud voor gaat. Dus ik wil ook zeker wachten tot ik dit kan en ook zo voel voordat ik überhaupt wat onderneem...
Maar zelfs deze afstand om ergens achter te komen voelt al zo verschrikkelijk. Ik wil haar gewoon hier bij me hebben, in mijn armen. Dat hoort zo. We horen bij elkaar te zijn. Dit is gewoon te raar voor woorden.
maandag 22 december 2008 om 16:45
quote:Nikki34 schreef op 22 december 2008 @ 10:43:
Als je zover van elkaar vandaan woont en je wilt een toekomst opbouwen samen dient het vertrouwen in elkaar net even wat groter te zijn dan wanneer je bijvoorbeeld in dezelfde plaats woont. Je kunt namelijk minder makkelijk "terug" als het misloopt, 1 van jullie moet namelijk huis en baan opgeven als je gaat samenwonen.
Precies. Want samenwonen leek me altijd een erg tof idee. Daar had ik niets tegen. Maar gezien de twijfels die er nog waren bij mij, wilde ik ook niet dat ze alle schepen achter zich zou verbranden, en haar eigen (huur)woning, vrienden/werk etcetera achter zich zou laten, als het een half jaar later weer voorbij zou kunnen zijn, bijvoorbeeld.
quote:Als iemand zo openlijk twijfelt aan of je "het" wel voor hem bent sloopt dat je vertrouwen en je zekerheid en zorgt ervoor dat je uitermate zelfbeschermend wordt.
Ja, dat zei ze ook. Dat ze echt aan zich zelf moet denken. Dit is gewoon beter voor haar "gezondheid" nu. Om steeds weer, - wanneer er na een maand of drie, vier, een gesprek plaats vindt - deuken in je (zelf)vertrouwen te krijgen, is natuurlijk ook slopend.
quote:Neem de tijd voor jezelf te bepalen wat je nou echt wilt, soms moet je daarvoor eerst door de eerste weken van liefdesverdriet heen omdat die je objectiviteit t.o.v. je ware gevoelens kan beïnvloeden.Ja, ik denk dat dit toch het minste is wat ik moet doen. Maar ik haat dit: wij horen bij elkaar te zijn. Dit is zo raar. M'n leven voelt zo leeg zonder haar. Ik mis haar lach, haar vrolijkheid, haar warmte... nou ja, laat ik maar ophouden.
Als je zover van elkaar vandaan woont en je wilt een toekomst opbouwen samen dient het vertrouwen in elkaar net even wat groter te zijn dan wanneer je bijvoorbeeld in dezelfde plaats woont. Je kunt namelijk minder makkelijk "terug" als het misloopt, 1 van jullie moet namelijk huis en baan opgeven als je gaat samenwonen.
Precies. Want samenwonen leek me altijd een erg tof idee. Daar had ik niets tegen. Maar gezien de twijfels die er nog waren bij mij, wilde ik ook niet dat ze alle schepen achter zich zou verbranden, en haar eigen (huur)woning, vrienden/werk etcetera achter zich zou laten, als het een half jaar later weer voorbij zou kunnen zijn, bijvoorbeeld.
quote:Als iemand zo openlijk twijfelt aan of je "het" wel voor hem bent sloopt dat je vertrouwen en je zekerheid en zorgt ervoor dat je uitermate zelfbeschermend wordt.
Ja, dat zei ze ook. Dat ze echt aan zich zelf moet denken. Dit is gewoon beter voor haar "gezondheid" nu. Om steeds weer, - wanneer er na een maand of drie, vier, een gesprek plaats vindt - deuken in je (zelf)vertrouwen te krijgen, is natuurlijk ook slopend.
quote:Neem de tijd voor jezelf te bepalen wat je nou echt wilt, soms moet je daarvoor eerst door de eerste weken van liefdesverdriet heen omdat die je objectiviteit t.o.v. je ware gevoelens kan beïnvloeden.Ja, ik denk dat dit toch het minste is wat ik moet doen. Maar ik haat dit: wij horen bij elkaar te zijn. Dit is zo raar. M'n leven voelt zo leeg zonder haar. Ik mis haar lach, haar vrolijkheid, haar warmte... nou ja, laat ik maar ophouden.
maandag 22 december 2008 om 16:50
quote:Nikki34 schreef op 22 december 2008 @ 10:53:
[...]
Zo zwart-wit is het allemaal niet, je moet altijd eerlijk blijven en zeker als je twijfelt. Maar jij hebt 15 maanden lang getwijfeld en daar zit hem de kneep, niet in het wel of niet eerlijk zijn over je twijfels. Je had inderdaad eerder een beslissing moeten nemen, dat is iets wat je eruit moet halen voor jezelf èn de ander. Nagaan of de twijfel in jezelf zit en of je die altijd zou voelen bij alles en iedereen (ook op andere vlakken dan relaties) of dat je twijfel echt puur op deze relatie en deze vrouw sloeg.Tja, maar ik kon niet duidelijk ja of nee zeggen of voelen. Ik wist niet waar mijn gevoel zou eindigen en hoever het zou groeien... Ik denk niet dat de twijfel helemaal in mezelf zit, maar wel voor een deel. Ik ben nu eenmaal een piekeraar, op veel vlakken. En dat heb ik er natuurlijk ook bij betrokken. Ook het feit dat ik altijd goed op mezelf kan zijn, en dat dit wellicht de reden was/is dat ik haar niet altijd even sterk miste (maar ik hoor ook dat dit best normaal is). Dus het was allemaal gewoon niet makkelijk thuis te brengen, wat een beslissing juist zo lastig maakte.
[...]
Zo zwart-wit is het allemaal niet, je moet altijd eerlijk blijven en zeker als je twijfelt. Maar jij hebt 15 maanden lang getwijfeld en daar zit hem de kneep, niet in het wel of niet eerlijk zijn over je twijfels. Je had inderdaad eerder een beslissing moeten nemen, dat is iets wat je eruit moet halen voor jezelf èn de ander. Nagaan of de twijfel in jezelf zit en of je die altijd zou voelen bij alles en iedereen (ook op andere vlakken dan relaties) of dat je twijfel echt puur op deze relatie en deze vrouw sloeg.Tja, maar ik kon niet duidelijk ja of nee zeggen of voelen. Ik wist niet waar mijn gevoel zou eindigen en hoever het zou groeien... Ik denk niet dat de twijfel helemaal in mezelf zit, maar wel voor een deel. Ik ben nu eenmaal een piekeraar, op veel vlakken. En dat heb ik er natuurlijk ook bij betrokken. Ook het feit dat ik altijd goed op mezelf kan zijn, en dat dit wellicht de reden was/is dat ik haar niet altijd even sterk miste (maar ik hoor ook dat dit best normaal is). Dus het was allemaal gewoon niet makkelijk thuis te brengen, wat een beslissing juist zo lastig maakte.
maandag 22 december 2008 om 17:11
quote:palientje schreef op 22 december 2008 @ 12:53:
Je zegt dat je lang hebt getwijfeld jegens de gevoelens over haar en vooral over de toekomst.
Tja, waarom had je dan een relatie met haar? En wat versta je überhaupt onder een relatie?
Allemaal goede vragen. Nou ja, hoewel de klik niet meteen superromantisch was van mijn kant, was die er wel. We voelden ons zo goed bij elkaar, maar ook lichamelijk was er aantrekkingskracht/spanning. Het was niet alleen maar een leuke vriendschap. Dan zou ik daar wel duidelijk over zijn geweest. En langzaam ontwikkelde zich dan ook een "houden van".
Tja, wat versta ik onder een relatie? Hier komt jouw laatste vraag ook even om de hoek kijken, aangezien dit mijn eerste echte, serieuze relatie is - ja, ik weet het, ik ben een erge laatbloeier. Dus ik weet ook inderdaad niet precies wat ik nu wil/zoek in een relatie. Je moet op zijn minst van elkaar houden, met elkaar kunnen lachen, er blij van worden als je elkaar ziet, 's ochtends, 's middags, en 's avonds. Lief en leed met elkaar kunnen delen, interesse hebben in elkaars leven, een lichamelijke klik voelen. Gewoon het idee hebben dat je elkaars leven verrijkt. En dat was er allemaal, wat mij betreft.
quote:Je zegt dat je wel kinderen wilt, vaak heb je al wel het gevoel bij iemand of je wel of geen kinderen met diegene wilt, zo niet, dan heb je daar wel je redenen voor, en ook dan de relatie stoppen en iemand niet langer aan het lijntje houden.
Als dit meteen en altijd duidelijk was, dan was het inderdaad al een stuk makkelijker geweest. Maar ik zie het nog niet genoeg voor me, denk ik. Zoals ik eerder ergens zei, heb ik zeker momenten dat het idee om met haar kinderen te hebben heel goed voelt. Dan zie ik haar met andere kindjes om haar heen of in haar armen, en denk ik: "ja, zo moet het zijn" (met mij er ook bij, dan ). Maar vaak ook, voor een groot deel ook omdat ik er zelf nog niet aan toe ben, denk ik: "leuk, zo'n kind, maar gelukkig nu nog even niet voor mij". Kinderen met haar op zich, in de toekomst, zie ik best voor me. Volgens mij zouden we een heel tof gezinnetje zijn.
quote:Je zegt dat je er op hoopt dat je twijfels minder zullen worden, ik denk dat je dat hoopt voor haar
En voor mij natuurlijk. Het is voor mij ook slopend geweest om met die twijfels te zitten, omdat ik tegelijkertijd haar en mijn eigen problemen met mij mee sjouwde. Ik voelde enorm veel verantwoordelijkheid om het juiste te doen en snel duidelijkheid te krijgen of een beslissing te nemen, voor ons beiden. Maar die duidelijkheid over wat ik nu voelde of nog kon gaan voelen was er niet. Oftewel, ik dacht altijd dat het nog beter kon (wat ook wel een beetje is gebleken, maar nog niet genoeg dus).
quote:, maar zodra jullie weer bij elkaar zullen zijn, zullen waarschijnlijk de twijfels weer toeslaan. Omdat je al vanaf het begin van jullie relatie hebt getwijfeld, en dat is al helemaal niet eerlijk.Nou ja, dat is ook zo moeilijk. Kan ik er nu sowieso wel helemaal achter komen dat het goed zit, zonder haar bij me te hebben en, als het ware, de test te ondergaan? Nu voelt het alsof we bij elkaar moeten zijn en dat het altijd goed zou gaan. Dat ik zonder voorbehoud voor haar zou gaan, en er geen reden zou zijn om terug te kijken. Maar kan ik dit zeker weten? Kan een periode zonder haar mij voorgoed, in positieve zin, het licht laten zien? Zo niet, dan mag ik haar dit risico niet laten lopen.
Je zegt dat je lang hebt getwijfeld jegens de gevoelens over haar en vooral over de toekomst.
Tja, waarom had je dan een relatie met haar? En wat versta je überhaupt onder een relatie?
Allemaal goede vragen. Nou ja, hoewel de klik niet meteen superromantisch was van mijn kant, was die er wel. We voelden ons zo goed bij elkaar, maar ook lichamelijk was er aantrekkingskracht/spanning. Het was niet alleen maar een leuke vriendschap. Dan zou ik daar wel duidelijk over zijn geweest. En langzaam ontwikkelde zich dan ook een "houden van".
Tja, wat versta ik onder een relatie? Hier komt jouw laatste vraag ook even om de hoek kijken, aangezien dit mijn eerste echte, serieuze relatie is - ja, ik weet het, ik ben een erge laatbloeier. Dus ik weet ook inderdaad niet precies wat ik nu wil/zoek in een relatie. Je moet op zijn minst van elkaar houden, met elkaar kunnen lachen, er blij van worden als je elkaar ziet, 's ochtends, 's middags, en 's avonds. Lief en leed met elkaar kunnen delen, interesse hebben in elkaars leven, een lichamelijke klik voelen. Gewoon het idee hebben dat je elkaars leven verrijkt. En dat was er allemaal, wat mij betreft.
quote:Je zegt dat je wel kinderen wilt, vaak heb je al wel het gevoel bij iemand of je wel of geen kinderen met diegene wilt, zo niet, dan heb je daar wel je redenen voor, en ook dan de relatie stoppen en iemand niet langer aan het lijntje houden.
Als dit meteen en altijd duidelijk was, dan was het inderdaad al een stuk makkelijker geweest. Maar ik zie het nog niet genoeg voor me, denk ik. Zoals ik eerder ergens zei, heb ik zeker momenten dat het idee om met haar kinderen te hebben heel goed voelt. Dan zie ik haar met andere kindjes om haar heen of in haar armen, en denk ik: "ja, zo moet het zijn" (met mij er ook bij, dan ). Maar vaak ook, voor een groot deel ook omdat ik er zelf nog niet aan toe ben, denk ik: "leuk, zo'n kind, maar gelukkig nu nog even niet voor mij". Kinderen met haar op zich, in de toekomst, zie ik best voor me. Volgens mij zouden we een heel tof gezinnetje zijn.
quote:Je zegt dat je er op hoopt dat je twijfels minder zullen worden, ik denk dat je dat hoopt voor haar
En voor mij natuurlijk. Het is voor mij ook slopend geweest om met die twijfels te zitten, omdat ik tegelijkertijd haar en mijn eigen problemen met mij mee sjouwde. Ik voelde enorm veel verantwoordelijkheid om het juiste te doen en snel duidelijkheid te krijgen of een beslissing te nemen, voor ons beiden. Maar die duidelijkheid over wat ik nu voelde of nog kon gaan voelen was er niet. Oftewel, ik dacht altijd dat het nog beter kon (wat ook wel een beetje is gebleken, maar nog niet genoeg dus).
quote:, maar zodra jullie weer bij elkaar zullen zijn, zullen waarschijnlijk de twijfels weer toeslaan. Omdat je al vanaf het begin van jullie relatie hebt getwijfeld, en dat is al helemaal niet eerlijk.Nou ja, dat is ook zo moeilijk. Kan ik er nu sowieso wel helemaal achter komen dat het goed zit, zonder haar bij me te hebben en, als het ware, de test te ondergaan? Nu voelt het alsof we bij elkaar moeten zijn en dat het altijd goed zou gaan. Dat ik zonder voorbehoud voor haar zou gaan, en er geen reden zou zijn om terug te kijken. Maar kan ik dit zeker weten? Kan een periode zonder haar mij voorgoed, in positieve zin, het licht laten zien? Zo niet, dan mag ik haar dit risico niet laten lopen.
maandag 22 december 2008 om 17:14
quote:pannenkoekje schreef op 22 december 2008 @ 13:46:
een kinderwens zou voor mij ook een belangrijke reden kunnen zijn om mijn relatie te beeindigen. Zeker als je wat ouder wordt.
is het niet de angst die nog wil wachten i.p.v je wens? Ik denk dat de enige manier om haar terug te krijgen is, om ook een duidelijke volgende stp te zetten (samenwonen bijvoorbeeld) Dan heeft zij het idee dat je het echt meent.
sterkte!
De angst of de wens... een mengeling, misschien, hoewel ik het nu toch echt als een wens zie/voel.
En samenwonen zou ik zeker wel willen. Mocht ik er qua gevoelens uit zijn, dan is dit ook wat ik voor wil stellen...
Bedankt voor je reactie, pannenkoekje
een kinderwens zou voor mij ook een belangrijke reden kunnen zijn om mijn relatie te beeindigen. Zeker als je wat ouder wordt.
is het niet de angst die nog wil wachten i.p.v je wens? Ik denk dat de enige manier om haar terug te krijgen is, om ook een duidelijke volgende stp te zetten (samenwonen bijvoorbeeld) Dan heeft zij het idee dat je het echt meent.
sterkte!
De angst of de wens... een mengeling, misschien, hoewel ik het nu toch echt als een wens zie/voel.
En samenwonen zou ik zeker wel willen. Mocht ik er qua gevoelens uit zijn, dan is dit ook wat ik voor wil stellen...
Bedankt voor je reactie, pannenkoekje
maandag 22 december 2008 om 17:24
quote:Mizzzi schreef op 22 december 2008 @ 14:47:
[...]
Dat kinderverhaal maakte het wel moeilijker natuurlijk. Normaal heb je een relatie, ga je na een jaar of anderhalf samenwonen, en langzamerhand eens aan kinderen denken. Nu moest, terwijl ik al twijfels had en mijn gevoelens de kans wilde geven om te groeien, ook het gewicht van kinderen nog op mijn schouders meedragen. Dat heeft een beetje een verlammende werking op het spontaan kunnen laten ontwikkelen van gevoelens...
Ik moest nu namelijk eigenlijk alles al weten: of ik sowieso verliefd genoeg was voor een (langdurige) relatie, maar ook of ik met haar wilde samenwonen en kinderen wilde krijgen. Kortom, of zij dus echt de ware is/zou zijn. Het lijkt misschien een uitvlucht, maar om in een eerste echte relatie meteen zulke zware beslissingen te moeten nemen is bijna onmogelijk. Sowieso, maar helemaal als er al enige twijfel is.
Kijk, als we zestien waren geweest, was er geen toekomstdruk geweest, en hadden we gewoon het een en ander een paar jaar kunnen uitproberen. De relatie zelf, maar ook zoiets als samenwonen. Blijft kut als het dan fout gaat, maar er is weinig "verspeeld" op die manier. Nu zijn de consequenties veel groter en maak je de belangrijke beslissingen in een relatie een stuk minder makkelijk.
[...]
Dat kinderverhaal maakte het wel moeilijker natuurlijk. Normaal heb je een relatie, ga je na een jaar of anderhalf samenwonen, en langzamerhand eens aan kinderen denken. Nu moest, terwijl ik al twijfels had en mijn gevoelens de kans wilde geven om te groeien, ook het gewicht van kinderen nog op mijn schouders meedragen. Dat heeft een beetje een verlammende werking op het spontaan kunnen laten ontwikkelen van gevoelens...
Ik moest nu namelijk eigenlijk alles al weten: of ik sowieso verliefd genoeg was voor een (langdurige) relatie, maar ook of ik met haar wilde samenwonen en kinderen wilde krijgen. Kortom, of zij dus echt de ware is/zou zijn. Het lijkt misschien een uitvlucht, maar om in een eerste echte relatie meteen zulke zware beslissingen te moeten nemen is bijna onmogelijk. Sowieso, maar helemaal als er al enige twijfel is.
Kijk, als we zestien waren geweest, was er geen toekomstdruk geweest, en hadden we gewoon het een en ander een paar jaar kunnen uitproberen. De relatie zelf, maar ook zoiets als samenwonen. Blijft kut als het dan fout gaat, maar er is weinig "verspeeld" op die manier. Nu zijn de consequenties veel groter en maak je de belangrijke beslissingen in een relatie een stuk minder makkelijk.
maandag 22 december 2008 om 17:28
quote:mastermind schreef op 22 december 2008 @ 14:59:
[...]
Draai het eens om... Hoe sneu zou het voor haar zijn als je er uiteindelijk uit bent dat je toch (nog) geen kinderen wilt hebben, en het zou na al die jaren van twijfel te laat voor haar kunnen zijn om nog met iemand anders een gezinnetje op te bouwen...Tuurlijk, dat zou het ook zijn. Daarom protesteerde ik ook verder niet echt toen ze ermee wilde stoppen. Dat snap ik volledig. Maar wanneer ik er nu voor zou gaan, dan zou ik haar die beloftes ook echt (kunnen) doen. Ik zou het niet kunnen verdragen dat ik er verantwoordelijk zou zijn (geweest) dat ze niet haar gedroomde toekomst kan verwezenlijken.
[...]
Draai het eens om... Hoe sneu zou het voor haar zijn als je er uiteindelijk uit bent dat je toch (nog) geen kinderen wilt hebben, en het zou na al die jaren van twijfel te laat voor haar kunnen zijn om nog met iemand anders een gezinnetje op te bouwen...Tuurlijk, dat zou het ook zijn. Daarom protesteerde ik ook verder niet echt toen ze ermee wilde stoppen. Dat snap ik volledig. Maar wanneer ik er nu voor zou gaan, dan zou ik haar die beloftes ook echt (kunnen) doen. Ik zou het niet kunnen verdragen dat ik er verantwoordelijk zou zijn (geweest) dat ze niet haar gedroomde toekomst kan verwezenlijken.
maandag 22 december 2008 om 17:37
quote:Bart1977 schreef op 22 december 2008 @ 16:06:
[...]
Hallo Summer,
Bedankt voor je input...
Ik vond het ook vreselijk om haar dit te moeten aandoen, maar betekent dit dan dat het nooit meer goed kan komen? Dit waren niet echt de woorden die ik wilde horen (hoewel de kans ergens aanwezig is dat ze waar zijn, natuurlijk). Gelooft hier dan niemand dat gevoelens kunnen groeien in een relatie?
Ik geloof zeker dat gevoelens kunnen groeien in een relatie, ik geloof alleen dat het oergevoel er in het begin al miet zijn.
Maar goed, das de manier zoals ik in het leven sta
[...]
Nou ja, zoals ik al zei, als ik het nu zou moeten zeggen, zou ik juist wél voor haar gaan, maar als je ziet waar ik "vandaan" kom, moet ik het waarschijnlijk sowieso eerst de tijd geven, wil ik duidelijk kunnen voelen.
Ik denk dat als je nu zegt, ik ga ervoor dat je dan niet vanuit liefde voor haar spreekt, maar meer uit een soort angst haar kwijt te raken
Angst is een hele slechte raadgever en mij lijkt het dus verstandig om voorlopig eens heel rustig na te denken over alles
[...]
Ik wil het ook niet dwingen. Dat zou voor niemand eerlijk zijn. Maar ik merk bij mezelf wel dat het gegroeid is, bijvoorbeeld, en laatst sprak ik met een oude vriendin die dit ook op de voet gevolgd heeft, en die zei ook dat ik in mijn relatie steeds trotser en met steeds meer liefde over haar ging praten.
Het probleem is lieve Bart dat die goeie vriendin dat misschien wel ziet, maar je (ex) vriendin blijkbaar niet genoeg
De constante twijfel van jouw kant uit is killing voor haar geweest
En dat hele oergevoel is er misschien niet (vanaf het begin geweest), maar ik voel wel de dingen die erna komen: "met haar kan ik de wereld aan" en "mijn leven is niet compleet zonder haar naast mijn zijde."
Natuurlijk was het ideaal geweest als de vonk en verliefdheid er meteen waren geweest, maar er is toch geen blauwdruk voor de liefde? Soms ben je meteen superverliefd en is dat snel weer voorbij en botst het daarnaast op vele vlakken waardoor het uit gaat. En soms zijn er minder vlinders in het begin, maar moet de relatie rijpen als een goede wijn. Ok, dat is niet echt helemaal naar wens gebeurd in het verleden, maar toch.
Nee er is zeker geen blauwdruk voor de liefde, maar wat wel als een paal boven water staat is dat je in de liefde moet voorkomen dat je elkaar kwetst, en dat is wat jij wel hebt gedaan...niet bewust daar ben ik wel van overtuigd, maar door steeds niet helemaal voor haar te gaan heb je haar uiteindelijk alleen maar bij je weggeduwd
Iemand dichtbij me vertelde me dat hij voor zijn huidige vriendin, met wie hij een gelukkig gezinnetje en prachtig kind heeft, ook niet zoveel verliefdheid voelde als in eerdere relaties, maar dat bleek dus uiteindelijk toch de vrouw in zijn leven te zijn geworden.
En als ik dan naar mijn eigen relatie kijk: die is - als ik bij haar was, weg van mijn eigen twijfelachtige gedachten - altijd leuk geweest. We hadden had altijd zo tof samen, voelden elkaar aan, zaten constant aan elkaar (of in omhelzingen enzo), konden lachen, hadden gelijke interesses, zaten elkaar te plagen, voelden ons heel erg op ons gemak bij elkaar... En is gewoon heel veel liefde gekomen. En als ze dan met haar hoofd op mijn schoot lag, en ik keek naar haar en streelde haar haar achter haar oren... dan voelde ik me echt wel verliefd en super op mijn plaats... En onze eerste vakantie, naar Spanje, was een groot succes. Echt heel tof, en als dat een relatietest, was dan hebben we die gehaald.
Voor jou was het ook allemaal leuk, jij zat niet met de twijfel van de ander, wat een ontzettende stempel drukt
Blijkbaar was de vakantie toch voor jou ook niet genoeg om in te zien dat je wel 100% voor haar moest gaan, anders hadden jullie niet in deze vervelende situatie gezeten toch?
Maar als zij dan weg was, was het altijd vaak zo dat ik vond dat ik haar te weinig miste (vóór de vakantie vooral, want inmiddels wel anders is geworden) en dat ik daardoor weer twijfels kreeg of "het" allemaal wel genoeg was.
Dus ja, het punt is sowieso dat ik/we uit een lange periode van onzekerheid/twijfels komen, maar betekent dit dat het niet toch in iets heel moois kan eindigen?
Mag ik een eerlijk antwoord geven?
En dat doe ik gegeven vanuit het punt van een vrouw die zelf aan die kant heeft gestaan...
Wat ik had met mijn ex was mooi,was prachtig, was heerlijk, na een jaar gingen we uit elkaar omdat hij door omstandigheden zich niet kon binden aan mij
We woonden ook 90km bij elkaar vandaan en ik wilde meer dan een weekendrelatie
Hij kon/wilde.durfde niet
ik heb toen de relatie beeindigd, niet omdat ik niet meer van hem hield maar omdat ik mezelf heel veel tekort deed
Na 4 maanden zij we weer samen gekomen, hij had zich bedacht, wilde me toch niet kwijt.
Een paas fantastische maanden gehad en uiteindelijk dik een jaar later alsnog uit elkaar gegaan...
Waarom....de twijfel vanuit de begin periode had een te groot stempel achter gelaten
Ik durfde hem niet meer te vertrouwen...
Daardoor kwam zijn twijfel weer terug en hup we waren weer terug bij af
Dus ja......iets moois kan door teveel twijfel wel degelijk eindigen.
[...]
Dank je Summer. Ik hoop echt dat dit niet het einde is, maar ik zal alle reacties hier in ieder geval in mijn achterhoofd houden...Ik lees het zelf nu net terug, en zie dat sommige dingen best hard op het beeldscherm staan
Dat is niet de bedoeling, maar ik werd zelf weer even teruggeooid in een heel groot stuk onzekerheid....
Succes!
[...]
Hallo Summer,
Bedankt voor je input...
Ik vond het ook vreselijk om haar dit te moeten aandoen, maar betekent dit dan dat het nooit meer goed kan komen? Dit waren niet echt de woorden die ik wilde horen (hoewel de kans ergens aanwezig is dat ze waar zijn, natuurlijk). Gelooft hier dan niemand dat gevoelens kunnen groeien in een relatie?
Ik geloof zeker dat gevoelens kunnen groeien in een relatie, ik geloof alleen dat het oergevoel er in het begin al miet zijn.
Maar goed, das de manier zoals ik in het leven sta
[...]
Nou ja, zoals ik al zei, als ik het nu zou moeten zeggen, zou ik juist wél voor haar gaan, maar als je ziet waar ik "vandaan" kom, moet ik het waarschijnlijk sowieso eerst de tijd geven, wil ik duidelijk kunnen voelen.
Ik denk dat als je nu zegt, ik ga ervoor dat je dan niet vanuit liefde voor haar spreekt, maar meer uit een soort angst haar kwijt te raken
Angst is een hele slechte raadgever en mij lijkt het dus verstandig om voorlopig eens heel rustig na te denken over alles
[...]
Ik wil het ook niet dwingen. Dat zou voor niemand eerlijk zijn. Maar ik merk bij mezelf wel dat het gegroeid is, bijvoorbeeld, en laatst sprak ik met een oude vriendin die dit ook op de voet gevolgd heeft, en die zei ook dat ik in mijn relatie steeds trotser en met steeds meer liefde over haar ging praten.
Het probleem is lieve Bart dat die goeie vriendin dat misschien wel ziet, maar je (ex) vriendin blijkbaar niet genoeg
De constante twijfel van jouw kant uit is killing voor haar geweest
En dat hele oergevoel is er misschien niet (vanaf het begin geweest), maar ik voel wel de dingen die erna komen: "met haar kan ik de wereld aan" en "mijn leven is niet compleet zonder haar naast mijn zijde."
Natuurlijk was het ideaal geweest als de vonk en verliefdheid er meteen waren geweest, maar er is toch geen blauwdruk voor de liefde? Soms ben je meteen superverliefd en is dat snel weer voorbij en botst het daarnaast op vele vlakken waardoor het uit gaat. En soms zijn er minder vlinders in het begin, maar moet de relatie rijpen als een goede wijn. Ok, dat is niet echt helemaal naar wens gebeurd in het verleden, maar toch.
Nee er is zeker geen blauwdruk voor de liefde, maar wat wel als een paal boven water staat is dat je in de liefde moet voorkomen dat je elkaar kwetst, en dat is wat jij wel hebt gedaan...niet bewust daar ben ik wel van overtuigd, maar door steeds niet helemaal voor haar te gaan heb je haar uiteindelijk alleen maar bij je weggeduwd
Iemand dichtbij me vertelde me dat hij voor zijn huidige vriendin, met wie hij een gelukkig gezinnetje en prachtig kind heeft, ook niet zoveel verliefdheid voelde als in eerdere relaties, maar dat bleek dus uiteindelijk toch de vrouw in zijn leven te zijn geworden.
En als ik dan naar mijn eigen relatie kijk: die is - als ik bij haar was, weg van mijn eigen twijfelachtige gedachten - altijd leuk geweest. We hadden had altijd zo tof samen, voelden elkaar aan, zaten constant aan elkaar (of in omhelzingen enzo), konden lachen, hadden gelijke interesses, zaten elkaar te plagen, voelden ons heel erg op ons gemak bij elkaar... En is gewoon heel veel liefde gekomen. En als ze dan met haar hoofd op mijn schoot lag, en ik keek naar haar en streelde haar haar achter haar oren... dan voelde ik me echt wel verliefd en super op mijn plaats... En onze eerste vakantie, naar Spanje, was een groot succes. Echt heel tof, en als dat een relatietest, was dan hebben we die gehaald.
Voor jou was het ook allemaal leuk, jij zat niet met de twijfel van de ander, wat een ontzettende stempel drukt
Blijkbaar was de vakantie toch voor jou ook niet genoeg om in te zien dat je wel 100% voor haar moest gaan, anders hadden jullie niet in deze vervelende situatie gezeten toch?
Maar als zij dan weg was, was het altijd vaak zo dat ik vond dat ik haar te weinig miste (vóór de vakantie vooral, want inmiddels wel anders is geworden) en dat ik daardoor weer twijfels kreeg of "het" allemaal wel genoeg was.
Dus ja, het punt is sowieso dat ik/we uit een lange periode van onzekerheid/twijfels komen, maar betekent dit dat het niet toch in iets heel moois kan eindigen?
Mag ik een eerlijk antwoord geven?
En dat doe ik gegeven vanuit het punt van een vrouw die zelf aan die kant heeft gestaan...
Wat ik had met mijn ex was mooi,was prachtig, was heerlijk, na een jaar gingen we uit elkaar omdat hij door omstandigheden zich niet kon binden aan mij
We woonden ook 90km bij elkaar vandaan en ik wilde meer dan een weekendrelatie
Hij kon/wilde.durfde niet
ik heb toen de relatie beeindigd, niet omdat ik niet meer van hem hield maar omdat ik mezelf heel veel tekort deed
Na 4 maanden zij we weer samen gekomen, hij had zich bedacht, wilde me toch niet kwijt.
Een paas fantastische maanden gehad en uiteindelijk dik een jaar later alsnog uit elkaar gegaan...
Waarom....de twijfel vanuit de begin periode had een te groot stempel achter gelaten
Ik durfde hem niet meer te vertrouwen...
Daardoor kwam zijn twijfel weer terug en hup we waren weer terug bij af
Dus ja......iets moois kan door teveel twijfel wel degelijk eindigen.
[...]
Dank je Summer. Ik hoop echt dat dit niet het einde is, maar ik zal alle reacties hier in ieder geval in mijn achterhoofd houden...Ik lees het zelf nu net terug, en zie dat sommige dingen best hard op het beeldscherm staan
Dat is niet de bedoeling, maar ik werd zelf weer even teruggeooid in een heel groot stuk onzekerheid....
Succes!
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
maandag 22 december 2008 om 18:58
quote:Ik geloof zeker dat gevoelens kunnen groeien in een relatie, ik geloof alleen dat het oergevoel er in het begin al miet zijn.
Maar goed, das de manier zoals ik in het leven sta
Tja, in dat geval zou het voor mij/ons over en sluiten zijn. Dit is er niet vanaf het begin geweest, namelijk.
quote:Ik denk dat als je nu zegt, ik ga ervoor dat je dan niet vanuit liefde voor haar spreekt, maar meer uit een soort angst haar kwijt te raken
Angst is een hele slechte raadgever en mij lijkt het dus verstandig om voorlopig eens heel rustig na te denken over alles
Zou kunnen dat het angst is, ja. En rustig nadenken/afstand nemen lijkt mij inderdaad de enige oplossing. Maar ik denk dan ook weer: als die angst om haar kwijt te raken wekenlang aan blijft houden, zou dit toch ook een teken zijn dat ik voor haar wil gaan? Als je zo graag bij iemand wilt zijn en het niet kan verdragen je leven zonder haar te leiden, dan wil dat misschien ook wel iets zeggen. Maar goed, laat ik eerst maar proberen een paar weken/maanden (mijn hemel, dat klinkt echt veel te lang) zonder haar door te brengen om te zien wat er dan "overblijft".
quote:Het probleem is lieve Bart dat die goeie vriendin dat misschien wel ziet, maar je (ex) vriendin blijkbaar niet genoeg
De constante twijfel van jouw kant uit is killing voor haar geweest
Dat is waar. Zelf zag ik het namelijk ook niet genoeg, misschien ook omdat ik alles te veel analyseerde. Toen ik dit dus pas van die vriendin hoorde, vond ik dat wel fijn. Volgens mij spreekt daar meer waarheid uit, dan uit mijn eigen gepieker en hersenkronkels: op een gegeven moment had ik het idee dat ik alles dooddacht.
quote:Nee er is zeker geen blauwdruk voor de liefde, maar wat wel als een paal boven water staat is dat je in de liefde moet voorkomen dat je elkaar kwetst, en dat is wat jij wel hebt gedaan...niet bewust daar ben ik wel van overtuigd, maar door steeds niet helemaal voor haar te gaan heb je haar uiteindelijk alleen maar bij je weggeduwd
Ja, ik haat het dat ik haar gekwetst heb. Was we het laatste wat ik wilde. Misschien had ik gewoon moeten proberen een knop om te zetten en niet meer zoveel te denken. Misschien had ik mezelf ervan moeten overtuigen dat het goed ging of kon gaan. Dan krijg je misschien ook een wisselwerking. Dan doe je romantische dingen... kom je in een romantische stemming... en ga je je ook echt romantisch/verliefd voelen door (nieuwe) dingen die je in elkaar ziet. Of misschien zou je daarmee jezelf gewoon voor de gek houden. Ik weet het niet. Dit was in ieder geval ook niet de beste oplossing.
quote:Voor jou was het ook allemaal leuk, jij zat niet met de twijfel van de ander, wat een ontzettende stempel drukt
Oh, nee, dat is niet zo. Niet alleen zat ik met mijn eigen twijfel, ik zat ook nog eens met de angst opgezadeld dat zij misschien te onzeker was over die twijfel. En continu voelde ik de druk om die twijfel af te laten nemen. Om duidelijkheid te krijgen. Dat ik onder die omstandigheden überhaupt nog heb kunnen genieten, mag een wonder heten. En misschien ook weer een teken aan de wand. Dat ondanks die twijfels/onrustige gevoelens, de tijden samen zo tof waren dat ik het ervoor over had.
En juist voor haar was de vakantie het ultieme geluk. Toen we daarvan terugkwamen, was zij op het toppunt van haar liefde voor mij. Die ik helaas niet op dezelfde manier kon beantwoorden, met dezelfde goede hoop voor de toekomst. Wat natuurlijk een enorme klap was.
quote:Blijkbaar was de vakantie toch voor jou ook niet genoeg om in te zien dat je wel 100% voor haar moest gaan, anders hadden jullie niet in deze vervelende situatie gezeten toch?
Klopt. Er bleven altijd dat stemmetje en die onzekerheid in mijn achterhoofd.
quote:Mag ik een eerlijk antwoord geven?
En dat doe ik gegeven vanuit het punt van een vrouw die zelf aan die kant heeft gestaan...
Tuurlijk. Graag, zelfs.
quote:Wat ik had met mijn ex was mooi,was prachtig, was heerlijk, na een jaar gingen we uit elkaar omdat hij door omstandigheden zich niet kon binden aan mij
We woonden ook 90km bij elkaar vandaan en ik wilde meer dan een weekendrelatie
Hij kon/wilde.durfde niet
ik heb toen de relatie beeindigd, niet omdat ik niet meer van hem hield maar omdat ik mezelf heel veel tekort deed
Herkenbaar, inderdaad. Hoewel ik samenwonen zelf wel aandurfde, maar gezien de twijfel die er nog was, haar het risico niet wilde laten nemen haar vorige leven kwijt te raken.
quote:Na 4 maanden zij we weer samen gekomen, hij had zich bedacht, wilde me toch niet kwijt.
Een paas fantastische maanden gehad en uiteindelijk dik een jaar later alsnog uit elkaar gegaan...
Waarom....de twijfel vanuit de begin periode had een te groot stempel achter gelaten
Ik durfde hem niet meer te vertrouwen...
Daardoor kwam zijn twijfel weer terug en hup we waren weer terug bij af
Dus ja......iets moois kan door teveel twijfel wel degelijk eindigen.
Wat erg voor jullie. Het spijt me. En dat is dus ook een deel van mijn angst nu, en wat al doorschemerde toen ik mijn vriendin (ik moet ex zeggen, maar dat kan ik eig. niet) vrijdag aan de telefoon had. Dat door alle twijfels uit het verleden het risico voor haar te groot zou zijn. Misschien zou het over 1 of 2 jaar weer terug komen, zei ze, en dan zou de klap nog groter zijn.
Dus, stel al zou ik er helemaal uit zijn voor mezelf, dan nog zou het moeilijk kunnen worden. Ik wil natuurlijk ook niet dat zij, ondanks de toezeggingen die ik dan zal hebben gedaan, zich steeds onzeker blijft voelen en het gevoel heeft dat het zwaard van Damocles boven haar hoofd hangt. Dat heb ik natuurlijk zelf veroorzaakt, en vandaar dat ik wel eens denk dat het beter was geweest om het gewoon niet over die twijfels te hebben. Dan is een break-up wel wat onverwachter, maar is er misschien minder "voorgoed" beschadigd.
Denk je trouwens dat het bij jullie goed was blijven gaan als jij hem wel had kunnen vertrouwen, na die break-up? Dat dan zijn twijfels niet terug waren gekomen en jullie gewoon een mooie toekomst hadden kunnen hebben?
Ik geloof ook zeker dat het een wisselwerking kan zijn, zowel in positieve als in negatieve zin. Als ik bijvoorbeeld heel verliefd naar haar kijk of vice versa, dan werkt dit aanstekelijk. Het is ook aantrekkelijk om iemand anders verliefd te zien zijn.
Oh en een vreemde vraag misschien, omdat ik in het geval van een "doorstart" er niet van uit moet gaan dat het misgaat, maar ben je uiteindelijk blij dat jullie het 4 maanden later toch weer geprobeerd hebben. Dat jullie die mooie maanden nog hebben meegemaakt, ondanks de later weer optredende twijfels? Of had je liever gehad dat het gewoon uit was gebleven, die eerste keer?
quote:Ik lees het zelf nu net terug, en zie dat sommige dingen best hard op het beeldscherm staan
Dat is niet de bedoeling, maar ik werd zelf weer even teruggeooid in een heel groot stuk onzekerheid....
Oh, geeft niets hoor. Is juist goed. Soms wil ik dingen niet horen, maar dat betekent niet dat ze niet waar (kunnen) zijn of niet goed zijn voor mij om te horen/lezen.
Ik waardeer je berichtjes heel erg. Thanks!
Maar goed, das de manier zoals ik in het leven sta
Tja, in dat geval zou het voor mij/ons over en sluiten zijn. Dit is er niet vanaf het begin geweest, namelijk.
quote:Ik denk dat als je nu zegt, ik ga ervoor dat je dan niet vanuit liefde voor haar spreekt, maar meer uit een soort angst haar kwijt te raken
Angst is een hele slechte raadgever en mij lijkt het dus verstandig om voorlopig eens heel rustig na te denken over alles
Zou kunnen dat het angst is, ja. En rustig nadenken/afstand nemen lijkt mij inderdaad de enige oplossing. Maar ik denk dan ook weer: als die angst om haar kwijt te raken wekenlang aan blijft houden, zou dit toch ook een teken zijn dat ik voor haar wil gaan? Als je zo graag bij iemand wilt zijn en het niet kan verdragen je leven zonder haar te leiden, dan wil dat misschien ook wel iets zeggen. Maar goed, laat ik eerst maar proberen een paar weken/maanden (mijn hemel, dat klinkt echt veel te lang) zonder haar door te brengen om te zien wat er dan "overblijft".
quote:Het probleem is lieve Bart dat die goeie vriendin dat misschien wel ziet, maar je (ex) vriendin blijkbaar niet genoeg
De constante twijfel van jouw kant uit is killing voor haar geweest
Dat is waar. Zelf zag ik het namelijk ook niet genoeg, misschien ook omdat ik alles te veel analyseerde. Toen ik dit dus pas van die vriendin hoorde, vond ik dat wel fijn. Volgens mij spreekt daar meer waarheid uit, dan uit mijn eigen gepieker en hersenkronkels: op een gegeven moment had ik het idee dat ik alles dooddacht.
quote:Nee er is zeker geen blauwdruk voor de liefde, maar wat wel als een paal boven water staat is dat je in de liefde moet voorkomen dat je elkaar kwetst, en dat is wat jij wel hebt gedaan...niet bewust daar ben ik wel van overtuigd, maar door steeds niet helemaal voor haar te gaan heb je haar uiteindelijk alleen maar bij je weggeduwd
Ja, ik haat het dat ik haar gekwetst heb. Was we het laatste wat ik wilde. Misschien had ik gewoon moeten proberen een knop om te zetten en niet meer zoveel te denken. Misschien had ik mezelf ervan moeten overtuigen dat het goed ging of kon gaan. Dan krijg je misschien ook een wisselwerking. Dan doe je romantische dingen... kom je in een romantische stemming... en ga je je ook echt romantisch/verliefd voelen door (nieuwe) dingen die je in elkaar ziet. Of misschien zou je daarmee jezelf gewoon voor de gek houden. Ik weet het niet. Dit was in ieder geval ook niet de beste oplossing.
quote:Voor jou was het ook allemaal leuk, jij zat niet met de twijfel van de ander, wat een ontzettende stempel drukt
Oh, nee, dat is niet zo. Niet alleen zat ik met mijn eigen twijfel, ik zat ook nog eens met de angst opgezadeld dat zij misschien te onzeker was over die twijfel. En continu voelde ik de druk om die twijfel af te laten nemen. Om duidelijkheid te krijgen. Dat ik onder die omstandigheden überhaupt nog heb kunnen genieten, mag een wonder heten. En misschien ook weer een teken aan de wand. Dat ondanks die twijfels/onrustige gevoelens, de tijden samen zo tof waren dat ik het ervoor over had.
En juist voor haar was de vakantie het ultieme geluk. Toen we daarvan terugkwamen, was zij op het toppunt van haar liefde voor mij. Die ik helaas niet op dezelfde manier kon beantwoorden, met dezelfde goede hoop voor de toekomst. Wat natuurlijk een enorme klap was.
quote:Blijkbaar was de vakantie toch voor jou ook niet genoeg om in te zien dat je wel 100% voor haar moest gaan, anders hadden jullie niet in deze vervelende situatie gezeten toch?
Klopt. Er bleven altijd dat stemmetje en die onzekerheid in mijn achterhoofd.
quote:Mag ik een eerlijk antwoord geven?
En dat doe ik gegeven vanuit het punt van een vrouw die zelf aan die kant heeft gestaan...
Tuurlijk. Graag, zelfs.
quote:Wat ik had met mijn ex was mooi,was prachtig, was heerlijk, na een jaar gingen we uit elkaar omdat hij door omstandigheden zich niet kon binden aan mij
We woonden ook 90km bij elkaar vandaan en ik wilde meer dan een weekendrelatie
Hij kon/wilde.durfde niet
ik heb toen de relatie beeindigd, niet omdat ik niet meer van hem hield maar omdat ik mezelf heel veel tekort deed
Herkenbaar, inderdaad. Hoewel ik samenwonen zelf wel aandurfde, maar gezien de twijfel die er nog was, haar het risico niet wilde laten nemen haar vorige leven kwijt te raken.
quote:Na 4 maanden zij we weer samen gekomen, hij had zich bedacht, wilde me toch niet kwijt.
Een paas fantastische maanden gehad en uiteindelijk dik een jaar later alsnog uit elkaar gegaan...
Waarom....de twijfel vanuit de begin periode had een te groot stempel achter gelaten
Ik durfde hem niet meer te vertrouwen...
Daardoor kwam zijn twijfel weer terug en hup we waren weer terug bij af
Dus ja......iets moois kan door teveel twijfel wel degelijk eindigen.
Wat erg voor jullie. Het spijt me. En dat is dus ook een deel van mijn angst nu, en wat al doorschemerde toen ik mijn vriendin (ik moet ex zeggen, maar dat kan ik eig. niet) vrijdag aan de telefoon had. Dat door alle twijfels uit het verleden het risico voor haar te groot zou zijn. Misschien zou het over 1 of 2 jaar weer terug komen, zei ze, en dan zou de klap nog groter zijn.
Dus, stel al zou ik er helemaal uit zijn voor mezelf, dan nog zou het moeilijk kunnen worden. Ik wil natuurlijk ook niet dat zij, ondanks de toezeggingen die ik dan zal hebben gedaan, zich steeds onzeker blijft voelen en het gevoel heeft dat het zwaard van Damocles boven haar hoofd hangt. Dat heb ik natuurlijk zelf veroorzaakt, en vandaar dat ik wel eens denk dat het beter was geweest om het gewoon niet over die twijfels te hebben. Dan is een break-up wel wat onverwachter, maar is er misschien minder "voorgoed" beschadigd.
Denk je trouwens dat het bij jullie goed was blijven gaan als jij hem wel had kunnen vertrouwen, na die break-up? Dat dan zijn twijfels niet terug waren gekomen en jullie gewoon een mooie toekomst hadden kunnen hebben?
Ik geloof ook zeker dat het een wisselwerking kan zijn, zowel in positieve als in negatieve zin. Als ik bijvoorbeeld heel verliefd naar haar kijk of vice versa, dan werkt dit aanstekelijk. Het is ook aantrekkelijk om iemand anders verliefd te zien zijn.
Oh en een vreemde vraag misschien, omdat ik in het geval van een "doorstart" er niet van uit moet gaan dat het misgaat, maar ben je uiteindelijk blij dat jullie het 4 maanden later toch weer geprobeerd hebben. Dat jullie die mooie maanden nog hebben meegemaakt, ondanks de later weer optredende twijfels? Of had je liever gehad dat het gewoon uit was gebleven, die eerste keer?
quote:Ik lees het zelf nu net terug, en zie dat sommige dingen best hard op het beeldscherm staan
Dat is niet de bedoeling, maar ik werd zelf weer even teruggeooid in een heel groot stuk onzekerheid....
Oh, geeft niets hoor. Is juist goed. Soms wil ik dingen niet horen, maar dat betekent niet dat ze niet waar (kunnen) zijn of niet goed zijn voor mij om te horen/lezen.
Ik waardeer je berichtjes heel erg. Thanks!
maandag 22 december 2008 om 19:17
Hey Bart,
Heb je topic ook even gelezen.
Loslaten is heel moeilijk. Dat allereerst. Gun jezelf daarvoor ook de tijd. Je zegt voortdurend er heel dichtbij te zitten om er 100% voor te kunnen gaan. Wat moet er dan gebeuren zodat je dat kan? Waardoor zouden jouw twijfels kunnen verdwijnen?
Persoonlijk denk ik dat je gewoon "te graag wil". Je wilt heel graag dat zij het voor je is. En verstandelijk snap je niet dat je dat niet voelt, want ze is zo lief, leuk, en jullie hebben het zo fijn samen. Je probeert je twijfels weg te redeneren door dingen op te noemen die wél goed zijn. Ik snap heel goed dat je nu midden in je verdriet zit. Dat is óók moeilijk, en dat doet je op dit moment misschien meer pijn dan de twijfels. Als je nu terug gaat dan vang je het gat van de pijn wel op, en het is misschien romantisch om te roepen dat je er toch voor wilt gaan. Misschien hebben jullie weer een paar leuke weken, maar de twijfel gaat terug komen. Zekerheid en garanties bestaan niet,
maar zoals eerder gezegd; een soort van oergevoel moet er zijn.
Ik kom zelf ook van de andere kant. Ik heb ook een korte relatie gehad met iemand die twijfelde. Begrijp je vriendin dus ook volkomen dat ze is weggegaan. Mijn ex vriend blijft ook roepen dat ie het over een tijdje misschien wel weet. Maar ik wil niet meer. Ik wil niet iemand die twijfelt. Dit geldt waarschijnlijk ook voor je vriendin. Laat haar gaan, geef haar de ruimte om de liefde van haar leven te vinden. Door nu terug te gaan, doe je jullie allebei te kort. Ergens loopt er iemand voor je rond die het wel voor je is. Waarbij er geen twijfels zullen zijn. Over een tijdje zul je zien dat dit ergens goed voor is geweest. Je kunt nu je kracht laten zien, en door de pijn heenbreken. Niet terugvluchten naar het vertrouwde, maar een open weg in slaan. Waar je gaat uitkomen weet niemand. Het kan overal zijn. Misschien ooit zelfs wel terug bij haar. Maar voor nu, laat het los.
Veel sterkte, tis niet gemakkelijk.
Heb je topic ook even gelezen.
Loslaten is heel moeilijk. Dat allereerst. Gun jezelf daarvoor ook de tijd. Je zegt voortdurend er heel dichtbij te zitten om er 100% voor te kunnen gaan. Wat moet er dan gebeuren zodat je dat kan? Waardoor zouden jouw twijfels kunnen verdwijnen?
Persoonlijk denk ik dat je gewoon "te graag wil". Je wilt heel graag dat zij het voor je is. En verstandelijk snap je niet dat je dat niet voelt, want ze is zo lief, leuk, en jullie hebben het zo fijn samen. Je probeert je twijfels weg te redeneren door dingen op te noemen die wél goed zijn. Ik snap heel goed dat je nu midden in je verdriet zit. Dat is óók moeilijk, en dat doet je op dit moment misschien meer pijn dan de twijfels. Als je nu terug gaat dan vang je het gat van de pijn wel op, en het is misschien romantisch om te roepen dat je er toch voor wilt gaan. Misschien hebben jullie weer een paar leuke weken, maar de twijfel gaat terug komen. Zekerheid en garanties bestaan niet,
maar zoals eerder gezegd; een soort van oergevoel moet er zijn.
Ik kom zelf ook van de andere kant. Ik heb ook een korte relatie gehad met iemand die twijfelde. Begrijp je vriendin dus ook volkomen dat ze is weggegaan. Mijn ex vriend blijft ook roepen dat ie het over een tijdje misschien wel weet. Maar ik wil niet meer. Ik wil niet iemand die twijfelt. Dit geldt waarschijnlijk ook voor je vriendin. Laat haar gaan, geef haar de ruimte om de liefde van haar leven te vinden. Door nu terug te gaan, doe je jullie allebei te kort. Ergens loopt er iemand voor je rond die het wel voor je is. Waarbij er geen twijfels zullen zijn. Over een tijdje zul je zien dat dit ergens goed voor is geweest. Je kunt nu je kracht laten zien, en door de pijn heenbreken. Niet terugvluchten naar het vertrouwde, maar een open weg in slaan. Waar je gaat uitkomen weet niemand. Het kan overal zijn. Misschien ooit zelfs wel terug bij haar. Maar voor nu, laat het los.
Veel sterkte, tis niet gemakkelijk.
maandag 22 december 2008 om 19:29
Bart, ben ontzettend blij dat we het nog een keer geprobeerd hebben
Ik was er namelijk de eerste keer voor mijn gevoel nog niet klaar mee
Het was niet afgesloten
En de reden dat ik niet helemaal meer op hem kon vertrouwen was niet het enige waardoor we weer uit elkaar zijn gegaan hoor, maar de rest doet er in deze discussie niet zo toe.
Dus nee, al had ik hem wel helemaal vertrouwd dan nog denk ik niet dat we het gered zouden hebben samen
Mijn kijk op het leven was gewoon heel anders dan de zijne
En zo stonden we ook in de relatie
Dus ja, we hielden zielsveel van elkaar en het heeft ons beide ontzettend veel moeite gekost om elkaar los te laten, maar uiteindelijk is het goed geweest
Ik kijk met heel veel liefde terug op ons laatste jaar
Het jaar waarin geprobeerd hebben naar elkaar toe te groeien
Met ontzettend veel respect voor elkaars grenzen...het is alleen niet gelukt
En dat is waar ik bij jou ook een beetje voor vrees
Dat jullie niet op dezelfde manier in een relatie staat
Zij met haar kinderwens....jij met het nog niet allemaal weten
Dit stukje van Funny is zo waar...lees het alsjeblieft goed
"Persoonlijk denk ik dat je gewoon "te graag wil". Je wilt heel graag dat zij het voor je is. En verstandelijk snap je niet dat je dat niet voelt, want ze is zo lief, leuk, en jullie hebben het zo fijn samen. Je probeert je twijfels weg te redeneren door dingen op te noemen die wél goed zijn. Ik snap heel goed dat je nu midden in je verdriet zit. Dat is óók moeilijk, en dat doet je op dit moment misschien meer pijn dan de twijfels"
Ik was er namelijk de eerste keer voor mijn gevoel nog niet klaar mee
Het was niet afgesloten
En de reden dat ik niet helemaal meer op hem kon vertrouwen was niet het enige waardoor we weer uit elkaar zijn gegaan hoor, maar de rest doet er in deze discussie niet zo toe.
Dus nee, al had ik hem wel helemaal vertrouwd dan nog denk ik niet dat we het gered zouden hebben samen
Mijn kijk op het leven was gewoon heel anders dan de zijne
En zo stonden we ook in de relatie
Dus ja, we hielden zielsveel van elkaar en het heeft ons beide ontzettend veel moeite gekost om elkaar los te laten, maar uiteindelijk is het goed geweest
Ik kijk met heel veel liefde terug op ons laatste jaar
Het jaar waarin geprobeerd hebben naar elkaar toe te groeien
Met ontzettend veel respect voor elkaars grenzen...het is alleen niet gelukt
En dat is waar ik bij jou ook een beetje voor vrees
Dat jullie niet op dezelfde manier in een relatie staat
Zij met haar kinderwens....jij met het nog niet allemaal weten
Dit stukje van Funny is zo waar...lees het alsjeblieft goed
"Persoonlijk denk ik dat je gewoon "te graag wil". Je wilt heel graag dat zij het voor je is. En verstandelijk snap je niet dat je dat niet voelt, want ze is zo lief, leuk, en jullie hebben het zo fijn samen. Je probeert je twijfels weg te redeneren door dingen op te noemen die wél goed zijn. Ik snap heel goed dat je nu midden in je verdriet zit. Dat is óók moeilijk, en dat doet je op dit moment misschien meer pijn dan de twijfels"
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
maandag 22 december 2008 om 19:34
Call me stupid maar ik vind dat je redelijk normaal handelt/hebt gehandeld. Gevoelens kunnen groeien en daar heb je de tijd voor genomen. Je hebt bij voorbaat niet gezegd:"Geen klik. Weg ermee" en ook tijdens de relatie heb je niet gezegd"Dit is voor eeuwig".
Ik snap de twijfels omdat je afgaat op wat 'normaal' is binnen een relatie maar als ik je posts lees dan kan ik er uit opmaken dat je wel degelijk weloverwogen beslissingen neemt. Je springt niet in zeven sloten tegelijk en je blijft realistisch mbt je gevoelens en wat je wilt.
Ik zou het niet eens twijfels willen noemen: je weet het gewoon niet. Dat is geen twijfel maar een antwoord op een vraag die niet te beantwoorden is. Met of zonder relatie. Het kan altijd misgaan, het kan altijid goed uitpakken, kortom: het kan alle kanten op. Ik ken stellen die ik weet niet hoelang bij elkaar zijn maar realistisch in hun relatie staan. Ze roepen niet dat ze bij elkaar blijven tot de dood hun scheidt maar genieten van wat ze hebben en als het misgaat dan zij het zo. Wat ik ermee wil zeggen is dat het hele hollywood-liefde-gevoel juist erg vertroebelend kan werken. Geef jezelf inderdaad de tijd om een liefde tot bloei te laten komen. En nogmaals: alles kan, van liefde op het eerste gezicht tot een liefde die langzaam groeit dat je je niet eens meer kunt herinneren wanneer die liefde ontstaan is.
Het enige wat telt: willen jullie NU bij elkaar zijn even los van alle wensen? Morgen telt niet want misschien ben jij of is zij er niet meer.
Ik snap de twijfels omdat je afgaat op wat 'normaal' is binnen een relatie maar als ik je posts lees dan kan ik er uit opmaken dat je wel degelijk weloverwogen beslissingen neemt. Je springt niet in zeven sloten tegelijk en je blijft realistisch mbt je gevoelens en wat je wilt.
Ik zou het niet eens twijfels willen noemen: je weet het gewoon niet. Dat is geen twijfel maar een antwoord op een vraag die niet te beantwoorden is. Met of zonder relatie. Het kan altijd misgaan, het kan altijid goed uitpakken, kortom: het kan alle kanten op. Ik ken stellen die ik weet niet hoelang bij elkaar zijn maar realistisch in hun relatie staan. Ze roepen niet dat ze bij elkaar blijven tot de dood hun scheidt maar genieten van wat ze hebben en als het misgaat dan zij het zo. Wat ik ermee wil zeggen is dat het hele hollywood-liefde-gevoel juist erg vertroebelend kan werken. Geef jezelf inderdaad de tijd om een liefde tot bloei te laten komen. En nogmaals: alles kan, van liefde op het eerste gezicht tot een liefde die langzaam groeit dat je je niet eens meer kunt herinneren wanneer die liefde ontstaan is.
Het enige wat telt: willen jullie NU bij elkaar zijn even los van alle wensen? Morgen telt niet want misschien ben jij of is zij er niet meer.
